1.
de laatste maanden en zelfs jaren voer ik gesprekken met cherubijnen*. tot mijn
grote verbazing en nog groter genoegen zijn druppelsgewijs jonge, trendy wezens
in mijn leven verschenen (moet ik aardse namen noemen? ward, annelies, anne, jan,
kim, sofie, joris, marie, noah, lisa etc....)
zij vrolijken de laatste segmenten van mijn aards bestaan op (oef, oef, niet
te negatief denken, het flesje is halfvol, niet halfleeg en ik wil hier
achteraf zeker nog aanwezig blijven in de gedaante van een vrolijk spookje!),
zij voeden mijn toch ouder wordende ziel met frisse, pittiige ideeën en grappige
spirituele capriolen.
zij stellen mijn zogezegde zekerheden in vraag en dwingen mij als het ware
opnieuw conclusies te formuleren over onderwerpen en thema's die ik allang als
definitief onveranderlijk en dus afgedaan beschouwde. o wonder, ik leer en
ontdek nieuwe nuances, hoor mezelf waarheden en tegenstrijdigheden declareren
en probeer hieraan te remediëren door daadwerkelijk (om te beginnen naar de geest!) te
veranderen en bijvoorbeeld nieuwe inzichten en levensrituelen aan mijn oude toe
te voegen.
niks dus generatieconflict en generatieapartheid - en leve de interactie
tussen ouderen en jongeren. wij eerbiedwaardige dames en heren moeten een keuze
maken: blijven we zagen over de verdoemenissen des levens, of staan we
open voor de originele en exclusieve exchange die anderen, de facto dus
de jongeren, maar ook de middenjongeren en oudere jongeren, tout court de
mensen dus, ons aanbieden.
wat de keuzes van de jongeren betreft: daar ben ik niet zo zeker van. leren zij
van ons, creëren zij nieuwe rituelen uit de chaos, of
netwerken ze verder aan de bestaande? het leven en de levensinzichten van
anderen blijven mij eindeloos boeien, zij zijn mijn dagelijks brood, de kers
op de taart, het neusje van de zalm, roze schuimige champagne, verrukkelijke
sneeuw in de lente. ojee!
2.
zo kreeg ik onlangs voortdurend hemelse (want in engelentaal geformuleerde)
boodschappen van cherubs die me na aan het hart liggen. hun berichten kietelden
mij als weliswaar onschuldige elektrische stroomstoten. zij veroorzaakten bij
mij stante pede een gedachtenweb en zijn reeds uitgemond in enkele
daadwerkelijke zwerftochten op instant winterse straten en pleinen.
hilarishe kleumtherapieën slingerden zich
rond tafeltjes en stoelen van verwarmde terrasjes, ademloze gesprekken bloeiden
op in bruine kroegen.
andere en nog subliemere esbattementen,
zoals het formuleren van schitterende zweefzinnen en schrijfslierten, poëtische ontboezemingen en liefdesverklaringen à gogo
zijn dan het uiteindelijke, ultieme resultaat en maken mij intens blij, want
ook ik word overstroomd en gelouterd door een gelukzaligheid, een
woordenrijkdom zonder weerga.
3.
natuurlijk, beste lezers, heb ik jullie nieuwsgierigheid gewekt en naar
gewoonte zal ik bovenstaande beweringen illustreren met voorbeelden. ik stel
jullie concreet enkele cherubs voor en plak hun dromerige, romerige
spaghettizinnen in mijn eigen bericht als bewijs à charge:
een eerste boodschapper - ik omschrijf hem als cherub 1 - noemt zich in zijn
vrije uren ook chocolaatje en daarbij ik verdenk hem ervan dol te zijn
op de kleur rood. als hij me vroeger in mijn dromen verscheen was hij
altijd omgeven door lyrische stofwolken in groen en roze (in een van
zijn laatste berichten had hij het trouwens nog over een door hem bijna gewenst
bezoek van een gifgroene kikker, een bezoekje dat niet doorging, maar
naar een latere datum verschoven). de laatste tijd echter neuriet hij alleen
maar engelenliedjes omtrent rode papavers (klaprozen dus), authentieke rode
toasters en stressballen in de vorm van rode bloedcellen...
rood chocolaatje is eigenlijk een cherub die daadwerkelijk hier op aarde is verschenen
om mensen uit de nood te helpen (zoals engelen nu eenmaal doen). hij houdt
zelfs kantoor en schrijft hun mensenproblemen op ouderwetse kaartjes die hij
dan niet terugvindt, want een engel is ook maar een engel en soms een wreed
verstrooide, haha!
'Later op de dag kwamen er andere telefoontjes. Mensen die kwaad waren,
kaartjes die ik niet meer terugvond, mensen die ineens in mijn bureau stonden
en waarmee ik niet wist wat ik moest doen. Werken voelde als kennis, net
wanneer je dacht dat je het een beetje onder de knie had, glipte het weg onder
je vingers omdat er nieuwe inzichten waren. Ik had niets tegen bijleren,
maar liefst met mate en niet 5 levenslessen op 1 dag...'
maar
sinds zijn komst werkt cherub 1 hier niet alleen hier op aarde, hij ontmoette
ook bijna onmiddellijk de aardse liefde. hierover stuurt hij me dan zo'n mooie
hemelse berichten, die ik absoluut wil bestendigen. daarom heb ik besloten ze
in mijn blog op te nemen, zo krijgen ze daadwerkeljk a touch of frost en
blijven ze voor eeuwig en altijd bestaan.
let u a.u.b.
niet op chocolaatjes gebruik van het persoonlijk voornaamwoord hij,
dames en heren. daar engelen lichtjes androgyn zijn, is menselijke communicatie
voor hen soms een vreemde bedoening. een hij of een zij, in de hemel doet het
er echt niet toe...
'Gelukkig was er nog de liefde. Liefde aan mijn voeten, liefde aan mijn
sokken, liefde aan mijn tenen. Hij hield mij warm, hij was mijn grond, hij vond
mijn stabiliteit. Mijn lieve vriendje heeft mij schoenen gegeven. Geen nieuwe
schoenen, oude schoenen, oude schoenen die hij kocht maar die te klein
bleken te zijn. Ik kreeg ze. Ik droeg ze. Ik hield van ze. Ze waren van
hem, ze zijn van mij, ze worden ons. Het voelde alsof hij mijn
voeten knuffelden bij elke stap die ik zette. Liefde, een genereuze handpalm
die op mijn enkels rustte. Kwade huisbaas? Kijk, ik heb schoenen van mijn
vriendje aan. Lastige klant? Kijk, heb je dat zachte leder al gezien! Papier
verloren? En ze zitten zo goed
...'
en:
Misschien
is het tijd voor vakantie wanneer ik antwoord op de vraag "Hoe gaat
het", "Ik heb een stressbal nodig op het werk!". Ja, het is tijd
voor een beetje vakantie. Samen met het vriendje wil ik naar het Kröller-Muller
museum gaan in Nederland. Domme dingen zeggen zoals "Jij bent mijn
stoofkonijn". Samen eten uit één bord, zo intiem, zo teder, zo samen, zo
alles wat ik wil dat samen zijn is. Samen ajuinen snijden. Samen in een bed
liggen, samen nergens naartoe lopen in een stad, samen verdwalen in een
kruidtuin,. Samen geen paraplu nodig hebben in de regen. Samen bijten op
elkaars tong tijdens het zoenen en vooral samen knuffelen, dat moet zo heel erg
met twee als je het goed wil doen. Knuffelen is als de stressbal op het werk:
spanning glijdt weg, maakt plaats voor verruiming in je hoofd en je kan geven. Knuffelen
is als een bloedcel, noodzakelijk om te (over)leven.
oef! dat was dus een hele boterham. in mijn volgende berichten plak ik alvast
spreekslierten van cherub 2 en 3 (= van het meisje met de feesten en van
belgikske, eigenlijk een echte serafijn). zo zal het zijn, beloofd!
* ik bedoel
hier (natuurlijk symbolisch!) tegelijk
de Cherubijnen, cherubs of cherubim
(ook wel terug te vinden als kerub), machtige engelen van het tweede
koor, volgend na de serafijnen. het hebreeuwse woord is keroev,
dat lijkt op het akkadische ka-ri-bu (betekenis: zegenende
[geest]). karibu waren onheil afwerende
bewakers van de tempels en paleizen in het oude
Sumerië en Babylonië.
en de
mollige, kleine baby's
met vleugels die zich ophouden in de hoeken van barokke plafonds. de correcte
benaming hiervoor is putti.
|
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
