De zijvleugel van De Meidoorn die is blijven staan ziet er niet goed uit. Deze week begon men aan de renovatie van dit gebouw. Soms vraagt men zich af als het wel loont om hier veel kosten aan te doen.

Terug een paar stukken bij aan de fontein op het Van Hoorebekeplein. Dit lijkt niet zo simpel als het eruit ziet. Ook zijn er stukken gebroken en die moeten dan achtergemaakt worden. Het zal nog wel een tijdje duren vooraleer de fontein zal werken.

Waar er elke dag gewerkt wordt is aan de nieuwe parking naast het station. Er is al een heel stuk aangelegd en ook het fietspad wordt alsmaar langer. Het oude fietspad is uitgebroken. Het fietspad zal nu uitkomen rechtover het bestaande pad richting Het Leen (onderste foto) en dit zal toch ook wel een verbetering zijn.

Het gebouw op het Kerkplein lijkt me zo goed als volledig afgewerkt. Er staan al stoelen, tafels en ander materiaal in en lijkt in gebruik te zijn.

We blijven nog even in de Zuidmoerstraat hangen. In 1981 zag de hoek met het V.D.Woestijneplein er zo uit. Als men goed kijkt kan men achteraan de foto zien dat het eerste gedeelte van De Meidoorn toen al afgebroken was.

Vandaag de dag ziet het er zo uit. Wanneer het nieuwe huis er juist gekomen is weet ik niet meer maar het is ook al vele jaren.

Vandaag doen we dan de laatste stukken van de verzameling van Willy Vernaet.

Dit is me onbekend of is dit de voorloper van de Lilan en is de B in het logo van Blancke?

De vroegere borden die ons naar het Jenevermuseum brachten. Daarnaast een heel zeldzame Krüger fles.

Hier moet ge nu niet gaan achter zoeken want u zal het nooit niet vinden in Eeklo. Er werden al borden gemaakt van deze straat maar die is er nooit gekomen.

En als laatste een Krüger reclame zoals men ze vroeger veel zag in de café's.

Bedankt Willy dat ik uw verzameling mocht bezoeken en voor mijn blog gebruiken.

Onze Lieve Vrouw Ten Doorn werd zowel in de eerste- als tweede wereldoorlog omgevormd tot een militair hospitaal. Er waren ook Engelse verpleegsters die hier kwamen om de gewonde soldaten te helpen revalideren.

                                                              BEWIJSSTUKKEN

 De wet bepaalt dat de stadsontvanger elk jaar niet alleen zijn balans van inkomsten en uitgaven te boek stelt, maar ook dat hij dit alles kan staven met rekeningen en facturen. Om eventuele controles mogelijk te maken, moeten die documenten  ook bewaard worden.

 Aanvankelijk was dit een doodeenvoudig werkje: in het begin van de 19de eeuw had de ontvanger nog niet de helft nodig van wat zijn 18de-eeuwse voorgangers aan hun auditeurs voorlegden. Merkwaardig, gezien het fel gestegen aantal inwoners … Maar de tijden veranderen. Konden van deze "bewijsstukken" eerst drie jaar in één doos, in de Hollandse periode werd één doos per jaar de standaard, en dat bleef zo gedurende bijna een eeuw..

 Het keerpunt kwam met de Eerste Wereldoorlog. Door de vele paperassen en de extra personeelsleden bleken opeens vier à vijf dozen per jaar onvermijdelijk. Na de oorlog zakte dit aantal weer tot twee per jaar, maar  in 1940 begon de papierslag opnieuw, met vijf à zeven dozen per jaar. Eind jaren vijftig werd acht à tien dozen gebruikelijk, in 1970 werden de vijftien bereikt. Het jaar 1976 doorbrak de muur van de twintig, meteen met vierentwintig stuks.  De dertig werd gehaald in 1981, de veertig in 1992, en 1999 stoomde meteen door naar 61 ! Resultaat: de collectie bewijsstukken is vèruit de omvangrijkste van heel het Stadsarchief, en beslaat bijna 250 strekkende meter plankruimte.

 Vanzelfsprekend wordt geregeld de vraag geopperd of het wel zin heeft dit allemaal te bewaren. Het Eeklose Stadsarchief kan dit nog wel zonder problemen aan, maar grotere steden zoals Gent, waar er elk jaar dertig meter en meer bijkomen, zien de opslagruimte heel snel slinken … .

 Om daaraan tegemoet te komen, bepaalde de wetgever  dat het voor de periode vanaf 1950 volstaat één jaar op de zes te bewaren. Bijvoorbeeld: 1950, 1956, 1962, 1968 …  - de laatste tien jaar moeten natuurlijk wel controleerbaar blijven. Een flinke opruiming, met andere woorden.

 Het Eeklose archief heeft besloten dit alsnog niet te doen.  Op het eerste gezicht zijn er nochtans weinig argumenten tegen deze maatregel. Bevatten de oude bewijsstukken nog veel waardevolle stukken in verband met lokale bedrijven (briefhoofden, adressen, leidinggevende personen …) vanaf de jaren zestig zien we die documenten versoberen tot zelfs eenvoudige witte A-4'tjes met alleen maar een getypte tekst – om van het troosteloze kettingpapier maar te zwijgen.

En deze beslissing is lonend gebleken. Zo kon een student communicatiewetenschappen geholpen worden  met veertiendaagse afrekeningen van de vermakelijkheidsbelasting op de in Eeklo vertoonde films, zodat zelfs het succes van vele titels precies te volgen was!

(Freddy Pille)

Vandaag en morgen doet de karavaan van de Ronde van België Eeklo aan en dat is toch altijd wel iets speciaal.

Nu kan het niet lang meer duren dat de renners daar zullen zijn.

Een goeie vijf minuten voorsprong hadden deze renners op het peloton.

Philippe Gilbert, in kampioentrui, hield zich in de voorste gelederen. Het peloton slingerde zich gezwind door het rond punt aan de watertoren.

Een hele meute renners, hoe dat zij zo dicht bij elkaar kunnen rijden begrijpt men niet, trekken zich terug op gang en verdwijnen in de Zandvleuge.

Zoals vroeger al gezegd gaat men bij de aanleg van het nieuwe fietspad op de oude spoorbedding het reeds bestaande stuk gebruiken. Dit stuk aan de Spoorwegstraat krijgt wel een nieuwe asfaltlaag. Begin van de week heeft men dit nu effen geschraapt en het groen aan de zijkanten weggedaan. Dit wijst er toch op dat het niet zo lang meer zal duren dat de asfalt zal gegoten worden.

Men is terug bezig aan enkele huizen in Park Vlasschaert. Deze nieuwe kleine wijk in de Guldensporenstraat komt stilaan vol te staan.

We zullen het maar de '3e werf' noemen op de Dullaert. Rechtover residentie Kaaiken is men ondertussen ook al aan het metselen gegaan.

                                                              Zeewolf met witloofsla en geblancheerde zeekraal

Langzaam vallen alle stukjes van de puzzel in elkaar. Vandaag was men in de Boelare bezig met de verlichtingspalen te plaatsen.

Nog niet echt gezellig op het terras maar daar komt binnenkort verandering in.

Op de tweede werf (appartementsblok) in de Dullaert zal men maar één 'statie' hoog gaan zo te zien. Men is aan het dak begonnen. Misschien dat dit ook wel als appartement zal dienen maar hoger zal men dus niet gaan.

Vorige week was men al begonnen met het ontmantelen van het huis aan de oprit van het Jeugdcentrum. Vandaag is het huis dan helemaal afgebroken.

Toen het dak was verwijderd was één grote ruk van de machtige machine genoeg om de woning voor de helft naar beneden te trekken.

Onder een grote stofwolk vielen de brokstukken naar beneden en was het huis maar half zo groot meer.

Na het verdwijnen van de stofwolk was dit hetgeen er nog overbleef.

In de late namiddag was het huis helemaal verdwenen. Het Jeugdcentrum zal nu echter veel beter uitkomen en goed zichtbaar zijn van op de straat.

Wilfried Bonte

 In Eeklo is men steeds rijk aan wielerkampioenen geweest en begin jaren zestig zag het er sterk naar uit dat Wilfried Bonte de zoveelste kampioen in het rijtje zou worden. Enkele tegenslagen hebben er echter anders over beslist.

 Wilfried werd geboren op 4 juni 1941 als zoon van de welbekende cafébaas Oscar Bonte uit de Kaaistraat. Reeds van op zeer jonge leeftijd zat het wielrennen bij Wilfried in het bloed : op 15-jarige leeftijd debuteerde het kleine, maar dappere ventje bij de onderbeginnelingen. Onmiddellijk had hij het gevoel dat het wel zou lukken en hij maakte de logische overstap naar de nieuwelingen BWB. Waar hij ook meer dan zijn mannetje kon staan. Zo werd hij in 1960 kampioen van het Meetjesland.

 Maar in 1961 dreigde het verplichte verblijf in het Belgisch leger roet in het eten te gooien. Een volledig jaar moest hij noodgedwongen van alle koersbedrijvigheid afstand nemen. Maar van zodra de legerdienst tot het verleden behoorde nam Wilfried Bonte de koersdraad weer op. En met welk gevolg ! Nadat hij in 1962 nog enkele wedstrijden bij de nieuwelingen had afgewerkt nam hij een vergunning als liefhebber. Zijn eerste koers in die hogere categorie was de Omloop Het Volk maar een val bij het binnenkomen van Gent kostte hem een dichte ereplaats. Ook in zijn tweede amateurswedstrijd te Harelbeke maakte Wilfried kennis met de harde straatstenen en hield er een sleutelbeenbreuk aan over. Vier weken verplichte rust. Maar nadien begon het wagonnetje te rollen : 10 overwinningen en liefst evenveel keren tweede. In totaal eindigde Wilfried dat jaar 46 keer in de eerste vijf. Van een geslaagde overstap gesproken, zeker als je weet dat Wilfried niet over een scherp spurtwapen kon beschikken. Die sterke resultaten waren ook de bondsmensen in Brussel niet ontgaan, wat resulteerde in een selectie voor het wereldkampioenschap ploegentijdrijden in het Italiaanse Brescia. Een discipline die toen overigens voor het eerst in de geschiedenis op het programma van de wereldkampioenschappen stond. Samen met Wilfried Bonte waren ook de drie andere Belgische deelnemers trouwens lid van de Wielerclub VC ’t Meetjesland, met name Jos Timmerman uit Knesselare, Urabin De Brouwer uit Ursel en Pol Vergauwe uit Sint-Laureins. Een gebrekkige voorbereiding zorgde ervoor dat onze Meetjeslanders pas op een zestiende plaats konden eindigen.

 Die goede resultaten had Wilfried waarschijnlijk ook voor een stuk te danken aan zijn goede samenwerking met oud-wielerkampioen Albert Ramon, die hem met woord en daad bijstond.

 Achteraf bekeken bleek 1962 evenwel een éénjaarsbevlieging als amateur. Want het jaar nadien ging het heel wat minder : het seizoen 1963 startte in mineur door een zware griepaanval maar het was vooral een val in Tielrode die een zware streep door de rekening bleek te zijn. Amper waren de gevolgen van die val (onder meer twee gebroken vingers) achter de rug of de kleine Bonte werd op training door een auto omver gekegeld. Allerlei inwendige verwondingen zorgden ervoor dat Wilfried tot een heel stuk in de winterperiode bedlegerig was. Helemaal hersteld maakte Wilfried zijn debuut als… meubelmaker. Overtuigd dat hij ook daarmee zijn brood zou kunnen verdienen maakte Wilfried Bonte in 1964, enigszins verrassend voor zijn vele supporters, bekend dat hij zou stoppen als wielrenner. Ook vandaag nog zijn velen ervan overtuigd dat een groot talent voor de wielersport toen verloren ging…

(Mark Van Hamme)

                                                     Wilfried in zijn ouderlijk huis in de Kaaistraat

                                   Een huldiging van Wilfried met in het midden 'Berten' Ramon.

Het ziet er naar uit dat aan de nieuwe parking ook een nieuw fietspad zal worden aangelegd. Aansluitend op het bestaande, zie witte strepen vooraan op de foto, heeft men vandaag al een heel stuk aangelegd.

Op deze foto ziet men het beter. Helemaal links ligt het oude fietspad en ik sta op het pad dat men vandaag heeft aangelegd. Het ziet er hier wel breder uit dan vooraan.

Voorlopig stopt het hier. Morgen gaan we nog wel eens kijken hoever ze dan zullen gekomen zijn.

Grote drukte vooraan in de Boelare. Er is nog wat werk aan de boordstenen en er is de vraag als men eerst de straat zou gieten of het fietspad. We houden het voor u in het oog. Zoals vorige week gezegd zijn de boordstenen tot aan de A.Van Ackerstraat gegoten.

Er is terug een heel stuk bijgekomen aan het gebouw in de Oostveldstraat. Benieuwd hoe hoog men zal (mogen) gaan.