hieronder een tweede reeks huishoudgedichten. een stream of consciousness à la james joyce. maar dit keer polijste ik mijn gedichten tot richels, zoompjes en plooitjes...

richels poets je zo

je maakt met je wijsvinger

een leuk teutje in een poetsdoek

je wrijft dan zorgvuldig met zachte rukjes

het vuil weg. heel nauwkeurig aandringen

eens voelen. dan verrukt kijken naar het resultaat

een blinkende crèmekleurige richel op zijn mooist

lichtjes glanzend, mooi afgelijnd en perfect schoon

een huis met propere richels is de max. het toppunt

vandaag poets ik dus

voorzichtig en zonder enige vorm

van schroom de richels aan de raampjes

van de sjieke negentiende-eeuwse spiegeldeuren

in het salon, de richels aan de plinten, de richels

aan de houten lijstjes rond mijn devedeleer-schilderijen

ook de bovenrand van de kastjes wil ik nog eens overdoen

want stof, zegt de sjamaan

brengt het kwaad in huis en de slechte geesten

als je de toiletklep per toeval laat openstaan, dringen

kwade geesten je huis binnen, langs alle gaatjes in de huiskamer

langs afvoeropeningen in de keuken, gaatjes waarlangs broodnodige

warmte onder de grond verdwijnt enzovoorts enzovoorts

gaatjes, zij zijn voorwaar de valkuilen van dit bestaan

zoompje

je jeans hangt reeds drie dagen over de leuning

van de keukenstoel het is een chocoladebruine honderd procent

zachtkatoenen lee cooper work master LC10 ZP W 32''L34'' niet zo nieuw

hier en daar wat slijtageplekjes maar toch nog de moeite waard

bij het wassen zag ik dat het zoompje aan de rechterbroekspijp loshing

moest ik dus repareren eerst het zwart lintje prutsend verwijderen

sommige draadjes zaten nog stevig vast andere niet

het was vingerwerk met behulp van een klein antiek schaartje

zo vind je er geen meer kon ik dan toch alle draadjes

wegpulken en het zoompje openstrijken

foei in het zoomplooitje plakte nog wat stof zelfs het zeepsop

in de wasmachine was hier klaarblijkelijk niet tegen opgewassen

stof bevindt zich overal in de hemel op de aarde en op alle plaatsen

stel je voor wij lopen allemaal rond met vieze stofrandjes

in de zoompjes van onze dure calvin kleins armani's

en lacroix's wegen dat zoiets doet niet te doen

tja toen moest ik het zoompje opnieuw omplooien en vastmaken

maar owee de rand was schiftig ik bedoel er hingen overal ongelijke draadjes

zo kon ik niet naaien eerst wat bijknippen de stof was taai terwijl ik knipte beet ik

tot bloedens toe op mijn lippen surfileren maar gek woord eigenlijk

je moet met schuine steekjes in aangepaste kleur van draad zijde

als het kan regelmatig om het randje naaien zodat de draadjes

worden tegengehouden als de twee surfileertoertjes

zijn afgelopen met een gekruiste steek

het zoompje opnieuw vastmaken

het duurde een uurtje

of zo

oef nu nog strijken

doeken

ben gisteren

     met doeken bezig geweest

heb ze geplooid, heb ze gevouwen

     de zomen langs de binnenkant gedraaid

voor ik met plooien begon, voor ik het rechterhoekje

     tegen het linkerhoekje aan de bovenkant van de doek hield

beide hoeken tussen duim, wijsvinger en middenvinger

     de doek eerst in de lengte daarna met behulp

van de buitenrand van mijn rechterhand

     doormidden gevouwen. daarna

weer de hoekjes bij elkaar

     weer eens alles

doormidden

tot ik een vierkant pakje

     in handen hield, dat ik voorzichtig

op het stapeltje reeds gevouwen doeken legde

buiten zorgde vijf centimeter verrassingssneeuw

     samen met de zon, voor onnoemelijk veel licht

23-07-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

een tussendoortje: gesteund door het feminisme van pipilotti rist en haar gebruik van objecten uit de dagelijkse omgeving (huiskamers, winkels, straten..) durf ik hier enkele teksten publiceren, uit een reeks die ik tot voor kort mijn 'huisvrouwgedichten' noemde. ik voel heel veel verwantschap met pipilotti, alhoewel ik alleen maar woorden gebruik, geen beelden. maar mijn woordenstroom roept beelden op, die beelden vloeien wel in elkaar over net als in de video's van pipilotti..   

1. dozen

dozen rechthoekige & vierkante: koekjesdozen ijsdozen ronde toffe toffeedozen libanese gebakjesdozen kaasdozen van philadelphia met hardblauw deksel doe ik ook met woorden wat ik met deze dozen doe ze afstoffen schoonmaken sorteren stapelen ze op of naast of in elkaar passen ze hoog op de keukenkasten plaatsen of in het vakje boven de frigo per soort rood blauw of goud de prentjes van beertje petzi met zijn kompanen zeerob pinguin pelikaan schildpad mooi naar voren gedraaid met het chinees tempeltje goed zichtbaar volgende week draai ik de koekjesdozen om dan nogmaals draaien zodat tenslotte ook egypte en de eskimo’s aan de beurt zijn chocolat chip cookies macintosch’s chocolates en toffees viking danish buttercookies patisserie ghazi al hallat & sons fondée en 1881 beyrouth- raouche- rue choura rode lettertjes groene gele blauwe en het omvangrijke glazen botervlootje waarnaar ik jaren heb gezocht toen vond ik er 1 met 1 koe op het doorzichtige deksel

2. tokuyin yoshioda

bestel ik nu de stoomreiniger van happydays om overal te gebruiken voor reiniging & ontsmetting snelle opwarmtijd 5 minuten veel accessoires, stoompijp, maatbekers, trechter, slang, kierenborstel, draaggordel en ramenwisser 900w ? ook wil ik een huispak lichtblauw of crèmekleurig van de wibra maat xl tokuyin yoshioda ontwierp gedeukte krukjes van polyethyleen ze komen echt tot hun recht als je erop zit het lijkt dan of ze bezwijken onder je gewicht ze zijn bestand tegen weer en wind en kunnen zowel binnen als buiten geplaatst worden maar o jee stikduur zo wil ik ook met deze woorden overal wil ik ze gebruiken in huis buitenshuis op de grond & aan de muur voor zakelijke of literaire bedoeningen zo wil ik mijn & jouw woorden met helder stomend water van alle goedkope smet ontdoen na een opwarmtijd van een kwartier (ondertussen drink ik een kopje koffie met kardamon eet een lekkere boterham met dikke krokante korstjes wat zeg je ja ontbijt) daarna ga ik reinigen mijn woordenvloed matigen ergens nog woorden proberen tussen te trechteren als een slang met woorden sissen tussen de kieren van jouw vel wil ik woorden stomen zelf draag ik mijn overkokende woede om mijn gordel lap jouw ramen doorzichtig in mijn crèmekleurig sponsen pakje wil ik nu alleen maar zijn: de vrouw die droomde van gedeukte krukjes

3. prei

prei bussels gisteren op de markt gekocht selder wortelen uien walnoten een savoojekool & een krop sla maak ik nu een heerlijke groentesoep of ga ik watergroene keukendeurtjes afwassen met cif oxy-gel forest with active oxygen diep reinigend en langdurig zuustoffris eerst soep dan poetsen goed zo agenda ok als er nog even tijd overblijft commentaren schrijven bij tjennes wolvengedichten ben tot het besluit gekomen dat mannen schrijven over onbelangrijke zaken wat hebben wolven nu te maken met het dagelijks leven? we zitten hier toch niet in canada? belangrijk is goei soep en walnoten eten om de nodige portie linol en alpha-linolzuur dagelijks binnen te krijgen vijf noten uit de dordogne zijn hiervoor genoeg ze leveren ook magnesium ijzer calcium en de vitamines b1 b6 e en a ik snij dus gezwind met het keukenmes alle woorden in stukjes laat ze even aanbakken in bakboter vermengd met een scheutje olijfolie voeg er veel water bij kruiden oeps de lauwerenkrans niet vergeten dan wrijf ik over alle deurtjes die vanaf nu mijn woorden zullen bedekken gelukkig maar ik wrijf tot ze blinken en lekker ruiken naar de wouden van canada achter zo’n lekker ruikend blinkend deurtje wil ik deze woorden voor altijd verbergen in een diepvriesbox of laat ik ze in het pannetje staan eeuwig tot aan mijn dood blijf ik walnoten knabbelen in mijn keukentje en tel ik de vitamines

21-07-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

14-07-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

12-07-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

de trotse nederlandse stad rotterdam werd tijdens de tweede wereldoorlog platgebombardeerd. de verrijzenis daarna was indrukwekkend. rotterdam werd een van de weinige nederlandse steden met een hoge skyline en de talloze wolkenkrabbers geven de stad een hypermodern, internationaal allure. 

elk jaar vindt in rotterdam ook een groots poëziefestival plaats, poetry international. wij waren uitgenodigd op een boekpresentatie.

ik kopieer en plak eerst de aankondiging:

Schilders en dichters gaan voor Gaza

Onder leiding van een professionele veilingmeester gaan bekende Rotterdammers als Straatkrant redacteur Sander de Kramer, oud-CBK directeur Hans Abelman, deelraadsvoorzitter Carlos Gonçalves, D66 gemeenteraadslid Salima Belhaj en Adriaan Zeijlans bij de speciale kunst en cultuurveiling proberen €10.000,- extra binnen te halen voor de medische campagne van de Stichting Palestina. Dit doen zij door onder andere een gedicht van Jules Deelder, een bronzen kat van Albert Kramer en een aquarel van dichter-schilder Rien Vroegindeweij te veilen. De veiling vindt plaats op zaterdag 13 juni van 13.00 tot 18.00 uur in het Centrum Beeldende Kunst aan de Nieuwe Binnenweg 75 te Rotterdam.

Tijdens de veiling presenteert uitgeverij De Brouwerij de Nederlandse vertaling van Mahmoud Darwish bundel Waarom heb je het paard alleen gelaten. Darwish, die vorig jaar overleed, was een graag geziene gast op Poetry International. In samenwerking met Poetry International zullen internationale dichters, onder wie Mourid Barghouti (Palestina), Dunya Mikhail (Irak/VS), Matthew Sweeney (Ierland), Luke Davies (Australië) en Nederlandse dichters als Jana Beranová, Rien Vroegindeweij en Salah Hassan werk van Darwish en van henzelf voordragen.

gosh! niet alleen zou ik naar gedichten van mijn geliefde mahmoud darwich kunnen luisteren (wiens bundel trouwens uitstekend vertaald werd door Kees Nijland en Asad Jaber), ook van de gedichten van jana beranova, stadsdichteres van rotterdam, matthew sweeney en luke davies (wiens werk ik reeds kende) zou ik kunnen snoepen.

ik vind een namiddag of avondje poëzievoordracht heerlijk, dus hadden wij (a. en ik) gezwind treintickets richting rotterdam gekocht. maar owee! deze reis zal voor altijd in ons geheugen gegrift blijven! we vertrokken thuis om acht uur en kwamen maar om halftwee in rotterdam centraal aan.....met een halve dag vertraging.

reden? in antwerpen was een bovenkabel gebroken en de ganse flow reizigers werd geëvacueerd naar een treintje richting kapellen. dan 20 kilometer met bussen naar essen, dan op een treintje naar roosendaal, dan weer op de trein naar rotterdam. tussendoor wachten, wachten, wachten...onder begeleiding van het rode kruis en de politie.

ik had 's morgens al een vreemd voorgevoel: toen ik poesje pipo van zijn portie poezenkorrels perfect fit für verspielte energiebündel pour les petites boules d'énergie voor speelse deugnieten voorzag, glipte het zakje pardoes uit mijn handen en daar rolde een zee van korrels over de keukenvloer... daarna morste ik een grote plas koffie op tafel en ik wist het: vandaag zou een onvergetelijk gekke dag worden, met stommiteiten en miserie, vandaag zou alles vierkant draaien haha!

argh! toen we in het kunstencentrum arriveerden, was het eerste deel van het programma reeds afgelopen. toch kon ik nog naar de schitterende barghouti luisteren (die niet van retoriek houdt, naar hij zelf zegt, opmerkelijk, voor een arabier!) en de voordracht van luke davies en matthew sweeney vond ik helemaal ok. 

sweeney, een ierse dichter, was vooral heel erg iers, dat wil zeggen: helemaal dronken (van poëzie!), hij droeg zijn gedichten met de nodige zwier voor, maar vooral luke vond ik heel pittig. een laatste vers van zijn gedicht blijft door mijn hoofdje spoken: 

and I loved him for his pretending.

hij had het over zijn vader, dat hij hield van zijn vaders doen alsof, oooooh.. Yes, I' m a great pretender... het liedje van The Platters startte onmiddellijk op en ik bleef het de hele tijd binnensmonds zingen, tot laat in de namiddag zelfs, op een zonnig rotterdams terrasje, bij het verorberen van een vegetarische koekoe... 

ik hou van mensen die kunnen doen alsof. doen alsof ze dromen, doen alsof ze iemand zijn, doen alsof ze liefhebben, doen alsof ze gelukkig zijn, of treurig, of plezant. doen alsof houdt ons in leven, we moeten zowel de droefheid als het geluk op een staander kunnen zetten, er afstand van nemen, er naar kijken en luisteren, als was het iets buiten onszelf.

dan kan het helemaal geen kwaad.

Bijlagen:
http://australia.poetryinternationalweb.org/piw_cms/cms/cms_module/index.php?obj_id=8190   
http://ireland.poetryinternationalweb.org/piw_cms/cms/cms_module/index.php?obj_id=11102   
http://mouridbarghouti.net/Mouridweb/english/index.htm   
http://www.youtube.com/watch?v=PtXnUEW_OXw   

1.

ik heb een geliefkoosd pintenplekje in halle: een neventerrasje van het café de sleutel op het possozplein, onder de platanen. daar spreek ik dikwijls af met vrienden om een pint te pakken. het bier is er lekker en goedkoop, je zit wat afgezonderd van het café- en grotemarktgewoel en je kunt er ook een balleke verorberen met een kuipje mosterd, een lekkernij die heerlijk smaakt bij een frisse orval, mijn favoriet ardens bier dat naar mijn mening nergens anders in halle op zo’n puike wijze wordt geserveerd.

verleden zaterdag had ik weer prijs. het was wel een beetje kil buiten maar op een of andere manier belandden we toch onder de platanen. ik vertelde aan mijn schrijfmaatje over mijn aardbeienconfituuravontuur. dit keer was het experiment grandioos gelukt: dikke, smeuïge brokken aardbei in een schitterend karmozijnrode jam met tegelijk stevige en zachte textuur.

(van mijn afghaanse buurman had ik een grote hoeveelheid rijpe bioaardbeien cadeau gekregen, als dank voor mijn hulp bij het schrijven van een brief. ik was al om zes uur 's ochtends begonnen met het sorteren van de vruchten, ik wou de te rijpe exemplaren eruit en hield  uiteindelijk nog een enorme hoeveelheid flink gewassen vruchten over, die ik dan gezwind tot heerlijke confituur verwerkte).


ik zeg altijd bij mezelf: ik wil bij literaire gesprekken niet afdwalen, niet beginnen kletsen en roddelen, maar ondanks mijn goede voornemens lukt dit nooit. nadat ik een kersvers (ik wou bijna zeggen: aardbeienvers) verhaal van mijn maatje w. (nee, niet een supersized maatje in een kledingwinkel voor dames met een grote maat, maar de schitterende initiaal van mijn schijfvriend, in het engels klinkend als debbeljoe) onder de loepe had genomen, nadat ik mijn gedicht noet uit mijn tas had opgediept, mijn vorderingen in het sublieme dans, dans, dans van haruki murakami van commentaren had voorzien, nadat ik 's nachts komen de vossen van cees nooteboom en een sublieme dichtbundel van william cliff aan mijn maatje had uitgeleend, kwamen de tongen los en begon het leukste deel van dit literair bedoelde gesprek: een sessietje small talk.

ik vertelde w. (bij het verorberen van het balleke) hoe ik per ongeluk in mijn tuintje vliegen had ingeslikt en mijn haar had verbrand bij het aansteken van een flinterdunne havannasigaar (verbrand haar stinkt trouwens verschrikkelijk!). debbeljoe vertelde me over zijn voornemen om de reuzengrote opgeblazen badeend te gaan bekijken die in de hasseltse kanaalkom ronddobbert (hilarisch!) en natuurlijk had hij het ook over de verkiezingen...

2.

ach, de verkiezingen... eigenlijk wil ik niet teveel tijd besteden aan een item dat ik heb losgelaten (literatuur is al overrompelend genoeg), maar toch las ik de ochtend van de resultaten dat tim vanhamel, rockmuzikant, er ernstig over dacht naar wallonië te verhuizen en op het vrt-nieuws zeiden ze dat weer 450 banen worden geschrapt bij dhl..

daarom knip en plak ik hieronder mijn recent mailverkeer met mijn maatje, de lezer moet maar zijn conmclusies trekken...

Subject: RE: la belle

From: Ward Mertensmsn.com

Date: 8/06/2009 20:51

To: Nicole Van Overstraeten@telenet.be

Lieve Aardbeiendame,
 
Ik kan jouw analyse alleen maar bijtreden.
 
Gisterenavond gelezen in William Cliff. Leest zeer vlot, zit vol spitse humor en literaire vondsten. Heerlijk!
 
Groeten,

Ward Mertens @ chocolat


 

Date: Mon, 8 Jun 2009 06:42:20 +0200
From: nicole.van.overstraeten@telenet.be
To: wardmertens@msn.com
Subject: Re: la belle

vanmorgen zoemde al een blogericht door mijn hoofd betreffende de verkiezingen, misschien schrijf ik het wel op. wallonië stemt prachtig links, maar ik heb ook een vaag vermoeden dat de ps en de cd&v voor beide bevolkingsgroepen eenzelfde emo-waarde hebben. wat hun regeringen er in de praktijk zullen van terechtbrengen: wel, ik ken het klimaat in halle en ik ben me er meer en meer van bewust dat ik eigenlijk een grootstedelijke (brusselse) mentaliteit heb. ik bracht ook bijna 40 jaar van mijn leven door in grootsteden. maar wat weet ik van la flandre profonde? niets. ben altijd verbaasd dat vlamingen zo vlaams willen zijn, heb de indruk dat zij steeds bezig zijn met het construeren en reconstrueren van een ego, een platstrijken van een gedeukt gevoel van eigenwaarde. terwijl ik vind dat een gevoel van eigenwaarde niets te maken heeft met pathologie...

wanneer zullen politici zich eens gaan bezig houden met echt grote thema's: het sociaal en ecologisch klimaat, de natuur, werkgelegenheid, menswaardigheid, vriendelijkheid???

dit klinkt erg soft, maar ach, ik vind vriendelijkheid en hoffelijkheid belangrijk...

mvg

nicole

ward mertens wrote:

Hey Nicole,
 
Het was gezellig onder de platanen (met Orval en balleke) en ik ben benieuwd naar mijn ontdekkingen in de poëziebundels.
  
Ik ben vandaag voor het eerst elektronisch gaan stemmen en ben de uitslagen aan het volgen via de vrtnieuwssite. Ik weet dat ik niet verbaasd zou mogen zijn, maar dit was niet de uitslag die ik verwachtte. 'k Ben wel blij dat Ecolo het goed doet, maar verdorie toch, de vlamingen stemmen niet (meer?) op Groen. Qua zetels lijken ze wel status quo te blijven. Wel goe dat ze in Halle een procent vooruit gaan. Over Leuven is er nog niets bekend. Tijdens het stemmen zag ik dat Erwin op de lijst stond. Ik heb hem een stem uit sympathie gegeven.
 
Genoeg verkiezingen gezien en erover nagedacht. Ik zwier mijn computer over 5 minuten uit.
 
Morgen nieuwe week, hopelijk een nieuw hoofd, veel schrijven en graag zien. Daarvoor heb ik Groen! niet nodig
 
Groeten,

Ward Mertens @ chocolat  

3.

Bien, bien, na alle esbattementen en turbulentie, ben ik toch echt van plan om vanaf deze zomer de mooie steden en dorpjes in wallonië te gaan ontdekken…

09-06-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

24-05-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

de menselijke psyche, het menselijk handelen: een ontluisterend enigma. wat zit er onder de ogenblikkelijke realiteit verborgen? wat drijft een mens, wat houdt hem in leven? het ongebreideld consumeren van verrukkingen en genot, de droom van geldstromen en gewin? de actieve en passieve gewelddadigheid waarmee het lenigen* van materiële honger en affectief verlangen gepaard gaat?

de dunne laagjes huid die onze wemelende emoties, onze gedachten en gevoelens, onze stock aan herinneringen en ervaringen omvatten, zijn in werkelijkheid heel transparant. de boomschors die ons lichaam bedekt en beschermt volstaat niet om de positieve en negatieve impulsen, die ons dagelijks beroeren, in bedwang te houden. bij de minste beweging kan die beschermlaag barsten en komen de meest onwaarschijnlijke esbattementen aan de oppervlakte.

wat doen we als wij onze huid voelen barsten? als voorspoed de oorzaak is van deze beweging, dan kunnen wij luidkeels een vreugdelied zingen. als echter het scheuren wordt veroorzaakt door tegenspoed, honger en verdriet komen negatieve gevoelens en impulsen aan de oppervlakte. pijn, agressie, angst en destructief gedrag. maar ook dan kunnen we zingen. geen vreugdelied dit keer, maar een blues of een soullied of een intens droevige ballade...

.
 
vanmorgen geluisterd naar anthony & the johnsons, mijn nieuwe favoriete groep. proberen te peilen hoe diep anthony's verdriet wel (geweest) moet zijn om zo'n indringende muziek te maken, om schuddend en bevend als was zijn lijf aan een eruptie toe, die emoties te verwoorden die mij op een of andere manier raken. en ach ja, ik wil wel zijn teksten kennen, maar zijn lichaamstaal en zijn stemgeluid zeggen me eigenlijk genoeg.

dit doet men dus als de huid begint te scheuren - een ballade zingen, de pijn diep in zichzelf omvormen tot schoonheid. uiteindelijk is dit de enige uitweg. opgekropte frustraties op medemensen projecteren is ordinair en laaghartig, ze omvormen tot kunst voortreffelijk. dat kunstenaars een groot ego hebben, is misschien wel te begrijpen: zij zijn tenslotte de onschadelijke goden die hun medemensen andere waarden dan laaghartig compensatiegedrag presenteren. 

maar ach, ik wil hier niet teveel de zogenaamde superioriteit van kunstenaars benadrukken: zij zijn ook maar mensen. maar wat ze maken kan anderen vreugde verschaffen, hun geest en hun hart verlichten. het aanschouwen, beleven en creëren van schoonheid is tenslotte pure verrukking en vormt een zachtaardig alternatief tegenover de gewelddadig-materiële wereld.

.

in minder dan 1 maand tijd zag ik drie toneelopvoeringen. op 26 april onschuld van dea loher in de kvs, door het gezelschap kvs en het ro theater, op 8 mei de rafaëls van filip vanluchene, gespeeld door de queeste in het wagehuys in leuven en op 16 mei de tuin van de honger, door de amateurgroep d°effekt in de markten in brussel (zie bijlagen).

het laatste toneelstuk was het meest avant-garde. het decor was origineel en grappig, de teksten steengoed en het jonge, absurd-vertederend spel van de acteurs perfect getimed. vooral de bloemige, pulpeuze jongedame op hoge hakken beheerste zwierig het podium, ondanks de drama's die ostentatief uit de voegen van dit stuk vol onvervuld verlangen losbarstten.

de rafaëls, een toneelopvoering gespeeld door drie vrouwen, speelde zich af tijdens de tweede wereldoorlog, in augustus 1943, de dag voor maria-hemelvaart. een bloedhete zomer lang werden wij, de toeschouwers, geconfronteerd met oeioei! het hemelse en het aardse, de leugen en de waarheid. maar omdat dit stuk, ondanks de tragische achtergrond, met een knipoog werd geënsceneerd en daardoor a sense of humour bevatte, was onze ervaring ronduit positief. de vondst om elke actrice te wapenen met een sifonfles (!) waar zij voortdurend gretig gebruik van maakten (want het was snikheet die zomer, dames en heren), was een voltreffer en zorgde bij het publiek de hele tijd voor gegniffel en binnenpretjes...

maar indien ik dit seizoen alleen het stuk onschuld van dea loher in de kvs had mogen bijwonen, was ik ook volkomen tevreden geweest. dit stuk was ronduit super, het beste wat ik in jaren had meegemaakt. de poëtische teksten, het schitterend decor in geel en blauw en feloranje, de fantastische acteurs maakten van deze toneelervaring een hoogtepunt. alleen al de scène waarin de roodharige actrice fania sorel helemaal naakt een intense blues zingt is de moeite waard....

.
 
in alle drie de toneelstukken stond uiteindelijk schoonheid centraal. desondanks. doorheen het wemelen van (wan)hoop en verlangen, de pogingen tot zingeving en bevestiging, de droom van verlossing, de bevrijdende worsteling met de leugen, de eenzaamheid en de verveling sijpelde een ongeëvenaarde schoonheid - de schoonheid van het leven zelf.



* lenigen: bevredigen -buigzaam maken -laven -lessen -vorm van lenig -mitigeren -nederlands werkwoord -soulageren -stelpen -verhelpen -verlichten -verzachten

Bijlagen:
http://www.cuttingedge.be/stage/reviews/14699   
http://www.demarkten.be/html/dmhoofd.htm   
http://www.leuven.be/showpage.asp?iPageID=4874   

intocht der orchideeën

.

eind februari, nog woelt winterkou

door mijn gebeente, ijsrif, bevroren skelet.

vrouw van aardalkali ben ik, met krakende,

passerpassend pulserende calciumledematen,

lijf van rammelende ouwevrouwenknoken.

heupen als kurkentrekkers, knobbelvoeten, eelt.

.

nog dreigt sneeuw, maagdelijke snertsneeuw,

merde. bij het haardvuur rommel ik stiekem

met de telramen: ze zijn met honderden,

de orchideeën. wereldvreemd, als van papier,

parmantig op hun stengel. ze staren me aan,

ietwat verwilderd gracieus, in bochten gewrongen

met open mond en nog opener exotische kont.

hij, mijn lachende afghaanse kruidenier,

mijn vreselijk bruine buurman met openstaande

kraag, vraagt 15 euro voor een orchidee. daarbij

krijg ik ook nog een toef tomaatjes cadeau. waw!

glimlachend glijd ik in de afgrond, mijzelf

bevrijdend van referenties of onterechte angst.

kocht ik tekens van leven? met twee potjes

kersenjam erbij, de meest exquise toevoeging. 

.

ach, orchideeën! fel vlees. witgeel, dieproze,

paarsblauw. ongeëvenaard grijs, met schakeringen

van - 25%, (black orchid, bijna zwart) - 40%

(bijna halfzwart, met zweem van choco), - 50%

(halfzwart) of - 80% (misnoeglijk teder, ietwat vaal).

orchideeën overal, aan ramen, verdomde uitstalramen,

op vensterbanken, salontafels, in soaps.

in wachtkamers, etablissementen. op het toilet.

(zie je dan niet hoe ze ons elke dag overdonderen,

hoe we schabouweljk verwonderd, verbouwereerd

verbaasd, hoe we pertinent, perplex en pardoes

worden gewaarschuwd, hoe we angstig dromen

over de intocht, de intocht bij dag, de intocht

bij nacht, de intocht der orchideeën?)

in bloemenzaak edelweiss, op sint-rochus,

bij anne k., bij sofie s., op de halleweg nummer 15.

ik tel ze elke dag, elk uur, elk moment, ze wenken

me rondborstig van achter het raam, ze lachen me

schaamteloos toe, verlokken mij, verlokken mij 

30-03-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

1.

ik ben dus niet verkozen tot stadsdichteres van halle! zeven kandidaten hadden zich aangemeld, drie werden geselecteerd (waaronder de schitterende ondergetekende, yasmin), maar nipt werd een nog onbekende (jonge) halse dichter gelauwerd. zijn naam wordt pas binnen enkele maanden bekendgemaakt. ben heel nieuwsgierig, niet alleen naar zijn persoon, vooral naar zijn schrijfsels. zijn taak (het dus is bijna zeker geen vrouw!), zijn taak zal niet de minste zijn: twaalf gedichten in opdracht schrijven, gedichten in hals dialect schrijven (?), aanwezig zijn bij evementen en in de jury zitten van de halse poëzieprijs, haha!

het interview met de jury was wel spannend (ik was het eerste slachtoffer!), de juryleden hadden zichtbaar pret omdat ze hun vragen zomaar konden afvuren op het leuke grijze dametje dat haar gedichten zo gevoelig kon voordragen. alhoewel ik een beetje uit mijn nek heb zitten kletsen, vond ik toch dat ik goeie reclame voor mezelf heb gemaakt. ach, mijn palmares is toch niet de minste: ben redactielid geweest van twee literaire tijdschriften en heb voorlopig drie dichtbundels uitgegeven. mijn roman in schijfjes zit bij de uitgever, ik heb een literaire blog en zeker genoeg materiaal voor twee nieuwe dichtbundels. ik weet ook iets af van het theater (zie mijn persoonsbeschrijving) en organiseerde talloze schrijfateliers op school. tenslotte ben ik ook een fervente haiku-dichteres, waw!

heb ik er verkeerd aan gedaan te refereren naar david lynch (wiens film inland me toch lichtjes inspireerde voor het gedicht over halle), ramsey nasr (die als stadsdichter van antwerpen probeerde toegankelijke gedichten te schrijven), radio klara (op wiens website ik had zitten lezen over clichés betreffende poëzie), het steenwegenproject (waar ik toch met veel enthousiasme aan had meegewerkt en waarvoor ik de leuke gedichten ontijd en plaslion had geschreven) ???

ach, misschien is het juist die veelzijdigheid, die verspreiding, die veelheid aan referenties, die me de spreekwoordelijke das heeft omgedaan. hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat het beter is je duidelijk met maar een paar disciplines bezig te houden dan je te zeer te spreiden. wat je dan doet, doe je goed en afgelijnd.

ook ontdekte ik bij mezelf misschien te veel gevoelens van bereidheid (ik ben echt te plat gaan liggen, alhoewel ik aan een jurylid, de dorpsdichter van galmaarden, toch brutaal heb durven zeggen dat hij mijn gedicht niet goed had gelezen), te veel enthousiasme en misschien zelfs een beetje te veel happigheid naar geld en eerbetoon (money, money...). niets menselijks is mij vreemd. want alhoewel de 2000 euro, het bedrag dat ik na een snelle berekening vooropstel als totale verloning van de halse stadsdichter, maar een piepkleine maandwedde (in vroegere jaren) voor me betekent, is het geld toch maar goed meegenomen in deze tijden van crisis, haha!

maar er spookt nog een ander argument door mijn hoofdje: werd ik misschien te oud bevonden door de heren en dame van de jury? het is waar: deze winter heb ik voor 't eerst in mijn leven mezelf voelen ouder worden, heel vreemd. ik werd er zowaar depressief van. maar gelukkig ben ik al aan een tegenbeweging bezig: ik ga elke week naar de yoga en probeer trouw (zoals ingeborg) elke dag enkele houdingen op mijn tapijtje in te oefenen.

eigenlijk wil ik dansen.


2.

ondertussen bereiken mij enkele reacties, mensen houden mij op straat tegen om mij moed in te spreken en mij bijna gefluisterde boodschappen door te geven. naar het schijnt doen geruchten de ronde, als zou de verkiezing van de halse stadsdichter nep zijn, een vooropgesteld scenario met politieke connotaties (ik kan er makkelijk zelf enkele bedenken).

dit zou me verbazen en vooral veel verdriet doen, een afgang voor de poëzie, de literatuur en de politiek an sich. ik weet: er is ook zoiets als de tijdgeest en in eerste instantie is het handig om je met de tijdgeest mee te laten drijven. maar ik ben hoogstwaarschijnlijk ouderwets (of liever: wijs) en laat mij niet meer zo makkelijk meeslepen. in dit meest zuidelijke stadje waar nederlands gesproken wordt is het tegenwoordig zowaar de trend het zogenaamde zuivere vlaamse karakter van halle koste wat koste te willen behouden. met het eerste deel van deze wens ga ik plus of min akkoord, alhoewel ik mij voortdurend afvraag wat dat 'zuivere vlaams' nu eigenlijk betekent. over het tweede heb ik enige reserves.

als politieke ideeën mensen tegen elkaar opruien met even ingebeelde als waardeloze argumenten (taal, huidskleur, geslacht, afkomst, ideologie), wat dan resulteert in het goedpraten van onwaarschijnlijk grof en gewelddadig gedrag, dan neem ik afstand. meningsverschillen mogen bestaan, ruzie maken mag (liefst zelfs), maar toch stel ik een warme, menswaardige en open samenleving voorop. uiteindelijk hebben we allen maar 1 gemeenschappelijke vijand: domheid, egoïsme en eigenbelang in al zijn uitingsvormen.

daarbij zijn er, naast de lawine van economische crisissen waarmee we de laatste tijd worden overdonderd (al die ontslagen moeten toch zware gevolgen hebben op de dagelijkse levensomstandigheden van de betrokkenen, zeg?!?!?) geopolitieke evoluties aan de gang waar wij toch even stil moeten bij staan: maandag 23 maart naar koppen XL gekeken, dames en heren? als de aarde 6 graden opwarmt verdwijnt alle leven op aarde...

ach, mijn gedachten zijn misschien te algemeen en te open-minded. misschien moet ik ook een krengerige en hautaine attitude aankweken als ik weet dat dedie en dedie er voor bepaalde zaken een andere mening op nahoudt dan ik, zo pas ik beter in een bepaald plaatje. misschien om deze redenen dat ik (nog) geen stadsdichteres van halle ben geworden?


3.

maar argh, alle gekheid op een stokje: ik ben eerder het type vrouw dat zich amuseert. ben heel tevreden dat ik heb durven deelnemen aan de wedstrijd stadsdichteres van halle. ben ook tevreden over mijn inzending (zie bijlage), die misschien de aanzet is tot een nieuwe cyclus.  ook moest ik een paar dagen geleden monkelen toen een jonge schrijversvriend me voorstelde om schaduwdichteres van halle te worden. ik zou dan iedere keer als de stadsdichter aan het werk wordt gezet een schaduwgedicht (cool!) moeten schrijven. leuk idee, ik zie me al de stadsdichter voortdurend schaduwen, spannend!

lieve leden van de jury (1 vrouw en voor de rest allemaal mannen, haha, heb ze in gedachten allemaal sprookjesnamen gegeven), wees dus gewaarschuwd: dit grijze gevoelige dametje zal - lichtjes loensend misschien van het overdadig (dit zal ondertussen weer een bericht worden van 1785 woorden, de teller duidt het aan) tokkelen op deze verdomde pc-  nooit stoppen met schrijven, of het nu in de schaduw is, of in het immense licht.

ps: in bijlage twee vragen uit een interview met miriam van hee over het gentse stadsdichterschap (geplukt uit het digitaal literair tijdschrift meander, zie http://meandermagazine.net/wp/2009/03/gedichten-64/).

Bijlagen:
Er was toch sprake van dat u de nieuwe stadsdichter van Gent zou worden.doc (24 KB)   

dit is de cover van de zesde (!) roman van suzanne binnemans, een verrukkelijke dame uit lier die verrukkelijke romans schrijft.

ik wil dit bericht dus wijden aan prooi, een boekje van 128 pagina's. het verhaal leest als een trein, maar als vrouwelijke lezer stel je je toch heel veel vragen en misschien blijf je zitten met gevoelens van vervreemding en verwarring, zo intrigerend is deze roman van suzanne binnemans.

ik knip en plak hierbij eerst de algemene introductie, zoals ik ze kan lezen op de achterflap en ook op de webpagia van haar uitgever:

Eva, een getrouwde vrouw van net veertig, is de gedroomde prooi. Ze zoekt iemand die haar weer gelukkig kan maken, iemand die na haar opa’s dood zijn plaats in kan nemen, iemand bij wie ze het gevoel kan hebben dat ze leeft. Hij, een man op leeftijd, wil haar niet bezitten in de betekenis die andere mannen eraan geven. Hij wil dat ze van hem houdt, dat ze verslaafd raakt aan zijn oordelen en meningen. Hij wil haar binden door macht. Verlangt naar onvoorwaardelijke toewijding en onderdanigheid. Er ontstaat een soort ‘bedrog’, een soort overspel. Haar nood tot spreken en begrepen te worden is echter net zo groot als de zijne. Tot hij te ver gaat en er een machtsstrijd ontstaat. Ze willen beiden zien wie het langst stand houdt en wie het meest heeft geleerd. Eva’s angst om verlaten te worden en zijn problemen met de onmacht en aftakeling die bij het ouder worden horen, klinken door tot in iedere zin.

oeps, de beschrijving van een relatie tussen een oudere man en een jonge vrouw? niks bijzonders, zou ik zo op het eerste zicht zeggen, niks origineels, maatschappelijk totaal verantwoord. als dit boekje nu zou gaan over een oudere dame die verliefd wordt op een jonge man? tegenwoordig ook wel in de mode, zo’n rijpere vrouwelijke geliefde wordt dan een poema genoemd…

hehe, yasmientje, lees eerst en verorber, voor je met je belachelijke vooroordelen afkomt!

en dat heb dus ik de laatste paar uren amechtig gedaan. het boek is een bevreemdend relaas in de ik-persoon van een oude man van 75, een zakenman, die mijmerend verslag uitbrengt over zijn liefdesavontuur met de veertigjarige eva.

het verhaal is in eerste instantie ronduit vertederend. de oude man is als een zorgzame vriend, die troost en bescherming biedt aan een jonge vrouw, wiens huwelijk net op de klippen is gelopen. de oude man is voor haar een surrogaat grootvader, want haar eigen opa is oud en ziek en tot immens verdriet van evaatje gaat hij dood.

de toon gebezigd door de oude zakenman in zijn bijna-dagboekrelaas, lijkt aanvankelijk zacht en luchtig en onthecht. af en toe bekent hij zelfs openlijk aan de lezer dat hij zich anders voordoet dan hij is. hij heeft altijd geleerd zich te profileren als mannelijk en sterk en weigert een softe houding aan te nemen. diep in zichzelf beseft hij dat zijn krachten zienderogen afnemen.

door het leeftijdsverschil heeft hij de indruk dat hij eva volledig kan manipuleren, haar gedachten en gevoelens kan leiden en sturen in de richting die hij wil. tot hij fataal een grens overschrijdt en eva zich verontwaardigd en gekwetst terugtrekt. zij wil niet misbruikt worden, haar oude zachte vriend blijkt niet de persoon te zijn die zij dacht, maar een mannetjesputter die zijn prooi wil vernederen en bezitten. hij wil haar in zijn macht. maar dat is zonder de vrouwelijke intuïtie gerekend. net op tijd worden eva’s ogen geopend en zij zoekt hem niet langer op.

het verhaal baadt in een sfeer van warme familierelaties. het verleden (in de gedaante van de levensverhalen van de ouders en grootouders van eva) wordt door suzanne binnemans kunstig verweven met de actuele setting, een ijvere omgeving van zakelijke werksituaties en een dagelijkse levenssfeer zoals wij die allemaal kennen. naar het einde toe wordt de toon killer, en het boek eindigt bijna als een psychologische thriller, waarbij de lezer zelf de dramatische uitkomst van de relatie tussen de oude man en zijn geliefde eva kan invullen.

suzanne binnemans doet hier een poging om in de huid te kruipen van een oude eenzame man. de vraag die ik me voordurend stel is: slaagt zij hierin? of liever: kan een (oudere) man echt een mix zijn van vriendelijkheid en machtswellust? kan een man zijn 'mannelijkheid' alleen maar bewijzen door daden te stellen die getuigen van een misselijk makende pervertie? eigenlijk zou ik het advies van een mannelijke lezer moeten inwinnen, die dan misschien met meer zekerheid zou kunnen beamen of een man zo denkt als het hoofdpersonage van prooi.

mijn eigen evaringen zeggen me wel dat mannen heel subtiel en zachtaardig kunnen zijn, ontzettend gevoelig en attent en tegelijk ook heel macho en viriel. maar bewijst suzanne binnemans hier niet dat er altijd een angeltje onder het gras schuilt? wat is nu eigenlijk de bedoeling van een man als hij een vrouw begeert? hoe functioneert hij werkelijk in een liefdesrelatie? kunnen we de bedreigende portretten die de schrijfster hier van onze mannelijke vrienden en geliefden schetst voor waar aannemen, of zijn de oude zakenman en zijn zoon alex prototypes van het soort individuen, waar we maar best bij uit de buurt blijven???  

in elk geval heb ik genoten van dit verrukkelijke boekje. suzanne binnemans gebruikt een loepzuivere taal en haar stijl is ietwat onderkoeld. toch zijn haar personages heel vriendelijk, levenesecht en charmant. ik raad iedereen aan, om de winter knus te beëindigen,, dit boekje op de nachttafel te leggen en zich te laten bekoren door de vertelkunst van deze te weinig gekende vlaamse schrijfster.

Suzanne BINNEMANS, Prooi, Haarlem, In de Knipscheer, 2008, 128 p., 14,50 €.

onderste foto is de cover van de zesde (!) roman van suzanne binnemans, een verrukkelijke dame uit lier die verrukkelijke romans schrijft. bovenste foto is haar liefelijk portret.

ik wil dit bericht dus wijden aan prooi, een boekje van 128 pagina's. het verhaal leest als een trein, maar als vrouwelijke lezer stel je je toch heel veel vragen en misschien blijf je zitten met gevoelens van vervreemding en verwarring, zo intrigerend is deze roman van suzanne binnemans.

ik knip en plak hierbij eerst de algemene introductie, zoals ik ze kan lezen op de achterflap en ook op de webpagia van haar uitgever:

Eva, een getrouwde vrouw van net veertig, is de gedroomde prooi. Ze zoekt iemand die haar weer gelukkig kan maken, iemand die na haar opa’s dood zijn plaats in kan nemen, iemand bij wie ze het gevoel kan hebben dat ze leeft. Hij, een man op leeftijd, wil haar niet bezitten in de betekenis die andere mannen eraan geven. Hij wil dat ze van hem houdt, dat ze verslaafd raakt aan zijn oordelen en meningen. Hij wil haar binden door macht. Verlangt naar onvoorwaardelijke toewijding en onderdanigheid. Er ontstaat een soort ‘bedrog’, een soort overspel. Haar nood tot spreken en begrepen te worden is echter net zo groot als de zijne. Tot hij te ver gaat en er een machtsstrijd ontstaat. Ze willen beiden zien wie het langst stand houdt en wie het meest heeft geleerd. Eva’s angst om verlaten te worden en zijn problemen met de onmacht en aftakeling die bij het ouder worden horen, klinken door tot in iedere zin.

oeps, de beschrijving van een relatie tussen een oudere man en een jonge vrouw? niks bijzonders, zou ik zo op het eerste zicht zeggen, niks origineels, maatschappelijk totaal verantwoord. als dit boekje nu zou gaan over een oudere dame die verliefd wordt op een jonge man? tegenwoordig ook wel in de mode, zo’n rijpere vrouwelijke geliefde wordt dan een poema genoemd…

hehe, yasmientje, lees eerst en verorber, voor je met je belachelijke vooroordelen afkomt!

en dat heb dus ik de laatste paar uren amechtig gedaan. het boek is een bevreemdend relaas in de ik-persoon van een oude man van 75, een zakenman, die mijmerend verslag uitbrengt over zijn liefdesavontuur met de veertigjarige eva.

het verhaal is in eerste instantie ronduit vertederend. de oude man is als een zorgzame vriend, die troost en bescherming biedt aan een jonge vrouw, wiens huwelijk net op de klippen is gelopen. de oude man is voor haar een surrogaat grootvader, want haar eigen opa is oud en ziek en tot immens verdriet van evaatje gaat hij dood.

de toon gebezigd door de oude zakenman in zijn bijna-dagboekrelaas, lijkt aanvankelijk zacht en luchtig en onthecht. af en toe bekent hij zelfs openlijk aan de lezer dat hij zich anders voordoet dan hij is. hij heeft altijd geleerd zich te profileren als mannelijk en sterk en weigert een softe houding aan te nemen. diep in zichzelf beseft hij dat zijn krachten zienderogen afnemen.

door het leeftijdsverschil heeft hij de indruk dat hij eva volledig kan manipuleren, haar gedachten en gevoelens kan leiden en sturen in de richting die hij wil. tot hij fataal een grens overschrijdt en eva zich verontwaardigd en gekwetst terugtrekt. zij wil niet misbruikt worden, haar oude zachte vriend blijkt niet de persoon te zijn die zij dacht, maar een mannetjesputter die zijn prooi wil vernederen en bezitten. hij wil haar in zijn macht. maar dat is zonder de vrouwelijke intuïtie gerekend. net op tijd worden eva’s ogen geopend en zij zoekt hem niet langer op.

het verhaal baadt in een sfeer van warme familierelaties. het verleden (in de gedaante van de levensverhalen van de ouders en grootouders van eva) wordt door suzanne binnemans kunstig verweven met de actuele setting, een ijvere omgeving van zakelijke werksituaties en een dagelijkse levenssfeer zoals wij die allemaal kennen. naar het einde toe wordt de toon killer, en het boek eindigt bijna als een psychologische thriller, waarbij de lezer zelf de dramatische uitkomst van de relatie tussen de oude man en zijn geliefde eva kan invullen.

suzanne binnemans doet hier een poging om in de huid te kruipen van een oude eenzame man. de vraag die ik me voordurend stel is: slaagt zij hierin? of liever: kan een (oudere) man echt een mix zijn vriendelijkheid en machtswellust? kan een man zijn 'mannelijkheid' alleen maar bewijzen door daden te stellen die getuigen van een misselijk makende pervertie? eigenlijk zou ik het advies van een mannelijke lezer moeten inwinnen, die dan misschien met meer zekerheid zou kunnen beamen of een man zo denkt als het hoofdpersonage van prooi.

mijn eigen evaringen zeggen me wel dat mannen heel subtiel en zachtaardig kunnen zijn, ontzettend gevoelig en attent en tegelijk ook heel macho en viriel. maar bewijst suzanne binnemans hier niet dat er altijd een angeltje onder het gras schuilt? wat is nu eigenlijk de bedoeling van een man als hij een vrouw begeert? hoe functioneert hij werkelijk in een liefdesrelatie? kunnen we de bedreigende portretten die de schrijfster hier van onze mannelijke vrienden en geliefden schetst voor waar aannemen, of zijn de oude zakenman en zijn zoon alex prototypes van het soort individuen, waar we maar best bij uit de buurt blijven???  

in elk geval heb ik genoten van dit verrukkelijke boekje. suzanne binnemans gebruikt een loepzuivere taal en haar stijl is ietwat onderkoeld. toch zijn haar personages heel vriendelijk, levenesecht en charmant. ik raad iedereen aan, om de winter knus te beëindigen,, dit boekje op de nachttafel te leggen en zich te laten bekoren door de vertelkunst van deze te weinig gekende vlaamse schrijfster.

15-03-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

Bijlagen:
afb048.jpg (45.2 KB)   
afb049.jpg (42.9 KB)   

Er was op deze dag - tijdens de lunchpauze - iemand die wilde weten hoe ik werk,

waar mijn ideeën vandaan komen. Tja, zei ik het probleem van de idee is

dat de problemen precies daar beginnen waar ze vandaan komt, neem nu dit gesprek.

(fragment)

haha, schitterend aforistisch woordenspel. de idee als oorsprong van alle kwaad. heeft wel iets, dit vers!

All inclusive

Wat wil je geven? Of beter vragen wat het laatste is wat je onthield,
het kon wel eens de moeite waard zijn. Hecht je aan boodschappen?

Vandaag kocht ik doodgewone groene rijst. Ik trof een wethouder
in de supermarkt die tegen me zei: hoe snel het organisme zich herstelt!

Ook slechte mensen overleven gemakkelijk. Ons gesprek was van christelijke aard,
want overigens zijn we het oneens. Hij eet met kerst bij voorkeur in zijn hoekhuis.       

Ik heb je liefde genoemd als woord en daad en jij valt van de trap en je hoofd knapt
en het geheugen stroomt uit je oren. Liefste, zwijgen verheft niet steeds. 

We zullen middelen moeten vinden om onze eindigheid te vervullen.
Keer de attracties niet de rug toe. Botsen, zweven, duiken, rollen, hangen

en trilling lengt tijd.

tijdens het lezen van anne vegters gedichten vroeg ik me telkens af:  kan ik ook zo schrijven? het is alsof anne vegter zomaar flarden van gesprekken noteert, in de surrealistische, soms grappige en dikwijls incoherente volgorde waarin gesprekszinnen mekaar opvolgen. heerlijk! maar haar eigen commentaren en verdichtingen maken het gedicht wat het is. ik vraag nog eens:  kan ik dit ook?

Negen

moest ik worden, negen werden ik en mijn vriendjes

later, allemaal vroeger, maar ik zei neger, een woord

dat wel kon, ik word negerrrrrrr. Mijn broer fluisterde

in me dat ik groot werd en dat onder de haren van grote

kunstenaars kleine oren zitten en dat oren groeien
als je ouder wordt maar die van kunstenaars blijven klein

Zeventien werd ik

en op een dag voelde ik mij waardeloos omdat ik zeventien werd.
Mijn haar viel uit, ik vond ochtendbossen op de sloop.

We deden huidje en transplantatietje, ik had al eens een neger gehad.
Ik speelde twintig maanden in reservetijd met oude mandarijnen.

Schoor de neger, hij was lief. Hij had zijn ouders nog. Toen sloopte hij
mijn kleine driehoek. Het schreeuwen van een kut in mijn slip:

ik wilde op de buik, inzwarte ander. Hij nam het kind op,
mijn natte bit. Zo oud kon je niet – die ouders leefden toch.

Later, zei hij, echt zou hij schrijven.

*Anne Vegter

* MICHEL HOUELLEBECQ, Les particules élémentaires, Flammarion, 1998

14-02-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

07-02-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

wonderbaarlijke maand

dat was in de wonderbaarlijke maand

van bloesemingen en overvloed

toen mijn borstkas opstoof als papaver

ribben in sierpennen uitwaaierden

mei mijn magere taal openbrak

vergelijkingen vrat als vuur water

ik schaamde mij diep naar poldergewoonte

in loden jas tussen druppel en wind

ongevoelig bij takken struikgewas doornen

had ik licht opgevat

ik wreef haar in

en doorzichtig vernederend fonkelniezen

kwam over mij o wonder daar ging ik

men zou van mij minder uit schamen gaan

maar dit was mijn ziekte baarlijke liefde

Gedicht van Ramsey Nasr uit de bundel: ‘onhandig bloesemend’ (2004).

29-01-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

bij de eedaflegging van de gloednieuwe amerikaanse president barack obama was een dichteres uitgenodigd, elizabeth alexander, ooit geboren in harlem, nu professor in yale. ik vond dit gedicht terug gisteren, bij het opruimen van tijdschriften en kranten. ik vertaalde het, enigszins met nonchalance, maar toch met veel enthousiasme:

Praise song for the day.

Each day we go about our business, walking past each other, catching each others’ eyes or not, about to speak or speaking. All about us is noise. All about us is noise and bramble, thorn and din, each one of our ancestors on our tongues. Someone is stitching up a hem, darning a hole in a uniform, patching a tire, repairing the things in need of repair.

Someone is trying to make music somewhere with a pair of wooden spoons on an oil drum with cello, boom box, harmonica, voice.

A woman and her son wait for the bus.

Elke dag doen we ons ding, we lopen mekaar voorbij, maken oogcontact of geen oogcontact, we gaan spreken of niet spreken. Alles omtrent ons is gekrakeel. Alles omtrent ons is gekrakeel en zwarigheid, doornen en lawaai, al onze voorvaders liggen op onze tong. Iemand naait een zoom, verstelt een gaatje in zijn uniform, herstelt een lekke band, verstelt en herstelt de noodzakelijke dingen.

Iemand probeert ergens muziek te maken met een paar houten lepels op een olievat met een cello, geluidsbox, harmonica, stem. 

Een vrouw en haar zoon wachten op de bus.

A farmer considers the changing sky; A teacher says, “Take out your pencils. Begin.”

We encounter each other in words, words spiny or smooth, whispered or declaimed; words to consider, reconsider.

We cross dirt roads and highways that mark the will of someone and then others who said, “I need to see what’s on the other side; I know there’s something better down the road.”

We need to find a place where we are safe; We walk into that which we cannot yet see.

Say it plain, that many have died for this day. Sing the names of the dead who brought us here, who laid the train tracks, raised the bridges, picked the cotton and the lettuce, built brick by brick the glittering edifices they would then keep clean and work inside of.

Praise song for struggle; praise song for the day. Praise song for every hand-lettered sign; The figuring it out at kitchen tables.

Some live by “Love thy neighbor as thy self.”

Others by first do no harm, or take no more than you need.

Een boer kijkt naar de veranderende hemel: Een leraar zegt: ‘Neem jullie potloden. Begin.’

We ontmoeten elkaar in woorden, beenharde woorden, zachte woorden, gefluisterde of gedeclameerde, woorden om over na te denken en om opnieuw over na te denken.

We steken modderige straten over, banen die iemands wil markeren en van anderen die zeiden: ‘Ik moet zien of er zich aan de andere zijde iets beters bevindt’.

We moeten een plek vinden waar we ons veilig voelen;  We wandelen naar hetgeen we nog niet kunnen zien.

Zeg het ronduit, dat menigen gestorven zijn voor deze dag. Zing de namen van de doden die ons hier naartoe brachten, die de treinsporen legden, de bruggen bouwden, die katoen plukten en de sla, die steen voor steen de gebouwen oprichtten die zij daarna schoon zouden houden en waarin ze zouden werken.

Lofdicht voor de strijd, lofdicht voor de dag. Lofdicht voor elk handgeschreven teken: het uitschrijven ervan op keukentafels.

Sommigen leven bij ‘Hou van je buur zoals je van jezelf houdt.’ Anderen doen geen kwaad en nemen alleen wat ze nodig hebben.

What if the mightiest word is love, love beyond marital, filial, national. Love that casts a widening pool of light. Love with no need to preempt grievance.

In today’s sharp sparkle, this winter air, anything can be made, any sentence begun.

On the brink, on the brim, on the cusp - praise song for walking forward in that light.

Wat als het machtigste woord liefde is, liefde verder reikend dan huwelijk, kinderen, natie. Liefde die een weidse lichtbron vangt. Liefde die het niet nodig vindt voorbij te gaan aan verdriet.

In de scherpte van de dag, in deze winterlucht, kan alles gemaakt worden, elke zin begonnen.

Op het bord, aan de kant, aan het gewelf - lofdicht om voorwaarts te treden in dit licht.

aan de lezer om dit gedicht te beoordelen!

22-01-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

de pret duurt nog een even voort: ben surfend op zoek gegaan naar koreaanse poezie, heb dit sprookjesachtig gedicht gevonden, van ho nansorhon*, op de webstek* van de nederlandse dichter lucas husgen:

WINTER

Lang ligt de koude nacht rond de koperen pot van de waterklok.
De maan beschijnt het gazen gordijn, kil zijn de zijden dekens.
De bronemmer kraakt: de kauwen van het paleis stuiven uiteen.
Door schemertinten overvallen ligt het zolderraam in de schaduw.
De dames, bijeen bij de blinden, gieten de gouden kruiken vol.
Ruw in de hand ligt het jaden vat, maar vol aroma is de rouge.
Ze vaart uit tegen de handen die bergen in de lente tekenden;
de parkiet in de gouden kooi heeft een hekel aan de ochtendvorst.
De twee buurvrouwen giechelen en kwebbelen onder elkaar.
Zijn gelaat, als jade zo mooi, verbleekt in haar gedachten.
Boven de houtskool gloeit het komfoor; ze bespeelt de feniksenfluit.
Geitenkalfjeswijn raakt onder het gordijn omgezet in lentewijn.
Ze leunt en denkt: ben verloochend door de man uit de grensstreek.
Wil te paard, met de gouden speer, wil naar het Blauwe Meer.
Overrompelt dan een wind vol sneeuw en zand mijn zwarte bont,

denk ik gedwee, zakdoek betraand, aan de donkere vrouwenkamer.

* De klassieke dichteres Ho Nansorhon (1563-1589) werd geboren in de omgeving van de stad Kangnung. Ho Nansorhon geldt nog altijd als een van de onbetwiste grootheden uit de Koreaanse literatuur. Zij  bracht het toen nog maar honderd jaar oude genre kasa tot bloei. Zij schreef echter slechts twee Koreaanse kasa; het overgrote deel van haar werk is in het Chinees.

Maar ook daar bezigt zij een kleurrijke taal, vol emotie, beeld, gevoel voor detail. Anders dan in haar tijd gebruikelijk, maakte ze rijkelijk gebruik van beeldmateriaal uit taoïstische sferen. De sprookjesachtigheid van haar werk paste alleen daarom al niet in het streng confucianistische Korea van die dagen.

* http://www.lucashusgen.net/vertalen.korea-poezie-01.htm

19-01-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

18-01-2009 om 00:00 geschreven door nicole2  

zij kent de moordende woorden

de ukkepuk

hij legt ze te slapen

in verspreide kamers

de bezorgde vader

een babylijkje

opgepeuzeld door honden

oorlogslogica

ons huis davert

op zijn grondvesten - altijd, altijd

neem ik afscheid

na de ontploffing

mijn dode moeder onder het tapijt

mijn naam is samira

in dit kamp is leven

moeilijk. doodgaan daarentegen

een makkie

een dode moeder

vier kleuters houden de wacht

zij kunnen niet meer staan

oorlogswinter

onze kracht is eindeloos

onze pijn een vogel

witte winterkrokus

bloeit op de heuvels van gaza

mijn hart krimpt

de uitgeputte man

zal hij de lente nog zien

de anemonen

hindoeïsme zijn sporen heeft nagelaten, met als schitterend gevolg: hemels mooie, vredevolle, rustgevende muziek, die ik gisteravond met heel veel genoegen heb beluisterd op radio klara, in het programma hemel en aarde.*

Hemel en Aarde, Mystieke gezangen en muziek van de Soefi's, verinnerlijkt of uitbundig. Mohamed Reza Shajarian, zang; Hossein Alizadeh, tar; Kayhan Kalhor, kamancheh; Homayoun Shajarian, tombak: Avaz va Saz (Comp. Sa'adi / Kayhan Kalhor) - FARYAD - WORLD VILLAGE 468023 - [0:02:54]

08-01-2009 om 00:00 geschreven door nicole2