Dit is ons nieuw hondje Kira, een kruising van een waterhond en een Podenko. Ze is sinds 7 februari 2024 bij ons en druk bezig ons hart te veroveren. Het is een lief, aanhankelijk hondje, dat zich op een week snel aan ons heeft aangepast. Ze is heel vinnig en nieuwsgierig, een heel ander hondje dan Noleke.
This is our new dog Kira, a cross between a water dog and a Podenko. She has been with us since February 7, 2024 and is busy winning our hearts. She is a sweet, affectionate dog who quickly adapted to us within a week. She is very quick and curious, a very different dog than Noleke.
DEAR VISITOR,
MY BLOG EXISTS ALREADY 12 YEARS AND 10 MONTHS.
ON 06/04/2024 MORE THAN 1.951.050
VISITORS FROM 134 DIFFERENT NATIONS ALREADY FOUND THEIR WAY TO MY BLOG.
THAT IS AN AVERAGE OF 400GUESTS PER DAY.
THANK YOU FOR VISITING MY BLOG AND HOPE YOU ENJOY EACH TIME.
The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld In België had je vooral BUFON of het Belgisch UFO-Netwerk, dat zich met UFO's bezighoudt. BEZOEK DUS ZEKER VOOR ALLE OBJECTIEVE INFORMATIE , enkel nog beschikbaar via Facebook en deze blog.
Verder heb je ook het Belgisch-Ufo-meldpunt en Caelestia, die prachtig, doch ZEER kritisch werk leveren, ja soms zelfs héél sceptisch...
Voor Nederland kan je de mooie site www.ufowijzer.nl bezoeken van Paul Harmans. Een mooie site met veel informatie en artikels.
MUFON of het Mutual UFO Network Inc is een Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in alle USA-staten en diverse landen.
MUFON's mission is the analytical and scientific investigation of the UFO- Phenomenon for the benefit of humanity...
Je kan ook hun site bekijken onder www.mufon.com.
Ze geven een maandelijks tijdschrift uit, namelijk The MUFON UFO-Journal.
Since 02/01/2020 is Pieter ex-president (=voorzitter) of BUFON, but also ex-National Director MUFON / Flanders and the Netherlands. We work together with the French MUFON Reseau MUFON/EUROP.
ER IS EEN NIEUWE GROEPERING DIE ZICH BUFON NOEMT, MAAR DIE HEBBEN NIETS MET ONZE GROEP TE MAKEN. DEZE COLLEGA'S GEBRUIKEN DE NAAM BUFON VOOR HUN SITE... Ik wens hen veel succes met de verdere uitbouw van hun groep. Zij kunnen de naam BUFON wel geregistreerd hebben, maar het rijke verleden van BUFON kunnen ze niet wegnemen...
26-03-2016
Saturn's Moons and Rings May Be Younger Than the Dinosaurs
Saturn's Moons and Rings May Be Younger Than the Dinosaurs
By Elizabeth Howell, Space.com Contributor
Saturn and its moon Titan appearin this image taken by the Cassini probe. The planet's rings and many of its moons may be only about 100 million years old.
Credit: NASA/JPL-Caltech/Space Science Institute
Some of Saturn's icy moons may have been formed after many dinosaurs roamed the Earth. New computer modeling of the Saturnian system suggests the rings and moons may be no more than 100 million years old.
Saturn hosts 62 known moons. All of them are influenced not only by the gravity of the planet, but also by each other's gravities. A new computer model suggests that the Saturnian moons Tethys, Dione and Rhea haven't seen the kinds of changes in their orbital tilts that are typical for moons that have lived in the system and interacted with other moons over long periods of time. In other words, these appear to be very young moons.
"Moons are always changing their orbits. That's inevitable," Matija Cuk, principal investigator at the SETI Institute and one of the authors of the new research, said in a statement. "But that fact allows us to use computer simulations to tease out the history of Saturn's inner moons. Doing so, we find that they were most likely born during the most recent 2 percent of the planet's history." [Saturn Photos: Latest Images from NASA's Cassini Orbiter]
The age of Saturn's rings has come under considerable debate since their discovery in the 1600s. In 2012, however, French astronomers suggested that some of the inner moons and the planet's well-known rings may have recent origins. The researchers showed that tidal effects — which refer to "the gravitational interaction of the inner moons with fluids deep in Saturn’s interior," according to the statement — should cause the moons to move to larger orbits in a very short time.
"Saturn has dozens of moons that are slowly increasing their orbital size due to tidal effects. In addition, pairs of moons may occasionally move into orbital resonances. This occurs when one moon's orbital period becomes a simple fraction of another. For example, one moon could orbit twice as fast as another moon, or three times as fast.
Saturn's moon Tethys may only have formed about 100 million years ago.
Credit: NASA/JPL-Caltech/Space Science Institute
Once an orbital resonance takes place, the moons can affect each other's gravity, even if they are very small. This will eventually elongate their orbits and tilt them from their original orbital plane.
By looking at computer models that predict how extended a moon's orbit should become over time, and comparing that with the actual position of the moon today, the researchers found that the orbits of Tethys, Dione and Rhea are "less dramatically altered than previously thought," the statement said. The moons don't appear to have moved very far from where they were born.
To get a more specific value for the ages of these moons, Cuk used ice geysers on Saturn's moon Enceladus. The researchers assumed that the energy powering those geysers comes from tidal interactions with Saturn and that the level of geothermal activity on Enceladus has been constant, and from there, inferred the strength of the tidal forces from Saturn.
Using the computer simulations, the researchers concluded that Enceladus would have moved from its original orbital position to its current one in just 100 million years — meaning it likely formed during the Cretaceous period. The larger implication is that the inner moons of Saturn and its gorgeous rings are all relatively young. (The more distant moons Titan and Iapetus would not have been formed at the same time.)
"So the question arises — what caused the recent birth of the inner moons?" Cuk said in the statement. "Our best guess is that Saturn had a similar collection of moons before, but their orbits were disturbed by a special kind of orbital resonance involving Saturn's motion around the sun. Eventually, the orbits of neighboring moons crossed, and these objects collided. From this rubble, the present set of moons and rings formed."
The research is being published in the Astrophysical Journal.
The solar system appears to have a new ninth planet. Today, two scientists announced evidence that a body nearly the size of Neptune—but as yet unseen—orbits the sun every 15,000 years. During the solar system’s infancy 4.5 billion years ago, they say, the giant planet was knocked out of the planet-forming region near the sun. Slowed down by gas, the planet settled into a distant elliptical orbit, where it still lurks today.
The claim is the strongest yet in the centuries-long search for a “Planet X” beyond Neptune. The quest has been plagued by far-fetched claims and even outright quackery. But the new evidence comes from a pair of respected planetary scientists, Konstantin Batygin and Mike Brown of the California Institute of Technology (Caltech) in Pasadena, who prepared for the inevitable skepticism with detailed analyses of the orbits of other distant objects and months of computer simulations. “If you say, ‘We have evidence for Planet X,’ almost any astronomer will say, ‘This again? These guys are clearly crazy.’ I would, too,” Brown says. “Why is this different? This is different because this time we’re right.”
Mike Brown (left) and Konstantin Batygin.
LANCE HAYASHIDA/CALTECH
Outside scientists say their calculations stack up and express a mixture of caution and excitement about the result. “I could not imagine a bigger deal if—and of course that’s a boldface ‘if’—if it turns out to be right,” says Gregory Laughlin, a planetary scientist at the University of California (UC), Santa Cruz. “What’s thrilling about it is [the planet] is detectable.”
Batygin and Brown inferred its presence from the peculiar clustering of six previously known objects that orbit beyond Neptune. They say there’s only a 0.007% chance, or about one in 15,000, that the clustering could be a coincidence. Instead, they say, a planet with the mass of 10 Earths has shepherded the six objects into their strange elliptical orbits, tilted out of the plane of the solar system.
The orbit of the inferred planet is similarly tilted, as well as stretched to distances that will explode previous conceptions of the solar system. Its closest approach to the sun is seven times farther than Neptune, or 200 astronomical units (AUs). (An AU is the distance between Earth and the sun, about 150 million kilometers.) And Planet X could roam as far as 600 to 1200 AU, well beyond the Kuiper belt, the region of small icy worlds that begins at Neptune’s edge about 30 AU.
If Planet X is out there, Brown and Batygin say, astronomers ought to find more objects in telltale orbits, shaped by the pull of the hidden giant. But Brown knows that no one will really believe in the discovery until Planet X itself appears within a telescope viewfinder. “Until there’s a direct detection, it’s a hypothesis—even a potentially very good hypothesis,” he says. The team has time on the one large telescope in Hawaii that is suited for the search, and they hope other astronomers will join in the hunt.
Killing Pluto was fun, but this is head and shoulders above everything else.
Batygin and Brown published the result today in The Astronomical Journal. Alessandro Morbidelli, a planetary dynamicist at the Nice Observatory in France, performed the peer review for the paper. In a statement, he says Batygin and Brown made a “very solid argument” and that he is “quite convinced by the existence of a distant planet.”
Championing a new ninth planet is an ironic role for Brown; he is better known as a planet slayer. His 2005 discovery of Eris, a remote icy world nearly the same size as Pluto, revealed that what was seen as the outermost planet was just one of many worlds in the Kuiper belt. Astronomers promptly reclassified Pluto as a dwarf planet—a saga Brown recounted in his book How I Killed Pluto.
Now, he has joined the centuries-old search for new planets. His method—inferring the existence of Planet X from its ghostly gravitational effects—has a respectable track record. In 1846, for example, the French mathematician Urbain Le Verrier predicted the existence of a giant planet from irregularities in the orbit of Uranus. Astronomers at the Berlin Observatory found the new planet, Neptune, where it was supposed to be, sparking a media sensation.
Remaining hiccups in Uranus’s orbit led scientists to think that there might yet be one more planet, and in 1906 Percival Lowell, a wealthy tycoon, began the search for what he called “Planet X” at his new observatory in Flagstaff, Arizona. In 1930, Pluto turned up—but it was far too small to tug meaningfully on Uranus. More than half a century later, new calculations based on measurements by the Voyager spacecraft revealed that the orbits of Uranus and Neptune were just fine on their own: No Planet X was needed.
Yet the allure of Planet X persisted. In the 1980s, for example, researchers proposed that an unseen brown dwarf star could cause periodic extinctions on Earth by triggering fusillades of comets. In the 1990s, scientists invoked a Jupiter-sized planet at the solar system’s edge to explain the origin of certain oddball comets. Just last month, researchers claimed to have detected the faint microwave glow of an outsized rocky planet some 300 AU away, using an array of telescope dishes in Chile called the Atacama Large Millimeter Array (ALMA). (Brown was one of many skeptics, noting that ALMA’s narrow field of view made the chances of finding such an object vanishingly slim.)
Brown got his first inkling of his current quarry in 2003, when he led a team that found Sedna, an object a bit smaller than both Eris and Pluto. Sedna’s odd, far-flung orbit made it the most distant known object in the solar system at the time. Its perihelion, or closest point to the sun, lay at 76 AU, beyond the Kuiper belt and far outside the influence of Neptune’s gravity. The implication was clear: Something massive, well beyond Neptune, must have pulled Sedna into its distant orbit.
(DATA) JPL; BATYGIN AND BROWN/CALTECH; (DIAGRAM) A. CUADRA/SCIENCE
That something didn’t have to be a planet. Sedna’s gravitational nudge could have come from a passing star, or from one of the many other stellar nurseries that surrounded the nascent sun at the time of the solar system’s formation.
Since then, a handful of other icy objects have turned up in similar orbits. By combining Sedna with five other weirdos, Brown says he has ruled out stars as the unseen influence: Only a planet could explain such strange orbits. Of his three major discoveries—Eris, Sedna, and now, potentially, Planet X—Brown says the last is the most sensational. “Killing Pluto was fun. Finding Sedna was scientifically interesting,” he says. “But this one, this is head and shoulders above everything else.”
Brown and Batygin were nearly beaten to the punch. For years, Sedna was a lone clue to a perturbation from beyond Neptune. Then, in 2014, Scott Sheppard and Chad Trujillo (a former graduate student of Brown’s) published a paper describing the discovery of VP113, another object that never comes close to the sun. Sheppard, of the Carnegie Institution for Science in Washington, D.C., and Trujillo, of the Gemini Observatory in Hawaii, were well aware of the implications. They began to examine the orbits of the two objects along with 10 other oddballs. They noticed that, at perihelion, all came very near the plane of solar system in which Earth orbits, called the ecliptic. In a paper, Sheppard and Trujillo pointed out the peculiar clumping and raised the possibility that a distant large planet had herded the objects near the ecliptic. But they didn’t press the result any further.
Later that year, at Caltech, Batygin and Brown began discussing the results. Plotting the orbits of the distant objects, Batygin says, they realized that the pattern that Sheppard and Trujillo had noticed “was only half of the story.” Not only were the objects near the ecliptic at perihelia, but their perihelia were physically clustered in space (see diagram, above).
For the next year, the duo secretly discussed the pattern and what it meant. It was an easy relationship, and their skills complemented each other. Batygin, a 29-year-old whiz kid computer modeler, went to college at UC Santa Cruz for the beach and the chance to play in a rock band. But he made his mark there by modeling the fate of the solar system over billions of years, showing that, in rare cases, it was unstable: Mercury may plunge into the sun or collide with Venus. “It was an amazing accomplishment for an undergraduate,” says Laughlin, who worked with him at the time.
Brown, 50, is the observational astronomer, with a flair for dramatic discoveries and the confidence to match. He wears shorts and sandals to work, puts his feet up on his desk, and has a breeziness that masks intensity and ambition. He has a program all set to sift for Planet X in data from a major telescope the moment they become publicly available later this year.
Their offices are a few doors down from each other. “My couch is nicer, so we tend to talk more in my office,” Batygin says. “We tend to look more at data in Mike’s.” They even became exercise buddies, and discussed their ideas while waiting to get in the water at a Los Angeles, California, triathlon in the spring of 2015.
First, they winnowed the dozen objects studied by Sheppard and Trujillo to the six most distant—discovered by six different surveys on six different telescopes. That made it less likely that the clumping might be due to an observation bias such as pointing a telescope at a particular part of the sky.
Batygin began seeding his solar system models with Planet X’s of various sizes and orbits, to see which version best explained the objects’ paths. Some of the computer runs took months. A favored size for Planet X emerged—between five and 15 Earth masses—as well as a preferred orbit: antialigned in space from the six small objects, so that its perihelion is in the same direction as the six objects’ aphelion, or farthest point from the sun. The orbits of the six cross that of Planet X, but not when the big bully is nearby and could disrupt them. The final epiphany came 2 months ago, when Batygin’s simulations showed that Planet X should also sculpt the orbits of objects that swoop into the solar system from above and below, nearly orthogonal to the ecliptic. “It sparked this memory,” Brown says. “I had seen these objects before.” It turns out that, since 2002, five of these highly inclined Kuiper belt objects have been discovered, and their origins are largely unexplained. “Not only are they there, but they are in exactly the places we predicted,” Brown says. “That is when I realized that this is not just an interesting and good idea—this is actually real.”
Sheppard, who with Trujillo had also suspected an unseen planet, says Batygin and Brown “took our result to the next level. …They got deep into the dynamics, something that Chad and I aren’t really good with. That’s why I think this is exciting.”
Others, like planetary scientist Dave Jewitt, who discovered the Kuiper belt, are more cautious. The 0.007% chance that the clustering of the six objects is coincidental gives the planet claim a statistical significance of 3.8 sigma—beyond the 3-sigma threshold typically required to be taken seriously, but short of the 5 sigma that is sometimes used in fields like particle physics. That worries Jewitt, who has seen plenty of 3-sigma results disappear before. By reducing the dozen objects examined by Sheppard and Trujillo to six for their analysis, Batygin and Brown weakened their claim, he says. “I worry that the finding of a single new object that is not in the group would destroy the whole edifice,” says Jewitt, who is at UC Los Angeles. “It’s a game of sticks with only six sticks.”
IMAGES: WIKIMEDIA COMMONS; NASA/JPL-CALTECH; A. CUADRA/SCIENCE; NASA/JHUAPL/SWRI; (DIAGRAM) A. CUADRA/SCIENCE
At first blush, another potential problem comes from NASA’s Widefield Infrared Survey Explorer (WISE), a satellite that completed an all-sky survey looking for the heat of brown dwarfs—or giant planets. It ruled out the existence of a Saturn-or-larger planet as far out as 10,000 AU, according to a 2013 study by Kevin Luhman, an astronomer at Pennsylvania State University, University Park. But Luhman notes that if Planet X is Neptune-sized or smaller, as Batygin and Brown say, WISE would have missed it. He says there is a slim chance of detection in another WISE data set at longer wavelengths—sensitive to cooler radiation—which was collected for 20% of the sky. Luhman is now analyzing those data.
Even if Batygin and Brown can convince other astronomers that Planet X exists, they face another challenge: explaining how it ended up so far from the sun. At such distances, the protoplanetary disk of dust and gas was likely to have been too thin to fuel planet growth. And even if Planet X did get a foothold as a planetesimal, it would have moved too slowly in its vast, lazy orbit to hoover up enough material to become a giant.
Instead, Batygin and Brown propose that Planet X formed much closer to the sun, alongside Jupiter, Saturn, Uranus, and Neptune. Computer models have shown that the early solar system was a tumultuous billiards table, with dozens or even hundreds of planetary building blocks the size of Earth bouncing around. Another embryonic giant planet could easily have formed there, only to be booted outward by a gravitational kick from another gas giant.
It’s harder to explain why Planet X didn’t either loop back around to where it started or leave the solar system entirely. But Batygin says that residual gas in the protoplanetary disk might have exerted enough drag to slow the planet just enough for it to settle into a distant orbit and remain in the solar system. That could have happened if the ejection took place when the solar system was between 3 million and 10 million years old, he says, before all the gas in the disk was lost into space.
Hal Levison, a planetary dynamicist at the Southwest Research Institute in Boulder, Colorado, agrees that something has to be creating the orbital alignment Batygin and Brown have detected. But he says the origin story they have developed for Planet X and their special pleading for a gas-slowed ejection add up to “a low-probability event.” Other researchers are more positive. The proposed scenario is plausible, Laughlin says. “Usually things like this are wrong, but I’m really excited about this one,” he says. “It’s better than a coin flip.”
All this means that Planet X will remain in limbo until it is actually found.
Astronomers have some good ideas about where to look, but spotting the new planet won’t be easy. Because objects in highly elliptical orbits move fastest when they are close to the sun, Planet X spends very little time at 200 AU. And if it were there right now, Brown says, it would be so bright that astronomers probably would have already spotted it.
Instead, Planet X is likely to spend most of its time near aphelion, slowly trotting along at distances between 600 and 1200 AU. Most telescopes capable of seeing a dim object at such distances, such as the Hubble Space Telescope or the 10-meter Keck telescopes in Hawaii, have extremely tiny fields of view. It would be like looking for a needle in a haystack by peering through a drinking straw.
One telescope can help: Subaru, an 8-meter telescope in Hawaii that is owned by Japan. It has enough light-gathering area to detect such a faint object, coupled with a huge field of view—75 times larger than that of a Keck telescope. That allows astronomers to scan large swaths of the sky each night. Batygin and Brown are using Subaru to look for Planet X—and they are coordinating their efforts with their erstwhile competitors, Sheppard and Trujillo, who have also joined the hunt with Subaru. Brown says it will take about 5 years for the two teams to search most of the area where Planet X could be lurking.
The 8-meter Subaru Telescope atop Mauna Kea in Hawaii has a large field of view—enabling it to search efficiently for Planet X.
Subaru Telescope, NAOJ
If the search pans out, what should the new member of the sun’s family be called? Brown says it’s too early to worry about that and scrupulously avoids offering up suggestions. For now, he and Batygin are calling it Planet Nine (and, for the past year, informally, Planet Phattie—1990s slang for “cool”). Brown notes that neither Uranus nor Neptune—the two planets discovered in modern times—ended up being named by their discoverers, and he thinks that that’s probably a good thing. It’s bigger than any one person, he says: “It’s kind of like finding a new continent on Earth.”
He is sure, however, that Planet X—unlike Pluto—deserves to be called a planet. Something the size of Neptune in the solar system? Don’t even ask. “No one would argue this one, not even me.”
NASA dropped a 2-ton kinetic missile on the moon: What did they destroy?
NASA dropped a 2-ton kinetic missile on the moon: What did they destroy?
Is it possible that NASA bombed the moon in order to destroy an Alien base? According to many people around the world, the answer is a big YES.
According to a set of images and alleged reports, there are alien structures on the surface of the moon, and NASA launched a 2-ton kinetic weapon to destroy them, despite international laws clearly prohibiting it.
One of the greatest enigmas regarding UFOs and Alien life is whether governments and Space Agencies around the world are covering up such information. While seeing UFO’s on Earth and videos from space isn’t something new, in the last couple of years, a lot of attention has been drawn to Earth’s moon. There, on the surface of Earth’s natural surface lay numerous ‘Alien’ Bases. The fact that many believe NASA and governments around the world have covered up information on these alien bases has become a widely accepted ideology in the last decade among ufologists and believers.
One of the most interesting things about the moon, which involves a ‘typical’ cover-up is the LCROSS mission by NASA where they literally BOMBED the surface of the moon for alleged ‘Scientific’ purposes.
Despite the fact that it strictly prohibited, NASA released a ‘Centaur’ kinetic weapon which ultimately impacted the moon.
In the last couple of decades, several extremely important treaties have made significant impact on Military Space Policy, and according to the Book The Paths Of Heaven: The Evolution Of Airpower Theory, the following treaties are of note:
1) The Outer Space Treaty (OST) which dates back to 1967, clearly states that international law applies BEYOND the atmosphere. The treaty of 1967 reemphasized standing international laws and initiated new space-related laws: Free Access to space and celestial bodies for peaceful intent, prohibitions on national appropriations of space or celestial bodies, prohibitions on putting any weapons of mass destruction in space or on celestial bodies.
2) The Antiballistic Missile (ABM) treaty of 1972 (which was signed between the USA and the USSR) banned the development, testing, and employment of space-based ABMs.
3) The Convention on Registration (1974) requires parties to maintain a registry of objects launched into space and report orbital parameters and general function of those objects to the UN.
4) And most importantly, the Environmental Modification Convention signed in 1980 which prohibits the hostile use of environmental modification.
Apart of the above-mentioned treaties, in 1977 a convention was concluded on the prohibition of military or any other hostile use of environmental modification techniques which set out a number of prohibitions also with respect to outer space and celestial bodies. (Source: Perestroika and International Law)
Despite the above-mentioned facts, NASA modified the surface of the moon after launching the 2-ton kinetic weapon which created a 5-mile wide crater.
‘Officially’, the main LCROSS mission objective was to explore the presence of water ice in a permanently shadowed crater near a lunar polar region. The mission was launched together with the Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO) on June 18, 2009, as part of the shared Lunar Precursor Robotic Program, the first American mission to the Moon in over ten years.
But… why break numerous international laws and go against their very own standards all of a sudden? Well, according to many, the true purpose behind the 2009 LCROSS ‘Moon bombing’ was far more enigmatic than anyone at NASA is willing to accept.
According to many ufologists,-and alleged images which show ‘alien’ structures on the surface of the moon- NASAs LCROSS mission had a more militaristic objective rather than scientific. Many believe that the 2-ton kinetic weapon that was detonated on the Moon’s South Pole was aimed at an Alien Base located there.
Check out these images:
This “bombed” moon base might perhaps explain why we haven’t been there in recent years, why would we avoid the Moon so much? We know that it is a place filled with minerals, it has water (and they really needed to bomb it to find out?) and it would make a perfect outpost for anyone who wants to continue the exploration of our solar system and it would also help us get to Mars and beyond.
However, despite the fact that many reports and enigmatic images of alleged structures on the moon are there, it’s nearly impossible to prove (or disprove for that matter) their existence and the truth behind until perhaps one day, we return to the Moon. However, returning to the moon isn’t a guarantee that we will finally have disclosure whether or not there is an alien presence on the moon.
It is a profound mystery why NASA decided to break international laws and literally BOMBEDthe moon for alleged scientific purposes.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:News from the FRIENDS of facebook ( ENG )
Humans May Go Extinct in the Near Future, Experts Determine
Humans May Go Extinct in the Near Future, Experts Determine
A recent study has revealed that carbon emissions reached a new historic level, with the same measurements being recorded some 66 million years ago, when numerous dinosaur species went extinct from the surface of the Earth.
Carbon dioxide emissions continue to rise, although at a slower pace than the previous years. Analysts have been digging through geological evidence in the hopes of finding a similar period in our planet’s history when the temperatures raised to a similar level, so they used sediment cores gathered from the New Jersey coast to inspect the isotope measurements.
The team of experts led by Richard Zeebe from the University of Hawaii discovered that an increase in carbon emissions and global warming occurred almost at the same time during the Palaeocene-Eocene Thermal Maximum (PETM) period approximately 56 million years ago, in a time when the supercontinent Pangea started to divide into smaller continents.
Scientists consider the current climate changes to be similar to those happening during the PETM period, just that the current shift is happening at a more hasted pace.
However, the most intriguing part of the study was when Zeebe and his colleagues compared the annual carbon emissions rates from present days and the PETM. During the dinosaur age, emissions ranged between 0.6 and 1.1 billion tonnes per year, while today, there are over 10 billion tonnes that are annually being spread throughout the atmosphere, and the numbers are rising each year.
To better understand the gravity of the situation, the team of experts referred to today’s carbon emission levels as the highest they’ve ever been since dinosaurs roamed the planet, and probably even earlier than that. So, should we be alarmed by this never-before experienced CO2 emissions?
“We conclude that, given currently available records, the present anthropogenic carbon release rate is unprecedented during the past 66 million years,” the researchers stated. “We suggest that such a ‘no-analogue’ state represents a fundamental challenge in constraining future climate projections. Also, future ecosystem disruptions are likely to exceed the relatively limited extinctions observed at the PETM.”
There is a thin line between the survival of our species and extinction, and while more and more people consider the possibility of space colonies or even colonizing other planets as our salvation ticket, it’s only logical to assume that planet Earth remains our most viable and resourceful alternative. The CO2 emissions have reached an unprecedented level that’s seemingly accelerating year after year, and because of this, it’s hard to anticipate what is going to happen or how much time we have left at our disposal.
The planet is going to react sooner or later since the amount of CO2 that’s being released into the atmosphere is ten times higher than the historical maximum. There will be devastating consequences for all earthlings, and unless we manage to surpass this transition phase that we find ourselves into, we may go extinct just like the dinosaurs and other species before us. (source)
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen) Categorie:News from the FRIENDS of facebook ( ENG )
Giant Alien Humanoids Evidence Destroyed?
Giant Alien Humanoids Evidence Destroyed?
A Supreme Court ruling, has forced the Smithsonian institution to release classified papers dating back to the turn of the century. which could prove the organization was involved in a monstrous historical coverup.
During the court case, new elements were brought to light, as several whistle blowers admitted to the existence of documents, that allegedly proved the destruction of tens of thousands of human skeletons, reaching between 6 feet and 12 feet in height.
EmDrive: ‘Onmogelijke’ brandstofloze motor onderworpen aan peer review
EmDrive: ‘Onmogelijke’ brandstofloze motor onderworpen aan peer review
De ‘onmogelijke’ EmDrive is een motor die ruimteschepen kan aandrijven door middel van microgolfstraling. Op deze manier kunnen de schepen in de ruimte accelereren zonder brandstof te verbruiken.
Als de technologie werkt zal deze motor voor een revolutie zorgen in de ruimtevaart. Ruimteschepen zouden een stuk lichter worden en lange reizen zouden plotseling een stuk dichterbij komen.
Een door microgolven aangedreven motor die de mens naar de sterren kan brengen. Het klinkt haast te mooi om waar te zijn. Volgens de gangbare natuurkunde kan de EmDrive helemaal niet bestaan.
Geen actie, alleen reactie
Eén van de wetten van Newton zegt dat een reactie (voortstuwing) alleen mogelijk is na een actie (verbranding van brandstof). Bij de EmDrive is er geen actie, ogenschijnlijk alleen reactie. De motor gebruikt elektromagnetisme in een afgesloten ruimte als voortstuwing.
De International Business Times meldt dat de EmDrive op dit moment wordt onderworpen aan collegiale toetsing. De krant heeft de informatie van het forum van NASASpaceflight.com gehaald. Op het forum zegt een lid van het EmDrive-team, Paul March, ook dat beweringen dat Eagleworks, een experimenteel laboratorium in het Johnson Space Center, dood is, niet waar zijn.
Realiteit
Het doel van Eagleworks is het onderzoeken van claims over voortstuwing die vergezocht zijn. Het is dus geen verrassing dat de EmDrive er wordt bestudeerd. De komende maanden moet duidelijk gaan worden of de vreemde technologie ooit realiteit zal worden.
Pak de popcorn er maar bij, schrijft Popular Mechanics, want dit kan allemaal wel eens heel erg raar gaan worden. De site verwacht niet dat de EmDrive de collegiale toetsing met succes zal doorstaan, maar acht het niet onmogelijk.
Mijn dochters hadden schoolvakantie en logeerden bij mijn ouders. Ik had last van de griep, dus ik besloot te gaan slapen in het bed van mijn oudste dochter om er zo voor te zorgen dat ik mijn partner niet zou infecteren.
Ik liet de gordijnen open zodat het maanlicht naar binnen kon schijnen. Rond 23:15 zag ik door de bomen in onze tuin iets dat leek op de flitsende lichten van een vliegtuig aan de nachthemel.
Het was een heldere nacht, dus keek ik voor ongeveer een minuut naar de lichten en vond dat ze wel een beetje vreemd flitsten, maar dacht dat dit kwam omdat ik ze door de takken van de bomen zag.
Ik draaide mij op mijn zij om te gaan slapen, maar na 30 minuten merkte ik dat ik niet kon slapen en rolde weer op mijn rug.
De vreemde flitsende lichten waren er nog steeds en ik besefte dat als het een vliegtuig of een satelliet geweest zou zijn, deze allang weer vertrokken zou zijn.
Ik stapte uit bed, pakte mijn mobiel die aan het opladen was en begon met filmen. Ik zag de straatlantaarn in de rechter onderkant van het scherm, daarna zoomde ik in op het licht. Ik hield de telefoon stil op de vensterbank en opeens was mijn telefoon compleet dood.
Ik bukte mij om de telefoon weer aan de lader te doen en toen ik opkeek was het licht weg.
Ik heb exact hetzelfde licht gezien toen ik een meisje was, ergens laat jaren '90. Samen met mijn vader, moeder en zuster stonden wij achter in onze tuin in St. George te kijken naar een meteorietenstorm. Aan het einde daarvan zag ik precies hetzelfde licht rondhangen boven ons huis en het maakte ook precies dezelfde bewegingen.
In de nacht toen ik probeerde het vreemde licht te filmen, zagen mijn oudste dochter en haar beste vriendin verschillende heldere verlichte lichtbollen in hun slaapkamer in het huis van mijn moeder.
Niemand van ons voelde zich bang. Wij houden ons niet bezig met paranormale dingen en wij weten ook niet veel over UFO’s. We weten alleen dat wij soms vreemde lichten zien en dat er rondom ons soms vreemde dingen gebeuren.
Wij voelen ons de laatste tijd niet zo goed. Mijn beide dochters staan op de wachtlijst voor een afspraak met de KNO arts in het ziekenhuis. Ikzelf sta op een wachtlijst voor een onderzoek naar allergie. We hebben allemaal infecties in de luchtwegen en chronische bijholteontsteking. Mijn oudste dochter heeft veel last van neusbloedingen en is wakker geworden met kneuzingen en bloed aan haar gehemelte.
Mijn jongste dochter heeft een bizar driehoekig merkteken op haar schouder en ik heb een vreemd litteken op mijn kuit. Er zijn nog meer vreemde gezondheidsdingen, maar dit is waarschijnlijk voor nu voldoende. Ik heb medische documentatie en foto’s van alles.
Wat ik graag zou willen weten, is of hier inderdaad iets vreemds aan de hand is?
Full Spectrum Camcorders, Why Is Infrared Important? UFO Sighting News.
Full Spectrum Camcorders, Why Is Infrared Important? UFO Sighting News.
Now a lot of people are asking why they often cannot see a UFO with a normal camera. Well, thats because there is always an IR (infrared filter) built into the camera to take out the IR light, so your camera will not see the UFO. UFOs reflect IR light, but IR is invisible to the human eye. So either you have to convert a camera by taking out the IR filter so you can see it, or buy a full spectrum camera that only sees in infrared.
This next piece of UFO footage was captured at around 3PM on 10 April 2011. The camcorderused is an old modified Sony DCR TRV140E with a 1.7x tele-converter, recorded in infrared/visible light mixed and the manual focus in use. I have one, but haven't been able to use it due to clouds 24/7 here in Taiwan. I will try again soon. Check out this video below, its an awesome demonstration of a FULL SPECTRUM, Infrared camera. No cloaked object can hide from it! Its the #1 tool of professional UFO hunters. I have an 15 year old Infrared camera, but the new ones are much higher detail, (Click Here for IR camcorders) to view these HD tools. Scott C. Waring www.ufosightingsdaily.com
Black UFO Found Landed In Desert In Arizona On Google Earth Map, March 2016, Video, UFO Sighting News.
Black UFO Found Landed In Desert In Arizona On Google Earth Map, March 2016, Video, UFO Sighting News.
Date of discovery: March 24, 2016 Location of discovery: 2 miles west of Bunk Robinson Peak, Arizona, USA Google coordinates:31° 26’43″N 109° 4’30″W
Here is a great catch of a black disk UFO landed out in the middle of nowhere on the boarder of Arizona, New Mexico and Mexico. Its an hour drive to get to any city, but there is a white pick up truck parked near the black disk. The disk is located where no one would ever look for it. Usually UFOs are parked below water, but to have it above the ground is much more convenient to use in other ways. Don't take my word for it, copy paste the coordinates into the Google search box and check it out. Scott C. Waring www.ufosightingsdaily.com
Stanton T. Friedman believes that there are many things that can be done to improve the respectability score of ufology. In his words, “we can show people facts and the sources of the data.” This presentation includes the details of:
1. Advanced nuclear fission rockets that operate using the same energy as our Sun. 2. The results of major studies such as Project Blue Book, – Special Report No. 14. 3. The false claims that have been made by what Stanton Friedman refers to as “the noisy negativists” and those who foolishly claim that Governments can’t keep secrets. 4. Blacked out Classified UFO documents. 5. UFO pictures that real scientists say are genuine. 6. Reasons for Aliens to visit Earth without landing on the White House lawn and for Governments to withhold evidence. 7. Preparing Research Papers for Journal Publication and the peer review process. 8. How to stop being Apologetic UFOlogists and speak out.
November 8, 1995 at approximately 8:40p.m., in rural Rosholt, Wisconsin, there was a flash of light that illuminated the entire area around our house. I was in the basement and my mother and stepfather were upstairs. We all went to the front door and noticed an orange orb hovering over a tree line, to the south. I am not sure of the distance, but my best guess is around a half-mile. The object appeared several times the size of a star. It appeared to glow slightly, but the shape was a solid sphere. The orb hovered in the same spot for about 20 minutes. The orb then slowly descended below the tree line until what must have been close to ground level, then ascended back to the original elevation. This took approximately 30 seconds. The orb then traveled east at a speed similar to an airplane. After traveling for about ten seconds, the object reversed direction instantly, without any change in speed. The object arrived back at the original location and disappeared.
At the same moment the orb disappeared, a circle of 8-10 large, bright lights flashed one at a time directly over the field to the south/southwest of our yard. I would say it was no more than 500 feet from our front door, and 250 feet above ground. There was no sound. I would estimate that the width of the object/lights was 75-100 feet. Once the last light went out, there were no more sightings. We continued to look around, all of us a little “freaked out” now.
After a couple of minutes, military jets flew over. I thought it sounded like they were flying to the northeast, but I couldn’t be certain. I phoned the Stevens Point Municipal Airport and reported what I saw. I was told they hadn’t seen anything. I then phoned the Stevens Point Journal newspaper. They told me that they had received multiple reports of 2 F-16s “chasing a UFO.” The November 9 1995 Stevens Point Journal has a front page article with a quote from a Lt. Col. saying that it was the 115th Fighter Wing of Traux Field in Madison, Wisconsin “practicing night flying.” The article concludes with “The only thing they were chasing after were themselves.” (I still have this newspaper if the full article is needed)
Astronomen wijzen het hoogste punt op Saturnus' maan Titan aan
Astronomen wijzen het hoogste punt op Saturnus' maan Titan aan
Caroline Kraaijvanger
Het gaat om een berg die 3337 meter hoog is. Nog niet eerder werd zo’n hoge berg op Titan ontdekt.
En het is waarschijnlijk niet alleen de hoogste berg die tot op heden op Titan ontdekt is. Onderzoekers gaan ervan uit dat dit wel eens de hoogste berg kan zijn die Titan rijk is.
Mithrim Montes De berg is 3337 meter hoog en maakt deel uit Mithrim Montes: drie bergruggen op rij. De bergruggen bevinden zich in de buurt van de evenaar, waar de meeste bergen van Titan, te vinden zijn.
EROSIE
Op aarde ontstaan bergen en kliffen doordat het oppervlak naar boven wordt geduwd, bijvoorbeeld door platentektoniek of vulkanisme. Tegelijkertijd zorgt erosie – door wind en regen – ervoor dat bergen weer materiaal en dus hoogte verliezen. Uit onderzoek is gebleken dat erosie ook op Titan een rol speelt en wel door toedoen van regen en rivieren. Wel erodeert het oppervlak van de maan waarschijnlijk trager dan op aarde.
Niet zo hoog? Een berg van 3337 meter hoog is op het eerste gezicht niet zo indrukwekkend. Op aarde zijn immers bergen van bijna negen kilometer hoog te vinden. Maar onderzoekers hadden op voorhand ook zeker niet verwacht zulke hoge bergen op Titan aan te treffen. Sterker nog: ze hadden eigenlijk ook geen bergen van iets meer dan 3 kilometer hoog verwacht. Dat die bergen er wel zijn, suggereert voorzichtig dat op het oppervlak processen spelen die ons nu nog onbekend zijn. Daar moet dus nader onderzoek naar worden gedaan.
“Als verkenners zijn we gemotiveerd om de hoogste of diepste plaatsen te vinden, deels omdat het opwindend is,” stelt onderzoeker Jani Radebaugh. “Maar de extremen van Titan vertellen ons ook belangrijke dingen over krachten die de evolutie van Titan beïnvloeden.”
Mithrim Montes. De pijltjes wijzen enkele hoge bergen aan, waaronder een berg van 3337 meter hoog. Dit kan wel eens de hoogste berg van Titan zijn. Afbeelding: NASA.
Magnetische bubbel die aarde beschermt, blijkt zo lek als een mandje
Magnetische bubbel die aarde beschermt, blijkt zo lek als een mandje
Caroline Kraaijvanger
Het is de bodyguard van de aarde: de magnetosfeer. De magnetische bubbel rond onze planeet beschermt ons tegen de zonnewind. Tenminste: dat dachten we. Nieuw onderzoek wijst erop dat de beveiliging namelijk zo lek is als een mandje.
Dat meldt ESA. De ruimtevaartorganisatie bestudeerde de magnetosfeer met behulp van satellieten.
Zonnewind Het magnetisch veld rondom de aarde moet ons beschermen tegen de zonnewind: een stroom geladen deeltjes die zijn eigen magnetische veld meebrengt. Die stroom reist door het zonnestelsel en bereikt zo ook de aarde.
Oriëntatie Onze magnetosfeer moet ons dan tegen deze deeltjes beschermen. In 2006 bleek echter al dat dat niet altijd lukt. Wanneer het magnetisch veld van de zonnewind dezelfde oriëntatie heeft als het magnetisch veld van de aarde kan de zonnewind toch door de magnetosfeer heendringen.
Bijna altijd? Maar nu hebben onderzoekers ontdekt dat het niet bij deze ene situatie blijft. De zonnewind blijkt in veel meer gevallen door onze magnetosfeer heen te kunnen dringen. “Sterker nog: het is heel moeilijk om een situatie te bedenken waarin de zonnewind niet door de magnetosfeer heen dringt, aangezien de magnetosfeer geen perfecte magnetische bubbel is,” concludeert onderzoeker Kyoung-Joo Hwang.
“De zonnewind kan de magnetosfeer op andere plekken en onder andere omstandigheden dan we eerder dachten binnendringen,” voegt onderzoeker Melvyn Goldstein toe. “Dat suggereert dat de magnetopause (de grens tussen de magnetosfeer en het omringende plasma, red.) dezelfde eigenschappen heeft als een zeef en de zonnewind toestaat om voortdurend in de magnetosfeer te stromen.”
Wat als...de magnetische polen van de aarde zich omdraaien
Wat als...de magnetische polen van de aarde zich omdraaien
Caroline Kraaijvanger
Het is in het verleden talloze keren gebeurd en staat ons ook in de toekomst ongetwijfeld weer te wachten: een omkering van de magnetische polen van de aarde. Maar wanneer en wat voor gevolgen heeft dat?
Volgens sommige doemdenkers zou het eind 2012 gebeuren: de magnetische polen van de aarde zouden zich omdraaien en de wereld zou – zoals de Maya’s het voorspeld hadden – vergaan. Eind december 2012 brak aan en er gebeurde niets. En inmiddels zit 2013 er ook al een heel eind op, is de aarde er nog steeds en bevinden de magnetische polen zich nog op de plek waar ze horen. Het idee dat de Maya’s het einde van de wereld voorspeld hadden, was waanzin. De voorspelling dat de magnetische polen zich eind 2012 abrupt om zouden keren, bleek eveneens onzin. Toch is het idee van omkerende magnetische polen op aarde op zichzelf niet zo heel gek. Het is in het verleden namelijk regelmatig gebeurd. En ja, het zal in de toekomst ongetwijfeld nogmaals gebeuren.
Magnetisch veld De aarde beschikt over een magnetisch veld met één zuidpool en één noordpool. Dit magnetische veld wordt gegeneerd door de kern van onze aarde: een ijzeren bol waarvan het hart vast en de buitenste laag vloeibaar is. Dat vloeibare ijzer in de kern van onze aarde stroomt en creëert elektrische stromingen die op hun beurt weer het magnetisch veld creëren. Zo af en toe keert het magnetisch veld zich om. De magnetische noordpool verandert dan in de magnetische zuidpool en omgekeerd.
HOE WETEN WE DAT?
Hoe weten we dat het magnetisch veld van de aarde zich de afgelopen miljoenen jaren regelmatig heeft omgedraaid? Die kennis hebben we te danken aan sedimenten die zich op de bodem van de oceaan bevinden. Ooit waren deze sedimenten vloeibaar: lava, afkomstig uit de Mid-Atlantische Rug, een plek waar twee continentale platen uit elkaar bewegen. In het vloeibare gesteente zitten magnetische mineralen en deze nemen de richting van het aardmagnetisch veld aan. Wanneer de lava versteent, wordt die richting vereeuwigd. Sedimenten op de bodem van de oceaan kunnen ons dus vertellen welke richting het aardmagnetisch veld op het moment dat de steen tot stand kwam, had. Door verschillende stenen te dateren, kunnen onderzoekers de richting van het aardmagnetisch veld op verschillende momenten in de geschiedenis van onze planeet achterhalen.
In het verleden Volgens wetenschappers is het magnetische veld van de aarde in de lange geschiedenis van onze planeet regelmatig omgekeerd. De laatste twintig miljoen jaar gebeurde het gemiddeld elke 200.000 tot 300.000 jaar. Dat is geen abrupte gebeurtenis: daar zijn honderden zoniet duizenden jaren voor nodig. Het is zeker ook geen vloeiende beweging waarmee de noordpool zuidpool wordt en omgekeerd. Magnetische velden smelten samen, duwen en trekken aan elkaar. Tijdens dit proces kunnen meerdere polen op rare breedtes ontstaan alvorens de noordpool echt zuidpool wordt.
De laatste keer Het omdraaien van het magnetisch veld is eerder regel dan uitzondering. De laatste keer dat het magnetisch veld van de aarde zich omkeerde, was zo’n 780.000 jaar geleden. Men zou – met de kennis dat het magnetisch veld zich gemiddeld elke 300.000 jaar omkeert dan ook verwachten dat ons in de nabije toekomst weer zo’n omkering te wachten staat. Zou het binnenkort dan gaan gebeuren? Niemand weet het. Want een omkering van het magnetisch veld is nu eenmaal niet te voorspellen.
Verandering Wat we wel zeker weten, is dat het magnetisch veld van de aarde aan het veranderen is. Dat is echter niet iets van de laatste tijd, maar een voortdurend proces. Zo vond Roald Amundsen de magnetische noordpool in 1904 vijftig kilometer verwijderd van het punt waar James Ross deze in 1831 aantrof. En ook gedurende de twintigste eeuw is deze magnetische noordpool aan het schuiven geweest: gemiddeld zo’n tien kilometer per jaar en recent zijn er zelfs jaren geweest waarin deze magnetische pool zich met 40 kilometer per jaar verplaatste. En dat is niet de enige manier waarop het magnetisch veld verandert. Ook de kracht ervan fluctueert: zo is deze sinds de negentiende eeuw met zo’n tien procent afgenomen. Sommige mensen denken dat dat erop wijst dat het magnetische veld zich binnenkort omkeert. Bij die voorspelling wordt er echter flink geëxtrapoleerd: als de trend van het afzwakkende magnetische veld doorzet, zou dit over zo’n 1500 jaar resulteren in een dipoolmoment (een kwantitatieve maat om de intensiteit van het magnetisch veld weer te geven) van nul en dan zou het gaan gebeuren. Maar wetenschappers willen daar niets van weten. “Het veld neemt de hele tijd in kracht toe en af,” vertelt onderzoeker Gary Glatzmaier. “We weten dit van paleomagnetische studies (onderzoeken zoals beschreven in het kader hierboven, red.).”
Foto: Roland Urbanek (cc via Flickr.com).
Doemscenario’s Wanneer het gaat gebeuren, weten we dus niet. Maar wat mogen we verwachten als het eenmaal zover is? Daarover doen zich heel veel doemverhalen de ronde. Een mooi voorbeeld is het verhaal dat het magnetisch veld van de aarde tijdens een omkering tijdelijk even helemaal wegvalt. In die periode zou de aarde geen enkele bescherming hebben tegen deeltjes afkomstig van de zon, zonnevlammen en plasmawolken. En zonder die bescherming zou het er slecht uitzien voor het leven op aarde. Het klinkt heel logisch, maar toch klopt er niets van. Het magnetisch veld van de aarde kan inderdaad door de tijd heen sterker en zwakker worden. Maar er is geen enkel bewijs dat het magnetisch veld ooit helemaal weg is geweest. En zelfs al zou het magnetisch veld van de aarde even heel zwak worden, dan is dat nog niet direct een probleem. Wel komt er dan iets meer zonnestraling op aarde, maar we hebben het dan zeker niet over dodelijke hoeveelheden. Bovendien is het goed om te onthouden dat het magnetisch veld niet onze enige bescherming is: ook de atmosfeer houdt veel deeltjes afkomstig van de zon tegen. Overigens is er ook helemaal geen bewijs dat een omkering van het magnetisch veld verstrekkende gevolgen voor het leven op aarde heeft en resulteert in massa-extincties. Uit paleomagnetisch onderzoek weten we immers dat veranderingen in de ontwikkeling van mens(achtig)en en massa-extincties niet samenvallen met een omkering van het aardmagnetisch veld.
Vogels We hoeven dus niet bang te zijn dat het magnetisch veld tijdelijk helemaal verdwijnt en het leven op aarde daardoor het veld moet ruimen. Maar de omkering van het aardmagnetisch veld moet toch wel gevolgen hebben voor het leven op aarde? Jawel. Ten eerste werkt uw kompas niet meer zoals het hoort. Na een omkering stelt het kompas dat de Zuidpool zich in het noorden bevindt. Dat is dus even omschakelen. En ook voor dieren die zich met behulp van het aardmagnetisch veld oriënteren op hun omgeving en route verandert alles. Maar ook dat hoeft geen probleem te zijn. Onthoud dat een omkering van het aardmagnetisch veld al snel duizenden jaren in beslag neemt. In die duizenden jaren kunnen onder meer vogels en walvissen zich van generatie op generatie aanpassen aan de verandering die gaande is.
Een omkering van de aardmagnetische polen behoort dus tot de mogelijkheden. Sterker nog: het zou gekker zijn als het niet gebeurde. Maar wanneer? Niemand die het weet. Gelukkig is het ook geen reden om ’s nachts wakker te liggen: de mensheid heeft wel eens voor hetere vuren gestaan.
De polen van de maan zijn in het verleden 200 kilometer verschoven
De polen van de maan zijn in het verleden 200 kilometer verschoven
Caroline Kraaijvanger
Hierdoor moet de maan er in het verleden vanaf de aarde bekeken ietsje anders uit hebben gezien, aldus onderzoekers.
Wetenschappers trekken die conclusie nadat ze waterstof op de polen van de maan bestudeerden. Het waterstof verbergt zich waarschijnlijk in de vorm van ijs in kraters rond de noord- en zuidpool van de maan. Dit ijs is waarschijnlijk miljarden jaren oud. Het ijs dat nu nog in de kraters schuilgaat, heeft zo lang stand kunnen houden, omdat het nooit aan zonlicht is blootgesteld. Maar stel nu dat je de maan een aantal graden draait. Dan wordt het ijs in die kraters wel aan zonlicht blootgesteld: het sublimeert (verdampt) en verdwijnt in de ruimte. Het ijs in deze kraters (of een gebrek aan ijs in kraters) kan dus meer vertellen over de oriëntatie van de maan en een eventuele verandering in deze oriëntatie.
Verandering Uit het onderzoek blijkt dat de oriëntatie van de maan in het verleden inderdaad anders was. De as – de denkbeeldige paal die door het midden van de maan van noord naar zuid loopt en waar de maan omheen draait – is ongeveer 3 miljard jaar geleden zeker zes graden oftewel 200 kilometer verschoven. Waarschijnlijk gebeurde dat over een periode van één miljard jaar.
Hier zie je waar de noord- en zuidpool zich nu bevinden en waar deze zich in het verleden bevonden. Afbeelding: James Keane / University of Arizona.
De neus omhoog “Dit was zo’n verrassende ontdekking,” stelt onderzoeker Matthew Siegler. “We zijn geneigd te denken dat objecten in de ruimte er altijd zo uit hebben gezien zoals we ze nu zien, maar in dit geval is het gezicht dat zo vertrouwd voor ons is – het gezicht op de maan – veranderd. Miljarden jaren geleden zorgde een opwarming van het binnenste van de maan ervoor dat het gezicht dat we zien naar boven bewoog naar mate de pool fysiek van positie veranderde. Je kunt het vergelijken met de as van de aarde die verschuift van Antarctica naar Australië. Door de beweging van de pool trok het gezicht op de maan zijn neus op naar de aarde.”
De maan maakt nu deel uit van een illuster gezelschap. Er zijn namelijk maar vrij weinig hemellichamen bekend wiens polen permanent zijn verschoven. Naast de polen van de maan, weten we dat ook de polen van de aarde, Mars, Enceladus (maan van Saturnus) en Europa (maan van Jupiter) zijn verschoven. Een verschuiving van de polen ontstaat door een verschuiving in de massa van een hemellichaam. In het geval van de maan werd dat alles ingegeven door vulkanisme. Vulkanisme zorgde ervoor dat een stukje van de mantel van de maan (een gebied dat we nu kennen als Procellarum) opwarmde. En omdat warme gesteenten minder zwaar zijn dan koude gesteenten, verschoof de massa van de maan. “Die verandering in massa zorgde ervoor dat Procellarum – en de hele maan – in beweging kwam.”
3D-Printed Rutherford Engine Qualifies For Space Flight
3D-Printed Rutherford Engine Qualifies For Space Flight
Illustration of the Electron rocket in orbit
The Electron's main engine just passed a flight qualification test.
Rocket Lab
IN BRIEF
A 3D printed rocket engine from Rocket Lab has qualified for flight. The engine will be flown during the Electron test program.
THE RUTHERFORD ENGINE
A video posted by the LA and New Zealand-based Rocket Lab shows the company’s new Rutherford engine surviving a 2 minute 40 second burn. After more than two years of extensive testing and more than two hundred engine hot fires, it qualifies for flight.
Finally.
This is a milestone for the 3D printing industry, as the Rutherford engine is the first of its kind made primarily out of 3D printed parts. It’s also notable that the engine uses battery-powered electric motors to power the propellant pumps.
A CLEAN START
The Rocket Lab group hopes that, despite the engine’s small stature, it will be able to launch small satellites into orbit at a low cost. An Electron launch is expected to cost about $5 million, compared to SpaceX’s $60 million launches.
The company says the engine will first be flown during the Electron test program scheduled to run throughout the second half of 2016. The launch will be part of the development program for the Electron rocket, whose liftoff will be powered by 9 Rutherford engines.
“Rutherford started as a clean sheet of paper. Without the burden of heritage engines, we were able to make the most of today’s most advanced technologies in ways not attempted before,” said Rocket Lab Propulsion Lead Lachlan Matchett in a statement.
The next step in the process is scaling up production of the the engine for test and commercial launches.
Scientists Find Microbe Grows 60% Better in Space Than on Earth
Scientists Find Microbe Grows 60% Better in Space Than on Earth
Craig Venter
IN BRIEF
A citizen science project finds that the Bacillus safensis bacterium thrives in space, a discovery with important implications for space travel and theories for life’s ability to spread naturally to other worlds.
JUST HANGING OUT ON THE ISS
Bad news for germaphobic would-be astronauts—scientists have found that a certain strain of bacteria grows about 60% better on the International Space Station than on Earth.
The microbe in question, Bacillus safensis, actually has a long history of space travel. It was first discovered in NASA clean-room facilities in the late ‘90s, and may even have been a stowaway to the Red Planet on the Mars Exploration Rovers Spirit and Opportunity in 2004.
The new findings were part of a citizen science experiment, called Project MERCCURI, in which scientists and members of the public collect microbial samples for transport to the International Space Station to determine how they would grow and develop in low-gravity conditions.
“The warm, humid, oxygen-rich environment of the ISS is a far cry from the vacuum of space,” observes Dr. David Coil, of UC Davis, lead author of the research. He also points out that the real importance of the study is that of the 48 strains tested, most grew at normal, pedestrian Earth-rates, with no surprises whatsoever.
It is, however, slightly surprising that certain strains grow better off of planet Earth.
MICROBIAL SPACE TRAVEL
Rather than just a matter of idle curiosity, the study has implications for the future of space travel, and even touches upon larger questions of the origin and spread of life in the universe.
If humankind is really to begin the process of extending its civilization beyond the comforting ambit of our home planet, it’s important to understand not only how human physiology operates during prolonged periods in space, but also how our “microbiome” of parasites, bacteria, viruses and other clingers-on behave in the same environment.
As far as the theory of “panspermia,” the idea that planets can be seeded by dormant organisms from outer space, the discovery—while it says nothing conclusive—is another indication that life can certainly adapt to almost any conditions, including the harsh ones of space.
So just remember to pack hand sanitizer the next time you head to space.
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.
.png)
.png)
