Om de staatsschuld terug te dringen mocht er in de winter amper worden gestookt. De temperatuur binnen mocht niet hoger zijn dan 14 graden; wasmachines waren uit den boze en per woning mocht één gloeilamp van 40 Watt gebruikt worden. Uiteindelijk werd de staatsschuld inderdaad teruggedrongen, maar dat het volk daar hinder van ondervond, deerde de dictator blijkbaar niet; evenals zijn plan om de Roemenen ervan te overtuigen dat ze te veel aten. (De ware reden was dat er te weinig voedsel was).

Halverwege de jaren tachtig kwam Ceauşescu met zijn meest bizarre idee: het platteland en de plattelandsdorpen moesten in hun huidige vorm verdwijnen. De oude dorpen moesten worden vernietigd en vervangen door een soort agrarische centra. Boeren zouden dan een soort agrarische arbeiders worden. Dit leidde tot binnen- en buitenlandse kritiek. Deze plannen werden niet uitgevoerd doordat Ceauşescu's dictatuur in 1989 ten val kwam.

Op 20 december 1989 sprak de roemeense dictator Ceauşescu het land toe op de televisie, waarin hij de Westerse imperialisten de schuld gaf van de chaos in het land. Een dag later organiseerde de partijafdeling van Boekarest een massabijeenkomst van trouwe partijleden voor het gebouw van het Centraal Comité. Toen Ceauşescu aan zijn toespraak begon, begonnen de mensen voor het gebouw te demonstreren en eisten het aftreden van Ceauşescu. Die avond opende de Securitate het vuur op demonstranten. Het leger koos de zijde van de opstandelingen en de volgende ochtend moesten Nicolae en Elena met een helikopter vluchten waarbij de piloot onder schot werd gehouden door een of meerdere van de lijfwachten. Toen de brandstof van de helikopter opraakte, landde de piloot en werd door de lijfwachten van Ceauşescu een auto gevorderd. Later stapten ze over in een andere auto. Laat in de middag werden de Ceauşescu's echter herkend en gearresteerd. Nicolae en zijn vrouw Elena werden na een schijnproces geëxecuteerd. De executie vond plaats op een militaire basis in Târgovişte en werd als bewijs van hun dood gefilmd en wereldwijd per televisie vertoond. Het paar is vervolgens begraven, waarbij een valse naam op de houten kruisen was gezet. Dat moest grafschennis voorkomen. Hun drie kinderen hadden steeds betwijfeld of het paar inderdaad daar begraven was.

Nicolae Ceauşescu werd opgevolgd door de gematigde ex-communist Ion Iliescu.

.

waarom ik dit bericht wijd aan het roemenië van herta müller? in mijn archiveringswoede (deze winter moet en zal ik mijn schrijfsels ordenen!) vond ik onderstaand gedicht terug. tja, indertijd schreef ik nog joekels van politieke gedichten, haha....

de executie van de dictator was wereldwijd te zien op tv, en ik moet zeggen dat ik toch tamelijk ontdaan was toen ik dat oude witte mannetje en zijn krakende vrouw zag neerzijgen in de sneeuw. maar tja, misschien was het zijn verdiende loon, alhoewel herta müller zegt dat ondertussen nog niets wezenlijks veranderd is in roemenië....

ach, in deze dagen verontwaardigen wij ons over andere dingen, maar toch vind ik dit gedicht passen in deze tijd.

we schreven roemenië, 24 december 1989

ik heb het nooit geweten

nooit heb ik het geweten

zei het witte mannetje uit boekarest

dat mensen zo’n gewelddadige slachtpartij hadden aangericht

such a butchery, such a butchery

once in a lifetime, once in a lifetime

en ach ja, hij toonde ons huilend

de honderden lijken die hem met rood doorlopen ogen aanstaarden

achteloos gestapeld op de met bloed besmeurde stenen vloeren

van het te kleine ziekenhuis

schouder aan schouder en schaamteloos naakt

waren ze daar op een grijze ochtend binnengebracht

net op de dag die volgde op de vlucht

van vadertje nicolae ceauşescu uit zijn presidentieel paleis

nicolae ceauşescu, de grote conductor, het genie der karpaten

we schreven roemenië, 24 december 1989

tja broederlijk lagen ze daar, graatmager en slap

in de grauwe gauwte neergesmakt en gretig gefilmd

door de westerse tv-camera’s

deze helden van de democratie, deze slachtoffers van de revolutie

deze mensen die zomaar blauw van de kou en grenzeloos enthousiast

waren gestorven voor de vrijheid, voor de vrijheid, voor de vrijheid

en wat konden wij hier in het voorbeeldige vrije westen

wat konden wij hier anders doen, dan enige overbodige truien

en enige evenzeer overbodige zakjes paprikachips stoppen

in het kartonnen rodekruispakket

(volume: 50 cm x 50 cm; bestemming: roemenië)

wat konden wij hier anders doen

dan nog diezelfde droevige ochtend

ons intens afvragen, ergens in een stampvolle

van overvloed uitpuilende gb of delhaize

welke kaviaar is nu de beste

de russische

die van de oostbloklanden

of de rozige lieve lompviseitjes van bij ons?

17-12-2010 om 22:59 geschreven door Geertschmitz