The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld Ontdek de Fascinerende Wereld van UFO's en UAP's: Jouw Bron voor Onthullende Informatie!
Ben jij ook gefascineerd door het onbekende? Wil je meer weten over UFO's en UAP's, niet alleen in België, maar over de hele wereld? Dan ben je op de juiste plek!
België: Het Kloppend Hart van UFO-onderzoek
In België is BUFON (Belgisch UFO-Netwerk) dé autoriteit op het gebied van UFO-onderzoek. Voor betrouwbare en objectieve informatie over deze intrigerende fenomenen, bezoek je zeker onze Facebook-pagina en deze blog. Maar dat is nog niet alles! Ontdek ook het Belgisch UFO-meldpunt en Caelestia, twee organisaties die diepgaand onderzoek verrichten, al zijn ze soms kritisch of sceptisch.
Nederland: Een Schat aan Informatie
Voor onze Nederlandse buren is er de schitterende website www.ufowijzer.nl, beheerd door Paul Harmans. Deze site biedt een schat aan informatie en artikelen die je niet wilt missen!
Internationaal: MUFON - De Wereldwijde Autoriteit
Neem ook een kijkje bij MUFON (Mutual UFO Network Inc.), een gerenommeerde Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in de VS en wereldwijd. MUFON is toegewijd aan de wetenschappelijke en analytische studie van het UFO-fenomeen, en hun maandelijkse tijdschrift, The MUFON UFO-Journal, is een must-read voor elke UFO-enthousiasteling. Bezoek hun website op www.mufon.com voor meer informatie.
Samenwerking en Toekomstvisie
Sinds 1 februari 2020 is Pieter niet alleen ex-president van BUFON, maar ook de voormalige nationale directeur van MUFON in Vlaanderen en Nederland. Dit creëert een sterke samenwerking met de Franse MUFON Reseau MUFON/EUROP, wat ons in staat stelt om nog meer waardevolle inzichten te delen.
Let op: Nepprofielen en Nieuwe Groeperingen
Pas op voor een nieuwe groepering die zich ook BUFON noemt, maar geen enkele connectie heeft met onze gevestigde organisatie. Hoewel zij de naam geregistreerd hebben, kunnen ze het rijke verleden en de expertise van onze groep niet evenaren. We wensen hen veel succes, maar we blijven de autoriteit in UFO-onderzoek!
Blijf Op De Hoogte!
Wil jij de laatste nieuwtjes over UFO's, ruimtevaart, archeologie, en meer? Volg ons dan en duik samen met ons in de fascinerende wereld van het onbekende! Sluit je aan bij de gemeenschap van nieuwsgierige geesten die net als jij verlangen naar antwoorden en avonturen in de sterren!
Heb je vragen of wil je meer weten? Aarzel dan niet om contact met ons op te nemen! Samen ontrafelen we het mysterie van de lucht en daarbuiten.
22-12-2020
Wetenschappers op zoek naar buitenaards leven onderzoeken mysterieus radiosignaal van nabijgelegen ster
Wetenschappers op zoek naar buitenaards leven onderzoeken mysterieus radiosignaal van nabijgelegen ster
Astronomen die onderzoek voeren naar buitenaards leven hebben een intrigerend radiosignaal ontdekt dat afkomstig lijkt te zijn van Proxima Centauri, de ster die het dichtst bij ons zonnestelsel ligt. Rondom die ster cirkelen minstens twee planeten. Een daarvan is vermoedelijk rotsachtig en ongeveer 17 procent groter dan onze aarde.
Het team van Breakthrough Listen, het onderzoeksproject dat tekenen van buitenaards leven probeert te detecteren, pikte het signaal vorig jaar tijdens een onderzoek in april en mei op met de Parkes-telescoop in Australië.
Tot nu toe konden alle “buitenaardse” signalen verklaard worden door bijvoorbeeld een passerende satelliet of grondapparatuur, maar voorlopig zijn de onderzoekers er nog niet in geslaagd om de bron van het geluid - dat de naam BLC-1 kreeg - te achterhalen. De richting van het radiosignaal en een wijziging in de frequentie ervan zijn echter consistent met de beweging van een planeet. Dat geeft de wetenschappers een beetje hoop dat BLC-1 een buitenaardse oorsprong heeft, hoewel de kans nog steeds veel groter is dat het geluid van de aarde afkomstig is.
Het radiosignaal lijkt afkomstig te zijn uit de richting van Proxima Centauri, een rode dwerg op 4,2 lichtjaren van de aarde. Minstens twee planeten cirkelen rond de star: een gasreus en een vermoedelijke rotsachtige planeet die zo’n 17 procent groter is als de aarde. Die laatste planeet kreeg de naam Proxima b, draait in elf dagen rond de ster en ligt in de zogezegde “leefbare” zone, waar vloeibaar water mogelijk is. Dat betekent echter niet dat er water aanwezig is op Proxima b. Computermodellen van NASA toonden bovendien aan dat de atmosfeer van de planeet vermoedelijk zwaar te lijden heeft onder de intense straling en zonnevlammen van Proxima Centauri. Daarnaast hebben Proxima Centauri en Proxima b een synchrone rotatie, waardoor het aan een zijde permanent dag is en aan de andere zijde permanent nacht, wat vermoedelijk het bestaan van een stabiel klimaatsysteem en intelligent leven bemoeilijkt.
Wow!-signaal
Sinds de eerste waarneming vorig jaar werd het geluid niet meer opnieuw waargenomen, vertelde een wetenschapper die betrokken is bij het onderzoek aan The Guardian. “Het is de eerste ernstige kandidaat sinds het ‘Wow!’-signaal”, vertelde de bron, die anoniem wilde blijven omdat er nog een rapport over het onderzoek wordt uitgewerkt.
Het ‘Wow!”-signaal was een smalbandig radiosignaal dat in 1977 werd opgepikt door een telescoop in Ohio en dankt zijn naam aan astronoom Jerry Ehman die “Wow!” naast de data schreef. Tot op heden werd nog geen aanvaardbare aardse verklaring gevonden voor dat radiosignaal.
Lewis Dartnell, astrobioloog en professor wetenschapscommunicatie aan de Universiteit van Westminster is sceptisch. “De kansen dat dit geen kunstmatig signaal van Proxima Centauri is, lijken overweldigend", reageert hij. “Als er intelligent leven is, dan is het bijna zeker meer verspreid over de melkweg. Dat kans dat de enige twee beschavingen in de hele melkweg buren zijn, onder 400 miljard sterren, verlegt absoluut de grenzen van de rationaliteit.”
Morgen verschijnt dit fenomeen aan de hemel voor de eerste keer sinds middeleeuwen
Astronomen kijken uit naar morgen, 21 december, de kortste dag van het jaar. Die dag staan Jupiter en Saturnus vanuit ons perspectief op aarde zodanig op bijna dezelfde lijn dat ze één heldere ster lijken, ook al staan de twee gasreuzen in werkelijkheid miljoenen kilometers van elkaar.
Zulke ‘grote conjuctie’ doet zich ongeveer om de twintig jaar voor, maar dit betekent niet dat het fenomeen telkens zichtbaar is. Als de twee planeten te dicht tegen de zon staan, speelt dit de waarneming zwaar parten. Iets wat deze keer heel goed meevalt. Ook de afstand tussen de twee planeten, afhankelijk van de positie van de aarde, is zeldzaam klein. Het zou dan voor het eerst sinds 4 maart 1226 zijn dat de conjuctie goed waarneembaar is. Telescopen bestonden toen nog niet, het fenomeen was die middeleeuwse dag in de vroege ochtend ongeveer een kwartier lang te zien in onze streken, stelt New Scientist.
Wie maandag een poging wil wagen de conjuctie te aanschouwen, moet in het eerste uur na zonsondergang naar buiten. In Brussel gaat die dag de zon onder om 16.39 uur. Ook moeten we hopen op een heldere hemel. Het KMI verwacht voorlopig voor maandag regenachtig weer...
Hoge gebouwen belemmeren het zicht, voor een optimale waarneming is een open plek uitkiezen een must. Dit omdat de conjunctie redelijk laag plaatsvindt. Onze blik moet zich richten naar het zuidwesten. Met een verrekijker zou het mogelijk moeten zijn de ringen van Saturnus te kunnen zien.
21 december geldt als hoogtepunt, in de dagen nadien bewegen de planeten van elkaar weg en gaan ze lager aan de hemel staan, wat hun zichtbaarheid doet verminderen.
GERELATEERDE VIDEO'S, geselecteerd en gepost door peter2011
Maandag verschijnt dit fenomeen aan de hemel voor de eerste keer sinds middeleeuwen, wordt het weer de spelbreker?
Astronomen kijken uit naar 21 december, de kortste dag van het jaar. Die dag staan Jupiter en Saturnus vanuit ons perspectief op aarde zodanig op bijna dezelfde lijn dat ze één heldere ster lijken, ook al staan de twee gasreuzen in werkelijkheid miljoenen kilometers van elkaar.
Zulke ‘grote conjuctie’ doet zich ongeveer om de twintig jaar voor, maar dit betekent niet dat het fenomeen telkens zichtbaar is. Als de twee planeten te dicht tegen de zon staan, speelt dit de waarneming zwaar parten. Iets wat deze keer heel goed meevalt. Ook de afstand tussen de twee planeten, afhankelijk van de positie van de aarde, is zeldzaam klein. Het zou dan voor het eerst sinds 4 maart 1226 zijn dat de conjuctie goed waarneembaar is. Telescopen bestonden toen nog niet, het fenomeen was die middeleeuwse dag in de vroege ochtend ongeveer een kwartier lang te zien in onze streken, stelt New Scientist.
Wie maandag een poging wil wagen de conjuctie te aanschouwen, moet in het eerste uur na zonsondergang naar buiten. In Brussel gaat die dag de zon onder om 16.39 uur. Ook moeten we hopen op een heldere hemel. Het KMI verwacht voorlopig voor maandag regenachtig weer...
Hoge gebouwen belemmeren het zicht, voor een optimale waarneming is een open plek uitkiezen een must. Dit omdat de conjunctie redelijk laag plaatsvindt. Onze blik moet zich richten naar het zuidwesten. Met een verrekijker zou het mogelijk moeten zijn de ringen van Saturnus te kunnen zien.
Gerelateerde video's, geselecteerd en gepost door peter2011
Gigantische storm op Neptunus ontsnapt op het nippertje aan de dood: “Een compleet mysterie"
Een gigantische wervelstorm, zo groot als de Atlantische Oceaan, waart (al twee jaar) rond op Neptunus. Nog straffer; net voordat deze storm de evenaar naderde - waar zulke stormen meestal een onvermijdelijke dood sterven - veranderde hij van koers.
Bron:NASA
Het gebeurt wel vaker dat enorme wervelstormen de ijsplaneet Neptunus teisteren. Vermoedelijk ontstaat er elke vijf jaar een nieuwe storm die na twee jaar een stille dood ‘sterft’. Maar deze storm, die reeds in 2018 werd ontdekt door de ruimtetelescoop Hubble, lijkt bijzonder te zijn. Hij ontstond in het noordelijk halfrond van de planeet en bewoog sindsdien zuidwaarts. Uiteindelijk zou de storm - die eruit ziet als een grote donkere vlek - zo’n twee jaar later bij de evenaar aankomen, waar hij gedoemd is om als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Alleen besliste deze storm daar anders over. Zodra hij de evenaar naderde, maakte hij rechtsomkeer en begon hij weer noordwaarts te bewegen, weg van de evenaar, alsook zijn einde.
Even later merkten astronomen ook een tweede donkere vlek op. Wellicht een neefje dat zich heeft afgesplitst van de gigantische storm. “We zijn erg enthousiast over deze waarnemingen”, aldus Michael Wong, onderzoeker aan de University of California in Berkeley. “Dit proces is nog nooit eerder waargenomen. We hebben donkere vlekken zien vervagen en verdwijnen, maar nooit eerder hebben we ze zien afsplitsen, al werd het wel voorspeld door computersimulaties.”
Aan de dood ontsnapt
Hoe kan dat dan? En waarom ‘sterven’ de meeste stormen zodra ze de evenaar naderen? Stormen worden, zowel op aarde als op Neptunus, stabiel gehouden dankzij het corioliseffect. Dit effect zorgt ervoor dat stormen op het noordelijk halfrond van Neptunus met de klok meedraaien en opzij versnellen (vanwege de rotatie van de planeet). Op de aarde doet een lagedrukgebied op het noordelijk halfrond net het omgekeerde. Maar zodra zo’n storm de evenaar nadert, verzwakt het effect waardoor de storm aan snelheid verliest en uiteindelijk uit elkaar valt.
Waarom dat dit keer niet gebeurde, is voorlopig een raadsel. Mogelijk heeft de afsplitsing er iets mee te maken, en zorgde dit ervoor dat de grote storm van richting kon veranderen. “Het blijft een compleet mysterie”, zegt Wong nog. Zo benadrukt hij nog dat het zelfs niet zeker is dat de twee stormen ook maar iets met elkaar te maken hebben.
Allerslechtste weersomstandigheden
De weersomstandigheden op Neptunus zijn behoorlijk slecht, één van de slechtste uit ons zonnestelsel. Zo werden bij voorgaande stormen - de Hubble mocht er in totaal al vier waarnemen sinds 1993 - windsnelheden gemeten van meer dan 1.500 kilometer per uur. Ter vergelijking: op aarde bedraagt de hoogst gemeten windsnelheid bijna 500 kilometer per uur. In België bereikte de hoogst gemeten windstoot een snelheid van 168 kilometer per uur.
GERELATEERDE VIDEO'S, geselecteerd en gepost door peter2011
Japanse capsule keert vandaag terug naar aarde met asteroïdemonsters
Na een reis door de ruimte van ruim 5 miljard kilometer heeft de Japanse ruimtesonde Hayabusa 2 een capsule naar de aarde gestuurd met monsters van asteroïde Ryugy. Verwacht wordt dat die zaterdag door de atmosfeer van de aarde zal vliegen en zal landen.
De capsule is succesvol vertrokken van de sonde op een afstand van 220.000 kilometer van de aarde, zegt het Japanse ruimtevaartagentschap Jaxa. De capsule bevat materiaal dat 4,6 miljard jaar oud is, van de vroegste momenten van het zonnestelsel, zei de missiemanager van Jaxa, Makoto Yoshikawa, vorige week.
De capsule zal de atmosfeer van de aarde naar verwachting 's avonds bereiken. Vervolgens zal ze afremmen, als de hitte toeneemt, en zal een parachute openen, op ongeveer 10 kilometer van de grond. Dat moet gebeuren rond 18.30 uur Belgische tijd.
De capsule, die amper 40 centimeter groot is, wordt verondersteld om op de aarde te landen tussen 18.47 en 18.57 uur Belgische tijd in de woestijn in de buurt van Woomera, een dorpje in het zuiden van Australië. Daarna vertrekt de capsule naar Japan, waar ze vanaf juni zal geanalyseerd worden.
De spectaculaire landing zal het einde betekenen van een missie die in december 2014 van start was gegaan met de lancering van Hayabusa 2 vanuit Japan. Hayabusa 2 is nu op weg naar een andere asteroïde nabij de aarde, die ze moet bereiken in ongeveer tien jaar.
Een voorloper van de Hayabusa 2 bracht in 2010 voor het eerst monsters van de bodem van een asteroïde naar de aarde.
GERELATEERDE VIDEO'S, geselecteerd en gepost door peter2011
Chinese sonde op weg terug naar de aarde met stukjes maan
Chang’e 5, de onbemande Chinese verkenner die dinsdag op de maan landde, is eerder dan gepland klaar geraakt met het verzamelen van stenen en ander bodemmateriaal daar. Donderdagnamiddag is de sonde weer opgestegen van de maan en begonnen aan de terugreis naar de aarde, zo hebben Chinese staatsmedia gemeld.
Voor het eerst werd zo een Chinees ruimtetuig van op een ander hemellichaam gelanceerd. Dat gebeurde om 16.10 uur Belgische tijd, toen de motoren van de stijgmodule aanfloepten. Voordien werd nog een kleine Chinese vlag ontplooid, aldus de China’s Daily. Volgens de Chinezen vertrok het onbemande ruimtevoertuig zonder problemen van de maanoppervlakte.
De module zet nu koers naar het moederschip (“orbiter”) dat op een hoogte van zowat 200 km boven de natuurlijke satelliet van de aarde draait. Er volgt een koppeling, waarna de stalen naar de terugkeermodule verhuizen. Nog eens daarna ontkoppelen de opstijgmodule en het moederschip. De “orbiter” en zijn terugkeermodule zetten vervolgens koers naar onze planeet. In een baan rond de aarde scheiden ook de wegen van die twee modules.
De terugkeermodule moet dan “midden december” landen op de steppe van Binnen-Mongolië.
De Chang'e 5, vernoemd naar de godin van de maan in de Chinese mythes, werd vorige week gelanceerd. Dinsdag landde hij op Mons Rümker, een oude vulkanische formatie op het noordelijk halfrond van de maan. Die is ongeveer 1 miljard jaar geleden gevormd en is daarmee jonger dan veel plekken op de maan die tot nu toe verkend zijn.
De Chang'e 5 heeft enkele kilo's aan bodemmateriaal verzameld met een robotarm en een boor. Die stalen zijn in het laadruim opgeborgen. Wetenschappers willen de bodemmonsters onderzoeken om een beter beeld te krijgen van de samenstelling en de geschiedenis van de maan. Het is niet duidelijk of het materiaal alleen aan Chinese onderzoekers wordt verstrekt, of dat het ook wordt gedeeld met mensen uit andere landen.
De laatste keer dat maanstenen naar de aarde werden gebracht, was in 1976. Toen haalde de missie Luna 24 van de Sovjet-Unie ongeveer 170 gram stenen op. De twaalf Amerikanen die op de maan hebben rondgelopen, hebben ook allerlei maanrotsen meegenomen naar de aarde.
Actiever
China wordt de laatste decennia steeds actiever in de ruimtevaart. Het land doet dat voor het grootste deel zelf. In 2003 ging voor het eerst een Chinese 'taikonaut' de ruimte in. In 2013 landde voor het eerst een Chinees karretje op de maan. Eerder dit jaar vertrok een onbemande Chinese verkenner naar Mars, waar hij volgend jaar moet aankomen. In de komende jaren wil China ook een eigen ruimtestation bouwen.
Chinese verkenner die voor eerst in 44 jaar stenen mee terug moet nemen, succesvol geland op de maan
Een onbemande verkenner uit China is vandaag op de maan geland. De Chang'e 5 gaat er komende dagen bodemmonsters verzamelen. Daarmee moet hij vervolgens terugvliegen naar de aarde. De laatste keer dat maanstenen naar de aarde werden gebracht, was in 1976.
De verkenner was vorige week gelanceerd vanuit China. Zijn nieuwe werkplek is Mons Rümker, een oude vulkanische formatie op het noordelijk halfrond van de maan. Die is ongeveer 1 miljard jaar geleden gevormd en is daarmee jonger dan veel plekken op de maan die tot nu toe verkend zijn.
De Chang'e 5 gaat tot een diepte van 2 meter graven. Het is de bedoeling dat hij daarna met ongeveer 2 kilo aan maanstenen terugkeert naar de aarde. In de loop van december moet hij landen op de uitgestrekte grasvlakten van Binnen-Mongolië. Wetenschappers kunnen de stenen dan onder de apparatuur in hun labo’s leggen. Zo willen ze een beter beeld krijgen van de samenstelling en de geschiedenis van de maan.
Een 'sample return mission' is heel complex. Een ruimtevaartorganisatie voert eigenlijk een dubbele missie uit: een vaartuig moet van de aarde gelanceerd worden, de oversteek van bijna 400.000 kilometer maken, in een baan rond de maan komen, veilig landen en materiaal verzamelen, maar moet daarna opnieuw gelanceerd worden, de oversteek terug maken en ook veilig op aarde landen.
China wordt de laatste decennia steeds actiever in de ruimtevaart. Het land werkt heel af en toe samen met een ander land, maar doet het voor het grootste deel zelf. In 2003 ging voor het eerst een Chinese 'taikonaut' de ruimte in. In 2013 landde voor het eerst een Chinees karretje op de maan. Eerder dit jaar vertrok een onbemande Chinese verkenner naar Mars, waar hij volgend jaar moet aankomen. In de komende jaren wil China ook een eigen ruimtestation bouwen.
De laatste geslaagde 'sample return mission' naar de maan, was de missie Luna 24 van de Sovjet-Unie. Die vloog in augustus 1976 naar de maan en keerde tien dagen later terug met 170 gram stenen. De twaalf Amerikanen die op de maan hebben rondgelopen, hebben ook allerlei stenen mee teruggenomen.
Contract voor eerste opruimactie in de ruimte getekend
Het Europese Ruimtevaartbureau ESA heeft met de Zwitserse start-up ClearSpace een contract van 86 miljoen euro getekend voor een eerste opruimactie in de ruimte. Dat is donderdag bekendgemaakt.
Meer dan de helft van alle in bijna zestig jaar gelanceerde objecten draait nog steeds rondom onze planeet en kan een gevaar vormen voor andere ruimtetuigen. Bovendien neemt het ruimteschroot alsmaar toe.
“Stel je voor hoe gevaarlijk scheepvaart zou zijn als alle schepen die ooit zijn vergaan nog steeds op de zeespiegel zouden dobberen. Zo ziet de baan rond de aarde eruit en dat kan niet langer”, zei ESA eerder over alle troep.
Bij de eerste schoonmaakmissie in 2025 wordt het doelwit de bovenste trap van een in 2013 gelanceerde lichte Europese draagraket Vega, de Vespa. Het zowat 100 kilo wegende ding draait een baan op een hoogte die schommelt tussen 660 en 800 kilometer hoogte.
De sonde ClearSpace-1 - een ruimtestofzuiger zo u wil - moet na een achtervolging de trap ter grootte van een kleine satelliet "vangen", om dan samen terug te keren en op te branden in de atmosfeer.
Kunstmaan van de Verenigde Arabische Emiraten arriveert in februari op Mars
Het toekomstbeeld ziet er rooskleurig uit voor de Emirates Mars Mission (EMM). De Marsmissie van de Verenigde Arabische Emiraten (VAE) zal wellicht op 9 februari 2021 aankomen op de rode planeet. Precies zoals men gepland had.
Het gaat om een satelliet, met de naam Hope, die in juli 2020 met een beetje vertraging gelanceerd werd. En zo waren de VAE de eersten om als Arabisch land een missie naar een andere planeet te sturen.
Niet zomaar een planeet, maar wellicht de meest gegeerde van ons zonnestelsel: Mars. Zijn populariteit heeft de planeet grotendeels te danken aan zijn raadselachtige verschijning. Vermoedelijk was Mars miljoenen jaren geleden net zo blauw en levensvatbaar als de aarde. Is er dan ook ooit leven geweest? En waarom verviel Mars eigenlijk tot woestijnplaneet, terwijl op aarde het leven floreerde? Het zijn vragen die niet alleen over onze buurman gaan, maar ook over onszelf.
Momenteel zijn er nog twee andere ruimtevaartuigen onderweg naar de rode planeet. Het gaat om de Chinese Tianwen-orbiter en rover, en de Amerikaanse rover Perseverance die samen gelanceerd werden. En zo vestigen de VAE zich met deze prestatie in recordtempo als eerste ‘kleine land’ tussen de grootmachten in de ruimtevaart: de VS, Rusland, Europa, India en Japan. “Deze Marsmissie zet heel de regio op de kaart’’, zei Omran Sharaf, de projectleider op het ruimtevaartcentrum Mohammed Bin Rashid in Dubai, dat pas veertien jaar bestaat.
Doel
Het doel van Hope? De satelliet beschikt over drie instrumenten die de ijle atmosfeer van mars moeten bestuderen. Het avontuur moet in de ogen van de ruimtevaartorganisatie ertoe leiden dat de VAE vóór 2127 beschikt over een basis op Mars. Ter voorbereiding willen de emiraten laboratoria bouwen in een Mars Science City, waarin de omstandigheden op de planeet worden nagebootst.
Jupiter en Saturnus doen volgende maand iets wat we al 800 jaar niet konden waarnemen
Jupiter en Saturnus zijn de twee grootste planeten van ons zonnestelsel. Alleen al daardoor spreken ze tot de verbeelding. Maar volgende maand prikkelen ze ons nog méér. Op de kortste dag van het jaar zullen de twee gasreuzen iets doen wat wij al sinds de middeleeuwen niet meer hebben kunnen waarnemen aan de nachthemel.
Dit jaar valt de winterzonnewende in ons noordelijk halfrond op 21 december, een dag die hier bij ons maar 7 uur, 56 minuten en 20 seconden zal duren. Vanaf dan beginnen de dagen weer te lengen. Maar op 21 december vindt er - toevallig ook op die dag - nog een ander astronomisch fenomeen plaats, eentje dat de mens voor het laatst bijna 800 jaar geleden, op 4 maart 1226, kon waarnemen. Jupiter en Saturnus staan dan vanuit ons perspectief op aarde zodanig op bijna dezelfde lijn dat ze een dubbelplaneet lijken. “Met het blote oog zien we dan eigenlijk maar één planeet. We hebben een verrekijker of een telescoop nodig om Jupiter en Saturnus dan nog van elkaar te kunnen onderscheiden, omdat ze zo dicht bij elkaar staan”, legt onze wetenschapsexpert Martijn Peters uit.
In de astronomie heet dit fenomeen ‘conjunctie’, wat samenvoeging betekent. “Jupiter en Saturnus zijn in werkelijkheid nog altijd miljoenen kilometers van elkaar gescheiden, maar vanuit onze waarnemingspositie lijkt het alsof ze samensmelten tot één planeet”, licht Martijn Peters toe. Een samenvallen van deze 2 planeten doet zich ongeveer om de twintig jaar voor en noemt men een ‘grote conjunctie’. “Saturnus doet bijna dertig jaar over zijn baan rond de zon, Jupiter bijna twaalf. Het ‘inhalen’ gebeurt dus ongeveer op 20 jaar”, aldus Peters.
Maar dit jaar is deze samenvoeging van beide planeten heel uitzonderlijk, om twee redenen. Ten eerste staan Jupiter en Saturnus vanuit ons perspectief op 21 december op amper 0,1 graden van elkaar, wat echt wel zeldzaam dicht is. Ten tweede zal de samenvoeging ook goed te zien zijn. We moeten al teruggaan tot 4 maart 1226 voor een gelijkaardige situatie. Op 16 juli 1623 stonden de planeten ook heel dicht bij elkaar, maar toen was de grote conjunctie niet zo goed waarneembaar. “Het gaat dit jaar zeker over een ‘once in a lifetime’-event, al krijgen jongere lezers wel opnieuw een kans in 2080, wanneer de conjunctie nog beter waarneembaar zal zijn omdat ze dan hoger plaatsvindt”, zegt Peters. Na 2080 is het alweer enkele generaties wachten tot 2417 voor een grote conjunctie waarbij Jupiter en Saturnus zich zo dicht bij elkaar bevinden.
Waar en wanneer moeten we kijken op 21 december? “Het beste moment is het eerste uur na zonsondergang”, weet Peters. In Brussel gaat de zon die dag onder om 16.39 uur. “We moeten wel hopen op een heldere hemel en de conjunctie vindt ook redelijk laag plaats, dus dicht boven de horizon. Dat betekent dat we een open plek moeten uitkiezen, zonder hoge gebouwen die het zicht belemmeren. Onze blik moet zich naar het zuidwesten richten.” 21 december is het hoogtepunt van de conjunctie, maar ze is waarneembaar tussen 17 en 25 december. De afstand tussen Jupiter en Saturnus vanuit ons perspectief varieert dan van nog geen volle maan (een halve graad) tot amper een vijfde van de diameter van de maan (0,1 graad) op 21 december.
Historisch: ruimtecapsule SpaceX komt na vlucht van meer dan 24 uur met vier astronauten aan bij het ISS
De ‘Crew Dragon Capsule’ van het Amerikaanse ruimtevaartbedrijf SpaceX is veilig bij het internationale ruimtestation ISS aangekomen, met aan boord vier astronauten. Het is voor het eerst dat de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA een particulier bedrijf betaalde voor een bemande missie met een door een privaat bedrijf gebouwd ruimtevaartuig. De missie zal zes maanden duren.
De Crew Dragon Capsule van SpaceX genaamd ‘Resilience’ (Veerkracht) kwam iets na 05.00 uur aan bij het ISS, zo’n 27 uur na de lancering met een Falcon 9-raket vanaf de Amerikaanse ruimtebasis Cape Canaveral in Florida.
Aan boord bevonden zich de Amerikaanse astronauten Michael Hopkins, Victor Glover en Shannon Walker en de Japanner Soichi Noguchi. Zij zullen de komende zes maanden in het internationale ruimtestation wonen, dat op een hoogte van 400 kilometer rondjes om de aarde draait. Daarna worden zij afgelost door vier collega’s die eveneens met een Crew Dragon Capsule naar het ISS worden gebracht. Die rotatie gaat door tot vliegtuigbouwer Boeing zich eind volgend jaar bij het project aansluit met zijn eigen nieuwe ruimtevaartuig.
De ontwikkeling van de Crew Dragon Capsule heeft ruwweg een decennium in beslag genomen. Het project is deels met overheidsgeld en deels met particulier geld gefinancierd. Het werd door NASA opgestart in 2011 om weer meer mensen de ruimte in te sturen. De lancering, zondag, was de eerste operationele missie van NASA onder het programma.
Afgelopen zomer voerde het commerciële ruimtevaartbedrijf SpaceX van Elon Musk wel al een succesvolle demonstratiemissie uit met twee astronauten.
Een levensgroot model van de Crew-1 spacecraft module, terwijl op de achtergrond de SpaceX-raket klaarstaat voor de lancering.
Dragon-crew Shannon Walker, Victor Glover, Mike Hopkins en Soichi Noguchi (vooraan, rode polo's) poserend voor een foto met ISS-crew Kate Rubins, Sergey Ryzhikov en Sergey Kud-Sverchkov.
Archeologen vinden ruim honderd sarcofagen in Egypte
Archeologen hebben in de necropolis Sakkara ten zuiden van de Egyptische hoofdstad Caïro ruim honderd sarcofagen gevonden. “De sarcofagen verkeren in goede staat. Er zijn ook ruim veertig beelden van goden en een aantal maskers gevonden", aldus minister van Oudheden en Toerisme Khaled al-Anani.
De ruim honderd houten kisten dateren van de Late Periode (722-332 voor Christus) en de daaropvolgende Ptolemeïsche Periode. De kisten zijn aangetroffen op 12 meter diepte. Archeologen troffen in een van de sarcofagen ook een mummie aan.
Sakkara ligt ongeveer 30 kilometer ten zuiden van Caïro. Aan de horizon ligt de bekende trappiramide van farao Djoser (ongeveer 2650 voor Christus). De woestijn bij het dorp werd duizenden jaren lang gebruikt als begraafplaats voor belangrijke personen in het oude Egypte.
Waarom de volle maan vanavond extra speciaal is: onze wetenschapsexpert ontwart feiten en fabels
Hebben katten en honden vannacht meer kans op een ongeval? Klopt het dat er tijdens een nacht met volle maan meer hersenbloedingen, nierstenen enzovoorts opduiken op de spoeddiensten van ziekenhuizen? Er bestaan al duizenden jaren heel wat gelijkaardige theorieën over volle maan. Onze wetenschapsexpertMartijn Peters bekijkt op basis van studies welke kloppen en welke niet, en vertelt er meteen bij waarom deze Halloween-maan extra speciaal is.
Martijn Peters
Bron:Content redactie
Van alle gedaanten die onze maan aanneemt, is volle maan wellicht de bekendste. “Meestal krijgen we er zo twaalf per jaar te zien, mooi verdeeld over de maanden. Maar eens om de 2,7 jaar zijn er twee volle manen in één maand, waarbij die tweede de titel ‘blauwe maan’ krijgt, van het Engelse 'once in a blue moon’”, zegt Peters. “Die dertiende volle maan krijgen we vanavond te zien.”
Talloze eigenschappen zijn toegeschreven aan volle manen, van mensen die zich vreemder gedragen tot veranderen in weerwolven
Martijn Peters
Maar daar blijft het niet bij. “Het is ook een 'micromaan’, omdat hij zich op de verst mogelijke afstand van de aarde bevindt: het zogenaamde ‘apogeum’, gemiddeld zo’n 405.500 km van de aarde. (In normale omstandigheden bevindt de maan zich op zo’n 384.400 km van de aarde, red.) De maan zal optisch dus kleiner zijn dan anders, maar dat verschil merk je amper op.”
Naast de bekendste is de volle maan ook de meest tot de verbeelding sprekende schijngestalte. “Talloze eigenschappen zijn toegeschreven aan volle manen, van mensen die zich vreemder gedragen — denk aan ‘lunatic’, het Engelse woord voor ‘krankzinnig’ — tot veranderen in weerwolven. Broodjeaapverhalen, maar er zijn ook beweringen die wél wetenschappelijk zijn getoetst.”
Bewering 1 – Volle maan heeft invloed op de aarde - JA!
“Dat klopt, want bij volle maan zijn er straffere getijden”, zegt Martijn Peters. “Eb en vloed ontstaan immers door de zwaartekracht van de maan. En als maan, zon en aarde zich op één lijn bevinden komt daar nog de zwaartekracht van de zon bij. Eb en vloed komen hierdoor 20 procent hoger en lager te liggen. Dat kan natuurrampen versterken, zoals overstromingen bij stormen of orkanen, doordat het water hoger komt te staan bij vloed.”
Zelfs al zou de volle maan de kans op een aardbeving verhogen, zou die volgens wetenschappers minder dan 1 procent zijn
Martijn Peters
Over de invloed van volle manen op aardbevingen spreken onderzoekers elkaar tegen. “Een studie zag géén verband bij meer dan 200 zeer zware aardbevingen (vanaf 8 op de schaal van Richter) in de voorbije vier eeuwen”, zegt Peters. “Een andere, waarbij wetenschappers keken naar tienduizend aardbevingen vanaf 5.5 op de schaal van Richter, concludeerde dat ze heviger werden bij volle of nieuwe maan. Oorzaak zou de verhoogde druk zijn die het getijde uitoefent op breuklijnen in onze aardkorst. Maar zelfs al zou de volle maan de kans op een aardbeving verhogen, zou die volgens wetenschappers minder dan 1 procent zijn. Haast verwaarloosbaar.”
Door diezelfde zwaartekracht van de maan valt er wél minder regen. “Dat zagen wetenschappers die weerdata van honderd jaar bestudeerden. Door de aantrekkingskracht zet de atmosfeer uit in de richting van de maan, stijgt de luchtdruk en daalt de kans op regen. Maar ook dat zal je zelf niet opmerken.”
Bewering 2 – Volle maan heeft invloed op ons lichaam - NEE!
Al in de Griekse Oudheid opperde de filosoof Aristoteles dat ons brein, dat voor 73 procent uit water bestaat, misschien vatbaar is voor de invloed van de maan. En tot op vandaag geloven velen dat ons lichaam zich vreemder gedraagt bij volle maan. “De wetenschap ontkracht dat”, stelt Peters. “Ten eerste is het effect van de zwaartekracht niet sterk genoeg om veranderingen in de hersenen te veroorzaken, en als die er zouden zijn, moet je die evengoed zien bij nieuwe maan, en daarover circuleren er geen vreemde verhalen. Studie na studie wijst uit dat er níet meer bevallingen, psychologische problemen, gewelddaden, misdaden en zelfmoorden plaatsvinden bij volle maan. Ook epilepsie- en hartaanvallen, spoedopnames, verkeersongelukken, mislukte operaties, hersenbloedingen, nierstenen enzovoorts zouden dan vaker voorkomen, maar niets is minder waar. Enkel over het effect op de nachtrust is er nog discussie.”
Opmerkelijke vaststelling: rond volle maan hebben katten en honden respectievelijk 23 procent en 28 procent meer kans op een ongeval
Martijn Peters
Bewering 3 – Volle maan heeft invloed op fauna en flora - JA!
Het planten- en dierenrijk ondervindt wel degelijk effect van een volle maan. “Opmerkelijke vaststelling na het bestuderen van bijna 12.000 dierenartsbezoeken: rond volle maan hebben katten en honden respectievelijk 23 procent en 28 procent meer kans op een ongeval, al is de reden niet bekend”, zegt Martijn Peters. “Even opvallend is een studie die aantoont dat mensen vaker gebeten worden door dieren tijdens nachten met een volle maan.”
Prooidieren blijken dan ook voorzichtiger te worden. “Wellicht omdat ze kwetsbaarder zijn voor roofdieren”, aldus Peters. “Zo kampt de das met ‘voortplantingsangst’ bij volle maan. Om te compenseren zullen roofdieren in de dagen na een volle maan sneller overdag jagen. Je past dus beter extra op.”
Het koraal van het Australische Groot Barrièrerif in Australië vindt het licht van de volle maan dan weer zeer romantisch. “Ergens in december lost het hele rif massaal eitjes en sperma en verandert de zee heel even in een winterwonderland.”
Tot slot is er ook nog de aanname dat er meer paddenstoelen opduiken rond volle maan. “Dat klopt dan weer niet, bewijst een studie uit 2011.”
Nieuwe satelliet van NASA en ESA brengt alle oceanen in kaart en moet impact van klimaatverandering nauwkeurig(er) meten
Op 10 november zal de Copernicus Sentinel-6 ‘Michael Freilich’-satelliet vanop Cape Canaveral worden gelanceerd die de oceanen perfect in kaart zal brengen. Dankzij die satelliet moet het onderzoek naar de stijgende zeespiegel en de impact van de klimaatverandering weer een stuk vergemakkelijkt worden.
De Sentinel-6-missie is er eentje waarbij het Amerikaanse en Europese ruimtevaartagentschap (NASA en ESA) samenwerken. Verder nog nemen het National Oceanic and Atmospheric Administration – de instantie in de VS die zich bezighoudt met meteorologie en oceanografie – en het EUMETSAT - de Europese organisatie voor de ontwikkeling en het beheer van weersatellieten – deel. Het doel van de missie is om de oceanen permanent in de gaten te houden. Alleen zo kan de stijging van het zeeniveau goed gemonitord worden.
De Copernicus Sentinel-6 Michael Freilich is overigens de eerste van twee identieke satellieten die achtereenvolgens worden gelanceerd om de nauwkeurige metingen mogelijk te maken. De satelliet zal iedere 10 dagen 95 procent van de ijsvrije oceanen op aarde in kaart brengen en cruciale informatie verschaffen voor operationele oceanografie en onderzoek naar het klimaat.
Waar de naam van de satelliet vandaan komt? De satelliet is hernoemd naar Michael H. Freilich, voormalig directeur van de Earth Science Division van NASA. En dat is bijzonder, want het gebeurt niet vaak dat satellieten vernoemd worden naar mensen. Freilich werkte bijna vier decennia als oceanograaf en bij NASA volgde hij op welke satellieten de aarde in de gaten hielden. Alleen al in 2014 kwamen bijvoorbeeld vijf NASA-aardobservatiemissies van de grond. “Deze eer toont het belang van Mike’s nalatenschap aan”, aldus NASA-chef Jim Bridenstine. “Mike’s bijdragen aan NASA zijn van onschatbare waarde geweest, en we zijn verheugd dat deze satelliet die zijn naam draagt, nieuwe kennis zal vergaren over de oceanen waarvoor hij zo’n blijvende passie heeft.”
GERELATEERDE VIDEO'S, geselecteerd en gepost door peter2011
Er is water op de maan. Dat heeft NASA zonet bekendgemaakt. De ontdekking werd gedaan met de telescoop Sofia. De idee dat er water op de maan zou zijn, is niet nieuw, maar het bewijs daarvan wél. NASA voegde eraan toe dat het gedetecteerde water op zich niet voldoende is voor leven op de maan. Maar het is interessant voor toekomstige astronauten. Een tussenstop aan een permanent station op de maan onderweg naar Mars behoort tot de mogelijkheden.
Een team wetenschappers heeft voor het eerst het onomstotelijke bewijs van watermoleculen op de oppervlakte van de maan gevonden. Eerdere waarnemingen waren dubbelzinnig: het kon om water (H2O) gaan, maar ook om het moleculaire familielid, hydroxyl. De methode die nu gebruikt werd, leverde ondubbelzinnige bevindingen op. De ontdekking is gedaan met de Sofia, een speciaal vliegtuig met ingebouwde telescoop dat vanaf 12 kilometer hoogte het heelal bestudeert. “Volgens de studie van de Sofia zit het water waarschijnlijk in maanglas verpakt, waardoor het beschermd is tegen de zon”, legt onze wetenschapsexpert Martijn Peters uit. “Maanglas ontstaat als er meteorieten op de maan inslaan.”
Volgens een andere studie van NASA heeft de maan ruim 40.000 vierkante kilometer aan permanente schaduw in de kraters waarin verborgen zakken water in de vorm van ijs kunnen zitten. “De temperatuur aan die schaduwkanten van de maankraters is er zo laag dat er permanent ijs zou kunnen zitten”, zegt onze expert.
Er zou dus véél water op de maan kunnen zijn. Dat is dan weer mogelijk van groot belang voor toekomstige astronauten en ruimtemissies naar, bijvoorbeeld, Mars. Wetenschappers denken al aan een permanent station op de maan. “Als je water splitst in waterstof en zuurstof, dan heb je zuurstof om te ademen op je maanbasis en waterstof om je raket aan te drijven”, legt Peters uit. Ritje naar Mars? Even een tussenstop op de maan!
Of het water daadwerkelijk kan worden gewonnen en gebruikt, moet nog blijken.
Dat de maan waterijs bevat, was op zich al redelijk bekend, maar tot nu toe ging het daarbij vooral om diepe kraters op de noordpool en zuidpool van de maan. Zulke plekken zijn heel moeilijk begaanbaar. De NASA heeft nu vastgesteld dat er ook water voorkomt op plekken waar de zon op schijnt. Bovendien is er waterijs in zogenoemde ‘cold traps’, koude plekken in de schaduwgebieden op de maan. Sommige van die plekken zijn maar een meter groot, maar de maan heeft zo veel van zulke plekken, dat ongeveer 20 procent van al het ijs op de maan daar waarschijnlijk te vinden is.
Het bevroren water zit onder meer in de grote krater Clavius, die vanaf de aarde met het blote oog te zien is. Het gaat niet om grote plassen water: de Saharawoestijn heeft ongeveer honderd keer zo veel water als de maan.
Dat er waterijs verspreid is over de maan, is niet alleen erg aantrekkelijk voor bemande missies, het water kan ook iets vertellen over de geschiedenis van de maan. Vermoedelijk heeft elke plek waar astronauten landen wel water in de buurt, en bovendien is dat water eenvoudiger te winnen dan in een krater.
Ruimtesonde maakt zich klaar voor precisielanding. Doel van de missie? Stukje ruimterots naar de aarde brengen -HLN.be
De Amerikaanse ruimtesonde OSIRIS-REx staat voor een van zijn grootste uitdagingen sinds zijn lancering in 2016. Het doel is om vandaag, omstreeks 23 uur, na een precisielanding zo’n 60 gram stof en stenen van planetoïde Bennu op te pikken. Wat zijn opdracht zo uitdagend maakt? Bennu draait zo snel om zijn as dat een dag er slechts vier uur duurt.
De ruimtesonde OSIRIS-REx – voluit is dat de Origins, Spectral Interpretation, Resource Identification, Security, Regolith Explorer – maakt deel uit van het New Frontiers-programma van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA. Dat programma brengt tal van ruimtevaartuigen met meetinstrumenten naar de uithoeken van ons zonnestelsel. Het materiaal van Bennu - dat pas op 24 september 2023 op aarde zal aankomen- zou een beter beeld moeten geven van het ontstaan van ons zonnestelsel.
OSIRIS-Rex zou overigens de eerste zijn die sinds de Apollomissies terug materiaal vanuit de ruimte naar de aarde brengt. Dat geldt tenminste voor de Amerikanen; Japan lanceerde een soortgelijke missie en die belooft eerder te finishen.
OSIRIS-REx houdt de planetoïde overigens al sinds 2018 - twee jaar na de lancering van de ruimtesonde - in de gaten. Zo leerde de ruimtesonde dat Bennu bezaaid ligt met rotsblokken zo groot als koeien. Ook ontdekte hij sporen van watermoleculen op de rots én vond hij de ideale plek om vandaag te landen. Die landing zal amper 16 seconden duren, net voldoende tijd om ongeveer 60 gram gruis op te zuigen.
Waarom Bennu – een planetoïde met een diameter van zo’n 490 meter en een hobbelig oppervlak - werd uitgekozen? De planetoïde staat met 334 miljoen kilometer niet zo ver van de aarde verwijderd. Een tweede (nog belangrijkere) reden is dat Bennu in bijna hetzelfde vlak rond de zon draait als de aarde. Daardoor is de planetoïde behoorlijk benaderbaar.
WETENSCHAP & PLANEETWetenschappers van de universiteit van Yale suggereren in een nieuwe paper dat er mogelijk miljoenen stukjes van de planeet Venus te rapen zijn op de maan. Dat is goed nieuws, omdat astronomen daardoor de kans krijgen om de geschiedenis van de planeet, waarvan het oppervlak niet toegankelijk is, ‘eenvoudiger’ te onderzoeken.
De planeet Venus spreekt al jaren tot de verbeelding. Wetenschappers vermoeden dat er ooit een aarde-achtige omgeving was, met de aanwezigheid van water. Vorige maand nog werd een onderzoek gepubliceerd waarin werd aangekondigd dat sterke aanwijzingen voor leven werden gevonden in de dampkring van de planeet. Venus geeft haar geheimen echter niet zomaar prijs. De omstandigheden op de planeet zijn verre van ideaal voor geologisch onderzoek, het is er heet en de zuurtegraad is hoog. De planeet wordt dan ook vaak vergeleken met de hel. Bodemstalen verzamelen is er dan ook bijna onmogelijk. Dat er stukjes Venus te rapen zijn op de maan zou nieuwe mogelijkheden bieden aan astronomen en geologen, klinkt het.
Onderzoekers van de universiteit van Yale delen hun vermoeden in een nieuwe paper, die zal worden gepubliceerd in het vooraanstaande vakblad Planetary Science Journal. Volgens de astronomen Samuel Cabot en Gregory Laughlin zweven er meer dan tien miljard brokstukken van Venus rond in ons zonnestelsel, losgeslagen door asteroïden en kometen. Zij suggereren dat verschillende van deze brokstukken geland kunnen zijn als meteorieten op de maan. “Deze oude rotsen worden veilig bewaard op de maan. Brokstukken die ooit ingeslagen zijn op de Aarde, zijn naar alle waarschijnlijkheid zeer diep begraven door de geologische activiteit. Op de maan zouden deze veel beter bewaard zijn”, vertelt Cabot in een mededeling.
De astronomen suggereren dan ook dat bij een volgend bezoek aan de maan meer ‘maangrond’ moet worden teruggebracht naar de Aarde. Chemische analyse kan dan bepalen of er restanten van Venus tussen zitten. “Een oud fragment van de planeet Venus zou een schat aan informatie bevatten”, zegt Laughlin daarover. “De geschiedenis van Venus is nauw verbonden met belangrijke onderwerpen in de astronomie, waaronder de vroegere banen van asteroïden en kometen, de atmosferische geschiedenis van de planeten dichtst bij de zon, en de aanwezigheid van vloeibaar water”, klinkt het.
NASAHet toilet werd afgelopen nacht gelanceerd naar het ISS.
WETENSCHAP & PLANEET Naar toilet gaan in het internationaal ruimtestation ISS zal nooit meer hetzelfde zijn. De astronauten krijgen een nieuwe pot, die maar liefst 20 miljoen euro heeft gekost.
Het was al van de jaren negentig geleden dat het toilet aan boord van het ruimtestation nog in het nieuw gestoken werd. Het zal nu een stuk comfortabeler zijn voor vrouwen.
Het ruimteschip met het nieuwe toilet aan boord werd vannacht gelanceerd in de Verenigde Staten. Het toilet is een beetje te vergelijken met dat in een mobilhome en is een stuk kleiner en lichter dan de huidige toiletten in het ISS: 71 centimeter groot en 45 kilogram zwaar.
Het toilet staat een beetje gekanteld zodat je er makkelijker op kan gaan zitten voor een grote boodschap. Ook de trechters die gebruikt worden voor een kleine boodschap, zijn aangepast
Tot nu toe moesten vrouwen kiezen tussen een kleine óf een grote boodschap. Op het nieuwe toilet kunnen ze allebei tegelijk, met dank aan de nieuwe vorm van de urinetrechters.
Om ervoor te zorgen dat de ontlasting niet uit het toilet wegdrijft door de gewichtloosheid in de ruimte, wordt luchtafzuiging gebruikt. Urine wordt gerecycleerd om water van te maken om te drinken en te koken.
Uittesten
De astronauten in het ISS zullen het nu enkele maanden uittesten. Als het goed bevonden wordt, zal het permanent aan boord blijven en ook geïnstalleerd worden in de Orioncapsules, die astronauten over enkele jaren opnieuw naar de maan moeten brengen.
NASA
NASA
De trechter voor het urineren.
Het extra toilet zal geen luxe zijn, want de populatie in het ruimtestation zal in de toekomst uitbreiden. Eind deze maand vertrekken vier nieuwe astronauten met een vlucht van SpaceX naar het ISS, waardoor ze er met zeven zullen verblijven in plaats van met zes, zoals tot nu toe het geval was. Vanaf volgend jaar worden ook de eerste ruimtetoeristen verwacht.
NASAHet toilet in het internationaal ruimtestation, met hokjes zoals op Aarde.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:HLN.be - Het Laatste Nieuws ( NL)
30-09-2020
Straling op maan blijkt 200 keer hoger dan op aarde: “Ruimtebasis zou beter onder grond worden gebouwd” - HLN.be
Straling op maan blijkt 200 keer hoger dan op aarde: “Ruimtebasis zou beter onder grond worden gebouwd” - HLN.be
NASA
WETENSCHAP & PLANEETWetenschappers zijn er voor het eerst in geslaagd om de straling op onze maan te meten en die blijkt maar liefst 200 keer hoger te zijn dan op Aarde. Dat kan consequenties hebben voor de permanente maanbasis die onder meer de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA er wil bouwen. Die zou er wel eens helemaal anders kunnen gaan uitzien dan gedacht.
Artemis heet het programma waarmee de NASA tegen 2024 opnieuw astronauten op de maan wil laten landen en de weg wil banen voor een permanente basis tegen de jaren 2030. Maar het moet nog enkele hordes nemen eer het zo ver is.
In die studie wordt verslag uitgebracht van een van de bevindingen van de onbemande Chinese maanlander Chang’e 4, die begin vorig jaar de achterkant van de maan bereikte. De lander slaagde er onder meer in om voor de allereerste keer de straling op de maan in kaart te brengen. De dagelijkse dosis die astronauten te verduren zouden krijgen, blijkt maar liefst 200 keer hoger te zijn dan op de Aarde en drie keer hoger dan wat ze in het internationaal ruimtestation (ISS) ervaren.
Langdurige blootstelling aan een grote dosis kosmische straling – bijvoorbeeld als de astronauten een jaar of twee op de maan zouden kamperen voor onderzoek – kan echter een schadelijk effect hebben op de gezondheid. “Je kan er acute klachten van krijgen, maar ook cataract, kanker en aandoeningen die ons centrale zenuwstelsel of onze organen doen aftakelen”, staat er te lezen.
76 centimeter diep
Wie een maanbasis wil bouwen, houdt daar dan ook best rekening mee volgens de experts achter de studie. Zo zou een nederzetting op het maanoppervlak een minder goed idee zijn. Het zou beter zijn om de basis ónder de grond te maken. Een diepte van 76 centimeter is ideaal, aldus Robert Wimmer-Schweingruber, een van de auteurs van het onderzoek in een persbericht.
Voor de volledigheid: de astronauten van de Apollo-missies in de jaren 60 en 70 hadden ook instrumenten bij zich die de straling moesten meten. Maar die konden alleen tonen hoeveel straling de astronauten op hun vollédige reis te verduren hadden gekregen, niet alleen op de maan.
Op de Aarde hebben we overigens weinig last van straling door de dikke atmosfeer en het magnetisch veld van onze planeet.
APEen foto van Mars die genomen werd door de Hubble-telescoop.
WETENSCHAPOnder het oppervlak van de planeet Mars zijn drie grote zoutwatermeren ontdekt. Het water is waarschijnlijk heel zout, want het is vloeibaar bij extreme kou. De ontdekking staat in het prestigieuze wetenschapsblad ‘Nature’.
De meren bevinden zich onder de zuidpool van Mars. Ze zijn ontdekt met de satelliet Mars Express van de Europese ruimtevaartorganisatie ESA. Die sonde ontdekte in 2018 ook al een ondergronds meer op Mars, op een diepte van 1,5 kilometer. De grootste plas heeft een omvang van 20 bij 30 kilometer. Er liggen een paar kleinere meren omheen.
Mars had vele miljoenen jaren geleden waarschijnlijk stromend water op het oppervlak, maar dat is verdwenen. Ondergronds bevindt zich nog wel water. Dat is mogelijk miljarden jaren oud. De meren zijn moeilijk te bereiken, maar zijn wetenschappelijk interessant omdat er leven zou kunnen voorkomen.
Op de aarde zijn vergelijkbare meren. Op vier kilometer onder de Zuidpool bevindt zich bijvoorbeeld het Vostok-meer. Dat is 250 bij 50 kilometer groot en ruim 400 meter diep.
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.
