Het dorp Hollywood is ontworpen naar de voorstellingen
Die men hier heeft van de hemel. Hier
Heeft men uitgerekend dat God, die hemel en hel nodig heeft, niet twee
Etablssementen hoefde te ontwerpen, maar
Slechts een, namelijk de hemel. Die
Dient voor hen die middelen noch succes hebben
Als hel.
Bertold Brecht, Hollywoodelegieën 1
oeps! de eerste vrieskou dient zich aan, wij cocoonen en kruipen diep onder de wol. de schrijfmicrobe gedijt: niet alleen ik voel elke ochtend de bijna obsessieve drang na het ontbijt onmiddellijk te beginnen surfen en bloggen. ook de engelen zenden de hele tijd boodschappen door de hemelruimte!
in dit derde en laatste deel van mijn engelentriptiek publiceer ik een alarmerend bericht van een engel van de wereld*, een vorst of voornaamste. (in mijn onderzoek naar engelencategorieën val ik van de ene verbazing in de andere. nooit gedacht dat er zoveel soorten engelen bestonden!). vorsten of voornaamsten zijn eigenlijk geen cherubijnen, maar engelen van de zogenaamde tweede triade of orde. zij hebben een voorname taak: de heersers van de wereld begeleiden en goede raad geven. ook de leiders van ons eigen belgenlandje, ons geliefd belgikske, kunnen rekenen op de steun van de voornaamsten.
maar o, hell! wat was hier aan de hand? in ons eigen petieterig engelenlandje ging het niet zo goed. foei, het ging zelfs slecht. vooral met de heersers ging het barslecht - en dus ook met de mensen. het ging zo slecht, dat de voornaamste het nodig vond eens zijn gedacht te zeggen. dat was nu eenmaal zijn taak. hij zette zich aan zijn zweeftafel en tokkelde gezwind, na grondig onderzoek, een analyse op zijn hemelse pc.
want de engel van de wereld observeerde al geruime tijd nauwkeurig de zogenaamde ontwikkelingen. niet alleen was hij verbaasd over de bizarre groei van de koppen van de heersers (het leken stilaan wel dikkoppen), maar ook over het formaat en de ontzettend slechte kwaliteit van hun woordslierten, waar geen einde aan scheen te komen. het was een en al gekrul en gespriraal en gekraam en gekuip van jewelste. hoe konden gewone stervelingen in 's hemelsnaam die rare leugenachtige spaghetti nog slikken?
maar eerder dan naar die sukkelaars van heersers te kijken, wou de voornaamste zich bekommeren om de mensen. want hij had allang ontdekt, dat de mensen toch maar het slachtoffer waren van deze cinema, van deze oerslechte pogingen tot bestuur. door hen te ondervragen en te observeren zou hij misschien de heersers kunnen helpen en ze enkele tips geven voor beter leiderschap.
hij verwonderde zich eerst en vooral danig, net zoals cherub 2, over zoiets eenvoudigs als de prijs van het brood. in het bijzonder vertelden de mensen hem dat zij sinds kort vele centen moesten betalen voor dit levensmanna.
de voornaamste engel, die zich voortdurend door de lucht verplaatste, kwam tot de ontstellende ontdekking dat zijn verblijf hier op aarde er niet zo simpel uitzag: hij moest niet enkel en alleen nadenken over brood! na enkele vluchten boven bekende supermarkten wist hij ook dat pizza, bloedworst, koffie, spuitwater, biefstuk, brandwater en nog vele andere producten stikduur waren geworden. daarbij kwam nog, dat de omgeving waarin mensen moesten leven, de laatste decennia steeds meer vervuilde.
terwijl de gewone mensen dus diep in hun portemonnee moesten tasten en stilaan in een staat van diepe ontreddering begonnen te verkeren, omdat ze heel de tijd door slechte lucht moesten inademen, amuseerden de heersers zich met onnozelheden als het eindeloos veranderen van werkwijzen, van uitgangspunten en methodes. niet dat dit helemaal fout was: af en toe moeten systemen gerepareerd en bijgestuurd worden, daar waar het sputtert. want tijden veranderen en ook werkwijzen moeten mee veranderen. alhoewel: elke wijze heerser weet dat zulke veranderingen alleen maar kunnen in lichte en luchtige mate, mensen houden nu eenmaal van hun natuurlijke gewoontes en van de longe fleuve tranquille. grote schokveranderingen maken iedereen bang en ontregelen de levensritmes.
daarbij maakten de heersers zich schuldig aan nog een ander crimineel verzuim: zij vergaten de mensen aan te zetten tot begrip voor elkaars problemen. integendeel, zij vonden alsmaar meer argumenten om mensengroepen in staat van oorlog te brengen. daarbij beriepen ze zich op de verschillen: een blanke mens is nu eenmaal een andere mens dan een zwarte, een welvarende mens is een andere mens dan een arme, iemand die een bepaalde taal spreekt is nu eenmaal van een ander ras als hij/ zij die een andere taal spreekt enz..... samengevat: de heersers vergaten de liefde te verkondigen, de solidariteit.
de voornaamste begon te vermoeden dat de heersers van belgikse een gigantisch mist- of rookgordijn wilden optrekken, zodat de geesten van de mensen niet meer in staat zouden zijn de ware esbattementen van de heersers te onderscheppen, die eigenlijk allemaal draaiden rond het versterken van eigen hun macht en rijkdom, hun plaatske quoi.
de voornaamste werd overweldigd door een gevoel van diepe ontgoocheling en stuurde mij ogenblikkelijk zijn in toorn en furie geschreven commentaar. hier komt het:
Pauvre Belgique
Waar mensen samen leven
moeten sommige handelswijzen groepsgewijs geregeld worden. Samenleven is the
game, besturen is the name.
Naast de vraag of er goede of
slechte bestuursresultaten zijn, is er de kwestie van hoe er bestuurd wordt:
soms wordt dat aan één individu overgelaten, of aan een klein of minder klein
clubje van individuen, en het is ook wel eens voorgekomen dat men elk individu
van een groep bij haar regelgeving betrekt.
Het portret van hoe het er in
België anno 2007 toegaat, wordt niet bepaald door alle Belgen.
De schilders zijn beperkt in
aantal: een kleine collectie zelfbenoemden die een eigen numerus clausus
invoeren om na te gaan wie de Belgen zal besturen.
Zij hanteren een New Speak en
leggen middels hun gekwaak helaas een waas van mist en nevel over de
hoe-kwestie. Een waas dat geweven is met woorden die de dingen zoals ze zijn in
een Lof der Zotheid omdichten.
Zo is er een eerste
pathologische tic om complexe verkiezingsresultaten samen te vatten in een
simplistische tweedeling van "overwinningen" versus
"nederlagen". De enen dichten zich veel rechten toe en de anderen
wanen zich in een plicht tot nederigheid.
Hoewel het In 't echt evenwel
koppig zo blijft dat de kiezers qua gedachtengoed uiteenvallen in diverse
nuances, wordt de gevarieerdheid van dat palet genegeerd: enkel de deelgroepjes
die een hapje van de "vlottende massa" (d.i. de kleine aantal burgers
die elke verkiezing een ander gedacht hebben) gestrikt hebben, beginnen de plak
te zwaaien. Omdat ze "gewonnen" hebben zeggen ze (wát ze precies
gewonnen hebben weet niemand).
Dat neemt niet weg dat geen
van die victoriekraaiers ooit maar in de buurt komt van de helft van de
stemmen. Het zijn stuk voor stuk slechts beperkte spiekes van de taart, en toch
zie je ze stuk voor stuk bombastisch doen als de Grenouille qui veut se faire
aussi grosse que le boeuf.
Lof der Zotheid...
Een tweede pathologische tic
werd bedacht met het woord "coalitievorming". Geen enkel van de
partjes van de taart, die zich belangrijk vinden, is groot genoeg om te lijken
op een halve taart, laat staan op de hele taart.
Daarom zoeken ze contact met
andere partjes tot ze samen een halve taart vormen. Op dat ogenblik vindt de
halve taart dat ze aan regelgeving zou kunnen doen voor en namens de hele taart
: la grenouille qui veut se faire aussi grosse que le boeuf. Alweer die numerus
clausus die zich "coalitie" noemt. De rest van de taart wordt
"oppositie" genoemd en mag opzij gaan staan. Alsof ook zij geen stuk
taart is.
Lof der Zotheid.
Het wordt pas echt dol in dit
asiel als de kikkers het gaan hebben over wat "voorkeurstemmen" heet.
Wie een stem naast zijn naam krijgt springt driest naar de conclusie dat hij
daardoor de voorkeur van die kiezer geniet. Wie de meeste van die onvoorzichtige
stemmen verzamelt vindt dat hij/zij de vlag mag dragen. Je zou denken dat
"de meeste" zou betekenen "boven de 50%". Hier niet: als 't
maar meer is dan een ander, dan mag je de vlag dragen. De stemmentrekker wordt
plots een Grenouille qui veut se faire aussi grosse que le boeuf: de kikker in
kwestie stelt dat hij de tricolore ook niet enkel kan, maar moet dragen. Hoewel
niemand, maar dan ook niemand hem precies daartoe expliciet heeft verzocht.
Lof der Zotheid.
Waar mensen samen leven
moeten sommige handelswijzen groepsgewijs geregeld worden. Om dat mogelijk te
maken zijn een aantal bestuurders nodig.
Indien die niet kunnen
gevonden worden omdat de zoekers psychotisch zijn, moet men anderen aan de
speurtocht zetten.
Niet zich verder laten
opzuigen in een stinkend moeras door nutteloos heftig te spartelen.
Nochtans is het precies dát
wat die paar Baas-Ganzendoncken klaarblijkelijk wensen te doen. En hardnekkig
te blijven doen.
Wie is verwonderd dat
niemand, noch in het binnenland noch in het buitenland, deze tentoonstelling
van immoraliteiten apprecieert ?
Waar schuilt de
gemandateerdheid van die paar zieke individuen om onze moeizaam en hard
bevochten maar afkalvende welvaart elke dag met meer dédain te behandelen en in
de schaduw van hun psychotische eigenwanen te plaatsen ?
Waar halen de kikkers die
beneden in de waterput denken dat ze de wereld kunnen zien in godsnaam het
récht vandaan om de Citoyens zó nietsontziend te belazeren waar ze bij staan ?
En waar halen de Citoyens het recht vandaan om die kwakers niet krachtdadig een
halt toe te roepen ?
Wie kan zoveel dwaasheid en
slechtheid vergeven of vergeten ?
Ach, er is niks nieuws onder
de zon.
Laus Stultitiae
oeps! wat een schitterend, vorstelijk bericht! beetje in ouderwetse en plechtige stijl, beetje grappig ook, maar getuigend van een waarachtige verontwaardiging en een intense bekommernis om het welzijn van de mensen. daarbij toont de voornaamste onmiddellijk aan wat de huidige heersers in belgikse heden ten dage ontbreekt: eer en geweten. empathie met de mensen. kennis van en respect voor natuurlijke levensprocessen. hoffelijkheid, tact, humor en intelligentie.
zo kan ik, dames en heren, tot in den treure doorgaan....
maar de voornaamste fluisterde mij ook op de valreep, net voor hij in de hemelruimte verdween voor een volgende opdracht, een rits mogelijke oplossingen in het oor (wat niet tot zijn eigenlijke taak behoorde, want een voornaamste mag zich eigenlijk niet rechtstreeks tot de mensen riichten):
hij raadde de stervelingen aan flink ongehoorzaam te zijn
niet te luisteren naar het stelletje onbekwame heersers
zeker niet te veel aandacht te besteden aan hun gekwaak (zij stonden al lang genoeg in het zonnetje, ook het journaille beleefde heden ten dage gouden tijden)
verder: op intelligente, humane en warme manier met vrienden, familieleden en buren te blijven omgaan, ongeacht leeftijd, geslacht, taal, status en ras.
innig zuinig te leven en alleen duurzame aankopen te doen: niks consumptiegedrag ingegeven door commercie
op straat, in cafés, in theaters en voetbalstadions, in winkels, in
virtuele ruimtes en tijdens luchtconversaties met mobieltjes, steeds uiting te
geven aan hun gevoelens van diepe onvrede omtrent de heilige mantra genaamd egoïsme, geponeerd door de
heersers zelf
oude, wijze teksten te lezen, romans fleuves (om de loop der dingen te vatten)
en poëzie (om weer te leren zingen) en ook wondermooie verhalen uit het
oosten (om zo de verlichting of het aha-gevoel te ervaren)
de heersers van hun kant, werden aangeraden rekening te houden met de raad der wijzen. nog beter: zij zouden opnieuw moeten leren luisteren naar de stem van de natuur. deze stem was in elk van hen aanwezig, maar o zo dikwijls onhoorbaar, want weggemoffeld onder stapels en stapels vilein klatergoud....
* de engelen van de wereld zijn zij die regeren over de hele wereld. zij worden ook genoemd: voornaamsten, vorsten,
overheden.
zij beheren het dodenrijk en beschermen de aarde, niet alleen de steden maar
ook de religie en de politiek. zij hebben meer vrijheden dan de engelen die
onder hen staan. de voornaamsten zijn de managers van de aartsengelen en
engelen. zij zijn de begeleiders van de heersers der aarde.
|
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
