De grens (1904)



Het eerste wat ik zag waren
      bomen, ravijnen
met wilde bloemen getooid, wilde schoonheid,
vochtig gebied, bossen die ontvlamden,
en de winter achter de wereld, onmetelijk.
Mijn kindertijd: natte schoenen, geknakte stammen
geveld in het woud, door kevers verslonden,

overwoekerd doorlianen, zoete dagen boven de haver

en de goudblonde baard van mijn vader die vertrekt

naar de majesteit van de spoorwegmaatschappij.

         Voor mijn huis groef het zuidpoolwater

         diepe paden, poelen van duister leem

         ’s zomers veranderd in gele atmosfeer

         waardoor de karren huilden en kraakten,

         zwanger van negen maanden koren.

         Vluchtige zon van het Zuiden:

                                                     stoppels, rookwolken

         boven wegen van scharlaken aarde, oevers

         van rivieren met uitgeholde bedding, hoenderhoven  

                                                      en paardeweien

         waar de middaghoning schitterde.

         De stoffige wereld kwam trede voor trede

         de schuren binnen, tussen tonnen en touwen.

         naar graanzolders vol met de rode oogst

         van de hazelaar, al de oogleden van het bos.

Het leek alsof zij in haar hete

zomerdracht opsteeg met de dorsmachines,

langs hellingen, op de met struiken geverniste aarde,

rechtop tussen de eiken, onuitwisbaar,

klevend aan de wielen als vermorzeld vlees.

         Mijn jeugd reisde van station tot station: tussen

         de rails,kastelen van nieuw hout,

         mijn huis zonder stad, nauwelijks beschut

         door vee en appelbomen met onbeschrijfelijke geur,

         liep ik, tengere jongen; mijn bleke gestalte

         werd doordrongen van verlaten bossen en pakhuizen

                                                                  vol graan.