Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
08-06-2005
Willy Claes en de Kaasboerin
Een bevriend echtpaar houdt van dansen. Met gelijkgestemde zielen frequenteren ze wel eens een dancing. Niet zoiets als de Zillion of La Rocca in Hoogstraten maar meer zoiets als destijds "de Veertien Billekens", " Tijl Uilenspiegel" of "De Zweep". Mijn vrienden trekken naar "de Kaasboerin", een etablissement gelegen in Postel op de Grens tussen Belgïe en Nederland. In "de Kaasboerin" komt Margriet Hermans haar parlementaire vragen voorbereiden onder het zingen van een vlaams volksliedje voor de geinteresseerden. (12 maal in de maand februari ). Bij het nuttigen van een Postelse trappist - Blonde Leffes zijn verboden wegens de concurrentie van een andere patersorde - gaan dan de beentjes los op de voortreffelijke dansvloer. Buiten Margriet komt ook de rest van het fiere vlaamse schlagersheir naar Postel: Marc Deckx, Jules Kabas, Tina Rosita, Franky Hayse en andere Johny White's. Ook de heer Willy Claes maakt zijn opwachting in de bossen van Postel. Willy Claes zult U zeggen. Jazeker, Willy Claes, de opvolger van Kop Van den Eynde als voorzitter van de BWP, voormalig minister van alles en nog wat, de vroegere secretaris-generaal van de Nato, en de man van Agusta. De Willy komt in de Kaasboerin piano spelen. In het voorprogramma van Mieke en Jules Kabas. Op zijn vleugel begeleidt hij aanstormend en terminaal talent, en zalig glimlachend overschouwd hij het 'waarkvolk' en de aanwezige busladingen dagjestoeristen die zich waarschijnlijk een sexier verrassingsact hadden voorgesteld. Na zijn capriolen met de helikopters gun ik mijnheer Willy natuurlijk zijn muzikaal plezierke, en ook de mensen van de Kaasboerin krijgen van mij hun vertier, maar ik blijf het toch een beetje genant vinden om een ex-minister van Buitenlandse zaken de "vogeltjesdans" te horen uitvoeren op een vleugelpiano. (...en om mijn vriend een plezier te doen: Leo Delcroix vind ik ook een kukelekuu.)