Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
11-02-2013
Eind goed, al goed...
Wel vroeg hoor, om half 6 worden we gewekt, om half 7 staat Vasco met bus
en chauffeur vóór! Faro heeft een mooi vliegveld. 'Zö'w noe maor naor de
uutkleedpartij gaon', vraagt Johan als we ingecheckt hebben. Hij bedoelt de
douane. Op de heenweg moesten Wim, Johan en ik nog gefouilleerd worden wegens de
piepjes bij de gang door het poortje. Johan heeft een plaat in z'n arm. Mij
vroegen ze of ik soms een nieuwe knie had en Wim heeft een kaartje door z'n
pacemaker waardoor hij niet door een magnetisch veld mag. Wim heeft z'n
veters al los en de riem uit z'n broek. Johan begint ook al met de opmerking:
'Leg uw kleren daar maar neer, zegt de dokter. Dan leg ik die van mij er
bovenop'. We hebben ons ontbijtje van het hotel al achter de kiezen en voor we
het weten mogen we het vliegtuig al in. Johan en Joke genieten opnieuw van het
uitzicht, nu overdag. Om 1 uur zijn we er. De temperatuur valt mee. We rijden
snel richting Achterhoek en besluiten met een kop erwtensoep bij een AC
restaurant in Zevenaar en een kop koffie bij Johan en Joke thuis op de
Boomgaard. Boris is dolblij om ze te zien en het is wederzijds. Wij beginnen
intussen ook het hooi van de stal te ruiken en gaan verder naar Drenthe. Daar
wachten Tessa en de katten. Bovendien ligt er een lekker gebakje, vast een
traktatie vanwege Mark z'n verjaardag. Intussen horen we de berichten over
hagel, sneeuw en harde wind die we hier te wachten staan. Maakt niet uit. We
kunnen er weer even tegen.
Op het plein in het centrum van oud Albufeira horen we prachtige muziek.
Ik koop een paar cd's die Rick misschien wel even wil kopiëren.
Gaan
jullie niet mee?, vragen enkele medereizigers die klaar staan om de bus in te
stappen voor de excursie naar het rotsachtige westkust van de Algarve. Morgen
weer, is ons antwoord ,of overmorgen. 'Dan mag je gaan zwemmen' is het
weerwoord, heel ad rem van de oudere dame die hoewel mèt stok en in eigen tempo,
alle tochtjes en bezichtigingen meemaakt. Vandaag is de laatste dag en die
brengen we met Ben en Diny door. Johan en Joke gaan via het strand en Ben speelt
voor ons weer de taxichauffeur. Het blijkt voor het sportieve stel een
behoorlijke klauterpartij, maar met iets meer dan een uur staan ze bij ons aan
het balkon. Een paar uur later gaan we nog even naar Albufeira. Nu kan het
nog. Wim kiest voor een strandstoel bij het zwembad en Ben en Johan trekken zich
terug op het strand bij Albufeira terwijl wij drieën nog een laatste poging doen
om de Portugese economie te steunen. We besluiten samen op een terrasje en dan
is de middag op zn eind. We wensen Ben en Diny nog een fijne week hier en wij
maken ons op voor een laatste diner. Vanavond om 10 uur kunnen we ons
ontbijtpakket ophalen bij de receptie want om half 7 morgenvroeg staat de bus
voor om ons naar het vliegveld in Faro te brengen. We hebben deze week
langzamerhand kennis gemaakt met verschillende medereizigers en het lijkt een
groep gelijkgestemden te zijn. Heel gezellig! Ik denk dat we dezelfde warme
trui weer aantrekken die we op de heenweg droegen. Dan schrikken we niet zo
wanneer we op Airport Eindhoven ons hoofd buiten de vliegtuigdeur gaan steken.
Vasco heeft zijn informatie bijna helemaal doorgegeven. Nu zijn de
schoorstenen aan de beurt die overal op de huizen te zien zijn. Ze hebben iets
weg van een minaret en sommigen denken dat het iets uit de tijd van de moren is
die hier tot de 13e eeuw nog waren. Maar Vasco denkt van niet want dan zouden ze
ook in Spanje moeten voorkomen. Hij denkt dat het heeft te maken met het
welvaartsniveau van een familie. Hoe groter het huis, hoe rijker, hoe meer
schoorstenen. Maakt niet uit, ze zijn prachtig om te zien. Eenmaal terug in
ons hotel gaan we in een streep naar de bar bij het zwembad voor een lekkere
lunch. Johan en Joke lopen even later over het strand naar Albufeira, want
gisteren hè . zag Joke nog iets moois. Even kijken of ze het nog steeds wil!
Heerlijk vinden ze het dat lopen langs de zee. Het is nog steeds prachtig weer
genieten dus!
We vertrekken naar Olhao, het vissersdorpje verderop waar vandaag de zaterdagse
markt gehouden wordt. Naast de markt proberen ook veel boeren hun sinaasappels
en aardappels aan de weg te verkopen. We weten niet wat we zien in Olhao. Wat
een kramen. Er zijn wat grote hallen met groente, vis en fruit. Vis, vis, overal
vis. 'A-k dit ezien hebt hoef ik veurlopig gien vis meer'. vindt Johan. We
laten ons verleiden om wat amandelen te proeven. Daar moet maar een zakje van
mee, maar ook buiten zijn er kramen. We zien er kooien met kippen, konijnen,
hamsters en kanaries en meer vogels. t Is hier de Veugeltjesmarkt, vindt Johan.
Het is intussen al zaterdag, de dag van de
verjaardag van Mark en Frank. Dat worden snel smsjes sturen, want om 9 uur
staat de bus weer voor om ons naar Faro en het oude vissersplaatsje Olhao te
brengen. We nemen vandaag de kustweg en onderweg vertelt onze gids Vasco wat
meer over de economie van de Algarve die vroeger in stand gehouden werd door de
visserij en de fabrieken die de vis verwerkten en de fabrieken die de kalk uit
de stenen van de streek verwerkten tot o.a. cement. Nu zijn er van de 25
visfabrieken bij Olhao zijn er nu nog 5 over . De meeste vis wordt nu in Noord
Afrika verwerkt omdat de arbeidskrachten daar goedkoper zijn. Verder zijn er nog
de zoutpannen, maar het belangrijkste middel van bestaan is hier het toerisme
dat in de 80-er jaren een enorme vlucht begon te nemen. Vooral Nederlanders,
Britten en Duitsers zijn hier te vinden. Het is ook een heerlijk klimaat hier.
Verder zien we langs de weg tuincentra en verschillende autobedrijven ook de
wijn geeft een bron van inkomsten al is de wijn die iets noordelijker
geproduceerd wordt van wat betere kwaliteit. De druiven hier zijn te zoet en
wordt het alcoholpercentage te hoog. Van een kleine fles wijn wordt je al
Lazarus, vertelt Vasco.
Onder de sinaasappelboom op het plein bij de kathedraal in
Faro.
Misschien heb je je afgevraagd hoe we de rest van de week in onze
kamer konden als het kleine magneetsleuteltje weg is. Dat werd een
reservesleuteltje met een extra 10 euro borg. De volgende dag kregen we echter
een sms-je van Ben. Die had nog eens op het strand gekeken, maar daar was het
zoeken naar een speld in de hooiberg. Op de terugweg ging hij even bij het
winkeltje vragen waar we die dag wat inkopen hadden gedaan en Wim zijn tas op de
kop had gezet op zoek naar zn portemonnee. Toen hij over een klein rond
dingetje begon, dook de winkeldame meteen op de kop in de prullenmand . Ze
had waarschijnlijk die morgen bij het aanvegen van haar shopje een raar dingetje
gezien. En jawel hoor het bewuste sleuteltje was terug.
Silves en Monchique staan op het programma. Om 9 uur staan bus, chauffeur Luis
en onze gids Vasco klaar. De laatste kijkt naar Johans korte broek. U durft,
zegt hij want boven Monchique ben je op 900 meter, de hoogste berg van de
Algarve. Daar kan het koud zijn in deze tijd van het jaar. Maar Johan zit er
niet mee, hij heeft indertijd bij Zermatt in korte broek 10 graden overleefd
en antwoordt rap: Maar ik heb haar op de benen. Vasco en de anderen om ons
heen komen niet meer bij. Eerst gaat het naar Silves, de vroegere hoofdstad van
de Algarve en had vroeger wel 30.000 inwoners tegen nu 15000. Onderweg vertelt
gids Vasco allerlei wetenswaardigheden over de geschiedenis van de streek.
Vlakbij Silves maken we een stop en hebben een prachtig uitzicht op de stad. In
Silves zelf lopen we door de oude straatjes met veel originele details omhoog
naar de kathedraal. De fundamenten stammen nog uit de tijd van de Moren , het
was toen een moskee, maar toen de Portugezen het in de 13e eeuw overnamen werd
het een christelijke kerk. Joke zal t kasteel nog wel zeen willn, dacht
Johan en ja dat wil ze. Het blijkt een oud fort te zijn, niet te vergelijken met
kastelen in Nederland, maar toch de moeite waard. Och het is een ontspannen
wandeling terug naar beneden. Een jonge hond zit ons nieuwsgierig aan te kijken.
Snoopy heet hij en dat is-t-ie. We hebben wel een cappuccino verdiend vinden we.
Nog even een paar winkeltjes in en de groente-, fruit- en vismarkt over en we
gaan verder naar Monchique.
Na alle consternatie van riemen af, controles, jassen uit, enz. zie ik
Johan kijken naar de opvolgers bij de controle. Hij schiet in de lach als hij
een man de broek zo'n beetje tussen de knieën ziet zakken. We zijn intussen
de reisdrukte te boven, hebben lekker geslapen en na een uitstekend ontbijt
krijgen we de uitleg van Anneke van de OAD. Er blijkt hier genoeg te zien en te
beleven, ook in de wintertijd. Onze plannen zijn voor morgen al klaar. Het wordt
een gecombineerde safari/ boottoer rondom Faro. We hebben er zin in. Johan
belt Ben dat we klaar zijn. Die zit meteen in de auto om ons op te halen... Dan
zoenen we onze overwinteraars. Erg leuk en gezellig om zo een dagje bij elkaar
te zijn. We wandelen lekker naar beneden naar het strand, eten broodjes en
drinken een portje en een pilsje voor de mannen. Het is wonderlijk om zo midden
in de winter in de stralende Portugese zon te zijn en allerlei mensen in
zwembroek te zien zonnen. Nee.. zover gaan we niet maar wel zoeken we het strand
weer op om nog even in de namiddag wat zon te pakken.
En het is ook nog geen Adonis, merkt Niesje op. We staan even bij een
tankstation voor we de reis beginnen naar huis en zien een man met een afgezakte
broek naar zijn auto lopen waar hij zich net achter het stuur wil zetten. Eén
zucht en de broek zakt hem tussen de knieën, had ik net opgemerkt. De broek
houdt het net en de bilspleet blijft bedekt. Een uurtje later maken we
opnieuw een stop. Ditmaal bij AbdijKirche und Benedictiner Kloster bij Maria
Laach. Hier heb ik wat memories liggen. Het was mijn eerste kennismaking met het
buitenland tijdens een excursieweek van het Baudartius. En dat maakt indruk.
Hierna zouden we Trier bezoeken en Luxemburg en ook daarvan blijven de Porta
Nigra en Burg Hollenfels vast in mijn geheugen geprent. Het werd nu een
ontspannen stop zonder de meute die er zomers te vinden is. Het is een mooie en
goed onderhouden kerk, waar we een kaarsje branden ter gedachtenis aan onze
ouders. Natuurlijk is dit een R.K Kerk en Niesje krijgt de herinneringen aan
haar deels r.k familie waar ze ook met de knieën op de kokosmatten meedeed aan
het avondgebed bij haar tante Marie waarvan ze zich nog herinnert: Heilige
Blazius, genees ons van keel- en andere kwalen.' Dan gaan we natuurlijk de
shop in waar nu eens echt mooie kunst verkocht wordt, maar de prijzen zijn er
ook naar en we herinneren elkaar regelmatig aan de opmerking van Ben uut
Luttenberg:Hej dr gebrek an? Er staat wel een prachtige bijbel met
illustraties van Chagall.
Er is van alles te zien in de goed onderhouden tuin bij de abdijkerk in
Maria Laach. Deze gebeeldhouwde plaquette tussen de klimop sprak me
aan...
Bij de ingang van de weg naar de kerk en het klooster stond een
beschermengel. Hier wilden we allemaal wel even bij op een foto.
Toen Gerhard ons per mail veel plezier wenste
in het ook voor hem zo vertrouwde Rijndal stuurde hij de link mee van de
Loreley. Door een klik op http://www.loreley-info.com/nie/loreley-lorelei/loreley-heine-mp3.php krijg je de pagina en als je op 'download'
klikt komt ook het originele lied van Heinrich Heine uit je luidspreker. Tot
m'n eigen verbazing kende ik het zelfs nog helemaal uit m'n hoofd- goed werk van
onze Duitse lerares waarvan ik alleen haar bijnaam nog ken: Kunkeltje- op z'n
Duits uitspreken...
Het is onze laatste dag hier en die gaan we aan deze kant van de Rijn
doorbrengen. We hadden het niet gedacht, maar ook deze kant is bar mooi. Er is
ons regen en triestig weer voorpeld en inderdaad zien we geen zon vandaag maar
het is droog en vrij helder. We gaan via prachtige landweggetjes naar de plek
waar de echte Loreley moet hebben gezeten om haar goldenes Haar mit eine goldene
Kamme te kammen en zijn opnieuw verrast door het prachtige uitzicht vanaf deze
rots, Natuurlijk moeten de broers de manoeuvres van de boten nog eens bewonderen
die in deze bocht goed te zien zijn. De borden met seinen die automatisch
verschijnen geven de komst van de tegemoetkomende boten aan. We gaan het hotel
hier maar eens in voor een soepje en daarna nog het infocentrum van de Loreley
die veel informatie geeft over deze streek wat we in een film in 3D zelfs kunnen
zien. We rijden nog verder naar Nahstätten maar dat voegt niet veel toe en we
zitten nu na een mooie dag aan een aperatiefje. Niesje weet al wat ze straks
gaat bestellen: een Scnitzel mit gebackenen Zwiebeln. De mannen nemen de
Küferschnitzel en ik moet nog even denken het zal de Jägerschnitzel wel worden.
Loopt het water jullie al in de mond? Morgen zijn we er weer! Tot dan ..
Ons arrangement hier was niet duur maar we spenderen nogal wat aan de
overtochten met de veerboot. Toen we hier naartoe reden dacht ik nog dat Kestert
aan de linkerkant van de Rijn lag maar toen ik de kaart eens goed bekeek bleek
het juist aan de andere kant. Wanneer we dus naar onze favoriete plekjes willen
moeten we de pont nemen of omrijden via Koblenz of zoals gisteren via Mainz.
Vandaag werd het dus gewoon de pont en we laten Ben en Niesje alle mooie plekjes
zien die we kennen. Via Utzenhain naar Emmelshausen en daar vieren we vast het
42 jarig standhouden van Ben en Niesje met cappuccino en gebak. Dan is Badenhard
aan de beurt en terwijl we ons rondje langs het huisje maken zien we een oudere
dame aankomen. Wim zet de auto netjes aan de kant en ziet dan dat het Frau Steeg
is. Ze is stomverbaasd. Ich habgerade an euch gedacht, zegt ze. Er zijn een
paar huizen hier aan de Ferienstrecke verkocht aan Nederlanders en ze bedacht
ineens dat ze ons dit jaar nog niet gezien had. En ziet ineens Wim uitstappen.
Ze stapt bij ons in en even later legt Gerhard Steeg zijn gereedschap neer in de
varkensstal om mee naar binnen te gaan om ons weerzien te feiern. We brengen een
aangenaam uurtje door met koffie èn wijn en zijn weer helemaal op de hoogte van
het wel en wee van de familie waar we nu precies 40 jaar regelmatig contact mee
hebben. We hebben het natuurlijk nog over de tijd dat de jongens bij hen over de
vloer kwamen in de stal en dat Mark zelfs bij ze had Kaffee getrunken. Ooit
hadden we uit de grap nog geopperd dat we er wel eentje konden omruilen. Zij
hadden vier dochters en wij drie zonen. Ach nu zijn ze 81 en 78 jaar en zien er
nog fit uit. Arbeiten macht jung, zegt Gerhard. Maar hij had ook liever gehad
dat hij een flinke schoonzoon in zn bedrijf had gekregen.
Aan de koffie... en een glaasje wijn bij de fam. Steeg in Badenhard
Nou pa, dat was onze stamkroeg, sms-te Catharina al naar Ben. Blijkt dat ze met Ariën al eens in Prath geweest is en vandaar de Wanderweg naar Kerstert namen naar Hotel Krone. Wij zitten hier gebeiteld, mooie kamers en lekker eten. Telkens als er een vogelgefluit te horen is heeft Ben weer een sms-je binnen. Ja dat heeft Paul Sietse zo ingesteld. Op dit moment werkt het internet hier niet. Ein Gast hatte gesorgt für eine Wurm und Telecom hat uns dann heraus geschmissen. Maakt niks uit, gewoon even afkicken. Vandaag hebben we de omgeving hier maar eens bekeken. Deze kant van de Rijn boeide ons nooit zo en we nemen de weg naar Rüdesheim. Daar moet je toch eens geweest zijn als je de Rijn bezoekt. Het is er niet bijzonder en het regent eerst nog wat, maar zo gauw we bij Mainz naar de andere kant van de Rijn vertrokken zijn begint het zonnetje haar best te doen. Natuurlijk gaan we hier de B9 op langs de Rijn en stoppen in het originele Bacharach. In deze niet op toeristen ingestelde tijd van het jaar is er geen toiletgebouw open en we zoeken een gezellige Bäckerei op voor Cappuccino met wat lekkers.
Vlak voor Hotel Krone in Kestert
Bacharach
Niesje en ik vergapen ons aan de etalage met Schildpadpoppen die we zelf vroeger ook gehad hebben. Maar waar ze gebleven zijn weten we ook geen van beide meer. Ze kosten nu 125 euro, niet te geloven...
Senioren kunnen er wat van. Berdena en Curtis nemen ons mee voor een concert
in hun kerk. Ze willen ons graag iets van muziek laten horen. Er is een senior
Band uitgenodigd. Niet te geloven, die kunnen er wat van. We vermaken ons prima.
Veel liederen en marsen zijn bekend. Wim speelde er vroeger nog een bij het Chr.
Muziekkorps in Hattem en een ander song zingt hij tegenwoordig met de
Neighbours, het koor o.l.v. Henriette. Er zijn verschillende dirigenten want
dit zijn allemaal geroutineerde musici en laten hun kunnen zien. Vooral de
zwarte dirigente met spierwit haar maakt indruk. We zijn vanavond uitgenodigd
bij Janeen en Timmy. Janeen is de hele week voor haar nieuwe werkgever op pad
geweest en komt vanuit Chicago weer thuis, maar voor het dinner neemt Pamela de
honneurs waar. Daar heb je zussen voor. Het begint nu op te schieten. Morgen
zien we misschien nog een ijshockeywedstrijd waar Nick in speelt en om half 8
vertrekken we vanaf Minneapolis St Pauls Airport.
Janeen, de oudste dochter van Berdena en Curtis was deze week op pad voor
haar werk, maar vrijdagavond was ze weer thuis. Pamela had het dinner al
voorbereid. Ook hier werden we verwacht. Het werd gezellig. Lekker eten en een
vuurtje buiten. Dochter Abby zit op het ogenblik bij haar vriend Eduard in Den
Haag en daardoor wordt Nederland nòg aantrekkelijker om over te komen. We
wachten af!
Nick nam even de tijd voor ons om gedag te zeggen
Tot slot een dag van afscheid en leuke dingen. Om 9 uur zaten we al paraat bij
een ijshockeytraining van Nick. Wat een stoere jongens! We zagen ooit Tom en
Suze al wedstrijden spelen. Dit was van hetzelfde laken een pak. Het ging er
fors aan toe. Nick is zo gelukkig dat hij een scholarship van zijn College
heeft. Die betalen nu zijn studie. Hij is een topper, zowel wat lengte als wat
spel betreft. Pamela was er ook op tijd, ze had haar neefje lang niet zien
spelen. Daarna zochten we een tentje op voor een kop koffie en het laatste wat
we onze gastvrouw en -heer kunnen aanbieden is een mooie lunch. Dan nemen we
afscheid van Pamela. We dringen opnieuw aan om bij ons terug te komen en dat
wordt beloofd. Dus Ben en Diny... ze komen... wanneer dat zien we wel. We
pakken nu onze koffers, drinken een kopje thee en straks worden we naar Airport
St Paul gebracht. Een mooie afsluiting. Wanneer alles gaat zoals we hopen
haalt Mark ons uit Amerfoort... 5 over drie. We zullen bellen als we op Schiphol
zijn.
Gek is dat! Voor jullie is de dag al bijna voorbij maar hier is het nog volop
21 september, de verjaardag van Rick. Ook vanaf hier van harte gefeliciteerd en
dat doen we straks nog eens dunnetjes over. Het is trouwens ook de geboortedag
van tante Nettie, 21 september 1910, zo vertelde Berdena. Wij zijn de dag
begonnen met een Breakfast in een heel leuk restaurantje, French Meadow Bakery,
allemaal jongelui. Pamela had ons uitgenodigd: speciale pannenkoek, eieren enz.
het werd erg gezellig. Pamela wist nog een park met een beeldentuin en daar
hebben we altijd zin in.
'Look at that house', zei Berdena vanmorgen. Het is een echt Amerikaans huis
zoals je ze hier wel meer ziet.We zijn nog steeds op zoek naar een huis dat door
de beroemde architect Frank Lloyd Wright is ontworpen. Moet iets bijzonders
zijn. We zijn op weg om een mooie scenic route te nemen, richting zuiden naar
Wisconsin. We rijden langs de Missisippi en het Pepin Lake zomaar de natuur in.
Lange tijd zien we niet anders dan bomen, rotsen, water en prachtige
uitzichten.
Een van de mooie plekjes...
Het duurt even voor we een plekje vinden voor een kop koffie, maar toch weer
onverwacht vinden we aan het pepin Lake een tentje met een erg leuke juffrouw.
Ze vertelt ons van alles over deze omgeving die echt puur natuur
uitstraalt. Naast het cafeetje staat een caboose nr 27, het achterstuk van
een trein, de wagon die gebruikt werd door extra werkers aan de trein. Daar
konden we de koffie opdrinken. Erg leuke stop.
En overal het uitzicht op het Pepin Lake
Het houdt niet op. We gaan verder het binnenland van Wisconsin in en komen
onverwacht toch in een plaatsje waar wat meer te beleven is: Stockholm. Het
kleine museum hier laat zien dat zich hier 400 jaar geleden al Zweden hebben
gevestigd. Nu is er veel toerisme, vooral in de zomermaanden. We treffen een
voortreffelijk cafe voor de lunch en gaan op ontdekkingstocht. Behalve een mooie
galerie en een bakker zien we een shop waar de Amish hun prachtige meubels
verkopen. Dat moeten we zien. Wim neemt van alle kanten foto's van de stoel die
er zo relaxt uitziet. Misschien ziet hij kans om met hulp van buurman Jans
zoiets in elkaar te zetten. Zou geweldig zijn.
Even poseren we bij de Iron Lady in Stockholm.
We rijden verder en steken bij Nelson de brug naar Wabasha over. De naam doet
denken aan de Indianen die hier ooit leefden. We weten niet wat we zien. De hele
stad is versierd net of er een wedstrijd aan de gang is wie de mooiste straat
heeft of de mooiste shop. Dat moeten we even van dichtbij bekijken en deze
diva's gaan dus om de beurt even tussen haar mede-collega's zitten. Langs de
andere kant van het Pepin Lake rijden we weer richting St Pauls. Curtis geeft
telkens aanwijzingen voor een goede stop voor een kop koffie, maar Berdena weet
het tegen te houden tot Dunn Brothers dat beroemd is om zijn echt goede
koffie. Ze heeft gelijk. Dit is echt goed. In andere cafeetjes hebben ze maar
een soort slap aftreksel dat de naam koffie eigenlijk niet mag hebben. We
besluiten de dag met een heerlijke maaltijd in huize Ackerman. Met onze
dank.
We brengen een aangename tijd door in deze parken en gaan op weg voor de
lunch in Emma's Crumbees. We waren al voorbereid op de gewoonte om een toetje te
delen. Berdena presteert het om een apple crumble met kaneel ijs te bestellen
met 4 lepels. Onze dienster verblikt of verbloost er niet van. We lachen er wat
af. Wim weet zich hier snel aan te passen. Hij en Curtis kunnen het goed vinden.
Er wordt vaak een stopwoordje gebruikt net zoals wij het hebben zoals 'och
heden'. Berdena hoor ik wel zeggen: ' O holy cow' of ' O my goodness'. De
afkorting is snel gemaakt: O M G. Na de lunch moeten we gewoon mee naar een
enorme winkel voor jagersbenodigheden: Cabela's. Je weet niet wat je ziet. het
is een andere wereld. Jachtgeweren en revolvers te kust en te keur. Kleding voor
de jacht en vissen. Er zijn enorm veel opgezette dieren te zien. Ze hebben er
een echte trekpleister van gemaakt waarvan er overal in de USA winkels van
zijn.
Een enorme moose lijkt zo op je af te komen...
... en wat vind je van zo'n grizzly op je pad?
Is dit niet net Afrika?
Alles is hier te koop... Geweren in alle soorten en maten, revolvers en
kogels. je hoeft maar te kikken.
De woensdag brengt een nieuwe verrassing. Na breakfast gaan we op pad en we
gaan nu een uurtje noordelijk naar een plaats St Cloud. Er zijn een paar
prachtige tuinen vlak naast elkaar. Berdena en curtis hebben het ook nog nooit
gezien, maar hebben het net in een krant ontdekt. De ene tuin is een schaduwtuin
met veel hosta's: The Munsinger Gardens. Mooi, met uitzicht op de Missisippi.
Maar de tweede krijgt veel meer zon en is een plaatje: The Clemens Gardens, naar
Engels voorbeeld. Ben en Diny zouden hun vingers er bij aflikken.
Deze tuinen behoorden tot de Clemens familie. Hij liet het aanleggen voor
zijn vrouw en liet zoveel geld na dat de tuinen ervan onderhouden en vernieuwd
kunnen worden. Er lopen een aantal tuinlieden rond.
Berdena en Curtis tussen de bloemetjes
Op een plek in de tuin ontwaren we een bordje: ' Grace has her 75th birthday
today. When you see her wish her luck'. Even later zien we een tuinvrouw en
vragen haar naar Grace. It is her en ze zegt iets als: Als ik ze te pakken
krijg! Maar eigenlijk vindt ze het best leuk wanneer we haar feliciteren en na
ons weer anderen. Ze ziet er anders niet uit als 75. Ze was op haar 65e van plan
om een paar jaar door te gaan met haar werk hier, maar ze is er nog steeds.
Ter ere van het echtpaar Clemens is er dit beeld van hen te zien, een
zorgzame heer voor zijn invalide vrouwtje.
Op papier stond er dat er 1000 verschillende rozen te zien waren maar volgens
een tuinvrouw waren er nu meer dan 1600 verschillende rozen. De rozengeur komt
je tegemoet als je hier binnenkomt.
' Tomorrow we'll have a sleep in', vertelt Berdena. Ze bedoelt een sleep uit.
Curtis heeft een meeting en zal pas om 10 uur of later weer thuis zijn. En dat
doen we . Tegen half tien zijn we present en met een kop koffie en bekijken we
een aantal brieven en kaarten. Er komen veel herinneringen boven. Er is een
stapel brieven van ene Betty Harmsen waar ze geen idee van had wie dat was en
die elk jaar uitgebreid brieven stuurt met kerst nadat herman overleed. Berdena
stuurt trouw het een en ander terug maar had geen idee wie het was. Ik speurde
de brieven door en ontdekte dat het een dochter is van Herman Jansen van
Piepenbelt, die in 1959 naar Canada emigreerde, dus een achternichtje van ons
beiden. Dat verheldert de zaak. We zien een brief die Diny schreef in 1980
waarin ze vertelt over de reis van mama en pa naar Herman en Nettie wat ze zo
fijn gevonden heeft, vooral om hen beter te leren kennen. Het was een uurtje met
een lach en een traan. Dat kun je je misschien voorstellen.
We hebben een lekker ontspannen dagje. We lezen wat en Berdena laat me de
brieven zien die Herman vanuit Nederland meebracht van tante Jantje, dezelfde
die hij ooit naar huis schreef. Ze zijn allemaal bewaard gebleven. Hij heeft ze
toen hij veel ouder was vertaald voor zijn kinderen en dat is een indrukwekkend
boekwerk geworden. Erg interessant om te lezen hoe hij de eerste tijd
doorbracht. Hij dacht zelfs dat opa hem nog zou volgen maar de manier waarop er
geleefd werd, de meisjes met hun korte haar en andere kleding, deed hem
twijfelen. Mevr. Niessen, de familie waarvoor hij werkte had zelfs een jurk met
een wat lage hals aan. Dat vond hij maar niks. Hij bezocht de Fair in 1925 en
ging zelfs een paar dagen op stap met een paar jongens naar het Corn Palace in
Mitchel waar toen een soort feest was. Zo leuk om allemaal te lezen zoals hij
het beleefde.
Na de middag gaan we Minneapolis in en zien de stad vanaf grote hoogte. Bij
het Guthrie Theatre is een enorme roltrap die ons bijna boven brengt. We hebben
een prachtig uitzicht over deze stad en bewonderen de nieuwe brug die vlak na
het bezoek van Ben en Diny in 2006 instortte en waarbij heel wat mensen
omkwamen. Een aardige jongeman bij de receptie vertelt dat hij ook in
Amsterdam geweest is omdat zijn grootvader in de oorlog daarvandaan vluchtte.
Hij had wel twee kisten met tulpenbollen bij zich waarin hij in Minneapolis een
handel begon... en met succes.Het is echt een prachtige stad met veel groen en
de Missisippi die er dwars doorheen slingert.
We worden nu verwacht bij zoon Tim en zijn gezin, zijn vrouw Chris en de beide zoontjes Will en Bennie, die geboren is met het syndroom van Down. Will is helemaal gek van Spiderman en kreeg dit pak voor zijn verjaardag