Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
13-08-2008
Het klassieke gedeelte
Wat leek die achterdeur vroeger groot wanneer ik er als kind rondliep op De Boomgaard. Toen ik vanmorgen even kwam kijken naar het afladen van de strobalen stond die enorme Fendt ervoor. Toen leek die achterdeur..... maar een gewoon deurtje.
Op een camping kun je verschillende soorten mensen tegenkomen. Op dit moment staan er veel oudere echtparen nou ja van onze leeftijd dan! Je wilt er niet aan dat je daar ook bij gaat horen. Er heerst een leuke sfeer. Wim ging vanmorgen even bij de caravan langs waar de Tukkers bivakkeren. Bertus zei: Wiej zeien al tegen mekare t Is kold.. Willem hef de lange bokse an. Meestal zien ze hem in korte broek en gebruinde bast. Pas kwam er een jong stel op de fiets en met een klein tentje. Zij is Amerikaanse en haar Nederlandse vriend wil haar het oosten van Nederland laten zien. Maar waar die Nederlandse jongen opgegroeid is? Geen idee! Hij liep even met Johan mee achter het huis en keek naar het achterhuus zoals we dat zeggen. De knul vroeg Johan:Is dit nu het klassieke gedeelte? Ze hadden hun fietsen bij hun tentje staan en Wim wees ze de droge schuur waar ze hun fietsen neer konden zetten. Dank u dat zullen we in overweging nemen, was zijn antwoord. De opa en oma met hun kleindochters zijn ook weer naar huis. Ze waren er maar druk mee. De meiden hebben alles bewonderd.. de koeien, de melkstal en de kalfjes en Boris. Ik kon horen wanneer ze er waren, want dan ging Boris op een toch vriendelijke manier te keer. Het klonk als:Baas ze zijn er weer! We wilden naar Holten waar Marian en Pieter met hun hele menagerie vakantie houden in hun stacaravan. Tessa jr is nu twee jaar en samen met Robbie is het een mooi span. Er is veel gebeurd het afgelopen jaar. Beiden zijn ziek geweest, maar nu ziet het er allemaal heel wat florissanter uit. Marian heeft veel steun en afleiding aan haar honden gehad. Ze vertelde dat Tessa haar op de voet volgde als ze de trap op ging en halverwege moest uitrusten. Tessa is helemaal een hond die bij haar past. Op de foto roept ze beiden en zie eens hoe ze naar haar kijken! En . ik heb aan deze dag een paar opdrachten om nummerborden te schilderen aan overgehouden. Eentje met de beide honden en hun namen en het nummer van hun campingplek en één met een motor er op. Ook leuk!
Het werd een echt familiegebeuren daar aan het Tusseler. Henk en Anneke wonen daar op een geweldige plek. Deze keer was de Egginksfamilie compleet behalve Yvonne die op vakantie is. Eigenlijk zouden we met z'n achten eens iets moeten bedenken eens per jaar. De grote verrassing voor Henk werd bedacht door dochter Monique die Henk meenam en richting kartbaan liet rijden wat hij pas op het laatste moment door had. Daar zou een wedstrijd gehouden worden tussen vader en dochter. Het werd een spannende rit waarbij de ene keer Monique voor lag en dan weer Henk. Anneke en oma stonden ze aan te moedigen en een paar foto's te maken. Er zal nog lang over gepraat worden. Wie weet komt er nog een revanche...!
Koeien op deze manier schilderen heeft ook wel wat. Ik vind het tenminste mooi!
Broer Henk is jarig! Gefeliciteerd! Zevenenvijftig is een mooie leeftijd toch ? En dan nog zo actief. Hij fietst de vierdaagse of het niets is. Anneke had liever nog de 60km gefietst. "Dan zee'j volle meer"! Nu hebben ze ook heel wat gezien . De rosse buurt in Deventer heeft nog nooit zoveel bezoekers langs zien fietsen als die ene dag. Henk heeft een geweldige hobby en dat is fotografie. Nee niet zomaar fotos maken hoewel .. hij heeft vorig jaar prachtige fotos gemaakt van Scott en de pups. Nee actiefotos zijn zijn grootste liefhebberij. Wat Anneke met bloemen en planten heeft.. dat heeft Henk met het fotograferen van jachthonden tijdens de wedstrijd of wedstrijden zoals motorraces. Het is één en al actie. Wat ik ook heel erg waardeer zijn de close ups van de toeschouwers. Wie nieuwsgierig is geworden moet maar even www.fotojacht.nl aanklikken. Vandaag was er een kunstmarkt in Vorden. Natuurlijk moesten we daar ook naar toe. Onderweg in de buurt van Kasteel Vorden zagen we al een paar kunstenaars die in één dag een natuurschilderij maakten dat om drie uur beoordeeld zou worden door een vakkundige jury. De kwaliteit van de kunst vond ik erg bijzonder. Ik viel als een blok voor een schilderij van Vietnamese mensen en ook voor de koeienschilderijen. Prachtig! Na een cappucino en een koffie Rotonde ontdekken we Ab zien op de plek waar Jan Werner een huis laat bouwen. Eén van de mooiste plekken aan de rand van Vorden. We zijn onderweg om via het Kerkhof naar Linde te fietsen. Zo vaak komen we er niet. We maken een rondje zoals gewoonlijk langs het graf van pa en mama en iets verderop dat van papa Hendrik Jan met ons broertje en opoe en opa. We werpen een schuin oogje op de graven van de twee omgekomen musici van Sursum Corda tijdens de begrafenis van Ome Gert Kornegoor en steeds wil Wim kijken naar die grote dennenboom waaronder het hele orkest zo getroffen werd. Behalve een paar zwarte strepen is er niets van de inslag te zien. We zuchten maar een keer en lopen verder. Wim mostert wat over al die dure grafstenen. Daor hej niks an. Vader van der Kolk wilde dat niet, maar nu weten we niet eens meer bij welk stenen paaltje hij begraven ligt. Ik vind het wel een mooi idee om een plek te hebben om af en toe even heen te gaan. Niet omdat er zoveel te vinden zou zijn, maar om gewoon even stil te staan bij wat mensen voor je betekend hebben. En nu omkleden en .. hup naar Lochem.
Wij zijn even uitgekampeerd, hadden de kleinkinderen van onze buren gezegd bij thuiskomst nadat ze met hun ouders een lange kampeervakantie in Zweden hadden doorgebracht. Nu staan ze met opa en oma net naast ons op camping De Boomgaard. Ik ben benieuwd of ze deze manier van kamperen wel kunnen waarderen. Het echtpaar dat vandaag weer vertrekt uit diezelfde caravan had een weekje Boomgaard van hen cadeau gekregen voor zijn 70e verjaardag. Ze hadden uit drie dingen mogen kiezen: een weekje in de Eriba op een te kiezen camping, een week in een huisje in het Gaasterland of iets anders. Het werd De Boomgaard. Nu we wat langer hier zijn krijg je ook wat meer contact. Neef Gerrit en Janneke waren vanmorgen even op de koffie voor ze weer naar Hattem gingen en komen dinsdag weer terug. Hij is erg trots op zn nieuwe auto met alle nieuwe snufjes tot een tom tom aan toe. Maar de mannengesprekken gaan over een auto die zelf kan inparkeren. Dat is pas wat. Gisteren zijn we een dag bij Ben en Diny geweest. Dwz Diny en ik Zutphen in en Wim met zn dikke boek bij Ben. Die is druk met zn video om een leuk verslag te maken van alle veranderingen bij Eb en Dirkje. Er vindt daar straks een grote familieverhuizing plaats met drie verbouwingen. Wouter was er aan het mestinjecteren (vakantie hè!) Bovendien was er in de supermoderne melkstal iets dat verbeterd moest worden. Opnieuw is het geweldig om te zien dat Joska zich zo op haar gemak voelt bij hen en dat Jippe het allemaal heel gezellig vindt. Ze kunnen ook rustig een hele middag samen in de bijkeuken zitten. Je hoort ze niet. Maar zijn ze eenmaal weer buiten dan gaat Joska ogenblikkelijk op zoek naar werk en Jippe gaat op jacht. Ja verschil moet er zijn.
Via de Kranenburg fietsten we richting Het Zelle, waar pa vroeger nogal wat land had en waar ieder voorjaar het jongvee naar toe werd gebracht. Na de ruilverkaveling kon Johan het land vlakbij huis krijgen en ging het land op het Zelle naar de baron. Deze is trouwens vaak op z'n landbouwmachines te vinden. Ook zijn er heel wat mooie vakantiehuisjes in de bossen rondom het kasteel. De baron heeft het goed aan gepakt. Het is hard werken om alles rendabel te houden. Het is een gouden plekje.
Huize Het Zelle
Een originele boerderij bij het Zelle
De boerderij van de fam. Haaring, ook bij Het Zelle, waar schoonzus Joke geboren en getogen is.
Nee..... dit is niet een Moslim met het gezicht naar Mekka, maar Wim die z'n verplichte ochtendoefeningen doet. De sappers staat op het tafeltje. Wim heeft hem eigenhandig uitgeprobeerd.
De avond werd heel bijzonder. Er is een concert in de kerk aan het Jebbink. Jan van Asselt van de warme bakker die vroeger in Linde was op de plek van het tegenwoordige Praothuus, is in de vijftiger jaren naar Amerika geemigreerd en is les gaan geven aan het Mc Pherson College in Kansas. In 1977 is hij voor het eerst teruggekomen met een koor van zijn College en sindsdien vaker. Dit jaar is het de achtste keer dat hij met het McPherson College Choir in Nederland is . En nu dus op zijn geboortegrond. Hun motto is: Its a delight to sing and we sing to delight. Hij vertelde over de rondrit per rijtuigen met het hele koor over de Lindeseweg naar de voormalige bakkerij. Veel van Asseltjes zag ik weer. Met Chris heb ik heel wat afgefietst naar school in Zutphen. Fietsmaatje Wim Ruiterkamp heb ik alleen in de verte toegezwaaid. Veel bekende gezichten hier, maar Diny kende er natuurlijk veel meer. Het McPhersons College Choir trad op , maar ook het Mannenkoor De IJsselzangers uit Zutphen. Het werd een geweldige avond op hoog muzikaal niveau. Wim was ook onder de indruk van het mannenkoor, dat er een stuk bij had Le Vent. Ze zongen het zo dat je ècht de wind hoorde waaien. Hun topper was volgens neef Gerrit de Zutphen Blues, waarmee ze eindigden. De bassen hoorde je alleen tjoe tjoe tjoe zingen op de melodie van Moe daar ligt een kip int water en de anderen maakten er een geweldige en vrolijk geheel van een waardige afsluiting. Wij waren voor de gelegenheid op de fiets als groep Boomgaard. Een paar vaste gasten uit Enschede, Gerrit en Janneke en wij tweeen. We namen de weg door het bos. De fietsen van de beide Tukkers maakten een apart geluid. Ze bleken een soort zelf omgebouwde electrische fiets te hebben. Ach, we hadden allebei een goeie fiets. Toen heb ik ze zelf maar omgebouwd. Handige man. Zo heeft iedereen zn interesse en handigheid. Zo heb ik net een heerlijk glas vers geperst sinaasappelsap gehad, eigenhandig door Wim uitgeperst met zn nieuwe speeltje.
Gisteren was het weer behoorlijk warm. Echt weer om te fietsen... maar dan wel door het bos. Wim schiet al aardig op in z'n dikke Kirst en na de middag deden we maar weer eens een herontdekkingsrondje om Vorden. We kwamen langs het Knopenlaantje, vroeger vooral bij de jongelui bekend als het laantje voor geliefden. Ooit hebben Wim en ik er ook een knoop in een tak gelegd, maar toen ik er nog eens door wilde fietsen om te kijken naar die oude knopen had Wim geen enkele interesse meer en kon zich helemaal niets van die knopen herinneren. 's Avonds had ik het er met Johan en Joke over. Misschien is het leuk om eens te melden bij je campinggasten? "Och"... zei Johan... "Wet iej.. as de gemeente hier geet snuujen krieg ze opdracht um d'r een stel nieje knuppen in te leggen". Wat een romantiek!
T(J)oska heeft het geweldig naar haar zin. Het is een perfect luisterende hond geworden. Ze kan gewoon los lopen, is vriendelijk voor iedereen en speelt graag met Jippe en past op het paard Vera. Overal waar Ben is ligt Joska aan z'n voeten. Wat willen we nog meer?
Ooit kregen we een vakantie kaart met als afzender de vier Jo's. Nou dit zijn ze dan : Johan, Joke, Jos en Joanne met natuurlijk De Boomgaard op de achtergrond. De Boomgaard waar ik zo'n goede jeugd heb gehad en waar Wim en ik met veel plezier nog steeds "thuiskomen".
5-8 Vandaag ga ik maar eens met Diny op stap. Ie gaot maor , zegt Wim. Kan ik die dikke Kirst es uutlèzen. Hij heeft pas van Henry twee dikke oorlogsboeken meegebracht toen we op zn verjaardag waren. Het Vrouwenbataljon van Konsalik heeft hij al uit. Henry is zn boeken aan het uitdunnen. Een hele stapel dozen die mee moet naar Canada. Wat is een mens als Henry zonder boeken. Pas waren ze bij Mark en Jennifer. Je zult het niet geloven, maar met één oogopslag ziet Henry dat er twee exemplaren van Beekmen en Beekman in de grote kast in de bibliotheek staan. En ook nog een dubbele Dokter Vlimmen. Die dubbele gaan dus nu ook mee naar Canada. Er staan ook wat dozen voor de rommelmarkt. Ik pik er nog wat uit. Het begint er al op een uitdragerij te lijken en alleen de boeken staan er nog maar. Ha! Maar nu Wat zuw gaon doen, zegt Diny als we de koffie op hebben. We hebben al een korte video gezien van huwelijk van Jaap en Mirjam. De aankomst van Jaap in de koets bij Ben en Diny om Mirjam op te halen. Je zag dat het paardje dat toch al 20 jaar is nogal te keer ging. "O... wat was e hettel", zei Diny. Ze moesten eerst nog twee rondjes rijden voor het paardje rustig genoeg was om Mirjam ongeschonden in de koets te krijgen. De beroemde boog stond om de voordeur en kwam ook mooi in beeld.. Ooit zon mooie boog gezien, Dirkje? Ook van de avond en de openingsdans had Ben een leuk stukje gefilmd. Het stel was speciaal op dansles geweest, maar hadden natuurlijk niet met trouwjurk geoefend. Jaap moest Mirjam verscheidene keren redden en dat deed hij met verve. De hele familie stond er omheen mee te klappen en te dansen Joke en Joanne staan er prachtig op. Eigenlijk is het overbodig te vragen wat we vanddag gaan doen. Het is meer: welke kringloop kiezen we vandaag. Het wordt Lochem. Daar zijn we al een eeuwigheid niet geweest. Ik vind er Wims grote wens: zon sinaasappelpers die we op het strand bij Side zagen gebruiken. En er is een bak waar je boeken voor 10 cent kunt uitzoeken. Niet gek toch? We besluiten ons tochtje met een lunch bij de mooiste Intratuin die ik ken ook in Lochem. Eenmaal weer bij Ben en Diny is Ben een ritje aan het maken op Vera en wij genieten nog van Joska en Jippe en maken een bloemstuk voor Joke voor de recreatieruimte , had ik gedacht. Hij komt toch bij haar binnen te staan. Anders zie ik dr zowat niks van, zegt Joke. Dan kan Wim aan de gang met de perssinaasappels, want die heb ik er natuurlijk wel bijgekocht.
De bloemen van de koets zijn nog mooi. Het ene bloemstuk is met Mirjams ouders meegegaan naar Maassluis. Het groenwitte stuk is nu bij Berend en José. Tot m'n verbazing zie ik het bruidsboeket ook nog bij Ben en Diny binnen staan. Ik dacht dat Mirjam die over haar hoofd in de handen van Marieke had geworpen. Wat bleek... Toen Mirjam en Jaap al onder aan de trap waren en tussen onze haag met spetterende kerststerretjes afgedaald waren, had ze het bruidsboeket vergeten. Snel werd dat door iemand opgehaald. Ze zagen een ander boeket voor bruidsboeket aan en dat werd toen gegooid. Diny en ik staan samen naar het èchte bruidsboeket te kijken. De freesia's zijn nu mooi uitgekomen en ruiken heerlijk. Diny mijmert wat.... "Had ik ook kunnen maken!"
Voor Robin weer naar huis gaat moet hij toch wel even op de foto mat Johan en Joke vóór De Boomgaard. En dat zag ìk weer net.
Het voelt wat leeg aan... die lege plek naast ons, nu Gerhard en Judith weer naar huis zijn. Hun vakantie zit er op. Voor Johan en Joke is het anders een goede bezetting wanneer je bedenkt dat dit pas het derde jaar is dat ze open zijn. We horen om ons heen niets dan lof! Na een snel middagdutje gaan we eens kijken of Ab en Roelie thuis zijn in Gelselaar. Ooit begonnen Roelie en ik in 1962 tegelijk aan de van Heemstra school in Hattem als 19 jarige onderwijzeressen. Ik was bij Alberts moeder in huis en Roelie en ik trokken veel met elkaar op. We hebben veel gedeeld..alle leuke en minder leuke dingen. We konden ook onzinnig lachen met z'n beiden. Onze collega's zagen ons geloof ik wel als een stel jonge geiten. Maar... allebei zijn we al meer dan 40 jaar getrouwd met een echte originele Hattemer. We hebben weer helemaal bijgepraat. Het was net of je elkaar dagelijks meemaakt terwijl er toch bijna een jaar tussen zit. In Zwiep hebben we pannenkoek gegeten bij bakker Gait van "De Witte Wieven". Wanneer ik nog geen Achterhoeks kende zou ik hier vast veel geleerd hebben.
Bij de toiletten: Huuske veur mansluu en 't Huuske veur vrouwluu. En aan de binnenkant van de deur warempel ook het raadsl van de enige echte Ben: As d'r een gat in zit zit 'r gien gat in en as 't er gien gat in zit zit 'r een gat in
Bij een paal met allemaal wegwijzers staat: A'j 't lef hebt um hier in te kroep'n dan zet bakker Gait oe de kop tuss'n beide oarne en mo'j met de blote veute naor bedde.
En als waarschuwing bij een weitje met vijver waar meestal staat: Betreden is op eigen risico...klinkt het volgende toch veel leuker: A'j 't gat nat kriegt of de butte brekt is 't oe eigen schuld.
Ja en dan... moet je wel even bijkomen en alles verwerken. En daarna ..... gaat het leven gewoon weer verder. Dat is hier anders nog niet zo slecht. Fietsen, even een boodschapje, een potje Master Mind met Robin, het prachtige boek, dat ik van Anda kreeg, uitlezen. Het beschrijft een spirituele reis van een vrouw door Italie, India en Indonesie. Het heet: Eten, Bidden en Beminnen en is geschreven door Elizabeth Gilbert. Het zou in de top tien staan van de boekhandel. Ik heb er van genoten en zal het zeker nog eens lezen. Volgens Henry is dat de maatstaf voor een "goed boek". Nu ben ik begonnen in een boek over een voettocht van een voormalig Franse journalist Bernard Olivier langs de zijderoute door Turkije en Iran. Heel anders, maar erg interessant. Het harde leven, maar ook de rijke cultuur van Turkije, de ontberingen en Bernards oog in oog staan met de herdershonden laten je genieten en griezelen. Zonet hebben we Gerhard, Judith en Robin uitgezwaaid. Na de inpakkerij hebben we gezellig bij Johan en Joke, Jos, Joanne en niet te vergeten Boris, koffie gedronken."Wat ga je doen op Rhodos, Jos, vroeg Judith hem. "Mnahh... dat weet ik nog niet.. we zien wel". Even later heeft hij het over duiken en snorkelen en waterskien. Hij heeft zich er dus echt wel in verdiept. Ha! Gerhard en Judiths mededeling was eerst voor deze week ( ze zouden eerst naar de Ardennen) "We gaan niet op vakantie... we gaan naar Linde"... is nu geworden: "Wat een geweldige week vakantie en tot de volgende keer".
Samenwerking
Alleen nog de fietsen er boven op.
Even een kop koffie voor Gerhard en Judith met Robin afreizen.
Natuurlijk moest teckel Franck er ook bij met de fotosessie. Die speelt op dit moment een grote rol in hun leven. Hij gaat zelfs mee op huwelijksreis met de caravan. De collegas van Jaap hadden een geweldige act namens Franck in elkaar gezet over hoe het er over 12 jaar uit zou kunnen zien als er misschien meer van die puppiesin hun leven zouden zijn zoals Japie1 en Japie 2 en een Mirjammetje. Voor tijdens en na het diner waarbij ik tussen Wouter en Ben mocht zitten werd er door pa Bram gemusiceerd en door pa Ben een toolbox aangeboden een toolbox met 365 adviezen voor het huwelijk in de lente, zomer, herfst en winter van het huwelijk. Na het diner kwam er nog een verrassing door het nieuwgevormde koortje van Diny, José, Ben en Bram met Wouter aan de piano, dat nu een toepasselijk liefdeslied zong zo mooi ik hield het even niet droog!
Onze verrassing voor Jaap en Mirjam: Franck op een plak berkenstam.
De huwelijksinzegening werd buiten in de prachtige tuin gedaan onder een eeuwenoude boom door een dominee die ze op internet ontdekt hadden. Ze wilden niet in een kerk trouwen omdat een kerkgebouw ze weinig zegt. Dit werd een inzegening met mooie rituelen. De beide moeders staken een kaars aan als teken dat ze hun kind los konden laten hoewel.. De kaarsen hebben maar één seconde gebrand doordat de wind roet in het eten gooide. Er werd prachtig gezongen door een religroepje : Pur Sang. Ze zongen prachtig. Aan het eind was er nog een verrassing. Ben, Diny, José en pa Bram vormden een koortje, begeleid door Wouter, en zongen het bruidspaar ook hun zegen toe. Ontroerend. Het bleek ook nog de vuurdoop voor José. Nou die mag vaker meedoen met haar mooie sopraantje
Reli- groep Pur Sang
José, Diny, pa Bram en pa Ben zongen een prachtig lied na de inzegening.
Sascha, de kleindochter van Ben en Diny stal de show.
De grote dag voor Jaap en Mirjam, maar ook voor iedereen die er bij mocht zijn. De boog bleek toch inderdaad een verrassing. t Peerd was mien toch hettel, zei Diny. Die was met moeite rustig te krijgen en er moesten eerst een paar rondjes gelopen worden voor de bruid ongeschonden in het rijtuig kon gaan zitten. De koets met paardje kwam voor mèt koetsier en palfrenier Wouter die voor de gelegenheid de juryhoed van pa Ben op had. Maar daar kwamen ze. Huize De Voorst is natuurlijk een prachtige plek om te trouwen. Stadhouder Willem 3 had dit indertijd laten bouwen voor zn vriend. Nu wordt het veel gebruikt voor feesten en partijen en is een erkende trouwlokatie. Nee we hebben geen spijt dat we ons favoriete vakantieland een jaar overslaan. Midden in de bouwvak wanneer Ben en Niesje bij ons aan het Schoolpad komen trouwen ze. De tijd erna vinden we te kort om Schotland opnieuw te ontdekken. Deze ervaring van het trouwen van Jaap en Mirjam was eenmalig. Alles werd er bij gehaald tijdens de ceremonie. De plek waar het allemaal begon tijdens een vakantie in Zuid Frankrijk, konijn Sam en teckel Franck jazeker met ck. Berend als oudste broer was getuige voor Jaap en Wouter was één van de ceremoniemeesters. Samen met Nienke, de schoonzus van Mirjam was de hele organisatie in goede handen. Ben zei al:Het maakt toch meer los dan je denkt. Je denkt terug aan je eigen huwelijk dat je ook zo begon en alle emoties er bij. Wij natuurlijk ook aan iets dichterbij het huwelijk van Gerhard en Judith dat ook zo mooi was.
Eindelijk kan ik wat over de voorbereidingen zeggen, de werkzaamheden vóór het feest van Jaap en Mirjam. Ik heb me ingehouden en er niets over gemeld. De vrijgezellenfeestjes bestonden uit karten met broers en vrienden voor Jaap en gezellig uit eten voor Mirjam. Natuurlijk had Jaap weer gewonnen of lieten ze hem voor de gelegenheid .? In de Achterhoek is het natuurlijk ook nog de gewoonte om een boog met roosjes te maken. Daarvoor ben ik met Judith deze week een avond bij Diny wezen knutselen. Judith is nu ook rozenexpert. Ben en Wouter hadden het geraamte voor de boog al bij buren opgehaald met de paardenkar en in de schuur gezet. Gisteren was de dag van de bloemversieringen. Er moesten een paar bloemstukken worden gemaakt voor beide kanten op de koets. Het bruidspaar gaat met de koets. Hoe kan het ook anders in zon peerdenfamilie. Diny had Dirkje al gecharterd. De vorige bruiloft was van Dirkjes zoon Herbert en toen hadden de dames zich ook al flink uitgesloofd met geweldige bloemstukken. Voor alle zekerheid werd vriendin Hannieke ook ingeschakeld. Zo waren we dan met zn vieren aan het bloemschikken en vooral aan het overleggen hoe en wat er mooi zou zijn en vooral ook wat Mirjam mooi zou vinden. Zo werd het bloemstuk voor op de tafel waar de huwelijksakte getekend gaat worden helemaal wit met groen. Het bruidsboeket zou ook alleen deze kleuren hebben. De grote giller kwam toen Mirjam en haar moeder gearriveerd waren en we alles zo hadden staan dat ze niets kon zien. Ze zou even later naar de schoonheidsspecialiste. Diny had brood en koffie en we zitten gezellig bij elkaar. Ben informeert naar Wim. Ja.. die ging niet mee omdat er niets te doen zou zijn, maar ik had met Dirkje ook net alle witte papieren roosjes op die boog zitten vastmaken en ik zeg stom stom : Hij had natuurlijk best die boog Het hele spul begint te proesten en te kuchen . Volgens Diny en moeder heeft Mirjam niet door gehad waar het om ging, maar ik ben bang dat ik het nog lang te horen krijg. Vooral Wouter zat breed te grijnzen .
Gisteravond kwam neef Gerrit bij ons buurten. Je kunt wel nagaan dat er heel wat sterke verhalen loskwamen. De vijf neven van oom Jan en tante Marie en de jongens van Gerard en Sietje groeiden samen op in het mooie oude stadje Hattem. Oom Jan had een schoenenzaak en was tevens wethouder. Vader Gerard was huisschilder en kon ook mooie pentekeningen maken. Beide gezinnen woonden aanvankelijk in het binnenstadje...binnen de muren dus. Tante Marie was een schat van een mens. Ze liet zich trouwens niet de kaas van het brood eten... ook niet door oom Jan. Ik kan haar nog zo uittekenen met haar witte jurk met blauwe stippen en haar witte sokjes. Ze had de gewoonte toen de jongens al voor een groot deel de deur uit waren om op zaterdagmiddag een hele pan met karbonades of gehaktballen klaar te maken. De jongens kwamen dan vanzelf wel langs... ook wel eens Wim en z'n broers. Wanneer oom Jan dan pruttelde dat dat eigenlijk allemaal onzin was... keek ze hem aan en zei: "Zolange iej nog een deuze van die dikke sigaren per dag rookt... maak ik die karbonades". Toen we net getrouwd waren woonden we vlak achter hen. Ik was al snel zwanger van Gerhard en het zou een probleem zijn wanneer die 's nachts geboren zou worden. De kraamverpleegster kon er niet zo gauw zijn. Tante Marie bakerde wel meer in Hattem en toen we dat aan dokter van Haeringen voorstelden was die meteen akkoord. Natuurlijk meldde Gerhard zich 's nachts en om vier uur gooide Wim steentjes bij tante Marie tegen hun slaapkamerraam. Ze was geweldig. Verdrietig was het toen ze 10 dagen later in haar slaap overleed. Zaterdags werd ze de kerk bij ons uitgedragen en zondags Gerhard er in om gedoopt te worden.
De barbecue gisteravond was erg geslaagd. Judith heeft alle werk verricht. Dat kun je wel aan haar over laten. We waren met de hele Egginksclan van de Boomgaard. Ik begin zo langzamerhand echt wel naar koeler weer te verlangen. Dit is helemaal niks voor mij. Geef mij maar herfst of voorjaar en dan neem ik zon regenbuitje graag op de koop toe. Ik heb begrepen van onze beide weerprofeten dat het morgen echt gaat veranderen. Ik gun Jaap en Mirjam een stralende trouwdag zonder regen, maar dit weer is slopend voor mij. Gerhard, Judith en Robin zijn naar het Vordense zwembad In de Dennen. Vroeger hebben Diny en ik daar ons zwemdiploma gehaald. Om de slag goed aan te leren ging je met schoolzwemmen aan de hengel. De badmeester instrueerde je dan. Daarna gingen we met oom Sjoerd naar het tweede bad en moesten dan proberen om vanaf de kant een half rondje te zwemmen zonder dat je de voeten aan de grond kreeg. Verdere les was er niet en dan moest je gelijk die zomer maar afzwemmen. Alleen A, want dan verdronk je in noodgevallen niet meer. We mochten ook wel een abonnement, maar dat moest je wel verdienen. Een abonnement kostte 3 gulden en daarvoor moest je dan 300 coloradokevers vangen bij de aardappelen.
"Een paradijsje", verzucht Judith wanneer we gisteravond bij Ben en Diny wegrijden. In het donker is Wouter nog aan het paardrijden. Judith is ook gek op paarden en haar belangstelling is weer aangewakkerd nadat ze op een soort Yoga- Paardrijdag opnieuw kennismaakte met het paardrijden. Ik heb me hier ook al laten strikken om een dokterstas te maken van dubbeltjesgaas en hooi. Eén van de vaste gasten bood spontaan aan om zo'n workshopje te geven. Het vakantiegevoel begint nu echt toe te slaan. We hoeven niet zo veel meer. De meest actieve van ons is Robin. 's Morgens om zeven uur is hij al paraat in de melkstal. De rest van de dag gaat hij mee op de tractor of brengt na het maaien het gras naar de koeien. Gisteravond hebben we heerlijk gegeten in het Praothuus.. het centrum van Linde. Lekker eten voor weinig geld. Jammer Robin moest één keer het melken laten schieten. Ik kies nog wel een menu dat bij m'n nieuwe gebit past... lekkere zalmfilet Mmmmm ! Robin heeft zelfs geen tijd meer voor computerspelletjes. Ik hoor hem er niet meer over. Straks gaan we naar een museum 40- 45 in Hengelo G. En vanavond wordt het Barbeknoeien met de hele familie Johan en Joke met Jos en Joanne incluis. Wat kan een mens nog meer wensen?
Wat leek die achterdeur vroeger groot wanneer ik er als kind rondliep op De Boomgaard. Toen ik vanmorgen even kwam kijken naar het afladen van de strobalen stond die enorme Fendt ervoor. Toen leek die achterdeur..... maar een gewoon deurtje.
Op een camping kun je verschillende soorten mensen tegenkomen. Op dit moment staan er veel oudere echtparen
nou ja
van onze leeftijd dan! Je wilt er niet aan dat je daar ook bij gaat horen. Er heerst een leuke sfeer. Wim ging vanmorgen even bij de caravan langs waar de Tukkers bivakkeren. Bertus zei: Wiej zeien al tegen mekare
t Is kold.. Willem hef de lange bokse an. Meestal zien ze hem in korte broek en gebruinde bast. 
Het werd een echt familiegebeuren daar aan het Tusseler. Henk en Anneke wonen daar op een geweldige plek. Deze keer was de Egginksfamilie compleet behalve Yvonne die op vakantie is. Eigenlijk zouden we met z'n achten eens iets moeten bedenken eens per jaar. De grote verrassing voor Henk werd bedacht door dochter Monique die Henk meenam en richting kartbaan liet rijden wat hij pas op het laatste moment door had. 
Via de Kranenburg fietsten we richting Het Zelle, waar pa vroeger nogal wat land had en waar ieder voorjaar het jongvee naar toe werd gebracht. Na de ruilverkaveling kon Johan het land vlakbij huis krijgen en ging het land op het Zelle naar de baron. Deze is trouwens vaak op z'n landbouwmachines te vinden. Ook zijn er heel wat mooie vakantiehuisjes in de bossen rondom het kasteel. De baron heeft het goed aan gepakt. Het is hard werken om alles rendabel te houden. Het is een gouden plekje.
Gisteren was het weer behoorlijk warm. Echt weer om te fietsen... maar dan wel door het bos. Wim schiet al aardig op in z'n dikke Kirst en na de middag deden we maar weer eens een herontdekkingsrondje om Vorden. We kwamen langs het Knopenlaantje, vroeger vooral bij de jongelui bekend als het laantje voor geliefden. Ooit hebben Wim en ik er ook een knoop in een tak gelegd, maar toen ik er nog eens door wilde fietsen om te kijken naar die oude knopen had Wim geen enkele interesse meer en kon zich helemaal niets van die knopen herinneren.
T(J)oska heeft het geweldig naar haar zin. Het is een perfect luisterende hond geworden. Ze kan gewoon los lopen, is vriendelijk voor iedereen en speelt graag met Jippe en past op het paard Vera. Overal waar Ben is ligt Joska aan z'n voeten.
5-8 Vandaag ga ik maar eens met Diny op stap. Ie gaot maor , zegt Wim. Kan ik die dikke Kirst es uutlèzen. Hij heeft pas van Henry twee dikke oorlogsboeken meegebracht toen we op zn verjaardag waren. Het Vrouwenbataljon van Konsalik heeft hij al uit. 
Ja en dan... moet je wel even bijkomen en alles verwerken.
Natuurlijk moest teckel Franck er ook bij met de fotosessie. Die speelt op dit moment een grote rol in hun leven. Hij gaat zelfs mee op huwelijksreis met de caravan. De collegas van Jaap hadden een geweldige act namens Franck in elkaar gezet over hoe het er over 12 jaar uit zou kunnen zien als er misschien meer van die puppiesin hun leven zouden zijn zoals Japie1 en Japie 2 en een Mirjammetje.
De huwelijksinzegening werd buiten in de prachtige tuin gedaan onder een eeuwenoude boom door een dominee die ze op internet ontdekt hadden. Ze wilden niet in een kerk trouwen omdat een kerkgebouw ze weinig zegt. Dit werd een inzegening met mooie rituelen. De beide moeders staken een kaars aan als teken dat ze hun kind los konden laten
hoewel.. De kaarsen hebben maar één seconde gebrand doordat de wind roet in het eten gooide. Er werd prachtig gezongen door een religroepje : Pur Sang. Ze zongen prachtig. Aan het eind was er nog een verrassing. Ben, Diny, José en pa Bram vormden een koortje, begeleid door Wouter, en zongen het bruidspaar ook hun zegen toe. Ontroerend. Het bleek ook nog de vuurdoop voor José. Nou die mag vaker meedoen met haar mooie sopraantje
De grote dag
voor Jaap en Mirjam, maar ook voor iedereen die er bij mocht zijn. De boog bleek toch inderdaad een verrassing. t Peerd was mien toch hettel, zei Diny. Die was met moeite rustig te krijgen en er moesten eerst een paar rondjes gelopen worden voor de bruid ongeschonden in het rijtuig kon gaan zitten.
De barbecue gisteravond was erg geslaagd. Judith heeft alle werk verricht. Dat kun je wel aan haar over laten. We waren met de hele Egginksclan van de Boomgaard.
