Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
17-08-2008
Over fietsen èn fietsmaatjes
Onze eerste stop is bij Kasteel Hackfort.
Wat een stralende dag! We zouden een fietsroute van Riet volgen, gratis gekregen bij de "Stentor". Komen we door Delden en slaan we volgens de route Kasteel Hackfort over. Dat kan toch niet! Die hebben we er maar bij in gelast. Dan gaan we eerst maar Vorden in. Een cappucinootje bij de "Rotonde"gaat er al wel in. Terwijl de mannen bestellen duiken Riet en ik De Wereldwinkel in en ik zie daar nichtje Henny. Leuk! Zo zie je elkaar een hele tijd niet en dan twee keer in de week. Riet heeft onderweg al eens een aanplakbiljet van een Boedeldag gezien en ik herinner mij opeens dat die bij Diny van "De Bonenkamp" wordt gehouden en dat is alweer ergens in Linde. Kasteel Vorden hebben we daarna nog wel gezien, maar toen ging het ècht de Schuttestraat af richting Boeldag. Met twee vrouwen sta je wat sterker hè! Onze mannen mopperden wat: "Wat mo'j toch met al die olde pruttel"? Ja... dat weten wij ook niet altijd, maar dat zou je toch leuk en gezellig kunnen vinden ....zo'n dag? Meestal kom ik al gauw bij de boeken terecht. Regelmatig dun ik onze boekenkast uit, maar op deze manier komt er vanzelf weer wat in...ha! Er staat iemand bij de boeken met een grote zonnehoed op en verdraaid: Dat is toch wel een héle goeie oude bekende.... Henny Reindsen... goede vriend, ondeugd èn fietsmaatje in mijn Kweekschooljaren. Wat hebben we onderweg en op school altijd veel plezier gehad. Hij werd later directeur van m'n eigen lagere school hier in Vorden. Na de reunie van de Kweekschool 20 jaar geleden hadden we elkaar niet weer gezien, maar ja dan valt de tijd zo maar weer weg. Even later staat m'n fietsmaatje van het Baudartius ook voor me: Wim Ruiterkamp.. van de timmerman iej wet wel... die vijf jaar lang trouw aan de Lindeseweg op me wachtte, want eerlijk is eerlijk... hij was altijd op tijd en ik... nou ja! Een heel leuk weerzien met beiden. Onze mannen hadden zich al verschanst achter koffie en een broodje. De koffie was nog net niet koud toen ik weer bij " de groep" kwam. Er zat een grapjas bij ons aan het tafeltje die de ene mop na de andere vertelde. Meer bekenden waren er. Gerda Lettink zat achter de campingspullen en Lydia Ruiterkamp... ,ja inderdaad Wims vrouw, achter de bloempotten. Na het afscheid van de Boeldag en alle herinneringen moeten Riet en ik op de pedalen, want Ben en Wim zijn al aardig op weg door de Lindese Enk.
Bij Kasteel Vorden
Vandaag komt er van alles langs bij de camping... gelukkig het meest van dit soort verkeer.
Je raadt nooit wie er iets verderop ook op camping De Boomgaard staan...Nee niet door mijn reclame dit keer? Mensen uit het centrum van Emmen. Ze wonen in een appartementencomplex in het Centrum. Nee geen tuin meer...leuk balconnetje hoor! De avond er voor had ik een wat bozige Rick aan de telefoon. Jullie kunnen je huis beter verkopen!! Hij vindt dat getrek van ons op het ogenblik helemaal niks. We zijn er dan het weekend niet... en de hond is ook al bij Mark. Ik was er wat van geschrokken en mailde even later maar eens. Ja dan belt hij even later op en is alles weer rustig daar. Hij gaat er morgen wel kijken en een lekkere pizza uit de vriezer trekken en daarna.... naar Jans en Geesje. Bedankt Rick! Verder neemt Mark de honneurs waar. De krokodil in de vijver was een grap van Mark...had ik ook kunnen bedenken. En vandaag....? We gaan voor het eerst van ons leven de acht kastelenroute fietsen mèt Ben en Riet. Het was een latertje gisteravond . Er was zoveel te vertellen de wichter,,, de reis van hen naar Zuid Itakie... onze plannen. Johan en Joke kwamen ook nog even een glaasje drinken. Die zijn op dit moment onderweg naar Beieren voor een vakantie All Inclusive. Het was niet Johans idee, maar Joke had er gewoon zin in... en Johan ging overstag...zoals het hoort..Ha! Veel plezier. Jos en Joanne nemen hier zolang de taken over.
Er is een sprookje van Hans Andreus waarin hij vertelt hoe een olifant aan zon mooie lange neus komt. Ik heb het vaak verteld aan een klas in het laatste kwartier van een middag en zie al die luisterende kinderkopjes weer voor me. Ook nieuwsgierig?
Vroeger hadden de olifanten helemaal geen slurf. Wist je dat? Alleen maar een soort stompe neus. Midden in Afrika woonden toen veel dieren bij elkaar. Ook de familie Olifant. De kleinste het olifantsjong was vreselijk nieuwsgierig. Hij vroeg hele domme dingen bv Waarom tante Nijlpaard zo dik is. Dan kreeg hij er toch van langs met die stevige hoeven van tante. Of vroeg hij waarom oom Baviaan zon lelijke kop heeft. Daarop kreeg hij een flink pak slaag. Maar toen hij zijn vader vroeg:" Van wat voor soort eten houdt een krokodil eigenlijk",was bij vader de maat vol en gaf hem een dubbele portie slaag en joeg hem weg. Het olifantsjong zat verdrietig onder een boom. Daar zat de kolokolo-vogel en vroeg hem : Waarom zit je daar zo sip te kijken? Het olifantsjong vertelde dat hij alleen maar had gevraagd naar het eten van een krokodil en dat hij toen slaag kreeg. Ooooh, zei de kolokolo-vogel . Weet je dat niet? Ga naar het zuiden naar de Limpoporivier die grijsgroen en modderig is en daar vind je het antwoord vanzelf. Dus ging ons olifantsjong naar het zuiden. Af en toe moest hij heel hard tegen een bananenboom duwen om bananen naar beneden te krijgen tegen de honger. Hij liep drie dagen. Toen zag hij de rotspython- in- drie-kleuren lekker opgerold in het zonnetje liggen en hij zei:Vrekskuseer meneer kunt u mij vertellen van wat voor soort eten een krokodil eigenlijk houdt? De slang deed één oog open en zei:Nog een klein eindje en dan ben je bij de Limpoporivier die grijsgroen en modderig is. Daar kom je aan de oever een dier tegen en die vertelt het je wel. Het olifantsjong kwam bij de Limpoporivier en zag een dier aan de kant liggen en vroeg netjes:Vrekskuseer meneer, maar kunt u mij misschien vertellen van wat voor eten een krokodil eigenlijk houdt? Dat is niet zon moeilijke vraag, zei het dier. Kom maar even heel dicht bij dan zal ik het in je oor fluisteren. Het olifantsjong kwam heel dichtbij en hield zn flapoor vlak bij de grote bek van je vat hem al .. de krokodil, die met één hap het olifantsjong bij de neus pakte en hem naar het water begon te trekken. Maar het olifantsjong plantte alle vier zn poten stevig in het zand van de oever. De krokodil bleef trekken en trekken en trekken. Het olifantsjong gaf niet op en hield zich sterk. En de neus begon te rekken . en te rekken en te rekken tot met een plop ..dat over de hele rivier te horen was de krokodil losliet en het olifantsjong met een rare lange neus achtergebleven was. Hij bleef nog drie dagen zitten en hield zn branderige lange neus steeds even in het water. Toen was het nog steeds niet gekrompen en het olifantsjong begon aan de lange weg terug. Hij kwam langs een modderpoel met koel water en voor hij het wist had hij zn nieuwe slurf al in het modderwater en gaf zichzelf een lekker moddermutsje. Hmmm heerlijk was dat!. Hij liep verder en hoefde niet meer hevig te schudden aan een bananenboom om lekkere bananen te krijgen. Met zn nieuwe slurf pakte hij ze zo uit de boom. Toen hij bij zn dorp aankwam zat oom Baviaan al boven in een boom op de uitkijk en kwam er al aan om hem alvast een pak slaag te geven. Voor hij er erg in had kreeg hij met de slurf van het olifantsjong om de oren en jankend vloog hij de boom weer in. Ook tante Nijlpaard maakte kennis met de prachtige lange neus die we tegenwoordig slurf noemen. Toen vader olifant hier ook kennis mee maakte fluisterde die tegen het olifantsjong:Hoe kom je hier aan aan zon handige slurf? En het olifantsjong zei:O dat is heel eenvoudig . Je gaat naar het zuiden naar de Limpoporivier die grijsgroen en modderig is. Daar vind je een dier op de oever en die vraag je van wat voor soort eten een krokodil houdt En die geeft je dan die lange neus.---Hier beginnen de ogen van de kinderen al te glinsteren--- Zo gingen alle olifanten de een na de ander naar het zuiden en kwamen terug met zon lange neus. Zo komt het dat alle olifanten tegenwoordig zon mooie lange slurf hebben!
Meestal komt dan de vraag:Juf is het echt waar? Als ik dan zeg dat het een sprookje is vinden ze het bijna jammer.
Ja ja .. We zijn weer geacclimatiseerd. Een rondblik om het huis leert je opnieuw naar ons mooie plekje kijken dat zo goed verzorgd werd door onze oppas/vakantievierders Ben en Niesje. De witte rozen bloeien nog steeds uitbundig. De kuikens die net een staartje begonnen te krijgen toen we weggingen, zijn nu echte kippen geworden. Ik kan alleen nog niet zeker zeggen hoeveel haantjes en hennetjes het zijn. Natuurlijk ging ik op zoek naar de broedse kip die op één echt ei en twee kunsteieren zat. Waarempel die loopt trots te wezen met haar ene kuiken. De haan past zich gelijk aan de omstandigheden aan. Hij loopt te kraaien bij het nieuwe moedertje. En de andere kip ..? Tja die zijn we weer kwijt. Die zal toch niet weer ergens op eieren zitten? Wat moeten we straks met al die haantjes? De vijver zat nogal vol. Met groen dan . Daar heeft Wim alweer wat uit moeten halen. Hij keek wel even raar toen hij een krokodil in de vijver ontwaarde. Ha! Grapje van opa Ben zeker. Verder was er zoveel fourage van de oppas achtergebleven dat we nog niet weer ingeslagen hebben. En er staan planten in en om het huis die ik nog niet kende. Bedankt ... Ben en Niesje!! Had niet gehoeven, zeg je dan. Maar het was wel leuk thuiskomen. Vanmorgen ben ik lekker weer aan het aquajoggen geslagen. Wim die nog steeds last van zn spieren heeft gaat volgende week ook een proeflesje meedraaien. Wie weet!? Hij is ook al weer naar de Voedselbank geweest om pakketten klaar te maken voor de "kleine uitgifte" vanmiddag. Aan het eind van de maand worden de grote pakketten klaargemaakt. De voedselbank in Emmen voorziet zeker in een behoefte. Alleen de aller-mini-minima komt in aanmerking voor een pakket. Ongeveer een 150 pakketten worden er iedere maand klaargemaakt. Alles wordt beschikbaar gesteld door bedrijven. Wim is een doe mens. Hij gaat er met plezier naar toe. Niks mis mee!
Boris is pas één jaar en is druk aan het spelen met z'n etensbak.
Er werd regen verwacht. Wim ging gisteravond met Johan en Joke mee om strobalen op te halen bij Haaring, Joke's "oldershuus". Er werd met man en macht gewerkt om alle balen van het land te krijgen. Maar het is gelukt! Ondertussen ging ik even buurten bij Riek en haar broers Henk en Goos Antink. Van m'n zesde tot m'n veertiende was Riek bij ons het meisje voor dag en nacht en hebben we veel met elkaar opgetrokken. Samen met mama naaide ze jurkjes voor ons en hielp mee in voor- en achterhuis. Ze kon melken als de beste. Riek is nu 76 en verzorgt de huishouding voor haar broers. Ze is vast van plan om nog eens naar Emmen te komen. Goos haalde een paar jaar lang Diny en mij steeds op om naar school te gaan, zoals wij later weer Hans Breukink en Dinie Bolderdijk meenamen. Vanmorgen werden de balen gelost en kregen ze een plek boven in de hilde op de deel èn in de schuur. Joke sprong vlug in de overal en pakte de balen boven aan. In de schuur loste Wim haar weer af. Samenwerking hè!
Johan steekt op en Joke pakt ze aan.
De rest pakt Wim aan.
De nieuwste aanwinst. Dit stiertje liep gewoon 's morgens bij de moeder. Zonder hulp geboren.
We zijn weer terug op honk. We hebben het goed gehad. Toen Jan en Edith ons op camping De Boomgaard kwamen opzoeken hoorde ik al dat Théa Plenter was overleden. Théa wist dat ze niet meer kon genezen toen ze in oktober 2006 begon om twee maal in de week te e-mailen met Anita Pepping, journaliste van het Dagblad van het Noorden. Ze hadden elkaar bij een voetbelwedstrijd van FC Groningen ontmoet en het klikte meteen tussen die twee. Langer dan verwacht hielden de twee veertigers een grote schare lezers op de hoogte van hun wel en wee onder het kopje Plenter en Pepping. Ze hoopte hiermee anderen een steuntje in de rug te geven. Toen ze begon had ze al een jaar strijd tegen kanker achter de rug. Ze bleef vast besloten om de tijd die ze nog had zo goed mogelijk te gebruiken. Het werd een langlopende briefwisseling met veel hoogte- en dieptepunten. Hoogtepunten waren er zoals de "Ride for the Roses", de fietstocht voor het goede doel die vorig jaar duizenden deelnemers trok en in Groningen een recordbedrag opleverde voor kankerpatienten. Ook wisselden Plenter en Pepping serieuze dedachten uit over ziekte en dood, maar ook de dagelijkse gebeurtenissen in een jong gezin. Het ging over vakanties, maar ook over kaalheid, ziekenhuisopnames en vermoeidheid. Ze toonde een openhartigheid en een vechtlust en een positieve levensinstelling. Net als veel anderen leefde ik mee en het was het eerste wat ik woensdags en zaterdags in de krant las. Vorige week overleed ze nadat ze vanuit haar vakantieplek op Ameland overgebracht was naar het ziekenhuis in Groningen. Een dijk van een meid.
Deze foto ging zo'n beetje de hele wereld over. Théa -met bril- en Anita reden samen op de tandem. Kort erop was er een verkiezing in de Stad Groningen voor "Stadjer van het jaar". Théa werd met meer dan 60% van alle stemmen gekozen. Natuurlijk moest ik ook wel even aan de prestatie van Gera denken met haar team uit Spruce View. Allemaal hadden ze op de een of andere manier met kanker te maken (gehad). Met hun groep de Spruce View Step in sisters hebben ze toch maar 26000 dollar bij elkaar gelopen voor het goede doel: to End Breastcancer in Calgary.
Wat leek die achterdeur vroeger groot wanneer ik er als kind rondliep op De Boomgaard. Toen ik vanmorgen even kwam kijken naar het afladen van de strobalen stond die enorme Fendt ervoor. Toen leek die achterdeur..... maar een gewoon deurtje.
Op een camping kun je verschillende soorten mensen tegenkomen. Op dit moment staan er veel oudere echtparen nou ja van onze leeftijd dan! Je wilt er niet aan dat je daar ook bij gaat horen. Er heerst een leuke sfeer. Wim ging vanmorgen even bij de caravan langs waar de Tukkers bivakkeren. Bertus zei: Wiej zeien al tegen mekare t Is kold.. Willem hef de lange bokse an. Meestal zien ze hem in korte broek en gebruinde bast. Pas kwam er een jong stel op de fiets en met een klein tentje. Zij is Amerikaanse en haar Nederlandse vriend wil haar het oosten van Nederland laten zien. Maar waar die Nederlandse jongen opgegroeid is? Geen idee! Hij liep even met Johan mee achter het huis en keek naar het achterhuus zoals we dat zeggen. De knul vroeg Johan:Is dit nu het klassieke gedeelte? Ze hadden hun fietsen bij hun tentje staan en Wim wees ze de droge schuur waar ze hun fietsen neer konden zetten. Dank u dat zullen we in overweging nemen, was zijn antwoord. De opa en oma met hun kleindochters zijn ook weer naar huis. Ze waren er maar druk mee. De meiden hebben alles bewonderd.. de koeien, de melkstal en de kalfjes en Boris. Ik kon horen wanneer ze er waren, want dan ging Boris op een toch vriendelijke manier te keer. Het klonk als:Baas ze zijn er weer! We wilden naar Holten waar Marian en Pieter met hun hele menagerie vakantie houden in hun stacaravan. Tessa jr is nu twee jaar en samen met Robbie is het een mooi span. Er is veel gebeurd het afgelopen jaar. Beiden zijn ziek geweest, maar nu ziet het er allemaal heel wat florissanter uit. Marian heeft veel steun en afleiding aan haar honden gehad. Ze vertelde dat Tessa haar op de voet volgde als ze de trap op ging en halverwege moest uitrusten. Tessa is helemaal een hond die bij haar past. Op de foto roept ze beiden en zie eens hoe ze naar haar kijken! En . ik heb aan deze dag een paar opdrachten om nummerborden te schilderen aan overgehouden. Eentje met de beide honden en hun namen en het nummer van hun campingplek en één met een motor er op. Ook leuk!
Het werd een echt familiegebeuren daar aan het Tusseler. Henk en Anneke wonen daar op een geweldige plek. Deze keer was de Egginksfamilie compleet behalve Yvonne die op vakantie is. Eigenlijk zouden we met z'n achten eens iets moeten bedenken eens per jaar. De grote verrassing voor Henk werd bedacht door dochter Monique die Henk meenam en richting kartbaan liet rijden wat hij pas op het laatste moment door had. Daar zou een wedstrijd gehouden worden tussen vader en dochter. Het werd een spannende rit waarbij de ene keer Monique voor lag en dan weer Henk. Anneke en oma stonden ze aan te moedigen en een paar foto's te maken. Er zal nog lang over gepraat worden. Wie weet komt er nog een revanche...!
Koeien op deze manier schilderen heeft ook wel wat. Ik vind het tenminste mooi!
Broer Henk is jarig! Gefeliciteerd! Zevenenvijftig is een mooie leeftijd toch ? En dan nog zo actief. Hij fietst de vierdaagse of het niets is. Anneke had liever nog de 60km gefietst. "Dan zee'j volle meer"! Nu hebben ze ook heel wat gezien . De rosse buurt in Deventer heeft nog nooit zoveel bezoekers langs zien fietsen als die ene dag. Henk heeft een geweldige hobby en dat is fotografie. Nee niet zomaar fotos maken hoewel .. hij heeft vorig jaar prachtige fotos gemaakt van Scott en de pups. Nee actiefotos zijn zijn grootste liefhebberij. Wat Anneke met bloemen en planten heeft.. dat heeft Henk met het fotograferen van jachthonden tijdens de wedstrijd of wedstrijden zoals motorraces. Het is één en al actie. Wat ik ook heel erg waardeer zijn de close ups van de toeschouwers. Wie nieuwsgierig is geworden moet maar even www.fotojacht.nl aanklikken. Vandaag was er een kunstmarkt in Vorden. Natuurlijk moesten we daar ook naar toe. Onderweg in de buurt van Kasteel Vorden zagen we al een paar kunstenaars die in één dag een natuurschilderij maakten dat om drie uur beoordeeld zou worden door een vakkundige jury. De kwaliteit van de kunst vond ik erg bijzonder. Ik viel als een blok voor een schilderij van Vietnamese mensen en ook voor de koeienschilderijen. Prachtig! Na een cappucino en een koffie Rotonde ontdekken we Ab zien op de plek waar Jan Werner een huis laat bouwen. Eén van de mooiste plekken aan de rand van Vorden. We zijn onderweg om via het Kerkhof naar Linde te fietsen. Zo vaak komen we er niet. We maken een rondje zoals gewoonlijk langs het graf van pa en mama en iets verderop dat van papa Hendrik Jan met ons broertje en opoe en opa. We werpen een schuin oogje op de graven van de twee omgekomen musici van Sursum Corda tijdens de begrafenis van Ome Gert Kornegoor en steeds wil Wim kijken naar die grote dennenboom waaronder het hele orkest zo getroffen werd. Behalve een paar zwarte strepen is er niets van de inslag te zien. We zuchten maar een keer en lopen verder. Wim mostert wat over al die dure grafstenen. Daor hej niks an. Vader van der Kolk wilde dat niet, maar nu weten we niet eens meer bij welk stenen paaltje hij begraven ligt. Ik vind het wel een mooi idee om een plek te hebben om af en toe even heen te gaan. Niet omdat er zoveel te vinden zou zijn, maar om gewoon even stil te staan bij wat mensen voor je betekend hebben. En nu omkleden en .. hup naar Lochem.
Wij zijn even uitgekampeerd, hadden de kleinkinderen van onze buren gezegd bij thuiskomst nadat ze met hun ouders een lange kampeervakantie in Zweden hadden doorgebracht. Nu staan ze met opa en oma net naast ons op camping De Boomgaard. Ik ben benieuwd of ze deze manier van kamperen wel kunnen waarderen. Het echtpaar dat vandaag weer vertrekt uit diezelfde caravan had een weekje Boomgaard van hen cadeau gekregen voor zijn 70e verjaardag. Ze hadden uit drie dingen mogen kiezen: een weekje in de Eriba op een te kiezen camping, een week in een huisje in het Gaasterland of iets anders. Het werd De Boomgaard. Nu we wat langer hier zijn krijg je ook wat meer contact. Neef Gerrit en Janneke waren vanmorgen even op de koffie voor ze weer naar Hattem gingen en komen dinsdag weer terug. Hij is erg trots op zn nieuwe auto met alle nieuwe snufjes tot een tom tom aan toe. Maar de mannengesprekken gaan over een auto die zelf kan inparkeren. Dat is pas wat. Gisteren zijn we een dag bij Ben en Diny geweest. Dwz Diny en ik Zutphen in en Wim met zn dikke boek bij Ben. Die is druk met zn video om een leuk verslag te maken van alle veranderingen bij Eb en Dirkje. Er vindt daar straks een grote familieverhuizing plaats met drie verbouwingen. Wouter was er aan het mestinjecteren (vakantie hè!) Bovendien was er in de supermoderne melkstal iets dat verbeterd moest worden. Opnieuw is het geweldig om te zien dat Joska zich zo op haar gemak voelt bij hen en dat Jippe het allemaal heel gezellig vindt. Ze kunnen ook rustig een hele middag samen in de bijkeuken zitten. Je hoort ze niet. Maar zijn ze eenmaal weer buiten dan gaat Joska ogenblikkelijk op zoek naar werk en Jippe gaat op jacht. Ja verschil moet er zijn.
Via de Kranenburg fietsten we richting Het Zelle, waar pa vroeger nogal wat land had en waar ieder voorjaar het jongvee naar toe werd gebracht. Na de ruilverkaveling kon Johan het land vlakbij huis krijgen en ging het land op het Zelle naar de baron. Deze is trouwens vaak op z'n landbouwmachines te vinden. Ook zijn er heel wat mooie vakantiehuisjes in de bossen rondom het kasteel. De baron heeft het goed aan gepakt. Het is hard werken om alles rendabel te houden. Het is een gouden plekje.
Huize Het Zelle
Een originele boerderij bij het Zelle
De boerderij van de fam. Haaring, ook bij Het Zelle, waar schoonzus Joke geboren en getogen is.
Nee..... dit is niet een Moslim met het gezicht naar Mekka, maar Wim die z'n verplichte ochtendoefeningen doet. De sappers staat op het tafeltje. Wim heeft hem eigenhandig uitgeprobeerd.
De avond werd heel bijzonder. Er is een concert in de kerk aan het Jebbink. Jan van Asselt van de warme bakker die vroeger in Linde was op de plek van het tegenwoordige Praothuus, is in de vijftiger jaren naar Amerika geemigreerd en is les gaan geven aan het Mc Pherson College in Kansas. In 1977 is hij voor het eerst teruggekomen met een koor van zijn College en sindsdien vaker. Dit jaar is het de achtste keer dat hij met het McPherson College Choir in Nederland is . En nu dus op zijn geboortegrond. Hun motto is: Its a delight to sing and we sing to delight. Hij vertelde over de rondrit per rijtuigen met het hele koor over de Lindeseweg naar de voormalige bakkerij. Veel van Asseltjes zag ik weer. Met Chris heb ik heel wat afgefietst naar school in Zutphen. Fietsmaatje Wim Ruiterkamp heb ik alleen in de verte toegezwaaid. Veel bekende gezichten hier, maar Diny kende er natuurlijk veel meer. Het McPhersons College Choir trad op , maar ook het Mannenkoor De IJsselzangers uit Zutphen. Het werd een geweldige avond op hoog muzikaal niveau. Wim was ook onder de indruk van het mannenkoor, dat er een stuk bij had Le Vent. Ze zongen het zo dat je ècht de wind hoorde waaien. Hun topper was volgens neef Gerrit de Zutphen Blues, waarmee ze eindigden. De bassen hoorde je alleen tjoe tjoe tjoe zingen op de melodie van Moe daar ligt een kip int water en de anderen maakten er een geweldige en vrolijk geheel van een waardige afsluiting. Wij waren voor de gelegenheid op de fiets als groep Boomgaard. Een paar vaste gasten uit Enschede, Gerrit en Janneke en wij tweeen. We namen de weg door het bos. De fietsen van de beide Tukkers maakten een apart geluid. Ze bleken een soort zelf omgebouwde electrische fiets te hebben. Ach, we hadden allebei een goeie fiets. Toen heb ik ze zelf maar omgebouwd. Handige man. Zo heeft iedereen zn interesse en handigheid. Zo heb ik net een heerlijk glas vers geperst sinaasappelsap gehad, eigenhandig door Wim uitgeperst met zn nieuwe speeltje.
Gisteren was het weer behoorlijk warm. Echt weer om te fietsen... maar dan wel door het bos. Wim schiet al aardig op in z'n dikke Kirst en na de middag deden we maar weer eens een herontdekkingsrondje om Vorden. We kwamen langs het Knopenlaantje, vroeger vooral bij de jongelui bekend als het laantje voor geliefden. Ooit hebben Wim en ik er ook een knoop in een tak gelegd, maar toen ik er nog eens door wilde fietsen om te kijken naar die oude knopen had Wim geen enkele interesse meer en kon zich helemaal niets van die knopen herinneren. 's Avonds had ik het er met Johan en Joke over. Misschien is het leuk om eens te melden bij je campinggasten? "Och"... zei Johan... "Wet iej.. as de gemeente hier geet snuujen krieg ze opdracht um d'r een stel nieje knuppen in te leggen". Wat een romantiek!
T(J)oska heeft het geweldig naar haar zin. Het is een perfect luisterende hond geworden. Ze kan gewoon los lopen, is vriendelijk voor iedereen en speelt graag met Jippe en past op het paard Vera. Overal waar Ben is ligt Joska aan z'n voeten. Wat willen we nog meer?
Ooit kregen we een vakantie kaart met als afzender de vier Jo's. Nou dit zijn ze dan : Johan, Joke, Jos en Joanne met natuurlijk De Boomgaard op de achtergrond. De Boomgaard waar ik zo'n goede jeugd heb gehad en waar Wim en ik met veel plezier nog steeds "thuiskomen".
5-8 Vandaag ga ik maar eens met Diny op stap. Ie gaot maor , zegt Wim. Kan ik die dikke Kirst es uutlèzen. Hij heeft pas van Henry twee dikke oorlogsboeken meegebracht toen we op zn verjaardag waren. Het Vrouwenbataljon van Konsalik heeft hij al uit. Henry is zn boeken aan het uitdunnen. Een hele stapel dozen die mee moet naar Canada. Wat is een mens als Henry zonder boeken. Pas waren ze bij Mark en Jennifer. Je zult het niet geloven, maar met één oogopslag ziet Henry dat er twee exemplaren van Beekmen en Beekman in de grote kast in de bibliotheek staan. En ook nog een dubbele Dokter Vlimmen. Die dubbele gaan dus nu ook mee naar Canada. Er staan ook wat dozen voor de rommelmarkt. Ik pik er nog wat uit. Het begint er al op een uitdragerij te lijken en alleen de boeken staan er nog maar. Ha! Maar nu Wat zuw gaon doen, zegt Diny als we de koffie op hebben. We hebben al een korte video gezien van huwelijk van Jaap en Mirjam. De aankomst van Jaap in de koets bij Ben en Diny om Mirjam op te halen. Je zag dat het paardje dat toch al 20 jaar is nogal te keer ging. "O... wat was e hettel", zei Diny. Ze moesten eerst nog twee rondjes rijden voor het paardje rustig genoeg was om Mirjam ongeschonden in de koets te krijgen. De beroemde boog stond om de voordeur en kwam ook mooi in beeld.. Ooit zon mooie boog gezien, Dirkje? Ook van de avond en de openingsdans had Ben een leuk stukje gefilmd. Het stel was speciaal op dansles geweest, maar hadden natuurlijk niet met trouwjurk geoefend. Jaap moest Mirjam verscheidene keren redden en dat deed hij met verve. De hele familie stond er omheen mee te klappen en te dansen Joke en Joanne staan er prachtig op. Eigenlijk is het overbodig te vragen wat we vanddag gaan doen. Het is meer: welke kringloop kiezen we vandaag. Het wordt Lochem. Daar zijn we al een eeuwigheid niet geweest. Ik vind er Wims grote wens: zon sinaasappelpers die we op het strand bij Side zagen gebruiken. En er is een bak waar je boeken voor 10 cent kunt uitzoeken. Niet gek toch? We besluiten ons tochtje met een lunch bij de mooiste Intratuin die ik ken ook in Lochem. Eenmaal weer bij Ben en Diny is Ben een ritje aan het maken op Vera en wij genieten nog van Joska en Jippe en maken een bloemstuk voor Joke voor de recreatieruimte , had ik gedacht. Hij komt toch bij haar binnen te staan. Anders zie ik dr zowat niks van, zegt Joke. Dan kan Wim aan de gang met de perssinaasappels, want die heb ik er natuurlijk wel bijgekocht.
De bloemen van de koets zijn nog mooi. Het ene bloemstuk is met Mirjams ouders meegegaan naar Maassluis. Het groenwitte stuk is nu bij Berend en José. Tot m'n verbazing zie ik het bruidsboeket ook nog bij Ben en Diny binnen staan. Ik dacht dat Mirjam die over haar hoofd in de handen van Marieke had geworpen. Wat bleek... Toen Mirjam en Jaap al onder aan de trap waren en tussen onze haag met spetterende kerststerretjes afgedaald waren, had ze het bruidsboeket vergeten. Snel werd dat door iemand opgehaald. Ze zagen een ander boeket voor bruidsboeket aan en dat werd toen gegooid. Diny en ik staan samen naar het èchte bruidsboeket te kijken. De freesia's zijn nu mooi uitgekomen en ruiken heerlijk. Diny mijmert wat.... "Had ik ook kunnen maken!"
Voor Robin weer naar huis gaat moet hij toch wel even op de foto mat Johan en Joke vóór De Boomgaard. En dat zag ìk weer net.
Het voelt wat leeg aan... die lege plek naast ons, nu Gerhard en Judith weer naar huis zijn. Hun vakantie zit er op. Voor Johan en Joke is het anders een goede bezetting wanneer je bedenkt dat dit pas het derde jaar is dat ze open zijn. We horen om ons heen niets dan lof! Na een snel middagdutje gaan we eens kijken of Ab en Roelie thuis zijn in Gelselaar. Ooit begonnen Roelie en ik in 1962 tegelijk aan de van Heemstra school in Hattem als 19 jarige onderwijzeressen. Ik was bij Alberts moeder in huis en Roelie en ik trokken veel met elkaar op. We hebben veel gedeeld..alle leuke en minder leuke dingen. We konden ook onzinnig lachen met z'n beiden. Onze collega's zagen ons geloof ik wel als een stel jonge geiten. Maar... allebei zijn we al meer dan 40 jaar getrouwd met een echte originele Hattemer. We hebben weer helemaal bijgepraat. Het was net of je elkaar dagelijks meemaakt terwijl er toch bijna een jaar tussen zit. In Zwiep hebben we pannenkoek gegeten bij bakker Gait van "De Witte Wieven". Wanneer ik nog geen Achterhoeks kende zou ik hier vast veel geleerd hebben.
Bij de toiletten: Huuske veur mansluu en 't Huuske veur vrouwluu. En aan de binnenkant van de deur warempel ook het raadsl van de enige echte Ben: As d'r een gat in zit zit 'r gien gat in en as 't er gien gat in zit zit 'r een gat in
Bij een paal met allemaal wegwijzers staat: A'j 't lef hebt um hier in te kroep'n dan zet bakker Gait oe de kop tuss'n beide oarne en mo'j met de blote veute naor bedde.
En als waarschuwing bij een weitje met vijver waar meestal staat: Betreden is op eigen risico...klinkt het volgende toch veel leuker: A'j 't gat nat kriegt of de butte brekt is 't oe eigen schuld.
Ja en dan... moet je wel even bijkomen en alles verwerken. En daarna ..... gaat het leven gewoon weer verder. Dat is hier anders nog niet zo slecht. Fietsen, even een boodschapje, een potje Master Mind met Robin, het prachtige boek, dat ik van Anda kreeg, uitlezen. Het beschrijft een spirituele reis van een vrouw door Italie, India en Indonesie. Het heet: Eten, Bidden en Beminnen en is geschreven door Elizabeth Gilbert. Het zou in de top tien staan van de boekhandel. Ik heb er van genoten en zal het zeker nog eens lezen. Volgens Henry is dat de maatstaf voor een "goed boek". Nu ben ik begonnen in een boek over een voettocht van een voormalig Franse journalist Bernard Olivier langs de zijderoute door Turkije en Iran. Heel anders, maar erg interessant. Het harde leven, maar ook de rijke cultuur van Turkije, de ontberingen en Bernards oog in oog staan met de herdershonden laten je genieten en griezelen. Zonet hebben we Gerhard, Judith en Robin uitgezwaaid. Na de inpakkerij hebben we gezellig bij Johan en Joke, Jos, Joanne en niet te vergeten Boris, koffie gedronken."Wat ga je doen op Rhodos, Jos, vroeg Judith hem. "Mnahh... dat weet ik nog niet.. we zien wel". Even later heeft hij het over duiken en snorkelen en waterskien. Hij heeft zich er dus echt wel in verdiept. Ha! Gerhard en Judiths mededeling was eerst voor deze week ( ze zouden eerst naar de Ardennen) "We gaan niet op vakantie... we gaan naar Linde"... is nu geworden: "Wat een geweldige week vakantie en tot de volgende keer".
Samenwerking
Alleen nog de fietsen er boven op.
Even een kop koffie voor Gerhard en Judith met Robin afreizen.
Natuurlijk moest teckel Franck er ook bij met de fotosessie. Die speelt op dit moment een grote rol in hun leven. Hij gaat zelfs mee op huwelijksreis met de caravan. De collegas van Jaap hadden een geweldige act namens Franck in elkaar gezet over hoe het er over 12 jaar uit zou kunnen zien als er misschien meer van die puppiesin hun leven zouden zijn zoals Japie1 en Japie 2 en een Mirjammetje. Voor tijdens en na het diner waarbij ik tussen Wouter en Ben mocht zitten werd er door pa Bram gemusiceerd en door pa Ben een toolbox aangeboden een toolbox met 365 adviezen voor het huwelijk in de lente, zomer, herfst en winter van het huwelijk. Na het diner kwam er nog een verrassing door het nieuwgevormde koortje van Diny, José, Ben en Bram met Wouter aan de piano, dat nu een toepasselijk liefdeslied zong zo mooi ik hield het even niet droog!
Onze verrassing voor Jaap en Mirjam: Franck op een plak berkenstam.
Onze eerste stop is bij Kasteel Hackfort.
Bij kasteel Hackfort.
Boris is pas één jaar en is druk aan het spelen met z'n etensbak.
We zijn weer terug op honk. We hebben het goed gehad. 
Wat leek die achterdeur vroeger groot wanneer ik er als kind rondliep op De Boomgaard. Toen ik vanmorgen even kwam kijken naar het afladen van de strobalen stond die enorme Fendt ervoor. Toen leek die achterdeur..... maar een gewoon deurtje.
Op een camping kun je verschillende soorten mensen tegenkomen. Op dit moment staan er veel oudere echtparen
nou ja
van onze leeftijd dan! Je wilt er niet aan dat je daar ook bij gaat horen. Er heerst een leuke sfeer. Wim ging vanmorgen even bij de caravan langs waar de Tukkers bivakkeren. Bertus zei: Wiej zeien al tegen mekare
t Is kold.. Willem hef de lange bokse an. Meestal zien ze hem in korte broek en gebruinde bast. 
Het werd een echt familiegebeuren daar aan het Tusseler. Henk en Anneke wonen daar op een geweldige plek. Deze keer was de Egginksfamilie compleet behalve Yvonne die op vakantie is. Eigenlijk zouden we met z'n achten eens iets moeten bedenken eens per jaar. De grote verrassing voor Henk werd bedacht door dochter Monique die Henk meenam en richting kartbaan liet rijden wat hij pas op het laatste moment door had. 
Via de Kranenburg fietsten we richting Het Zelle, waar pa vroeger nogal wat land had en waar ieder voorjaar het jongvee naar toe werd gebracht. Na de ruilverkaveling kon Johan het land vlakbij huis krijgen en ging het land op het Zelle naar de baron. Deze is trouwens vaak op z'n landbouwmachines te vinden. Ook zijn er heel wat mooie vakantiehuisjes in de bossen rondom het kasteel. De baron heeft het goed aan gepakt. Het is hard werken om alles rendabel te houden. Het is een gouden plekje.
Gisteren was het weer behoorlijk warm. Echt weer om te fietsen... maar dan wel door het bos. Wim schiet al aardig op in z'n dikke Kirst en na de middag deden we maar weer eens een herontdekkingsrondje om Vorden. We kwamen langs het Knopenlaantje, vroeger vooral bij de jongelui bekend als het laantje voor geliefden. Ooit hebben Wim en ik er ook een knoop in een tak gelegd, maar toen ik er nog eens door wilde fietsen om te kijken naar die oude knopen had Wim geen enkele interesse meer en kon zich helemaal niets van die knopen herinneren.
T(J)oska heeft het geweldig naar haar zin. Het is een perfect luisterende hond geworden. Ze kan gewoon los lopen, is vriendelijk voor iedereen en speelt graag met Jippe en past op het paard Vera. Overal waar Ben is ligt Joska aan z'n voeten.
5-8 Vandaag ga ik maar eens met Diny op stap. Ie gaot maor , zegt Wim. Kan ik die dikke Kirst es uutlèzen. Hij heeft pas van Henry twee dikke oorlogsboeken meegebracht toen we op zn verjaardag waren. Het Vrouwenbataljon van Konsalik heeft hij al uit. 
Ja en dan... moet je wel even bijkomen en alles verwerken.
Natuurlijk moest teckel Franck er ook bij met de fotosessie. Die speelt op dit moment een grote rol in hun leven. Hij gaat zelfs mee op huwelijksreis met de caravan. De collegas van Jaap hadden een geweldige act namens Franck in elkaar gezet over hoe het er over 12 jaar uit zou kunnen zien als er misschien meer van die puppiesin hun leven zouden zijn zoals Japie1 en Japie 2 en een Mirjammetje.
