Ook in de Teirlinckstraat wordt er hard gewerkt. Als men zo verder doet zal het ook hier niet lang duren dat men de kerk niet meer zal zien.

Een paar weken geleden plaatste ik hier een atikel over Julien Hauwe de frituuruitbater van op de Markt. Deze namiddag vond ik in het archief deze foto waar Julien samen met zijn vrouw Anna lekkere frietjes aan het maken zijn. Dit was in mei 1985.

Dit is nog in de oude frituur. Enkele maanden later zou de nieuwe frituur geleverd worden. Jammer genoeg heeft Julien dat niet meer kunnen meemaken.

Op de hoek van de Boelare komt men steeds hoger. Ook de gevel is nu al goed zichtbaar en bestaat uit drie kleuren.

En langzaam maar heel zeker verdwijnt de kerktoren van hier uit (Molenstraat) gezien uit het oog. Nog een paar weken en hij zal helemaal verdwenen zijn.

Toen ik hier vorige week het artikel plaatste over Julien Hauwe staat daar een foto bij van een handboogschieting. Op het schild staat er "Handboog mij. Paul Kruger 1937". Nu zag ik onlangs in het archief deze foto waarvan hetzelfde logo op de gevel te zien is. Weet iemand soms waar deze café, De Oranjeboom, was vroeger?

Het was in maart 1985 dat WTC Centrum Sportief wielerclub aan hun 10e seizoen begonnen. Op de foto staan ze bij hun sponsor, De Legerstock, welke nu overgenomen is door Gamma. Ook bij deze foto stonden geen namen. 

Zaterdag is op de Markt de winkel geopend waar vroeger de sportwinkel was. Een kleine 10 dagen geleden was men nog bezig de vloer te leggen. Het kan rap gaan als het moet.

Aan het station hier in Eeklo wordt het menens met de afbraak van het oude Chinees restaurant China Garden. Het moet begin de jaren '70 geweest zijn dat ook Eeklo ontdekte wat Chinees eten was. Wat toen sommigen zelfs afschrikte is nu de doodgewoonste zaak geworden. "We goan ne keer goan eet'n bij de sinees" wordt hier nu al veel jaren gezegd. Het zal echter niet meer in de China Garden zijn aan het Eeklose station...

Omdat we gisteren dachten dat het waarschijnlijk de laatste mooie (fiets) zondag zou kunnen zijn besloten we om ons stalen ros nog eens te beklimmen. Deze maal kozen we voor een rit in het Waasland daar dit een streek is waar we nog niet veel gefietst hebben. We namen de start in St.Niklaas aan knooppunt 45.

We volgden : 45-44-76-75-3-2-1-54-31-34-30-70-71-49-48-67-9-95-4-96-48-45.

Het werd een zeer gevarieerde rit waar we zowel op buitenbaantjes, kasseien, wegeltjes, door het bos en een heel stuk langs de Schelde reden. Het is soms licht glooiend wat wel mooie zichten oplevert.

We rijden door Tielrode waar de kerk haar een beetje wegstopt. Dan komen we in Temse waar we van  op de nieuwe brug een prachtig zicht aanschouwen (zie laatste foto). Als we over de brug zijn rijden we een heel stuk langs de Schelde naar Schelle. 

We blijven een hele tijd langs de Schelde en nemen in Hemiksem de veerboot en steken terug de Schelde over en rijden dan verder naar Bazel. Daar hebben we de Schelde al een tijdje verlaten en rijden via Kruibeke en Haasdonk terug naar St.Niklaas.

Hier dus Temse van op de nieuwe brug. Wat opvalt is dat Temse een mooie stad geworden is. Veel nieuwe gebouwen en ook de aantrekkelijke terrasjes maken het daar gezellig vertoeven.

Zoals gezegd is het een mooie rit met heel veel variatie en ongeveer 51 km  lang.

Op 8 maart 1964 diende De Smet André bij het Eeklose Stadbestuur een aanvraag in om het bouwen van een woonhuis. In die tijd zal wel niemand gedacht hebben dat de B.L.Pussemierstraat zo zou veranderen.

Dit was alles wat er toen stond. Een stuk van het schooltje, De Kleine Wegel, toendertijd noemde dat St.Beatrice. Het is ongeveer hier vooraan aan de linkse kant dat het huis zou komen.

De plaats waar deze foto genomen is ligt nu de parking aan de Sporthal. Het gebouw op de achtergrond is de psychiatrie van in de Oostveldstraat. Van op deze plaats nu kan men dit niet meer zien daar het allemaal vol gebouwd is met huizen. Vooraan kan men ook nog de baan zien zoals de B.L.Pussemierstraat was vroeger. Dat was niet meer dan een grindweg.

Zo is het nu. Het huis waarvoor de aanvraag was is het laatste hier op de foto. De school zit verstopt achter de bomen. Voorbij het oranje verkeersbord dat men ziet is een oprit naar de psychiatrie. Aan de linkse kant zijn het nu allemaal huizen en aan de rechtse kant is de Sporthal.

Dit is zoals Julien Hauwe was. Altijd plezier en leute en nooit verlegen om eens een 'goeie lolle' te vertellen. Julien werd in Eeklo geboren op 6 november 1931. Zijn ouders waren marktkramers die salami, haring, frieten, wafels en oliebollen verkochten. Hij was de oudste van 3 zonen in dit gezin. Julien is gestorven op 2 augustus 1985.

Hij heeft altijd thuis meegeholpen bij zijn ouders op  de markten. In 1954 is hij getrouwd met Anna Vanpaemel en zelfstandig begonnen als frituuruitbater. Eerst aan het station naast het Krügerhof in dat poortje en daarna op de Eeklose Markt.

Julien kreeg een zoon Luc die later de frituur op de Markt heeft voortgezet. Luc zou echter op nog jonge leeftijd in een smartelijk autoongeval komen te overlijden.

Op zijn tiende speelde Julien al accordeon. Deze foto is van ongeveer 1949 toen hij bij dit gezelschap aantrad. Bijna altijd had Julien zijn accordeon mee en om eens 'een aire' te spelen moest men hem dat geen twee keer vragen.

Hier zien we Julien met Herman 'catwezel' Chaves op de bank aan de frituur. Deze ietwat rare man is al lang weg uit Eeklo en wordt soms opgemerkt aan de Gentse Dampoort.

Julien was ook een graag geziene figuur in het Eeklose uitgangsleven en we zien hem hier op een schieting. Misschien kan er iemand hier nog enkele namen invullen.

Tot daar een korte beschrijving van Julien Hauwe. Van iedereen die dit hier zag (en Julien gekend heeft) zal de eerste reactie een glimlach geweest zijn. Daar ben ik zeker van.

(met heel veel dank aan Carine Dobbelaere voor de foto's en info)

Ook op de hoek van de Vis-en Zuidmoerstraat gaan de werken verder. Dit zal hier wel fameus gebouw zijn zo op het eerste zicht.

Na heel wat speurwerk heb ik toch een foto gevonden van de twee reuzen uit de Boelare. Dit zijn de heer Gratiaan en zijn gemalin Ermelinde die hier tijdens een Boelare kermis fier door de straat wandelen begin de jaren '50. Enige tijd later werd het hoofd van Ermelinde danig beschadigd. Men kon de grootste brokken wat lijmen en werd het hoofd "herbakken". De naam van de huidige Herbakkers zou van die tijd dateren. In 1963 was het rijk van de reuzen echter gedaan. De hoofden zouden bewaard gebleven zijn maar er is schijnbaar niemand die weet (of wil zeggen) waar die nu zijn.

Vorige week reed ik in de Zuidmoerstraat (hoek Paterstraat) en zag deze bouw waar grote groeven in geslepen waren. Natuurlijk zat de vraag in het achterhoofd: wat gaan ze hier mee doen?

Zelfde plaats, een week later. Alles is mooi in het hout afgewerkt.

Het is een beetje stil geweest op de hoek van de Boelare. Maar het is dan ook wel een grote bouw en men ziet niet altijd grote veranderingen. Maar wees gerust, men doet verder. Nu is men aan de gevels bezig.

Vorige week was ik uitgenodigd bij waarschijnlijk de grootste verzamelaar van materiaal  over de vroegere Eeklose brouwerij de Krüger. Hier het resultaat van dit bezoek.

De originele lichtreclame die vroeger in de Stationsstraat aan de voorgevel hing is bewaard gebleven. Van bijna alle biermerken is hier een dienblad te zien. Dit is een gedeelte van die verzameling.

In deze gezellig ingerichte bar zouden we gemakkelijk nog een beetje kunnen gebleven zijn. Zeldzame Krüger glazen zijn hier aanwezig.

We zien verschillende Krüger reclamepanelen zoals we ze vroeger zelf gekend hebben. Het manneke is niet origineel van de Krüger maar wel knap gedaan.

Oude reclameborden doen ons aan vroegere tijden denken. Deze glasreclames zijn zeer zeldzaam.

Zo was de reclame toen het allemaal ver op zijn einde liep. Wat niemand ooit voor waarheid hield gebeurde toch. De bekende Eeklose brouwerij de Krüger werd gesloten. Dit was een klap waar Eeklo lang onder geleden heeft. Het verleden is echter jammer genoeg voorbij en moeten we ons naar de toekomst richten maar de Krüger wordt hier in Eeklo nooit vergeten.

(heel veel dank aan J.P. Van Hulle en vrouwtje Nicole)

Roger De Vlaeminck viert vandaag zijn 63e verjaardag. Hopelijk neemt hij het mij niet kwalijk dat ik hier deze mooie familiefoto zet van in de jaren '60. Roger, broer Erik, de ouders en zus Ria op de voorgrond waren toen volledig met 'de koers' bezig. Maar het was vooral vader Philemon, hier in Eeklo was dat 'Fiele Vloamink', die het koersen van zijn zonen van nabij volgde.

Dit is de hoek van de Molenstraat en de Molensteeg. Een paar maanden geleden plaatste ik hier een foto toen de afbraak van het vorige huis dat hier stond juist gedaan was. Dus hier heeft men goed doorgewerkt.

In 1922 zag het er zo uit aan de Gouden Pluim hier op de Markt in Eeklo. Waarom de naam van het café toen in het frans was zou ik niet kunnen zeggen. In wezen is het café niet veel veranderd. Het is pas daarnaast dat de grote veranderingen kwamen.

Vorige week ging ik nog speciaal eens kijken in de K.Albertstraat als men nog niet begonnen was met de afbraakwerken waar de Julia Dellaertstraat zal komen.

Gisteren kwam ik daar terug... en alles lag plat. Zo vlug gaat het tegenwoordig. Er komt daar wel een serieuze ruimte vrij. 

Op 30 juni 1962 kwam er een aanvraag van De Keyser-Lampaert om het verbouwen van de voorgevel. Dit is dus waar de pijl staat. Het is vanaf daar tot aan de VW Kever dat alles nu afgebroken is. Naast het huis met het balkon, patisserie De Keyser (heel lekkere taarten vroeger), ziet men het fonoplaten huis Matthijs waar menigeen onder ons hun eerste plaatje kochten.....

Rudy Matthijs

Eén van de Meetjeslandse flandriens die stilaan in de vergeethoek is geraakt, luistert naar de naam Rudy Matthijs. De Kleitenaar werd geboren op 3 maart 1959 en was van jongsaf aan sterk gebeten door de wielermicrobe. Als kind dweepte hij met de prestaties van Roger De Vlaeminck en Jean-Pierre Monseré en hij keek dan ook reikhalzend uit naar de dag dat hijzelf vijftien jaar zou worden, de leeftijd waarop hij zou debuteren bij de nieuwelingen.

Rudy kon van bij zijn debuut meer dan zijn mannetje staan : de eerste wedstrijd beëindigde hij op een meer dan verdienstelijke derde plaats en op het eind van zijn eerste wielerseizoen stonden zes overwinningen achter zijn naam vermeld. Vlot winnen bleek een constante zowel bij de nieuwelingen, juniores als liefhebbers.

Vooral door toedoen van Guido Reybrouck en Romain De Loof besliste de talentrijke Matthijs om in 1981 als prof te debuteren bij het bescheiden ploegje Fangio-Sapeco-Mavic. Aanvankelijk lag zijn werkterrein vooral in de toen nog populaire kermiswedstrijden. Ondanks de vrij moeilijke omstandigheden binnen dat kleine ploegje won Rudy in 1981 toch vijf wedstrijden. Dat had de aandacht getrokken van Lomme Driessens die een plaatsje vrijhield in de meer gerenommeerde Boule d’Orploeg. Financieel betekende dat een hele stap vooruit en ook sportief zat er met Freddy Maertens en Daniel Willems heel wat talent in die ploeg. Tijdens dat eerste jaar bij Driessens won Rudy Matthijs zowel de Grote Prijs van Fourmies als de Grote Prijs Poeske Scherens in Leuven.

Het tweede seizoen bij Boule d’Or was nog meer succesvol : winst in de Ronde van Limburg, ritzege in de Ronde van Luxemburg, de Leeuwse Pijl en vooral de ritzege in de Tour met aankomst in Roubaix. Als fervent supporter van Roger De Vlaeminck had Matthijs er altijd van gedroomd om in de voetsporen van zijn grote idool te kunnen treden en met winst in Roubaix werd die droom voor een groot stuk gerealiseerd.

Nadat Rudy in 1984 in Koolskamp kampioen van Vlaanderen was geworden, beleefde hij zijn topseizoen in 1985 toen hij de kleuren van Hitachi-Splendor verdedigde. Na een veelbelovende etappezege in de Ronde van Zwitserland verbaasde Matthijs de internationale wielerwereld met drie ritzeges in de Ronde van Frankrijk, waaronder de slotetappe met de vermaarde aankomst op de Parijse Champs Elysées. Niemand kon toen vermoeden dat het beste van zijn carrière dan reeds voorbij zou zijn. Een aanvankelijk onschuldig lijkende valpartij tijdens een oefentrip in de duinen leidde in 1986 een ware martelgang in. Eerst leek er niets ernstigs aan de hand maar korte tijd nadien begon alle miserie. Bijna elke pedaaltred ging gepaard met vervelende pijn zodat het een klein mirakel is dat Rudy Matthijs het nog drie jaren uithield in het peloton. Grote prestaties werden echter niet meer geleverd. En tijdens het voorjaar van 1988 hield hij het, op amper 29-jarige leeftijd, noodgedwongen voor bekeken. Zonder die constante pijn in zijn zijde zou de erelijst van Rudy Matthijs er ongetwijfeld nog een stuk imposanter hebben uitgezien. Nu blijven vooral die drie ritzeges in de Tour 1985 op het netvlies van iedere Meetjeslandse wielerfan gebrand.

Na zijn sportieve loopbaan verdween Rudy volledig van het wielertoneel. Eerst als vrachtwagenchauffeur en later als bouwvakker kwam hij op een heel andere manier aan de kost.

(Mark Van Hamme)