haha, dames en heren, de persoon die in ik deze finale reportage over duitsland wil voorstellen is niet de eerste de beste scorpion:  kijk maar naar het intelligente venijn in de oogjes - of zijn het nog de rokerige naweëen van een nachtje slempen? haha, deze schlandbrullende duitser kom je liefst niet tegen in een donker verlaten steegje! wees er maar zeker van dat hij bij gevaar de eerste stralen van een dodelijke injectie zal pietsen naar zijn tegenstander, die niets vermoedend de verkeerde prooi heeft uitgepikt... want voor jaak is het bijvoorbeeld een koud kunstje rond te dwalen in een van de gevaarlijkste steden ter wereld: het braziliaanse sao paolo, criminele broeihaard bij uitstek.

je moet daar ongelooflijk op je hoede zijn, zegt hij, acteren dat je een slechterik bent, anders word je zelf het nietsvermoedende slachtoffer van een of andere zakkenroller of crimineel.

the queen en ik waren het er over eens: ondanks zijn aandoenlijk talent om met dames over koetjes en kalfjes te praten, over kwikjes en strikjes, om lekker met diezelfde dametjes een terrasje te doen en alcoholvrij bier te drinken  (en wat mij betreft: de sahnetorte en beerentorte in het colner cafehaus in de minoritenstrasse waren overheerlijk...) is hij een mannetje.. .   

duitsers zouden van hun schuldgevoel betreffende de tweede wereldoorlog moeten afraken. al is dat al zo bij de jongere generatie. de vorige (en daar behoort bijvoorbeeld the queen toe) heeft soms nog moeite om bijvoorbeeld de horror van de concentratiekampen te plaatsen. ah, gisteren nog keek ik naar een engelse serie, spooks, waar werd gezegd dat de engelsen tijdens wo ii gemarteld hebben en ik las ergens dat de geallieerden die ons land zogenaamd kwamen bevrijden zich schaamteloos vergrepen aan jonge vlaamse boerenmeiden.....ach, in oorlogstijd zijn er geen goeden of kwaden....

hieronder nog een fotootje van jaak en the queen tijdens het concert. moet dringend aan jaak vragen of hij de plastic bekers met origineel handvat, waarvan ik er een aantal had verzameld en die ik jammer genoeg vergat mee te nemen, nog bijgehouden heeft. als hij nog eens in halle op bezoek komt  moet hij ze dan meebrengen, mooi souvernir van duitsland vind ik...

MONOLOGUE EXTÉRIEUR BRASILIEN (voor Nico)

kijk hier lukt het de puntjes op de ë op dit toetsenbord in de stad met miljoenen mensen miljoenen auto’s ze rijden hier op vier of acht of twee rijbanen of met z’n tweetjes naast elkaar op 1 rijbaan met er tussenin zigzag jawel zigzag geen vierkante lichtmetalen dozen maar motors en brommers altijd nog veiliger dan de duitse autobahn een wilde dans in blik volgens een geheime choreografie tussen de duizenden wolkenkrabbers in de lucht helikopters wolkenkrabbers verbonden door kleine huisjes in rood geel en blauw de villa van harvey die naast tarot ook nog met schelpen orakelt voor de mensen hier zwart koffiebruin geel en wit en daartussen alle kleurovergangen in een achterhuis staat de computer in een tuin met kamerplanten die bomen zijn geworden en bloesems knalgeel en rood kleine groene papagaaien in zwermen op de takken het geluid van radio’s toch is het hier een oase van rust dankzij de hoge muren en de wachtpostjes tegen het canaille de onzichtbare vijand uit de straat uit het bos de jungle op elke hoek een klein huisje met de zwarte man die kijkt of alles in orde is tussen de bomen

vruchten guaves mango’s ananas papayas die hier mamaõs heten ze zijn ook inderdaad te vrouwelijk om alleen papaya te zijn kokosnoten groen vol sap het beste nog rietsuiker uitgeperst door de molen gehaald en gedronken hier is alles te krijgen middeltjes voor en tegen grote markten met fruit en groente alles voor 1 reai per kilo gisteren en vandaag in een huisje van een tante aan de kust een uurtje rijden op de viersporige snelweg door de bergen naar beneden daar ver weg is de atlantische oceaan het is feest en honderdduizenden hebben hetzelfde idee rijden naar santos en praia grande zodat op de tegenrijbaan een paar banen worden vrijgemaakt voor het verkeer richting zee de stranden een dertig kilometer lange loodrechte lijn langs de oceaan met een dertig kilometer lange boulevard zijstraatjes met vakantiehuizen voor de hondderdduizenden toeristen uit saõ paulo op het strand is er voor iedereen plaats de filosoof t.c. kronstadt tussen duizend mooie vrouwen weet niet meer wat hij moet denken het is winter maar prachtig weer zo’n dertig graden vandaag ‘s avonds terug in de stad eenentwintig graden we bevinden ons immers 700 meter hoger maar straks is het lente primavera goed voor veertig onder de zon zijn we dan ook nog zo snel vis eten en zwemmen slapen en weer eten in kilorestaurants het eten gewogen per kilo of restaurants waar je voor vijf of zes reais zoveel kunt eten als je wilt de puntjes op de ë is dat niet schitterend loopt op het strand

22-07-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

aan de tafel links achteraan zit een dame in een prachtige zomerjurk. de lunch was overheerlijk en spotgoedkoop (ik koos een groenteschotel met tagliatelli en currysaus en dronk tweemaal een appelsapje, betaalde maar 13,50 euro!) maar terwijl we genoten van de zon, het pittige praten en het eten zwierf voortdurend een dakloze rond de tafeltjes, bedelde om geld. oeps! daar maakte ik abrupt kennis met de sociale realiteit in het supermachtige duitsland:: uit vele vergelijkende studies blijkt dat 6,5 miljoen duitsers – 8 procent van de bevolking – zich in een positie van uitzichtloze armoede bevindt....





ik laat de lezer nog even wachten voor ik de verzamelde identiteit(en) van de fotograf(en) onthul. vorige foto's waren van vóór het concert van patti smith, de volgende zijn de dag daarna genomen... en ja, dit is een duitse sandwich, heerlijk brood, een sneetje worst, komkommer, een sausje en een blaadje sla, zo sierlijk geëtaleerd op het bord, dat je het broodje bijna niet durft op te eten. daarom maakte ik van het geheel een schilderijtje...

ik beken: ik was zelf de begenadigde fotografe, andy warhol achterna...

we verorberden dus heerlijke broodjes, dronken italiaanse wijn en waren verrukt....om deze 'broodjesplek' te bereiken reden we eersts langs duizelingwekkende slingerwegen door het bos. onderweg kwam ik te weten dat zich in de omgeving nog reeën, marters, wasdieren, adders, konijnen en hazen ophielden...jaak maakte me bang door daar ook nog beren en wolven aan toe te voegen (?) ...en hier en daar zag ik sporen van antieke esbattementen, zoals dit supergrappig heuske, oorspronkelijk het plekje om na een zalige maaltijd je behoefte te doen, maar tegenwoordig in onbruik, wegens te primitief, haha...





dit heuske was een aanhangsel van een fijn gerenoveerd boshuis, waar de fotografe van de terrasjeskiekjes woonde. haha, heb dus al een sluier van het raadsel opgelicht: een van de fotografen is dus een duitse dame, een lady, een bosnimf... the queen, zoals jaak haar graag noemt...

the queen maakt mooie schilderijtjes, van bloemen en wolken...





en draagt een schattig deens hesje, met een ceintuur van frida kahlo, of liever: geënspireerd op...

en hoho, hier zijn we dan: de koningin en haar vlaamse vriendin, vrolijk naar de dieptes wuivend, waar jaak zich bevindt. want het terrasje was gesitueerd op de top van een heuvel, vanwaar je een panoramisch uitzicht had op een landschap van steile glooiingen, bossen en wolken.... the queen woont hier heel alleen, midden in het bos, en zij vindt haar sublieme alleenheid overheerlijk!





deze foto is de finale, the queen and me. wat een mooie haren heeft die meid, wat een knappe dame! gevaarlijk toch, met een dame op de foto staan die duidelijk knapper is dan jezelf, argh!... maar ach, ben met mijn eigen face redelijk tevreden. alhoewel de sporen van een slapeloze (want overgoten met heerlijkheden als olijfjes en artsjokkenhartjes en japanse zoute pruimpjes en mini paprika's gevuld met kruidenkaas en een heel bord yoghurt met zwarte bessen en wijn en wijn en wijn)... duidelijk zichtbaar zijn, hehe...

17-07-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

neen, niet de schijnbaar aartsdomme inspecteur columbo heb ik op mijn duitsland-trip ontmoet (flauw grqpjeee...), maar zoals een echte toeriste ben ik even de reusachtige dom van keulen binnengewandeld en heb een fotootje gemaakt van dit schitterend nieuw glas-in-loodraam van gerhard richter, een van de belangrijkste moderne kunstenaars van duitsland. hij maakte het van 11263 handgemaakte, vierkante stukjes glas.

vanuit het aartsbisschoppelijk museum kolumba maakte ik dwars door de ramen deze snapshot, en ook de weerspiegeling van mijn bloesje waarop vreemd genoeg de naam van het tibetaans juwelenwinkeltje vlak naast het museum, vond ik een fotootje waard, wat zeggen jullie ervan?

woesj! een tafel die 75 graden voorover helt, in kolumba? in de achtergrond groeit een stoel in de muur... en wat doet dat mini-boodschappenkarretje met penaten-zalf (zinkzalf, middel tegen eczeem)  hier plotseling? is dit historische avant-garde of zo? het museum is gebouwd op de resten van een laat-gothische kerk en sinds 1973 zijn ongeveer op dezelfde plek de grondvesten van een romeins huis blootgelegd. wat doen die absurde meubeltjes hier dan, temidden van deze schitterende middeleeuwse muren?

haha: tot 30 augustus is een tentoonstelling gaande, genoemd bequest, gewijd aan wat achtergelaten werd, met de dingen die we maken en gebruiken, die ons onderdak geven en kleden (ik vertaal uit de kleine brochure). zeker in deze historische locatie en temidden van de archeolgische artefacten is het ingenieus van de organisatoren sporen van menselijk leven te traceren en bij elkaar te brengen, dagelijkse antieke en moderne objecten. tegelijk wil deze tentoonstelling onze verantwoordelijkheid tegenover het historisch erfgoed stimuleren.

een artiest uit munich  (kurt benning) toont zelfs een video waarbij alle objecten van een appartement (!) worden opgenoemd, net voor het verlaten wordt door zijn bewoners. het opsommen van de voorwerpen doen associaties en herinneringen in ons ontstaan en het is met dit uitgangspunt dat de selectie van werken in deze tentoonstelling is gemaakt...

stefan wewerka, table 75˚, 2003, holz, lackiert
stefan wewerka, zwei stuhlskulpturen (eingang lesezimmer und gegenüber lastenaufzug) 1969, buche, lasiert

en deze houten buste van een ernstige salzburgse koning uit de tweede helft van de veertiende eeuw kijkt dwars doorheen de tijd. door het spel van weerspiegeling is het net of hij onze wereld aanschouwt in gedachten. opvallend vond ik de symmetrie in dit beeld. zelfs de krullen zijn in spiegelbeeld aangebracht, de kroon, de wenkbrauwen, de ogen. alleen de neus staat ietwat krom.

15-07-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

14-07-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

eigenlijk duren winters veel te lang.

als dan in de maand juni de groene weelde openbarst, is het feest.

ook in mijn tuintje!

ik zie de reuzenvlier bloeien, winde heeft zich reeds kunstig om de rode ballustrade van het stenen trapje geslingerd en wederik en lavendel beloven binnenkort een feest in geel en mauve. eind juli zullen purperen en zachtroze hibiscusbloemen hun frêle gezichtjes wenden naar de zon.

volgend weekend laat poetry international in rotterdam (ik wil er graag naartoe, maar we moeten gaan stemmen, jammerjammerjammer...) dichters voordragen in 'verborgen tuinen'.  een van de dichteressen is de deense ursula andkjær olsen, die in al haar gedichten geinspireerd is door “green, green – made up of tiny parts, green – that belongs to no one, green that collapses and rots, green that from a distance looks lavender and blue and hazy”

in onderstaand gedicht, tuingevoeligheden, dat ik uit het engels heb vertaald, verwoordt zij die groene weelde, alhoewel er toch ook wat anders aan de hand is.

het gaat hier over het benoemen van dingen, het geven van namen...

in deze context: de knoppen, franjes, bloemschermen, bladeren, bloembollen, peulen en bessen....

het onstaan van de taal.... is de beschaving, de menselijke communicatie niet opgestart toen mensen de dingen begonnen te benoemen?

wat een naam heeft, maakt gelukkig, ruist en ritselt, brengt rust.

maar owee.... dit gedicht begint  met een groot enigma: wat als alles al een naam heeft?  ’in een tuin waar alles een naam heeft is niets mogelijk’.... bedoelt zij: als de dingen af zijn, is leven onmogelijk????

TUINGEVOELIGHEDEN

de namen zijn geschreven op tekens/ de groei is hoog en weelderig in

de tuin vindt alles zijn naam/ vol ingehouden adem

en ruisend

wat zal ik zeggen in een tuin waar alles een naam heeft

niets?

*

en ook een andere vraag: wat kan ik zeggen?

rechtvaardigheid vraagt verbeelding/ vraagt

versiering/ overvloed/ poëzie/ geen

blootstelling/ zodat waarheid overvloed wordt/ het bevestigt vooral wat is

nog eens en niets anders

*

in een tuin waar alles een naam heeft is niets mogelijk/ maar

heeft alles een naam? bestaat die tuin?

in een tuin waar sommige dingen een naam hebben en andere niet is alles

mogelijk/ alles wat menselijk mogelijk is

in zo’n tuin

niets niets menselijks is er vreemd aan hier is juist

naamverdrinking/ naamloos

*

binnen de omheining/ wat kan ik zeggen

naamverstrengeld

*

ik geef knoppen, franjes, bloemschermen, bladeren, bloembollen en peulen hun namen om

van hen meer te genieten en ze te horen ruisen als

knoppen, franjes, bloemschermen, bladeren, bloembollen, peulen

en bessen

zij zijn/ en laat hen mijn neerslachtigheid verbannen

*

een tuin waar ik alles bij zijn eigen naam heb genoemd

waar ik de dingen kan benoemen/ alleen ’s nachts ’s nachts is

genoeg/ het is een plotselinge zaligheid

hier zal ik mijn naamdorst lessen

*

hier zal ik rusten, de armen verstrengeld

*

waar ik alles bij zijn eigen naam heb genoemd/ alles dat benoemd

moest worden
en laat de rest maar zijn

een wachtende ritselende plaats/ waarop wacht het ? waarop wacht het?

over dingen spreken die geen naam hebben

die nochtans zo klein zijn/ of denken aan dingen die zo slecht zijn dat zij niet langer
een naam hebben/ met ingehouden adem/ niet
toegelaten zijn nog een naam te hebben

zou niets menselijks
vreemd voor me zijn? ik hoop het of anders

hoop ik het niet

*

de overvloed is er altijd/ zelfs al is het een overvloed

die niemand nodig schijnt te hebben

alles heeft een naam maar
ik zou kunnen aankomen met een heleboel nieuwe namen als ik wou
ik ben alleen wakker zodat

groene waaiers rode kralen sluieren en ontsluieren/ gezonde en ongezonde nacht met torenhoge bliksems

zelfs universele wetten voelen vrij/  nu
klein schildpadschild/ huist in mijn klein schildpad

schild

nu

*

tuinen lijken menselijker dan
mensen/ met al hun kostuums

de speciale rangorde

*

noch te veel vrijheid noch te weinig

spreken is zo menselijk het is als de

sfinxsenlaan/ sprakeloze gezichten/ steenzware meningen niet een

woord over de lippen/ terwijl alle vormen/ de bomen de huizen bloemen en ramen

en de gordijnen van de buren en de woonkamers daarachter misschien zijn het stille

stille woonkamers

niemand is onschuldig maar sommigen zijn puur en velen

velen hebben vleugels

*

maar de kostuums
zijn deel van de droom dat een deel is van
de werkelijkheid/ daarom is de onversierde als een sfinxs/ als een ding zonder naam

*

de tuin groeit dichter en dichter

meer en meer hangend/ vol/ droog

naamverstrengeld is dat allemaal versiering? het is

overvloed/ overdaad/ versiering als versiering onvermijdelijk is/ wat kan ik zeggen?

goedenachtschaduwen

goedenachtschaduwen

de tuin is stil voor het vruchtdragen/ vannacht gaan de namen uit

varen

© 2010, Ursula Andkjær Olsen
From: Have og helvede
Publisher: Gylendal, Copenhagen, 2010

07-06-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

13-05-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

De grens (1904)



Het eerste wat ik zag waren
      bomen, ravijnen
met wilde bloemen getooid, wilde schoonheid,
vochtig gebied, bossen die ontvlamden,
en de winter achter de wereld, onmetelijk.
Mijn kindertijd: natte schoenen, geknakte stammen
geveld in het woud, door kevers verslonden,

overwoekerd doorlianen, zoete dagen boven de haver

en de goudblonde baard van mijn vader die vertrekt

naar de majesteit van de spoorwegmaatschappij.

         Voor mijn huis groef het zuidpoolwater

         diepe paden, poelen van duister leem

         ’s zomers veranderd in gele atmosfeer

         waardoor de karren huilden en kraakten,

         zwanger van negen maanden koren.

         Vluchtige zon van het Zuiden:

                                                     stoppels, rookwolken

         boven wegen van scharlaken aarde, oevers

         van rivieren met uitgeholde bedding, hoenderhoven  

                                                      en paardeweien

         waar de middaghoning schitterde.

         De stoffige wereld kwam trede voor trede

         de schuren binnen, tussen tonnen en touwen.

         naar graanzolders vol met de rode oogst

         van de hazelaar, al de oogleden van het bos.

Het leek alsof zij in haar hete

zomerdracht opsteeg met de dorsmachines,

langs hellingen, op de met struiken geverniste aarde,

rechtop tussen de eiken, onuitwisbaar,

klevend aan de wielen als vermorzeld vlees.

         Mijn jeugd reisde van station tot station: tussen

         de rails,kastelen van nieuw hout,

         mijn huis zonder stad, nauwelijks beschut

         door vee en appelbomen met onbeschrijfelijke geur,

         liep ik, tengere jongen; mijn bleke gestalte

         werd doordrongen van verlaten bossen en pakhuizen

                                                                  vol graan.

15-04-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

Ooit waren wij iemand anders.

              

13-04-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

joseph haydn werd geboren in 1732 en stierf in 1809. dimitri verhulst werd geboren in 1972 en is nog niet dood. toch hebben die twee blijkbaar iets met elkaar, want het literaire wondersnotjong reist sinds november vorig jaar door het vlaamse land met een heerlijk literair-muzikaal programma: zeven sonates van haydn gebracht door het ensor strijkkwartet* met als sublieme tussendoortjes (of is het net andersom?) zeven verhalen over leven en dood, geschreven en voorgelezen door dimitri himself*.

hij trad op in meise, lier, koksijde, evergem, bierbeek, borgerhout, kraainem, willebroek, bree, evere, rekem, mechelen, waasmunster, heusden-zolder, leuven, wilrijk, bonheiden en wij woonden de laatste performance bij in het begijnhof van diest, toepasselijk op paasdag 2010, 4 april 2010. eergisteren dus.

twee dingen vond ik wonderlijk: verhulst die zich een bijbelse thematiek (de zeven laatste woorden van christus) eigen maakt en de optredens in duidelijk kleinere culturele centra. niet in de vooruit in gent, niet in bozar in brussel, niet in de antwerpse bourla. goed zo, optreden voor grote zalen lijkt misschien spectaculair, maar een viertallig strijkkwartet en een literaire wonderboy smaak je toch beter in de intiemere sfeer van kleine zalen...

ondertussen las ik in een interview dat het kerkelijke verhaal, ondanks zijn evolutie naar een breder humanisme, hem (dimitri) niet zo vreemd is: zoals wij allemaal ging hij als kind naar de mis en op zijn kostschool werden zelfs nog latijnse missen gelezen.  ik moet zeggen dat die bevreemdende latijnse titels boven dimitri's verhalen me wel iets doen:

pater, dimitte illis, non enim sciunt, quid faciunt (vader, vergeef het hun want zij weten niet wat zij doen) amen dico tibi: hodie mecum eris in paradiso, (voorwaar ik zeg u, heden nog zult gij bij mij zijn in het paradijs) mulier, ecce filius tuus, et tu, ecce mater tua (vrouw, ziedaar uw zoon, zoon, ziedaar uw moeder) eli, eli, lama asabthani? (mijn god, waarom hebt gij mij verlaten?) sitio (ik heb dorst) consumatum est 

(het is volbracht) pater! in manus tuas commendo spiritum meum.

(vader, in uw handen beveel ik mijn geest)

.

van de zeven schitterende verhalen wil ik vooral het tweede verhaal onthouden (over een illegaal die als verstekeling op een boot naar engeland wil geraken), omdat er heerljk poëtische passages over de zee in voorkomen, het vierde verhaal (over de vrouw die haar gewelddadige man verlaat), heerlijke story, en het verhaal over de levensloop van een man die, op het ogenblik dat hij aan de barbecue worsten bakt, plots tot de ontdekking komt dat het leven meer is dan dat... ik herinner me niet meer of dit het laatste of voorlaatste of voorvoorlaatste verhaal is, maar de inhoud herinner ik me des te meer, dimitri was zowaar grappig en las zijn teksten voor op meesterlijke wijze, met omfloerste, laag gehouden stem...)

.

ach, het is toch wat met die plechtige latijnse taal, het is toch wat met dimitri, het is toch wat met de godsdiensten…  maar de schrijver dimitri verhulst heeft me volledig over de streep getrokken: mijn mening dat hij niet vriendelijk is voor vrouwen doet er niet meer toe, hij is een fantastisch verhalenschrijver en als figuur vind ik hem ook leuk: dat boleroke, dat donkerroze hemd, die vettig-leuke warrige kop met brutaal jongensachtig bakkes, haha...    

.

op paasmaandag gingen n. en ik trouwens nog naar een religieus

geïnspireerde film in cinéma arenberg, brussel.

titel van de film: hadewijch.

hieronder een prachtige foto + wat uitleg:

Geschokt door het extatische en blinde geloof van de novice Hadewijch, zet moeder overste haar aan de deur. Hadewijch wordt weer Céline, een jonge Parisienne en dochter van een diplomaat. Door haar hartstochtelijke liefde voor God, haar woede en haar ontmoeting met Yassine en Nassir balanceert Céline tussen genade en waanzin en bewandelt ze gevaarlijke wegen.

(Toronto International Film Festival - Prijs van de internationale kritiek FIPRESCI)

.

ach, wat een verrassing: wij dachten een supererotische film te zien (jaja, een nonnetje dat buitengegooid wordt in het klooster en bevriend raakt met arabieren…). maar wat kregen we echt te zien? een film over de waan van de godsdienstige extase, die kan leiden naar extreme handelingen (hadewijch wordt vaag betrokken in een aanslag). wij kwamen tot het besef dat godsdiensten allemaal eenzelfde gezicht hebben. in het beste geval biedt godsdienst troost, orde en ascese, in het slechtste geval is godsdienst een open riool naar domheid en extremisme..  

wij waren vooral in de wolken over de respectvolle manier waarop vriendje yassine zijn parijse petite amie bejegent, eens iets anders dan de raaskallende verhalen over  'de onderdrukking van de vrouw in de islam'  zoals dat tegenwoordig in elk schandaalbericht over de islam wordt benadrukt....

06-04-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

.

de ontbijttafel dekken wij zoveel mogelijk van de avond tevoren en ook de koffie is op de timer gezet, zodat ik 's ochtends direct aan tafel kan gaan om te smullen van boterkhammekes met bosbessenjam en choco en een sneeuwwitte petit suisse met vloeibare acaciahoning. als de koffie nog niet helemaal doorgelopen is pers ik nog een bloedsinaasappel, feest compleet!

meestal ontbijt ik alleen (zalig!) want ben een uitgesproken ochtendmens, mijn huisgenoten doen net andersom: zij slapen 's morgens uit. zodoende zit ik hier op deze zaterdagochtend weer te tokkelen dat het een lust is, wil veel zeggen en vooral van alles tegelijk.

al een tijdje geleden hoor, dat ik nog mijn blog heb gebruikt. ik zeg wel degelijk: gebruikt. mijn blog is een soort dagboek dat ik vooral voor mezelf bijhou, om dingen die mij raken neer te schrijven, maar ook als oefening om een behoorlijk schrijfélan te bewaren.

want schrijven is bewegen, als je niet beweegt word je stram en oud en dat geldt dus ook voor het schrijven. heb al gemerkt dat mijn stijl langdradig en landerig wordt als ik een tijdje stil lig. daarna moet ik schrappen en nog eens schrappen om behoorlijke zinnen op papier te krijgen.

.

tja, wat een wintereinde is dit geweest. in de maand februari heel veel gedroomd,  heel veel op dromensites gedurfd. verleden woensdag in de yoga van de vriendelijke godelieve nog enkele adressen van dromensites gekregen, gevonden in het wetenschappelijk tijdschrift EOS (april 2010, nr 4). ik noteer ze hier onmiddellijk, zodat ik ze niet kwijtraak...

www.dreambank.net

www.dreamresearch.net

www.allesoverdromen.nl (goede nederlandstalige informatie over slaap en dromen van de universiteit van utrecht)

ik noteer mijn dromen en wil enkele dromenverhalen schrijven, daarom.

.

in het fraaie magazine victoire, horend bij de krant le soir, een artikel gelezen over de franse kunstenares orlan. was onmiddellijk verkocht, wou haar tentoonstelling orlan remix in ter kameren zien, gisteren was het de laatste dag. maar owee: een verstuikte wijsteen en een afgerukt douchegordijn gooiden roet in het eten. gisterennamiddag dus, na een sessie voltarenmassage, voorzichtig  naar de gamma om dat steeds neervallend douchegordijn te vervangen door een glazen badwand.

toch publiceer ik hier de nota's die ik over orlan heb opgetekend, want zij is een bijzondere dame...

V als orlan

orlan remix is een kortfilm die een sequentie uit clair de femme van costa-gavras remixt, waarin yves montand, aan een toog hangend,  aan japanners vraagt:  est-ce que vous êtes belge? een racistisch mopje, dat uiteindelijk resulteert in een anti-racistisch manifest.

orlan heeft deze beelden gemengd met beelden van huidcellen, haar eigen huidcellen en ook cellen van anonieme lichamen. tegen het dagdagelijks racisme antwoordt ze: hybridons-nous.

de metafoor die dit gezegde omsluit, is de mantel van harlekiijn. de mozaïek van de diamantvormige lapjes, naast de beelden van cellen van verschillende kleuren en origines, die meestal verkocht worden als openlijke raciale identificaties.

dezelfde mozaïek versiert de opblaasbare limousine (van een bruidspaar?) in gigantische afmetingen, op het einde van het filmpje en ook als installatie in ter kameren zichtbaar. de wagen heeft superafmetingen, zoals ook onze dromen over luxe, uiterlijk en sociale erkenning,

racisme wordt in onze maatschappij dagelijks gevoed door dromen van uitsluiting en het bewaren van de gefantaseerde raciale puurheid.

maar ik geloof niet in het versterken van nationalismen, zegt orlan, maar in de vermenging...

http://www.arte.tv/fr/Echappees-culturelles/2958400.html

.

tussendoor hebben wij het al een paar dagen over het incident met benno barnard in de universiteit van antwerpen.

de jongelui die luidop hun ongenoegen over de lezing van benno barnard leve god, weg met allah hebben geuit hebben hoogstwaarschijnlijk net het omgkeerde bereikt van wat ze eigenlijk wilden: protesteren tegen de negatieve kritiek van benno, omtrent de islam. benno staat nu in het zonnetje, hij werd zelfs al uitgenodigd bij de zuinig sprekende phara.

waarom hebben de veiligheidsdiensten de oproerkraaiers niet gewoon uit de zaal verwijderd, zodat de lezing toch kon doorgaan? ook vind ik het onethisch dat een universiteit (toch een intellectueel hoogstaand instituut) ook niet (en waarom niet in debat) een tegenpartij uitgenodigt: iemand die gespecialiseerd is in islamkunde en die bedaard en op academisch niveau de wellicht onjuiste of onvolledige stellingen van schrijver benno barnard op wetenschappelijke en intrinsieke wijze kan weerleggen.

want een schrijver die zich aan niet onderlegde en tendensieuze kritiek waagt, om het even of het nu over godsdienstige, wetenschappelijke of politieke kwesties gaat, zit goed fout. schrijvers produceren literatuur en misschien is het best dat zij zich aan de literaire canon houden, de rest wordt uiteindeljk een lachertje, of is misschien zelfs gevaarlijk.

.

hoe dan ook: de geboorte van de lente is dit jaar niet zonder schokken en stoten gebeurd. ik vergeet nog het afschuwelijke treinongeluk in buizingen te vermelden: een event dat mij ook weken heeft verlamd. verontwaardigd was ik, dat ons veiligheidssysteem op de spoorwegen niet werkte. de echte verantwoordeklijken voor zoveel ellende verdienen de strop! ik correspondeerde over dit treinongluk met rose en schreef een gedicht:

lieve rose

je laatste mailtje heeft mijn man weer, ijverig als hij is, in een of andere map weggemoffeld, maar ik herinner me duidelijk wat je schreef, over mensenleed dat op dit ogenblik belangrijker was dan dierengedichten en waarover ik zou (kunnen, moeten?) schrijven...

gisteren zijn we overrompeld: telefoontjes, smsjes, mails.. familie van ahid, vriendinnen van natasja, kennissen, ze wilden allemaal weten of we er niet bij waren... zo'n treinramp is natuurlijk sensatoneel....

zelf was ik onder de indruk van die kille witheid, het beeld van mensen die aan de kant zaten in dekens gewikkeld... en van de man die een vrouw, een kind (het lichaampje in zijn armen, in een deken gewikkeld, had lange, zwierig-donkere haren...) schommelend over de gladde sporen droeg. ook was ik een beetje verontwaardigd: de eerste uitspraak van de burgemeester .... een politieke positionering: dit was provinciale materie... en inge vervotte die bitsig respect opeiste voor het parket, dat zijn werk moest doen.... die rommel, allemaal, in plaats van medeleven te tonen voor de slachtoffers, die bloedend rondstrompelden... ook heb ik even gelachen: mibnister vn binnenlandse rampen turtelboom versprak zich bijna, zij vond het nodig eerst de natio(correctie: identiteit) van de slachtoffers te achterhalen..

en daarachter, onzichtbaar bijna, het individuele leed van zij die gekwetst zijn, zij die een dierbare verloren in dat vreselijke ongeluk...

ik ben geen ramptoerist, maar misschien zit hier wel een historisch gedicht of verhaal in...

mvg

nicole

ontbijt met sneeuw

opgedragen aan de hoogzwangere suzan demirci ((27) uit quaregnon,

slachtoffer van de treinramp in buizingen, 15 februari 2010

.

op de trein ontbijt zij met sneeuw.

witte chocolade, acaciathee. hoelang nog

voor zij verandert in melk, in honing?

de sneeuwkoningin. zij smaakt naar bleke bechamel,

bearnaise, ijsgratin in de ochtend. yoghurtbol

uit kazakstan met gesmolten suiker.

          de karamelserail.

.

hoe konden deze wrede splinters van staal 

haar plots op deze wijze omarmen?

hoe kon dit koele vensterglas, dit ijzeren

gaatjesrooster, dit armplankje van zilver

haar blijven zoenen tot in de oneindigheid?

de gsmshandtassensjaaltjesbrillen

wintermutsenportemonneesboterhammendozen

zij pletten haar poriën tot zichtbaar bloed.

.

zij zochten haar, de ijskoningin.

lag zij tussen de rode lichamen op de bermen?

lag zij op de sporen, tussen de kiezels?

zij sliep vloeibaar tussen puin.

het gruis bedekte haar openingen, haar schreeuwmond.

in haar droom zocht zij een klein naakt diertje,

een spartelende babykikker.

          het wou steeds maar ontsnappen.

21-03-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

03-02-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

11-01-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

als je goed kijkt, zie je pipo in de tuin

een zalige kerst

en een gelukkig nieuwjaar 2010!

de eerste sneeuw is reeds verdwenen, de korte maar heftige winterprik van een paar dagen voor kerst behoort al tot de verleden tijd. maar ik vond het heerlijk bij mijn ronkend kacheltje te zitten en dromend naar al dat wit buiten te staren....

ondertussen heb ik mijn oude dichtbundels overgetypt en ik plaats ze bij deze op mijn blog. foei! in mijn eerste bundel zette ik nog een punt na elke titel... ach, in mijn vroegere gedichten was ik zeker niet consequent bij het gebruiken van leestekens... maar geen nood: nu heb ik de gedichten altijd bij me. vond het wel een vreemde ervaring mijn vroeger werk over te typen..

blij ben ik dat ik me dit jaar heel bewust bevrijd heb van wat ik 'invloeden' (maatschappelijke, literaire, spirituele, ideologische...) noem. ik wou me losmaken van de zienswijzen door anderen opgedrongen en opnieuw op zoek gaan naar mezelf.

ik zeg tegen iedereen dat ik in niets meer geloof. alhoewel deze attitude misschien bij sommigen als beangstigend overkomt, voel ik mij heel licht...

hieronder drie wintergedichten, 1 uit elk van mijn bundels.

3 november

het is ijskoud in deze kamer.

ik ga een eindje

in de mist wandelen.

mijn gevoelens van ongenoegen

doen verdwijnen door twee sneetjes brood te eten

van het merk wonder.

wat gouda kaas, een potje fruit,

en een hap hollandse verkade chocola

met vulling van hazelnoten, rozijnen en amandelen.

een gedicht maken.

ontdekken: het voorzichtige leven

hou oud te worden met deze twee

konijnzachte knieën.

SNEEUW

1

weerkaatsing van witte landschappen

schittering van ijskristal in azuurblauwe zon

een traag vermoeden van vuur in grotten

de dampende geur van ademend wild

ijzige herinneringen

2

het langzaam neerdwarrelen van koele vlokjes

motsneeuw in de wijdte van wintermouwen

verkrimping die niets anders is dan vriendelijk

toedekken van wat zich nors en korzelig

verbergt in koele woestijnen van winter

de zachte, behoedzame belofte

aan nabuurschap

BLAUW VAN DE KOU

(of: de vaart in de winter)

hier moet je staan om het blauw

van de kou te zien, krokant laagje sneeuw

op het dek op de daken. traagzame traagheid

van water, het gedrein van een trein

in de witheid van ijs. dit landschap

is blauwer dan blauw, het licht kruipt

over de schalies over de schotsen scheef.

het niest en het niest in de neus

van de trein en het kikkert koud rond

het schip. het rent en het rent naar

de punt van de reling, raakt rakelings

de boeg. toch is alles in deze ruimte rond.

ik gooi het blauw als anker uit,

het komt blauw van de kou terug.

ik snel en ik spring, ik duizel van ijs,

ik kaats en weerkaats op de rand.

Bijlagen:
de dagen van de winter.doc (178.5 KB)   
JAGEN.doc (134.5 KB)   
SAPKRACHT.doc (110.5 KB)   

Sappho

Fragment 31

He seems to me the peer of gods, that man
who sits and faces you,
close by you hearing
your sweet voice speaking,

and your sexy laugh, which just this moment makes
the heart quake in my breast: for every time
I briefly glance towards you, then I lose
all power of further speech.

My tongue is smashed; at once a film of fire
runs underneath my skin; no image shapes
before my eyes;
my ears are whining like a whirling top;

cold sweat pours down me, and in every part
shuddering grips me;
I am paler than summer grass,
and seem to myself to need little to make me die.


Gaius Valerius Catullus 

Carmen 51


This man seems to be an equal of the gods.

This man, if it is right, appears to surpass the gods:

He who, sitting opposite you,

gazes at you and listens to your

sweet laughter again and again. Those things

from my misery snatch my senses: indeed,

the instant I look at you, Lesbia,

nothing of my voice is left in my mouth.



My tongue is tied, a thin flame of love

flows down through my limbs,

my ears ring with their own sound and

my eyes are covered with the twin night.



Catullus, leisure for you is troublesome:

In leisure do you rejoice and delight too much:

Leisure has, in the past, ruined kings and beautiful cities.

4.

besluit: laten we het leven gewoon liefhebben zoals het zich aandient. niet overmoedig denken en willen dat veel ineens zal en kan veranderen.

en genieten van kleine verrukkelijke momenten: een heerlijke kop zwarte thee drinken met een kruidenmix van kaneel, cacao en caramel en daarna in de gouden ketting op de grote markt in halle snoepen van een bord italiaanse ham met rucola, gedroogde tomaatjes en mozarella. tegelijk nippen van een heerlijk glaasje witte wijn, even een oester meepikken van ahids bord. 's avonds lekker in bed verbouwereerd een verrukkelijk historisch boekje lezen met als titel: mémoires d'un eunuque dans la cité interdite van de chinese historicus dan shi, specialist van de qing-dynastie, de keizerlijke familie die aan de macht was net voor de revolutie van 1912..

en vanmorgen, terwijl het buiten weer zachtjes is beginnen sneeuwen, dit stukje schrijven en deze momenten uit mijn superhybride (westers, oosters, grieks, italiaans, oesterlijks, groen, hals enz) leventje proberen te bewaren voor altijd...

* Vertaling zie: http://www.textkit.com/greek-latin-forum/viewtopic.php?f=28&t=8465

* Published in Love Shook My Senses. Lesbian Love Poems, ed. Gillian Spraggs, London, The Women’s Press, 1998. A slightly different version was published previously in What Lesbians Do In Books ed. Elaine Hobby and Chris White, London, the Women's Press, 1991

* DAN SHI, MEMOIRES D'UN EUNUQUE DANS LA CITE INTERDITE, Editions Philippe Picquier, 1995, MAS DE VERT, 13200 Arles

19-12-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

1.

woeps! eindelijk een beetje slaapcomfort! het wegdek van de auguste de maeghtlaan, mijn straat, is nu volledig gerenoveerd. twee weken lang, van 21 uur 's avonds tot 5 uur in de ochtend, werden wij uit onze slaap gehouden door het enerverend geluid van motoren, drilboren, het gutsen en storten van asfalt op de baan, het geroep en getier van de werklui... met alle respect voor die stoere kikkers (je moet het maar doen, 's nachts, in weer en wind, met de voortdurende stank van het warme asfalt in je neus, banen herstellen en witte strepen trekken), maar zelf heb ik de indruk uit een draaiende mallemolen ontsnapt te zijn.

ben dus mijn getergde zenuwen weer de baas. ik zal geen reuzeplasticbox met berlijnse bollen of berlinerbollen zoals ze genoemd worden in de reclamefolder van carrefour (3.75 euro per 6 stuks, 4 +2 gratis) meer ondersteboven op de grond laten vallen tijdens mijn boodschappensessie in de GB. ik heb geen vreemde droombeelden meer, midden op de dag (mijn lieve moeder die me drie heel jonge oranje poesjes schenkt en/ of een ongelooflijk wederintreden van mezelf in de halse politiek, waarbij ik plots naast yves leterme in de zetel zit)....

mijn hoofd is niet langer een vreemd aquarium met springvissen en luchtbellen en plastic zeewier en nepkoraal, maar mijn eigen hoofd zoals het altijd is geweest: vol woorden en zinnen en gedachten en flitsende emotionele esbattementen.

2.

daarnet een mail gekregen van rose vandewalle, over de uitgave van een nieuwe dichtbundel: 

‘Langs beide oevers van de Maas’, een bundel die verscheen in het kader van ‘De scheiding der Limburgen’, 175 jaar geleden. Vlaamse en Nederlandse dichters (zoals Emma Crebolder, Frits Criens, Richard Steegmans, Quirien van Haelen, Fred Papenhove, Joris Iven, Leo Vroman, Henk van Zuiden) laten hun poëtisch licht schijnen over de provincie(s). Samenstelling: Hannie Rouweler

bij een uitgeverij met de toffe naam 'kleinnood & grootzeer'*

rose vandewalle is al jarenlang, samen met françois vermeulen, de gedegen redactrice van het internettijdschrift voor poëzie genaamd stroom, dat jammer genoeg met het decembernummer 35 aan zijn laatste uitgave toe is. rose vandewalle behoort ook tot een vriendinnengroepje van talentvolle schrijfsters uit het antwerpse milieu, vrouwen die mekaar door dik en dun steunen en solidair en geduldig elkaars pennenvruchten lezen en waarderen. af en toe heb ik het geluk met deze dames te kunnen afspreken: ik ontmoet ze op een boekvoorstelling, een vernissage, een poëzieavond, een etentje....

wij hebben het dikwijls over het door mannen overheerste literaire wereldje, waar je (net zoals in andere sectoren van de samenleving) als vrouw heel hard moet vechten om aan je trekken te komen... haha, ondertussen hebben wij onze feministische militante stellingname bijgesteld, want ach ja, achter elke man schuilt een sterke, liefhebbende vrouw, maar mannen zijn soms toch ook wel erg lief...

3.

in het laatste nummer van stroom lees ik met genoegen een behoorlijk gestoffeerde bijdrage* van rose over de in juli 2009 overleden antwerpse dichter marcel van maele. waarom krijg ik, altijd als ik deze woorden en zinnen lees en herlees, het beeld van een penseeltrek, breed geborsteld bij de aanvang en licht uitlopend naar het einde toe, of van een inktvlek die op een zachte ondergrond (een tissue, een  tafelkleedje) openvloeit tot een onwaarschijnlijk mooi motief????

vroeger zou ik hebben gezegd: dit komt omdat deze tekst op gracieuze wijze door een vrouw geschreven is. nu kijk ik naar de structuur, de opbouw van items, de argumenten en punten en ja: rose begint haar ding op een originele manier, ze valt pardoes met de deur (of misschien, om in vrouwelijke termen te spreken: met de fraaie draperie, de schitterende vitrage, de stijlvolle ornamentiek) in huis en refereert reeds in de titel naar een cyclus gedichten van mvm, verschenen in de poëziekrant eind 2008. daarna, over enige waarderende paragrafen betreffende de mooie uitvaart van mvm heen en na een citaat komende uit de prachtige begrafenisrede door roger m.j. de neef, komt rose vandewalle tot haar punt: het mooie gedicht 'zon van de nacht', dat marcel schreef voor zijn vrouw carine en dat eindigt met de versregels 'als ik verzink in uw gedachten/ hou me dan vast/ vanbinnen'….

carine lampens ontmoette mvm toen zij 30 was. een jonge vrouw die verliefd wordt op een man, meer dan twintig jaar ouder. een vertrouwd beeld, de soort relatie die maatschappelijk volledig wordt aanvaard. vooral: marcel is een succesvol dichter en beeldend kunstenaar uit de antwerpse artistieke scène - en misschien wel, in zijn persoonlijke entourage, een charmante man. maar ik wil hier geen cynisch esbattement opstarten over liefdesgeschiedenissen, amourettes en andere affaires (voorgaande benamingen over de liefde zijn al oneerbiedig genoeg, ik heb mij trouwens het recht ontzegd om ook nog maar 1 opmerking te maken over het privé-leven van anderen, ondertussen zijn wij vreedzaam geworden, gelijkmoedig, zacht en sereen...) want die piste is te dwaas om ook maar woorden aan te verspillen.

marcel was al slechtziend toen hij carine ontmoette, op het einde van ziin leven was hij volledig blind. carine stond hem al die jaren bij (daarvoor verdient zij niet alleen mooie liefdesgedichten, maar een standbeeld!) en vertelt in een vertederend betoog aan rose hoe marcel, ondanks zijn zware handicap, koppig zichzelf bleef en verder werkte aan zijn artistiek project. zijn beperking loste hij op door beroep te doen op andere mechanismen, zoals het inspreken van zijn teksten op bandrecorder. ik heb ze beiden eens bezig gezien, tijdens een optreden in de zaal KAVA en schreef hierover een badinerend stukje:

In het zaaltje was het om vijftien uur poëzievoordracht met onder andere Marcel van Maele en Joke van Leeuwen. Marcel van Maele, daar heb ik in zijn (en mijn) jonge jaren nog mee bovenop een Leuvense kachel (die natuurlijk niet aan was) gezeten, in een of andere artiestenkroeg. Hij vertelde me toen over de oorlog in Korea, waar hij aan deelgenomen had. Nu was Marcel van Maele ondertussen blind geworden, maar hij was nog steeds artistiek bezig. Ook gedichten schrijven deed hij, hij las ze voor met een cassette en oordopjes. Ik denk dat hij zijn gedichten bij voorbaat op cassette zet en ze dan afspeelt tijdens de voordracht en ze tegelijk luidop zegt. Een ingewikkelde manier van doen, maar toch heb ik bewondering voor Marcel, dat hij blind zijnde nog zoveel energie wil steken in kunst. Zijn gedichten gingen over de plicht die de jicht zou zijn van het geweten, over waarden en waardinnen en over de duivel die op het raam zou roffelen en ook heeft hij gedichten over heksen. Originele gedichten, zeg ik, ze deden me een beetje aan sprookjes denken. Maar ik vind dat Marcel iets zou moeten doen aan de vreemde fluistertoon waarop hij spreekt, dat fluisteren van hem maakt van zijn gedichten fluitstergedichten en dat is jammer voor zo’n groot dichter, dat hij zo fluistert. 

oorspronkelijk had ik fluiten geschreven i.p.v. fluisteren, nu vind ik de toon van mijn zin een beetje oneerbiedig (alhoewel marcel werkelijk een beetje fluitend voordroeg) en ach, ik wil niet verder afdwalen. terug naar rose en haar (t)issue. ik kan rose volledig bijtreden in haar keuze van citaten over mvm, waarbij ze werkelijk to the point een verfijnde (karakter)schets maakt van marcel, als kunstenaar en als mens. hoe hij burgerlijke gehoorzaamheid hekelt, zgn. logische verbanden minacht en hoe zijn verbeelding hem over de verbittering en het zelfgenoegzaam fatalisme heen helpt - al bij al heel lovenswaardig - en ik heb het hier ook over rose, die deze attitude schitterend belicht. zelf ben ik in de wolken over de in deze bijdrage opgenomen poëtische pastiche van guido gezelle, bevlogen en bevangen, waarin marcel de zoetgevooisde poëzie van gezelle op charmante wijze parodieert. als toetje refereert rose dan nog naar een gedicht over james ensor en zijn uitbeelding van de menselijke maskarade en dat ragfijn eindigt op deze versregels:

Onder een grijze lucht die grauwer wordt

een schijn van licht dat langzaam donkert

en de vreugde onder een vlies van blauw

verdriet en lauwe dauw 

rose weet blijkbaar als geen ander dat een commentaar over een dichter als mvm op deze wijze afronden veelzeggender is dan om het even welke schitterende retorische eindzin. zij beëindigt haar tekst met een elegante penseeltrek, die uitloopt op een heel fijne, bijna transparante, ogenschijnlijk op niets uitlopende punt.

wat dan volgt is de zachte witruimte.

subliem.

* http://www.kleinood-en-grootzeer.com/
* http://users.telenet.be/francois.vermeulen1/Stroom.htm
* 'Dat men met volle handen geen vlinders vangen kan'

29-11-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

waw! eigenlijk een fantastisch concept: bij elk boek een recept... onlangs las ik dat iemand een literaire wijnbar had geopend,. bij elke exclusieve wijnsoort zocht de barkeeper een boek uit (in de aanwezige rijk gevulde boekenvoorraad in het café) voor zijn klanten....a. zegt dat met zo'n concept geen geld te verdienen valt en zeker niet in halle. natuurlijk, natuurlijk.... maar toch vind ik het een knalidee: een gerecht uitzoeken dat past bij mijn hoofdkussenboek (= het boek dat ik net bezig ben met lezen) en het dan ook klaarmaken. zo wordt het plezier totaaaaal...deze week plaatste karen een recept dat zij comfort food for cold days - and every day noemt en dat volgens mij perfect past bij het gezelschap van leugenaars ....zie vorig bericht....

de titel van het recept is in oud engels en voor ons onverstaanbaar, maar het is gewoon een eenvoudig receptje voor hutsepot. ik geef hier de oorspronkelijk engelse versie en daarna de eigen vertaling:

Lange wortys de chare

- A form of pottage. Pottage was the main meal eaten in the Middle Ages by wealthy and poor alike. There were lots of variations depending on whether it was a flesh (meat-day) or Lenten and fish day.

* 1lb shin beef

* 2 leeks

* 2 onions

* 2 stick celery

* Quarter of firm cabbage

* Salt & pepper

* Beef or vegetable stock

* 4 oz stale white breadcrumbs

* Few strands of saffron

Cut meat into small pieces. Add the meat to 2 pints of stock, bring to the boil, cover and stew until tender.

Meanwhile chop vegetables into large pieces and boil in separate pan for ten minutes. When beef is ready add the vegetables together with a little of the water they were cooked in. Continue simmer until vegetables are soft. Add breadcrumbs, saffron and seasonings, bring back to the boil and cook for 2 - 3 minutes before serving.

 Lange wortys de chare

- Een soort stoofschotel of hutsepot. Hutsepot was de voornaamste maaltijd in de middeleeuwen, zowel bij de armen als de rijken. Er waren vele varianten, naargelang het een vleesdag was, een vastendag of een visdag.

* 1 pond (= 453 g) rundsvlees (schenkel)

* 2 preistengels

* 2 uien

* 2 selderijstelen

* Een kwart stevige kool

* Zout en peper

* Vlees- of groentebouillon

* 4 ounces (1 ounce = 28,35 g) oudbakken brood

* Enkele lijntjes saffraan     

Snijdt het vlees in kleine brokken. Giet er twee pinten (1 pint  = 0,568 l) boullion over, breng tot het kookpunt, bedek en stoof het vlees tot het zacht wordt.

Ondertussen de groenten hakken in grote stukken en gedurende 10 minuten koken in een afzonderlijke pot. Als het vlees gaar is, de groenten bijvoegen met een beetje kookvocht, verder laten stoven op een klein vuurtje tot de groenten gaar zijn. Broodkruimels, saffraan en kruiden toevoegen, opnieuw tot het kookpunt brengen (2 tot 3 minuten). Opdienen.

 * http://www.karenmaitland.com/

08-11-2009 om 08:55 geschreven door nicole2  

07-11-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

* Een kommapunt is een combi van een (dubbele) punt met een komma. Gebruik je dus om even adem te halen, want wat daarna komt is een hele rits woorden, opsommingen, uitleg, bedenkingen..

* Een kommapunt gebruik je tussen samengekoppelde zinnen, ze geeft dan een langere pauze aan dan de komma. in dit geval kan er meestal evengoed een punt staan.

Over de tuin hangt een late, vale klaarte; het licht schijnt uit de dingen zelf te stralen.

* Een kommapunt gebruik je tussen gelijkwaardige bijzinnen:

We vermoeden dat die avond de botsing komen zou; dat geen macht op aarde de twee broeders nog beletten kon, elkaar te vernietigen; dat we allen laf zouden zijn.

* Er is veel onzekerheid bij het gebruik van de kommapunt. dikwijls zijn samengekoppelde zinnen slechts door een komma gescheiden

Kom mee naar de kermis, het is daar prettig.

* Gebruik echter een kommapunt, als er reeds komma's staan in de samengekoppelde zinnen:

Wat hij ook doet, alles slaat hem tegen; hij is een echte ongeluksvogel.

* Een puntkomma gebruikt worden om zowel enige scheiding aan te geven als de delen enigszins bij elkaar te betrekken. Het nadeel van veelvuldig gebruik van de puntkomma is dat een tekst erg drammerig over kan komen en een voordeel is dat door gematigd gebruik ervan een tekst wat meer gaat leven en eventueel kilheid verliest.

Iedereen is welkom op mijn verjaardag; ik hoop echter dat mijn neef Piet wegblijft.

* De puntkomma wordt ook gebruikt in puntsgewijze opsommingen.

het zijn okerdonkere dagen met diepblauwe luchten,
de was in één middag droog, de verwarming kan uit.
het zijn de hoogtijdagen vol hoop en genade,
euforisch kloppend in een uitwaaierend najaar.
terwijl in een belendend pand de rookwolken uitslaan en
de vlammende brand wordt geblust door een uitzinnige brandweer,
wordt deze kop op de razende voet gevolgd via
moderne communicatie; arcadisch verbeeld door
een vlinder hier op de rand van de tafel, waaraan wij
koffiedrinken midden op een te warme dag eind november.
nog nooit lag het leven zo opengelegd.

* elma van haren, flitsleemte, uitg. de harmonie, 2009

Foto: Pascal Vyncke, SeniorenNet.be

31-10-2009 om 10:27 geschreven door nicole2  

25-10-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

24-10-2009 om 00:00 geschreven door nicole2