Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
17-01-2014
Over een film, suikerzakjes en een bril....
Wat een ervaring! Ik was al bijna vergeten hoe groot het scherm in Utopolis was en hoe aangenaam de stoelen waren. ’t Zal eers wel allemaole reclame wean’, zei Wim nog. Die was nog wat voorzichtig in z’n uitlatingen toen we gisteravond zaal 5 betraden van deze moderne bioscoop. Ach… maar ook de reclame en de voorfilmpjes waren leuk. En Soof…?? We hebben ons beiden enorm vermaakt. Een heerlijke film die je laat verlangen naar meer… Wim z’n belangstelling gaat meer uit naar spektakelfilms maar deze kon hij ook waarderen. Wouter had gelijk.
‘Moeten we vaker doen’, besloten we toen we in de miezerige regen naar huis reden en ons voor de tv zetten voor een oudere aflevering van Midsummer Murders.
Vanmorgen na het zwemmen vertelde ik over Soof en hoorde over het Filmhuis waar je speciaal uitgezochte films kunt kijken op maandag en woensdagavond, ook in Utopolis. Lijkt me wel wat. Joke vertelde over haar zorgen in haar familie, Grietje vertelde over haar verzameling suikerzakjes en Ria zette de boel op stelten met de mededeling dat ze hun kerstboom plus kerststal nog had staan en dat in de derde week van januari. Zij en haar Jan hadden iets bedacht. Hun kinderen die nu wegens stage en vakantie wat verder weg zitten wilden ze twee foto’s sturen van Jan bij de kerstboom. De ene foto met z’n oude bril en de andere met de nieuwe. En zien of de kinderen iets opvalt. Maar ja… de nieuwe bril was in december al wel uitgezocht, maar is er nog niet. Nu het zo ver is besloot Ria: ‘En nu laten we hem staan ook.’ ‘Die kinderen zien het verschil echt niet’, vond Nel. ’Daar hoef je de boel niet voor te laten staan. Maar later als jullie zijn gaan hemelen, zullen ze zich hun malle ouders nog wèl herinneren.’
Het gaat eindelijk weer eens gebeuren, samen naar de bioscoop. Na de Bruidsvlucht, alweer een jaar of 6 geleden hielden we het bij de tv. Maar nu kregen we kaartjes aangeboden van de Postcodeloterij. De film Soof zou het zijn en die draait ook hier in Emmen in Utopia. Toen we zondag op Wim z’n verjaardagsfeestje het onderwerp aansneden, had ik mijn twijfels en ik vroeg me af of het wel iets voor Wim zou zijn. Bij hem is het helemaal geweldig als er maar oorlog of boksen in voorkomt. Toen ik het ter sprake bracht bleek Joke er al met Joanne naar toe te zijn geweest en die waren lovend. Maar Soof… wat een naam en de inhoud… leek mij wel wat, maar zou Wim ook….? ‘Daor ku’j geröst met Wim hengaon’, meldde Diny, ‘Wouter is der ok hen ‘ewes met Maaike en die von em de muuite weerd.’ Dat gaf de doorslag.
Dus… vanavond wordt het Soof avond. Nou ja… niet helemaal. ‘Ik wil der wel op tied weer wean’, zei Wim, ‘ want um half 10 begint Midsummer Murders.’
In onze dinsdagochtendgroep bij Ellen Kroeze zijn we met een nieuw project begonnen. Begin volgend jaar mogen wij als cursisten van Ellen exposeren in het CBK gebouw in Assen. Ellen en Dick zijn al wezen kijken naar de ruimte daar en vanmorgen zijn we gaan brainstormen over ons onderwerp: de rode draad in je leven. We zijn met z’n tienen en dan blijkt toch dat die rode draad voor iedereen helemaal anders is. De een wil juist iets met kleur en brocante gaan doen, een ander met bomen en de drie dochters. Liesbeth heeft iets met gekleurde lapjes en verhuizen, Carolien met een letterlijke levensweg na haar wandeling afgelopen zomer naar Santiago de Compostella. Jantje is gefascineerd door de winter en alles wat daarmee te maken heeft, ook van vroeger. Het verbaasde niemand dat ik iets met dieren heb en dan de dieren in en rondom het huis. Ik vroeg me wel eens af hoe ik daar toch bij kwam. Ja honden en katten snapte ik wel. Die hadden we op de Haar en op de Boomgaard genoeg, maar waar mijn liefde voor schapen vandaan kwam begreep ik pas toen ik zo’n 15 jaar geleden een foto van tante Hermien kreeg toegestuurd waarop mama met een lammetje in het gras zit en Gerke en ik als peutertjes erbij. Toen herinnerde ik mij de Texelaars van opa Bijenhof. Hij had een ram waar we bij weg moesten blijven. Die had een driehoek van latten om z’n nek zodat hij niet uit kon breken. Toen we dan 20 jaar geleden hier kwamen wonen was het aanschaffen van een paar schapen met lammeren het eerste wat we deden. De combinatie van die heel oude foto en de schapen en lammeren van de laatste jaren, misschien aangevuld met honden, dat moet em worden: mijn rode draad.
Zondagmorgen--Iedere tijd heeft zijn eigen gewoontes en dat zal ook per streek en zelfs per gezin verschillend zijn. Ik lag er vanmorgen aan te denken toen ik naast mijn jarige wederhelft wakker lag te worden. Op de Boomgaard en waarschijnlijk ook op De Haar werd er in de vroege ochtend de stoel van de jarige versierd met bloemen uit de tuin. En ik lag me ineens af te vragen hoe we dat met opa’s verjaardag deden. Opa Bijenhof verjaarde op 21 februari. Ik kan me niet meer voorstellen wat we dan gebruikten. Misschien waren het de zelfgemaakte papieren roosjes die ook bij andere feestelijke gelegenheden gemaakt werden. Ik heb daar nog steeds handigheid in.
Onder het melken ’s morgens doken Diny en ik de bloementuin voor het huis in. De te versieren stoel werd op het stoepje voor de voordeur gezet. Die deur werd alleen geopend, en dan nog alleen het raampje, voor het gesprek van mama met de sint die met paard en al naar die voordeur gekomen was. Even daarvoor hadden we de paardenhoeven in het grind gehoord en de schimmel van de sint vaag voorbij zien komen. Het was Jonita die met een laken over de rug mee mocht doen aan deze activiteit.
Verder werd die voordeur alleen bij het stoel versieren gebruikt zodat we, ongezien door de jarige, de versierde stoel weer naar de keuken konden verplaatsen. Best spannend!
In ons gezin werden er lampionnen voor het raam gehangen met de kerstverlichting er in. Stond best mooi. Later kwamen de slingers en dat was een hele heisa om die ’s avond voor de bewuste dag goed op te hangen.
Vandaag hangt er niks. Kinderen groot. Wim lag al te pitten toen ik gisteravond na het late journaal bij hem aan schoof. ‘Gefeliciteerd en nog völle jaoren,’ kreeg hij nog wel mee, maar de rest van de binnengekomen berichtjes niet meer.
Op zijn nieuwe lichte schoenen ging hij vanmorgen richting kerk. Ik gunde me geen tijd. Tja… wel even hiervoor. Dat kan ik niet laten. Als me iets te binnen schiet…moet ik het even vertellen. Ken je dat?
Deze zomerbloeier kan er niet genoeg van krijgen...
Bij onze familie in Minnesota en Iowa is het even ander weer dan hier. Het moet daar zo verschrikkelijk koud zijn dat wordt afgeraden om op weg te gaan. Curtis en Berdena hebben ook een ingang vanuit huis naar de garage en rijden zo naar buiten. Ook bij Gera in Canada hebben ze van die winters.
Maar hier lijkt het nog steeds voorjaar. Het ontbreekt er nog aan dat de vogels gaan nestelen. Pas was het hier 14 graden, het hoogste ooit gemeten op 6 januari in Nederland. Het is raar verdeeld soms.
Maar… ik heb begrepen dat de winter er nog aankomt hier. Dit weekend zal er wel weer gediscussieerd worden over het weer, want Gerhard is een weerfanaat net als Wim. Die stond vroeger, samen met juffrouw van der Meulen, al naar de lucht te kijken vlak nadat we getrouwd waren en we bij haar in woonden. ‘Wat ducht je der van van der Kolk’, zei juffrouw van der Meulen dan. Zij trok nog eens aan haar sigaartje en Wim aan z’n zware shagje. ‘Nou…’, zei Wim dan, ’te zien an de hoge windveren kump der ander weer.’ Zondag is Wim jarig en ik verwacht nog wel het een en ander aan bezoek. Ik zie nu nog geen windveren, hopelijk schijnt het zonnetje dan net zo lekker als nu!
Op de plek waar we in onze begintijd aan de Kuifmees onze boodschappen haalden, de buurtsuper van Omvlee bij de brug in Zuidbarge, zit al lang de kapsalon van Klaasje Hummel, kapsalon Eugène. En het huis van Omvlee er achter is verbouwd tot hun riante woning.
Hier was het dat wij van Passage Zuidbarge Rietlanden vanmorgen onze nieuwjaarsbijeenkomst hadden, ook een activiteit van onze Passage. De een na de ander druppelde binnen en alle beste wensen uitgewisseld. Ik hou nog steeds de wens van mijn jeugd in ere: ‘Völle heil en zegen in ’t niej jaor’. En in mezelf hoor ik dan de wens van mijn buurjongen Henk Momberg er achteraan: En völle haaz’n en knien’n in ’t niej jaor.
Behalve de zieken onder ons was de hele groep bijna compleet, 25 vrouwen sterk. Er werd helemaal bijgepraat. Op zo’n koffiemorgen met de versgebakken kniepertjes, praat je meer dan tijdens een lezing en dat is ook eens mooi. Nu niet meer de platte soort kniepertjes van het oude jaar dat helemaal klaar is, maar de opgerolde soort, de röllekes zoals we die in de Achterhoek noemden, ten teken dat het jaar nog verborgen is.
Er gingen een paar kaarten rond voor de zieken om onze naam er onder te zetten. Er is al een bezoekje gebracht aan Roelie die voor een nieuwe knie opgenomen is en nu wat tegenslag heeft. En zoals het gaat met veel vrouwen bij elkaar: er wordt ook veel gelachen.
Voor de Kerst zijn er door de Passage dames flink wat kniepertjes gebakken en verkocht op de Kerstmarkt bij de Zandkop. Dat is ook een jaarlijks terugkerend iets wat ook nog flink wat oplevert voor de kas. Albertje is hier de drijvende kracht achter.
Tot slot bedankt Aly onze gastvrouw Klaasje voor de gastvrijheid en doet de laatste lief en leed mededelingen.
6 januari--Nu ik naar onze ster kijk, bedenk ik dat hij morgen echt opgeruimd gaat worden, het laatste van de versieringen die we voor de Kerst aanbrachten, gaat de kast in.
Het is vandaag 6 januari, de dag van de Driekoningen. Ik weet niet meer precies of het in 1980 of 1981 was. Pa en tante Gerritje Koning waren het eens geworden om hun laatste jaren samen door te brengen. Tante Gerritje zat deze dag in spanning door de a.s. geboorte van een nieuw kleinkind. Tiny, die getrouwd is met haar jongste zoon Berend, stond op het punt om te bevallen en na twee jongens zou een meisje ook welkom zijn.
Die avond kwam Berend terug uit het ziekenhuis en ging bij haar en Pa aan. ‘En…?’, vroeg tante Gerritje meteen, ‘wat is het geworden? ‘ ‘Alles goed’?
‘Wet ie wel wat veur een dag et is?, vroeg Berend haar. ‘Tja… 6 januari… eh..de dag van Driekoningen!. ‘Dan wet ie ok wat et ewodden is’, zei Berend. De derde Koning was dus een jongen en werd Christian genoemd.
Dus Christian… mocht je toevallig dit stukje zien… gefeliciteerd met je verjaardag!
‘Wat dat toch voor vogels zijn?’ Anja komt Frank brengen om een nachtje te logeren. Het is zijn beurt. We zitten aan de koffie als we boven het lege maïsland van de boer een paar vogels zien vliegen die ons vreemd voorkomen. Anja had ze die dag al eerder gezien. Voor ganzen zijn ze te klein en voor duiven te groot. Ze vliegen ook heel anders en ze laten al vliegend veel wit aan de vleugels zien.
Ik was ze vanmorgen al weer vergeten. Na het sjoelen gisteravond speelden we nog Master Mind. En ook vanmorgen wilde Frank nog wel een potje Master Mind voor hij naar huis ging. Dat blijft een leuk spel, duurt niet te lang en je moet er toch je hersens even voor laten kraken.
Maar toen we na de wat uitbundige nieuwjaarsviering in de kerk en nieuwjaar wensen bij Frans en Susan weer thuis waren, riep Wim me. ‘Ze bunt d’r weer’. Wij pakten de verrekijkers erbij om beter te kunnen zien wat hoe ze er uit zien. Daarna op zoek naar het vogelboek dat ik natuurlijk zo gauw niet kon vinden. Dan maar zoeken op internet en bij ‘wintergasten in Drenthe’ vond ik een soort eend die er sprekend op leek: de smient. Wij zagen hier een stuk of vijf zes, maar ze schijnen in grote groepen voor te komen. De mannetjes schijnen een gefluit te laten horen. Daar moeten we nog even op letten. De boeren worden zelfs schadeloos gesteld als ze hun land kaal vreten. Zo denk je iets bijzonders te zien en dan blijken ze in andere delen veel voor te komen in de winter. Maar ik blijf het een prachtige vogel vinden.
Misschien komt Frank straks nog terug voor een volgend potje Master Mind….
Onze jongens zijn alle drie gek op dieren, ieder op zijn eigen manier. Rick heeft zelf geen huisdieren, zelfs geen goudvis. Hij heeft wel een kattenluikje en ik heb hem al een kat voorgesteld als verjaardagscadeau, maar hij wil geen kat in zijn appartement. Maar komt hij bij ons dan is Storm helemaal in de picture. Die heeft hij helemaal onder controle.
Gerhard heeft een hond vanwege Robin en omdat hij zo lekker met haar kan wandelen. Dat is voor hem een rustpunt van de dag.
Maar Mark ervaart de band die je hebt met een dier en dat is wat betreft de honden wederzijds. Zowel Queeny, Scott, Tessa of Storm, ze zijn of waren allemaal gek op hem en zijn niet bij hem weg te slaan. Hier zie je Queeny en Storm op oudejaarsdag vechten om het beste plaatsje aan zijn voeten. Behalve vanwege oudjaar kwam hij met Eva ook appelflappen scoren. Dat is langzamerhand een gewoonte geworden met oudjaar.
Ik moet wel zeggen dat Mark het voornamelijk met honden heeft. Katten zijn meer de afdeling van Jennifer. Vorige winter kwam er een zwarte kat bij hen aanlopen. Heel voorzichtig werd het opgegeven dat die was gevonden maar volgens mij was Jennifer blij dat zich geen eigenaar meldde. En als het nou nog een leuke kat is! Bella is veel aanhaliger, maar Jennifer is helemaal weg van dit beest. ‘Een kat neem je niet’, zegt ze, ‘een kat kiest jou’. En hij heeft haar gekozen!
Het zal jullie niet ontgaan zijn dat ik wat heb met schapen. Het maakt me eigenlijk niet uit welk ras. Opa Bijenhof had een soort dat waarschijnlijk verwant was met de Texelaar en wij hebben hier aan het Schoolpad jarenlang de blauwe – en de witte Texelaar gehad, soms gekruist met het zwartbles schaap. De fleslammeren die ik uit Uithuizen meekreeg van Corrie waren Swifters, een kruising die gemakkelijker aflammeren dan de echte Texelaar. Wie hier vaker komt lezen weet dat we hier de laatste jaren alleen Schoonebeker heideschapen hebben en Drentse heideschapen, beiden de oerrassen die hier al heel lang gehouden worden en die Rob door zijn fokprogramma in stand wil houden en alleen met de beste goedgekeurde schapen fokt. Ik kan me nu al verheugen op de moederloze lammeren die hij bij ons brengt om met de fles groot te brengen.
In Oldeberkoop is ook een kudde met een paar honderd Schoonebekers van Natuurmonumenten ,die door schaapherder Hilde van de ene plek naar de andere worden geleid met hulp van haar hond. Ook zij had er een flessenlam bij, Lotje, dat haar als een hondje achterna liep. Een jaar geleden gingen we met onze expo-groep een middag de exposities van de Open Stal route in Oldeberkoop bewonderen. Daar was ook een expositie bij van HAWAR waar je alles wat met wol, spinnen, verven en weven te maken had, kon bewonderen. Sindsdien krijg ik een paar keer per jaar een mail met hun aanbod aan workshops en cursussen en alles wat met wol en schapen te maken heeft. Dit keer was er ook de video te zien van De Wandeling, nu met schaapherder Hilde. Ik zou zeggen: klik eens op:
Vanmiddag had ik Rick aan de lijn. ‘Om half vier was ik vannacht thuis!’, meldde hij. Hij was in de ons zo vertrouwde plek aan de Kuifmees nog bij wat naaste buren binnen geweest. ‘En ik weet het nu zeker’, zei hij, ‘met Kerst en Oud- en Nieuw wil ik niet alleen zijn’. Dat is al heel wat. Meestal vindt hij het helemaal prima om alleen te zijn, maar toch…
Gistermiddag ging hij op vaste uitnodiging bij buurvrouw Wielens oliebollen eten. Toen hij bij ons aankwam kon er met moeite nog één appelflap bij en om 9 uur ging hij mee naar Gerhard en Judith om de jaarwisseling mee te maken. Samen met Gerhard, Judith en Jan en Edith, Judiths ouders, wachtten we het 12 uur sein af. Precies op tijd kwam Robin thuis met drie vrienden. Het vuurwerkfeest buiten kon hij toch niet missen!
Ik ben het met Rick eens. Samen zijn met Oud en Nieuw heeft wat!
Mark en Jennifer waren dit keer naar Brabant naar de familie daar en Queeny was bij ons. Nee, gelukkig zijn Storm en Queeny niet angstig vanwege de knallen.
Nadat de ergste rook was opgetrokken aan de Kuifmees fietsten Wim en ik weer op huis aan en sliepen een gat in de dag. De eerste dag van het jaar 2014 is nu bijna ten einde. Wat zal de rest ons brengen?
Tim, rechts, haalt de plakken appel door de kaneel met suiker. Frank, in het zwart, doet die weer in het beslag voor ik ze drie aan drie in de zonnebloemolie laat glijden. En op de voorgrond staat Daan die met de bus poedersuiker de laatste hand aan de appelflappen legt.
Weer een jaar…. met veel kleine ups en downs, dat krijg je als je wat ouder wordt. Een pijnlijke voorvoet die nogal aanhield, een knie die aandacht nodig heeft, een eeuwig durend gevecht tegen de pondjes die je liever kwijt dan rijk bent, maar ook een paar erg leuke vakanties: de Algarve met Johan en Joke, Ben en Diny. En natuurlijk de vakantie met Rick door Schotland en een paar kortere uitjes. Met Dick en Anda op memorytour naar ons aller Badenhard en omgeving en later met Ben en Niesje naar Ameland. En niet te vergeten ons bezoekje aan Ieper en Koekelare om een vriendin te bezoeken. En dan de fleslammeren van Rob die het door onze verzorging zo goed deden. Ook afgelopen 1e kerstdag was zo’n hoogtepunt. Op Eva na was de familie compleet. In de zomer werd ik 70. Ik kan het bijna niet geloven, maar mijn knieën bevestigen het. Het wandelen in de bossen van de Slangenburg viel toch weer mee en toen we gisteren aan tafel op kasteel De Slangenburg in een gesprek naar mijn leeftijd gevraagd werd en ik zei dat ik dit jaar 70 ben geworden, keken ze me oprecht verbaasd aan en wilden het niet geloven. Even later kreeg ik een complimentje over mijn knalblauwe vestje. Dat doet een mens altijd goed. Maar… toen vanmorgen de drie Timmertjes kwamen helpen met appelflappen bakken en we even tussen het bakken door aan tafel van een appelflap met poedersuiker zaten te genieten, zat Tim me aandachtig te bekijken. Ineens kwam het er uit: ’Ik vind jouw haar mooi’. Uit de mond van een kind van 7 jaar is dat toch een bijzonder compliment. Dat heb ik in mijn leven nog niet vaak gehoord. Maar je snapt het… na deze ontboezemingen ga ik vrolijk straks het nieuwe jaar in. En het is waar: Tel je zegeningen! En bij deze: Iedereen die ik het nog niet gewenst heb: een verrassend, avontuurlijk en kleurrijk 2014 wensen we jullie.
Dineke en ik verblijven deze dagen in een mooie kamer die 'De rijzende Zon' genoemd wordt. We komen er achter dat dat komt omdat die op het oosten ligt en je daar de zon ziet opkomen. En ook dat maken we mee. De Completen in de Abdij is van een serene eenvoud. De paters zingen hun avondgebed en wij mogen telkens meedoen als een soort antwoord. Wanneer we weer in het kasteel aankomen zitten onze gastvrouwen Birgit en Antoinet klaar met een drankje. Het zijn vrijwilligers die het leuk vinden om mensen te ontvangen en voor ze klaar te staan tijdens hun verblijf.
Degene die lopend naar de Abdij gaan of een fikse wandeling gemaakt hebben kunnen hun schoenen buiten al schoonborstelen en binnen in een aparte hoek in de hal stallen. Dat scheelt heel wat modder in huis in deze dagen...
Het leuke van zo'n divers gezelschap is dat je telkens aan tafel en in de enorme zitkamer van het kasteel leuke gesprekken krijgt met verschillende mensen. Vanavond zat ik naast een jonge vrouw die psychiater is in het UMCG in Groningen. Ze is hier samen met haar tante die gisteren vertelde over een cursus verdriet- en rouwverwerking, waar ze mee bezig is. Het blijkt dat zij in haar werkzame leven oncoloog was, maar nu met pensioen is. Ook zijn er een paar jonge mannen die vastgelopen zijn in een relatie en de breuk aan het verwerken zijn. Eentje deed dat voor hij hier naar toe kwam door een ballon op te laten met een foto en wat opschriften als hulp bij het loslaten van zijn verdriet. De hele dag door kun je ook in de kapel van de Abdij De Slangenburg, 20 minuten lopen verderop, terecht voor verschillende korte diensten.
Wij gaan vanavond het Avondgebed meemaken, ook wel de Completen genoemd.
In de kapel van het kasteel branden we kaarsjes ter gedachtenis aan onze ouders
Vanmiddag wilden we eigenlijk wel naar Breedevoort, het boekenstadje, maar het was intussen zulk mooi weer geworden dat we besloten tot een wandeling in deze mooie omgeving. Het was wat slipperig op de bospaadjes, maar ik had steun aan de paraplu die ik uit voorzorg had meegenomen.
Prachtig weer, wat een geluk!
Een paar ouder dames kwamen we tegen. . 'Willen jullie wel een foto van ons maken?', vroegen ze. Natuurlijk wel, maar dan ook..... van ons. Met Dineke, een oud- collega en vriendin.
In plaats van een weekje naar Salou’, zei een 19 jarige student die ook deze dagen op kasteel De Slangenburg logeert. Toen hij vorig jaar 18 werd wilden zijn ouders hem een weekje vakantie aanbieden, net als zijn broers en zus. Hij koos voor De Slangenburg, een plek voor rust, bezinning en samenzijn met anderen. Zo langzamerhand worden er gesprekken aangeknoopt en maken we kennis met mensen van allerlei pluimage. Het zijn dit keer veel jonge mensen, ik schat veertigers. Eén van hen is Jonathan, de woordvoerder van de Christenunie. Als 15e uit een gezin van 16 heeft hij het toch aardig ver geschopt en praat met liefde over zijn ouders. Weer een andere vrouw is vegetariër en voert dat nogal ver door.
Vanmorgen konden we deelnemen aan een geleide meditatie, geleid door de vroegere directrice van de Slangenburg, Francoise.. Heel prettig.
Wat lekker om na die verzopen Kerstavond een mooie 1e Kerstdag te hebben. Na een mooie Kerstdienst in de Schepershof waarin Wim met de Cantorij de muzikale omlijsting verzorgde gingen we thuis aan de voorbereidingen voordat de kinderen kwamen. Iedereen had een bijdrage geleverd. Rick had de rollade uit zijn Kerst vleespakket meegegeven, Judith had op mijn verzoek een lekkere chocoladecake en Jennifer een tortelini-schotel gemaakt die hier zo de oven in kon. En Robin bracht zijn favoriete recept mee: gevulde eitjes. Het is me wat als je kleinzoon al een vriendinnetje meebrengt, ook een Eva. ‘Die zal ok wel lang blond haor hebb’n, zei Wim, want dat hebt ze tegenwoordig zowat allemaole.’ En ja hoor … lang blond haar maar wel bruine ogen, noemen ze dat niet één van de zeven schoonheden? Gerhard en Judith hadden hun hond Shiva meegebracht en Mark en Jennifer natuurlijk Queeny. Samen met Storm vermaakten die zich wel buiten en af en toe even binnen
Na de eerste ronde kwam de sjoelbak tevoorschijn. Het werd een onderlinge wedstrijd die uiteindelijk door Gerhard gewonnen werd. Tot slot trokken we ons terug in de Finse Kota die nu lekker doorgewarmd was. Het geeft altijd weer iets bijzonders als je zo met z’n allen om een vuurtje zit.
Gerhard was de eerste die plannen maakte om op te stappen. Die ging lopend naar huis mèt de Shiva. Morgen gaan ze doorbrengen met de andere kant van de familie en wij gaan nog even naar Rick met de restanten van gisteren.
Wim was tevreden over mijn voorlees sessie. ‘Ie mot allene wat kalmer an doen’. Dat knoopte ik in mijn oren.
Vanavond was de Kerstviering met onze Passagevrouwen van Zuidbarge/ Rietlanden.
Het was een dag met ups en downs. Eerst vanmiddag de begrafenis van de man van Froukje , een mede Passagelid. Max zong ook bij Wims Mannenkoor Valerius en zo togen wij vanmiddag naar Schoonoord om in een propvol kerkje het leven van Max te herdenken. De mannen van Valerius zongen a capella drie mooie liederen waarvan ' Abide withme' mijn favoriet is.
Het was ook mijn beurt om met drie andere dames koffie te schenken. Het Dorpshuis Het Hoefijzer in Zuidbarge draait op vrijwilligers en dat werkt perfect. De voormalige kleuterschool van Zuidbarge is al jarenlang in gebruik als vergader, oefen- en studielokaal. Er worden behalve koffie en thee ook uitgebreide lunches verzorgd.
Het was een mooie avond met gedichten, het verhaal van Jezus’ geboorte, en veel zingen. Bijna iedereen had een taak in het geheel. We hebben een vaste begeleider in de vorm van Gerard die alles uit het orgel haalt wat er in zit. En in de pauze kon Elly haar gehaakte engeltjes en andere kerstversiering aan de man brengen. Door ziekte van haar dochter kon die niet op de kerstmarkt staan en mocht Elly de kunstwerkjes hier verkopen ten bate van onze Passage.
En na de pauze, met Wim z’n advies in mijn oren geknoopt, mocht ik het Kerstverhaal van Jan Omvlee in het Drents voorlezen. Ze waren muisstil. Heel even dacht ik weer de verwachtingsvolle ogen van een flinke klas kinderen voor me te zien. Volgens de dames was ik geslaagd. Het Drents uit mijn mond werd goedgekeurd. ‘En….?, vroeg Wim toen ik thuiskwam. Vonden ze het wat?’ Hij kan tevreden zijn. Ik deed er 5 minuten langer over dan gisteravond.
Toen ik in 1985 begon met lesgeven aan de brugklassers van de LTS De Zuidoosthoek trof ik leerlingen die vanuit de wijde omtrek naar Emmen kwamen. Mijn taak was om ze Nederlands te geven en ik moet zeggen dat ik het meteen erg leuk vond met zo’n klas met 13 jarigen. Ze spraken nogal verschillend want de streektaal rondom Emmen gaat van het echte Drents over in het Gronings. Ze noemen het ook wel eens Kanaols naar de streek rondom Ter Apel en Stadskanaal. Ze probeerden in elk geval in de les Nederlands te spreken maar daarbuiten was dat snel over. Het toppunt vond ik een leerling uit Erica die een stukje uit een les voorlas. Het stond er echt in het Nederlands, maar hij las het zoals hij zelf praat en zoals je Daniel Lohues soms hoort.
Vanavond ben ik me aan het inlezen in het Kerstverhaal dat ik morgen bij de Passagevrouwen van Zuidbarge/ Rietlanden tijdens onze Kerstviering zal voorlezen. Alie had een goed verhaal voor me, geschreven door een Zuidbarger, Jan Omvlee, en wel in het Drents. Ik dacht eigenlijk dat ik dat wel, net als die knul uit Erica, voor kon lezen in mijn eigen taal. Maar dat viel tegen. dan zou ik het eerst helemaal moeten vertalen en opschrijven. Bovendien begrijpen de dames hier het Drents beter dan mijn Achterhoeks. Daarom lees ik het in het Drents voor. Ik heb het vier keer geoefend en nu denk ik dat ik het zonder veel rare fratsen kan voorlezen. Ik heb natuurlijk al jarenlang Drents aangehoord. Als Wim straks terugkomt van zijn Mannenkoor, mag hij mìjn Drents beoordelen.
Babbelegoegies is het woord van het jaar geworden in het Drents. Het betekent zoiets als: praatjes
‘We komen bij HOT leden tekort’, meldde Wim een tijdje terug. ‘Het zou jammer zijn als we wat groepen moeten samenvoegen’. HOT is d afkorting voor Hart Op Tempo, een soort gymclub voor mensen die iets met hun hart gehad hebben. De leeftijd varieert van ongeveer 60 tot…. Wim is er nu een half jaar bij en vindt het erg leuk. Er is een trainer èn een fysiotherapeute aanwezig. Rinus verzorgt een uitgekiende en zeer afwisselende training en Jantje houdt iedereen in de gaten en adviseert. Ik zou naast mijn aqua joggen ook wel iets aan gym willen doen en vroeg Wim: ‘Zouden ze ook leden met een verhoogde bloeddruk willen hebben?’ Hij zou het vragen.
En zo ging ik vorige week voor het eerst mee. En ik ben er achter dat het niet voor niets Hart Op Tempo heet. Ieder doet mee wat hij kan, maar er is een goed schema met een spelelement er in. Ik kreeg alleen last van mijn ene knie waar ik wat slijtage aan heb. Daarom probeerde ik het vandaag nog eens. Vanwege de kerst was er een speciaal programma en hebben we strandvolleybal gespeeld èn korfbal. Hier had ik nergens last van gelukkig. Jantje gaf me nog een oefening mee om de spieren van mijn bovenbeen sterker te maken. Dus… voorlopig blijf ik meedoen.
Bij de koffie werd er nog aan de vrijwilligers gedacht in de vorm van een kerstpakket, aangepast aan de smaak van de mensen, mèt chocola, wijn of een rollade. En na de wensen voor een fijne kerst werd alvast de felicitatie meegegeven aan het oudste lid. Die gaat 4 januari zijn 90e verjaardag vieren. We kunnen dus nog even door….
