Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
15-11-2005
grensversperringen.
De pinhelm. Als grensgemeente met het neutrale Nederland had Arendonk tijdens de eerste Wereldoorlog af te rekenen met prikkeldraadversperringen. Het kanaal dat Arendonk in tweeën snijdt was een natuurlijke hindernis. Op de noordelijke kanaaldijk kwamen draadafspanningen in verschillende rijen. Die werden dan vanuit een centraal punt onder stroom gezet. D'er zijn er zo verschillenden -burgers en soldaten- aan de draad blijven plakken en ter plekke doodgevallen. Op de Brug over het kanaal stond het enigste wachthuisje met daarvoor constant een Duitse pinhelm die de pasjes controleerde....Ze hadden hem moeten laten staan!!! dan hadden we geen verbodsplaten nodig gehad...
Ons familiewapen. Wij hebben ook een familiewapen. (zie mijn berichtje van 7 november). 't Is niet goedgekeurd, 't zal nooit goedgekeurd worden, het voldoet aan geen enkele eis van welke commissie dan ook, het is geschiedkundig niet verantwoord, in één woord er klopt nikske van. We hebben het zelf uitgevonden. Omdat we van het gedacht waren dat als Prins Laurent van Saksen-Coburg-Gotha en Jeanpol Dudekem d' Acos er eentje hebben, wij er ook recht op hebben. Het schild zelf bevat 5 onderdelen, een koffiepot, een orchidee, een horloge, een oorlelbolleke en een bij.
Vandaag gaan we het hebben over de Koffiepot.
De bijnaam van onze familie is : die van Koffie. Hoe die ooit werd gegeven is niet te achterhalen. Hij komt ne mens in godsnaam aan een bijnaam. De burgerlijke stand die schrijft bij een geboorte natuurlijk niet op: "heden geboren Jefke, zoon van Louis van 't pispotje", neen die schrijft "Jefke, zoon van Lodewijk De Vocht", om maar iets te noemen. In ieder geval de bijnaam Koffie dragen we al minstens een 6 generaties mee; toch al wel zo'n 150 jaar. Mijn vader zijn grootvader was al ne Koffie. En als ik in het midden van de vorige eeuw bij mijn eigen grootvader ging buurten stond de koffiepot centraal op de keukentafel. 't Was daar wreed gezellig.En dat is het bij ons in de familie nog altijd. Vandaar dat hij in ons familiewapen ook de centrale plaats heeft gekregen.
Hier zijn ze dan!!! Elke jeugdbeweging staat of valt met gemotiveerde ouders. Die vormen dan een ondersteunend oudercomité. Bij ons is dat niet anders...Hier zijn ze dan: de mannen die zorgen dat zo'n 100 jongens en meisjes week-in week-uit onbezorgd kunnen ravotten en spelen. Onze klak gaat in diepe dank voor hen beiden af.!! (klik op de foto)
' t Moest eindelijk eens van mijn hart...Iedereen is vrij om te doen en te laten met zijn blog wat hij wenst te doen en te laten. Maar laten we 1 ding afspreken: als we gedichtjes of poezie van ander mensen gebruiken dan gaan we er de naam van de dichter of schrijver bijzetten.... Anders krijgen we slechte gedachten van elkaar.
...Gestolen gedichtjes...Een aanklacht tegen plagiaat. (Met de postume toestemming van den Herman en de lieve groetjes van Kristienneke.) ============================================ Herman De Koninck ligt te draaien en keren in zijn graf. Verdoemme, verdoemme, die bloggers van 't seniorennet die zijn straf.
Ze pikken ongevraagd mijn beste gedichtjes, en zetten ze dan op hun eigenste site; die wichtjes.
Moesten het nu gedichtjes van Lannoye of den Brusselmans zijn da's rommel, da's prul, dat doet minder pijn.
ik zal eens aan mijn Kristienneke vragen of ze die ongenode gasten nergens aan kan klagen.
en dan die hondjes en poesjes zo langs de kant zo vlak naast mijn gedichtjes; ik vind het een schand.
Michelleke van Gaia vind het ook al een affrontje al zijn lievelingen met hun kortgeschoren kontje.
Moest ik nu nog tot de levenden behoren ik zou nogal eens van me laten horen
Alhoewel...ik lig zo bij mezelf te overwegen ik blijf liever liggen en ga nooit meer bewegen
Ze bekijken het maar, al die bloggers van 't net ....als ze zelf niet kunnen dichten, dan pikken ze het maar!.
Voorpaginanieuws bij de gazetten... de wereld heeft een half uur stilgestaan.. Jan Verheyen heeft geweend.
Jan Verheyen, 42 jaar, filmregisseur en stand-in komiek als ander volk belet is, is voor de eerste keer vader geworden. Vader worden is een emotionele gebeurtenis, zeker de eerste keer. En dat ne mens dan al eens een half uurke tranen van vreugde en geluk laat lopen! ...Dat zou ik nog doen bij de zevende kleine. Maar Janneke Verheyen gaat met zijn emoties de populaire toer op. Hij moet dat zonodig kond doen aan de Vlaamse gazetten- en boekskeslezers. En die boekskes en gazetten ruiken omzet. Dus publiceren die tranen van Janneke Verheyen!. En nog wel op hun eerste blad. ....En terwijl in Parijs en omstreken huizen en koters tot de grond afbranden, terwijl in Pakistan nog duizenden lijken onder de brokstukken zitten, terwijl er in Irak jonge kindjes hun armen en benen verliezen, komen de gazetten met wereldnieuws op hun eerste pagina: Jan Verheyen heeft een half uur geweend. Awel van mij mag hij veertien dagen bleiten, maar lieve gazetten laat hem dan zijn tranen plengen op jullie voorlaatste pagina tussen het weerbericht en de beurscijfers. Houdt Uw voorkant voor serieus nieuws. Ge gaat er een hoop mensen een plezier mee doen!!.
Een vriend van mij is een gepensioneerd hobbyist-landbouwer. Samen met zijn vrouwke bouwde hij kort na zijn huwelijk een burgerswoning waar na verloop van jaren hokken en koters achter kwamen. Kortom een doorsneewoning zoals er zovele naast onze Vlaamse spoorwegen liggen. In de loop der jaren ontpopte mijn vriend zich tot een verdienstelijk tuinder: erwtjes, peekes, tussendoor een sjalotje... Ook op gebied van pluimvee en andere neerhofdieren geraakte zijn naam bekend. Zo was hij jarenlang huisleverancier van scharreleieren en gevilde konijnen aan plaatselijke middenstandsvrouwen. De laatste jaren kwam echter de mot in zijn commerce. Nikske anders dan tegenslag: Een balorige ezel die noodgedwongen moest gecastreerd worden, een schaap dat hij per ongeluk de kop insloeg, de groen jongens die een vogelrichtlijn vlak boven zijn slaapkamervenster tekenden en nu de ophokplicht. Zelfs zijn scharrelkippen en tamme ganzen mogen niet meer buiten.
Tot overmaat van ramp heeft zijn buurman - wel een professioneel agrariër- het weiland naast zijn hof gehuurd en die vol dikbilkoeien gezet. Sinds gisteren staat daar ook een dikbilstier tussen: een kolos van een klein duizend kilos, dampende neusgaten, poten gelijk eikenbomen, wild in het rond loenzende ogen...en brullen dat ie kan. De vrouw van mijn vriend is helemaal weg van de dikbilstier en staat dagelijks in volle bewondering over de schutting naar het prachtbeest te kijken..... Wat een vent, wat een prachtkerel. Ze vergeet zelfs de soep in te scheppen voor mijne vriend die zich zeer achteruit gedaan voelt.. Stikjaloers is hij op dat beest en hij overweegt nu om zijn geboer met alles er op en eraan te verkopen. Hij is het niet gewoon van op de tweede plaats te komen. Omwille van zijn "sociale status" wenst hij anoniem te blijven. Geinteresseerde kandidaten dienen zich daarom tot ondergetekende te wenden. Voor een zacht prijzeke kunt U zich met kerstmis nog "herenboer" noemen.
Eindelijk, de kogel is door de kerk..de borden zijn er!!!!!!.
..... En het onderstaande heb ik al eens een keertje eerder geschreven.
Dagelijks komen er door het centrum van Arendonk en door de aanpalende woonwijken honderden vrachtwagens op weg naar ons geliefd buurland. Zij gaan Holland bevoorraden met goederen waarmee een volk in leven blijft. Dat al deze mastodonten door Arendonk komen ligt aan het feit dat de afritten van de E34 Antwerpen-Eindhoven en van de Boudewijnautostrade aansluiten op gewestwegen die door Arendonk lopen en die een kortere verbinding met het Nederlandse Noord-Brabant en met het hinterland van Rotterdam mogelijk maken. Dagelijks denderen dus duizenden tonnen door het tellorenlikkersdorp. De Nederlandse transportwereld profiteert ook van deze situatie en laat een groot deel van zijn camions de kortste weg door Arendonk nemen. Het gemeentebestuur ijvert nu al jaren om het zware verkeer boven de 7,5 ton uit de dorpskom en de doorgaande wijken te weren. Na jaren van geploeter hebben zij het voor elkaar gekregen dat de bevoegde minister een verkeersreglement heeft goedgekeurd dat alleen plaatselijk vervoer toelaat. Alle zwaar vervoer moet voortaan een toerke om maken. Hebben die Hollandse geburen van ons toch geen beroep aangetekend bij de Raad van State zeker!."Jullie pakken onze boterham af" zeggen de Kezen "want we moeten nu omrijden en dan gaan we op de fles..." Het bovenstaande en nog wat meer schreef ik op 6 juli van dit jaar. Vandaag zijn de voorbereidende werkzaamheden gestart om de verkeersborden met "geen doorgaand vrachtverkeer boven 7,5 ton" te plaatsen. Nog enkele weken en we kunnen als zwakke weggebruiker -fietser, voetganger, kindjes- met een gerust hart de baan op.
Het familiewapen. 't Heeft lang geduurd. Exact 200 dagen voor iemand gevraagd heeft wat dat wapenschild links en rechts op mijn blog betekende en of dat allemaal wel officieel was. De praat die ik op het seniorennet verkoop is niet van aard om mensen te doen geloven dat ik een afstammeling zou kunnen zijn van een familiestam met een wapenschild. Wij, Jef Koffie's trots, hebben dus ook geen wapenschild. 't Is te duur, we hebben onze sociale status niet mee en driehonderd jaar geleden zaten er een paar haagweven in de familie. Vandaar...
We hebben dan zelf maar een familiewapen ontworpen. In vijf korte berichtjes die vanaf deze week op dit blog verschijnen zal ik een motivatie geven voor de vijf verschillende figuren die kruisgewijze in het familiewapen zijn opgenomen: de orchidee, het oorlelbolleke, de bij, het hanghorloge en centraal de koffiepot.Vijf attributen die een stempel hebben gedrukt op Jef Koffie's trots. Het Heraldisch College gaat natuurlijk steigeren en krijgt een collectieve beroerte als ze zo iets onder ogen krijgt. Maar dat trekken we ons niet aan: Wij zijn fier op ons wapenschild en we dragen het met trots zoals het de familie past...
In de kiem gesmoorde liefde! 't Moet zo wat veertig jaar geleden zijn. Arendonk had een nieuwe brug over de vaart gekregen en ik had een nieuw lief gevonden. De brug verving een oude Baileybrug die de Engelsen bij het eind van de oorlog gelegd hadden. Mijn nieuw lief verving de vorige die ik bij mijn vriend had omgeruild voor de deze. We waren allebei bij de chiro. Ik als leider bij de aspiranten - gasten van zo'n 16-17 jaar - en mijn nieuw vlam bij de kleinsten, de speelclubbers. Vrijen in onze tijd was een heel belevenis. "D'r aanraken is al genoeg" zei ons moeder "daar kan een meiske al van in verwachting geraken." Dus kussen was het hoogst haalbare. We waren ten slotte ook maar van de boerenbuiten. We hadden zo rond een uur of acht afgesproken onder de nieuw brug. Haar chiromeisjes waren al lang naar huis en de mijne had ik op speurtocht gestuurd, kwestie van mijn handen vrij te hebben. Ruim op tijd was ik op post en ook mijn nieuwe schat liet niet op zich wachten....Juist toen het moment suprême zich aandiende en we wilden overgaan tot de ultieme daad: een zuinig kusje op het gesloten mondje, kwamen die schooiers van aspiranten met een geweldig kabaal te voorschijn. Mijn nieuw lief schrok zich een ongeluk en sloeg op de vlucht pas nadat ze me een klets had verkocht op de plaats waar het eerste kusje was voorzien. Ik heb ze daarna in de donkere nooit meer terug gezien. 't Was over. Alweer een prille liefde in de kiem gesmoord. Er zouden er nog volgen.!!!
Bekende Vlamingen.!!! Gisteren ben ik met mijne maat naar de boekenbeurs geweest. 't Was er over de koppen lopen... En bekend volk dat daar rondloopt!. Of liever zit. Roedels BV's - bekende vlamingen - zitten er te zitten en te signeren. En dan bedoel ik niet onze Vlaamse schrijvers zoals den Brusselmans, den Aspe, Kristienneke of Hugo Claus. Nee; wie ik bedoel zijn de door zichzelf omhooggeschoten sterren van radio en tv. Iedereen die een blauwe maandag met zijn of hare kop op den televies is geweest, 't zij met een kookprogramma, een soapke of een derderangskwis, voel zich tegenwoordig geroepen om memoires te schrijven, poëzie te produceren of het sexueel actief leven van dwergmieren te beschrijven. Tegen dat een signeersessie begint zie je ze aan de stand van hun "publisher" aankomen. Mannekes kussen mannekes, vrouwkes vrouwkes en iedereen kent iedereen; Dé elite en het cultureel gezicht van Vlaanderen op vier vierkante meters Boekenbeurs. Niet gestoord door enige gêne beginnen ze een conversatie met de buurman of -vrouw van een concurrerende familiesoap. Ondertussen quasi achteloos en ongeinteresseerd de boeken signerend van hun kijkpubliek. Ze voelen zich o zo verheven. Vanuit hun ooghoeken letten zij nauwgezet op de signeeractiviteiten van hun buur "bekende Vlaming": daaraan meten zij hun eigen populariteit. En hun aanbidders staan intussen in dichte drommen aan te schuiven voor een gesigneerd kookboekje, een gehandtekend niemendalleke of een prentje met daarop hun vedettenkop. Ik kan aannemen dat ons klein mannen en nog wat aanstormende jeugd een uur wil wachten op een handtekening van de mannen van Ketnet en die van Spring, maar dat drommen "ouderen en verstandigen" in een idiote idolatrie in lange, driedubbele rijen staan aan te schuiven om een glimp te kunnen opvangen van "thuis- familie- en ander flikkenvolk" daar kan ik met mijn Kempisch verstand niet bij. 't Zal dus aan mij liggen...Mijne maat en ik zijn doorgeschoven en een "Blonde Leffe" gaan drinken, mijne stylo in aanslag om een handtekening uit te delen. Er is niemand komen opdagen....er is dus nog werk aan de winkel!!!
Ons vrienden...de paters van Postel. Postel is al sinds de 16de eeuw hofleverancier voor de Arendonkse pastoors. Niet alleen wat betreft parochieherders hadden de Norbertijnen wat in de pap te brokken, ook hadden zij een paar boerderijen die in pacht werden gegeven aan Arendonkse boeren.
Een verplichting die de Postelse paters hadden was de bedeling van brood aan de armen. Daar probeerden ze onderuit te komen. Dat deden ze zelfs met smeekschriften aan de Spaanse koning in 1600. 'tWas allemaal vergeefse moeite want de koning stuurde een emailtje terug: "....de kloosterlingen op vetten Donderdag voor vastenavond en op Witte Donderdag voor Paschen, een uitdeeling zouden moeten doen van koren en brood."
't Was schijnbaar nog niet genoeg want in 1619 werd de Postelse abdij bestormd door Arendonkse wevers. Met slaande argumenten werd de prelaat gedwongen om de hongerige horde te voorzien van eten. Vanaf toen,- en naar het schijnt nu nog,- bidden de Norbertijnen van Postel tijdens de zondagse hoogmis: "Tegen de wildheid der Arendonkenaars, bescherm ons Heer."
Dat Jef Koffie dit niet meer mee kan maken !. Drie van zijn nakomelingen zorgen er voor dat "zijn trots" opnieuw aangroeit. Als alles goed gaat - en daar ziet het wel naar uit - worden er in het voorjaar van 2006 ineens drie nakomelingen geboren. Dat brengt het totaal aantal achterkleinkinderen ineens van tien naar dertien.
Dat wordt dus vanaf februari tot april nieuw kindjes kijken, feliciteren, borreltjes drinken, kinnekeskak eten, hopen dat ge peter of meter mag worden, en met de fiere papa's en mama's blij, content en gelukkig zijn. Ik denk dat Jef Koffie, nu ergens in het een of ander planetenstelsel, ik denk zelfs in den hemel, zit te overpeinzen dat hij met recht en rede "trots" mag zijn op zijn eigenste volk.
Zijn Marie, die naast hem zit, zie ik volmondig "ja" knikken!!!
Naast de 15 Arendonkse soldaten die gedurende de eerste wereldoorlog sneuvelden aan de IJzer en in Vottem bij Luik geraakten er ook enkelen in krijgsgevangenschap. Voor twee onder hen liep dit dramatisch af. Soldaat Mercie overleed slechts veertien dagen voor de algemene wapenstilstand in het concentratiekamp van Holshausen.Soldaat Maes bracht de 4 oorlogsjaren in ballingschap door en overleed aan de gevolgen ervan.
Joannes Henricus Maes Oud-strijder 1914-1918 Geboren te Arendonck den 20 October 1893 en aldaar zacht in de Heer ontslapen den 16 Juli 1921. na vier lange jaren gedragen ballingschap. Hij werd net geen 28 jaar.
Karel Louis Mercie Belgisch soldaat, 1ste Carabiniers geboren te Arendonck den 20 Februari 1893 gestorven in krijgsgevangenis te Holzhausen den 27 October 1918 Begraven te Harpstedt (Duitsland) hij werd 25 jaar.
...De zaak gaat plat. We hebben nu twee stakings- en betogingsdagen tegen het generatiepact achter de rug. Het zijn wijze en geleerde koppen aan de top van de vakbonden, dus ze zullen wel weten waar ze mee bezig zijn. En daarbij; het is hun eigen vakbondsgeld dat ze opfreten en daar heb ik geen last van.
Wat me echter door de kop speelt is het volgende: Het ABVV betoogt en staakt volop tegen hun natuurlijke bondgenoten en partners; de SPa. Die partij zit in de regering en verdedigd vollen bak de maatregelen die zijn genomen.
Peter Van Velthoven ook minister, klapt zijn grote baas, de Guy, achterna en zegt dat er aan de plannen geen yota meer gaat veranderen. En het wordt nog straffer: Moeke Freya Van den Bossche, minister van 't werk, scheldt de socialistische vakbond zelfs hardop uit voor leugenaars en bedriegers... Pront volk om samen een pint te gaan drinken op den eerste mei. En dan een laatste vaststelling: De vakbonden hebben problemen en ruzie met de regering: Waarom moeten dan werknemers en bedrijven die het nut van een staking niet inzien daarvan de dupe worden? Als ik een meningsverschil met mijn vrouw heb dan ga ik toch ook niet bij de pastoor voor de deur zitten !!!
Door de eeuwen heen hebben de Arendonkenaars, God weet waarom, de reputatie opgebouwd dat zij geen simpel gasten zijn. In de buurgemeentes en over de grens bij de Nederlanders werden de bewoners gewaarschuwd voor die van Arendonk. De Arendonkse heemkundige kring "Als ice can" wijdde er in haar uitgave van 2001 haar jaarboek aan. Hieronder enkele waarschuwingen als ge een Arendonkenaar tegenkomt. De mensen van Ravels werden zo gewaarschuwd: "Ga nooit alleen naar Arendonk kermis en ... hoedt U voor de Arendonkse messtekers."
De pastoor van Reusel (net over de grens) vertelde het volgende op de preekstoel: "Beminde parochianen, Onthoudt U van muiters van geenen kant der grens. Hebt er geen betrekkingen mede. Het zijn effenaf bezetenen. Ook aarzelen wij niet te zeggen: "Wie met een Arendonkenaar danst, danst met den duvel. Amen"
Niettegenstaande we twee paters Norbertijnen uit Postel als pastoors hebben, zouden ze in Postel destijds toch gebeden hebben: "Tegen de wildheid der Arendonkenaars, bescherm ons heer".
Stropen deden die van Arendonk ook, getuige volgend tekstje: "In ons kiekenkot, veel liever nog 'n vos Dan 'n goeie Arendonkenaar in ons bos."
Het volk van Retie werd ook gewaarschuwd: "ne Retiese trouwt best met geen Arendonkse".
En om te besluiten, nog een Reusels antwoord als we weer eens een hollander hadden uitgescholden: "Arendonkeneer Gebakken peer Onnozele sukkeleer Kijk eens naar de wolken! Hebt gij den duvel al gemolken? Of hebt ge den duvel soms op zak? Gij lelijke Arendonkse kak."
groot nieuws ! Ze zal er de wereldgeschiedenis niet mee halen, maar... Renée, onze jongste kleindochter, 15 maanden, kan vanaf gisterennamiddag lopen. Alleen, weliswaar molenwiekend, gaat ze nu op verkenning naar tafelpoten, openstaande kastdeuren en meer interessante dingen in die grote wondere wereld. ...En nu op naar de volgende statie. We gaan ze leren praten; zo goed als den Bompa..
De wielercoach. José De Cauwer, onze ex-wielercoach is vrijgesproken omdat de deugnieterijen die hij gedaan heeft verjaard zijn. Laat ons duidelijk zijn, er is een kleine nuance: onschuldig zijn is niet hetzelfde als vrijgesproken worden. Joséke voelt zich nu een beetje in de steek gelaten. Door de wielerbond, door een deel van de publieke opinie, misschien wel door mensen die ooit naar hem opkeken. Daarom heeft de Jos nu pijn. Wat heeft de Cauwer uitgevreten? Eigenlijk nikske, alleen facteur gespeeld voor een coureur die aan de doping zat. Allé is dat nu zo erg! ...Een labiele amateur-wielrenner die vloeibare speed nodig had, een adres aan de hand doen van de "Schele Cees die alles kon leveren"...Allé is dat nu zo erg? Zijn eigenste brievenbus laten gebruiken als doorgeefluik van "de pot belge"....Allé is dat nu zo erg?
Voor José De Cauwer niet want hij voelt zich verongelijkt. Ik vraag me wel eens af of de bondscoach in al die jaren dat hij die verantwoordelijke functies had, één moment gedacht heeft aan die amateur-wielrenner die nu, zo zot als een achterdeur, van ontwenningskliniek naar ontwenningskliniek sukkelt. Voor de wet en Moeder Justitia is hij vrijgesproken. Hij zal er mee moeten leven. Dat moet Leo Delcroix ook, die is destijds ook vrijgesproken, maar die heeft een heel rekbaar geweten.
Als goed opgevoede kinderen van ons ouders en met de hulp van de schoolmeester en mijnheer den onderpastoor, proberen wij zorg te dragen voor onze ouderen. We nemen ze bij ons in huis, brengen ze naar een bejaardentehuis of sturen ze op overwinteringsvacantie naar Tenerife.
Zoniet mijn Hollandse buren: Tijdens een fietstochtje met chirovrienden het afgelopen weekend in de buurt van Essen-Kalmthout vonden we, net over de grens, tegen een bouwvallig huizeke volgende advertentie: "Te koop Vader". Zouden die mannekens hunne pa echt te koop zetten?
Omdat we nog content zijn met onze pa, zijn we maar doorgereden.
groot nieuws !
José De Cauwer, onze ex-wielercoach is vrijgesproken omdat de deugnieterijen die hij gedaan heeft verjaard zijn. Laat ons duidelijk zijn, er is een kleine nuance: onschuldig zijn is niet hetzelfde als vrijgesproken worden.
