Mijne vriend en zijn ezel.... een eeuwigdurend perpetuum mobile.

Trouwe lezers van "Jef Koffie's trots" kennen ongetwijfeld de strapatsen van mijne vriend en zijne ezel.
 
Het begon zo: Een drietal jaren geleden werd mijne vriend  op zijn Ceaucescou's" door zijn lieftallige echtgenote gedwongen om een ezel aan te schaffen. De echtgenote had zich laten wijsmaken dat ezels distels eten en aangezien hun gezamelijke weilanden overwoekerd werden door distels en de zeis van mijne vriend aan de botte kant was, bood de aankoop van een ezel een uitweg.
Dat bij grote honger iedereen - het weze mens of dier - distels vreet  deed als contra-argument niet terzake. De ezel werd onder protest aangeschaft. 
Het was de laatste uit een wei van vier; enigszins balorig, het was een "mannetje" zou prins Flip gezegd hebben, ongetwijfeld een bastaard en daarom zo goedkoop; altijd een doorslaggevend argument bij boeren en landelijke kruideniers. Het beest groeide als kool, vrat alle bloezems van de fruitbomen, roofde de kiekeneieren en liet alle distels staan.
    

Nadat Stafke - zo was het beest ondertussen gedoopt - viermaal door de omheining was gebroken, daarbij de pastoor en de plaatselijke huisarts de stuipen op het lijf had gejaagd en een lokaal kleuterklasje op wandel een beestentrauma had bezorgd, besloot mijne vriend om Stafke te laten castreren. Dat hij daarvoor moest betalen beschouwde hij als een nare bijkomstigheid.
Castratie hielp niet, de ezel bleef even baldadig: hij/zij/het hapte naar iedere voorbijganger, de distels bleven onverminderd doorschieten en nadat hij tegen woekerprijzen bij een bevriende middenstander waardeloos schrikkeldraadapparatuur had gekocht, was de maat vol en besloot mijn vriend om Stafke te verkopen. Als een volleerde Polleke Hauspie ging hij in zaken. Vierhonderd euro moest het beest opbrengen om enigszins uit de kosten te geraken. Buiten een zatte cafékennis voelde niemand zich geroepen om mijn vriend van zijn ezel af te helpen.

In de Kerstnacht gebeurde het laatste drama: balorig omdat hij niet in de lokale kerststal mocht meespelen brak Stafke uit de omheining en zette het op een lopen. Mijn vriend - juist bezig aan zijn laatste liefdesspel van 2007 - in zijn boxershort er achteraan.
Na een achtervolging van driekwartier, gadegeslaan door wakker geworden geburen en enkele late kerkgangers, kon mijn vriend onder stiekem hoongelach van de omstaanders de ezel terug in zijn kot krijgen.

.... Van het voorgenomen liefdesspel kwam er die Kerstnacht niets meer in huis (ook aan de volgende kerstnachten durft een vriend des huizes twijfelen) en sindsdien staat er op een overbodig geworden verkiezingsbord naast zijn deur: "Hier te verkrijgen: ezel, gratis mee te nemen."
De passanten rijden er met een grote boog omheen.!!!
      -----------------------------------------
Zopas vernemen we dat Stafke-de-ezel zou geruild zijn tegen 3 schapen.
Meer hierover in een volgende episode van "Arendonkse boeren en blaaikesverkopers".

07-01-2008, 00:00 geschreven door J.Rekel  

Over een uitkijktoren met een zicht op nergens.

"Hemeltergend" bestempelde  onze geliefde schepene van middenstand en andere vermakelijkheden de terechte opmerkingen en verzuchtingen van goedmenende Arendonkenaars in hun protest tegen een hoge brug. 
Het woord  "Hemeltergend" mag niet ijdel gebruikt worden; zeker niet door slimme mensen waarvan mag verwacht worden dat ze voor het algemeen belang van hun - al is het lomp - kiesvee dienen op te komen.

"Hemeltergend" dient uit het woordenboek geschrapt te worden. "Te zot voor woorden" daarentegen en "smossen met andermans geld" kan dan weer wel. Wij hier in Arendonk hebben iets dat in aanmerking komt voor de laatste twee omschrijvingen: een uitkijktoren.!!!

         

Bezijden het kanaal op Arendonks grondgebied ligt het Goorken, een uniek natuurpark van waterpartijen met bijhorende zeldzame vissen zoals de grote en de kleine modderkruiper, op de drogere stukken grazende schotse hooglanders, eenden, Canadeze gansen, de gageldoorn in volle bloei en .... een nieuwe uitkijktoren...

"Natuur en bos", een overkoepelend orgaan voor vogeltjeskijkers, dauwtrappers en andere stammen van natuurfreaken heeft een discipel van mijnheer Victor Hortha opdracht gegeven om plannen te ontwerpen om midden in dat uniek natuurpark een uitkijktoren te bouwen. Op zich een meer dan lovenswaardig initiatief waar de veelvuldige wandelaars die het Goorken bezoeken zeker hun voordeel mee zouden doen.
Zelfs de kostprijs, die de één miljoen oude belgische franken royaal moet overstijgen (we konden nergens bevestiging krijgen van een kostprijs), is geen belemmering voor de kijkvreugde van de vele natuurliefhebbers...

              

Er is echter een maar...: Als men op de kijktoren staat ziet men nikske. De slimmerikken van "Natuur en Bos" hebben een toren laten bouwen die met veel moeite acht meter hoog is. Op zich hoog genoeg om uwe nek te breken als ge er af flikkert, maar als ge er op staat ziet ge alleen de kruinen van de bomen. Ge kijkt tegen doorgeschoten berkenbomen, hoogopschietende elselaars, en tegen de takken van een paar sparren die daar verloren geplant zijn. Ge ziet dus alles wat ge niet moet zien en van de omliggende natuur ziet ge geen fluit. Als er een eend of een andere boomkruiper komt overvliegen moet ge rap zijn of 't beest is gepasseerd.



't Gevolg is dat de natuurliefhebber met zijn twee voeten op de grond moet blijven staan om van daar de natuurpracht te kunnen bekijken... zich ondertussen afvragend waar die "natuursussen" hun verstand hebben zitten; en of zij geen wereldvreemde creaturen zouden zijn.?

...Stel U voor: een acht meter hoge uitkijktoren bouwen midden een bos met bomen van allemaal meer dan tien meter. !!!

Toch het woordje "hemeltergend" maar gebruiken; zo wordt onze schepene van middenstand en vermakelijke dingen toch nog opgenomen in de galerij van de "onsterfelijke politiekers" weliswaar in de categorie "dwaze en onnozele uitspraken".

03-01-2008, 00:00 geschreven door J.Rekel