joseph haydn werd geboren in 1732 en stierf in 1809. dimitri verhulst werd geboren in 1972 en is nog niet dood. toch hebben die twee blijkbaar iets met elkaar, want het literaire wondersnotjong reist sinds november vorig jaar door het vlaamse land met een heerlijk literair-muzikaal programma: zeven sonates van haydn gebracht door het ensor strijkkwartet* met als sublieme tussendoortjes (of is het net andersom?) zeven verhalen over leven en dood, geschreven en voorgelezen door dimitri himself*.

hij trad op in meise, lier, koksijde, evergem, bierbeek, borgerhout, kraainem, willebroek, bree, evere, rekem, mechelen, waasmunster, heusden-zolder, leuven, wilrijk, bonheiden en wij woonden de laatste performance bij in het begijnhof van diest, toepasselijk op paasdag 2010, 4 april 2010. eergisteren dus.

twee dingen vond ik wonderlijk: verhulst die zich een bijbelse thematiek (de zeven laatste woorden van christus) eigen maakt en de optredens in duidelijk kleinere culturele centra. niet in de vooruit in gent, niet in bozar in brussel, niet in de antwerpse bourla. goed zo, optreden voor grote zalen lijkt misschien spectaculair, maar een viertallig strijkkwartet en een literaire wonderboy smaak je toch beter in de intiemere sfeer van kleine zalen...

ondertussen las ik in een interview dat het kerkelijke verhaal, ondanks zijn evolutie naar een breder humanisme, hem (dimitri) niet zo vreemd is: zoals wij allemaal ging hij als kind naar de mis en op zijn kostschool werden zelfs nog latijnse missen gelezen.  ik moet zeggen dat die bevreemdende latijnse titels boven dimitri's verhalen me wel iets doen:

pater, dimitte illis, non enim sciunt, quid faciunt (vader, vergeef het hun want zij weten niet wat zij doen) amen dico tibi: hodie mecum eris in paradiso, (voorwaar ik zeg u, heden nog zult gij bij mij zijn in het paradijs) mulier, ecce filius tuus, et tu, ecce mater tua (vrouw, ziedaar uw zoon, zoon, ziedaar uw moeder) eli, eli, lama asabthani? (mijn god, waarom hebt gij mij verlaten?) sitio (ik heb dorst) consumatum est 

(het is volbracht) pater! in manus tuas commendo spiritum meum.

(vader, in uw handen beveel ik mijn geest)

.

van de zeven schitterende verhalen wil ik vooral het tweede verhaal onthouden (over een illegaal die als verstekeling op een boot naar engeland wil geraken), omdat er heerljk poëtische passages over de zee in voorkomen, het vierde verhaal (over de vrouw die haar gewelddadige man verlaat), heerlijke story, en het verhaal over de levensloop van een man die, op het ogenblik dat hij aan de barbecue worsten bakt, plots tot de ontdekking komt dat het leven meer is dan dat... ik herinner me niet meer of dit het laatste of voorlaatste of voorvoorlaatste verhaal is, maar de inhoud herinner ik me des te meer, dimitri was zowaar grappig en las zijn teksten voor op meesterlijke wijze, met omfloerste, laag gehouden stem...)

.

ach, het is toch wat met die plechtige latijnse taal, het is toch wat met dimitri, het is toch wat met de godsdiensten…  maar de schrijver dimitri verhulst heeft me volledig over de streep getrokken: mijn mening dat hij niet vriendelijk is voor vrouwen doet er niet meer toe, hij is een fantastisch verhalenschrijver en als figuur vind ik hem ook leuk: dat boleroke, dat donkerroze hemd, die vettig-leuke warrige kop met brutaal jongensachtig bakkes, haha...    

.

op paasmaandag gingen n. en ik trouwens nog naar een religieus

geïnspireerde film in cinéma arenberg, brussel.

titel van de film: hadewijch.

hieronder een prachtige foto + wat uitleg:

Geschokt door het extatische en blinde geloof van de novice Hadewijch, zet moeder overste haar aan de deur. Hadewijch wordt weer Céline, een jonge Parisienne en dochter van een diplomaat. Door haar hartstochtelijke liefde voor God, haar woede en haar ontmoeting met Yassine en Nassir balanceert Céline tussen genade en waanzin en bewandelt ze gevaarlijke wegen.

(Toronto International Film Festival - Prijs van de internationale kritiek FIPRESCI)

.

ach, wat een verrassing: wij dachten een supererotische film te zien (jaja, een nonnetje dat buitengegooid wordt in het klooster en bevriend raakt met arabieren…). maar wat kregen we echt te zien? een film over de waan van de godsdienstige extase, die kan leiden naar extreme handelingen (hadewijch wordt vaag betrokken in een aanslag). wij kwamen tot het besef dat godsdiensten allemaal eenzelfde gezicht hebben. in het beste geval biedt godsdienst troost, orde en ascese, in het slechtste geval is godsdienst een open riool naar domheid en extremisme..  

wij waren vooral in de wolken over de respectvolle manier waarop vriendje yassine zijn parijse petite amie bejegent, eens iets anders dan de raaskallende verhalen over  'de onderdrukking van de vrouw in de islam'  zoals dat tegenwoordig in elk schandaalbericht over de islam wordt benadrukt....

06-04-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

.

de ontbijttafel dekken wij zoveel mogelijk van de avond tevoren en ook de koffie is op de timer gezet, zodat ik 's ochtends direct aan tafel kan gaan om te smullen van boterkhammekes met bosbessenjam en choco en een sneeuwwitte petit suisse met vloeibare acaciahoning. als de koffie nog niet helemaal doorgelopen is pers ik nog een bloedsinaasappel, feest compleet!

meestal ontbijt ik alleen (zalig!) want ben een uitgesproken ochtendmens, mijn huisgenoten doen net andersom: zij slapen 's morgens uit. zodoende zit ik hier op deze zaterdagochtend weer te tokkelen dat het een lust is, wil veel zeggen en vooral van alles tegelijk.

al een tijdje geleden hoor, dat ik nog mijn blog heb gebruikt. ik zeg wel degelijk: gebruikt. mijn blog is een soort dagboek dat ik vooral voor mezelf bijhou, om dingen die mij raken neer te schrijven, maar ook als oefening om een behoorlijk schrijfélan te bewaren.

want schrijven is bewegen, als je niet beweegt word je stram en oud en dat geldt dus ook voor het schrijven. heb al gemerkt dat mijn stijl langdradig en landerig wordt als ik een tijdje stil lig. daarna moet ik schrappen en nog eens schrappen om behoorlijke zinnen op papier te krijgen.

.

tja, wat een wintereinde is dit geweest. in de maand februari heel veel gedroomd,  heel veel op dromensites gedurfd. verleden woensdag in de yoga van de vriendelijke godelieve nog enkele adressen van dromensites gekregen, gevonden in het wetenschappelijk tijdschrift EOS (april 2010, nr 4). ik noteer ze hier onmiddellijk, zodat ik ze niet kwijtraak...

www.dreambank.net

www.dreamresearch.net

www.allesoverdromen.nl (goede nederlandstalige informatie over slaap en dromen van de universiteit van utrecht)

ik noteer mijn dromen en wil enkele dromenverhalen schrijven, daarom.

.

in het fraaie magazine victoire, horend bij de krant le soir, een artikel gelezen over de franse kunstenares orlan. was onmiddellijk verkocht, wou haar tentoonstelling orlan remix in ter kameren zien, gisteren was het de laatste dag. maar owee: een verstuikte wijsteen en een afgerukt douchegordijn gooiden roet in het eten. gisterennamiddag dus, na een sessie voltarenmassage, voorzichtig  naar de gamma om dat steeds neervallend douchegordijn te vervangen door een glazen badwand.

toch publiceer ik hier de nota's die ik over orlan heb opgetekend, want zij is een bijzondere dame...

V als orlan

orlan remix is een kortfilm die een sequentie uit clair de femme van costa-gavras remixt, waarin yves montand, aan een toog hangend,  aan japanners vraagt:  est-ce que vous êtes belge? een racistisch mopje, dat uiteindelijk resulteert in een anti-racistisch manifest.

orlan heeft deze beelden gemengd met beelden van huidcellen, haar eigen huidcellen en ook cellen van anonieme lichamen. tegen het dagdagelijks racisme antwoordt ze: hybridons-nous.

de metafoor die dit gezegde omsluit, is de mantel van harlekiijn. de mozaïek van de diamantvormige lapjes, naast de beelden van cellen van verschillende kleuren en origines, die meestal verkocht worden als openlijke raciale identificaties.

dezelfde mozaïek versiert de opblaasbare limousine (van een bruidspaar?) in gigantische afmetingen, op het einde van het filmpje en ook als installatie in ter kameren zichtbaar. de wagen heeft superafmetingen, zoals ook onze dromen over luxe, uiterlijk en sociale erkenning,

racisme wordt in onze maatschappij dagelijks gevoed door dromen van uitsluiting en het bewaren van de gefantaseerde raciale puurheid.

maar ik geloof niet in het versterken van nationalismen, zegt orlan, maar in de vermenging...

http://www.arte.tv/fr/Echappees-culturelles/2958400.html

.

tussendoor hebben wij het al een paar dagen over het incident met benno barnard in de universiteit van antwerpen.

de jongelui die luidop hun ongenoegen over de lezing van benno barnard leve god, weg met allah hebben geuit hebben hoogstwaarschijnlijk net het omgkeerde bereikt van wat ze eigenlijk wilden: protesteren tegen de negatieve kritiek van benno, omtrent de islam. benno staat nu in het zonnetje, hij werd zelfs al uitgenodigd bij de zuinig sprekende phara.

waarom hebben de veiligheidsdiensten de oproerkraaiers niet gewoon uit de zaal verwijderd, zodat de lezing toch kon doorgaan? ook vind ik het onethisch dat een universiteit (toch een intellectueel hoogstaand instituut) ook niet (en waarom niet in debat) een tegenpartij uitgenodigt: iemand die gespecialiseerd is in islamkunde en die bedaard en op academisch niveau de wellicht onjuiste of onvolledige stellingen van schrijver benno barnard op wetenschappelijke en intrinsieke wijze kan weerleggen.

want een schrijver die zich aan niet onderlegde en tendensieuze kritiek waagt, om het even of het nu over godsdienstige, wetenschappelijke of politieke kwesties gaat, zit goed fout. schrijvers produceren literatuur en misschien is het best dat zij zich aan de literaire canon houden, de rest wordt uiteindeljk een lachertje, of is misschien zelfs gevaarlijk.

.

hoe dan ook: de geboorte van de lente is dit jaar niet zonder schokken en stoten gebeurd. ik vergeet nog het afschuwelijke treinongeluk in buizingen te vermelden: een event dat mij ook weken heeft verlamd. verontwaardigd was ik, dat ons veiligheidssysteem op de spoorwegen niet werkte. de echte verantwoordeklijken voor zoveel ellende verdienen de strop! ik correspondeerde over dit treinongluk met rose en schreef een gedicht:

lieve rose

je laatste mailtje heeft mijn man weer, ijverig als hij is, in een of andere map weggemoffeld, maar ik herinner me duidelijk wat je schreef, over mensenleed dat op dit ogenblik belangrijker was dan dierengedichten en waarover ik zou (kunnen, moeten?) schrijven...

gisteren zijn we overrompeld: telefoontjes, smsjes, mails.. familie van ahid, vriendinnen van natasja, kennissen, ze wilden allemaal weten of we er niet bij waren... zo'n treinramp is natuurlijk sensatoneel....

zelf was ik onder de indruk van die kille witheid, het beeld van mensen die aan de kant zaten in dekens gewikkeld... en van de man die een vrouw, een kind (het lichaampje in zijn armen, in een deken gewikkeld, had lange, zwierig-donkere haren...) schommelend over de gladde sporen droeg. ook was ik een beetje verontwaardigd: de eerste uitspraak van de burgemeester .... een politieke positionering: dit was provinciale materie... en inge vervotte die bitsig respect opeiste voor het parket, dat zijn werk moest doen.... die rommel, allemaal, in plaats van medeleven te tonen voor de slachtoffers, die bloedend rondstrompelden... ook heb ik even gelachen: mibnister vn binnenlandse rampen turtelboom versprak zich bijna, zij vond het nodig eerst de natio(correctie: identiteit) van de slachtoffers te achterhalen..

en daarachter, onzichtbaar bijna, het individuele leed van zij die gekwetst zijn, zij die een dierbare verloren in dat vreselijke ongeluk...

ik ben geen ramptoerist, maar misschien zit hier wel een historisch gedicht of verhaal in...

mvg

nicole

ontbijt met sneeuw

opgedragen aan de hoogzwangere suzan demirci ((27) uit quaregnon,

slachtoffer van de treinramp in buizingen, 15 februari 2010

.

op de trein ontbijt zij met sneeuw.

witte chocolade, acaciathee. hoelang nog

voor zij verandert in melk, in honing?

de sneeuwkoningin. zij smaakt naar bleke bechamel,

bearnaise, ijsgratin in de ochtend. yoghurtbol

uit kazakstan met gesmolten suiker.

          de karamelserail.

.

hoe konden deze wrede splinters van staal 

haar plots op deze wijze omarmen?

hoe kon dit koele vensterglas, dit ijzeren

gaatjesrooster, dit armplankje van zilver

haar blijven zoenen tot in de oneindigheid?

de gsmshandtassensjaaltjesbrillen

wintermutsenportemonneesboterhammendozen

zij pletten haar poriën tot zichtbaar bloed.

.

zij zochten haar, de ijskoningin.

lag zij tussen de rode lichamen op de bermen?

lag zij op de sporen, tussen de kiezels?

zij sliep vloeibaar tussen puin.

het gruis bedekte haar openingen, haar schreeuwmond.

in haar droom zocht zij een klein naakt diertje,

een spartelende babykikker.

          het wou steeds maar ontsnappen.

21-03-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

03-02-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

11-01-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

als je goed kijkt, zie je pipo in de tuin

een zalige kerst

en een gelukkig nieuwjaar 2010!

de eerste sneeuw is reeds verdwenen, de korte maar heftige winterprik van een paar dagen voor kerst behoort al tot de verleden tijd. maar ik vond het heerlijk bij mijn ronkend kacheltje te zitten en dromend naar al dat wit buiten te staren....

ondertussen heb ik mijn oude dichtbundels overgetypt en ik plaats ze bij deze op mijn blog. foei! in mijn eerste bundel zette ik nog een punt na elke titel... ach, in mijn vroegere gedichten was ik zeker niet consequent bij het gebruiken van leestekens... maar geen nood: nu heb ik de gedichten altijd bij me. vond het wel een vreemde ervaring mijn vroeger werk over te typen..

blij ben ik dat ik me dit jaar heel bewust bevrijd heb van wat ik 'invloeden' (maatschappelijke, literaire, spirituele, ideologische...) noem. ik wou me losmaken van de zienswijzen door anderen opgedrongen en opnieuw op zoek gaan naar mezelf.

ik zeg tegen iedereen dat ik in niets meer geloof. alhoewel deze attitude misschien bij sommigen als beangstigend overkomt, voel ik mij heel licht...

hieronder drie wintergedichten, 1 uit elk van mijn bundels.

3 november

het is ijskoud in deze kamer.

ik ga een eindje

in de mist wandelen.

mijn gevoelens van ongenoegen

doen verdwijnen door twee sneetjes brood te eten

van het merk wonder.

wat gouda kaas, een potje fruit,

en een hap hollandse verkade chocola

met vulling van hazelnoten, rozijnen en amandelen.

een gedicht maken.

ontdekken: het voorzichtige leven

hou oud te worden met deze twee

konijnzachte knieën.

SNEEUW

1

weerkaatsing van witte landschappen

schittering van ijskristal in azuurblauwe zon

een traag vermoeden van vuur in grotten

de dampende geur van ademend wild

ijzige herinneringen

2

het langzaam neerdwarrelen van koele vlokjes

motsneeuw in de wijdte van wintermouwen

verkrimping die niets anders is dan vriendelijk

toedekken van wat zich nors en korzelig

verbergt in koele woestijnen van winter

de zachte, behoedzame belofte

aan nabuurschap

BLAUW VAN DE KOU

(of: de vaart in de winter)

hier moet je staan om het blauw

van de kou te zien, krokant laagje sneeuw

op het dek op de daken. traagzame traagheid

van water, het gedrein van een trein

in de witheid van ijs. dit landschap

is blauwer dan blauw, het licht kruipt

over de schalies over de schotsen scheef.

het niest en het niest in de neus

van de trein en het kikkert koud rond

het schip. het rent en het rent naar

de punt van de reling, raakt rakelings

de boeg. toch is alles in deze ruimte rond.

ik gooi het blauw als anker uit,

het komt blauw van de kou terug.

ik snel en ik spring, ik duizel van ijs,

ik kaats en weerkaats op de rand.

Bijlagen:
de dagen van de winter.doc (178.5 KB)   
JAGEN.doc (134.5 KB)   
SAPKRACHT.doc (110.5 KB)   

Sappho

Fragment 31

He seems to me the peer of gods, that man
who sits and faces you,
close by you hearing
your sweet voice speaking,

and your sexy laugh, which just this moment makes
the heart quake in my breast: for every time
I briefly glance towards you, then I lose
all power of further speech.

My tongue is smashed; at once a film of fire
runs underneath my skin; no image shapes
before my eyes;
my ears are whining like a whirling top;

cold sweat pours down me, and in every part
shuddering grips me;
I am paler than summer grass,
and seem to myself to need little to make me die.


Gaius Valerius Catullus 

Carmen 51


This man seems to be an equal of the gods.

This man, if it is right, appears to surpass the gods:

He who, sitting opposite you,

gazes at you and listens to your

sweet laughter again and again. Those things

from my misery snatch my senses: indeed,

the instant I look at you, Lesbia,

nothing of my voice is left in my mouth.



My tongue is tied, a thin flame of love

flows down through my limbs,

my ears ring with their own sound and

my eyes are covered with the twin night.



Catullus, leisure for you is troublesome:

In leisure do you rejoice and delight too much:

Leisure has, in the past, ruined kings and beautiful cities.

4.

besluit: laten we het leven gewoon liefhebben zoals het zich aandient. niet overmoedig denken en willen dat veel ineens zal en kan veranderen.

en genieten van kleine verrukkelijke momenten: een heerlijke kop zwarte thee drinken met een kruidenmix van kaneel, cacao en caramel en daarna in de gouden ketting op de grote markt in halle snoepen van een bord italiaanse ham met rucola, gedroogde tomaatjes en mozarella. tegelijk nippen van een heerlijk glaasje witte wijn, even een oester meepikken van ahids bord. 's avonds lekker in bed verbouwereerd een verrukkelijk historisch boekje lezen met als titel: mémoires d'un eunuque dans la cité interdite van de chinese historicus dan shi, specialist van de qing-dynastie, de keizerlijke familie die aan de macht was net voor de revolutie van 1912..

en vanmorgen, terwijl het buiten weer zachtjes is beginnen sneeuwen, dit stukje schrijven en deze momenten uit mijn superhybride (westers, oosters, grieks, italiaans, oesterlijks, groen, hals enz) leventje proberen te bewaren voor altijd...

* Vertaling zie: http://www.textkit.com/greek-latin-forum/viewtopic.php?f=28&t=8465

* Published in Love Shook My Senses. Lesbian Love Poems, ed. Gillian Spraggs, London, The Women’s Press, 1998. A slightly different version was published previously in What Lesbians Do In Books ed. Elaine Hobby and Chris White, London, the Women's Press, 1991

* DAN SHI, MEMOIRES D'UN EUNUQUE DANS LA CITE INTERDITE, Editions Philippe Picquier, 1995, MAS DE VERT, 13200 Arles

19-12-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

1.

woeps! eindelijk een beetje slaapcomfort! het wegdek van de auguste de maeghtlaan, mijn straat, is nu volledig gerenoveerd. twee weken lang, van 21 uur 's avonds tot 5 uur in de ochtend, werden wij uit onze slaap gehouden door het enerverend geluid van motoren, drilboren, het gutsen en storten van asfalt op de baan, het geroep en getier van de werklui... met alle respect voor die stoere kikkers (je moet het maar doen, 's nachts, in weer en wind, met de voortdurende stank van het warme asfalt in je neus, banen herstellen en witte strepen trekken), maar zelf heb ik de indruk uit een draaiende mallemolen ontsnapt te zijn.

ben dus mijn getergde zenuwen weer de baas. ik zal geen reuzeplasticbox met berlijnse bollen of berlinerbollen zoals ze genoemd worden in de reclamefolder van carrefour (3.75 euro per 6 stuks, 4 +2 gratis) meer ondersteboven op de grond laten vallen tijdens mijn boodschappensessie in de GB. ik heb geen vreemde droombeelden meer, midden op de dag (mijn lieve moeder die me drie heel jonge oranje poesjes schenkt en/ of een ongelooflijk wederintreden van mezelf in de halse politiek, waarbij ik plots naast yves leterme in de zetel zit)....

mijn hoofd is niet langer een vreemd aquarium met springvissen en luchtbellen en plastic zeewier en nepkoraal, maar mijn eigen hoofd zoals het altijd is geweest: vol woorden en zinnen en gedachten en flitsende emotionele esbattementen.

2.

daarnet een mail gekregen van rose vandewalle, over de uitgave van een nieuwe dichtbundel: 

‘Langs beide oevers van de Maas’, een bundel die verscheen in het kader van ‘De scheiding der Limburgen’, 175 jaar geleden. Vlaamse en Nederlandse dichters (zoals Emma Crebolder, Frits Criens, Richard Steegmans, Quirien van Haelen, Fred Papenhove, Joris Iven, Leo Vroman, Henk van Zuiden) laten hun poëtisch licht schijnen over de provincie(s). Samenstelling: Hannie Rouweler

bij een uitgeverij met de toffe naam 'kleinnood & grootzeer'*

rose vandewalle is al jarenlang, samen met françois vermeulen, de gedegen redactrice van het internettijdschrift voor poëzie genaamd stroom, dat jammer genoeg met het decembernummer 35 aan zijn laatste uitgave toe is. rose vandewalle behoort ook tot een vriendinnengroepje van talentvolle schrijfsters uit het antwerpse milieu, vrouwen die mekaar door dik en dun steunen en solidair en geduldig elkaars pennenvruchten lezen en waarderen. af en toe heb ik het geluk met deze dames te kunnen afspreken: ik ontmoet ze op een boekvoorstelling, een vernissage, een poëzieavond, een etentje....

wij hebben het dikwijls over het door mannen overheerste literaire wereldje, waar je (net zoals in andere sectoren van de samenleving) als vrouw heel hard moet vechten om aan je trekken te komen... haha, ondertussen hebben wij onze feministische militante stellingname bijgesteld, want ach ja, achter elke man schuilt een sterke, liefhebbende vrouw, maar mannen zijn soms toch ook wel erg lief...

3.

in het laatste nummer van stroom lees ik met genoegen een behoorlijk gestoffeerde bijdrage* van rose over de in juli 2009 overleden antwerpse dichter marcel van maele. waarom krijg ik, altijd als ik deze woorden en zinnen lees en herlees, het beeld van een penseeltrek, breed geborsteld bij de aanvang en licht uitlopend naar het einde toe, of van een inktvlek die op een zachte ondergrond (een tissue, een  tafelkleedje) openvloeit tot een onwaarschijnlijk mooi motief????

vroeger zou ik hebben gezegd: dit komt omdat deze tekst op gracieuze wijze door een vrouw geschreven is. nu kijk ik naar de structuur, de opbouw van items, de argumenten en punten en ja: rose begint haar ding op een originele manier, ze valt pardoes met de deur (of misschien, om in vrouwelijke termen te spreken: met de fraaie draperie, de schitterende vitrage, de stijlvolle ornamentiek) in huis en refereert reeds in de titel naar een cyclus gedichten van mvm, verschenen in de poëziekrant eind 2008. daarna, over enige waarderende paragrafen betreffende de mooie uitvaart van mvm heen en na een citaat komende uit de prachtige begrafenisrede door roger m.j. de neef, komt rose vandewalle tot haar punt: het mooie gedicht 'zon van de nacht', dat marcel schreef voor zijn vrouw carine en dat eindigt met de versregels 'als ik verzink in uw gedachten/ hou me dan vast/ vanbinnen'….

carine lampens ontmoette mvm toen zij 30 was. een jonge vrouw die verliefd wordt op een man, meer dan twintig jaar ouder. een vertrouwd beeld, de soort relatie die maatschappelijk volledig wordt aanvaard. vooral: marcel is een succesvol dichter en beeldend kunstenaar uit de antwerpse artistieke scène - en misschien wel, in zijn persoonlijke entourage, een charmante man. maar ik wil hier geen cynisch esbattement opstarten over liefdesgeschiedenissen, amourettes en andere affaires (voorgaande benamingen over de liefde zijn al oneerbiedig genoeg, ik heb mij trouwens het recht ontzegd om ook nog maar 1 opmerking te maken over het privé-leven van anderen, ondertussen zijn wij vreedzaam geworden, gelijkmoedig, zacht en sereen...) want die piste is te dwaas om ook maar woorden aan te verspillen.

marcel was al slechtziend toen hij carine ontmoette, op het einde van ziin leven was hij volledig blind. carine stond hem al die jaren bij (daarvoor verdient zij niet alleen mooie liefdesgedichten, maar een standbeeld!) en vertelt in een vertederend betoog aan rose hoe marcel, ondanks zijn zware handicap, koppig zichzelf bleef en verder werkte aan zijn artistiek project. zijn beperking loste hij op door beroep te doen op andere mechanismen, zoals het inspreken van zijn teksten op bandrecorder. ik heb ze beiden eens bezig gezien, tijdens een optreden in de zaal KAVA en schreef hierover een badinerend stukje:

In het zaaltje was het om vijftien uur poëzievoordracht met onder andere Marcel van Maele en Joke van Leeuwen. Marcel van Maele, daar heb ik in zijn (en mijn) jonge jaren nog mee bovenop een Leuvense kachel (die natuurlijk niet aan was) gezeten, in een of andere artiestenkroeg. Hij vertelde me toen over de oorlog in Korea, waar hij aan deelgenomen had. Nu was Marcel van Maele ondertussen blind geworden, maar hij was nog steeds artistiek bezig. Ook gedichten schrijven deed hij, hij las ze voor met een cassette en oordopjes. Ik denk dat hij zijn gedichten bij voorbaat op cassette zet en ze dan afspeelt tijdens de voordracht en ze tegelijk luidop zegt. Een ingewikkelde manier van doen, maar toch heb ik bewondering voor Marcel, dat hij blind zijnde nog zoveel energie wil steken in kunst. Zijn gedichten gingen over de plicht die de jicht zou zijn van het geweten, over waarden en waardinnen en over de duivel die op het raam zou roffelen en ook heeft hij gedichten over heksen. Originele gedichten, zeg ik, ze deden me een beetje aan sprookjes denken. Maar ik vind dat Marcel iets zou moeten doen aan de vreemde fluistertoon waarop hij spreekt, dat fluisteren van hem maakt van zijn gedichten fluitstergedichten en dat is jammer voor zo’n groot dichter, dat hij zo fluistert. 

oorspronkelijk had ik fluiten geschreven i.p.v. fluisteren, nu vind ik de toon van mijn zin een beetje oneerbiedig (alhoewel marcel werkelijk een beetje fluitend voordroeg) en ach, ik wil niet verder afdwalen. terug naar rose en haar (t)issue. ik kan rose volledig bijtreden in haar keuze van citaten over mvm, waarbij ze werkelijk to the point een verfijnde (karakter)schets maakt van marcel, als kunstenaar en als mens. hoe hij burgerlijke gehoorzaamheid hekelt, zgn. logische verbanden minacht en hoe zijn verbeelding hem over de verbittering en het zelfgenoegzaam fatalisme heen helpt - al bij al heel lovenswaardig - en ik heb het hier ook over rose, die deze attitude schitterend belicht. zelf ben ik in de wolken over de in deze bijdrage opgenomen poëtische pastiche van guido gezelle, bevlogen en bevangen, waarin marcel de zoetgevooisde poëzie van gezelle op charmante wijze parodieert. als toetje refereert rose dan nog naar een gedicht over james ensor en zijn uitbeelding van de menselijke maskarade en dat ragfijn eindigt op deze versregels:

Onder een grijze lucht die grauwer wordt

een schijn van licht dat langzaam donkert

en de vreugde onder een vlies van blauw

verdriet en lauwe dauw 

rose weet blijkbaar als geen ander dat een commentaar over een dichter als mvm op deze wijze afronden veelzeggender is dan om het even welke schitterende retorische eindzin. zij beëindigt haar tekst met een elegante penseeltrek, die uitloopt op een heel fijne, bijna transparante, ogenschijnlijk op niets uitlopende punt.

wat dan volgt is de zachte witruimte.

subliem.

* http://www.kleinood-en-grootzeer.com/
* http://users.telenet.be/francois.vermeulen1/Stroom.htm
* 'Dat men met volle handen geen vlinders vangen kan'

29-11-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

waw! eigenlijk een fantastisch concept: bij elk boek een recept... onlangs las ik dat iemand een literaire wijnbar had geopend,. bij elke exclusieve wijnsoort zocht de barkeeper een boek uit (in de aanwezige rijk gevulde boekenvoorraad in het café) voor zijn klanten....a. zegt dat met zo'n concept geen geld te verdienen valt en zeker niet in halle. natuurlijk, natuurlijk.... maar toch vind ik het een knalidee: een gerecht uitzoeken dat past bij mijn hoofdkussenboek (= het boek dat ik net bezig ben met lezen) en het dan ook klaarmaken. zo wordt het plezier totaaaaal...deze week plaatste karen een recept dat zij comfort food for cold days - and every day noemt en dat volgens mij perfect past bij het gezelschap van leugenaars ....zie vorig bericht....

de titel van het recept is in oud engels en voor ons onverstaanbaar, maar het is gewoon een eenvoudig receptje voor hutsepot. ik geef hier de oorspronkelijk engelse versie en daarna de eigen vertaling:

Lange wortys de chare

- A form of pottage. Pottage was the main meal eaten in the Middle Ages by wealthy and poor alike. There were lots of variations depending on whether it was a flesh (meat-day) or Lenten and fish day.

* 1lb shin beef

* 2 leeks

* 2 onions

* 2 stick celery

* Quarter of firm cabbage

* Salt & pepper

* Beef or vegetable stock

* 4 oz stale white breadcrumbs

* Few strands of saffron

Cut meat into small pieces. Add the meat to 2 pints of stock, bring to the boil, cover and stew until tender.

Meanwhile chop vegetables into large pieces and boil in separate pan for ten minutes. When beef is ready add the vegetables together with a little of the water they were cooked in. Continue simmer until vegetables are soft. Add breadcrumbs, saffron and seasonings, bring back to the boil and cook for 2 - 3 minutes before serving.

 Lange wortys de chare

- Een soort stoofschotel of hutsepot. Hutsepot was de voornaamste maaltijd in de middeleeuwen, zowel bij de armen als de rijken. Er waren vele varianten, naargelang het een vleesdag was, een vastendag of een visdag.

* 1 pond (= 453 g) rundsvlees (schenkel)

* 2 preistengels

* 2 uien

* 2 selderijstelen

* Een kwart stevige kool

* Zout en peper

* Vlees- of groentebouillon

* 4 ounces (1 ounce = 28,35 g) oudbakken brood

* Enkele lijntjes saffraan     

Snijdt het vlees in kleine brokken. Giet er twee pinten (1 pint  = 0,568 l) boullion over, breng tot het kookpunt, bedek en stoof het vlees tot het zacht wordt.

Ondertussen de groenten hakken in grote stukken en gedurende 10 minuten koken in een afzonderlijke pot. Als het vlees gaar is, de groenten bijvoegen met een beetje kookvocht, verder laten stoven op een klein vuurtje tot de groenten gaar zijn. Broodkruimels, saffraan en kruiden toevoegen, opnieuw tot het kookpunt brengen (2 tot 3 minuten). Opdienen.

 * http://www.karenmaitland.com/

08-11-2009 om 08:55 geschreven door nicole2  

07-11-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

* Een kommapunt is een combi van een (dubbele) punt met een komma. Gebruik je dus om even adem te halen, want wat daarna komt is een hele rits woorden, opsommingen, uitleg, bedenkingen..

* Een kommapunt gebruik je tussen samengekoppelde zinnen, ze geeft dan een langere pauze aan dan de komma. in dit geval kan er meestal evengoed een punt staan.

Over de tuin hangt een late, vale klaarte; het licht schijnt uit de dingen zelf te stralen.

* Een kommapunt gebruik je tussen gelijkwaardige bijzinnen:

We vermoeden dat die avond de botsing komen zou; dat geen macht op aarde de twee broeders nog beletten kon, elkaar te vernietigen; dat we allen laf zouden zijn.

* Er is veel onzekerheid bij het gebruik van de kommapunt. dikwijls zijn samengekoppelde zinnen slechts door een komma gescheiden

Kom mee naar de kermis, het is daar prettig.

* Gebruik echter een kommapunt, als er reeds komma's staan in de samengekoppelde zinnen:

Wat hij ook doet, alles slaat hem tegen; hij is een echte ongeluksvogel.

* Een puntkomma gebruikt worden om zowel enige scheiding aan te geven als de delen enigszins bij elkaar te betrekken. Het nadeel van veelvuldig gebruik van de puntkomma is dat een tekst erg drammerig over kan komen en een voordeel is dat door gematigd gebruik ervan een tekst wat meer gaat leven en eventueel kilheid verliest.

Iedereen is welkom op mijn verjaardag; ik hoop echter dat mijn neef Piet wegblijft.

* De puntkomma wordt ook gebruikt in puntsgewijze opsommingen.

het zijn okerdonkere dagen met diepblauwe luchten,
de was in één middag droog, de verwarming kan uit.
het zijn de hoogtijdagen vol hoop en genade,
euforisch kloppend in een uitwaaierend najaar.
terwijl in een belendend pand de rookwolken uitslaan en
de vlammende brand wordt geblust door een uitzinnige brandweer,
wordt deze kop op de razende voet gevolgd via
moderne communicatie; arcadisch verbeeld door
een vlinder hier op de rand van de tafel, waaraan wij
koffiedrinken midden op een te warme dag eind november.
nog nooit lag het leven zo opengelegd.

* elma van haren, flitsleemte, uitg. de harmonie, 2009

Foto: Pascal Vyncke, SeniorenNet.be

31-10-2009 om 10:27 geschreven door nicole2  

25-10-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

24-10-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

zaterdag in leuven een afspraak met een groepje oudleerlingen van een brusselse school waar ik bijna een jaar lang (van 10-10-69 tot 30-06-70, ik was toen 23, zalige leeftijd)...heb lesgegeven: het koninklijk atheneum van sint-pieters-woluwe. de eerste oudleerlingen die ik in de tiense straat ontmoette waren twee schattige tweelingzussen, de zusjes van keymeulen.

pittige verzorgde dametjes van midden in de vijftig, alletwee met hetzelfde kapsel en nog altijd dezelfde leuke manier van lachen en bewegen. terwijl we stonden te wachten op de anderen, kwamen de tongen los en de eerste verhalen wasemden door de lucht: wie van de school ze nog kenden, waar ze woonden, wat ze deden, of ze getrouwd waren of werkten of niet werkten en of ze allang dood waren...  oef!  zoveel oudleerlingen en collega's waren al echt dood, ik vond dit wel een beetje schokkend, heel eng. er was zelfs een verhaal over de moord op jacqueline, hun klasgenote die nota bene door haar eigen echtgenoot om het leven was gebracht en ook het verhaal over ines, die clocharde was geworden trof mij recht in het hart!

maar toen we allen (we waren met zevenen!) aan tafel zaten en genoten van ons koninckske werden nog meer namen genoemd en ach, ook succesverhalen werden uit de mouw geschud. zoals het verhaal van de schitterende claude perignon*, die de grote baas was geworden van thomas cook reizen en nu overgestapt was naar tui. geert was een keurige landmeter geworden en de vriendelijke en warmhartige ludo, was nu docent aan een hogeschool voor journalistiek in hasselt. hij had trouwens in de krant gestaan omdat hij nog elke dag naar zijn werk fietste...

en ach, in die tijden waren het nog echte winters, met heel veel sneeuw. getuige daarven de anekdotes van de guitige huguette van dormael, die van wal stak met een hilarisch verhaal van toen zij en nog enkele andere sloebers voor de grap een sneeuwman midden in de klas hadden gemaakt. ook was er het verhaal over de leerkracht, die net met een pak examens onder de arm van achter de hoek kwam aangedrenteld en die ze per abuis met sneeuwballen hadden bekogeld en alhoewel er sneeuw achter zijn bril zat was die niet afgevallen! huguette had trouwens iets met sneeuw, vond ik, want was haar zoon ivan niet naar de noordpool getrokken, heel stoer en avontuurlijk en op zijn eentje????

haha, de stemming zat er goed in, mijn oudleerlingen (die eigenlijk maar enkele jaren jonger waren dan ikzelf, ik gaf toen nederlands in laatste jaar middelbaar!) haalden herinneringen op en ik had het gevoel dat er iets moois aan het groeien was daar in dat cafeetje in leuven... ik moest jammer genoeg reeds om zeven uur weg, de dames en heren bestelden juist een lekkere steak en alhoewel ik zin had om mee te eten heb ik het maar niet gedaan: had al met n. die middag frietjes met stoofvlees gegeten. deze winter wil ik het absoluut sober houden, gedaan met het  bourgondische slempen, ik wil ayurvedische thee drinken en mijn yogaoefeningen doen....!   

ik wil hier besluiten en met een leuke opmerking van de zusjes van keymeulen én met een gedicht dat ik in die jaren geschreven heb*, ik weet niet meer of het omtrent dIe school in sint- pieters-woluwe ging of omtrent het atheneum van etterbeek, maar ik vind het toepasselijk voor hoe ik me toen voelde..

1. opmerking: naar het schijnt was ik toen te mager, ik droeg mini-rokjes en laarzen en gebreide mutsjes en vlechten, ik was de hippie-juf, waw....

2. gedicht

10 maart

ik heb vandaag

goede lessen gegeven

mijn kamer opgeruimd

afgestoft (de boekenrekken, het tuintafeltje, de plinten ..

gestofzuigerd (de matten)

een groene appel gegeten

gedichten gelezen van Henry Wadswordth Longfellow

(My last Youth: refrein: and the thoughts of youth are long, long thoughts...)

en van Ernest Dowson (1867-1900)

(Non sum qualis eram bonae regno cyranae...)

onbeschrijfelijke zevertitel.

strofe I.

then falls thy shadow, cyrana!

the night is thine: and I am sick and desolate of an old

passion, yea hungry for the lips of my desire:

I have been faithful to thee, cyrana! In my fashion.

wat aan mijn lessen geknoeid

wat in de brief van Jaak gelezen (ik zoek nu reeds

fragmenten voor ons boek)

een gedicht van Jan Emiel Daele ontdekt in Vlaanderen Vandaag.

een gedicht van Raymond Hereman ontdekt in het Declamatorium van de Nederlandse poëzie .

de naam Ebenezer Z. ontdekt in dezelfde dichbundel als hierboven, Oxford University Press.

met mijn zus de rosse buurt ontdekt in Etterbeek.

(we zochten een eethuisje, vonden het niet, probeerden een paar straten, een vrouw met wind in de haren toonde ons de weg, eindelijk vonden we de kazernen, sloegen linksaf, en eensklaps waren daar de rode en paarse lichten van de dancings, de eethuisjes en de kaberdoezen van de kazernebuurt, een klein soho voor eenzame soldaten, landdienaars of hoe je ze ook noemen wil. ook zagen we hoekige, verlegen diensters, anders de vriendelijkse meisjes ter wereld).

* Krantenbericht van 15 JANUARI 2009, Het Nieuwsblad: Claude Pérignon van Thomas Cook naar TUI

BRUSSEL - Claude Pérignon, kwaliteitsdirecteur en woordvoerder van Thomas Cook België, verlaat de touroperator. Hij maakt de overstap naar TUI Plc. Pérignon verlaat Thomas Cook Belgium per eind februari. Daarna start hij als director European Affairs bij TUI Plc, de internationale groep, zo bevestigt hij berichtgeving hierover van Info travel. Hij zal er instaan voor gesprekken met de Europese autoriteiten over toerismedossiers.

* nicole van overstraeten, de dagen van de winter, uitgeverij dilbeekse cahiers, 1989,  p.37

19-10-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

zo opwindend vond ik het gisteravond, naar boven te klimmen (ik slaap op de eerste verdieping) met waanzinnig leuke boeken in een papieren tas waarop de wolkjes van magritte geschilderd. ik had deze tas gekregen in de artshop van het magritte-museum, nu gehuisvest in de kmsk op de koninklijke plaats in brussel. de tas diende als verpakking voor een minuscuul boekje bertreffende magritte: mots et images*, van een zekere jacito lageira. ik schafte me dit boekje verleden zaterdag aan, omdat ik tijdens het bezoek aan de tentoonstelling besloten had dat de teksto's van margritte me eigenlijk meer interesseerden dan zijn schilderijen zelf: die zegden mij eigenljk niets, haha!

ik heb het boekje op het stapeltje naast mijn bed gelegd. daar ik de gewoonte heb verschillende boeken tegelijk te lezen, zal ik misschien een dezer dagen (of nachten, want de laatste tijd slaap ik weer barslecht!) dit schattige boekje (met uitplooibare prenten) pagina per pagina verorberen.

maar op dit ogenblik lees ik nog altijd (zie vorig bericht) goed oud van diana athill (een heerlijk, troostend, waanzinnig beschaafd boek, dat ik voor altijd koester in mijn hart) en ook moordliederen*, een bundel ijslandse poëzie, verleden week besteld en eindelijk gedropt in mijn postbus. samen met - stel je voor - het honderdste nummer van portulaan*, een brussels cultureel tijdschrift waarin ik af en toe een verhaal of een dagboekfragment publiceer, plus een cadeautje van de uitgever van dit tijdschrift: de hallucinante novelle leprechaun, een verhaal om kippenvel van te krijgen...

toen a. me mijn post bracht, buitelden mijn ingewanden over elkaar: ik kon bijna niet wachten met lezen, maar ach, ik moest wel, want ik moest broccolistoemp maken, de frituurketel schoonmaken, later in de namiddag kleine lisa vertroetelen, want ze had felle koorts en de snottebellen dropen op haar lipje... 

maar le moment suprême arriveerde: ik doorbladerde eerst moordliederen en zowaar: ik herkende me helemaal in de poëzie van de ijslandse dichteressen*. hun foto's stonden in ouderwets zwart-wit afgedrukt in het boekje. wat een look heeft vigis grímsdóttir, met haar zwartomlijnde khologen, hoe netjes ziet ingiborg haraldsdottir eruit, wat een gevoelige gelaatstrekken heeft steinunn sigurðardottir... ik dacht eerst aanknopingspunten te vinden bij de poëzie van ingiborg, maar ook (weliswaar maar na een eerste kennismaking) lees en herlees ik de gedichten van steinunn..

toch wil ik hier ter illustratie een gedicht intikken van de pittige sigurbjörg prastardóttir. aan dit gedicht is hoogstwaarschijnlijk de titel van de bundel ontleend. de toon doet me denken aan het videofilmpje van pipilotti rist, ever is over all*, waarin met eenzelfde sluipende gretigheid de illusie van liefelijkheid wordt doorprikt. de jonge vrouw in het filmpje gaat met een reuzenmeeldraad auto's te lijf en slaat in een mum van tijd de ramen aan diggelen. de jonge dichteres in onderstaand gedicht wil iemand doen stikken door hem (of haar?) een berkenblad in de keel te stoppen...

Moordlied

de herfst bedacht zich

kwam terug met kerst

ik zette mijn schoen bij het raam

en kreeg een piano

maar ook dit berkenblad

legde het in een dik boek

dat ik nooit gelezen had

zie nu pas hoe bekend het blad me voorkomt

het heeft dezelfde vorm

als je keel

wat ik zou kunnen doen

is het voorzichtig in je keel stoppen

zodat je kon ophouden met ademen

zonder enige inspanning

een oerijslands loofblad

flnterdun

is de mooiste dood

vind je niet

* JACINTO LAGEIRA, MAGRITTE, MOTS ET IMAGES, HORS SERIE DECOUVERTES GALLIMARD,  2003

* zie vorig bericht: writer's block,

* zie vorig bericht: ijsland, http://www.noordseliteratuur.nl/boek/4316

14-10-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

Heb ik nu een writer's block of heb ik het niet? De afgelopen weken al eens 's morgens opgestaan met in mijn hoofd een aanzet tot een verhaal, een gedicht of gewoon zin in bloggen. En toch niet in staat tot tokkelen, dit om allerlei redenen. Ik stel me altijd dezelfde vragen: is dit bloggedoe geen tijdverlies, zit ik wel goed bij seniorennet, beperk ik mij niet beter tot het echte werk???? Of ga ik nu eindelijk eens een echte website ontwikkelen, met al mijn publicaties online?   

Feit is dat ik hier nu, op deze blog, aarzelend weliswaar, ben herbegonnen. Misschien omdat ik op dit ogenblik een aardig, of liever, subliem boek lees, Goed Oud van Diana Athill*. Deze 92-jarige oud-redactrice van de Londense uitgeverij Andre Deutch (en in die hoedanigheid nauw samenwerkte met literaire kanonnen als Philip Roth, Norman Mailer, John Updike, Simone de Beauvoir, Jean Reys en V.S. Naipul) schrijft op frisse, eerlijke wijze haar mémoires, met de focus op de gevoeligheden van het oud worden.

En alhoewel ik nog niet eens in de helft ben, moet ik al besluiten: dit boek is tegelijk een troostend luchtig chocoladeschuimpje en een smeuïge vette dame blanche met kruidige chocoladesaus. Voor mij en bijna al mijn vriendinnen, die zoals ik een drukke loopbaan achter de rug hebben, minnaars en echtgenoten hebben gehad, vrolijk hun interesses en persoonlijkheid hebben ontwikkeld, houden van kunst en cultuur, van topmuziek (Diana houdt van J. S. Bach) en van topliteratuur (zie hierboven). Nog beter: ook voor dames die in hun leven een fantastische relatie hebben durven aangaan met een man van een andere huidskleur en een andere cultuur (in Diana's geval de Jamaïcaanse theaterschrijver Barry Record) is dit boek een aanrader. 

Zonder schroom vertelt Diana Athill, zelf afkomstig uit de hogere Londense burgerkringen, over haar liefde voor een zwarte man, die niet, zoals men zou denken, alleen maar een soort assertief exotisme uitstraalde, maar integendeel overbeschaafd was en verfijnd tot in de toppen van zijn zwarte tenen....

* ATHILL, DIANA, GOED OUD, UITG. NIJGH & VAN DITMAR, juni 2009

11-10-2009 om 19:26 geschreven door nicole2  

het zit me erg hoog: onder het mom van democratisering, cultuur voor en door het volk, blijven een categorie mensen (waartoe ik behoor, ik besef dat nu ten volle!) compleet in de kou staan. mensen die willen genieten van bepaalde vormen van literatuur en theater, waar volgens de inrichtende macht 'toch niemand op afkomt'. william shakespeare in halle: dat moet ik nog eens zien gebeuren!

ook voor het komende seizoen komen wij niet aan onze trekken: maar amper twee echte theatervoorstellingen zijn gepland, foei! wel veel muziek (ook my tribute to the diva, over, van en met leah thys is een muziekoptreden) en comedy. toch laten praktisch alle programmatitels me ijskoud...

moeten we weer eens besluiten dat 'het altijd zo is geweest' en 'altijd zo zal zijn'? zaak is: een paar dagen geleden stuitte ik op enkele dagboekaantekeningen (onder de verzameltitel: 'halse kroniekjes') van twee jaar geleden. in de eerste zeg ik ongeveer hetzelfde als hierboven (verval ik in herhaling?), de tweede is een toemaatje...

Vrijdag 10 augustus 2007

Het nieuwe programmaboekje van het CC ’t Vondel voor het seizoen 2007-2008 oogt prettig - maar owee wie van theater en/of literatuur houdt: dit keer komen zij beslist niet aan hun trekken!

In het voorwoord worden ons ‘verrassingen, warme en ontroerende momenten, sfeer, gezelligheid en feest’ beloofd, maar is dat niet een beetje een sullig vooruitzicht? Moet cultuur worden herleid tot ontspanning, tot louter hoempapa-toestanden en billengeklets?

Of zouden beleidsmakers ook moeten proberen het Halse publiek andere waarden bij te brengen, bijvoorbeeld het besef van de schoonheid en de kracht van het woord? De existentiële dimensie van de taal, uitgedrukt in de ontroerende, onthutsende en ontluisterende vormen die theater en literatuur kunnen aanreiken?

Maar 5 theatervoorstellingen zijn geprogrammeerd, tegenover meer dan dertig muziekprojecten!  Ook geen spoor van literatuur!  Ach, het argument zal weer zijn: wij willen wel goede literaire voorstellingen plannen, maar er komt geen volk op af!  En nog gelijk hebben ze ook: de twee schitterende literaire projecten (Tom Lanoye en Antje Krog, en Koningsblauw) verleden jaar kregen maar weinig respons.

Maar geen nood: wij hebben hier thuis reeds een lidkaart gekocht voor het nieuwe seizoen van de KVS en ook plannen we filmvoorstellingen en concerten in Brussel.

En deze winter lezen wij ons te pletter!

Zaterdag 11 augustus 2007

In Brazilie kunnen homokoppels mekaars pensioen erven als een van beiden sterft.

Hier in Belgie, dit benepen, doch welvarende Belgie, kunnen dames meestal het pensioentje van hun overleden echtgenoot erven, maar andersom is niet altijd mogelijk. 

Men zegt altijd dat ondanks de emancipatie vrouwen nog altijd achtergesteld zijn, maar het omgekeerde is dikwijls waar!

ach, als het cultuuraanbod pover is, de winter saai en koud, kunnen wij natuurljk gaan schrijven en schilderen. zoals ijslanders doen, weet ik uit goede bron. halle een ijsland...

19-08-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

al weer meer dan een weekje geleden, het theaterfestival TAZ* in oostende. sinds enige jaren pikken we vlug of toevallig een of andere voorstelling mee, tijdens een daguitstpje aan zee bijvoorbeeld. maar dit keer hadden we het beter georganiseerd: met een flair-bon een paar nachtjes gereserveerd in het ramada-hotel, aan het marie-joséplein, krek in het centrum van oostende.  

het weer was schitterend: donderdag 6 augustus was de kleur van de zee van uitzonderljk diepblauwe kwaliteit, zelfs identiek aan de kleur van de lucht. als je op het strand stond kreeg je de indruk in een azuurblauw lucht- of onderwatervideofilmpje van, laat ons zeggen,  pipilotti rist (haha!) mee te spelen...

blijkbaar heeft pipilotti een enorme indruk op me gemaakt: ik zie overal sporen van haar, in commercials bijvoorbeeld... de ranke blonde dame (in een reclamespot voor coca-cola), die haar gezicht tegen een glazen wand platdrukt en zo een knotsgekke snuit trekt is een vrolijke versie van een take uit de onthutsende video be nice to me, de onderwaterzwevende dames van vt4 zijn ontsnapt uit sip my ocean en zelfs de onderwaterfighters van spa barissart rood spuiten zó uit pipilotti's leefwereld... om van de song wicked game maar te zwijgen: op onbewaakte momenten, bij het opstaan, slapen gaan, bij het bereiden gisteren van het tapagerecht salmorejo neuriede ik vrolijk mee met de flarden muziek die door mijn hoofdje speelden.

ondertussen toch ook de herinneringen aan vier toneelstukken en 1 film (Pubic Enemy), met Johnny Depp, in my mind opgeslagen. alhoewel wij Jan Decortes 'Wintervögelchen' de beste voorstelling vonden - Jan Decorte is een genie - konden wij toch ook de monoloog van Annelore Crollet NINA ZARETSNAJA, naar De meeuw van Tsjechov en de performance Vieuwmaster (een hedendaagse versie van de 19e eeuwse ‘Pepper's ghost illusion') van de groep Rebecca September (met een melancholische cover van ‘Come as you are' van Nirvana als bijna-hoogtepunt) heel erg appreciëren.

n. was voorts in de wolken met de filmvoorstelling Public Enemies, omtrent de gangster John Dillinger, die in de periode 1931-1935 de banken in Chicago overviel, maar die toch heel menselijk in de film wordt geportretteerd. knap acteerwerk van Johnny Depp trouwens, moet ik eerlijk bekennen...

http://www.theateraanzee.be/index.php/nl/programma/voorstelling/2669NO2

http://www.theateraanzee.be/index.php/nl/programma/uitvoerder/2669VIE

10-08-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

03-08-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

NOVEMBERZANG

Ging op een afstandje zitten. Wachtte
ik tot de sneeuwstorm bedaarde.
Meende ik.

Toen klonk in mijn oren
een zucht
vanuit het Oktoberbos:

Naakt en zwart stonden de bomen,
ijskoud alle zangvogels
en ijzig kil de stilte

totdat iemand zei: 'Van hier
leiden alle wegen.'


©vertaling: Kim Middel

27-07-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

hieronder een tweede reeks huishoudgedichten. een stream of consciousness à la james joyce. maar dit keer polijste ik mijn gedichten tot richels, zoompjes en plooitjes...

richels poets je zo

je maakt met je wijsvinger

een leuk teutje in een poetsdoek

je wrijft dan zorgvuldig met zachte rukjes

het vuil weg. heel nauwkeurig aandringen

eens voelen. dan verrukt kijken naar het resultaat

een blinkende crèmekleurige richel op zijn mooist

lichtjes glanzend, mooi afgelijnd en perfect schoon

een huis met propere richels is de max. het toppunt

vandaag poets ik dus

voorzichtig en zonder enige vorm

van schroom de richels aan de raampjes

van de sjieke negentiende-eeuwse spiegeldeuren

in het salon, de richels aan de plinten, de richels

aan de houten lijstjes rond mijn devedeleer-schilderijen

ook de bovenrand van de kastjes wil ik nog eens overdoen

want stof, zegt de sjamaan

brengt het kwaad in huis en de slechte geesten

als je de toiletklep per toeval laat openstaan, dringen

kwade geesten je huis binnen, langs alle gaatjes in de huiskamer

langs afvoeropeningen in de keuken, gaatjes waarlangs broodnodige

warmte onder de grond verdwijnt enzovoorts enzovoorts

gaatjes, zij zijn voorwaar de valkuilen van dit bestaan

zoompje

je jeans hangt reeds drie dagen over de leuning

van de keukenstoel het is een chocoladebruine honderd procent

zachtkatoenen lee cooper work master LC10 ZP W 32''L34'' niet zo nieuw

hier en daar wat slijtageplekjes maar toch nog de moeite waard

bij het wassen zag ik dat het zoompje aan de rechterbroekspijp loshing

moest ik dus repareren eerst het zwart lintje prutsend verwijderen

sommige draadjes zaten nog stevig vast andere niet

het was vingerwerk met behulp van een klein antiek schaartje

zo vind je er geen meer kon ik dan toch alle draadjes

wegpulken en het zoompje openstrijken

foei in het zoomplooitje plakte nog wat stof zelfs het zeepsop

in de wasmachine was hier klaarblijkelijk niet tegen opgewassen

stof bevindt zich overal in de hemel op de aarde en op alle plaatsen

stel je voor wij lopen allemaal rond met vieze stofrandjes

in de zoompjes van onze dure calvin kleins armani's

en lacroix's wegen dat zoiets doet niet te doen

tja toen moest ik het zoompje opnieuw omplooien en vastmaken

maar owee de rand was schiftig ik bedoel er hingen overal ongelijke draadjes

zo kon ik niet naaien eerst wat bijknippen de stof was taai terwijl ik knipte beet ik

tot bloedens toe op mijn lippen surfileren maar gek woord eigenlijk

je moet met schuine steekjes in aangepaste kleur van draad zijde

als het kan regelmatig om het randje naaien zodat de draadjes

worden tegengehouden als de twee surfileertoertjes

zijn afgelopen met een gekruiste steek

het zoompje opnieuw vastmaken

het duurde een uurtje

of zo

oef nu nog strijken

doeken

ben gisteren

     met doeken bezig geweest

heb ze geplooid, heb ze gevouwen

     de zomen langs de binnenkant gedraaid

voor ik met plooien begon, voor ik het rechterhoekje

     tegen het linkerhoekje aan de bovenkant van de doek hield

beide hoeken tussen duim, wijsvinger en middenvinger

     de doek eerst in de lengte daarna met behulp

van de buitenrand van mijn rechterhand

     doormidden gevouwen. daarna

weer de hoekjes bij elkaar

     weer eens alles

doormidden

tot ik een vierkant pakje

     in handen hield, dat ik voorzichtig

op het stapeltje reeds gevouwen doeken legde

buiten zorgde vijf centimeter verrassingssneeuw

     samen met de zon, voor onnoemelijk veel licht

23-07-2009 om 00:00 geschreven door nicole2