1.

ik ben dus niet verkozen tot stadsdichteres van halle! zeven kandidaten hadden zich aangemeld, drie werden geselecteerd (waaronder de schitterende ondergetekende, yasmin), maar nipt werd een nog onbekende (jonge) halse dichter gelauwerd. zijn naam wordt pas binnen enkele maanden bekendgemaakt. ben heel nieuwsgierig, niet alleen naar zijn persoon, vooral naar zijn schrijfsels. zijn taak (het dus is bijna zeker geen vrouw!), zijn taak zal niet de minste zijn: twaalf gedichten in opdracht schrijven, gedichten in hals dialect schrijven (?), aanwezig zijn bij evementen en in de jury zitten van de halse poëzieprijs, haha!

het interview met de jury was wel spannend (ik was het eerste slachtoffer!), de juryleden hadden zichtbaar pret omdat ze hun vragen zomaar konden afvuren op het leuke grijze dametje dat haar gedichten zo gevoelig kon voordragen. alhoewel ik een beetje uit mijn nek heb zitten kletsen, vond ik toch dat ik goeie reclame voor mezelf heb gemaakt. ach, mijn palmares is toch niet de minste: ben redactielid geweest van twee literaire tijdschriften en heb voorlopig drie dichtbundels uitgegeven. mijn roman in schijfjes zit bij de uitgever, ik heb een literaire blog en zeker genoeg materiaal voor twee nieuwe dichtbundels. ik weet ook iets af van het theater (zie mijn persoonsbeschrijving) en organiseerde talloze schrijfateliers op school. tenslotte ben ik ook een fervente haiku-dichteres, waw!

heb ik er verkeerd aan gedaan te refereren naar david lynch (wiens film inland me toch lichtjes inspireerde voor het gedicht over halle), ramsey nasr (die als stadsdichter van antwerpen probeerde toegankelijke gedichten te schrijven), radio klara (op wiens website ik had zitten lezen over clichés betreffende poëzie), het steenwegenproject (waar ik toch met veel enthousiasme aan had meegewerkt en waarvoor ik de leuke gedichten ontijd en plaslion had geschreven) ???

ach, misschien is het juist die veelzijdigheid, die verspreiding, die veelheid aan referenties, die me de spreekwoordelijke das heeft omgedaan. hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat het beter is je duidelijk met maar een paar disciplines bezig te houden dan je te zeer te spreiden. wat je dan doet, doe je goed en afgelijnd.

ook ontdekte ik bij mezelf misschien te veel gevoelens van bereidheid (ik ben echt te plat gaan liggen, alhoewel ik aan een jurylid, de dorpsdichter van galmaarden, toch brutaal heb durven zeggen dat hij mijn gedicht niet goed had gelezen), te veel enthousiasme en misschien zelfs een beetje te veel happigheid naar geld en eerbetoon (money, money...). niets menselijks is mij vreemd. want alhoewel de 2000 euro, het bedrag dat ik na een snelle berekening vooropstel als totale verloning van de halse stadsdichter, maar een piepkleine maandwedde (in vroegere jaren) voor me betekent, is het geld toch maar goed meegenomen in deze tijden van crisis, haha!

maar er spookt nog een ander argument door mijn hoofdje: werd ik misschien te oud bevonden door de heren en dame van de jury? het is waar: deze winter heb ik voor 't eerst in mijn leven mezelf voelen ouder worden, heel vreemd. ik werd er zowaar depressief van. maar gelukkig ben ik al aan een tegenbeweging bezig: ik ga elke week naar de yoga en probeer trouw (zoals ingeborg) elke dag enkele houdingen op mijn tapijtje in te oefenen.

eigenlijk wil ik dansen.


2.

ondertussen bereiken mij enkele reacties, mensen houden mij op straat tegen om mij moed in te spreken en mij bijna gefluisterde boodschappen door te geven. naar het schijnt doen geruchten de ronde, als zou de verkiezing van de halse stadsdichter nep zijn, een vooropgesteld scenario met politieke connotaties (ik kan er makkelijk zelf enkele bedenken).

dit zou me verbazen en vooral veel verdriet doen, een afgang voor de poëzie, de literatuur en de politiek an sich. ik weet: er is ook zoiets als de tijdgeest en in eerste instantie is het handig om je met de tijdgeest mee te laten drijven. maar ik ben hoogstwaarschijnlijk ouderwets (of liever: wijs) en laat mij niet meer zo makkelijk meeslepen. in dit meest zuidelijke stadje waar nederlands gesproken wordt is het tegenwoordig zowaar de trend het zogenaamde zuivere vlaamse karakter van halle koste wat koste te willen behouden. met het eerste deel van deze wens ga ik plus of min akkoord, alhoewel ik mij voortdurend afvraag wat dat 'zuivere vlaams' nu eigenlijk betekent. over het tweede heb ik enige reserves.

als politieke ideeën mensen tegen elkaar opruien met even ingebeelde als waardeloze argumenten (taal, huidskleur, geslacht, afkomst, ideologie), wat dan resulteert in het goedpraten van onwaarschijnlijk grof en gewelddadig gedrag, dan neem ik afstand. meningsverschillen mogen bestaan, ruzie maken mag (liefst zelfs), maar toch stel ik een warme, menswaardige en open samenleving voorop. uiteindelijk hebben we allen maar 1 gemeenschappelijke vijand: domheid, egoïsme en eigenbelang in al zijn uitingsvormen.

daarbij zijn er, naast de lawine van economische crisissen waarmee we de laatste tijd worden overdonderd (al die ontslagen moeten toch zware gevolgen hebben op de dagelijkse levensomstandigheden van de betrokkenen, zeg?!?!?) geopolitieke evoluties aan de gang waar wij toch even stil moeten bij staan: maandag 23 maart naar koppen XL gekeken, dames en heren? als de aarde 6 graden opwarmt verdwijnt alle leven op aarde...

ach, mijn gedachten zijn misschien te algemeen en te open-minded. misschien moet ik ook een krengerige en hautaine attitude aankweken als ik weet dat dedie en dedie er voor bepaalde zaken een andere mening op nahoudt dan ik, zo pas ik beter in een bepaald plaatje. misschien om deze redenen dat ik (nog) geen stadsdichteres van halle ben geworden?


3.

maar argh, alle gekheid op een stokje: ik ben eerder het type vrouw dat zich amuseert. ben heel tevreden dat ik heb durven deelnemen aan de wedstrijd stadsdichteres van halle. ben ook tevreden over mijn inzending (zie bijlage), die misschien de aanzet is tot een nieuwe cyclus.  ook moest ik een paar dagen geleden monkelen toen een jonge schrijversvriend me voorstelde om schaduwdichteres van halle te worden. ik zou dan iedere keer als de stadsdichter aan het werk wordt gezet een schaduwgedicht (cool!) moeten schrijven. leuk idee, ik zie me al de stadsdichter voortdurend schaduwen, spannend!

lieve leden van de jury (1 vrouw en voor de rest allemaal mannen, haha, heb ze in gedachten allemaal sprookjesnamen gegeven), wees dus gewaarschuwd: dit grijze gevoelige dametje zal - lichtjes loensend misschien van het overdadig (dit zal ondertussen weer een bericht worden van 1785 woorden, de teller duidt het aan) tokkelen op deze verdomde pc-  nooit stoppen met schrijven, of het nu in de schaduw is, of in het immense licht.

ps: in bijlage twee vragen uit een interview met miriam van hee over het gentse stadsdichterschap (geplukt uit het digitaal literair tijdschrift meander, zie http://meandermagazine.net/wp/2009/03/gedichten-64/).

Bijlagen:
Er was toch sprake van dat u de nieuwe stadsdichter van Gent zou worden.doc (24 KB)   

dit is de cover van de zesde (!) roman van suzanne binnemans, een verrukkelijke dame uit lier die verrukkelijke romans schrijft.

ik wil dit bericht dus wijden aan prooi, een boekje van 128 pagina's. het verhaal leest als een trein, maar als vrouwelijke lezer stel je je toch heel veel vragen en misschien blijf je zitten met gevoelens van vervreemding en verwarring, zo intrigerend is deze roman van suzanne binnemans.

ik knip en plak hierbij eerst de algemene introductie, zoals ik ze kan lezen op de achterflap en ook op de webpagia van haar uitgever:

Eva, een getrouwde vrouw van net veertig, is de gedroomde prooi. Ze zoekt iemand die haar weer gelukkig kan maken, iemand die na haar opa’s dood zijn plaats in kan nemen, iemand bij wie ze het gevoel kan hebben dat ze leeft. Hij, een man op leeftijd, wil haar niet bezitten in de betekenis die andere mannen eraan geven. Hij wil dat ze van hem houdt, dat ze verslaafd raakt aan zijn oordelen en meningen. Hij wil haar binden door macht. Verlangt naar onvoorwaardelijke toewijding en onderdanigheid. Er ontstaat een soort ‘bedrog’, een soort overspel. Haar nood tot spreken en begrepen te worden is echter net zo groot als de zijne. Tot hij te ver gaat en er een machtsstrijd ontstaat. Ze willen beiden zien wie het langst stand houdt en wie het meest heeft geleerd. Eva’s angst om verlaten te worden en zijn problemen met de onmacht en aftakeling die bij het ouder worden horen, klinken door tot in iedere zin.

oeps, de beschrijving van een relatie tussen een oudere man en een jonge vrouw? niks bijzonders, zou ik zo op het eerste zicht zeggen, niks origineels, maatschappelijk totaal verantwoord. als dit boekje nu zou gaan over een oudere dame die verliefd wordt op een jonge man? tegenwoordig ook wel in de mode, zo’n rijpere vrouwelijke geliefde wordt dan een poema genoemd…

hehe, yasmientje, lees eerst en verorber, voor je met je belachelijke vooroordelen afkomt!

en dat heb dus ik de laatste paar uren amechtig gedaan. het boek is een bevreemdend relaas in de ik-persoon van een oude man van 75, een zakenman, die mijmerend verslag uitbrengt over zijn liefdesavontuur met de veertigjarige eva.

het verhaal is in eerste instantie ronduit vertederend. de oude man is als een zorgzame vriend, die troost en bescherming biedt aan een jonge vrouw, wiens huwelijk net op de klippen is gelopen. de oude man is voor haar een surrogaat grootvader, want haar eigen opa is oud en ziek en tot immens verdriet van evaatje gaat hij dood.

de toon gebezigd door de oude zakenman in zijn bijna-dagboekrelaas, lijkt aanvankelijk zacht en luchtig en onthecht. af en toe bekent hij zelfs openlijk aan de lezer dat hij zich anders voordoet dan hij is. hij heeft altijd geleerd zich te profileren als mannelijk en sterk en weigert een softe houding aan te nemen. diep in zichzelf beseft hij dat zijn krachten zienderogen afnemen.

door het leeftijdsverschil heeft hij de indruk dat hij eva volledig kan manipuleren, haar gedachten en gevoelens kan leiden en sturen in de richting die hij wil. tot hij fataal een grens overschrijdt en eva zich verontwaardigd en gekwetst terugtrekt. zij wil niet misbruikt worden, haar oude zachte vriend blijkt niet de persoon te zijn die zij dacht, maar een mannetjesputter die zijn prooi wil vernederen en bezitten. hij wil haar in zijn macht. maar dat is zonder de vrouwelijke intuïtie gerekend. net op tijd worden eva’s ogen geopend en zij zoekt hem niet langer op.

het verhaal baadt in een sfeer van warme familierelaties. het verleden (in de gedaante van de levensverhalen van de ouders en grootouders van eva) wordt door suzanne binnemans kunstig verweven met de actuele setting, een ijvere omgeving van zakelijke werksituaties en een dagelijkse levenssfeer zoals wij die allemaal kennen. naar het einde toe wordt de toon killer, en het boek eindigt bijna als een psychologische thriller, waarbij de lezer zelf de dramatische uitkomst van de relatie tussen de oude man en zijn geliefde eva kan invullen.

suzanne binnemans doet hier een poging om in de huid te kruipen van een oude eenzame man. de vraag die ik me voordurend stel is: slaagt zij hierin? of liever: kan een (oudere) man echt een mix zijn van vriendelijkheid en machtswellust? kan een man zijn 'mannelijkheid' alleen maar bewijzen door daden te stellen die getuigen van een misselijk makende pervertie? eigenlijk zou ik het advies van een mannelijke lezer moeten inwinnen, die dan misschien met meer zekerheid zou kunnen beamen of een man zo denkt als het hoofdpersonage van prooi.

mijn eigen evaringen zeggen me wel dat mannen heel subtiel en zachtaardig kunnen zijn, ontzettend gevoelig en attent en tegelijk ook heel macho en viriel. maar bewijst suzanne binnemans hier niet dat er altijd een angeltje onder het gras schuilt? wat is nu eigenlijk de bedoeling van een man als hij een vrouw begeert? hoe functioneert hij werkelijk in een liefdesrelatie? kunnen we de bedreigende portretten die de schrijfster hier van onze mannelijke vrienden en geliefden schetst voor waar aannemen, of zijn de oude zakenman en zijn zoon alex prototypes van het soort individuen, waar we maar best bij uit de buurt blijven???  

in elk geval heb ik genoten van dit verrukkelijke boekje. suzanne binnemans gebruikt een loepzuivere taal en haar stijl is ietwat onderkoeld. toch zijn haar personages heel vriendelijk, levenesecht en charmant. ik raad iedereen aan, om de winter knus te beëindigen,, dit boekje op de nachttafel te leggen en zich te laten bekoren door de vertelkunst van deze te weinig gekende vlaamse schrijfster.

Suzanne BINNEMANS, Prooi, Haarlem, In de Knipscheer, 2008, 128 p., 14,50 €.

onderste foto is de cover van de zesde (!) roman van suzanne binnemans, een verrukkelijke dame uit lier die verrukkelijke romans schrijft. bovenste foto is haar liefelijk portret.

ik wil dit bericht dus wijden aan prooi, een boekje van 128 pagina's. het verhaal leest als een trein, maar als vrouwelijke lezer stel je je toch heel veel vragen en misschien blijf je zitten met gevoelens van vervreemding en verwarring, zo intrigerend is deze roman van suzanne binnemans.

ik knip en plak hierbij eerst de algemene introductie, zoals ik ze kan lezen op de achterflap en ook op de webpagia van haar uitgever:

Eva, een getrouwde vrouw van net veertig, is de gedroomde prooi. Ze zoekt iemand die haar weer gelukkig kan maken, iemand die na haar opa’s dood zijn plaats in kan nemen, iemand bij wie ze het gevoel kan hebben dat ze leeft. Hij, een man op leeftijd, wil haar niet bezitten in de betekenis die andere mannen eraan geven. Hij wil dat ze van hem houdt, dat ze verslaafd raakt aan zijn oordelen en meningen. Hij wil haar binden door macht. Verlangt naar onvoorwaardelijke toewijding en onderdanigheid. Er ontstaat een soort ‘bedrog’, een soort overspel. Haar nood tot spreken en begrepen te worden is echter net zo groot als de zijne. Tot hij te ver gaat en er een machtsstrijd ontstaat. Ze willen beiden zien wie het langst stand houdt en wie het meest heeft geleerd. Eva’s angst om verlaten te worden en zijn problemen met de onmacht en aftakeling die bij het ouder worden horen, klinken door tot in iedere zin.

oeps, de beschrijving van een relatie tussen een oudere man en een jonge vrouw? niks bijzonders, zou ik zo op het eerste zicht zeggen, niks origineels, maatschappelijk totaal verantwoord. als dit boekje nu zou gaan over een oudere dame die verliefd wordt op een jonge man? tegenwoordig ook wel in de mode, zo’n rijpere vrouwelijke geliefde wordt dan een poema genoemd…

hehe, yasmientje, lees eerst en verorber, voor je met je belachelijke vooroordelen afkomt!

en dat heb dus ik de laatste paar uren amechtig gedaan. het boek is een bevreemdend relaas in de ik-persoon van een oude man van 75, een zakenman, die mijmerend verslag uitbrengt over zijn liefdesavontuur met de veertigjarige eva.

het verhaal is in eerste instantie ronduit vertederend. de oude man is als een zorgzame vriend, die troost en bescherming biedt aan een jonge vrouw, wiens huwelijk net op de klippen is gelopen. de oude man is voor haar een surrogaat grootvader, want haar eigen opa is oud en ziek en tot immens verdriet van evaatje gaat hij dood.

de toon gebezigd door de oude zakenman in zijn bijna-dagboekrelaas, lijkt aanvankelijk zacht en luchtig en onthecht. af en toe bekent hij zelfs openlijk aan de lezer dat hij zich anders voordoet dan hij is. hij heeft altijd geleerd zich te profileren als mannelijk en sterk en weigert een softe houding aan te nemen. diep in zichzelf beseft hij dat zijn krachten zienderogen afnemen.

door het leeftijdsverschil heeft hij de indruk dat hij eva volledig kan manipuleren, haar gedachten en gevoelens kan leiden en sturen in de richting die hij wil. tot hij fataal een grens overschrijdt en eva zich verontwaardigd en gekwetst terugtrekt. zij wil niet misbruikt worden, haar oude zachte vriend blijkt niet de persoon te zijn die zij dacht, maar een mannetjesputter die zijn prooi wil vernederen en bezitten. hij wil haar in zijn macht. maar dat is zonder de vrouwelijke intuïtie gerekend. net op tijd worden eva’s ogen geopend en zij zoekt hem niet langer op.

het verhaal baadt in een sfeer van warme familierelaties. het verleden (in de gedaante van de levensverhalen van de ouders en grootouders van eva) wordt door suzanne binnemans kunstig verweven met de actuele setting, een ijvere omgeving van zakelijke werksituaties en een dagelijkse levenssfeer zoals wij die allemaal kennen. naar het einde toe wordt de toon killer, en het boek eindigt bijna als een psychologische thriller, waarbij de lezer zelf de dramatische uitkomst van de relatie tussen de oude man en zijn geliefde eva kan invullen.

suzanne binnemans doet hier een poging om in de huid te kruipen van een oude eenzame man. de vraag die ik me voordurend stel is: slaagt zij hierin? of liever: kan een (oudere) man echt een mix zijn vriendelijkheid en machtswellust? kan een man zijn 'mannelijkheid' alleen maar bewijzen door daden te stellen die getuigen van een misselijk makende pervertie? eigenlijk zou ik het advies van een mannelijke lezer moeten inwinnen, die dan misschien met meer zekerheid zou kunnen beamen of een man zo denkt als het hoofdpersonage van prooi.

mijn eigen evaringen zeggen me wel dat mannen heel subtiel en zachtaardig kunnen zijn, ontzettend gevoelig en attent en tegelijk ook heel macho en viriel. maar bewijst suzanne binnemans hier niet dat er altijd een angeltje onder het gras schuilt? wat is nu eigenlijk de bedoeling van een man als hij een vrouw begeert? hoe functioneert hij werkelijk in een liefdesrelatie? kunnen we de bedreigende portretten die de schrijfster hier van onze mannelijke vrienden en geliefden schetst voor waar aannemen, of zijn de oude zakenman en zijn zoon alex prototypes van het soort individuen, waar we maar best bij uit de buurt blijven???  

in elk geval heb ik genoten van dit verrukkelijke boekje. suzanne binnemans gebruikt een loepzuivere taal en haar stijl is ietwat onderkoeld. toch zijn haar personages heel vriendelijk, levenesecht en charmant. ik raad iedereen aan, om de winter knus te beëindigen,, dit boekje op de nachttafel te leggen en zich te laten bekoren door de vertelkunst van deze te weinig gekende vlaamse schrijfster.

15-03-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

Bijlagen:
afb048.jpg (45.2 KB)   
afb049.jpg (42.9 KB)   

Er was op deze dag - tijdens de lunchpauze - iemand die wilde weten hoe ik werk,

waar mijn ideeën vandaan komen. Tja, zei ik het probleem van de idee is

dat de problemen precies daar beginnen waar ze vandaan komt, neem nu dit gesprek.

(fragment)

haha, schitterend aforistisch woordenspel. de idee als oorsprong van alle kwaad. heeft wel iets, dit vers!

All inclusive

Wat wil je geven? Of beter vragen wat het laatste is wat je onthield,
het kon wel eens de moeite waard zijn. Hecht je aan boodschappen?

Vandaag kocht ik doodgewone groene rijst. Ik trof een wethouder
in de supermarkt die tegen me zei: hoe snel het organisme zich herstelt!

Ook slechte mensen overleven gemakkelijk. Ons gesprek was van christelijke aard,
want overigens zijn we het oneens. Hij eet met kerst bij voorkeur in zijn hoekhuis.       

Ik heb je liefde genoemd als woord en daad en jij valt van de trap en je hoofd knapt
en het geheugen stroomt uit je oren. Liefste, zwijgen verheft niet steeds. 

We zullen middelen moeten vinden om onze eindigheid te vervullen.
Keer de attracties niet de rug toe. Botsen, zweven, duiken, rollen, hangen

en trilling lengt tijd.

tijdens het lezen van anne vegters gedichten vroeg ik me telkens af:  kan ik ook zo schrijven? het is alsof anne vegter zomaar flarden van gesprekken noteert, in de surrealistische, soms grappige en dikwijls incoherente volgorde waarin gesprekszinnen mekaar opvolgen. heerlijk! maar haar eigen commentaren en verdichtingen maken het gedicht wat het is. ik vraag nog eens:  kan ik dit ook?

Negen

moest ik worden, negen werden ik en mijn vriendjes

later, allemaal vroeger, maar ik zei neger, een woord

dat wel kon, ik word negerrrrrrr. Mijn broer fluisterde

in me dat ik groot werd en dat onder de haren van grote

kunstenaars kleine oren zitten en dat oren groeien
als je ouder wordt maar die van kunstenaars blijven klein

Zeventien werd ik

en op een dag voelde ik mij waardeloos omdat ik zeventien werd.
Mijn haar viel uit, ik vond ochtendbossen op de sloop.

We deden huidje en transplantatietje, ik had al eens een neger gehad.
Ik speelde twintig maanden in reservetijd met oude mandarijnen.

Schoor de neger, hij was lief. Hij had zijn ouders nog. Toen sloopte hij
mijn kleine driehoek. Het schreeuwen van een kut in mijn slip:

ik wilde op de buik, inzwarte ander. Hij nam het kind op,
mijn natte bit. Zo oud kon je niet – die ouders leefden toch.

Later, zei hij, echt zou hij schrijven.

*Anne Vegter

* MICHEL HOUELLEBECQ, Les particules élémentaires, Flammarion, 1998

14-02-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

07-02-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

wonderbaarlijke maand

dat was in de wonderbaarlijke maand

van bloesemingen en overvloed

toen mijn borstkas opstoof als papaver

ribben in sierpennen uitwaaierden

mei mijn magere taal openbrak

vergelijkingen vrat als vuur water

ik schaamde mij diep naar poldergewoonte

in loden jas tussen druppel en wind

ongevoelig bij takken struikgewas doornen

had ik licht opgevat

ik wreef haar in

en doorzichtig vernederend fonkelniezen

kwam over mij o wonder daar ging ik

men zou van mij minder uit schamen gaan

maar dit was mijn ziekte baarlijke liefde

Gedicht van Ramsey Nasr uit de bundel: ‘onhandig bloesemend’ (2004).

29-01-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

bij de eedaflegging van de gloednieuwe amerikaanse president barack obama was een dichteres uitgenodigd, elizabeth alexander, ooit geboren in harlem, nu professor in yale. ik vond dit gedicht terug gisteren, bij het opruimen van tijdschriften en kranten. ik vertaalde het, enigszins met nonchalance, maar toch met veel enthousiasme:

Praise song for the day.

Each day we go about our business, walking past each other, catching each others’ eyes or not, about to speak or speaking. All about us is noise. All about us is noise and bramble, thorn and din, each one of our ancestors on our tongues. Someone is stitching up a hem, darning a hole in a uniform, patching a tire, repairing the things in need of repair.

Someone is trying to make music somewhere with a pair of wooden spoons on an oil drum with cello, boom box, harmonica, voice.

A woman and her son wait for the bus.

Elke dag doen we ons ding, we lopen mekaar voorbij, maken oogcontact of geen oogcontact, we gaan spreken of niet spreken. Alles omtrent ons is gekrakeel. Alles omtrent ons is gekrakeel en zwarigheid, doornen en lawaai, al onze voorvaders liggen op onze tong. Iemand naait een zoom, verstelt een gaatje in zijn uniform, herstelt een lekke band, verstelt en herstelt de noodzakelijke dingen.

Iemand probeert ergens muziek te maken met een paar houten lepels op een olievat met een cello, geluidsbox, harmonica, stem. 

Een vrouw en haar zoon wachten op de bus.

A farmer considers the changing sky; A teacher says, “Take out your pencils. Begin.”

We encounter each other in words, words spiny or smooth, whispered or declaimed; words to consider, reconsider.

We cross dirt roads and highways that mark the will of someone and then others who said, “I need to see what’s on the other side; I know there’s something better down the road.”

We need to find a place where we are safe; We walk into that which we cannot yet see.

Say it plain, that many have died for this day. Sing the names of the dead who brought us here, who laid the train tracks, raised the bridges, picked the cotton and the lettuce, built brick by brick the glittering edifices they would then keep clean and work inside of.

Praise song for struggle; praise song for the day. Praise song for every hand-lettered sign; The figuring it out at kitchen tables.

Some live by “Love thy neighbor as thy self.”

Others by first do no harm, or take no more than you need.

Een boer kijkt naar de veranderende hemel: Een leraar zegt: ‘Neem jullie potloden. Begin.’

We ontmoeten elkaar in woorden, beenharde woorden, zachte woorden, gefluisterde of gedeclameerde, woorden om over na te denken en om opnieuw over na te denken.

We steken modderige straten over, banen die iemands wil markeren en van anderen die zeiden: ‘Ik moet zien of er zich aan de andere zijde iets beters bevindt’.

We moeten een plek vinden waar we ons veilig voelen;  We wandelen naar hetgeen we nog niet kunnen zien.

Zeg het ronduit, dat menigen gestorven zijn voor deze dag. Zing de namen van de doden die ons hier naartoe brachten, die de treinsporen legden, de bruggen bouwden, die katoen plukten en de sla, die steen voor steen de gebouwen oprichtten die zij daarna schoon zouden houden en waarin ze zouden werken.

Lofdicht voor de strijd, lofdicht voor de dag. Lofdicht voor elk handgeschreven teken: het uitschrijven ervan op keukentafels.

Sommigen leven bij ‘Hou van je buur zoals je van jezelf houdt.’ Anderen doen geen kwaad en nemen alleen wat ze nodig hebben.

What if the mightiest word is love, love beyond marital, filial, national. Love that casts a widening pool of light. Love with no need to preempt grievance.

In today’s sharp sparkle, this winter air, anything can be made, any sentence begun.

On the brink, on the brim, on the cusp - praise song for walking forward in that light.

Wat als het machtigste woord liefde is, liefde verder reikend dan huwelijk, kinderen, natie. Liefde die een weidse lichtbron vangt. Liefde die het niet nodig vindt voorbij te gaan aan verdriet.

In de scherpte van de dag, in deze winterlucht, kan alles gemaakt worden, elke zin begonnen.

Op het bord, aan de kant, aan het gewelf - lofdicht om voorwaarts te treden in dit licht.

aan de lezer om dit gedicht te beoordelen!

22-01-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

de pret duurt nog een even voort: ben surfend op zoek gegaan naar koreaanse poezie, heb dit sprookjesachtig gedicht gevonden, van ho nansorhon*, op de webstek* van de nederlandse dichter lucas husgen:

WINTER

Lang ligt de koude nacht rond de koperen pot van de waterklok.
De maan beschijnt het gazen gordijn, kil zijn de zijden dekens.
De bronemmer kraakt: de kauwen van het paleis stuiven uiteen.
Door schemertinten overvallen ligt het zolderraam in de schaduw.
De dames, bijeen bij de blinden, gieten de gouden kruiken vol.
Ruw in de hand ligt het jaden vat, maar vol aroma is de rouge.
Ze vaart uit tegen de handen die bergen in de lente tekenden;
de parkiet in de gouden kooi heeft een hekel aan de ochtendvorst.
De twee buurvrouwen giechelen en kwebbelen onder elkaar.
Zijn gelaat, als jade zo mooi, verbleekt in haar gedachten.
Boven de houtskool gloeit het komfoor; ze bespeelt de feniksenfluit.
Geitenkalfjeswijn raakt onder het gordijn omgezet in lentewijn.
Ze leunt en denkt: ben verloochend door de man uit de grensstreek.
Wil te paard, met de gouden speer, wil naar het Blauwe Meer.
Overrompelt dan een wind vol sneeuw en zand mijn zwarte bont,

denk ik gedwee, zakdoek betraand, aan de donkere vrouwenkamer.

* De klassieke dichteres Ho Nansorhon (1563-1589) werd geboren in de omgeving van de stad Kangnung. Ho Nansorhon geldt nog altijd als een van de onbetwiste grootheden uit de Koreaanse literatuur. Zij  bracht het toen nog maar honderd jaar oude genre kasa tot bloei. Zij schreef echter slechts twee Koreaanse kasa; het overgrote deel van haar werk is in het Chinees.

Maar ook daar bezigt zij een kleurrijke taal, vol emotie, beeld, gevoel voor detail. Anders dan in haar tijd gebruikelijk, maakte ze rijkelijk gebruik van beeldmateriaal uit taoïstische sferen. De sprookjesachtigheid van haar werk paste alleen daarom al niet in het streng confucianistische Korea van die dagen.

* http://www.lucashusgen.net/vertalen.korea-poezie-01.htm

19-01-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

18-01-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

zij kent de moordende woorden

de ukkepuk

hij legt ze te slapen

in verspreide kamers

de bezorgde vader

een babylijkje

opgepeuzeld door honden

oorlogslogica

ons huis davert

op zijn grondvesten - altijd, altijd

neem ik afscheid

na de ontploffing

mijn dode moeder onder het tapijt

mijn naam is samira

in dit kamp is leven

moeilijk. doodgaan daarentegen

een makkie

een dode moeder

vier kleuters houden de wacht

zij kunnen niet meer staan

oorlogswinter

onze kracht is eindeloos

onze pijn een vogel

witte winterkrokus

bloeit op de heuvels van gaza

mijn hart krimpt

de uitgeputte man

zal hij de lente nog zien

de anemonen

hindoeïsme zijn sporen heeft nagelaten, met als schitterend gevolg: hemels mooie, vredevolle, rustgevende muziek, die ik gisteravond met heel veel genoegen heb beluisterd op radio klara, in het programma hemel en aarde.*

Hemel en Aarde, Mystieke gezangen en muziek van de Soefi's, verinnerlijkt of uitbundig. Mohamed Reza Shajarian, zang; Hossein Alizadeh, tar; Kayhan Kalhor, kamancheh; Homayoun Shajarian, tombak: Avaz va Saz (Comp. Sa'adi / Kayhan Kalhor) - FARYAD - WORLD VILLAGE 468023 - [0:02:54]

08-01-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

25-12-2008 om 00:00 geschreven door nicole2  

Conférence Nobel, le 7 décembre 2008

Uit: Dans la forêt des paradoxes

Pourquoi écrit-on? J'imagine que chacun a sa réponse à cette simple question. Il y a les prédispositions, le milieu, les circonstances. Les incapacités aussi. Si l'on écrit, cela veut dire que l'on n'agit pas. Que l'on se sent en difficulté devant la réalité, que l'on choisit un autre moyen de réaction, une autre façon de communiquer, une distance, un temps de réflexion.

Jean-Marie Gustave Le Clézio

vandaag wil ik even de eerste paragraaf van de feesttoespraak van nobelprijswinnaar literatuur 2008 overpennen. op mijn nachtkastje heb ik l' etoile errante liggen, uitgegeven bij gallimard*, in folio.

ben nog niet beginnen lezen (het is een boekje over de palestijnse kwestie). heb de indruk dat le clezio, ondanks zijn indrukwekkend palmares, mij minder ligt. over reizen naar het verre oosten heeft hij bijvoorbeeld nauwelijks geschreven en het oosten is nu eenmaal mijn ultieme droom.

maar de aanzet tot zijn toespraak (die ik trouwens met genoegen integraal gelezen heb) vind ik toch de moeite. waarom schrijven wij? omdat we niet anders kunnen: wij willen op papier dingen vertellen die we in het dagelijkse leven nergens anders kwijt kunnen. de realiteit is zo dwingend, dat er soms geen ruimte is voor dromen, voor schoonheid, voor genoegen. maar we kunnen dat alles zelf creeëren, we hoeven maar een potlood vast te nemen of te beginnen tokkelen....

* J .M. G. Le Clezio, Etoile errante,  Gallimard, 1992

22-12-2008 om 00:00 geschreven door nicole2  

21-12-2008 om 00:00 geschreven door nicole2  

jeanneke smokkel

.
ik woonde als kind in een straat met de naam van een boom. ‘de’ meiboom. altijd, altijd, als ik de naam van die straat hoorde vernoemen, sloeg mijn verbeelding op hol. ik stelde mij voor hoe het zou zijn in een ‘echte’ boom te wonen. ik verzon allerlei fantasieën rondom boomhutten. ik maakte mezelf wijs dat mijn straat vroeger tot een of ander ‘natuurgebied’ behoorde (het woord ‘natuurgebied’ bestond toen nog niet, ik geloof dat ik aan zoiets dacht als aan het concept ‘bos’). een gebied (in mijn verbeelding) bijna gelijk aan de jungle. ik was een junglekind, een wolfskind. ik leefde volledig volgens het ritme van de natuur.

zelfs al ging het hier om een imaginaire boom (een ‘meiboom’ bestond niet. een meiboom was een vegetatientius die op 1 mei traditiegetrouw werd geplant* om de groeikracht van de natuur over te brengen op de gehele samenleving. een kerselaar, een els, een hagendoornstruik of brem konden ook de dienst uitmaken*), toch kibbelden wilde dagdromen omtrent natuur-  en oerwoudtoestanden koortsachtig om een plaatsje in mijn jeugdig en fragiel geestelijk bestand.

.
ook mijn eerste imaginaire ‘liefdesavonturen’ speelden zich af in een identieke omgeving: ik was een roversmeisje, dat met haar familie diep in het bos woonde. de roversbende had een roodharige, koene ridder met de naam ‘timoer’ gekaapt om losgeld te eisen van de ‘slechte’ hertog, die wreedaardig zijn volk verknechtte en die hoogstnodig zijn lesje moest leren.

natuurlijk werd ik verliefd op timoer, bracht hem eten in zijn hok en hielp hem ontsnappen, tot grote consternatie van de roversbende. maar alles liep toch nog goed af: timoer had sympathie opgevat voor de rovers in het bos, die leefden volgens de wetten van de natuur en elke dag eerbiedig de bomen groetten. hij kwam bij de hertog tussenbeide en/of stootte hem van de troon (de versies verschilden van dag tot dag) en schonk zijn volk de opbrengsten van hun eigen oogst (die ze vroeger volledig moesten afstaan!). daarbij organiseerde hij elk jaar grote zomer-, herfst-, winter- en lentefeesten, waarbij het volk naar hartelust mocht schransen, dansen en grote bekers wijn drinken. en natuurlijk trouwde ik met mijn koene roodharige ridder. end of story.

.
de meiboom - ik heb het opnieuw over mijn straat - werd indertijd (ik spreek hier over de vroege jaren vijftig) bevolkt door heel wat oudere dames, bijna allemaal weduwen, die in kleine, maar nette arbeidershuisjes woonden. wij noemden ze bij hun bijnaam - in sappig hals dialect: mariatche, clementin van fernand (die familie was van de befaamde toots thielemans) stine petont, fiene vawuile en de laatste, maar niet de minste: jeanneke smokkel.

jeanneke smokkel droeg altijd een lavendelblauwe geruite voorschoot, was ostentatief corpulent en stonk altijd naar (vonden wij als ukkies, excuseer voor het woord) pis. in de zomer zat zij (zoals vele oudjes in die tijd) op een stoel in het ‘deurgat’ en breide donkerblauwe sokken. tegelijk hield zij de spelende kinderen (dat waren wij) in de gaten.

wij noemden jeanneke smokkel jeanneke smokkel omdat zij de hele tijd door snoepte (muntjes, of zuurbollen) en daarbij lelijke smoelen trok. snoep was in die tijd ‘smokkelink’. neen, dit woord duidde niet op smokkelpraktijken, maar betekende eigenlijk gewoon ’zoetigheid’. wij wisten altijd wanneer jeanneke smokkel een nieuwe voorraad snoep bijhad: dan vertoonden haar zakken vreemde bobbels en gingen wij in haar omgeving hinkelen. wij kregen dan ook een snoepje, als we ‘braaf’ waren geweest en niet teveel kabaal hadden gemaakt. 

.
op een koude winteravond had mijn bobonne (wij woonden bij mijn grootouders in) de vriendinnen (eigenlijk waren het aartsvijandinnen, maar ze deden zich voor als vriendinnen) jeanneke smokkel en fiene vawuile uitgenodigd voor een rijstepapfeestje. in die tijd waren wij nog dol op eenvoudige desserts als rijstepap met bruine suiker, opgediend in diepe, witte borden met reliëfversiering aan de randen. die borden gebruikten wij niet alleen voor het middagmaal (aardappelen, groenten en vlees), maar ook voor gerechten als rijstepap, meutekespap en biersoep. het waren borden all-in.

jeanneke smokkel vertelde de hele avond over de oorlog. over een vroegere buurvrouw haar dochter, die toen de duitsers hier in halle ‘gelegerd’ waren, verplicht was geweest aan een duitse officier – ik citeer jeannekes woorden letterlijk – te ’werken’.

te werken? toen jeanneke smokkel die rare uitdrukking gebruikte, keek ze obsceen en met een mengeling van brutaliteit en verlegenheid naar een punt in de verte. of liever, naar de schouw vol ’postuurkes’ recht tegenover haar plaats aan tafel.

ik vroeg me toch af, in mijn kinderlijke verbeelding, wat dat ‘werken’ wel betekende. was de dame misschien verplicht geweest zorg te dragen voor het uniform van die officier? had zij de opdracht gekregen de pluisjes en stofjes elke dag van de kraag en de revers van zijn kakikleurige jas af te borstelen met een kleerborstel van varkenshaar? de koperen knopen te poetsen met sidol? elke dag zijn manchetten en pattekes glad te strijken met zachte, bedrijvige vingers? te zorgen voor een handgestreken zakdoek elke dag in zijn linkerpocket?

maar toen ik de bestraffende blik van mijn moeder opmerkte en plotseling haar gefluisterd ‘sjuut’ hoorde, kreeg ik ineens argwaan. ik wist dat me iets ontging, de soort belangrijke informatie die grote mensen altijd uitwisselen en waar we als ukkepukken altijd maar konden naar raden. plots was het verhaal dat jeanneke smokkel vertelde vreemd spannend, ondanks – of misschien juist dank zij – de verpletterende blik van moeder, die in een oogwenk jeanneke het zwijgen had opgelegd.

.
van het rijstepapfeestje herinner ik me eigenlijk alleen nog de pijnlijke stilte achteraf, onderbroken door het luide geslurp van fiene vawuile, die toen reeds lichtjes dement was en zich van het hele gesprek niks had aangetrokken.

het is pas later, veel later, toen ik op de hogeschool de etymologie van het woord ‘smokkelen’ had geleerd, dat ik aan het rijstepapfeestje bij bobonne terugdacht en begreep waar het verhaal van jeanneke smokkel over ging. maar toen sprak ik reeds algemeen beschaafd nederlands en droomde van een carrière in het onderwijs.

aan boomhutten dacht ik allang niet meer, laat staan dat ik nog verliefd werd op roodharige ridders.

* Dit volksfeest vindt zijn oorsprong in zeer oude gebruiken: een vegetatieritus die de groeikracht van de natuur moest overbrengen op de gehele samenleving. De versierde boom is het symbool van de vruchtbaarheid van mens, dier en akker.

"Schoon lief, waar waarde gij den eersten meiennacht, dat gij mij genen mei en bracht" zingt een alom gekend meilied. Daarbij wordt dan geduid op een even oud middeleeuws gebruik: het planten van de mei.

Het behoort tot de traditie dat de jongens aan de huwbare meisjes een 'meitak' schonken. Dit teken was algemeen verspreid en de meitakken spraken voor ieder verstaanbare taal. In de vroege morgen van 1 mei voor de deur van de uitverkorene geplant, symboliseerden ze het oordeel van de jongelingen over de huwbare meisjes. Sommige onbetrouwbaren kregen een kerselaar, een hagedoorntak bestempelde het meisje als een katje dat niet zonder handschoenen mocht worden aangepakt, een bremstruik betekende 'flauwe trees' en een elzetak een praatzieke meid.

04-04-2008 om 00:00 geschreven door nicole2  

vreemd, hoe tegenwoordig woorden, beelden, geuren en vooral smaken mij terugvoeren in de tijd.

Bloemkool met kaassaus en garnalen, gegratineerd

Aantal personen: 4

·         1 frisse 'flandria' bloemkool

·         zout

·         3 dl halfvolle melk

·         50 gram smeerkaas

·         nootmuskaat

·         citroensap

·         150 gram grijze noordzee-garnalen

Bloemkool met kaassaus en garnalen, gegratineerd

Aantal personen: 4

·         1 frisse 'flandria' bloemkool

·         zout

·         3 dl halfvolle melk

·         50 gram smeerkaas

·         nootmuskaat

·         citroensap

·         150 gram grijze noordzee-garnalen

19-03-2008 om 00:00 geschreven door nicole2  

hèhè, in mijn profiel beweer ik dat ik hou van koken. nochtans heb ik nog maar 2 x een recept gepubliceerd op deze blog, foei! deze leemte wil ik vandaag goedmaken met een verrukkelijk recept voor bloemkoolsoep.

1.

gekregen van de afghanen: 4 kleine, redelijk uitgebloeide bloemkooltjes. hier en daar een vlekje weggesneden, bloemkooltjes in roosjes verdeeld en in stromend water gewassen. nog eens gewassen in zout water.

wat nu? voor een slaatje vond ik deze roosjes beetje te rijp, voor bloemkool met garnalengratin had ik niet alle ingrediënten bij de hand.

de laatste tijd kook ik trouwens bij voorkeur met ingrediënten die ik per toeval vind in mijn voorraadkasten, ik bespaar zo heel wat tijd en geld.

en o wonder, schitterend recept gevonden op internet* :

Ingrediënten:

1 dikke bloemkool, in roosjes

1 flinke ui, gesnipperd

1 l groentebouillon

2,5 dl kokosmelk

1 eetlepel sesamolie

2 teentjes

1 eetlepel groene currypasta

1 koffielepel gemberpoeder

1/2 theelepel piment

1 koffielepel kurkuma

1 koffielepel korianderpoeder

1 koffielepel komijnpoeder

Bereiding:

1. Fruit de ui glazig in de sesamolie. Doe er de knoflook en de currypasta bij. Schep om tot de aroma's vrijkomen.

2. Schenk er de bouillon bij. Voeg er de bloemkoolroosjes en de specerijen aan toe. Breng aan de kook. Dek af. Laat 20 minuten zacht koken.

3. Schep met een schuimspaan een flinke portie bloemkoolroosjes uit de soep. Hou ze apart.

4. Doe de kokosmelk bij de soep en pureer. Breng ze weer aan de kook. Kruid naar smaak met peper en zout. Doe er de apart gehouden bloemkoolroosjes weer bij.

5. Laat de soep nog even goed doorwarmen. Schep ze in kommetjes of borden. Werk af met koriander.

2.

mijn currypasta was echter niet groen, maar geel en had niet de vorm van pasta, maar van een blokje. de kokosmelk had ik ook niet in huis, maar verving ik gezwind door kokospoeder opgelost in halfvolle melk en de verse koriander heb ik uiteindelijk dan maar vervangen door peterselie.

deze soep is dus eigenlijk heel makkelijk te maken. als je alle kruiden (of substituten ervan) verzameld hebt, kun je aan de slag. daarbij geurt deze soep overheerlijk, terwijl je ze kookt loopt het water je zo in de mond.


3.

a. heeft de afghanen een kom hete soep gebracht. ze vonden ze lekker, maar te zoutig. gelijk hadden ze: ik had gewoontegetrouw wat zout en peper bijgevoegd, maar dat was absoluut niet nodig, de kruiden brachten op zichzelf genoeg pit in de soep. om het zoutige te blussen (a. vond de soep niet te zout, maar hij houdt nu eenmaal van zoutige dingen) heb ik room op de tafel gezet:  de smeuïge smaak van de crème bluste perfect de ietwat overdreven hartigheid van de soep en genereerde in een softe, volle body die roomsoepen zo heerlijk maakt. een handvol gewassen en gesneden peterselie maakte het soepje op grandioze wijze af.

smakelijk!


*zie: http://www.kookjij.nl/recept-pittige-bloemkoolsoep-met-koriander

18-03-2008 om 00:00 geschreven door nicole2  

The Remains of the Day (1993) is a Merchant Ivory Film adapted by Ruth Prawer Jhabvala from the novel by Kazuo Ishiguro. It was directed by James Ivory, produced by Ismail Merchant, and starred Anthony Hopkins as Stevens and Emma Thompson as Miss Kenton, with James Fox, Christopher Reeve, Hugh Grant, and Ben Chaplin. The film was nominated for eight Academy Awards.

The Unconsoled (1995) is a novel by Kazuo Ishiguro. It is about Ryder, a famous pianist who arrives in a central European city to perform a concert. However, he appears to have lost most of his memory and finds his new environment surreal and dreamlike. He struggles to fulfill his commitments before Thursday night's performance.

The novel takes place over a period of three days.

08-03-2008 om 00:00 geschreven door nicole2  

charlotte mutsaers* heeft een uitdeinende nekrimpel in de vorm van een onvolprezen parallellogram, of eenvoudiger gezegd een ruit.

ik merkte geamuseerd, maar toch een beetje verbouwereerd deze vreemde huidkronkel op. want die bewuste woensdagavond zat ik pal achter deze dame, in passa porta, het internationaal literatuurhuis te brussel, net vóór zij geinterviewd zou worden door dirk leyman, journalist bij de morgen*.

mijn vriendin monika had gezien dat het slotje van charlotte's halssnoer was losgeraakt en zij dreigde dit kostbaar kleinnnood te verliezen. maar toen monika op haar schouder tikte om haar voor 'het gevaar' te verwittigen, werd ik me plotseling bewust van de vreemde vorm van de huidplooi in charlotte mutsaers' ranke nek.

waw! wat een dame, die charlotte! niet alleen heeft zij reeds 12 schitterende romans op haar actief, zij is ook gelauwerd met 4 prestigieuze literaire prijzen. ik geloof dat ik jaren geleden zeepijn* heb gelezen en dat deze bundel essays en verhalen mij beviel. of liever: ik herinner mij haar springerige manier van schrijven, die ik leuk en inventief vond en zo helemaal vrouwelijk... maar naast een knappe schrijfster is charlotte ook een elegante vijfenzestigjarige dame, die in een kort pied-de-poule-rokje, laarzen, zwartgebreide kantkousen en daarbovenop een lief roze truitje op en top indruk maakt en met haar pittige présence een hele zaal aan het lachen krijgt.

de titel van haar gloednieuwe roman, koetsier herfst,is ontleend aan een gedicht van niemand minder dan osama bin laden - o, schande? blijkbaar zoekt charlotte een beetje de controverse op. dat zij door haar grappige maar weerbarstige uitspraken het publiek een beetje wil ontregelen, is zeker een feit. verontwaardigd protesteerde zij ook tegen het etiket 'lichtheid', door sommige commentatoren voor haar bedacht. charlotte wil niet 'licht' bevonden worden, zij vindt van zichzelf dat zij echte serieuze literatuur schrijft. of dat zo is wil ik even aan volgend fragment* toetsen:

Zodra de lente begon, vertrokken mijn ouders naar Parijs. Mijn moeder om zomertailleurtjes te kopen, Chanel n°5 en lippenstift. En mijn vader om lekker te eten en te genieten van de vele vrouwen in open bloesjes en met hangend haar. Wij kregen dan een oppas, Anna geheten. Ook Anna droeg open bloesjes en hangend haar. Maar van vogels had ze geen verstand. Ze kon nog geen kraai van een meeuw onderscheiden. Goed, dat komt meer voor. Je zou alleen zeggen: als het over vogels gaat, hou dan je mond. Dat deed ze niet. En ik was zo dom naar haar te luisteren.

Ik wist alles van vogels. In de boekjes stond dat ze alleen maar zongen uit angst of uit baltsaandrift. Dat was niet waar. De meeste vogels, zo had ik ontdekt, zongen puur voor de lol. Ik heb nog meer ontdekt : kippen komen graag bij je op schoot. In Oostende ken ik een man, hij werkt bij de kaartverkoop van het museum, wiens kippen ook altijd op schoot komen. Je moet je er natuurlijk wel voor openstellen maar dat geldt voor alles. In de zomer kwamen de duiven bij ons naar binnen en dan speelden ze boven op de speelgoedkast.

tja, ze leest wel lekker, die charlotte. leuk, eenvoudig, concreet geschreven. nog een hele tijd door praat ze in dit fragment over haar liefde voor vogels allerhande: zij is er duidelijk dol op!

maar kan ik mezelf in charlotte's proza terugvinden?

welnu: haar moeder gebruikte chanel n°5. mijn moeder had een flesje pompéïa van l.t. piver op haar nachtkastje staan. mijn moeder naaide zelf haar kleren en kocht zeker geen tailleurtjes in parijs.

zelf ben ik ben bang van vogels. charlotte is duidelijk een dierenliefhebster. bij mij is het vreemd genoeg net omgekeerd: dieren houden van mij. honden en poezen komen direct naar mij toe, alsof ik een van hen ben, haha!

alle gekheid op een stokje: ik wou hier even de 'lichtheid' van charlotte's literatuur afwegen. wat zeg ik nu? charlotte schrijft licht en vlot, maar door de uitwerking van haar plots en personages en hoogstwaarschijnlijk ook door de gelaagdheid van haar teksten, de 'onderstroom', krijgt deze lichtheid een andere dimensie. daarbij is een roman schrijven als 'koetsier herfst" (464 bladzijden) ernstige arbeid: charlotte heeft er 7 jaar aan gewerkt!

maar het belangrijkste is toch altijd het effect dat een schrijver bij de lezer genereert. en ik moet zeggen: de speelsheid en kruidigheid van charlotte's proza bevalt mij wel. 

hoogstwaarschijnljk zal ik ze lezen, die charlotte.

* Charlotte Mutsaers is een van de belangrijkste auteurs uit ons taalgebied. Haar werk is moeilijk in een genre onder te brengen. Zelf gebruikt ze liefst het woord 'charlottesque'. Haar boeken en schilderijen getuigen van een unieke kijk op de wereld.

* Charlotte Mutsaers, Zeepijn, Meulenhoff, 1999

* (Aankondiging programma van woensdag 27 februari '08 - 20.00 in Passa Porta:)

 ‘Uitgever op bezoek’ is een reeks avonden van de literaire organisatie Het beschrijf en het Vlaams-Nederlands Huis de Buren waarin literaire uitgeverijen u een blik achter de schermen gunnen. Waarom wordt de ene tekst een boek en belandt de andere in de prullenmand? Hoe maken uitgeverijen een keuze uit het enorme aanbod aan te vertalen boeken? Wat is de relatie tussen een auteur en zijn redacteur?

Hoofdredacteur Suzanne Holzer brengt de Nederlands-Belgische schrijfster Charlotte Mutsaers mee met haar gloednieuwe roman Koetsier Herfst. Ze wordt vergezeld door collega Thomas Van den Berg en dichter-redacteur Alfred Schaffer . Deze laatste praat met Miriam Van hee , een van de vijf genomineerden van de Herman de Coninckprijs voor haar nieuwe bundel Buitenland. Moderator en gastheer van de reeks 'Uitgever op bezoek' is Dirk Leyman.

* Fragment uit Zeepijn, pag. 61-64

28-02-2008 om 00:00 geschreven door nicole2  

plaslion                        

(waarom wegen herinneringen zwaar?

omdat ze vol zijn van gedachten.)

wanneer wij in de nadagen,

in de donkere nadagen van februari

in de straten verdwalen, wanneer wij

in de krolse kattendagen - in de krokusdagen

van de kat - blijven sluimeren als het sneeuwt,

heeft de tijd zich loom in dromen verstopt,

op het plein van vele namen. dit is het plein

van de krijgers, van de leeuwen en de kinderen.

dit is het plein van ijs. maar bovenal is dit

het plein van de hemelse vlucht.

ziehier een foto van de plaslion,

in 1911 of  ‘28. het was toen vliegfeest,

een reuzeluchtballon werd opgelaten om halftwee.

wij zien de school, het witte huis en een lantaarn.

de punthoed op de ronde kiosk werd rechtgezet

voor d’oege tippe. de massa stond opzij en keek

met open oog. zij die daar zaten op de voorste rij

wachtten heel braaf tot het begon, maar zij die

stonden aan de rechterkant drumden amechtig

naar een plaats, om zeker niets te missen.

ojee, dit is een tweede foto van het plein,

maar nu vanuit een andere hoek. links

zien wij een huis met naam. de ballong dirrigé

stijgt langzaam naar omhoog, de vracht is vrij.

de massa staat nog steeds paraat, maar dreigt

te smelten tot een brij. wij zien daar vaag

een canotier, maar de elegante dame in pak

en pelerine staat buiten kijf. we kijken vlug

naar boven, waar de ballong hangt te flemen

- ach, dit feestje was een streling, zo voorbij.

(hoe zou het zijn geweest, te wonen op dit plein?

waren er al gele hyacinten  -  en prinsen van carnaval?) 



woensdag, 25 februari 2004

ontijd

 
(in het hoekige en ronde van straten en pleinen

zoeken wij naar sporen, het duister van herinnering.)

gisteren, we liepen loom en dromerig

door de hoornstraat - voelde ik

een zachte aanwezigheid. het was alsof

een lichte wind mij langs de haren streek,

ik zag wuivende grashalmen en ruisend riet.

om me heen trilde de lucht, voor even maar.

we liepen de beestenmarkt over, volgden

de volpestraat tot aan het leeuwenplein,

toen plotseling het onzichtbare zichtbaar

werd, het zichtbare onzichtbaar.

daar zag ik aan de overkant het poorthuis

met het sierlijk twijgend raam. omgeven

door een vreemde geur van verf en terpentijn

verschenen zij daar plots, vooraan. zij dachten

aan een grap daarstraks, toen zij naar buiten

liepen voor de pose - voorwaar, de fietser

moest erbij. geen tijd om aan te trekken

dat kostuum van ongetwijnde zijde of moiré,

geen tijd voor een camee. de dames streken

gauw wat plooitjes glad, maar droomden

van een jurk in stijl. de zwartsatijnen veuve

hield flink de wacht. zij schermde zich van

anderen af, van links en rechts de meiden -

en wellicht ook van haar, de mooiste ooit.

de blaaskaakzoon in ribfluweel en vilten hoed,

die keek alleen naar voor. maar aan de poort

stond zij, de dame en passant, in bloezend

bloesje met het wijde bloezenfront. de man

in vlotte overjas met hoge hoed erbij dacht

vaag of zij dat draagt, een roze cache-corset?

(hier tintelt tijd in ontijd, onze gedachten 

frivool & rozevingerig.)                                                      


donderdag, 19 februari 2004

21-02-2008 om 00:00 geschreven door nicole2  

wij hebben griep - of zijn we gewoon maar snipverkouden? a. is er eigenlijk al bijna vanaf, met liters thee, bedrust en een strip troc (pijnstiller met paracetamol) als remedie. zelf verkies ik aspirine.

het voornaamste bestanddeel van aspirine, lees ik in de bijsluiter, is acetylsalisylic, wat ook de wetenschappelijke naam is van het plantengeslacht wilg. aspirine slikken is dus niets anders dan een moderne variant van het kauwen op wilgenbast, een oerremedie tegen koorts en pijn. ook heb ik een schattig flesje met echinacea-pilletjes van dokter vogel bij de hand, om mijn weerstand te versterken. een griepje hebben kan dus best leuk zijn: bedrust kan resulteren in zalige lectuurmomenten. als dan nog per toeval superzachte braziliaanse jazzmuziek* uit mijn radiootje klinkt, voel ik me als een koningin te rijk, een kuchende en snotterende weliswaar, maar toch een koningin.

tja, erg veel moeite moet ik blijkbaar niet doen om me ok te voelen. ach, lieve mensen, in deze wereld van waanzin kun je ofwel overwoekerd worden door alles wat verschrikkelijk oogt en er dan nog aan meewerken ook (door je te focussen op het negatieve!), of je kunt verkiezen telkens opnieuw heerlijke momenten te voorschijn te toveren uit het onmetelijk reservoir aan realiteiten en verbeeldingen die ons omvademen. (hihi, wat een woord, plotseling kwam het in me op, het betekent omarmen, in het engels to embrace en het komt ook voor, geloof ik in het verrrukkelijke gedicht 'mei' van herman gorter (1864-1927), een hollandse impressionistische dichter.)

* Klara Mixtuur, dinsdag 19 februari 2008, Caetano Veloso: Joia (Caetano Veloso) - Soul Jazz Records SJRCD-164 en Bojo: Procedimento 3 (Bojo) - Gonzo Brazz-Ill

19-02-2008 om 00:00 geschreven door nicole2