UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN

Maar liefst 33.000 sterren in onze Melkweg blijken van een ander sterrenstelsel afkomstig.

Dankzij observaties met de Gaia-satelliet zijn onderzoekers erachter gekomen dat ons sterrenstelsel niet in zijn eentje gevormd is. In zijn vroege jeugd is onze Melkweg namelijk samengesmolten met een ander groot sterrenstelsel. De aanwijzingen hiervoor lagen eigenlijk zo voor het oprapen, al was hier wel de expertise van de Gaia-satelliet voor nodig. Toen de telescoop 25 jaar geleden werd gebouwd, werd het onderzoek naar de ontstaansgeschiedenis van de Melkweg al als één van de kerndoelen genoemd. En die visie werpt nu zijn vruchten af.

Gaia-satelliet
De ruimtetelescoop speurt sinds 2013 de hemel af, in een poging de positie, afstand en bewegingen van meer dan 1 miljard sterren vast te leggen met een betere nauwkeurigheid dan ooit tevoren. Behalve de 2D-bewegingen van 1,3 miljard sterren heeft Gaia van de 7 miljoen helderste sterren ook de 3D-bewegingen gemeten, oftewel vastgesteld hoe snel ze zich van ons vandaan of naar ons toe bewegen. De onderzoekers bestudeerden 22 maanden aan waarnemingen. En van de 7 miljoen sterren, blijken 33.000 tot een opvallende collectie te behoren.

Beelden uit een simulatie die laat zien hoe Gaia-Enceladus (rood) in de Melkweg (wit) is opgegaan.

Afbeelding: H.H. Koppelman, A. Villalobos en A. Helmi

Sterren
Hoewel deze groep sterren zich ‘vermengt’ met de andere sterren in onze Melkweg, vallen ze toch een beetje buiten de boot. Zo hebben deze sterren langgerekte banen in precies de tegenovergestelde richting dan de andere honderden miljarden sterren in de Melkweg. Dit afwijkende gedrag deed de onderzoekers vermoeden dat dit wellicht iets te maken heeft met de ontstaansgeschiedenis van ons sterrenstelsel. Daarom besloten ze de fusie van twee grote sterrenstelsels te vergelijken met de waarnemingen van Gaia. En wat blijkt? “De verzameling sterren die we met Gaia hebben gevonden heeft alle kenmerken die horen bij de overblijfselen van een galactische versmelting,” zegt onderzoeksleider van de studie Amina Helmi.

De video hierboven toont een simulatie van de versmelting van een Melkweg-achtig sterrenstelsel (sterren in blauw) en een kleiner stelsel dat in massa lijkt op de Kleine Magelhaense Wolk (sterren in rood). Aanvankelijk zijn de stelsels duidelijk van elkaar gescheiden, maar de zwaartekracht trekt ze naar elkaar toe wat leidt tot het opslokken van het kleinere stelsel.

Gaia-Enceladus
De sterren behoorden dus ooit tot een ander sterrenstelsel, dat is opgeslokt door onze Melkweg. Het opgeslokte sterrenstelsel is tot Gaia-Enceladus gedoopt, vernoemd naar een van de Giganten in de Griekse mythologie, zoon van Gaia (de oermoeder, de aarde) en uranus (de personificatie van de hemel). Als ondersteunend bewijs vonden Helmi en haar team ook nog honderden variabele sterren en dertien bolvormige sterrenhopen die dezelfde banen volgen, wat erop wijst dat ook zij deel uitmaakten van Gaia-Enceladus.

Afmetingen
Dat er zoveel bolhopen in verband kunnen worden gebracht met het sterrenstelsel wijst erop dat dit ooit een groot sterrenstelsel was. Zo denken de astronomen dat de afmetingen ongeveer vergelijkbaar moeten zijn geweest met een van de Magelhaense Wolken. Dit is ongeveer tien keer zo klein als de huidige Melkweg. Echter was de Melkweg zelf tien miljard jaar geleden ook veel kleiner, daarom wordt de verhouding ten tijde van de versmelting geschat op 4:1.

Op dit moment vormen de door Gaia gedetecteerde sterren het grootste deel van de binnenste halo – een bolvormige wolk met sterren die rond de centrale schijf te vinden is. De schijf zelf bestaat uit twee delen: een dunne en een dikke schijf. De dikke schijf bevat ongeveer 20 procent van de Melkwegsterren. “Het was een heftige ontmoeting waarbij Enceladus de Melkweg behoorlijk heeft opgeschud,” zegt Helmi. “Dit heeft geleid tot de vorming van een dikkere schijf, waarvan de oorsprong tot nu toe onbekend was.”

Eighty years ago this week, CBS broadcast Orson Welles’ adaptation of “War of the Worlds,” and mass panic ensued. Or did it?

We know today that the popular story of the mass panic sparked by “War of the Worlds,” a radio drama staged as a normal news broadcast interrupted by breaking reports of an alien invasion, was far overblown. In a nation of about 130 million people, fewer than 50 Americans were panicked enough to flee outside. That number emerges from recent scholarship by historian A. Brad Schwartz and others who have explored the scope of the panic in the past decade.

But the myth that thousands mobbed the streets remains powerful. Sensationalist journalism at the time was later validated by social scientists and relayed by historians, creating a myth that just won’t die. Efforts to debunk this myth reveal that fake news doesn’t just distort the historical record but also often spreads damaging racial and gendered stereotypes.

Newspapers that reported on the panic did so in ways that advanced ideas of racial inferiority. “Harlem was shaken by the ‘news,’ ” read one subhead in the New York Times. The Brooklyn Daily Eagle offered a similar, if more fanciful, account. “Sugar Hill in Harlem was transformed from a gay neighborhood into one in which sober, frightening thoughts were uppermost. Excited Negroes rushed into the parlor congregations they had ignored for years to join in singing spirituals. They were welcomed by their more pious brothers and sisters with ‘I told you so,’ as they changed their tune from swinging and swigging to hymning and praying,” the newspaper reported.

The racism in these reports was often coupled with gender stereotypes. Frightened mobs of women and children made appearances in newspapers throughout America. One famous example emerged from Providence, R.I., when “women in hysterical tears … besieged the switchboard of the Providence Journal.”

As with the mobs of frightened African-Americans, none of these women were identified or quoted. Even the policemen involved apparently preferred to withhold their identities. Everyone remained nameless. When researchers from Princeton University later analyzed approximately 12,000 news articles about the panic, the review “failed to produce more than a half dozen interviews” for a follow-up study. That’s because, with few exceptions, real names of actual people weren’t published — but racist and misogynistic stereotypes were.

Some newspapers, however, searched for facts, not tropes. And quite a few discovered little actual panic. “Maine Refused to Get Excited,” read the headline of a piece in the Lewiston Daily Sun. “The nationwide wave of hysteria generated by the Sunday night broadcast … apparently failed to affect Dubuque,” noted the Telegraph-Herald in Dubuque, Iowa. In Chicago, Salt Lake City and elsewhere, some newspapers relayed the lack of any detectable local panic.

Perhaps the most professional reporting to occur that evening came out of the Long Island Daily Press newsroom. Once the phone started ringing, the Press’ reporters and editors got an idea. They decided to conduct a telephone poll of 50 people, and found only four were tuned into the broadcast but “none of them were upset.” More than half of the people telephoned weren’t even listening to the radio, thus confirming the findings of the C.E. Hooper nationwide ratings survey. The Hooper survey established that the ratings for “War of the Worlds” were tiny, and it concluded that 98 percent of Americans were listening to something else, or not listening to the radio, when “War of the Worlds” was on the air.

The Daily Press telephone survey was excellent journalism. Once alerted to a rumor, the newspaper’s staff investigated its reality and reported results. Yet nobody has cited their work. It was forgotten until Tom Tryniski digitized the defunct newspaper’s front page and put it on the Web, where we found it.

The discovery of this forgotten reporting, when compared with the cultural memory inspired by the media’s sensationalism, pinpoints the issues arising when historians inadvertently rely on the fake news from the past. In this case, the mass panic as commonly understood didn’t happen — but newspaper journalists believed that readers would pay for stories about huge mobs of panic-stricken citizens. Their unethical and sensational journalism was a response to economic and social incentives. (Today’s fake news is responsive to these same incentives.)

This episode provides a clear example of the process by which fake news can quickly become ingrained deeply in American culture. Political decisions, governmental administrative moves and even social theory in the United States were made based on the idea that masses of panicked listeners fled their homes, terrorized by the radio — even though it didn’t happen that way.

The lesson is clear. Both journalists and scholars need to be more self-aware and skeptical whenever sensational stories about media manipulation arise. Today’s fake news can just as easily inform tomorrow’s social psychology and history textbooks.

Jefferson Pooley is associate professor of media & communication at College in Allentown, Pa. Michael J. Socolow teaches journalism at the University of Maine.

{ http://www.startribune.com/ }