De ruimtevaart is 50 jaar geleden in de openbaarheid getreden. Dit is het moment dat de hardnekkige geruchten terug de ronde doen dat de VS nooit een mens op de maan heeft gezet. Het begon allemaal met de Sputnik 1 de eerste kunstmaan rond de aarde. Een Russische nog wel. En dat kon tellen. De VS wisten niet waar ze geslagen werden en zagen alle hoeken van de psychologische boksring.
De nieuwe president, den John, ging de zaak eens forceren. De oude president had wel een amechtige poging ondernomen om de Russen te kakken te zetten, maar verder dan een eervolle tweede plaats in de space-race waren de Janks niet gekomen. Tot den John het op zijn heupen kreeg en zei dat ze die Russen binnen de tien jaar weldegelijk eens een poepie gingen laten ruiken. Het leek wel fata morgana... maak van de VS een echt space-dorp. Als een vroeggeboorte van Geena Lisa dweilde den John het land af op zoek naar vrijwilligers om de vijf sterren binnen te halen.
Eerst liep hij een ventje tegen het lijf met een raar accent. Zoals de echte Geenavroeg hij eerst de naam. Werner zei het ventje. Von Braun, meneer ? Wel Werner bent U bereid mee te werken aan het behalen van een ster ? Ja meneer. Wel Werner voor de eerste ster moet U een raket bouwen die tot aan de maan kan vliegen.. Gaat da lukken Werner ? Neemt U de uitdaging aan ? Ja zeker, meneer. Met de hulp van de hobby-vriendjes van het Marshall space flight centre komt dat binnen de tien jaar voor elkaar.
Zo ging dat maar verder. De Grumman ging, voor de tweede ster, iets bouwen dat boven op de Werner zijn raket moest komen en dat op de maan zou moeten landen. De derde ster werd uitgereikt voor een lanceerbasis die de raket de lucht zou insturen. De vierde ster voor iemand die bovenaan de raket wou gaan zitten. Hier liep iets fout. Den John had een olijk drietal op café aangesproken met de bedoeling één van die joligaards in die taket te krijgen. Maar ze wilden alle drie, de Neil als leader van den band zag dat allemaal wel zitten. De vijfde ster zou verdiend worden als de ganse zooi terug veilig op de grond zou staan. Een of ander redelijk minder valide mevrouwtje werd gevraagd een hoop doeken aan elkaar te stikken om als parachutes te dienen.
Die maandag, ja Fata morgana werd toen op een maandag uitgezonden, keek ongeveer alles wat een TV had. Den John was er niet meer bij. Hij had een niet zo toevallige botsing met rondvliegend metaal niet overleefd. Maar voor het eerst sinds het luisterspel van Orson Welles kon het publiek het onderscheid niet maken tussen het entertainment spektakel en de realiteit. Een dergelijke realistische TV uitzending is de 40 jaar erna bijna niet meer vertoond. Het was wachten tot op 13 december 2006 de RTBF met de uitzending kwam over het uitroepen van de onafhankelijkheid van Vlaanderen.
Als er al mensen echt op de maan geweest zijn, moeten wij rekening houden met het feit dat de maan soms zichtbaar en soms onzichtbaar is Dus als wij gaan zoeken naar de grote natiën die echt de mogelijkheden hadden op de maan te wandelen moeten wij gaan zoeken naar richtingsaanwijzers. Zoiets als Stonehenge, Tenochtitlan, Gizeh, .....Carnac, Orkney islands.....
Hiernaast is een gedegen kennis van de relevante overlevering nodig. Een bepaalde bron hiervoor zijn de gezongen getuigenissen zoals het heldenepos "dark side of the moon" en het fantastisch getuigende "Walking on the moon". In deze studie ben ik op onbekende parels van de overlevering gebotst zoals "Moon is up" en "Child of the moon". Het is oppassen natuurlijk dat men niet in de gegraven kuilen en de gespannen wolfijzers trapt. Dingen als "Moon Song" kunnen tot het verkeerde besluit leiden.
Ook geschreven bronnen kunnen gebruikt worden. Hier dient dan wel gewezen op dat men zich moet beperken tot de wetenschappelijke overlevering en geen tijd verliezen aan samenzweringsliteratuur zoals Kuifje op de maan. Werken als "'De la terre à la lune' " (Verne et al 1865) en "Autour de la lune" van dezelfde auteurs uit 1869 zijn klassiekers op dit gebied.. Ook hier is voorzichtigheid geboden. E.A. Poe et all hebben met hun A Moon Poem zand in de ogen van onkritische onderzoekers willen strooien.
Dus vanuit deze zeer diepgaande studie vol bewijzen kan ik alleen maar besluiten dat Groot Brittanië en heel waarschijnlijk ook Frankrijk mogendheden zijn die een effectieve maanreis hebben ondernomen. Zoals altijd het zijn die die er minst over praten die er meest aan eten...! Maar de Amerikanen ? Nee die nooit ! Een raar volkje is dat daar. Straks gaan ze daar nog beweren ook dat de aarde rond is. Godbetert, inderdaad rond !
Bepaalde, het moet gezegd, progressieve kringen willen ons als consument meer bewust laten leven en kopen. Is dit of dat gemaakt in ethisch aanvaardbare omstandigheden ? Geen kinderarbeid, geen steun aan mensenrechtenschendende regimes, geen maffia, geen grote multinationals die uitbuiten, geen sproeistoffen, geen milieu-inbreuken, geen overbevissing, geen dierenleed, geen dierentesten, geen genetisch gemodificeerde organismen, geen illegale afvaldumping,.......geen kernenergie, geen intensieve landbouw, geen...blijft mij als consument nog slechts één vraag : Wie gaat mijn maandelijks budget bijpassen om al dat mondiaal sociaal engagement te betalen ?
Waarom zou ik niet gaan tanken in Total pompstations ? Omdat de Vlaamse zelfstandige pompuitbaters dan failliet gaan en daardoor de Birmezen een stap op weg naar verdere democratie kunnen zetten ? Of is het pijn doen van die zelfstandige, niet betrokken, uitbaters een noodzaak opdat Geldenaakse dorpsgeniën de prille Birmaanse democratie zouden kunnen verrijken met minimi's ? Ik ga alvast een concert of een stille optocht organiseren om de Birmaanse Junta tot verdraagzaamheid aan te manen.... man man man... niet meer gaan tanken bij Total.
Dit weekend kregen we een kijk op hoe de spiraal van wansmaak en non talent wordt in stand gehouden. Eurosong voor kids. Het begon nochtans veelbelovend. Een mooi snoetje kwam een mooi "airken" brengen. Maar dan zakten we door de bodem van het welvoegelijke. Een pleiade opgepept arrogante ettertjes kwamen onze huiskamer opeisen. Piepen, krijsen, janken en bleiten bleken plots allemaal synoniem voor zingen. Kronkelen en schokken werd geduid met de term choreografie. In plaats van in te grijpen zaten vader en moeder in de meeste gevallen nog harder te blinken dan hun kroost. Ze zijn toch op TV geweest.
Het ergste van alles is dat een "vakjury" met dit circus meespeelt. De woorden vak en jury zijn in deze dan ook schromelijk overdreven. Het klassieke onderonsje van bekenden hebben een kind geadopteerd en trachten dit nu zo snel mogelijk in de "ons kent ons groep" te katapulteren. Kinderen zijn minder kritisch en spelen het spelletje mee. Van de ouders hoeft ook niets verwacht te worden. Ze staan woordeloos van zelftrots weg te smelten. Want zij hebben met hun superkind de hoofdschotel afgevogeld en ze geloven dat nog graag ook. Hierdoor wordt de aanduiding "vak" van de samenstelling wel heel hol.
Ook het tweede lid van de samenstelling vak"jury" klopt niet helemaal. Zeker niet als we een beoordeling verwachten. Maar blijkbaar mag er zeker niet geschoffeerd worden en is beoordeling synoniem geworden voor kritiekloos bewieroken. Ik vond het erg om zien. Er worden bij die kinderen verwachtingen gewekt die de realiteit nooit zal inlossen. Door hen te ontzien, ja zelfs aan te moedigen kan de frustratie achteraf alleen maar groter worden. Ik vraag mij af waar men zulke would-be maar niet kunnende non-talenten het meest mee vooruit helpt. Met hen de waarheid te zeggen. Of met hen verder aan te moedigen in een richting waar ze niet goed in zijn ? Naast een hoop persoonlijke frustratie zadelen ze Vlaanderen op met een hoop ondingen die niet meer weggaan. Erger nog als ze lang genoeg volhouden met door te gaan zullen ze nog prijzen gaan krijgen ook.
Wat goed was mag ook vermeld. Twee perfect in de rij passende jongetjes kwamen mij nog hoogst onverwachte doch zeer aangenaam verrassen met een fantastisch origineel stukje muziek dat een perfecte fusie is tussen de Vlaamse accordeontraditie en de huidige Vlaamse dancehype. Werkelijk hoopgevend.
Willem heeft een probleem naar aanleiding van de Weekend Knack van deze week. Als een goede ongelovige snort Willem eerst de inhoudsopgave af op zoek naar de wekelijkse horoscoop. En laat in de inhoudsopgave deze week ook nog iets anders staan dat mijn aandacht trekt. De restaurants waar de Weekend Knack lezer graag gaan eten. Als fervent lezer van de horoscoop, de autorubriek en drie maal per jaar de wijnrubriek van Dhr Van Hove snelde ik dus onmiddellijk naar de aangewezen pagina.
Wat ik daar las verstomde mij en hielp de rest van mijn dag om zeep. Als dat de restaurants zijn waar de Weekend Knack lezers graag gaan eten, dan wens ik geen Weekend Knack lezer meer te zijn. Trendy etablisementen waar meer aandacht naar het interieur dan naar het eten gaat. Waar "Tu m' as vue" belangrijker is dan het eten. Bovendien georganiseerde financiële klantenstroperijen die ik met mijn beperkt budget en 2 volwassen etende kinderen links laat liggen wegens kompleet onbetaalbaar.
En daar zou de Weekend Knack lezer graag gaan eten ? Wel ik heb een dilema. Ofwel zeg ik een aantal jaar mijn abonnement op Knack op en kan ik mij daardoor ook eens in die veel te dure eetfabrieken gaan laven. Maar dan ben ik geen Knack lezer meer, laat staan Weekend Knack lezer en dan zou ik daar misschien niet graag meer gaan eten. Ofwel klasseer ik dat waar het thuis hoort. Tussen de wetenswaardigheden net na het feit dat wij Belgen allemaal zo gelukkig zijn en net voor het feit dat wij Vlamingen de hoogste consumptie aan antidepressieva hebben. Ook resultaten van massaal gerespondeerde enquêtes.
Alweer een studie, de zoveelste dit jaar die zegt dat wij gelukkig zijn. Moeten zijn, want U wil toch niet tot die kleine minderheid klagers en zager behoren ? Er is echter een opvallende conclusie uit die studie te trekken
Observatie 1: Koppels zonder kinderen zijn het gelukkigst Observatie 2 Eénouder gezinnen zijn het minst gelukkig
Op dezelfde dag dat Benny Vansteelant overlijdt aan de gevolgen van met de fiets aangereden te zijn door een auto, op dezelfde dag dat een 14 jarige in Roeselare van zijn fiets wordt gemaaid door een wagen kopt men dat de Belg te weinig de fiets neemt om te gaan werken. Mag ik vragen waar wij Belgen dit cynisme verdient hebben ? Of is het gewoon voorbereiding voor de volgende extra taksen, hogere accijnzen of supplementaire belastingen op de brandstofprijzen ?
Als geplant stond ze daar wijdbeens. Een boom van een vrouw. Vooral breed. Het eerste wat er opviel waren de kleuren van helrode rok en de gele bloes. Verder valt er over die rok en die bloes niets te zeggen. Een rok een C&A vol in een dozijn. Zonder franjes, een dicht geplooide grote lap rood textiel tot net onder de knie. Net zo voor de bloes. Buiten het feit dat ze knalgeel was, was er niets over te vertellen tenzij ze een grote boezem goed camoufleerde. Dergelijke bloezen vindt men in alle massaconfectiewinkels van Vlaanderen waar kleurenblinde designers de soldencollectie bepalen. Kleurenblindheid lijkt trouwens een ernstig woekerende epidemie onder modedesigners in Vlaanderen de laatste jaren.
Onder de rok staken twee melkroze berkenstammen uit. Vooral de vormloosheid ervan viel op. Even dik op het moment ze de rok verlieten als op de plaats waar ze de massief zwarte lage schoenen binnen drongen. De schoenen deden een beetje aan de Mickey en Mini Mouse denken uit mijn kindertijd. Ook die hadden van dergelijke massief zwarte schoenen niet om te vallen.
Zo stond ze daar ook midden in Sluis. Vlaanderen zendt zijn kinderen uit. Tot net voor een erotische cinema. Net toen ik uitgekeken was op de vestimentaire opvallendheden keerde de vrouw haar vollemaansgezicht onder te zwart geverfde krullen in mijn richting. Ze trok de spleet van haar mond open en haar wijde omgeving kon meegenieten van "Zjulbèir da's hier iets mier veur ou hé !"
"Zjulbèir", een nietig ventje in typisch Vlaamse ambtenarenbruine broek, hemd en kousen, mekkerde even. Zijn gebogen schouders en deemoedige blik verrieden een onderdrukte stil hunkerende instemming. Het was duidelijk dat indien hij ja had durven zeggen, hij er nog weken op aangeroepen zou worden. Dus keek hij met glinsteroogjes eventjes achter haar rug opzij. Die tien seconden kijkplezier moesten volstaan om het volgende pannenkoekenterrasje te halen. Hopelijk heeft het hem genoeg opgewarmd, want het was koud in Sluis.
Ik vind het nog steeds interessant te achterhalen waarom bepaalde mensen hun mening een forum aangeboden krijgen. Mensen met een scherpe pen (bvb Koen Meulenaere) zijn een aanvulling alleen al door hun stijl. Mensen met een grote gaven hun observaties in mooie taal te gieten mogen daarom dat forum krijgen. Een Simon Carmiggelt, ja zelfs een Jos Geysen zijn hiervan prachtige voorbeelden. Ook mensen die een gevoelige snaar aan het trillen brengen, mogen van mij kranten volschrijven en de ether vullen. Peter Terrin zou daarom alleen al veel meer papier moeten aangeboden krijgen. Natuurlijk gun ik ook mensen die een verhaaltje vertellen dat met mijn mening overeenstemt een forum. Zo durf ik al iets toleranter zijn voor een Derk Jan Eppink.Zelfs een Herman Brusselmans gun ik zijn forum al was het maar voor de 1 à 2 stukjes wereldliteratuur dat er per jaar uit voortkomen.
Maar van vele ander vraag ik mij af waar het in hun opvoeding is fout gegaan dathun vaders of moeders er niet in geslaagd zijn hen naar een cursus bloemschikken, duivenmelken, pareltjes plakken of kantklossen te sturen. Wie in gods naam stimuleert al die pipo's om iets te doen dat ze eigenlijk niet goed kunnen. En wie katapulteert ze in het zichzelf beschermende wereldje van "gevestigde waarden". Hun schrijfsels, dichsels, ververijen, gekrijs of gejammer getuigen van geen enkele vorm van kunde of kunst. Hun stijl getuigt van een nog kleiner taal, muziek en of kleurgevoel dan mijzelf en hun saaiheid kan gerust wedijveren op wereldniveau. En toch blijven bepaalde media zulke mensen dag na dag, week na week jaar in jaar uit een spreekbuis aanbieden om hun gedachtjeste spuien. Aardeoverstijgende proporties neemt dat aan met schrijvelaarkes als een U. Eco maar hier in Vlaanderen mag een BB zeker als dergelijk voorbeeld naar voor geschoven worden.
Wanneer krijgen wij in Vlaanderen (en Nederland) eindelijk eens een "ons kent ons" doorbrekende criticus met relevantie en authoriteit ? Maar zolang het eigen kringetje prijzenuitreikingen en loffeesten blijft organiseren, elk jaar voor een ander lid van de club, zullen wij opgezadeld blijven zitten met would be schrijvers, zangers, dichters, schilders, dansers, filmers,.....wiens enige verdienste is dat ze doorgaan en blijven doorgaan. Dit zou niet ergerlijk zijn mochten dergelijke door de inn-crowd in stand gehouden misfits niet alle kansen van anderen ontnemen, die zich kritisch opstellen naar dat met ivoorpapier beplakt molshoopje.
Patrick Janssens burgemeester van Antwerpen zal nooit zover gedacht hebben. Niet vergeten maar waarschijnlijk uit onkunde. Neutraliteit betekent neutraliteit, zoals in Turkije reeds wordt toegepast. Geen hoofddoeken maar dan ook geen kerstbomen, kerststallen en paaseieren zichtbaar voor de klanten van de openbare diensten. Vooral dat laatste valt blijkbaar vreselijk zwaar bij een aantal mensen. Vooral bij diegene die hard aan het applaudisseren waren bij het uitvaardigen van het hoofddoekenverbod.
Dat was volgens de bange blanke mensen in de appartheidsvillawijken nog eens een doortastende maatregel zie. Die neutraliteit van de overheid en de overheidsdiensten moest ten allen tijden gewaarborgd worden. Le Simple d Anvers had eindelijk haar op zijn tanden gekregen. Vooral de aanhanger van het VolksBedrog voegde daar emotionele overdrijvingen aan toe in de zin dat limieten bereikt waren en dat enkele vierkante centimeter hoofddoek een symbool waren voor de bedreiging van de oer-Europese waarden van vrijheid, blijheid en democratie.
Cohortes bange blanke rednecks wouden naar Brussel optrekken o.a. omdat de Islam een bedreiging vormde voor de heilig verklaarde scheiding van religie en staat. En dan blijkt dat het vooral die bange bekrompen rechtse rednecks zijn die problemen hebben met de grondwettelijke neutraliteit in België. Volgens hen moet ene godsdienst met name de Islam alle symbolen in openbare diensten afzweren, maar andere godsdiensten zoals het christendom moeten onbelemmerd hun symbolen zoals kerstboom, kerststal en paasei kunnen etableren. Typische extreem rechtse zelfbedieningsdemocratie a la tête du client.
Erger nog bepaalde van die zelfde rednecks die in Brussel wouden betogen omdat oer-Europese waarden in het gedrang zouden komen, diezelfde bekrompen geesten draaiden hun hand niet om om de verbinding tussen de symbolen en het religieuze christelijke fundament van Europa te verloochenen. Kertbomen en kerststallen net zoals paaseieren zouden volgens die grote verlichte geesten niets met de christelijke religie te maken hebben. De opmerking van een moslima en enkele vierkante centimeter hoofddoek hebben nogmaals duidelijk gemaakt waar de objectieve kern voor een realistische toekomstangst is gelegen. En dat is duidelijk niet onder een hoofddoek.
Wij zullen dus moeten overgaan tot een soort van thuisbankieren maar dan voor overheidsdiensten. Er kan dan lekker betaald worden voor de gegarandeerde neutraliteit van dat 'thuisloket'. Diegenen die daarvoor niet willen betalen, moeten de multiculturaliteit van onze samenleving dan maar eventjes pikken en slikken door aan te schuiven voor de enkele reële loketten die nog overblijven. Daarachter zullen echte mensen uit de echte maatschappij staan die nu eenmaal meer en meer verscheiden zal worden. Fossielen die dit niet kunnen uitstaan kopen dan maar een computer en cocoonen maar lekker in hun exclusief blanke ivoren torens en andere overdreven dure loften in plaats van burgemeestertje te gaan spelen in een halve wereldstad en daar de multiculturaliteit van onze samenleven te verbieden.
Mensen die van ervaring hun beroep hebben gemaakt ? Een kleurloos bestaan hebben ze geleid, omdat ze afgestompt, half in slaap waren; ze zijn hals over kop getrouwd, uit ongeduld, en ze hebben in het wilde weg kinderen gemaakt. Hun contacten met anderen mensen speelden zich af in cafés, op bruiloften en bij begrafenissen. Af en toe, meegesleurd door een draaikolk, zijn ze even in verzet gekomen, zonder te begrijpen wat er aan de hand was. Alles wat er om ze heen gebeurde begon en eindigde buiten hun gezichtskring; langgerekte schimmige vormen, gebeurtenissen die van ver weg kwamen, schoten rakelings langs ze heen en als ze wilden kijken, was alles al weer voorbij.
En dan als ze tegen de veertig lopen, beginnen ze hun vastgeroeste ideetjes en een handjevol spreekwoorden ervaring te noemen en gaan ze zich als automaten gedragen : twee dubbeltjes in de linkergleuf en anecdotes, verpakt in zilverpapier, rollen te voorschijn; twee dubbeltjes in de rechtergleuf en je krijgt waardevolle adviezen die aan je tanden blijven plakken als kleffe caramels .
Maar je hebt ook amateurs. Dat zijn de secretarissen, de kantoorbediendes, de winkeliers, degenen die in cafés, op bruiloften en op begrafenissen naar de verhalen van andere mensen luisteren: als ze tegen de veertig lopen hebben ze het gevoel dat ze vol ervaring zitten die ze niet kunnen spuien. Gelukkig hebben ze kinderen in de wereld geschopt die worden gedwongen hun ervaringen in zich op te nemen. Ze willen ons wijs maken dat hun verleden niet in rook is opgegaan en dat hun herinneringen aan kracht hebben gewonnen en zich vloeiend in Wijsheid hebben omgezet.
