o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
18-08-2010
haruki murakami en het woud
heb in het hete julimaand van 2010 vier kanjers van haruki murakami gelezen (op dit ogenblik een van de bekendste japanse auteurs*). ik wil in dit bericht blijven stilstaan bij kafka op het strand*, de roman die ik net heb uitgelezen, na de lichtvoetige verhalenbundel blinde wilg, slapende vrouw en de twee turven: 1q84, deel 1 en deel 2. in kafka op het strand lopen enkele verhaallijnen tegelijk parallel en tegelijk ook door elkaar.
maar ik ga het hier niet hebben over inhoud en vorm, noch over de personages, maar over de delen die zich afspelen in het woud. murakami weet als geen ander de weelde en het woekeren van het woud te beschrijven, de overvloedige plantengroei, de schaduwen, de paadjes... en ook de stilte, die resulteert in een soort sinistere geheimzinnigheid.
bij het lezen van die fragmenten kroop de griezel over mijn huid...
toevallig kreeg ik in diezefde periode knisperend-mooie foto's toegestuurd van een bevriend echtpaar, dat op reis was geweest in de jurastreek, frankrijk. groen, groen, groen! vooral de laatste foto vond ik intrigerend: een afbakening van stenen leidt ogenschijnlijk naar de diepten van het woud.
ik was net op pagina 191 geraakt van mijn roman. lieve deugd, de foto's pasten als bij wonder (toeval bestaat niet!) bij de zinnen die ik net had gelezen. alhoewel het jurawoud toch iets liefelijker lijkt dan het woud bij murakami:
er is een gemakkelijk te volgen pad. het is op een natuurlijke wijze ontstaan, gemaakt door mensen of dieren die zich een weg door de wildernis wilden banen, en het volgt de contouren van het terrein, maar hier en daar is het geplaveid met plattte rotsblokken. op plaatsen waar er gevaar voor verzakking is, wordt
het gestut door dikke palen, en waar het dreigt te verdwijnen tussen
het woekerende onkruid is er zorg voor gedragen dat je het goed kunt onderscheiden. ...
dit pad volg ik, dieper het woud in. aan weerskanten van het pad torenen bomen hoog op. vale stammen; dikke takken, alle kanten uitgegroeid; een dicht bladerdak dat neerhangt tot vlak boven mijn hoofd. de grond is een tapijt van onkruid en varens die zich verdringen om het klein beetje licht dat ze bereikt te absorberen. op plaatsen waar het zonlicht helemaal niet doordringt, kruipt het mos zwijgend over de rotsen. ...
de stammen van de bomen staan elkaar in de weg en belemmeren het zicht op een wijze die niets goeds voorspelt. het is schemerduister en de lucht is dood onder al dat groen. ik hoor niet één vogelstem. ik krijg opeens kippenvel, alsof ik op de tocht zit. er is niks aan de hand, zeg ik tegen mezelf. er is een pad! zolang ik dat niet uit het oog verlies, kan ik de weg naar het licht terugvinden.
enige honderden pagina's verder (p. 567) lezen we, dat diep in het woud de doden een paralelle wereld hebben opgebouwd.