Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
15-06-2007
Stierkikker in Arendonk.
Lap... een ongeluk komt nooit alleen.
Vanavond hebben wij hier in Arendonk het jaarlijkse bal van de burgemeester en ...lap; in de Koeistraat - notabene onze hoofdstraat - hebben ze een stierkikker gespeurd.
Kwaaie wil van een teleurgestelde politieke partij? Een reclamestunt van de plaatselijke middenstand? Een terreurdaad van plaatselijke cafébazen? We zoeken het voor U uit.
Vanavond rond 11.00 uur hopen we U te berichten waar het beest zich ophoudt. Als ge dan nog niet slaapt.
't kan ook een exemplaar zijn van een "gekuste" prins. !!!
Nogal wat lezers en bezoekers van dit blog vinden dat mijne maat "den Brabbes" niet van honden en ander gedierte houdt. Een mens snapt echt niet hoe dit misverstand is kunnen ontstaan. "Den Brabbes" is een dierenvriend in het algemeen en een hondenliefhebber in het bijzonder.
Dat is hij al van kleins af aan. Om dit te bewijzen wil ik dolgraag bovenstaand foto plaatsen op dit blog. De foto is genomen in 1956 na afloop van een uit de hand gelopen treffen tussen een wild varken en enkele plaatselijke inboorlingen. Het treffen vond plaats in de bossen van de vroegere dynamietfabriek in Arendonk, daar waar nu plastieke korreltjes in zakken wordt gedaan.
Links op de foto de zoon van de toenmalige directeur van het dynamietfabriek, en rechts de stamvader van Jef Koffie's trots in hoogsteigen overall. In het midden twee wilde varkens; een kleintje en een grote: een beer gelijk ze zeggen. Het klein varken links van het grote is "den Brabbes". Aan de liefdevolle manier waarop hij de linkerachterpoot van de beer vasthoudt kunt ge zijn liefde voor beesten afleiden.
...."Sinte Brabbes" Hij zou zelfs niet misstaan als plaasteren beeldje naast de Heilige Antonius met het varken.
------------------------------
Lang heeft men gedacht dat het wild zwijn op de ladder het laatste exemplaar was dat in Arendonk leefde. We moeten spijtig genoeg vaststellen dat er momenteel weer heel wat exemplaren los rondlopen: exemplaren (zelfs verre familieleden) met "beren van venten en varkens van joeng".
Enkele sfeerbeelden van het onweer dat vorige vrijdag Arendonk teisterde...
Ondergelopen straten en overgelopen grachten. Hagelbollen ter grootte van marbollen en sceptische putten waarvan het deksel in de tuinen dreef.
Een noodweer waar men nu eens niemand voor verantwoordelijk kan stellen en dat ons weer met de beide voetjes op de grond gaat zetten. Als de natuur van plan is om de boel eens overhoop te zetten dan doet de natuur dat.... Gelukkig maar.
Mensen die al meer dan 50 jaar in de straat woonden hadden zo'n onweer en de gevolgen ervan nog nooit meegemaakt. 't Zal ook de laatste keer zijn: Op 16 augustus beginnen de wegenwerken voor de aanleg van een rioleringsstelsel en losliggende fietspaden. Nu is't geen avance: Kijk maar waar de buurt overheen moet fietsen.
....Jaagt uw kindjes hierover maar naar school.!!! Maar zoals gezegd: ook hieraan komt een einde.
Nadat ge vandaag bent gaan stemmen wacht U een tweede burgerplicht: Iemand verder helpen. Vandaag gaat er in en rond het Arendonkse zwembad in Arendonk-centrum een benefietdag door ten voordele van Jens.
De Jens is een vijfjarige kleuter waarbij enkele maanden geleden een neuroblastoom, een bijzonder agressieve kanker, werd vastgesteld. Jaarlijks wordt deze aandoening ontdekt bij 10 kindjes op de één miljoen. Tiep een keertje in "google" het woordje "neuroblastoom" in en u kunt zelf de verschrikkelijke gevolgen ervan lezen. Zowel psychisch, fysiek als materieel.
Als ge dat gedaan heeft, dan springt ge in uw auto of ge pakt uwe velo en ge komt de actie ten voordele van Jens ondersteunen.
Er is een heleboel animatie, het zwembad is open, er komen optredens en ge moet thuis geen biefsteak bakken; Ge kunt hier ook eten.
Door naar Arendonk te komen kunt ge laten zien dat de goei voornemens die ge deze voormiddag hebt gemaakt in het stemhokje al direct in de praktijk wilt omzetten.
...Iedereen zijn huisdier aan de schoolpoort of....
In de nasleep van het "hondenbijtverhaal" waarbij een rottweiler klein Néjke zijn billen openritste en in afwachting van mijn verschijnen voor het assisenhof van Antwerpen wegens een persmisdrijf hebben we een kleine enquete uitgevoerd. Aan diverse mensen uit Arendonk en omliggende gebuurten hebben we volgende vraag gesteld: Past het dat "beesten" iemand op zijn werkvloer vergezellen? Mag iemand onder zijn betaalde werkuren compagnie hebben van zijn huispoes of -hond?
We deden die enquete als volgt: - Mag een bureelbediende van een plastiekverwerkend bedrijf zijn hoogzwanger schaap mee naar kantoor brengen en aldaar de weëen op gang brengen? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Mag uw kleinzoon van vier zijn zes prussen, drie kanarievogels en vier witte muizen mee naar school brengen en bij de juffrouw op haar pupitter zetten? Neen; zei de overgrote meerderheid. - Mag mijn overbuurvrouw haar twee witte marmotten mee naar het gemeentehuis brengen en bij de secretaris in bewaring geven? Neen, zei de overgrote meerderheid.Eén marmot is voldoende. - Mag de rudolf van twee huizen verder onder zijn diensturen zijn duitse scheper -bij gebrek aan oppas - aan de barrechoque van zijn politiebusje hangen en voorttrekken? Neen, omgekeerd wel, zei de overgrote meerderheid. - Is het denkbaar dat een onderwijzer zijn hangbuikzwijntje mee naar school brengt en aan de klink van het klaslokaal vastbindt? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Zou het passen als mijnheer pastoor tijdens de preek onder de elfurenmis zijn siamese kater boven op het tabernakel zette? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Mag de voorzitter van een stembureau volgende zondag zijn ezelin in de gang van de gemeenteschool zetten? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Mag een redster van het gemeentelijk zwembad haar roodwangschildpadje in het kinderbadje laten plonsen? Neen, zei de overgrote meerderheid, wel haar muisje. - Mag een scheidsrechter uit vierde nationale of zesde provinciale zijn tamme ganzen aan een koordje mee over een voetbalplein sjokken? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Kan het dat een poetsvrouw in overheidsdienst haar japanse koi's in een visbokaaltje mee uit werken neemt? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Mag de gemeentebode, voor in zijn fietsmandje en tussen de gemeentelijke belastingsbrieven in, zijn pasgekocht pekineesje mee op ronde nemen? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Mag onze burgemeester tijdens een huwelijksinzegening zijn eigen pitbillterriër aan zijn bureaustoel vastbinden? Neen, zei het pasgetrouwd koppel. - Zou het mogen dat een verkeersbrigadier haar rottweilerke op het fietspad deponeert waar honderden schoolkindjes passeren? Neen, zei de overgrote meerderheid.
Ziet ge: de overgrote meerderheid reageert logisch en gebruikt haar gezond verstand.
Ik wacht in alle deemoed, en gesteund door die overgrote meerderheid, mijn proces af. Ge moet wel beloven dat ge me komt bezoeken in 't prison.... Een klein verzoekje: breng geen honden mee of ....ik bijt.
In Arendonk - een lieflijk dorpke, tegen de hollandse grens geplakt - is beroering ontstaan in de agrarische sektor. De verkoop van "dé ezel", de transfer van het jaar, is niet doorgegaan. Trouwe lezers van dit blog zullen zich herinneren dat een vriend van mij sinds vier jaar de ongelukkige eigenaar is van een beest dat hij destijds gekocht heeft als ezel maar dat ondertussen een kruising blijkt te zijn tussen een brabants trekpaard en een mongoolse jak. Het beest is de naam ezel onwaardig: hij/zij want het dier is ondertussen vakkundig gecastreerd, is geweldadiger dan de bengaalse tijgers uit de Olmense zoo en vreet alles op behalve waar het voor gekocht is; namelijk distels. Te begrijpen dus dat de eigenaar van het gedierte van zijn mislukte aankoop af wou. Tijdens een fietstochtje ontmoette hij een gelijkgestemde ziel - ook een agrariër - ergens in een dubieuse feesttent met veel motorengeronk en plassen bier. Die ziel wou het beest wel overnemen voor 420 euro. Vier keer meer dan mijn vriend destijds betaalde voor zijn muildier. Het bedrag alleen al had bij mijn kennis een belletje moeten doen rinkelen: Voor 420 euro koopt men in deze welvaartsvaste tijden een kudde schapen, of 3 ponys. Men kan er zelfs een maand lang dagelijks voor naar de meisjes van plezier gaan kijken.
De koop werd gesloten zoals het echte boeren past; met handgeklap. Tenminste dat meende mijn vriend zich te herinneren. De koper herinnerde zich nikske meer en het bleef zodoende oorverdovend stil toen de tijd van transactie was aangebroken. Na een onbeantwoord telefoontje snapte mijn vriend dat de 420 euro aan zijn neus was voorbij gegaan en dat de koop niet zou doorgaan. Vertwijfeld vroeg hij zich af wat toch de reden kon zijn van de mislukte deal: hij kon nikske vinden. Wij wel:een overeenkomst tussen twee boeren waarvan de ene een stuk in zijn voeten heeft van de Jupiler en de andere boer te schrokkerig is en woekerprijzen in gedachte heeft kan geen fraai resultaat opleveren. Ondertussen heeft zich tussen de Arendonkse en omliggende boeren een discussie ontwikkelt die het faillissement van Lernout en Hauspie ver overstijgt. Wie van de twee boeren is in de fout gegaan? De Arendonkse burgerij daarentegen laat het deemoedig over zich heengaan en bekijkt het filosofisch: gasten uit de boerenstiel moet ge laten klooien anders halen ze "den drietand" boven.
Het zal de ezel/brabants trekpaard/mongoolse jak allemaal een zorg wezen: binnenkort staan er weer appelen en peren aan de bomen en dan kan hij/zij weer naar hartelust fruit eten uit de tuin van mijn vriend. Tot ergernis en chagrijn van die vriend die ondanks alles vindt dat hij "goed aan boeren is".
Een kennis van mij heeft een licht dementerende suikertante met een berg geld in de vorm van kasbons. De vorm van dementie is van dien aard dat euthanasie nog niet aan de orde is.... De kasbons blijven voorlopig in de kluis. Het mensje lijkt perfect gelukkig. ...Een tijdje geleden toch nog. Suikertante is namelijk al elf jaar opgenomen in een Rust- en verzorgingsinstelling en had het daar perfect naar haar zin. Ze lag namelijk met nog een ander mensje op een tweepersoonskamer, en daar speelde ze moedertje over, zoals ze haar hele leven al had gedaan: moedertje gespeeld over en voor ander mensen. Ze deelden alles samen: de gekregen speculoosmoppen, de mandarijntjes en de druiven, de sporadische bloemen ... zelfs hun onderbroeken wisselden ze aan elkaar uit; maar dat lag eerder aan hun opkomende dementie. Op een dag, zo'n vier jaar geleden, lag de suikertante plots alleen in een kamertje: Men had ze in quarantaine geplaatst wegens de "ziekenhuisbacterie". Bezoekers moesten mond- en haarkapjes dragen, de deur ging hermetisch op slot en het leek wel of het verplegend personeel ineens marsmannetjes waren geworden: zo waren ze ingepakt. Contact met andere bewoners was ten strengste verboden en daar lag "moemoe" met haar vele centjes.
Na één week was de toestand terug genormaliseerd: mond- en haardoekjes waren verdwenen, de verpleegsters waren terug in slipje en doorschijnend witte werkkledij, de deuren stonden terug open en de andere bewoners van het rusthuis kwamen en gingen zoals op de Sinksenfoor. Alleen: suikertante bleef alleen op het kamertje liggen. In een andere gang en ver weg van haar vriendin en de doos met speculoos.. Erfgenamen van " de patiënt" zagen na verloop van tijd dat de liquide middelen begonnen te minderen. De prijs van één- en tweepersoonskamers scheelt namelijk aanzienlijk. Er moest al eens een kasbon ingeruild worden tegen cash en wat het nog erger maakte: "moemoe" leed duidelijk onder het alleenzijn. Ze teerde stillekesaan weg. Dat alles begon zo'n vier jaar geleden. In die tijd is ze al een keer of vijf getest op de bacterie en volgens de dokters blijft het beestje gewoon doorkruipen in suikertantes uitgeteerd lijveke. Onder het beestje dat bacterie heet, daar lijdt ze niet onder; integendeel: ze treurt en wordt apatisch omdat ze terug wil naar haar vroegere vriendin om samen de speculoos te delen. De directie daarentegen beweert mordicus dat "suikertante" blijvend draagster is van het "ziekenhuisbeest" en dus alleen op een kamer moet blijven...weliswaar met ramen en deuren open, toegankelijk voor jan, allemaal en ambitieuse vrijers op jaren, binnen- en buitenlopende personeel en bezoekers zonder enkele bescherming.....
Het rust- en verzorgingstehuis is een instelling die afhangt van een grote ziekenkas en die gasten willen geld verdienen... Daar is nikske op tegen maar dat het ten koste moet gaan van de geestelijke gezondheid van "de mensjes" die aan hun zorgen zijn toevertrouwd is niet eerlijk... Dat ondertussen de "kasbons" van de ongetrouwde suikertante aan een snel tempo van eigenaar wisselen is een bijkomstige bonus en zal de ziekenkas enkel plezieren...ook als het een christelijke ziekenkas is.
De elite van mijn dorpke is met retraite geweest. Voor de atheisten onder ons en diegenen die geboren zijn na het tweede vaticaans concilie; een retraite is een bijeenkomst, meestal in een klooster of abdij, waar nagedacht wordt, gebeden, naar de jonge nonnen of paters wordt geloerd en gefantaseerd en boterhammen met kaas en bosbessengelei wordt gegeten.
(toekomstige missiepaters.) ...Voor de gewone sussen en klootjesvolk van het dorp kwamen vroeger, om de drie jaar, de missiepaters donder en hel prediken en "het volk" moest dan bruin brood met spekvet eten, de elite en plaatselijke hulpbisschoppen van een dorp gingen op retraite en kregen kaas en bosbessengelei. Tegenwoordig is het een compleet achterhaald gebeuren: volk dat op eigen houtje een weekendje aan zee of in de Ardennen niet kan geregeld krijgen gaat in kuddevorm op retraite bij paterkes of nonnekes.
Met zijn zestienen waren ze; de elite van mijn dorpje. En vergezeld van hun geestelijk raadsman. Guy Verhofstadt neemt namelijk ook altijd zijn adviseur mee op reis. De afzondering vond dit jaar plaats in de abdij van Averbode en kostte 40 euro pp/per dag. Veel voor kaas met bosbessengelei. De paters dekten bij de retraitanten niet eens hun bed op. (de abdij van Averbode.) Om kwart na zessen in de nacht werden de zestien onder luid belgerinkel gewekt, waarna het gezelschap in stoet naar de eetzaal trok waar ze werden verwelkomd met een uitgebreid ochtendgebed. Daarna had men tijd tot 11.00 uur om zich te bezinnen en de laatste smeuïge verhaaltjes over thuisgebleven medeparochianen uit te wisselen. Wandelen door de prachtige bossen van Averbode kon ook; maar wel met de handen uit de broekzakken... ge weet wel: De Verleiding en de Duivel. Aan de 11-urenmis viel niet te ontkomen: de weg naar de refter en het middageten liep immers door de abdijkapel en deze werd hermetisch afgesloten zodra vader abt het startsein voor de viering had gegeven.
Vrijdags kreeg het boetedoende volk "vissticks" met gekookte patatten, allemaal inbegrepen in de 40 euro pp/pd.
Na een nieuwe bezinningsronde en een rondje "vespers" met een tas lauwe koffie of thee naar believen was het dagprogramma ten einde. Tijd voor ontspanning: voor de edelvrouwen in het gezelschap rummicuppen, voor de edellieden wiezen en klaverjassen voor geld: 2 eurocent de overslag: juist zoals de kooplui in de tempel in Jeruzalem 2000 jaar geleden.
(...Pater Lucas lijkt me wel iets...Zou de eerwaarde nikske voelen voor een jonge weef? )
Gelouterd en zelfvoldaan is het Volk terug thuis gekomen. Gezuiverd door de bemoedigende woorden van hun predikant... Rein en proper van binnen, maar wel rammelend van de honger... na drie dagen kaas en bosbessengelei met vissticks. ...De Heer zal hen lonen; de poorten van het Paradijs gaan langzaam voor hen open. Praise the Lord. Amen. ----------------------------------- 40 euro pp/ per dag à 2 dagen à 16 personen = 1280 euro zei pater celier en de prior lachtte. Kassa kassa.
Vanaf de moment dat een chinees kan lopen stopt hij niet meer met bewegen. Alles waar een wieltje onder gezet kan worden gebruikt men om van A naar B te geraken. Alleen de ossen en de aalscholvers gebruiken hun poten en zwemvliezen om vooruit te geraken; de rest rolt en rijdt.
De lokale politie kan men herkennen aan de Kaki-geverfde autokes op de hoek van de straten. Zelf zitten de hoeders van de wet in een achteraf-buurtje (waarschijnlijk) te klappen over de gok-chinees.
Het transport van landbouwalaam en levend vee gebeurd met oude Toyota-pickups. Bovenstaande foto is genomen van een transport ezels op weg naar een geinteresseerde agrariër in Arendonk. Weer 2 ezels meer in het assortiment.
Voor de luie toerist: Elk bezoek aan een monunent of tempel welke moeilijk te bereiken was kon bezocht worden met een draagstoel - met of zonder wielen.
Alles kan op een klein brommerke met aanhangwagentje. Drie op de vijf chinezen zijn gespecialiseerd in de recyclage van plastic: pet-flessen, plastiek draagtasjes, alles wat maar in de verste verte ruikt naar plastiek maakt de koopman in de chinees wakker en wordt verkocht of geruild.
Het vervoer in China gaat van de pré-historie naar de verste toekomst. Van eeuwenoude ossenspannen tot de modernste treinen. De Maglevtreinen, magneettreinen ingezet tussen het hart van Shangai naar de internationale luchthaven, halen moeiteloos 430 kilometers per uur.
De start van de ronde van China. Na 20 kilometers bleek iedereen aan de chinese epo te zitten. We zijn dan maar met z'n allen een Tsingtao gaan drinken...Een lokaal gebrouwen Heineken. Niet te drinken, maar wat doet een mens als hij dorst heeft.... Juist van armoei een Heineken drinken.
Eerst even een dienstmededeling: Gelieve niet meer te bellen of te sms-en voor de chinese viagra. De laatste pillekes zijn stuk per stuk en in 't zwart verkocht. Volgens een trouwe lezer van dit blog heeft er zelfs een vooraanstaand Arendonks politicus van die pillekes gegeten....en zelfs een overdosis: Tenminste aan "zijne gang" te zien en de manier waarop hij het gemeentehuis binnensukkelt...
( de chinezen zijn ontzettende bierdrinkers.)
Niettegenstaande de chinezen geweldige gezondheidsfreaks zijn - iedere ochtend gymnastiek, wekelijks massages, kruidenextracten en ander gezond voedsel - komt er toch regelmatig een dokter aan te pas.
De mannen smoren gelijk ketters, sjikken, kauwen en spuwen de boel onder, de toiletten zijn een aanfluiting van hygiëne en drinkbaar water bestaat er enkel in flesjes van een halve liter. Veel van de kwaaltjes worden geheeld met kruiden en homeopatisch spul. Wanneer het echter te erg wordt komt de kliniek eraan te pas, en echte specialisten. De chinezen kunnen daarbij kiezen uit dokters die met foto en al op grote plakkaten bij de ingang van een ziekenhuis hangen.
Voor mensen met tandpijn wordt de behandeling nog makkelijker gemaakt. De tandarts oefent zijn praktijk gewoon uit in een kamer aan de voorkant van de straat, de gordijnen wijd opengetrokken. Men kan zelf waarnemen of de patienten kermen of de dienstdoende tandentrekker tegen de schenen stampen.
Wanneer er geen doktoren of specialisten meer kunnen helpen is er nog één redmiddel: Op bedevaart gaan naar Yanthzou aan de oevers van de Li-rivier midden in het Chinese karstgebergte. In het hotel waar ons gezelschap overnachtte hangt een levensgrote foto van Jean Luc De Haene met zijn Celie. Tijdens zijn verblijf in China bezocht hij met zijn vrouw de streek. Of hij daar kwam om over politiek te praten of om over aalscholvers te buurten kwamen we niet aan de weet.
"Kent ge dieje mens daar in dieje kader" vroeg een fatsoenlijk aangeklede chinees ons aan de balie, wijzend op de Jean Luc tegen de muur. "No speak chinese, no speak english, We are from Russia" logen we met vereende krachten ..... Jean Luc kraaide voor de derde keer.!!!
Mijn vriend loopt er deze dagen stralend en zielsgelukkig bij. Zijn minnares trouwens ook... Net voor we op ontdekking naar China vertrokken vertrouwde hij me in een bui van lichte dronkenschap toe dat zijn sexleven op een laag pitje aan het geraken was. Een dagske ouder, een lichamelijk kwaaltje, een Blonde Leffe te veel... en zijn "joske" - zoals mijn kleinzonen het menselijk voortplantingsmachien plastisch omschrijven - functioneerde méér niet dan wel. En dat "machien" is onontbeerlijk; zeker als ge een minnares hebt.
(varkenssnuiten klaar voor de soep en voor de pillen)
Ten einde raad had hij zich door zijn vertrouwensarts Viagra laten voorschrijven. Nu kost zo'n doos Viagra aan 8 pillen per doos van 50 mg/per stuk, in een vlaamse apotheek die zichzelf respecteert gauw zo'n 120 euro. Uw "joske" zou voor minder dienst weigeren..... Voor 120 euro kon je 10 jaar geleden de complete Zakstraat in Antwerpen opkopen.
Mijn vriend vroeg dus of ik vanuit China geen pillen of poeierkes kon meebrengen die zijn sexuele appetijt terug zichtbaar konden maken en zijn vriendin enige houvast konden bezorgen....aan zijn joske.
In Guilin, gans in het zuiden van China en op zo'n 40 kilometer van de grens met Birma heb ik "zijn geluk" gevonden: De "Santi Bovine Penis Erecting Capsule". Een chinees extract met als hoofdbestanddeel fijngemalen stierenkloten, in fatsoenlijk vlaams: door de mixer gehaalde testikels van een jong stierkalfje. De plaatselijke chinesen spreken er vol lof over. 15 Yuan kostte het doosje, omgerekend één euro vijftig voor 9 pillen. Op de ingesloten gebruiksaanwijzing - speciaal in het engels voor bejaarde Europese sextoeristen - stond duidelijk vermeld dat men de pillekes met drie ineens moest innemen. Kwestie van "de Jos" tot bewegen te dwingen.
4 doosjes heb ik voor mijn vriend aangekocht. Omwille van de geweldige aankoop kreeg ik een vijfde doosje cadeau. 45 Viagrapillen voor 6 euro. Bij aankomst in Zaventem heb ik mijne vriend direct een doosje "Santi Bovine" overhandigd. De rest houd ik in reserve.
Sinds vorige week woensdag loopt mijn vriend dus met een gelukzalige glimlach en met wallen onder zijn ogen over het gemeenteplein van Arendonk. Hij biedt nu al het vijfvoudige voor een doosje "stierenspul". Dat zijn kop ondertussen begint te gelijken op die van een Aziatische waterbuffel neemt hij er met de graagte bij.
Geinteresseerden? Eén adres: den "Brabbes." Ik heb nog 3 doosjes in voorraad. ..Prijs overeen te komen. "p.o.t.k."
We zijn nog altijd onder de indruk van onze reis naar de chineesjes. Zeggen dat je na een verblijf van 14 dagen in China het land en zijn volk kent is natuurlijk nonsens... Iets anders zijn de objectieve vaststellingen die we dagdagelijks met eigen ogen konden zien:
(chinese toiletten.) - De chinees is een ontzettend lief en nieuwsgierig wezen dat hemel en aarde beweegt om met een witte evenmens op de foto te kunnen. - Nederigheid en deemoed past ons Belgen: Driekwart van de Chinezen (dat is zo'n 1 miljard man) heeft nog nooit van België gehoord en de andere éénkwart (zo'n 350 miljoen man) situeert ons landje ergens tussen Rusland en Kazakstan. - In alle steden die we bezochten is het een drukte van jewelste: de fietsen zijn vervangen door brommerkes en scooters en de eigen auto maakt een grote sprong voorwaarts. In Peking alleen al worden er per dag 1.000 nieuwe auto's ingeschreven. - Alles moet wijken voor nieuwbouw en torenhoge appartementsblokken: Weer in Peking en omstreken sneuvelt één hectare oude woonwijken per dag. - Op het eerste zicht zijn de straten en lanen in de steden proper en netjes: Schijn bedriegt echter: Er wordt geveegd en gekuisd met duizenden en duizenden. Eén dag niet poetsen en het vuil ligt decimeters hoog in de straten.
('t middageten ligt klaar.) - de chinees is verslingerd op uniformen. Voor iedere job heeft men aparte kostuums met strepen en sterren ontwikkeld. Leger en politie zijn vriendelijk en de tijden van de culturele revolutie en het Tien-Ah-Men-plein lijken eeuwen achter hun te liggen. - Er heerst een ontzettende bureaucratie in het ganse land: Een pintje bier gaat al gauw vergezeld van briefjes en stempeltjes allerhande. - Een middenklasse is zich aan een razendsnel tempo aan het ontwikkelen. Het lijkt wel of iedere chinees heeft een dubbele baan: Overdag of 's nachts werken voor een patroon, de resterende tijd een eigen bedrijfje runnen.
(tweede job: televisies repareren.) - de chinezen eten alles: varkens- en vissenkoppen, schorpioenen, slangen, schildpadden en gekookte kippeneieren met daarin de jonge kuikens. En alles slurpen ze met veel smaak naar binnen. - De chinezen zijn meesters in de namaak: Rolex horloges aan 100 yuan per stuk, een Giorgio Armani-hemdje voor 80 yuan of een Sony 16 Gigabyte U.S.B-computerstickske voor 230 yuan waarbij we 1 Euro voor 10 yuan moesten betalen. - Zoals in alle grote steden zijn er ook in China bedelaars: moeders met kindjes, kreupelen, oude vrouwtjes en mannekes.... ze worden echter door de politie en ordediensten vakkundig uit het straatbeeld verwijderd.
We kunnen nog uren doorgaan: over hun eerbied voor ouders en grootouders, hun liefde voor hun kleine baby waarvan ze maar één exemplaartje mogen hebben...
Chinezen zijn ook mooie mensen, vooral de vrouwen, maar daar ga ik het vandaag niet over hebben. Bewijzen daarvan heeft u van mij nog tegoed.
