1.

ik ben dus niet verkozen tot stadsdichteres van halle! zeven kandidaten hadden zich aangemeld, drie werden geselecteerd (waaronder de schitterende ondergetekende, yasmin), maar nipt werd een nog onbekende (jonge) halse dichter gelauwerd. zijn naam wordt pas binnen enkele maanden bekendgemaakt. ben heel nieuwsgierig, niet alleen naar zijn persoon, vooral naar zijn schrijfsels. zijn taak (het dus is bijna zeker geen vrouw!), zijn taak zal niet de minste zijn: twaalf gedichten in opdracht schrijven, gedichten in hals dialect schrijven (?), aanwezig zijn bij evementen en in de jury zitten van de halse poëzieprijs, haha!

het interview met de jury was wel spannend (ik was het eerste slachtoffer!), de juryleden hadden zichtbaar pret omdat ze hun vragen zomaar konden afvuren op het leuke grijze dametje dat haar gedichten zo gevoelig kon voordragen. alhoewel ik een beetje uit mijn nek heb zitten kletsen, vond ik toch dat ik goeie reclame voor mezelf heb gemaakt. ach, mijn palmares is toch niet de minste: ben redactielid geweest van twee literaire tijdschriften en heb voorlopig drie dichtbundels uitgegeven. mijn roman in schijfjes zit bij de uitgever, ik heb een literaire blog en zeker genoeg materiaal voor twee nieuwe dichtbundels. ik weet ook iets af van het theater (zie mijn persoonsbeschrijving) en organiseerde talloze schrijfateliers op school. tenslotte ben ik ook een fervente haiku-dichteres, waw!

heb ik er verkeerd aan gedaan te refereren naar david lynch (wiens film inland me toch lichtjes inspireerde voor het gedicht over halle), ramsey nasr (die als stadsdichter van antwerpen probeerde toegankelijke gedichten te schrijven), radio klara (op wiens website ik had zitten lezen over clichés betreffende poëzie), het steenwegenproject (waar ik toch met veel enthousiasme aan had meegewerkt en waarvoor ik de leuke gedichten ontijd en plaslion had geschreven) ???

ach, misschien is het juist die veelzijdigheid, die verspreiding, die veelheid aan referenties, die me de spreekwoordelijke das heeft omgedaan. hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat het beter is je duidelijk met maar een paar disciplines bezig te houden dan je te zeer te spreiden. wat je dan doet, doe je goed en afgelijnd.

ook ontdekte ik bij mezelf misschien te veel gevoelens van bereidheid (ik ben echt te plat gaan liggen, alhoewel ik aan een jurylid, de dorpsdichter van galmaarden, toch brutaal heb durven zeggen dat hij mijn gedicht niet goed had gelezen), te veel enthousiasme en misschien zelfs een beetje te veel happigheid naar geld en eerbetoon (money, money...). niets menselijks is mij vreemd. want alhoewel de 2000 euro, het bedrag dat ik na een snelle berekening vooropstel als totale verloning van de halse stadsdichter, maar een piepkleine maandwedde (in vroegere jaren) voor me betekent, is het geld toch maar goed meegenomen in deze tijden van crisis, haha!

maar er spookt nog een ander argument door mijn hoofdje: werd ik misschien te oud bevonden door de heren en dame van de jury? het is waar: deze winter heb ik voor 't eerst in mijn leven mezelf voelen ouder worden, heel vreemd. ik werd er zowaar depressief van. maar gelukkig ben ik al aan een tegenbeweging bezig: ik ga elke week naar de yoga en probeer trouw (zoals ingeborg) elke dag enkele houdingen op mijn tapijtje in te oefenen.

eigenlijk wil ik dansen.


2.

ondertussen bereiken mij enkele reacties, mensen houden mij op straat tegen om mij moed in te spreken en mij bijna gefluisterde boodschappen door te geven. naar het schijnt doen geruchten de ronde, als zou de verkiezing van de halse stadsdichter nep zijn, een vooropgesteld scenario met politieke connotaties (ik kan er makkelijk zelf enkele bedenken).

dit zou me verbazen en vooral veel verdriet doen, een afgang voor de poëzie, de literatuur en de politiek an sich. ik weet: er is ook zoiets als de tijdgeest en in eerste instantie is het handig om je met de tijdgeest mee te laten drijven. maar ik ben hoogstwaarschijnlijk ouderwets (of liever: wijs) en laat mij niet meer zo makkelijk meeslepen. in dit meest zuidelijke stadje waar nederlands gesproken wordt is het tegenwoordig zowaar de trend het zogenaamde zuivere vlaamse karakter van halle koste wat koste te willen behouden. met het eerste deel van deze wens ga ik plus of min akkoord, alhoewel ik mij voortdurend afvraag wat dat 'zuivere vlaams' nu eigenlijk betekent. over het tweede heb ik enige reserves.

als politieke ideeën mensen tegen elkaar opruien met even ingebeelde als waardeloze argumenten (taal, huidskleur, geslacht, afkomst, ideologie), wat dan resulteert in het goedpraten van onwaarschijnlijk grof en gewelddadig gedrag, dan neem ik afstand. meningsverschillen mogen bestaan, ruzie maken mag (liefst zelfs), maar toch stel ik een warme, menswaardige en open samenleving voorop. uiteindelijk hebben we allen maar 1 gemeenschappelijke vijand: domheid, egoïsme en eigenbelang in al zijn uitingsvormen.

daarbij zijn er, naast de lawine van economische crisissen waarmee we de laatste tijd worden overdonderd (al die ontslagen moeten toch zware gevolgen hebben op de dagelijkse levensomstandigheden van de betrokkenen, zeg?!?!?) geopolitieke evoluties aan de gang waar wij toch even stil moeten bij staan: maandag 23 maart naar koppen XL gekeken, dames en heren? als de aarde 6 graden opwarmt verdwijnt alle leven op aarde...

ach, mijn gedachten zijn misschien te algemeen en te open-minded. misschien moet ik ook een krengerige en hautaine attitude aankweken als ik weet dat dedie en dedie er voor bepaalde zaken een andere mening op nahoudt dan ik, zo pas ik beter in een bepaald plaatje. misschien om deze redenen dat ik (nog) geen stadsdichteres van halle ben geworden?


3.

maar argh, alle gekheid op een stokje: ik ben eerder het type vrouw dat zich amuseert. ben heel tevreden dat ik heb durven deelnemen aan de wedstrijd stadsdichteres van halle. ben ook tevreden over mijn inzending (zie bijlage), die misschien de aanzet is tot een nieuwe cyclus.  ook moest ik een paar dagen geleden monkelen toen een jonge schrijversvriend me voorstelde om schaduwdichteres van halle te worden. ik zou dan iedere keer als de stadsdichter aan het werk wordt gezet een schaduwgedicht (cool!) moeten schrijven. leuk idee, ik zie me al de stadsdichter voortdurend schaduwen, spannend!

lieve leden van de jury (1 vrouw en voor de rest allemaal mannen, haha, heb ze in gedachten allemaal sprookjesnamen gegeven), wees dus gewaarschuwd: dit grijze gevoelige dametje zal - lichtjes loensend misschien van het overdadig (dit zal ondertussen weer een bericht worden van 1785 woorden, de teller duidt het aan) tokkelen op deze verdomde pc-  nooit stoppen met schrijven, of het nu in de schaduw is, of in het immense licht.

ps: in bijlage twee vragen uit een interview met miriam van hee over het gentse stadsdichterschap (geplukt uit het digitaal literair tijdschrift meander, zie http://meandermagazine.net/wp/2009/03/gedichten-64/).

18-05-2009 om 15:20 geschreven door etienne