haha, dames en heren, de persoon die in ik deze finale reportage over duitsland wil voorstellen is niet de eerste de beste scorpion:  kijk maar naar het intelligente venijn in de oogjes - of zijn het nog de rokerige naweëen van een nachtje slempen? haha, deze schlandbrullende duitser kom je liefst niet tegen in een donker verlaten steegje! wees er maar zeker van dat hij bij gevaar de eerste stralen van een dodelijke injectie zal pietsen naar zijn tegenstander, die niets vermoedend de verkeerde prooi heeft uitgepikt... want voor jaak is het bijvoorbeeld een koud kunstje rond te dwalen in een van de gevaarlijkste steden ter wereld: het braziliaanse sao paolo, criminele broeihaard bij uitstek.

je moet daar ongelooflijk op je hoede zijn, zegt hij, acteren dat je een slechterik bent, anders word je zelf het nietsvermoedende slachtoffer van een of andere zakkenroller of crimineel.

the queen en ik waren het er over eens: ondanks zijn aandoenlijk talent om met dames over koetjes en kalfjes te praten, over kwikjes en strikjes, om lekker met diezelfde dametjes een terrasje te doen en alcoholvrij bier te drinken  (en wat mij betreft: de sahnetorte en beerentorte in het colner cafehaus in de minoritenstrasse waren overheerlijk...) is hij een mannetje.. .   

duitsers zouden van hun schuldgevoel betreffende de tweede wereldoorlog moeten afraken. al is dat al zo bij de jongere generatie. de vorige (en daar behoort bijvoorbeeld the queen toe) heeft soms nog moeite om bijvoorbeeld de horror van de concentratiekampen te plaatsen. ah, gisteren nog keek ik naar een engelse serie, spooks, waar werd gezegd dat de engelsen tijdens wo ii gemarteld hebben en ik las ergens dat de geallieerden die ons land zogenaamd kwamen bevrijden zich schaamteloos vergrepen aan jonge vlaamse boerenmeiden.....ach, in oorlogstijd zijn er geen goeden of kwaden....

hieronder nog een fotootje van jaak en the queen tijdens het concert. moet dringend aan jaak vragen of hij de plastic bekers met origineel handvat, waarvan ik er een aantal had verzameld en die ik jammer genoeg vergat mee te nemen, nog bijgehouden heeft. als hij nog eens in halle op bezoek komt  moet hij ze dan meebrengen, mooi souvernir van duitsland vind ik...

MONOLOGUE EXTÉRIEUR BRASILIEN (voor Nico)

kijk hier lukt het de puntjes op de ë op dit toetsenbord in de stad met miljoenen mensen miljoenen auto’s ze rijden hier op vier of acht of twee rijbanen of met z’n tweetjes naast elkaar op 1 rijbaan met er tussenin zigzag jawel zigzag geen vierkante lichtmetalen dozen maar motors en brommers altijd nog veiliger dan de duitse autobahn een wilde dans in blik volgens een geheime choreografie tussen de duizenden wolkenkrabbers in de lucht helikopters wolkenkrabbers verbonden door kleine huisjes in rood geel en blauw de villa van harvey die naast tarot ook nog met schelpen orakelt voor de mensen hier zwart koffiebruin geel en wit en daartussen alle kleurovergangen in een achterhuis staat de computer in een tuin met kamerplanten die bomen zijn geworden en bloesems knalgeel en rood kleine groene papagaaien in zwermen op de takken het geluid van radio’s toch is het hier een oase van rust dankzij de hoge muren en de wachtpostjes tegen het canaille de onzichtbare vijand uit de straat uit het bos de jungle op elke hoek een klein huisje met de zwarte man die kijkt of alles in orde is tussen de bomen

vruchten guaves mango’s ananas papayas die hier mamaõs heten ze zijn ook inderdaad te vrouwelijk om alleen papaya te zijn kokosnoten groen vol sap het beste nog rietsuiker uitgeperst door de molen gehaald en gedronken hier is alles te krijgen middeltjes voor en tegen grote markten met fruit en groente alles voor 1 reai per kilo gisteren en vandaag in een huisje van een tante aan de kust een uurtje rijden op de viersporige snelweg door de bergen naar beneden daar ver weg is de atlantische oceaan het is feest en honderdduizenden hebben hetzelfde idee rijden naar santos en praia grande zodat op de tegenrijbaan een paar banen worden vrijgemaakt voor het verkeer richting zee de stranden een dertig kilometer lange loodrechte lijn langs de oceaan met een dertig kilometer lange boulevard zijstraatjes met vakantiehuizen voor de hondderdduizenden toeristen uit saõ paulo op het strand is er voor iedereen plaats de filosoof t.c. kronstadt tussen duizend mooie vrouwen weet niet meer wat hij moet denken het is winter maar prachtig weer zo’n dertig graden vandaag ‘s avonds terug in de stad eenentwintig graden we bevinden ons immers 700 meter hoger maar straks is het lente primavera goed voor veertig onder de zon zijn we dan ook nog zo snel vis eten en zwemmen slapen en weer eten in kilorestaurants het eten gewogen per kilo of restaurants waar je voor vijf of zes reais zoveel kunt eten als je wilt de puntjes op de ë is dat niet schitterend loopt op het strand