Dit is een foto van de grootste vijand van de elfjes: de watertrol.
Dag Lien en andere lieve kleinkindjes van mij.
Moet ge nu eens horen........

Vorige week toen de laatste blaadjes van de bomen aan het vallen waren en toen het voor de eerste keer een beetje harder had gevroren, ging ik nog een klein wandelingetje maken hier bij ons achter de tuin. Het werd al een beetje donker maar toch kon ik nog alle bomen, konijntjes en andere beestjes zien. In de wei zag ik zelfs twee kleine bambies met hun moeder. Ineens hoorde ik een stil gekraak achter mij. Ik draaide me om en op een takje van een klein berkenboompje zag ik toch wel twee elfjes zitten zeker. Ze leken me heel verdrietig. Ik ging er stilletjes naar toe en vroeg aan het oudste elfje wat hen zo treurig maakte. Het elfje begon aan haar verhaaltje. Samen met de rest van de familie woonden ze in de nabijheid van de moerassen aan de Wamp. Het was daar plezant; ze woonden er tussen de vlinders, de libellekens en de kleine visjes in het water. Soms zagen ze ook grote wezens, mensen zegden ze daartegen.Als de elfjes de mensen zagen komen kropen ze wat dieper onder de bloemblaadjes waar zij op zaten.
...en toen gebeurde het: Op een morgen kwam er een oude grijze man voorbij. Hij had een raar beest met lange oren bij zich. "Kom voort, ezel" knorde de oude grijze man tegen het beest met de lange oren. De oude man blaasde, kloeg, knorde en zuchtte. Opeens werd dat beest zo kwaad dat het met de achterste poten op de oude grijze man sloeg die omviel, pardoes in het water en op de bloem waarop de elfenfamilie zat te kijken.
Het blmoemensteeltje knakte en toen de oude grijze man al proestend boven water kwam sloeg hij zo hard met armen en benen dat de elfenfamilie vespreid werd en alle kanten uitvloog. Toen zij van het bloemenstengeltje vielen werden zij door een harde duw van de wind weggeblazen..........en nu zaten zij hier, ver weg van papa en mama elf, ver weg van de eendjes en de waterkiekens. Nog eventjes en het zou donker worden. Dan kwamen de dikke spinnen, de waterholkevers, de berkenboomkruipers en de trollen; allemaal vijanden van de elfjes.
De twee elfjes waren zo verdrietig dat kleine traantjes van hun kinnetje over het takje rolden en een klein stroompje van water vormde onder het berkenboompje waar zij op zaten. De twee elfjes wilden toch zo graag terug naar huis, naar de rest van hun familie.
Gelukkig wist ik van toen ik zelf klein was waar hier in Arendonk de elfjes wonen. Als jullie beloven het aan niemand verder te zegen zal ik het jullie vertellen.: De elfjes in Arendonk wonen al sinds honderden jaren in de bossen en moerassen aan de Vaart. En dat klopt nog altijd hoor: Aan de moerassen aan de vaart woont ook een oude grijze man en die heeft een beest met lange oren. Men zegt tegen die oude grijze man ook weleens "Sus" maar waarom dat weet ik niet.
Toen ik dit aan de elfjes had verteld ben ik rap naar huis gelopen en heb ik aan moeke een klein sigarendoosje gevraagd. Daarin heb ik heel zachtjes de elfjes gezet en samen zijn we toen naar de moerassen aan de Vaart gereden. 
En wat een groot geluk: op het bruggetje over de Wamp zaten papa en mama elf stilletjes te wachten. Wat was de familie gelukkig toen de twee verloren zusjes terug thuis waren. Ik heb de twee elfjes uit hun doosje gelaten en ben toen maar teruggereden.
Onderweg kwam ik het beest met de lange oren tegen. Het stond een beetje te roepen in de wei en het was precies of het wou zeggen: "vergeef me elfjes, ik stampte niet expres met mijn poten maar ik heb een oude grijze meneer als baas en soms wordt ik daar toch óó zó nerveus van."
Daarnet, voor ik dit verhaaltje opschreef, ben ik nog even naar de brug gaan kijken en jawel hoor, heel de elfjesfamilie zat gezellig aan de rand van het water te wiebelen op een stukje riet. Ik heb aan de elfjes beloofd dat we in de grote vakantie met alle kindjes een goeie dag komen zeggen.
Wat denk je Lien, zullen we dan eens gaan kijken?.

Voor de groteren onder ons: elfjes zijn er in Arendonk niet meer, oude grijze mannen daarentegen.............