Vluchten vergt minder moed dan de oorzaken zien. De individuele rechten primeren boven de plichten van de menselijke kudde-natuur. Religie moet verdwijnen. Millennia sociale regulatie van de mensenkudde overboord gekieperd. Het failliet van de progressieve maatschappijvisie wordt duidelijk. De generatie individualistische gehersenspoelden tonen dat individualisme gewoon synoniem is van zelfzuchtige onverschilligheid waarin respectloos bezitten van meer dan je naaste het ultieme doel van het leven is. De afwezigheid van een beldeidsondersteunend antwoord op de massale emigratie van mensen die nog steeds de basisstructuren van kuddegeest eerden heeft de multiculturele verscheidenheid laten verworden tot een chaotische kakafonie. Nu staan ze daar de progressieven, hoe kan da na te roepen als ze zien dat het losgeslagen individu nieuwe gevaarlijke identificatiemogelijkheden vindt in de eng-nationalistische groepsrethoriek van extreem rechts. Wij tegen zij. Steeds harder polarizerend. De rijken kunnen zich de luxe van een vluchtoord kopen. Geen last meer van de rest van de maatschappij. Wij zullen wel groepsdynamische niemendalletjes zoals fata morganas aanschouwen, terwijl de progressieven laten zien dat ze hun les geleerd hebben. Niet de ontvoogding leidt naar de machtshemel, maar de angst. Hou jij ze dom, dan houden wij ze angstig. Het heeft millennia gewerkt. Het was mooi deze angstrethoriek te doorbreken. Spijtig dat de doorbrekers van toen nu de macht willen gijzelen. Enkele warme jaren volstonden om de nieuwe progressieven hun hete brandende hel te geven, en hun hemel die alleen via een leven van ontbering en afzien van aardse geneugten kan bereikt worden. Ach de menselijke evolutie is cirkelvormig.
Vrouwen en mannen zijn niet gelijk. Ik heb dat vandaag mogen aanschouwen. Neen, het was geen vettige taart deze namiddag. Zogenaamd iets tussen gekomen. Moppie moest gecompenseerd worden. Het werd een tuincentrum. Man man man ik heb daar geobserveerd en genoten. Ik vond maar één soort vrouwen. Namelijk gelukkige. Met een ongelofelijke glimlach zweefden ze door de ruimte. Aangezien a dirty mind a joy forever is, verdacht ik allen van het gebruik van permanente vaginale stimulantia. Prachtig om naar te kijken. De meeste leenden zich om recht in de ogen te kijken. Ssst Niet aan madam de Rode vertellen.
Ook de mannen vertonen daar stereotype gedrag. Minder eenvoudig dan de vrouwen. Natuurlijk. Er waren twee soorten mannen. De eerste soort posteerde zich aan de kassa als een hoofdnoormanop de boeg van zijn drakar. De handen op de toog. Uitgespreid. Gepensioneerde smalgladde kantoorhandjes. Maximum gewoon om een tennisraketje in vast te houden... maar de show moest doorgaan. Vol zelfvertrouwen rondom zich kijkend de wereld overtuigend van de grote expertise ter zake. Twee palen en zes spanbanden. En een paneel. Neen, natuur of donkerbruin dat weet ik niet ? De vrouw, toegegeven bij dergelijke mannen vraagt het een zeer goed ontwikkeld waarnemingsvermogen om het geslacht van hun stille schaduw te ontdekken. Soms zijn het alleen de witbeige orthopedische schoenen die een vrouwelijk model verraden ! Zij weet het dan ook niet. En dan zijn we vertrokken voor tien minuten discussie aan de kassa. Het doel van de dag was bereikt. Ze stonden aan de kassa hun belangrijkheid te demonstreren. Hadden alle vrouwen maar zulke mannen ! Maar dat kan niet, want die stoere onderlegden zijn in een minderheid.
De grootste groep mannen loopt een beetje bedremmeld achter hun orgastische vrouw. De wanhoop druipt uit hun ogen. Ze struikelen er bijna over. Het is duidelijk dat ze het gebruik van spade, hark en plantstok niet zo zien zitten. Ze krijgen er in elk geval geen bevredigde glimlach van op hun gezicht. Mochten zij zeker zijn dat de vrouwen hun gelukzaligheid bereiken omdat zij reeds fantaseren het gespierde torso van hun wederhelft de strijd tegen de grond te zien winnen, zij zouden enthousiaster zijn. Mochten zij weten dat de vrouwen al de zevende hemel bereiken omdat zij denken aan de gespannen dijspieren van hun wederhelften die de spade de aarde indrijven, zij zouden minder afkeer in hun ogen hebben. Maar zij weten dat hun vrouwen gewoon genieten van de tegengoesting die de mannen nu al koesteren voor die grondwerken. Hun weerzin wordt gevoed door de wetenschap dat een verwelkbare bloem die veertien dagen standhoudt, hun vrouwen meer satisfaction schenkt dan de inspanning die zij moeten leveren om die plant zo ver te krijgen.
Ik genoot. Met mijn roze trui naast mijn Moppie. De enige glimlachende man. De enige met een piemel die plezier had in het tuincentrum. Oh ja ook ik had het vlaggen. Twee doodgevroren struiken moesten vervangen. Dank u Gorakel voor die opwarming die mijn struiken heeft doodgevroren. Maar ach, ik weet al lang dat mijn krullebolletje er meer dan onschuldig plezier in schept mij in shorts mijn dijspieren te zien spannen. Meer dan vrijblijvende voldoening put zij eruit mijn ontbloot bovenlijf te zien zwoegen om de planten hun rechtmatig plaatsje in de grond te gunnen.
Willem leeft op hoop..... het zou een warm-sensuele avond kunnen worden. Zeker nu de zoon in Italië toeft. Met de school. En de dochter met een vriendin en haar ouders naar één of ander vakantiedorp met groot zwembad mocht. ! Ach... ik heb ook nog eens recht op enkele momenten van leedvermaak met mijn soortgenoten. De sukkels wiens vrouwen naar tuincentra gaan voor de bloemen !
3 uur 22. De slaap heeft mij al verlaten. Hij is bij mij gekropen gisteren avond rond 9 uur 30 vermoed ik. Want van later herinner ik mij alleen het tanden poetsen net voor het in bed vallen. Gelukzalige momenten van slaap. Enkele uurtjes dan toch. Maar nu ongeveer sinds drie maand verlaat de slaap mij. Hij sluipt weg als een one-night-stand die wacht tot de gelukzalige roes om te verdwijnen. De zoveelste keer Klaustrofony is geen optie. Shadows of Ignorance ook niet. Kontinuum durft al eens werken. Repetitieve ambient muziek om te slapen. Meesterwerken van de elektronische Kunst. Proberen ? Neen ? Opstaan ? Nog eens draaien. Moppie slaapt. 3 u 24. Toch maar dat bed uit en eens drinken. Water om de vieze smaak te verdrijven. Zuiverende water waste dat ook maar de slechte tijd weg.
Ik sta hier nu. In de living. De kat komt bij mij. Wat te doen ? Wat lezen. Nog steeds het Martyrium. Echt zeer dik maar echt goed. Neen muziek is beter. Met de koptelefoon. AC DC volume op hoog ? Of toch wat schrijven. Ik leg mij dus gewoon op de zetel. Ik berust als een vermoeid dier vastgezogen in de modder. Mijn geest heeft gevochten maar elke poging was niet meer dan wat gespartel in het drijfzand. Zeker meneer ik kan draaitabellen met grafieken maken in Excel. Of ik dat nu eens wil voordoen op uw cijfers ? U gaat toch niet profiteren meneer, ik zet uw cijfers goed en ik moet niet bellen, u zult zelf wel bellen ? Ah dat is ook goed. Neen niet elkaars tijd verder verbeuzelen. Inderdaad er zijn er nog velen. Misschien vind u er wel een die uw draaitabellen op punt zet in ruil voor enkele hoopvolle woorden van u ?! Ik wens er u succes bij. Ik zie zijn verbouwereerde gezicht in het duister van onze woonruimte. Ik heb inderdaad het licht al uitgedaan. De uitputtende doodstrijd van een gestrikt beest hoeft geen spotlight.
De lucht wordt dik. Verstikkend. Ik vind de deur niet. Hoelang nog ? Straks zijn ze er weer de mensen die het beste met mij voorhebben. Een dagje naar Antwerpen ? Dan kunt ge uw zinnen wat verzetten. Ik knik. Een dagje achter de anderen aanlopen. Doen wat zij willen. Boeken ? Neen ik heb geen denk ik. Ik zie mij de boekenwinkel binnen gaan. Cadeaus doen aan boeken denken ? Ik heb niets gedaan om een cado te verdienen. Zelfs niet verjaard. Of, als ik enkele uren later terug thuis zal zijn, de vraag of ik mee ga eentje gaan drinken ? Neen ik heb geen .denk ik. Ik zie mijzelf het glas heffen en zwelgen. Tot ik moe ben en de anderen naar huis willen. Ik zal slapen. Enkele uren en dan terug Klaus Schulze luisteren. De donkere bastonen intrigeren mij. Zij zijn mijn vrienden in de donkere uren. De donkere tijden. Als ik dan zal opstaan, zal ik nog opstaan denk ik, maar ik zie mijzelf al uit bed kruipen. De boekenmarkt in Gent en nog maar eens rond dat stad dretsen. Ik doe dat graag vinden ze. In de namiddag wil ik echt graag naar de Ronde kijken. Ik zie mijzelf al vettige taart eten bij een of ander met mij begaan schepsel dat mij oeverloos verveelt met nutteloos gekwek. Verdomme ik ben weer in de bodemloze, nauwer wordende put van het weekend gesukkeld.
De zon schijnt hard. Ze roepen wind. Ik hou niet van wind, maar ook niet van klankloze vertekende beelden. Ze is nog steeds kwaad. Ik weet nog niet waarom maar ik ken een remedie. Weg wezen. Met de fiets naar Gent. Ongeveer 20 km, langs binnenbaantjes en over dijken. Een stukje uniek Vlaanderen doorkruisen. De grootsheid van de Schelde ondergaan. Genieten. De groene spechten schichten weg. Hun rood kabotseken op hun hoofd. De stroom glinstert zijn grootsheid en stuurt de wind in alle open vlakte recht op de kop. Willem stampt. Uit kwaadheid, uit frustraties. Uit de drang om Gent te bereiken. Voor de middag. Ik zal er gaan eten. Op de vrijdagsmarkt. Een broodje. Café de Paris of consorten. In het zonnetje op hun doorbetaald terras. Ik zal ook wel duur betalen, maar ach, het mag deze ene keer.
De zon scheen op het plein. Vandaag was het toeval aan mijn kant. Een tafeltje vrij. Vier stoelen, Ik ben maar alleen. Misschien opportuniteiten. Iemand die vraagt...mag ik, mogen wij. Salade Niçoise met brood. Katten kunnen niet beter of meer genieten van de zon. Ik mag niet in slaap sukkelen. Het zou kunnen nochtans. Het mag niet. Ze gunnen het mij niet. De GSM roert zich. Onbekend nummer. Hallo.... Ah ja dat is een tijdje geleden. Neen ik ben nog steeds vrij. Een andere opportuniteit ? Ammai en u denkt aan mij ? Bedankt zeg. Wat zegt U ? Wanneer ? Nu ? Deze namiddag ? Sorry fysiek onmogelijk. Mag het morgen ? Ah, Dank u. Allé dan toch morgen ! De versgebakken, perfecte tonijn vormt een symfonie met de zon. De olijven warmen mijn gemoed.
Alweer GSM. Morgen kan een einde komen aan de eindeloze leutersessies. Afspraak ? Neen liever overmorgen ? Waarom ? Zuster verjaart en zoon vertrekt naar Italië. Nog maffia-schade verzekering afsluiten en cadootje zoeken. Kan het volgende maandag ? Ja...maar u bent fantstisch. 14.00 uur ? Ik zal er uitgeslapen staan...tot dan. Tomaten worden zoete zongevulde lekkernijen. Zo'n brood heeft Albert nog niet gegeten. Zelfs Albert II niet. Would you mind sir...? Hoor ik goed ? Neen zie ik goed ? Vier Chinezen van het vrouwelijke soort. Tuurlijk heb ik geen bezwaar. Pak daar nog een stoel. A chair, add a chair from there...het klonk als chinees engels uit de 21ste Bejingeeuw. Gent, an interesting city, yes yes. Ik daar gestudeerd. Chimistry...phd in de middeleeuwen van de oertijd. Oh nee ? Dank u maar toch wel het is echt 25 jaar geleden. Bla bla hier, bla bla daar. Korenmarkt, Lievenskaai, Oud Begijnhof, Gravensteen.....GSM gedjingel.
Ah Gij zijt het ? Waar ik zit ? Op de vrijdagsmarkt met 4 schone Chinezekes op mijn schoot. Neen ik doe niet zot ! Of ik naar huis kom ? Ja als gij stopt met kwaad zijn. Zand erover, vergeten en vergeven ? Geen gezaag meer ? Ja je hebt gezaagd. Sorry sir is that your wife ? Ja ik zei het toch vier schone spleetogen op mijn schoot. Keus genoeg ahahahah ! Ja heb ik, Salade met brood. Lekker in de zon. Tuurlijk kom ik. Een Rieslinkske in de frigo ? Tuurlijk, 40 minuten fietsen en ik ben er. Je meent het tiramisu ? Voor mij speciaal ! Pak dan 35 minuten. Ik trap wat harder. Maar gij gaat niet meer klagen en zagen ? Neen...allé ook van mij een dikke kus. Trouwens weet ge al. Morgen en maandag...
Ah, zijt ge daar schatje, probeerde ik nog. De deur sloeg harder dan noodzakelijk dicht. Twintig jaar ervaring leerde mij net dan op mijn hoede te zijn. Haar grmpfffft bevestigde mijn loose-loose situatie. Alles wat ik zei was verkeerd. Alles wat ik zweeg ook. Het was mijn dag om mijn deel van de penitentie voor de erfzonde uit te zweten.
Wat zijt ge aant doen ? De toon verraadde dat ze dat eigenlijk al wist. Aan het computeren zei ik. Weer op die Knack zeker ? Het had geen zin om de site snel dicht te klikken. Zoveel wist ze ook wel van computers en van mij. Ik kon geen uren naar het bureaublad zitten te staren. Ik waagde nog even op te werpen dat ik een snerend antwoord aan het schrijven was. Weer over die verwarmingsonnozelheid zeker ? vulde ze aan. Ja dus, er zijn nu al sufferds die negeren dat er landbouw heeft plaatsgevonden op Groenland ik wou nog meer zeggen maar haar geroepen onnozelaar ! maakte elke verdere uitleg overbodig. Hebt ge echt niets beters te doen ? God was niet rechtvaardig. Mannen folteren met PMS-vrouwen wegens het bijten in een appel ? Een appel in gods name ? Dat aards paradijs moet vol mangos, pitahayas, kiwis of desnoods granaatappelen gehangen hebben. Als meneer toch zo nodig in iets ordinairs wou bijten waarom dan geen peer ?
Neen, meende ik haar van repliek te kunnen dienen op haar laatste vraag? De kuis en de strijk zijn gedaan. En ik heb een was ingezet. Die draait nog. Willem schoolt zich bij in de kunde van de moderne man. Alle geheimzinnigheden van was, afwas en andere vrouwenmachines hebben zich aan mij geopenbaard. De kookkunde wordt mij met rasse schreden eigen. Ik had dus een ferm antwoord. Maar met boze vrouwen is een menende man niet voldoende. Ge weet dat ik dat niet bedoel, snerpte ze. Ik kromp in elkaar. Ik werd te klein om antwoorden te vinden. Zo klein werd ik dat ik zou moeten zoeken naar mijzelf. Mijn hoofd was een prutpot. Als er al iets in opdook dan verdronk het in het drijfzand voordat het mijn mond kon bereiken.
Ge kon de rolluiken afgewassen hebben, het gras gemaaid, de perkjes geharkt, de garage uitgekuist. Neen dus. Meneer hangt liever de paljas uit op die computer. Als ge zo goed waart op de fabriek begrijp ik waarom ze u afgedankt hebben. Ik kon geen grotere klop krijgen als ik door de gesloten slagbomen van een overweg zou slalommen. Ook zij viel mij af ! Alles tegen Willem, Willem in de vuilbak. Ik verzonk in het druifzand in mijn eigen hoofd. Zij had mij het vermogen op klank afgenomen en interpreteerde mijn onkunde als koppigheid. Woorden als stilettohakken, niet alleen mijn hand werd verbrijzeld. Mijn helemaal. Ze profiteerde van mijn kleinheid om mij dood te trappen. Ik had compassie met mijn eigen. Ik draaide kwaad mijn ogen eens naar boven. Achter haar rug. Het werd ook mij teveel ! Ik had dan ook geen seconde meer voor mijzelf. Altijd was er wel iemand. Willem dit, Pa dat, wil je eens het gindse ? En dit was nog niet ten einde. Hieraan kwam een staartje. Ik zal deze avond tartiflette met Hervekaas maken. Of Tagliatelle met zalm en spinazie. En een wijntje. Een wit. Gewurzstramiener. Moppie haar lieveling. Maar toch. Als ik terug gegroeid ben zal ik de kinderen even ondervragen. Wil ze echt dat ik nu ga behangen, haar rotstuintje aanleggen, de garage schilderen, .? Bezigheden waaraan in naast een broertje ook de rest van de familie heb zien doodgaan ? Profiteren van de vrije tijd raadde ze mij aan. Dergelijke calvarietochten zijn niet bepaald de definitie van profiteren volgens Willem. Maar ach, ik mag typen wat ik wil. Anderen bepalen Willems leven. Ook wat hij onder profiteren moet verstaan. Het komt wel weer allemaal goed. Iedereen wordt terug tevreden. Als Willem zijn profiteren maar aanpast aan de zienswijze van anderen. Als mijn goesting maar wordt uitgesteld. Maar alles komt goed. Management of change. Het zal Willem nog meermaals van pas komen.
Welke politieke stroming gaat het nu voor mij opnemen ?
Weer zon lange dag. Een oude vervelende discussie. Links tegen rechts in de politiek. Willem wil daar niet echt mee bezig zijn. Is politiek links echt overbodig zoals sommigen beweren. Is het waar dat links geen verhaal meer heeft ? Stoten de linksen hun eigen kiespubliek af ? Mijn zinledigheid overstijgt de onbenulligheid van deze opwerpingen. Mijn teveel aan tijd, slechte tijd, is de perfecte verschoning om met zulke oubolligheden bezig te zijn. Of beter mijn gebrek aan bezigheid kan dergelijke gebeuzel niet uit mijn hoofd verdrijven.
Willem is ouder dan dertig. Op zijn twintigste is iedereen links progressief en socialist. Willem had op zijn twintigste al voldoende verstand om het hart opzij te duwen. Werken. Arbeiten ! . Hogerop komen. Carrière. Incasseren van lofbetuigingen. Washington, the American Chemical Society. De trofee siert nog de inkomshall van het sobere stulpje van Willem. Wilton (Manchester) applaus op een Dow seminarie. Al die leeggangers hadden het alleen aan zichzelf te danken. Als men goed was had men werk. Beter nog dan kon men goed opschieten met de baas. Etentjes wederzijds, samen whskyproeverijen Schotland. Man, dat was vooruitgaan. Willem had het allemaal gezien, golf en de Golf. Academisch stond men op hem te wachten. De universiteit. Dat dan verzilveren in de industrie. Wie had links nodig ? Deze boerenzoon alvast niet.
Tot de man met de hamer Willem terug naar beneden sloeg. Zelf uitgeroepen geniën hadden de banken naar de kloten geholpen en de rest volgde hen om zeep. Het werd een jungle. Dalende orders vroegen om beperkte kosten. De sterksten beslissen, zoals altijd. Een beetje aangepast. Indien letterlijk zou Willem zich zo maar niet laten rollen. Judozwart dient voor iets. Het zijn de financieel sterksten die nu beslissen. Zij beslissen over het leven van hun productiemiddelen. Met een enkele regel maken zij een eind aan de zinvolle invulling van een leven. Zij zijn god ! De god met woekerend geld in de handen. Zijn beschikking maakt een mens klein. Zeer klein. Zo klein dat een mens naar zichzelf moet gaan zoeken. Zo klein dat een mens twijfelt of hij er wel nog is. Een speelbal. Een wegwerpvoorwerp. Goed voor het sociale vangnet dat voldoende toelaat om van brood alleen te leven. De strijd voor een leven is terug relevant. Tot het einde uitgerokken flexibiliteit in ruil voor een extra dag waardig inkomen.
Wie op zijn twintigste Wie daarna slachtoffer wordt van crisisbeslissingen kan terug een hart krijgen. Wie neemt het op voor hen ? Zeker niet de rechtse bazenpoepers ! De economische vrijheidsdenkers. De gelovigen van de zelfregulatie. Maar ook de linksen niet ! Die hebben voor de arbeider gezorgd. 100 jaar geleden. Nu zorgen ze voor zichzelf. Nietwaar Bokassa van Hasselt, Poenschraper van den Bossche, geldhongerige Bats, .Andere stinkend rijke sossen zijn beloond met fiscale amnestie. De arbeiders zijn verheven. Zij kunnen biefstuk eten. Zij kunnen losgelaten worden. Ze zijn toch al gaan lopen. Zij hebben het zo goed dat ze naar het conservatisme worden gedreven. Bang als ze zijn voor de veranderende wereld. Nu is het stoppen van een vlotte energievoorziening een socialistisch strijdpunt. En voor de rest . Tja wat bezielt die loftbezittende kaviaarvreters eigenlijk ? Ruzie maken wie echt rood is ? Of wat letters als P en S en A beduiden. De gedupeerden van de crisis, de slappe slachtoffers van het woekerende geld voelen zich daar echt door gesterkt. Electoraal succesvolle strategie ? Of moeten wij ons optrekken aan de verdediging dat 8 jaar ongeschikte begrotingsministers in een onwelvoegelijke onbekwame regering ? Neen heren progressievelingen. Het is eerder frustrerend dat één der slimste Belgen zomaar slachtoffer wordt van het via de fiscaal amnestie teruggekomen woekerkapitaal en dat onbenullige incapabelen rustig mogen verder doen met het noodzakelijke beleid om zeep te helpen. Het is om naar de Sulpiride te grijpen. Zeker niet om een sossenbolletje rood te maken.
Goede middag meneer, waarmee kunnen wij u helpen. Zo beginnen ze allemaal. De bedienden die de interim-kantoren open houden zijn zo voorspelbaar. Van begin tot eind. Hierna volgt de klassieke inschrijving. Of ik mijn paspoort even wil tonen. Neen, mijn SIS-kaart heb ik niet bij me. Neen, ook mijn rekeningnummer niet ?! Euh....ze wilden mij dus al direct betalen of wat ? Neen, zo erg is dat allemaal niet, dat niet bijhebben van enkele gegevens, ik zou dan wel, binnen enkele dagen als ze werk voor mij gevonden hadden, nog eens moeten terugkomen met die informatie. Vroeger mag ook natuurlijk. Neen zo erg is dat inderdaad niet want nu hebben ze toch niets. Geen van allen had iets.
Dit laatste beaamt Willem volmondig. Geen van die trienen had iets. Ik herinner ze mij nog amper. De grijze muisjes van de werkwinkels. Anonieme kantoorarbeidstertjes met een naamkaartje. Als ze niet wat overgewicht hebben dan hebben ze kleurloos peper en zout peetjeshaar dat onder de inwerking van de zwaartekracht karakterloos de ogen tracht te bereiken. Anders een te grote neus, of een niet al te intelligente blik. De opzichtige nepjuweeltjes verraden een moeilijk ontkenbaar gebrek aan smaak. Goede dan toch. Sommigen, die nog thuis bij de ouders wonen waarschijnlijk geven hun karig inkomen uit aan voor hen veel te dure kleding. Anderen, met kinderfoto's op het buro, kleden zich goedkoper. Willem herkent zelfs enkele labels uit de massaconfectie. Vriendelijk zijn ze wel. Proberen ze meestal wel te zijn. Enkelen zijn gemakkelijk verleidbaar tot een babbel. Eentje stort haar hart uit. Bij mij for god sake....ik die op zoek zijn naar hulp ! Ik die verdomme geen boodschap heb aan dat ding haar miserie. Ik kan haar niet helpen en zij kan mij niet helpen. Zou ik mijn arm rond...come to daddy ....fantaseer ik er nu tijdens het schrijven bij. Neen dus ik was te verbouwereerd dat zo'n vriendelijk jong niemendalletje Willem had vertrouwd haar diepste gevoelens, angsten, wensen te openbaren. Na 12 (echt waar) interim-winkels met een psychologische sessie tussendoor had ik het wel gezien.
Mijn voorspelling was uitgekomen. Ik had het mijn krullebolletje nog zo gezegd. Hou mij tegen of ik begin eraan. Zij had mij niet tegengehouden. Integendeel ze moedigde mij aan. Hoopte zij dat het mijn zenuwachtige onrust zou stillen ? In elk geval voorzag zij niet de huilsessie die Willem zou moeten ondergaan. Ik had het mijn liefste nog gezegd. Die hebben toch niets ! En zo was het, ik zou maar eens terug rijden. Dan zag ik haar nog eens voordat ze de avonddienst zou gaan opnemen. Of kreeg ze toch gelijk. Val nu om en kijk daar. Dat is de job voor mij ! Het dertiende kantoor lag een beetje verwijderd van de anderen en had een bord voor de deur staan. Gevraagd, dringend en onmiddellijk. Onverwijld. Alleen mijn naam ontbrak er nog op. Ik vergaf hen dit afwezige detail, stormde binnen en vroeg of ik het bord mocht binnen nemen. Zij hadden gevonden wat ze zo dringend zochten en hij, Willem dus, stond op hun drempel. Hadden zij nu even geluk zeg. Euh...meneer ? Ze leek niet gelukkig. Eerder een beetje aangeslagen. Ik zei nog eens dat ik die job eigenlijk al jaren gedaan had en dat ze iemand gevonden had die aan de advertentie op het bord kon voldoen. Ze begon te zweten, verkleurde een beetje. Blozend boven de slapen, bleker rond de neus. Euh..eh... dat is gewoon een reclamebord meneer. Dat is geen job ! Pardon vroeg ik ? Geen job ? Neen meneer. Een onbestaande job dus vroeg Willem nog eens ? Ja meneer, sorry hoor maar ik....verder overstemde mijn eigen geraas haar gebroken stemmetje. Zij zal morgen misschien ook in huilen uitbarsten als iemand zich komt inschrijven. Ze zal het nodig hebben, de verkoopster uit de oplichterijwinkel.
Het was een mooi weekend voor de meesten. Hun basale tevredenheidsgrens wordt al bereikt als het eens wat schoner weer is dan gemiddeld. Willem haat deze middelmatigheid en is dus niet zomaar tevreden te stellen met een handvol zon en een droge dag. Nu toch niet meer. Wat kan die zon mij bieden ? Wat ben ik met een droge dag ? Ik kan gaan fietsen, ja ! Voor de zoveelste keer dezelfde route. Stampen om mij af te reageren. Mij forceren zodat de spierpijn achteraf de leegte verdringt. Mij afmatten zodat ik in de namiddag in slaap kan vallen en mijn nutteloosheid niet meer voel.
Maar Willem toch zei ze, mijn reeds 25 jaar teerbeminde, trek u dat zo niet aan. Ik verdien genoeg, ik kan altijd nog wat meer gaan werken. Geniet van de vrije tijd. Iedereen is er jaloers op. Dat schrijnt....iedereen is ik niet. Ik ben nooit jaloers geweest op leeggangers. Toch niet op eenzame leeggangers. Zij werkt voor twee. Ik heb vrije tijd voor twee. Het is slechte tijd. Ik vorm mij om tot nieuwe man. Ik kook. Ik kuis. Grondig en dat duur te lang maar ze wil het. Ze kan ervan profiteren door ook eens te rusten na de drukke 8 uur van de ochtendronde. Ook dat maakt het erger. Willem staat mee op om 5.30. Slapen kan dan toch niet meer. Het kan ervoor zelfs niet. Daarna probeer ik het zelfs niet meer. Domme Willem maakt de zinloze dag nog langer.
Kuisen, fietsen 60 km of 1uur 59 minuten ondertussen maar niet meer. Douchen en dan ? Ach wat internet. Vacatures zoeken. Mocht mijn bestgeliefde niet al tevreden zijn met mijn zoektocht, ik liet zelfs dat achterwege. Willem haat voorspelbaarheid. Wegens dé situatie, nog veel succes gewenst. Nog 3 uur en ze komt thuis. Hoe doodt een man van 45 drie uur ? De dochter helpen met iets van Nederlands. Spelling. De degout wegslikken en op de website van het Groene Boekje mijzelf onderdompelen in de onzinnigheden van de Nederlandse taal. Café...Cafeetje.....Café-tje ? Euh, maar toch weer 2 uur verdaan. Nog een uur. Designstromingen van de 20ste eeuw. Eindwerk van de zoon. Discussie. Waar zetten we Henri van de Velde. Art Nouveau of Modernisme. Is Bauhaus naast weldegelijk belangrijk ook nog mooi. Ik schat dat ze gaat komen. Ze had 14 uur gezegd. Is ze daar, neen ? Toch wel. Snel brood snijden. Ik bak volleerd zelf. Toespijs nemen en koffie maken. Enkele minuten iets te doen. Ze vertelt, ze kan vertellen want ze werkt. Afwisseling. Voldoen van dat jengelende stemmetje zich toch nuttig te maken.
Snel valt ze in slaap. Niet moeilijk als men ongeveer elke dag opstaat op een onchristelijk uur. Willem slaapt mee. Hazenslaapjes onderbroken door zenuwachtige trekking. Ja tot in mijn borst. Het Martyrium van Canetti is dik maar boeiend voor 15 minuten. Straks is ze terug weg. De avondronde. Tot 21 uur. Dat is door te komen. Ik kook voor de kinderen rond 19 uur. En kijk dan Het Journaal. Of toch niet. Depressief wordt ik ervan. Niet allen van die economische Apocalyps. Ook van het cynisme waarmee ik de reporters van dienst verdenk. Ik kan het eigenlijk niet meer af. Niet meer afzien. Ik zap. Ik zap. In het weekend zap ik mij naar haar terugkomst. Soms lees ik. Het Martyrium is echt dik. Het weekend gaat voorbij. Leuk zeg ! Geniet ervan Willem.
In de week kan ik nog naar de judotraining. Elke dag nu. Nooit vertoond. Een ouwe pee die zo hard traint. Ik ga voor Belgisch kampioen volgend jaar. De lat moet hoog liggen. Een podiumplaats is het minimum. Willem afschrijven ? Zelfs niet fysiek. Ik vecht terug letterlijk. Spijtig dat intellectuele verstandsgevechten blijven steken op het niveau van parochiequizen. Willem heeft geen ambitie op dat niveau. Laat een internationale IQ-test doorgaan en ik ga ervoor. Ik blijf dromen. Ik oefen nog wat whisky wegkappen. Ook daarin ben ik goed. Natuurlijke aanleg, een erfelijk gezegende lever. Het mag ook whiskey zijn. Willem heeft zijn kritische geest daarover laten varen. Ze doven allebei de zenuwachtige onrust. Vooral bij hoge dosissen en tijdelijk. Zeer tijdelijk
Kardinaal Danneels weert Erwin Mortier op het literair festival stadsvisioenen in Mechelen. Ik begrijp de grote commotie niet daarover. Want wo the fuck is Erwin Mortier ? Volgens Wikipedia een Vlaams Schrijver die sinds 1999 van zijn pen zou kunnen leven. Gelukkig is er de internet encyclopedie zodatt ik het kon opzoeken. Als gretig en absorbant lezer is Willem die heer Mortier nog nooit tegengekomen. Zou ik dan de verkeerde boeken lezen ? Ik weet het niet. Voor de verguisden, Brusselmans, Verhulst, (vroege) Geeraerts...haal ik zeker mijn neus niet op. Brusselmans vind ik zelfs geniaal. De eersteling van Verhulst was gewoonweg fantastisch. De middelmatigen (Ruyslinck, Lampoo, Daisne, Timmermans, Mankell, McDermitt,....) vormen veelvuldig mijn leesvoer. De komst van Joachim Stiller trouwens is volgens mij zelfs het laatste Vlaamse pareltje dat naast hoogtepunten uit de Nobelprijsliteratuur mag staan. Dat boek alleen verheft Lampoo tot godenstatus in de Vlaams literatuur. De groten (Elschot (met stip eerste), Boon (met stip exaeco eerste), Claes, Buysse, WF Hermans, Mulish, Reeve,...) vormen ongeloofelijk leesplezier.
Maar een Mortier....groots in niet te zijn wat hij wil zijn, heb ik nog niet tegengekomen. Dan moet natuurlijk de provocatie gebruikt worden om te maskeren wat er aan talent ontbreekt. Schoppen dan maar. Neen Willem, natrappen noemt men dat niveau van kritiek. Onder de gordel meppen omdat erboven onbereikbaar is. De katholieke kerk is de schopsteen. Logisch natuurlijk. Want waarschijnlijk niet goed begiftigd met kritische zoekgeest is het volgen van natrappers het meest eenvoudig. Euthanasie verheerlijken. De gemakkelijksoplossing tot cultus verheffen. De vlucht prijzen in plaats van de moed naar het zoeken van zingeving en oplossingen in de moeilijkste periode van het leven. Zelfbeschikking masturberend als grote heerlijkheid. Omdat er te veel domheid heerst in de bovenkamer om de moed en de common sense te waarderen in zich aan te passen.
Dat is Mortier. Moest ik de symptomen van dood zijn vertonen, ik kwam terug als een onder-middelmaatje als Mortier mijn afscheidrede zou moeten doen. Ik bleef spoken tot ik begeleid met de gevleugelde woorden van een Brusselmans dit aardse mediocrum zou mogen verlaten.
Connie Palmen boos. Gerrit Komrij boos. Uitgever Robbert Ammerlaan boos. Als steun ? De inn-crowd houdt zijn kansen schoon. In het land der blinden en doven is de halfhorende koning. In het hoogspringen wint de mol van de regenworm en steunt de kabelauw de slang.
Mortier verbieden op Stadvisioen ? Censuur....? Komaan zeg. Zelfs als poging tot humor is dit van het gebruikelijke lage zelfbejubbelingsniveau waar Vlaanderen aan ten onder gaat. Noem het wat het is. Bescherming van de maatschappij ! Dank u Kardinaal. Iemand moest het ooit eens doen !
Ach, Ach....de commissie over en rond Fortis ? Nuttig ? Langs geen kanten natuurlijk. Typisch een politiek vehikel van en voor de oppositie, dat nu door de meerderheid was opgezet om zichzelf te bekijken. Wie had er nu meer verwacht op voorhand dan een zelfwitwasrapport dat enkele keren herhaalde "oh wat zijn we mooi", "ammai dat hebben we goed gedaan".
En eigenlijk en feitenlijk heeft de regering Leterme het Fortis dossier goed aangepakt ! Het enige dat ze ooit goed gedaan hebben. Zij hebben de puinhoop Fortis willen redden. In het belang van het land. In zulke omstandigheden moet toch iedere Belg aan hetzelfde zeel trekken in dezelfde richting ? Dat mag men toch eens nagaan en controleren op voorhand ?
Neen dus zo niet in België. Een aantal aandeelhouders gaat vanuit revanchistisch egoïstische neigingen dwars liggen. Erger nog ze gedragen zich als een meute verstandelijk gehandicapt pluimvee dat wild om zich heen schopt de middenvinger om hoog en "foert" scanderend. Schandalig. Zoveel maatschappelijke onverantwoordelijkheid heb ik nog nooit gezien. Zelfs het Vlaams Belang electoraat komt kwa onbezonneheid nog niet aan de enkels van die bende.
De ware schuldige....ene graaf baron ridder of musketier in elk geval paljas, Lippens gaat rustig verder vrijuit. Alweer zo'n schande. Welke politieke strekking zou die gangster een hand boven het hoofd houden ? Waarom is op die commissie niet de enig mogelijk vraag omtrent Fortis gesteld ? Namelijk waar die jarenlange miljardenwinst naar toe is ? En wie daarvoor verantwoordelijk is....dus met andere woorden wie "de staat" zal moeten terugbetalen om de fratsen van een omhooggevallen, naast zijn schoenen lopend bankiertje van derde provinciale in te dekken.
Maar de grote ontdekking van deze commissie is de strontbak waarin ons gerecht is verzeild geraakt ? Geheim onderzoek ? Mijn oor ja. De heren, alweer overbetaalde rechters schrijven loze brieven waarin ze elkaar betichten van leugens en bedrog. Waarin politici die op een eerbare manier enkele maanden bezig waren de Augiasstal proberen te vinden, worden beticht en beschuldigd om ze toch maar uit de weg te zetten. Die commissie zou wel eens de "zwarte zondag" van het gerecht kunnen veroorzaken. Wie gelooft maar vooral betrouwt die roedel kromsprekers nu nog ?
