'Je ontmoet in haar verbeelde landschappen afzonderlijke silhouetten die er uitzien als symbolen die een richting aangeven of gewoon wachten naast de weg. Zij staan er frontaal of in zij-aanzicht als pionnen verspreid op een afgeblot schaakbord. Ook ontmoet je meermaals solidaire silhouetten in groep.

Het lijken dan onbewolkte blauwe pelgrims aangevreten door een streep schor krijt van wit. Zo vormen zij wel eens dammen of muurtjes van getaande sluitstenen, gesnoeide uitgeregende hagen langs de weg van onmacht en vergankelijkheid. En telkens opnieuw zijn zij van een eensluidende en eenvormige eenzaamheid gemaakt. Telkens opnieuw zijn zij blauw gewurgd door een tekort aan zuurstof. Zijn zij blauw verbrand door een teveel aan zuurstof en kou.

Verder zijn er enkele schilderijen en tekeningen ontstaan uit residuen van foto’s uit kranten..Naast vele zeegezichten zijn er ook schilderijen die echte hommages zijn of die men kan lezen als in memoriams voor vrienden.. Er is het ontwerp van affiche voor deze tentoonstelling in het Elzenveld dat ontstaan is uit een gestileerde en eigenzinnige interpretatie van een persfoto over een Mars voor werk in Wallonië.. Er is de aanklacht tegen de verloedering van het milieu. Daarover het beeld van de vogel onder de olie op het strand. Lucienne maakte er een geschilderde sculptuur van de doodsangst van: een verkrampte albatros als offer boven het Golgotha van zijn eigen ei.

Er zijn de talrijke tekeningen en schilderijen waarop kleine intieme kamers door Lucienne zijn uitvergroot en nadrukkelijk onpersoonlijk als publieke ruimte zijn neergezet met verf, nageschilderd en naverteld alsof daar niet langer muren of doorgangen bestaan. Er zijn alleen buigzaamheden en ellipsen, labyrinten, gekamde gebaren, - ja beschutte onaffe gebaren van verf, tederheid, ingekorte strelingen.

En overal woont en woekert strijdig –vaak tegenstrijdig – het licht..'