De ruimtevaart is 50 jaar geleden in de openbaarheid getreden. Dit is het moment dat de hardnekkige geruchten terug de ronde doen dat de VS nooit een mens op de maan heeft gezet. Het begon allemaal met de Sputnik 1 de eerste kunstmaan rond de aarde. Een Russische nog wel. En dat kon tellen. De VS wisten niet waar ze geslagen werden en zagen alle hoeken van de psychologische boksring.
De nieuwe president, den John, ging de zaak eens forceren. De oude president had wel een amechtige poging ondernomen om de Russen te kakken te zetten, maar verder dan een eervolle tweede plaats in de space-race waren de Janks niet gekomen. Tot den John het op zijn heupen kreeg en zei dat ze die Russen binnen de tien jaar weldegelijk eens een poepie gingen laten ruiken. Het leek wel fata morgana... maak van de VS een echt space-dorp. Als een vroeggeboorte van Geena Lisa dweilde den John het land af op zoek naar vrijwilligers om de vijf sterren binnen te halen.
Eerst liep hij een ventje tegen het lijf met een raar accent. Zoals de echte Geenavroeg hij eerst de naam. Werner zei het ventje. Von Braun, meneer ? Wel Werner bent U bereid mee te werken aan het behalen van een ster ? Ja meneer. Wel Werner voor de eerste ster moet U een raket bouwen die tot aan de maan kan vliegen.. Gaat da lukken Werner ? Neemt U de uitdaging aan ? Ja zeker, meneer. Met de hulp van de hobby-vriendjes van het Marshall space flight centre komt dat binnen de tien jaar voor elkaar.
Zo ging dat maar verder. De Grumman ging, voor de tweede ster, iets bouwen dat boven op de Werner zijn raket moest komen en dat op de maan zou moeten landen. De derde ster werd uitgereikt voor een lanceerbasis die de raket de lucht zou insturen. De vierde ster voor iemand die bovenaan de raket wou gaan zitten. Hier liep iets fout. Den John had een olijk drietal op café aangesproken met de bedoeling één van die joligaards in die taket te krijgen. Maar ze wilden alle drie, de Neil als leader van den band zag dat allemaal wel zitten. De vijfde ster zou verdiend worden als de ganse zooi terug veilig op de grond zou staan. Een of ander redelijk minder valide mevrouwtje werd gevraagd een hoop doeken aan elkaar te stikken om als parachutes te dienen.
Die maandag, ja Fata morgana werd toen op een maandag uitgezonden, keek ongeveer alles wat een TV had. Den John was er niet meer bij. Hij had een niet zo toevallige botsing met rondvliegend metaal niet overleefd. Maar voor het eerst sinds het luisterspel van Orson Welles kon het publiek het onderscheid niet maken tussen het entertainment spektakel en de realiteit. Een dergelijke realistische TV uitzending is de 40 jaar erna bijna niet meer vertoond. Het was wachten tot op 13 december 2006 de RTBF met de uitzending kwam over het uitroepen van de onafhankelijkheid van Vlaanderen.
Als er al mensen echt op de maan geweest zijn, moeten wij rekening houden met het feit dat de maan soms zichtbaar en soms onzichtbaar is Dus als wij gaan zoeken naar de grote natiën die echt de mogelijkheden hadden op de maan te wandelen moeten wij gaan zoeken naar richtingsaanwijzers. Zoiets als Stonehenge, Tenochtitlan, Gizeh, .....Carnac, Orkney islands.....
Hiernaast is een gedegen kennis van de relevante overlevering nodig. Een bepaalde bron hiervoor zijn de gezongen getuigenissen zoals het heldenepos "dark side of the moon" en het fantastisch getuigende "Walking on the moon". In deze studie ben ik op onbekende parels van de overlevering gebotst zoals "Moon is up" en "Child of the moon". Het is oppassen natuurlijk dat men niet in de gegraven kuilen en de gespannen wolfijzers trapt. Dingen als "Moon Song" kunnen tot het verkeerde besluit leiden.
Ook geschreven bronnen kunnen gebruikt worden. Hier dient dan wel gewezen op dat men zich moet beperken tot de wetenschappelijke overlevering en geen tijd verliezen aan samenzweringsliteratuur zoals Kuifje op de maan. Werken als "'De la terre à la lune' " (Verne et al 1865) en "Autour de la lune" van dezelfde auteurs uit 1869 zijn klassiekers op dit gebied.. Ook hier is voorzichtigheid geboden. E.A. Poe et all hebben met hun A Moon Poem zand in de ogen van onkritische onderzoekers willen strooien.
Dus vanuit deze zeer diepgaande studie vol bewijzen kan ik alleen maar besluiten dat Groot Brittanië en heel waarschijnlijk ook Frankrijk mogendheden zijn die een effectieve maanreis hebben ondernomen. Zoals altijd het zijn die die er minst over praten die er meest aan eten...! Maar de Amerikanen ? Nee die nooit ! Een raar volkje is dat daar. Straks gaan ze daar nog beweren ook dat de aarde rond is. Godbetert, inderdaad rond !
Bepaalde, het moet gezegd, progressieve kringen willen ons als consument meer bewust laten leven en kopen. Is dit of dat gemaakt in ethisch aanvaardbare omstandigheden ? Geen kinderarbeid, geen steun aan mensenrechtenschendende regimes, geen maffia, geen grote multinationals die uitbuiten, geen sproeistoffen, geen milieu-inbreuken, geen overbevissing, geen dierenleed, geen dierentesten, geen genetisch gemodificeerde organismen, geen illegale afvaldumping,.......geen kernenergie, geen intensieve landbouw, geen...blijft mij als consument nog slechts één vraag : Wie gaat mijn maandelijks budget bijpassen om al dat mondiaal sociaal engagement te betalen ?
Waarom zou ik niet gaan tanken in Total pompstations ? Omdat de Vlaamse zelfstandige pompuitbaters dan failliet gaan en daardoor de Birmezen een stap op weg naar verdere democratie kunnen zetten ? Of is het pijn doen van die zelfstandige, niet betrokken, uitbaters een noodzaak opdat Geldenaakse dorpsgeniën de prille Birmaanse democratie zouden kunnen verrijken met minimi's ? Ik ga alvast een concert of een stille optocht organiseren om de Birmaanse Junta tot verdraagzaamheid aan te manen.... man man man... niet meer gaan tanken bij Total.
Dit weekend kregen we een kijk op hoe de spiraal van wansmaak en non talent wordt in stand gehouden. Eurosong voor kids. Het begon nochtans veelbelovend. Een mooi snoetje kwam een mooi "airken" brengen. Maar dan zakten we door de bodem van het welvoegelijke. Een pleiade opgepept arrogante ettertjes kwamen onze huiskamer opeisen. Piepen, krijsen, janken en bleiten bleken plots allemaal synoniem voor zingen. Kronkelen en schokken werd geduid met de term choreografie. In plaats van in te grijpen zaten vader en moeder in de meeste gevallen nog harder te blinken dan hun kroost. Ze zijn toch op TV geweest.
Het ergste van alles is dat een "vakjury" met dit circus meespeelt. De woorden vak en jury zijn in deze dan ook schromelijk overdreven. Het klassieke onderonsje van bekenden hebben een kind geadopteerd en trachten dit nu zo snel mogelijk in de "ons kent ons groep" te katapulteren. Kinderen zijn minder kritisch en spelen het spelletje mee. Van de ouders hoeft ook niets verwacht te worden. Ze staan woordeloos van zelftrots weg te smelten. Want zij hebben met hun superkind de hoofdschotel afgevogeld en ze geloven dat nog graag ook. Hierdoor wordt de aanduiding "vak" van de samenstelling wel heel hol.
Ook het tweede lid van de samenstelling vak"jury" klopt niet helemaal. Zeker niet als we een beoordeling verwachten. Maar blijkbaar mag er zeker niet geschoffeerd worden en is beoordeling synoniem geworden voor kritiekloos bewieroken. Ik vond het erg om zien. Er worden bij die kinderen verwachtingen gewekt die de realiteit nooit zal inlossen. Door hen te ontzien, ja zelfs aan te moedigen kan de frustratie achteraf alleen maar groter worden. Ik vraag mij af waar men zulke would-be maar niet kunnende non-talenten het meest mee vooruit helpt. Met hen de waarheid te zeggen. Of met hen verder aan te moedigen in een richting waar ze niet goed in zijn ? Naast een hoop persoonlijke frustratie zadelen ze Vlaanderen op met een hoop ondingen die niet meer weggaan. Erger nog als ze lang genoeg volhouden met door te gaan zullen ze nog prijzen gaan krijgen ook.
Wat goed was mag ook vermeld. Twee perfect in de rij passende jongetjes kwamen mij nog hoogst onverwachte doch zeer aangenaam verrassen met een fantastisch origineel stukje muziek dat een perfecte fusie is tussen de Vlaamse accordeontraditie en de huidige Vlaamse dancehype. Werkelijk hoopgevend.
Willem heeft een probleem naar aanleiding van de Weekend Knack van deze week. Als een goede ongelovige snort Willem eerst de inhoudsopgave af op zoek naar de wekelijkse horoscoop. En laat in de inhoudsopgave deze week ook nog iets anders staan dat mijn aandacht trekt. De restaurants waar de Weekend Knack lezer graag gaan eten. Als fervent lezer van de horoscoop, de autorubriek en drie maal per jaar de wijnrubriek van Dhr Van Hove snelde ik dus onmiddellijk naar de aangewezen pagina.
Wat ik daar las verstomde mij en hielp de rest van mijn dag om zeep. Als dat de restaurants zijn waar de Weekend Knack lezers graag gaan eten, dan wens ik geen Weekend Knack lezer meer te zijn. Trendy etablisementen waar meer aandacht naar het interieur dan naar het eten gaat. Waar "Tu m' as vue" belangrijker is dan het eten. Bovendien georganiseerde financiële klantenstroperijen die ik met mijn beperkt budget en 2 volwassen etende kinderen links laat liggen wegens kompleet onbetaalbaar.
En daar zou de Weekend Knack lezer graag gaan eten ? Wel ik heb een dilema. Ofwel zeg ik een aantal jaar mijn abonnement op Knack op en kan ik mij daardoor ook eens in die veel te dure eetfabrieken gaan laven. Maar dan ben ik geen Knack lezer meer, laat staan Weekend Knack lezer en dan zou ik daar misschien niet graag meer gaan eten. Ofwel klasseer ik dat waar het thuis hoort. Tussen de wetenswaardigheden net na het feit dat wij Belgen allemaal zo gelukkig zijn en net voor het feit dat wij Vlamingen de hoogste consumptie aan antidepressieva hebben. Ook resultaten van massaal gerespondeerde enquêtes.
Alweer een studie, de zoveelste dit jaar die zegt dat wij gelukkig zijn. Moeten zijn, want U wil toch niet tot die kleine minderheid klagers en zager behoren ? Er is echter een opvallende conclusie uit die studie te trekken
Observatie 1: Koppels zonder kinderen zijn het gelukkigst Observatie 2 Eénouder gezinnen zijn het minst gelukkig
Op dezelfde dag dat Benny Vansteelant overlijdt aan de gevolgen van met de fiets aangereden te zijn door een auto, op dezelfde dag dat een 14 jarige in Roeselare van zijn fiets wordt gemaaid door een wagen kopt men dat de Belg te weinig de fiets neemt om te gaan werken. Mag ik vragen waar wij Belgen dit cynisme verdient hebben ? Of is het gewoon voorbereiding voor de volgende extra taksen, hogere accijnzen of supplementaire belastingen op de brandstofprijzen ?
Als geplant stond ze daar wijdbeens. Een boom van een vrouw. Vooral breed. Het eerste wat er opviel waren de kleuren van helrode rok en de gele bloes. Verder valt er over die rok en die bloes niets te zeggen. Een rok een C&A vol in een dozijn. Zonder franjes, een dicht geplooide grote lap rood textiel tot net onder de knie. Net zo voor de bloes. Buiten het feit dat ze knalgeel was, was er niets over te vertellen tenzij ze een grote boezem goed camoufleerde. Dergelijke bloezen vindt men in alle massaconfectiewinkels van Vlaanderen waar kleurenblinde designers de soldencollectie bepalen. Kleurenblindheid lijkt trouwens een ernstig woekerende epidemie onder modedesigners in Vlaanderen de laatste jaren.
Onder de rok staken twee melkroze berkenstammen uit. Vooral de vormloosheid ervan viel op. Even dik op het moment ze de rok verlieten als op de plaats waar ze de massief zwarte lage schoenen binnen drongen. De schoenen deden een beetje aan de Mickey en Mini Mouse denken uit mijn kindertijd. Ook die hadden van dergelijke massief zwarte schoenen niet om te vallen.
Zo stond ze daar ook midden in Sluis. Vlaanderen zendt zijn kinderen uit. Tot net voor een erotische cinema. Net toen ik uitgekeken was op de vestimentaire opvallendheden keerde de vrouw haar vollemaansgezicht onder te zwart geverfde krullen in mijn richting. Ze trok de spleet van haar mond open en haar wijde omgeving kon meegenieten van "Zjulbèir da's hier iets mier veur ou hé !"
"Zjulbèir", een nietig ventje in typisch Vlaamse ambtenarenbruine broek, hemd en kousen, mekkerde even. Zijn gebogen schouders en deemoedige blik verrieden een onderdrukte stil hunkerende instemming. Het was duidelijk dat indien hij ja had durven zeggen, hij er nog weken op aangeroepen zou worden. Dus keek hij met glinsteroogjes eventjes achter haar rug opzij. Die tien seconden kijkplezier moesten volstaan om het volgende pannenkoekenterrasje te halen. Hopelijk heeft het hem genoeg opgewarmd, want het was koud in Sluis.
Ik vind het nog steeds interessant te achterhalen waarom bepaalde mensen hun mening een forum aangeboden krijgen. Mensen met een scherpe pen (bvb Koen Meulenaere) zijn een aanvulling alleen al door hun stijl. Mensen met een grote gaven hun observaties in mooie taal te gieten mogen daarom dat forum krijgen. Een Simon Carmiggelt, ja zelfs een Jos Geysen zijn hiervan prachtige voorbeelden. Ook mensen die een gevoelige snaar aan het trillen brengen, mogen van mij kranten volschrijven en de ether vullen. Peter Terrin zou daarom alleen al veel meer papier moeten aangeboden krijgen. Natuurlijk gun ik ook mensen die een verhaaltje vertellen dat met mijn mening overeenstemt een forum. Zo durf ik al iets toleranter zijn voor een Derk Jan Eppink.Zelfs een Herman Brusselmans gun ik zijn forum al was het maar voor de 1 à 2 stukjes wereldliteratuur dat er per jaar uit voortkomen.
Maar van vele ander vraag ik mij af waar het in hun opvoeding is fout gegaan dathun vaders of moeders er niet in geslaagd zijn hen naar een cursus bloemschikken, duivenmelken, pareltjes plakken of kantklossen te sturen. Wie in gods naam stimuleert al die pipo's om iets te doen dat ze eigenlijk niet goed kunnen. En wie katapulteert ze in het zichzelf beschermende wereldje van "gevestigde waarden". Hun schrijfsels, dichsels, ververijen, gekrijs of gejammer getuigen van geen enkele vorm van kunde of kunst. Hun stijl getuigt van een nog kleiner taal, muziek en of kleurgevoel dan mijzelf en hun saaiheid kan gerust wedijveren op wereldniveau. En toch blijven bepaalde media zulke mensen dag na dag, week na week jaar in jaar uit een spreekbuis aanbieden om hun gedachtjeste spuien. Aardeoverstijgende proporties neemt dat aan met schrijvelaarkes als een U. Eco maar hier in Vlaanderen mag een BB zeker als dergelijk voorbeeld naar voor geschoven worden.
Wanneer krijgen wij in Vlaanderen (en Nederland) eindelijk eens een "ons kent ons" doorbrekende criticus met relevantie en authoriteit ? Maar zolang het eigen kringetje prijzenuitreikingen en loffeesten blijft organiseren, elk jaar voor een ander lid van de club, zullen wij opgezadeld blijven zitten met would be schrijvers, zangers, dichters, schilders, dansers, filmers,.....wiens enige verdienste is dat ze doorgaan en blijven doorgaan. Dit zou niet ergerlijk zijn mochten dergelijke door de inn-crowd in stand gehouden misfits niet alle kansen van anderen ontnemen, die zich kritisch opstellen naar dat met ivoorpapier beplakt molshoopje.
Patrick Janssens burgemeester van Antwerpen zal nooit zover gedacht hebben. Niet vergeten maar waarschijnlijk uit onkunde. Neutraliteit betekent neutraliteit, zoals in Turkije reeds wordt toegepast. Geen hoofddoeken maar dan ook geen kerstbomen, kerststallen en paaseieren zichtbaar voor de klanten van de openbare diensten. Vooral dat laatste valt blijkbaar vreselijk zwaar bij een aantal mensen. Vooral bij diegene die hard aan het applaudisseren waren bij het uitvaardigen van het hoofddoekenverbod.
Dat was volgens de bange blanke mensen in de appartheidsvillawijken nog eens een doortastende maatregel zie. Die neutraliteit van de overheid en de overheidsdiensten moest ten allen tijden gewaarborgd worden. Le Simple d Anvers had eindelijk haar op zijn tanden gekregen. Vooral de aanhanger van het VolksBedrog voegde daar emotionele overdrijvingen aan toe in de zin dat limieten bereikt waren en dat enkele vierkante centimeter hoofddoek een symbool waren voor de bedreiging van de oer-Europese waarden van vrijheid, blijheid en democratie.
Cohortes bange blanke rednecks wouden naar Brussel optrekken o.a. omdat de Islam een bedreiging vormde voor de heilig verklaarde scheiding van religie en staat. En dan blijkt dat het vooral die bange bekrompen rechtse rednecks zijn die problemen hebben met de grondwettelijke neutraliteit in België. Volgens hen moet ene godsdienst met name de Islam alle symbolen in openbare diensten afzweren, maar andere godsdiensten zoals het christendom moeten onbelemmerd hun symbolen zoals kerstboom, kerststal en paasei kunnen etableren. Typische extreem rechtse zelfbedieningsdemocratie a la tête du client.
Erger nog bepaalde van die zelfde rednecks die in Brussel wouden betogen omdat oer-Europese waarden in het gedrang zouden komen, diezelfde bekrompen geesten draaiden hun hand niet om om de verbinding tussen de symbolen en het religieuze christelijke fundament van Europa te verloochenen. Kertbomen en kerststallen net zoals paaseieren zouden volgens die grote verlichte geesten niets met de christelijke religie te maken hebben. De opmerking van een moslima en enkele vierkante centimeter hoofddoek hebben nogmaals duidelijk gemaakt waar de objectieve kern voor een realistische toekomstangst is gelegen. En dat is duidelijk niet onder een hoofddoek.
Wij zullen dus moeten overgaan tot een soort van thuisbankieren maar dan voor overheidsdiensten. Er kan dan lekker betaald worden voor de gegarandeerde neutraliteit van dat 'thuisloket'. Diegenen die daarvoor niet willen betalen, moeten de multiculturaliteit van onze samenleving dan maar eventjes pikken en slikken door aan te schuiven voor de enkele reële loketten die nog overblijven. Daarachter zullen echte mensen uit de echte maatschappij staan die nu eenmaal meer en meer verscheiden zal worden. Fossielen die dit niet kunnen uitstaan kopen dan maar een computer en cocoonen maar lekker in hun exclusief blanke ivoren torens en andere overdreven dure loften in plaats van burgemeestertje te gaan spelen in een halve wereldstad en daar de multiculturaliteit van onze samenleven te verbieden.
Mensen die van ervaring hun beroep hebben gemaakt ? Een kleurloos bestaan hebben ze geleid, omdat ze afgestompt, half in slaap waren; ze zijn hals over kop getrouwd, uit ongeduld, en ze hebben in het wilde weg kinderen gemaakt. Hun contacten met anderen mensen speelden zich af in cafés, op bruiloften en bij begrafenissen. Af en toe, meegesleurd door een draaikolk, zijn ze even in verzet gekomen, zonder te begrijpen wat er aan de hand was. Alles wat er om ze heen gebeurde begon en eindigde buiten hun gezichtskring; langgerekte schimmige vormen, gebeurtenissen die van ver weg kwamen, schoten rakelings langs ze heen en als ze wilden kijken, was alles al weer voorbij.
En dan als ze tegen de veertig lopen, beginnen ze hun vastgeroeste ideetjes en een handjevol spreekwoorden ervaring te noemen en gaan ze zich als automaten gedragen : twee dubbeltjes in de linkergleuf en anecdotes, verpakt in zilverpapier, rollen te voorschijn; twee dubbeltjes in de rechtergleuf en je krijgt waardevolle adviezen die aan je tanden blijven plakken als kleffe caramels .
Maar je hebt ook amateurs. Dat zijn de secretarissen, de kantoorbediendes, de winkeliers, degenen die in cafés, op bruiloften en op begrafenissen naar de verhalen van andere mensen luisteren: als ze tegen de veertig lopen hebben ze het gevoel dat ze vol ervaring zitten die ze niet kunnen spuien. Gelukkig hebben ze kinderen in de wereld geschopt die worden gedwongen hun ervaringen in zich op te nemen. Ze willen ons wijs maken dat hun verleden niet in rook is opgegaan en dat hun herinneringen aan kracht hebben gewonnen en zich vloeiend in Wijsheid hebben omgezet.
Prins Laurent is zich van geen kwaad bewust. En ik geloof dat. Ik kan mij dat zo voorstellen. De prins, jong en pas alleen gaan wonen na een moeilijke en lange pubertijd ijsbeert door zijn vrijgezellenvillatje. Zoals dat gaat in dergelijke situaties heeft tante Fabi een oude zetel geschonken, Pa en Ma wat potten en pannen, de zus een onnozele kader voor aan de muur en de broer nietsen niemendal. De prinselijke voetstappen weergalmden droefgeestig door de lege kamers. Het portatief radiootje deed het niet meer, de TV was na de zoveelste klap definitief uitgevallen ach miserie, miserie kon hij nu maar lezen. Het verdriet van België is op zijn lijf geschreven.
Tot plots bing bong de bel. De prins doet een beetje depri de deur open en hoort : Suprise wij zijn van Extreme Makeover Home Edition. De prins weet niet wat hij hoort. Hij slaat zijn handen voor zijn mond, spingt enkele keren op en slaakt enkele hoge gilletjes van blijdschap. Nog stom verbaasd, kreungillend en wild met het hoofd schudden wordt de prins weggestuurd. Een verwenperiode met een laat je maar eens flink gaan arrangement van de Belgische staat met daar bovenop een tien jaar durend pretpakket voor zijn kint.
Ondertussen wordt die miserie van een Clementine stevig onder handen genomen. Een muur weg hier, een extra wand daar, een nieuwe badkamer, een nieuwe keuken met een spatwand beplakt door Fabre met Rolexjes , een bed in de vorm van een Ferrari, in de living een design zetel in de vorm van een hondenmand, alles zoals op TV.
Toen kwam de prins terug, geblinddoekt. Zijn vriendin had dat ook graag ze vond dat een goe graptsjen. De spanning steeg. Hij werd binnen geleid. Zijn hart deed boum boum. De blinddoek werd afgedaan. "Oooooooh myyyyy gooooood" "Oooh myy good", "Oh my god" De prins geloofde niet wat hij zag. Clementine was een gezellig, aangekleed en goed uitgerust liefdesnestje geworden. Het adjectief royaal was hier van toepassing. Een geschek. Een royaal geschenk. Een koninklijke schenking. De prins sprong en drilde van blijdschap. Hij liep van slaapkamer naar living, van de garage (nu een hippe pool-room) naar het tuinhuis (omgetoverd tot privé cinema), van de keuken naar de hondenmand. Dit was de gelukkigste dag van zijn leven.
En ik kan mij perfect voorstellen dat de prins, door het dolle heen van blijdschap, niet aan de crew heeft gevraagd van waar dit alles kwam. Ik heb dat nog geen enkele begunstigde van Extreme Makeover Home edition horen vragen. Geen enkele van de families vraagt naar oorsprong van het geld voor deze verbouwingen en inrichting. Het zou trouwens zeer onbeleefd overkomen. Bovendien wat zou de prins wijzer worden moest hij geweten hebben dat het begonnen was als graptsjen van zijn papa en zijn vriendinnetje.
De kogel is alweer eens door de kerk. Jean Marie speelt solo slim. Solo alvast, slim dat moet nog blijken. Het zou trouwens één van zijn eerste keren zijn dat hij slim zou spelen. Alweer een diep rechts liberaal die egotripperij verkiest boven een leefbaar rechts samenwerkingsproject. Na Beijsen, Coveliers, een kwiet uit Brussel, De Maght, . alweer een poging om een inkomen te bekomen uit politiek profitariaat. Heeft dit project dan geen slaagkans Willem ? Ach wie kan het zeggen. Ik heb ook geen glazen bol. Maar wie hoopt dat de Oostendse driftkikker stemmen van het VB zou kunnen afsnoepen, maakt een denkfout vrees ik. De mensen die reeds zo onverstandig waren om op het VB te stemmen hebben reeds langer gemerkt dat de apocalyptische voorspellingen niet uitkomen. Ze blijven ademen en bewegen zoals daarvoor. Dus veel reden om te veranderen van fetisjpartij hebben die mensen niet. En al zeker niet door de woorden van JMD tot hier toe. Welke Vlaams Belang stemmer zal nu plots van politieke voorkeur veranderen doordat er iemand beweerd de maximumsnelheid op de autostrades af te schaffen ? Of welke Blokker zal enthousiast de stal verlaten omdat er iemand dubbeldekautostrades beloofd ? Of overlopen voor de grote kennis van Koning Boumibol ?
Onverstandig rechts blijft waar het is en verstandig rechts zal toch niet door JMD overtuigd worden. Want elkeen met een geheugen, toch een voorwaarde om tot het verstandige deel, zelfs dat van rechts te worden gerekend zal zich herinneren dat JMD ongeveer overal met slaande deuren en dikken ambras is buiten gesmeten. Of er veel rechtse volks mensen gecharmeerd waren door de loze, ongefundeerde uitvallen naar onze Monagaskse superwielrenner durf ik ook al niet hopen. Ik wil maar zeggen dat er tot hier toe zeer weinig overtuigende woorden, en al helemaal geen daden van JMD zijn die een verstandig mens kan overtuigen, zelfs geen rechts mens. Door leugens een journalisten in een gevangenis smokkelen tot bij supercrimineel nummer één zal zeker geen vertrouwingswekkende indruk nagelaten hebben bij het overgrote deel van de bevolking.
Dat Jean Marie veel durft te zeggen is onbetwistbaar. Gefundeerd of niet hij durft het te zeggen. Zo erg zelfs dat zijn grote bek eerder op het aandachtsplasje van een hopeloos miskweekte puppy gaat lijken of een volwassen analoog is voor het wangedrag van een aandachtsziek kind. Wij hebben reeds meer dan 20 jaar een steeds groeiende partij die zegt wat U denkt. Dus ook daar heeft hij niet het warm water uitgevonden, laat staan een politiek monopolie.
Zoals ik al stelde ik heb geen glazen bol. Als een Van Rossem er ooit in slaagde electoraal succes te oogsten is niets meer uitgesloten. Alleen had Van Rossem het voordeel van de humor en het koldereske waardoor er vooral bij een alternatief, jong publiek gehoor werd gevonden. Maar buiten zijn optreden heeft JMD te weinig dit koldereske. Als ik het goed begrijp neemt hij zijn eigen one-liners (als iedereen een kapsel had als Fabiola zou ik de hoofddoek verplichten) voor een serieuze politieke visie.
Na een zeker mister Boone nu ene madam Henin. Gaat men nu echt elke Monagaskse uiteenvallende relatie in de Vlaamse kwaliteitskranten als een hoofdartikel brengen ? Vanwaar toch die fascinatie met Monaco en de interesse voor Monagasken ?
Met verbazing heb ik de bijdrage van ene Mr Joël De Ceulaer gelezen in de eerste Knack van 2007 waarin hij vraagt om met "U" te worden aangesproken op de radio en televisie. Zijn pleidooi voor terug te keren naar de beleefdheidswaarden en -normen van lang geleden.
Is dat diezelfde heer De Ceulaer die ergens in september 2002 de diepste diepten van onbeschoftheid opzocht in een "discussie" van "de zevende dag" ?
Of geldt het pleidooi alleen voor politiek gelijkgestemden van dhr De Ceulaer en mogen mensen met afwijkende, niet met de eigen overtuiging strokende politieke opvattingen worden behandeld zonder deze beleefdheid in acht te nemen.
Willem houdt van een broodje spannend. Een onverwachte wending, een bloedstollend duel, een onvoorspelbare winnaar zijn allemaal ingrediënten die Willem weet te smaken en die voor een deel voor ontspanning konden zorgen.
Verleden tijd Willem ? Ja toch wel. Na de verkleutering van de TV zijn daar toch alle originele programma's of intelligent bloedstollende films verdwenen of onkijkbaar gemaakt door idiote reclame. Ook de andere passie van Willem is ontdaan van alle spankracht. Namelijk het wielrennen. Na de eindeloze zomerherhaling van FC De Kampioen in de Tour de Zwans is nu ook het winterseizoen naar de knoppen geholpen. We mogen natuurlijk niets insinueren of we krijgen een proces aan ons been maar Willem stelt zich toch behoorlijk wat vragen de laatste jaren.
Hoe is het bijvoorbeeld mogelijk dat onze nationale pers, vooral die die via de ether verspreid wordt, zich blijft uitputten in een saaie reeks superlatieve bewierookingen zonder luidop enkele vragen te durven stellen ? Is het normaal dat een sportende werknemer jaren na elkaar zijn soort en trainingsgenoten met kop en schouders blijft overheersen ? Trainen die andere pummels dan niet ? Hebben die loosers dan zo weinig eergvoel dat ze geen enkele poging durven ondernemen om ook eens te tonen dat ze iets kunnen ? Bestaan er echt supertalenten na Ben Johnson, Eddy Merkx, Johan Museeuw, Floyd Landis, Marion Jones, Linford Christie, Richard Virenque, Marco Pantani,.....
Ook het publiek verleent zijn steun aan de hypocrisie van de sport. Dag na dag, week na week, jaar na jaar staat er een grote groep meeheulers te applaudisseren, met vlaggen te zwaaien en hun kop in de grond te steken. Hopen deze mensen echt dat hun supporterschap voor een natuurtalent datzelfde natuurtalent op hen af zou stralen ? Hopen deze mensen echt dat hun aanmoedigingen een soort van uitwisseling van talenten zal bewerkstelligen zonder dat ze pillen of spuiten nuttigen ? Of is het gewoon de domme kuddegeest die meespeelt. Iets uit de kindertijd dat nooit is weg gegaan bij die groep. Dat iets dat kinderen gelukkig maakt als ze voor de 135ste keet dezelfde zinnen horen in dezelfde disneyfilm. Ze vinden houvast in de zekerheid dat hun grote (tekenfilm)helden net dat gaan doen dat ze verwachten. De zalige zekerheid van de zekerheden. In een seculiere op hol geslagen wereld zou ik het kunnen begrijpen dat mensen naar een eenvoudige vorm van zekerheid snakken. We zullen maar elke winterweek naar de koers gaan dan zijn we ten miste daar zeker van ons groot gelijk ?
Maar pers en publiek zijn hypocriet. De "zaak" Landis heeft dat bewezen. De menselijke der menselijke wielrenners is van zijn menselijkheid beroofd nadat bekend is dat hij een bepaalde methode om zijn recuperatie te versnellen had gebruikt. Had de lieve man net dezelfde stof aangesproken die werd aangemaakt door het lichaam in plaats van in een reactievat dan was er niets aan de hand geweest. Had hij zijn lichaam verkracht om dat lichaamseigen product te forceren, dan zouden de kinderachtige adoratieve superlatieven blijven doorgalmen zijn. Zelfs na elventien overwinningen in "onmenselijke omstandigheden". De termen buitenaards en bovenmenselijk zouden worden bovengehaald zonder de ironisch cynische bijklank die er eigenlijk bij hoort als het over mensenprestaties gaat. Zelfs in de sport.
Waarom zouden de uitoefenaars van menselijke beroepen met buitenaarse bovenmenselijke verwachtingspatronen zich niet mogen laten begeleiden met "state of the art" mogelijkheden van de medische wetenschap. Waarom mag sporter X zijn hemoglobine gehalte tot net onder de 50 brengen via methode A maar mag hij of zij niet net hetzelfde doen via methode B ? Waarom putten pers en publiek zich uit in een waterval bijvoegelijke naamwoorden die bovenmenselijkheid moeten uitdrukken als atleet A wint. Maar waarom worden deze teruggetrokken en bespeten als pad B bewandeld is. Waarom blijven deze buitenaardse beschrijvingen week na week herhaald als de atleet dopingweg B bewandelt ?
René cheese... want ik ben die bewierrookte voorspelbaarheid beu.
Kunt U ook genieten van winkelen in de eindejaarssfeer ? Willem niet echt. Overal massa mensen, precies gnoes op zoek naar nieuwe groene weiden. Wriemelend wringen om toch maar niet op elkaars voeten te trappen. Toch verbazend zo veel volk na de pers-hype dat iedereen op reis is vertrokken in nooit geziene hoeveelheden ?
Maar Willem kan wel genieten van het kijken naar deze massa's. Zittend op een bankje, eventjes uit de dolle stroom ontsnappend op zoek naar de iets meer gelukkige gezichten die men toch zou vermoeden in deze eindejaarsperiode. Maar dat valt hoe langer hoe meer tegen. De mensen lopen met gezichten die zorgen, problemen verraden. De koopjesangst. Wie voor wat of omgekeerd en amaai zo veel. Dan vooral euros. Want zij mogen toch niet achterblijven bij de door de media veelvuldig genoemde hoge gemiddelde uitgaven voor eindejaar. Zij moeten toch helpen om het zoveelste dagrecord op rij te breken inzake electronische verrichtingen. Maar vooral zij moeten na deze dolle toch nog leven en eten.
Het valt Willem dan ook al enkele jaren op dat de waarnemingen in shopping malls niet echt overeenkomen met de zegebulletins van de hoge uitgaven voor cadootjes. Vooral de goedkopere winkels tonen een relatief langere rij aan de kassa. De duurdere luxewinkels lopen misschien wel vol, maar afrekenen kan verbazend vlot. De tijd heeft Willem op een punt gebracht dat neven en nichten hun weg trachten te zoeken in het leven. Enkelen kwamen daarbij terecht als verkoper en verkoopster. Van kleren en electronische schijnbehoeften. Vertellen die mij nu toevallig vandaag ook niet dat de verkoop eerder zeer flauwtjes is, ondanks de massa's die reeds voor het openingsuur van de winkels zich komen warmen in de airco-ed malls. Net als de uitbaatster van het reisburo eerder deze week, samen met Willem in éénzelfde restaurant niet begrijpend haar beklag deed over de dalende reservaties voor skivakanties. Zij had internet nog als zondebok.
Willem kan het niet bewijzen, maar vermoed dat de media de boodschap van de opgezweepte consumsie doelbewust verspreiden. Dit om toch maar de boel draaiende te houden. Of wel zijn de journalisten zo overbetaald wereldvreemd geworden, dat ze hun eigen inn-crowd verhalen voor algemeen geldend gaan geloven. Maar hoe dan ook Willem kan zich geen week skiverlof met vier meer veroorloven. Net als Willem zich niet kan veroorloven de aangehaalde bedragen aan cadootjes uit te geven. Nochtans blijft de boekhouder die Willems belastingsaangifte invult elk jaar beweren dat Willen een relatief hoog loon heeft. Of zijn het dan vooral de banken die er wel bij varen en deze schijwereld op voorhand financieren
Kent U dat ook ? Snel nog even iets naar De Post brengen ? Zo even snel binnen en buiten wippen en daartussen een aangetekende brief afgeven. Een jobje waar u zo ongeveer, afhankelijk van de afstand tot het postkantoor enkele minuten voor uittrekt. Zo ook deze week. Na enkele dagen verdiende sluiting van de post, de postbeambten kunnen toch niet elke dag niksen op katoor, moest Willem zo nodig. Eventjes voorbij het postgebouw gereden om 10 uur. Maar veel te veel volk. Net zo om 11u30. Waarom kwamen mijn stadsgenoten nu massaal naar dat postkantoor ? De kerstkaartjes en hun postzegels ?
Rond 12u30 bleken nog steeds onhebbelijk veel mensen in het kantoor aanwezig. Omdat een mens zijn dag niet echt kan verdoen met op een af draven is Willem maar gaan wachten. Eens in het postgebouw werd alles duidelijk. Op deze, toch voorziene, drukste moment van het jaar was er net geteld één loket open. Eén loket !!! Met een overzenuwachtige beambte achter de balie die bij elke aangroei van de rij het meer en meer op de heupen kreeg en dus trager en trager opschoot. Dus als 38 ste achteraan in de rij gaan staan.
Wat de mensen zoal doen in een dergelijke rij. Neuspeuteren, rondwiebelen, red-bull drinken, keuvelen en nare opmerkingen zuchten over het wachten. De vooroordelen over de efficiëntie van de post-service gingen vlot over de tong. En werden naarmate de namiddag zich verder op gang trok meer en meer bevestigd.
Na iets meer dan anderhalf uur was Willem tot helemaal vooraan in de rij doorgedrongen. Maar zoals Willem al eens meer voorheeft begon de miserie dan pas goed. Een koppel dat duidelijk zichtbaar van zijn bezoek aan het postkantoor de missie van die dag had gemaakt eiste het loket op. De man benen wijd uit elkaar, de armen gekruist zich klaar makend om het eens flink te gaan zeggen. De vrouw gebogen, schuldbewust over de ongepastheid van hun lange blokkage van het loket voerde ook effectief het woord. Net op dit moment moesten heel dringend de reeds jaren aanslepende financiële bekommernissen worden geregeld, met falende electronische paspoortlezers, en verloren gegane couponnetjes en documenten er op en er aan.
Maar toen kwam De Posts hoop in bange dagen. Een bierbuik dragende man met stoppelbaard kwam een tweede loket openen. Na één uur en vijvenveertig minuten wachten ! De postbeambte zofte naar de zetel en keek verveeld het kantoor in met een onvriendelijke bulldog blik. Met een in deze dagen van economische efficiëntie niet meer geziene sloomheid begon hij een aantal voorbereidingen om na 10 minuten het loket te openen. Mijn nog enige voorganger werd toegebromd als een ongewenst koppig brokje vuil. De lieve man haastte zich, maar de sauriër achter de balie deed zijn best om de karikatuur van Geert Hoste in de praktijk om te zetten. Enkele minuten later, na ongeveer 2 uur mocht ik aan de lijve ondervinden hoe men klanten kan behandelen als men niet bang hoeft te zijn van een baas of van een ombudsman. Over het afgeven, wegen en betalen van één aangetekende zending heb ik dus 2 uur gedaan. Neen vrouwe Willem, uw man heeft niet op café gezeten.
Al Gore moet zo wat de meest meelijwekkende figuur van de kerstdagen zijn. Niet alleen verkwist de VRT handenvol energie zodat de spekerinnen halfnaakt op het scherm kunnen verschijnen. Ook de particulier laat zich niets gelegen aan de oproep tot energiezuinigheid die o.a. via diezelfde VRT verspreid wordt. Waarom zouden we, de boodschapper geeft het perfecte slechte voorbeeld. Dus lichtjes allerhande, laat u eens flink gaan. En Willem thuis maar besparen. De chauffage zodanig laag dat een door milieuonvriendelijk transport hier geraakte Vietnameese trui nodig is. Dit jaar geen lichtjes in de kerstboom. Ook al heeft dat een pedagogisch overdreven tik moeten kosten aan de kerstboomlichtjesverslaafde kindjes van Willem. Mr Gore keek goedkeurend over mijn schouder mee. Voor de redding van het klimaat moeten de kinderrechten wijken. Natuurlijk.
Maar Willem is hard voor hemzelf ook. Alle toestellen die hun aanwezigheid met een lichtje opeisen liggen op de vuilhoop. Net als alle niet AA huishoudtoestellen. Willem is zelfs 50000 km per jaar minder gaan rijden. Speciaal voor het milieu. Willem permiteert zich alleen nog de energetische luxe van enkele keren per jaar zich op enkele minuten zo ver mogelijk te verplaatsen. Net zo ongeveer begin deze week bewoog Willem zich tegen een al niet meer wettelijke snelheid in een oranje diaree als was hij midden een praktijkdemonstratie van de attractiviteitsmodule van het SETI project. Volledig alleen dus er werd niemand in gevaar gebracht. Willem mijmerde over het nut van al zijn inspanningen als onze overheid niet alleen een zender sponsort waar men in de winter bijna ongekleed kan rondlopen, maar ook de lichtjes van radio, cassete en autostrade laat branden.
In die mijmeringen zag Willem een iets plattere gele wagen naast de zijne. De duim omhoog en de snelheidswijzer naar beneden. Tot ongeveer 24 liter per 22 minuten. En Willem genoot. Want onze overheid vaarde weer wel. Ze kon de welwillend betaalde belastingen, taksen en accijnzen weer rijkelijk verwachten. En Willem genoot want hoe zou Willem zich nu schuldig moeten voelen als zijn de 15 min durende rit onverantwoord snelle rit ongeveer 1500 keer minder energie koste dan de angstkruistocht van ene Meneer Gore. En Willem had er de prachtig synthetische zonsopgang-oranje gloed bij. Want in Vlaanderen betalen we wel al 36 verschillende belastingen op electriciteit, maar blijkbaar zal het een 37ste vergen om een aan/af knop te kopen om de meeste giganteske verspilling op aarde stop te zetten
De Pa en Pièrken naderden de grot. In het plaatselijke dialect de de keef (cave ?). De bewoners vormden het keefvolk. Ver voordat de Pa en Pièrken in de buurt waren opende de keefklep en loosde een springerige figuur in de onbeschermde buitenlucht. Keefman ! Half gaand, half lopend met naar buiten gekromde benen en open hangende armen kon de Pa niet voorkomen dat een associatie zich aan hem opdrong. De veel te wijde bebloemde boxershort gecombineerd met donkergrijze kousen en zwarte lacké schoenen maakten ook Pièrken aan het gniffelen. De Pa en Pièrken keken verbaasd naar dit tafereel. De springerige bewegingen van keefman leken doelloos. Hij liep af en aan zonder aanwijsbare reden. Het was net deze schijnbare doelloosheid die een geamuseerde fascinatie opwekte. Keefman wist de aandacht te houden tot er een maanrond gezicht beplant met blond peenhaar de scene oprolde. Letterlijk want het werd gedragen door een lichaam op een fietsje. Vanop afstand konden er moeilijk details onderscheiden worden aan het fietsende kind. Alleen de krijserige kreetjes en de voor de leeftijd onfatsoenlijk zware lach konden de bosrand duidelijk bereiken. Gezien op de achtergrond een vrouw met een nog kleiner kind een imitatiepièta vormden moest het fietsende wichtje keefkid zijn. De vrouw leek op afstand van het Willendorf type. Het wezentje dat op haar arm hing moest dan de peut-kever zijn. De naamgeving van dat kind was een verhaal op zich. Vorige avond in de herberg hadden de plaatselijken het verhaal uit de doeken gedaan. Bij de geboorte had het tweede kind van de keeffamilie automatisch de naam keefbaby gekregen. Doch babys worden groot en blijven niet aanwijsbaar met deze term. Op de eerste verjaardag van keefbaby had de grappigste van het dorp zichzelf inspiratie ingedronken en had zeker niet bespaard op de hoeveelheden. Het verplichte rondje moppen en grollen eindigde stereotyp in grove en laag bij de grondse opmerkingen over de eigenaardige familie aan de rand van het bos. Zo moesten de drinkebroeders vaststellen dat babys van één jaar niet lang meer baby zijn. Integendeel ze zijn reeds in de transitiefase op weg naar het peuterdom. Dat zou betekenen dat één van de bewoners van de keef een naamsverandering zou moeten ondergaan. De keef peuter lag voor de hand. Maar de grappigste zou de grappigste niet zijn als hij dit niet te ordinair vond. Door een vreemdsoortige kronkel kwam het daarop volgende woordspelletje tot de omkering de peut kever. De overmatige alcohol weekte een gebulder los dat de grappigste overtuigde van het succes. Hij riep nog dire vier keer peut kever en kon op den duur de onfatsoenlijke lach zelf niet meer onderdrukken. Keefbaby was de peut kever geworden.
