Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
12-05-2012
Ra ra.....?
Wat dit nu toch voor dingen zijn? Het hangt gewoon aan de kapstok en ik kan
niet bedenken waar dit voor is. Wim kennende heeft hij ergens iets voor
uitgevonden. Zo hadden we bij een van de vorige huizen op een verstopplekje in
de tuin een stuk ijzerdraad met een haak. Daarmee kon je in geval van nood- lees
sleutel vergeten en de buren niet thuis- door de brievenbus het slot van de
voordeur openen. Maar dit lijkt me weer iets anders. Maar wat ? Ja, we zijn
weer een stapje verder met het opknappen van de benedenverdieping. De grote
emmer latex, gebroken wit, is nog lang niet leeg. Nu wordt de laatste muur in de
keuken afgemaakt. D.w.z. ik haal het kastje leeg en maak het schoon, pak het
weer in, en Wim schildert. Daarna pak ik de kwast ter hand on de kleine hal te
doen. Maar eerst moet het leeg. Ik ben altijd wat jaloersig als ik mensen zie
met van die enorme hallen, maar die kunnen vast niet zoveel bergen als wij in
ons kleintje. De kapstok alleen bergt bovenop al 15 petten, vier mutsen en drie
sjaals. Dan de jassen, voor buiten en voor de dag en daaronder op een rijtje de
laarzen en klompen. Ik ben er nog niet, want in het hoekje staan de opgerolde
Nederlandse vlag, twee wandelstokken en drie paraplus. Aan de andere kant
van dat halletje hangen aan het kinderkapstokje de hondenriemen, een zaklampje
aan een touwtje en in een hoekje staat de onmisbare en verplichte brandblusser
met daarboven het sleutelkastje. Het schilderen gaat sneller dan het leegpakken,
uitzoeken en weer inpakken. De stapel petten is gereduceerd tot zes stuks.
Wanneer Wim terugkomt van de koffie bij buurvrouw Wolterdien laat ik hem deze
vreemde haken zien: Wat mot dat bie-j ons an de kapstok? O..', zegt Wim,
das niks gien bizunders, daor ku-j kippen mee vangen. Jans had dr ok zo ene.
Ie slaot ze zo um de poot en kip ik heb je..!
Straks lopen de drie fleslammeren bij deze koppel.
Wat bun ie-j
een kleine slimmerd, zei de nieuwe moeder toen ik haar alvast tegemoet
huppelde. Ik hoorde haar aankomen en het was allang tijd voor mijn melk. Ik
moest er even moeite voor doen, maar toen was ik zo onder het hekje door en
rende ik naar de melk. Ie bunt mien kleine grapjas zei ze nog, maor ik denke
dat baasje Rob dat gien goed idee vindt. Den höldt vaste niet van die
uutbrekkers. Ik vind die melk heel erg lekker en heb al gauw mn buikje vol
en ren lekker met mijn beide vriendinnetjes naar de andere kant van de wei. Dan
zijn we lekker dichtbij de tantes. Soms denk ik dat ze ons roepen, maar
misschien is dat ook wel vragen om een stukje brood als de nieuwe moeder aan
komt lopen. Even dacht ik vanmiddag dat de melk in aantocht was. Er liep een
meisje naar ons toe. Ik wrong me meteen handig onder het hekje door. Dat lieten
mijn twee vriendinnetjes niet op zich zitten. Ze zagen me rennen en wrongen zich
dwars door het gaas en sprintten ook naar haar toe. Maar ja er kwam geen melk.
Het meisje rende ineens weg en de ponys kwamen heel hard op ons af lopen wel
groot hoor, die twee. Noe is t afgelopen met oele, Geesje toch..!, hoor
ik de nieuwe moeder zeggen. We worden teruggebracht naar onze wei en er gaat een
rare bak onder het hek en een paar zware stoeptegels. Jammer . Maar dan is
er ineens allerlei drukte bij de tantes in de wei. Die kleine zwarte wordt
steeds door een tante weggejaagd. En even later zie ik een nieuw vriendinnetje
bij tante drinken. Baasje Rob komt meteen kijken O wat een knoeperd is die
kleine, wat een mooi lam. Lijkt precies op de ram.' En even later ' .Wat....?
Zijn ze dwars door het gaas ..? Ik zal wel even een extra schrikdraadje
spannen. Zo jammer, ik kwam net even dichtbij die draad en snuffelde even man
man ik schrik me te pletter . Ik ren als een speer naar de andere kant van de
wei. Nog efkes en dan geet 't hele spul bie-j mekare in, vertelt de moeder aan
mensen die staan te kijken. Helemaal mooi! Dan kunnen we met onze vriendjes
spelen Met de groeten van Geesje!
Wouter traint Cassandra..., die ook wel de danseres wordt genoemd vanwege haar sierlijke loop..
Ie mot zörgen dat ze oe
niet kats de baas wodt, was zon uitdrukking van pa vroeger. Dat sloeg vaak op
paarden, maar ook op kinderen die het hun ouders soms moeilijk konden maken.
Daar had pa weinig last van. De paarden kon hij aan en ons zeker. Hij had gevoel
voor paarden, een echte peerdekearl. Hij was soms een hele middag bezig om een
paard netjes in te vlechten wanneer die naar een premiekeuring moest. Ieder
vlechtje werd dubbelgevouwen en daar kwam een klein soort pomponnetje aan. Zijn
Jonita was een kroonmerrie en later, ik meen Vurose, een stermerrie. Dat schenen
de toppers. Behalve dat de paarden flink wat werk verrichten kregen ze ook ieder
jaar een veulen. Daarvoor moest hij op een zeker moment op de fiets met het
paard aan de halster richting Hengstenhouderij Koning. Daar hingen de fotos van
hun bekroonde hengsten aan de muur in de grote keuken. Ik ben wel mee geweest op
de fiets er achter aan 'um an te jagen'. Eenmaal bij Koning werd ik naar de
keuken gedirigeerd en tante Gerritje voorzag me intussen van een glaasje ranja,
want bij het spektakel van hengst en merrie wilden ze geen kleine pottenkijkers.
Hoe ik nu toch weer op dit stukje kom? Ben en Diny waren een dagje bij ons en
behalve lekker eten en drinken, wat Wim verzorgde, praat je weer bij. De pony's
kwamen regelmatig langs ons voorraam naar de zijtuin draven om daar het gras
kort te houden. Neef Wouter doet al af en toe met hun paard Cassandra mee aan
wedstrijden en moet daarvoor ook zijn paardje invlechten. Hij vond dat Diny dat
ook wel zou kunnen. Diny weet allang hoeveel werk dat is. En Wouter kan dat
toch völle better, was haar commentaar. Dus Wouter veel plezier op
Hemelvaartsdag! En.... zie beginregel...!
Vorden, een prachtig dorp in de Achterhoek, was deze week
niet alleen in de picture vanwege een rechtszaak in verband met de 4 mei
herdenking op de Vordense Begraafplaats waar behalve de Canadese en Engelse
gesneuvelde soldaten in eerste instantie ook een paar jonge Duitsers herdacht
zouden worden. De Stentor gaf van de week ook melding dat het Elshof tot
Parel van Vorden 2012 is gekozen. Mevr. Riek Poesse die een groot deel van haar
leven op het Elshof gewoond heeft, vertelde het aan haar nichtje Christine. Riek
Poesse gaat samen met haar broer naar de uitreiking van deze Parel op 10 mei aan
de tegenwoordige bewoners, de fam. Jansen, die de sfeer van dit prachtige oude
huis in stand heeft weten te houden. En ze vindt het geweldig. Christine gaf me
de link door van de Stentor waar het in stond en door een klik op
http://www.destentor.nl/regio/lochem/10940352/Parel-van-Vorden-naar-villa-t-Elshof.ece kunnen jullie ook even meelezen. In de Stentor is een foto van het
gerenoveerde Elshof te zien en hierbij zien jullie een afdruk van een
ansichtkaart uit ongeveer 1917 toen het Elshof net gebouwd was. Dat Parel van
Vorden refereert aan de laatste regels van het Vordens volkslied: Want
Vorden is de Parel van ons mooi Gelderland- 2 x en dat zongen wij allang
voordat Vorden officieel in 1977 tot Parel van Gelderland werd
uitgeroepen.
Het doet me ook plezier dat de Wildenborchse gemeenschap in
2009 ook de Parel van Vorden uitgereikt kreeg voor hun gezamenlijke inzet bij de
renovatie van de Kapel in de Wildenborch die zo'n belangrijke sociale functie
heeft.
Het Elshof, gerenoveerd anno 2012
Het Elshof, net gebouwd in 1917 voor de fam. Poesse
Herdenkingsdag 4 mei, Bevrijdingsdag 5 mei. Vorden was in de belangstelling
omdat ze ook aan de jonge gesneuvelde Duitse soldaten aandacht wilden besteden.
In eerste instantie zou het Vordens Mannenkoor bij hen ook een lied zingen
wanneer ze bij de Engelse en Canadese gesneuvelden vandaan zouden komen. Het
comité vond het lang genoeg geleden om ook bij deze jonge vaak tegen hun zin
soldaat geworden Duitse jongens stil te staan. Maar daar stak het grote publiek
en daardoor ook de gemeente Bronckhorst een stokje voor. Naast de SS-ers en
vergeet ook de Nederlandse NSB niet, waren er veel Duitse soldaten in Vorden
ingekwartierd die heimwee naar huis hadden. Zo ook de jonge mannen die bij ons
thuis op de Haar eieren kwamen halen. Ze noemden mij Heinche en opoe vertelde
later wel dat ze dan aan hun eigen kinderen in het verre Duitsland dachten.
Zukke jonge vaders, zei opoe dan. Die wollen ok völle lever in huus wean.
Een daad van verzet kwam van vader Hendrik Jan toen die ze eens een kalkei
meegaf i.p.v. een echt kippenei. En de poging om een paar Engelse piloten die
uit de rijdende en afremmende trein waren gesprongen proberen te helpen door
maar met oom Sjoerd, want die kon Engels, om het roggeland te roepen van :We
are friends . We are friends Het mocht niet baten. Ze kwamen er niet uit en in
het donker klopten ze bij een boerderij verderop aan. En dat waren net
NSB-ers. De officiële stoet bij de herdenking op de Vordense begraafplaats
gisteren ging niet langs de jonge Duitsers, maar door de hele volgende stoet
wel. Dan Wims vader die bonkaarten wegbracht naar gezinnen o.a. naar vrouw
van de Vegte waar veel onderduikers zaten. Hij zat op het distributiekantoor en
kon daar ongemerkt bonkaarten bemachtigen en zo heeft Wim onwetend meegeholpen
aan het in leven houden van onderduikers. Vader van der Kolk pakte Wim helemaal
in met bonkaarten achter zn kleren. Het was voorop de fiets bij vader op de
heenweg een gevuld jongetje en een mager ding op de terugweg. Zelf had vader
Gerard een verfbus aan het stuur met een dubbele bodem en ook daar werd heel wat
in vervoerd. Oom Wim de Bruin zat zelfs bij de Ondergrondse en heeft tè veel
meegemaakt , maar heeft het in tegenstelling tot veel anderen overleefd.
Behalve dat Wims vader een prima huisschilder was kon hij ook goed tekenen. Hier een doorkijkje in de Korte Kerkhofstraat in Hattem.
Het stadhuis in Hattem
Nogmaals de Korte Kerkhofstraat Vader Gerard en moeder Siet van der Kolk
Ons laatste lammetje is er en wat voor een,
een knoeperd. Vandaag werd er hard gewerkt door de jonge moeder die voor het
eerst haar lam moest krijgen. Rob had stiekem nog gehoopt op meer maar dit was
zon flinkerd dat er geen tweede bij had gekund. Het is me wel wat met die
fleslammeren. Frank zou nog even komen helpen met het voeden, maar Agnes was er
ook al. Dat was geen probleem want er waren drie bekjes te voeden. Maar toen
Agnes om 7 uur even ging kijken bij de lammeren dachten ze dat de flesjes er al
aan kwamen en ze braken gewoon uit. Ze liepen ineens bij de ponys in de wei.
Dat was minder want die houden niet van die lammeren die vlakbij ze komen. Dus
Frank gebeld om maar iets eerder te komen. En meteen kwam onze schapenman Rob.
Die overzag het probleem en gaat er morgen wat aan doen. Er wordt een extra
schrikdraadje gespannen want als ze eenmaal weten dat ze eruit kunnen is het hek
van de dam. Hij komt meteen een paar kippen brengen want ons kippenbestand was
ingekrompen tot enkel de haan. De zgn kip die er nog over was bleek een
armzalige achtergebleven haan te zijn, ziek en zo mager als een lat. Geen wonder
dat deze kip geen ei legde. Rob nam hem mee om hem uit zijn lijden te
verlossen. De dag erop zat de haan in zak en as, zo helemaal alleen. We hebben
hem maar toegesproken en beloofd dat hij weer gezelschap krijgt en hij leek al
wat vrolijker te worden. Zou hij je begrijpen?
De flinkerd
Agnes is dit weekend actief in ons Wilhelmina-keetje, door ons zo genoemd omdat onze voormalige koningin Wilhelmina zo'n keetje in het bos liet zetten bij paleis het Loo bij Apeldoorn. Zij scheen niet onverdienstelijk te schilderen. Juliana hield van toneelspelen en onze huidige koningin Beatrix is een goed beeldhoudster....
Voor het eerst gaat Frank logeren en dat gaat bij ons gebeuren. Anja komt hem
brengen met de andere jongens en zijn tasje wordt alvast in het kleine kamertje
gezet. Het is wat spannend en we hebben al flink plannen gemaakt. Er gaat
natuurlijk geschilderd worden in ons keetje, de lammetjes moeten de fles en nu
hoeft Wim niet mee maar kan Frank die kleine witte nemen, Geesje. Dat gaat
gesmeerd. Maar wat ga je verder doen? Hij vermaakt zich wel met Nintendo maar
daar kom je toch niet alleen voor. Heb je wel eens gesjoeld? , vraag ik hem.
En warempel dat hebben ze zelf ook. We halen de sjoelbak uit de schuur en Wim
maakt hem extra glad met een beetje bloem en dan gaat het los ! Dat Wim nu ook
meedoet... dat is het helemaal. Nu komt Frank los. En zo vliegt de tijd en is
het tijd om naar bed te gaan, nog even een hoofdstuk lezen in Snuf de hond en
dan gaat het licht uit en zien we morgen weer verder. En ik weet het zeker...
ook thuis gaat er straks gesjoeld worden.
Wim heeft nog niet een keer het gras hoeven maaien. De wei waar de ponys lopen is praktisch kaal en overdag lopen de beide ponys, tenminste als we thuis zijn, gewoon op het erf. Ze vreten netjes om de pinksterbloemen, narcissen en andere bolletjes heen. Krijg dat eens voor elkaar met de grasmachine. Ze worden ook handzamer, vooral wanneer ik met iets te eten naar de wei loop om de schapen een stukje brood te geven. Ze snijden me de pas af. Ikke eerst, betekent dat. Zelfs als je een paar nootjes bij je hebt willen ze mee delen. Hoe vaker je ze in de handen hebt, hoe gemakkelijker ze zich laten pakken. Binnenkort gaan ze naar Klement, de eigenaar van de ene pony die ik gemakshalve maar Sara noem. Hij weet geen naam, moet hij eerst in het boekje kijken. Hij heeft het gewoon over dat broenechie of den bonten of dat zwatjen. Amber was niet dragend geworden toen er de vorige keer dat hengstje bij was. Ze moest niks van die kleine dondersteen hebben die maar steeds achter haar aan zat. Binnenkort loopt ze met een ander hengstje in de wei. As ze noe hengstig is, hol ik eur gewoon vaste, zei onze ponyvriend vanavond toen hij even bij ons was. Ik ben benieuwd. Maar dan moet er weer gemaaid worden om het huis!
Zo wordt de dokterswoning uit de dertiger jaren nog steeds genoemd: het huis
van dokter Pouw. In de bibliotheek staan nog boeken die aan de dokterspraktijk
herinneren en dat niet alleen. Op Sleen Web wordt af en toe een bijzonder
huis onder handen genomen bij OnderDak. En dit keer het huis van Mark en
Jennifer. Jennifer kreeg bezoek van een journaliste van Sleen-Web met een
fotograaf en kon het huis waar ze met plezier wonen laten zien en vertellen wat
ze er van wist. De vorige bewoners hadden het gekocht terwijl de opengeslagen
krant van de toen al bejaarde dokter nog op tafel lag. Nu wonen Mark en Jennifer
er al weer bijna vijf jaar. Wanneer je op de fotos klikt kun je verder
klikken op prev. of next om de vorige of de volgende foto te krijgen. Vooral de
authentieke details werden vastgelegd. Mooi om te zien! Klik op http://www.sleen.net/lightbox2/indexpouw.html en je
krijgt Sleen Web en meteen al het stukje Onderdak van deze keer: het huis van
dokter Pouw.
Zo jullie zitten wel eerste rang. Rob komt aanlopen omdat ik hem gebeld
had over de langdurige bevalling van een van de schapen. Ik dacht dat het bij
die Drentse heideschapen en de Schoonebekers zo makkelijk zou gaan, maar deze
zwarte die voor het eerst ging bevallen had er nogal moeite mee. En bij dit ras
moet je je er niet mee bemoeien de natuur zn gang laten gaan. De middag duurde
lang. Er werd gekrabd, gelegen, opgestaan, weer gelegen en uiteindelijk begonnen
de persweeën. Ach wat had ik met het arme beest te doen. Ik dacht aan mama hoe
die ook voor de koeien langs kon lopen, handenwringend en net of ze zelf alle
ellende meevoelde zei: Och t arme beest . arme beest... foi toch foi toch....' En dan: Hein moj water
hemmn . Hein mo-j zolt hemmn. Want pa bemoeide zich met de achterkant van de
koe en werden er heel handig touwtjes om de pootjes van het kalf gelegd en
daarna met iedere wee meegetrokken. Hein mok Derk Lettink belln en
Maolderink? Het ging allemaal weer door me heen. Maar net een half uur voor
Rob vanaf het station kwam was het pikzwarte lam geboren. De moeder schrok ervan
toen ze het wurm zag. Het lam bewoog wel maar de ooi bleef op een afstand staan
kijken naar wat hier toch lag. Toen het pakketje stil werd en moeder ooi er nog
niet heenging om schoon te likken heeft Wim heel snel met een beweging het vlies
dat nog om het kopje lag, eraf gehaald. Gelukkig begon de ooi wat later toch aan
haar werkje om het lam schoon te likken en overeind te krijgen. En daar zaten wij met zn beiden inderdaad eerste rang, te genieten
van wat de natuur ons hier kan bieden.
De tulpenroute in de NO polder is slechts kort open, maar er zijn langs die
route heel wat tuinen die ook te bezichtigen zijn. De tuinclub waar Diny lid van
is was vorige week een dagje op stap inderdaad de tulpenroute in de polder. Je
hoeft echt niet naar de Keukenhof om tulpen te zien, zo blijkt het. Toen Ben
dit filmpje stuurde moest ik natuurlijk weten of Diny tijdens dat uitje aan het
filmen was geslagen. Dat zou een doorbraak betekenen. Ze fotografeert leuk, maar
filmen zou een nieuwe uitdaging kunnen zijn. Dus ik belde gisteren. Ik was niet
de eerste met die vraag . Wat blijkt nu? Diny had zo enthousiast over die
tulpenroute vertelt, dat Ben dat ook wel wilde zien. Dus ging hij een dag later,
terwijl Diny haar vrijwilligerswerk in de Wereldwinkel deed, op pad om ook een
kijkje te nemen in die NO polder waar Diny met zoveel enthousiasme over had
verteld. En ziehier het resultaat. Klik op http://www.youtube.com/watch?v=d2gGZcKbWkw !
Ook in Hengelo werd er Koninginnedag gevierd. Gerhard met hoedje en
natuurlijk met z'n hartsvriendje Marcel. Mark toetert er al op los en ik ben net
bezig om Rick achter uit de kever te hijsen. Toen we in januari 1968 in
Hengelo aan de Jan Voermanstraat kwamen wonen, bleek Marcel, die een half jaar
ouder was, een paar huizen van ons af te wonen. Het was al gauw dikke mik met
die twee. Gerhard die tot dan, net twee jaar, weinig meer uitbracht dan papa,
mama, auto, en tietuig (vliegtuig) praatte binnen de kortste tijd als Brugman.
Elke morgen stond Marcel al bijtijds op de stoep en riep hem met de woorden:'Kom
Piet.....'! Soms waren wij nog niet zover en omdat die nog kleine Marcel niet
bij de bel kon, schopte hij maar tegen de voordeur.... tot die keer dat wij
wakker werden door glasgerinkel. Marcel had er naast geschopt en dwars door de
ruit naast de deur. Ik was vlug beneden kan ik je vertellen en toen ik om de
deur keek zag ik hem nog net bij zijn eigen huis de stoep opgaan. Het kwam allemaal
goed en Marcel heeft nooit meer tegen deuren geschopt!
Wat zou een Koninginnedag toch zijn zonder koningin? Maar ze was er, in
Rhenen en Veenendaal, ondanks de zorgen om haar middelste zoon Friso. Overal
waar je kwam, op tv of in het dorp hier, het was één oranjefestijn. Vorig jaar
waren Curtis, Berdena en Pamela in Amsterdam om dit feest mee te beleven en
Pamela heeft er een schat aan foto's gemaakt. Nu was er tot verdriet van velen
geen feest op het Museumplein, maar op een wat meer afgelegen plek. Daardoor was
het aanzienlijk rustiger in onze hoofdstad. Met Ben en Riet reden we door
Zuidbarge dat nu haar 650 jarig bestaan viert. Alles was versierd tot de molen
aan toe. Het lawaai vanuit de feesttent was tot op de straat te horen. Toen
gingen ook wij Emmen maar eens in, regelrecht naar de Koninginnemarkt. En je
kunt het geloven of niet. Riet had van haar dochter het verzoek om naar Barbies
uit te kijken voor de beide kleindochters en we lopen er zo maar tegenaan, 50
cent per stuk en een zooi kleertjes er gratis bij. Ik vind voor 10 cent per stuk
nog een aanvulling voor onze speelkist, ook nooit weg zon KLM vliegtuigje en
een vrachtautootje. Dat zijn nog eens prijsjes. Toen ontdekte Riet een knalrode
houten ketting, die ze echt iets voor mij vond, voor één eurootje en Ben een
thriller voor 50 cent. Alleen Wim kon niets van zijn gading vinden. Vond hij
helemaal niet erg. Het was een gezellige dag met deze vrienden. We zien elkaar
niet eens vaak maar steeds is het net of we elkaar gisteren nog zagen. En wat
meer is we plannen alweer een gezamenlijk tripje. We klinken op onze
vriendschap en onze gezondheid want beiden zijn onontbeerlijk als je samen wat
wilt ondernemen.
Op de terugreis vanuit Nieuw Zeeland hadden we nog een dag om Singapore in
Kerstsfeer te ontdekken. Je ziet dat ook de mannen elkaar gevonden
hebben.
Wim is gauw enthousiast ergens voor, tenminste als het op
vakantie en verre oorden aankomt. Hij zou best nog eens naar Indonesië willen en
als er een huizenprogramma over een zoektocht in Turkije is naar een
vakantiehuis voor een wat ouder stel zit hij al verlekkerd te kijken. Mmmm as
wie-j nog es 10 jaor jonger waren zol ik dat ok wel willen. Ik zie me echt geen
maanden in Turkije zitten of Spanje. Ja wat rondtrekken in Frankrijk wil nog wel
en Engeland en Schotland staan bij ons allebei nog steeds bovenaan op ons
vakantielijstje, maar er gaan wonen is toch wat anders. In februari zouden
Ben en Riet , onze vrienden sinds de campertocht door Nieuw Zeeland in 2007,
naar Spanje en Portugal voor een week of zes. Of wij weer meewilden net als
verleden jaar, vroegen ze van te voren, maar in plaats daarvan werd voor ons het
een weekje Israël met Ben en Diny. En zoals jullie weten was dat heel bijzonder.
Maar vlak voor ze weg zouden gaan met de ASCI belde Riet op dat ze behoorlijk
ziek was en nog steeds aan het infuus lag. De vakantie was gecanceld. Toen ik
een week later belde en nog eens belde kreeg ik maar geen gehoor en begon
ongerust te worden. Tot ik op het idee kwam om hun 06 nummer eens te proberen.
En warempel Hoi, met Riet, hoorde ik. Wie-j zit in Spanje, in Benidorm.
Toen ze van het infuus af was zijn ze met hun camper afgereisd naar het warme
zuiden en ja in Benidorm zijn Nederlandse artsen, een Nederlandse kerk en hééél
veel Nederlanders en vooral veel zon. Ze hoeven zich daar om de taal niet druk
te maken. Intussen zijn ze weer thuis, hebben er een kleinzoon bij en komen
Koninginnedag hier meevieren en om helemaal weer bij te praten en horen we wat
de volgende plannen zijn.
Mijn aandeel aan de expositie: Titel: Voor het eerst. Het was voor het eerst dat we onze kleinzoon Robin in onze armen kregen. Een bijzondere gebeurtenis... wel 14 jaar geleden.
Dat was het dan de feestelijke opening van onze gezamenlijke expositie Op
de tast. Meer dan 200 mensen waren aanwezig om dit mee te maken. Ellen vertelde
over het werken met haar cursisten en de opzet van deze expositie. Toen kwam
Annie. Een van mijn medecursisten Marijke vormt samen met haar vriendin Annie
een duo: De Damessamen. Marijke schildert en Annie maakt er gedichten bij en
draagt die voor bij dat schilderij. Dat deed ze nu bij het schilderij van
Marijke met de titel: Aftastend in mijn buitelend bestaan. Marijke is zeer
fantasierijk. Ze stelde zich voor dat ze vrij zwemt en ineens in een groot
aquarium gevangen zit achter glas en tast daar verbijsterd de ruimte
af. Daarna werd de expositie verder geopend door een wervelende dans van een
dansgroep o.l.v. Rusch Kloosterman van CQ Centrum voor de Kunsten. Opnieuw
applaus! En toen was er een drankje om deze opening verder te vieren. Nanki
had namens ons allemaal een geweldige bos bloemen laten maken voor Ellen. Blij
neemt ze die in ontvangst. We zullen nog vaker even komen kijken want met zoveel
mensen bij elkaar neem je niet alles op, maar dat dit erg mooi geworden is, is
een feit. Tot slot duiken Wim en ik naar de overkant: Da-Xin, de Chinees waar
we zo vaak even een loempiaatje meenemen, maar waar we nu echt gaan zitten en op
ons gemak een rijsttafel bestellen .
Meer weten over de damessamen?
Klik....op... www.dedamessamen.nl En natuutlijk is www.helderrood.nl de prachtige website van Ellen Kroeze en haar man Dick Lubbersen
Annie Martens, één van de damessamen... Ellen die de bloemen in ontvangst nam van Nanki die ze namens alle cursisten aanbood.
Wanneer je het over hobbys van vrouwen hebt staat vaak shoppen boven aan het lijstje. Meestal zijn zij het ook die voor kleding, toiletspullen en voeding van het gezin zorgen. Maar dit is shoppen voor de fun en daarmee wordt toch meestal het struinen langs kledingzaken en waarschijnlijk parfumerieën bedoeld. Wanneer wij samen in ons dorp met stadsallures lopen, mòet ik gewoon even bij Sapho kijken. Daarvoor komen we eerst langs Schomaker, de kledingzaak waar Wim altijd kan slagen als hij iets nodig heeft. Soms, als er een aktie is, kan ik hem in het voorbijgaan nog wel eens naar binnen lokken en vooruit voor een Gardeur gaat hij nog wel eens door de knieën. Terwijl hij aan het passen is ga ik met de verkoper op zoek naar iets wat erbij zou kunnen passen een shirt hé en dat vest past daar weer precies bij. Tegen twee kan hij niet op en wanneer hij het setje bij elkaar ziet en ik zijn ogen zie glimmen, weet ik het zeker shoppen valt zo best mee . Voor de wekelijkse boodschappen willen mannen ook nog wel mee. Op vrijdagavond en zaterdagochtend worden er verschillende, fris gedouched, samen met vrouwlief gespot bij Albert Heijn. Wim is bovendien verknocht aan groente en fruit van de Turkse winkel. Gisteren, tijdens zijn eerste uitje op de fiets nu de bronchitis afzakt, kwam hij thuis met een enorm plat Turks brood. Je zou op het eerste gezicht zeggen: hoe krijg je het op, maar dat blijkt geen probleem. Je scheurt er een stukje af en met een klein beetje Boursin er op is het een traktatie. En vandaag fietste hij toevallig weer door Angelslo en kwam thuis met een flinke bos selderij, een zak perssinaasappels en grape fruits. Helemaal eigen initiatief!
Heb je het gezien? Er is iets
uitgevonden waardoor de ruit van de auto springt wanneer je te water raakt met
het spul. Jarenlang hebben we rondgereden met zon lifehammer voorin de auto en
nu blijkt dat je daar de ruiten niet eens mee stuk krijgt. Ik rijd trouwens niet
graag langs water, mama vroeger ook al niet. Wanneer we vanaf Linde naar Hattem
reden was de kortste weg langs het Apeldoorns kanaal naar Hattem. Dat ging nog
want dan reed je aan de goede kant van de weg, maar ging je weer terug dan
reed je aan de kant van het kanaal. Dan ging ik liever over de gewone straatweg,
de autosnelweg was er natuurlijk nog lang niet. Maar Wim kon zich maar met
moeite in mijn angst om te water te raken verplaatsen. We waren nog niet eens
verloofd toen hij al begon met adviezen van wat je vooral het eerste moest doen
als eenmaal het onvermijdelijke gebeurd was. Eerst lamp aan, dan de auto vol
laten lopen .huhuhu. Dan ging de deur gewoon open en hup zwom je zo naar de
kant. Tenminste als ik het goed onthouden heb. Maar ik wist natuurlijk zeker dat
ik me verstijfd van angst niet zou kunnen bewegen. Het toppunt was toen we
eens in Bronckhorst de oversteek per pont wilden maken naar Brummen, of
misschien was het andersom. De IJssel stond aardig hoog en het stormde wat. Het
donkere water van de IJssel gromde ons toe. We reden de pont op en Wim vroeg
ineens: Wat doe- j noe t eerste a- j in t water terechte komt? Ik wist niet
hoe gauw ik de auto uit moest komen.
Maar aan deze Clematis Franckie heb ik weinig te doen.
Ik ben geen 25
meer. Ik wist het wel natuurlijk maar je vergeet het wel eens. Nu het voorjaar
echt aangebroken is en het warmer wordt en er wat regen valt, schiet alles de
grond uit. Ik heb wat pootaardappels gekocht en bij het keetje gepoot. Zo kan ik
dit jaar het onkruid daar wat intomen, maar verder . Op plekken waar ik de
vogels gevoerd heb deze winter groeien honderdduzend plantjes kool en kruiden
zie ik er tussen. Het staat overal tussen de planten. De hanger met vogelvoer
was een paar keer losgeschoten en nu zit ik met de pret. Mn rug protesteert in
alle toonaarden. Op de plaats waar we eerder een groenten- en bloementuin hadden
groeien nu brandnetels. En buiten het hek en trouwens ook er binnen, groeit de
bekende haneklauw. Ik heb deze keer voor mijn voorjaarssoepje behalve die
brandnetel en haneklauw ook weegbree en paardenbloemblad gebruikt en natuurlijk
wortels, ui en prei. We hebben Johan en Joke al laten proeven en Ben en Niesje.
Zelfs Rob, de schapenman kreeg deze hartversterking. Natuurlijk krijgt Wim een
extra portie, daar knapt hij misschien snel van op, want van geduld hebben heeft
hij nog nooit gehoord. Nu hij niets doet waarvan hij zich in het zweet kan
jagen, voelt hij zich al beter. Verder ben ik de strijd begonnen met het
onkruid dat overal enthousiast de kop op steekt. Ik was een gebroken mens toen
ik een paar kruiwagens vol troep had weggebracht en toen besefte ik inderdaad
ik bun gien viefentwintig meer.
Afgelopen vrijdag waren Sanne en Daan met Geesje in de weer.
Wim
is nog steeds niet in zn knollentuin. Vorige week maandag was hij al naar de
huisarts geweest en kreeg een kuur voor zn bronchitis, misschien ook nog een
staartje griep. Maar eigenlijk knapte hij niet echt op. Zondagmiddag zakten zijn
ogen telkens dicht tijdens de sport op de tv en 's avonds lag hij er vlot in en
was er s nachts niet best aan toe. Hij moest zo snurken dat ik geen oog dicht
deed en stopte het snurken dan kon hij even geen adem krijgen, net of er iets
dicht ging zitten. Dan moest ik hem een flinke por geven en dan kwam er weer een
uitgebreide snurk. Hoe kom ie dr bie-j, zei hij dan toen ik hem wakker
maakte, ik snurke niet. Hoewel hij gistermorgen geen koorts had gingen we toch
weer opnieuw naar de vervangend huisarts en kreeg hij een andere kuur die
hopelijk beter aanslaat. Hij mag van mij niks doen, alleen mee naar de lammeren
om de kleine Geesje haar fles te geven terwijl ik tutje en de stoere de fles
voorhoud. Maar gistermorgen heb ik me alleen gered. Dat vereiste tactiek. Ik
liet eerst twee lammeren uit de stal om die melk te geven. Nummer drie bleef
maar even binnen, zij het onder protest, en daarna was die aan de beurt. Binnen
twee minuten was alles weg. Ze krijgen nu drie keer per dag melk, de
Schoonebekers vandaag nog 350 ml per keer en Geesje 300 ml. Dat wordt steeds
meer en straks krijgen ze er nog lammerenkorrels bij. Ze rennen nu ook steeds
naar de andere schapen en liggen af en toe met zn drieën dichtbij ze. Maar
vannacht lagen ze lekker samen in het hooi in de stal
Afgelopen weekend was er weer een kunstroute uitgezet hier in Emmen. Ook Atelier
Helderrood van Ellen Kroeze en Dick Lubbersen deed hier aan mee. Ik kwam al bij
haar schilderen toen ze nog haar ateliertje op zolder had en we er net met zn
vijven konden zitten. Daarna huurden ze een verdieping bij Flier, een luxe
meubelzaak. En een paar jaar terug starten ze hun droom om te gaan wonen en
werken op het Waanderveld een nieuw stuk bouwrijp gemaakte grond naast de
Rietlanden waar ze een prachtig atelier hebben met een woonhuis erachter tussen
de andere huizen waar wonen en werken gecombineerd wordt. Ook heel bijzonder hoe
ze zich ontwikkeld heeft. Ben en Niesje zijn vandaag bij ons en zij zijn er
meteen voor in om een paar kunstenaars te bezoeken. Wel een beetje vroeg want de
lammeren moeten op tijd weer hun melk hebben. En natuurlijk beginnen we bij
atelier Helderrood. Ik wist bij voorbaat al dat deze kunst konden waarderen.
Naast atelier Helderrood is ook Abel die veel met kinderen werkt, door verhalen
te laten vertellen en daarbij te tekenen komen er prachtige creaties tot stand.
Daarna bezoeken we Ria Dijkstra die me verraste met enorme portretten van
bekende mensen: Mata Hari, Greta Garbo enz. Ik kende alleen haar bijzondere
abstracte werken, maar ook zij ontwikkelt zich verder. Heel mooi. De laatste
die we bezoeken is OPERA VII, een zeer modern atelier van Maarten van Leuken. Ik
werd er wel vrolijk van maar het was niet mijn stijl om in huis te hebben. Hij
heeft dit schilderij van zijn moeder gemaakt, een impressie neem ik aan. Ik
vroeg hem wat zijn moeder er zelf van vond. Maar zo zei hij: Die heeft ze nog
nooit gezien. Eenmaal weer thuis krijgen de lammeren direct hun melk. Ze
doen het goed en lopen vrij buiten in de wei en racen met zn drieën heen en
weer als ze het op de heupen hebben en gaan zelf naar binnen als het regent.
Maar vannacht gaat toch het deurtje wel dicht, alleen al voor mijn eigen
gemoedsrust. Benieuwd naar Atelier Helderrood? Klik op de www.helderrood.nl en je krijgt
alle informatie over beeldende kunstenaars Ellen Kroeze en Dick Lubbersen die
allebei een eigen stijl hebben ontwikkeld. Heel erg de moeite
waard.
Het Elshof anno 2012
De Poort in Hattem.
Turks brood.
Een pontje ergens in Friesland.
Maar aan deze Clematis Franckie heb ik weinig te doen.
