Kunt U ook genieten van winkelen in de eindejaarssfeer ? Willem niet echt. Overal massa mensen, precies gnoes op zoek naar nieuwe groene weiden. Wriemelend wringen om toch maar niet op elkaars voeten te trappen. Toch verbazend zo veel volk na de pers-hype dat iedereen op reis is vertrokken in nooit geziene hoeveelheden ?
Maar Willem kan wel genieten van het kijken naar deze massa's. Zittend op een bankje, eventjes uit de dolle stroom ontsnappend op zoek naar de iets meer gelukkige gezichten die men toch zou vermoeden in deze eindejaarsperiode. Maar dat valt hoe langer hoe meer tegen. De mensen lopen met gezichten die zorgen, problemen verraden. De koopjesangst. Wie voor wat of omgekeerd en amaai zo veel. Dan vooral euros. Want zij mogen toch niet achterblijven bij de door de media veelvuldig genoemde hoge gemiddelde uitgaven voor eindejaar. Zij moeten toch helpen om het zoveelste dagrecord op rij te breken inzake electronische verrichtingen. Maar vooral zij moeten na deze dolle toch nog leven en eten.
Het valt Willem dan ook al enkele jaren op dat de waarnemingen in shopping malls niet echt overeenkomen met de zegebulletins van de hoge uitgaven voor cadootjes. Vooral de goedkopere winkels tonen een relatief langere rij aan de kassa. De duurdere luxewinkels lopen misschien wel vol, maar afrekenen kan verbazend vlot. De tijd heeft Willem op een punt gebracht dat neven en nichten hun weg trachten te zoeken in het leven. Enkelen kwamen daarbij terecht als verkoper en verkoopster. Van kleren en electronische schijnbehoeften. Vertellen die mij nu toevallig vandaag ook niet dat de verkoop eerder zeer flauwtjes is, ondanks de massa's die reeds voor het openingsuur van de winkels zich komen warmen in de airco-ed malls. Net als de uitbaatster van het reisburo eerder deze week, samen met Willem in éénzelfde restaurant niet begrijpend haar beklag deed over de dalende reservaties voor skivakanties. Zij had internet nog als zondebok.
Willem kan het niet bewijzen, maar vermoed dat de media de boodschap van de opgezweepte consumsie doelbewust verspreiden. Dit om toch maar de boel draaiende te houden. Of wel zijn de journalisten zo overbetaald wereldvreemd geworden, dat ze hun eigen inn-crowd verhalen voor algemeen geldend gaan geloven. Maar hoe dan ook Willem kan zich geen week skiverlof met vier meer veroorloven. Net als Willem zich niet kan veroorloven de aangehaalde bedragen aan cadootjes uit te geven. Nochtans blijft de boekhouder die Willems belastingsaangifte invult elk jaar beweren dat Willen een relatief hoog loon heeft. Of zijn het dan vooral de banken die er wel bij varen en deze schijwereld op voorhand financieren
Kent U dat ook ? Snel nog even iets naar De Post brengen ? Zo even snel binnen en buiten wippen en daartussen een aangetekende brief afgeven. Een jobje waar u zo ongeveer, afhankelijk van de afstand tot het postkantoor enkele minuten voor uittrekt. Zo ook deze week. Na enkele dagen verdiende sluiting van de post, de postbeambten kunnen toch niet elke dag niksen op katoor, moest Willem zo nodig. Eventjes voorbij het postgebouw gereden om 10 uur. Maar veel te veel volk. Net zo om 11u30. Waarom kwamen mijn stadsgenoten nu massaal naar dat postkantoor ? De kerstkaartjes en hun postzegels ?
Rond 12u30 bleken nog steeds onhebbelijk veel mensen in het kantoor aanwezig. Omdat een mens zijn dag niet echt kan verdoen met op een af draven is Willem maar gaan wachten. Eens in het postgebouw werd alles duidelijk. Op deze, toch voorziene, drukste moment van het jaar was er net geteld één loket open. Eén loket !!! Met een overzenuwachtige beambte achter de balie die bij elke aangroei van de rij het meer en meer op de heupen kreeg en dus trager en trager opschoot. Dus als 38 ste achteraan in de rij gaan staan.
Wat de mensen zoal doen in een dergelijke rij. Neuspeuteren, rondwiebelen, red-bull drinken, keuvelen en nare opmerkingen zuchten over het wachten. De vooroordelen over de efficiëntie van de post-service gingen vlot over de tong. En werden naarmate de namiddag zich verder op gang trok meer en meer bevestigd.
Na iets meer dan anderhalf uur was Willem tot helemaal vooraan in de rij doorgedrongen. Maar zoals Willem al eens meer voorheeft begon de miserie dan pas goed. Een koppel dat duidelijk zichtbaar van zijn bezoek aan het postkantoor de missie van die dag had gemaakt eiste het loket op. De man benen wijd uit elkaar, de armen gekruist zich klaar makend om het eens flink te gaan zeggen. De vrouw gebogen, schuldbewust over de ongepastheid van hun lange blokkage van het loket voerde ook effectief het woord. Net op dit moment moesten heel dringend de reeds jaren aanslepende financiële bekommernissen worden geregeld, met falende electronische paspoortlezers, en verloren gegane couponnetjes en documenten er op en er aan.
Maar toen kwam De Posts hoop in bange dagen. Een bierbuik dragende man met stoppelbaard kwam een tweede loket openen. Na één uur en vijvenveertig minuten wachten ! De postbeambte zofte naar de zetel en keek verveeld het kantoor in met een onvriendelijke bulldog blik. Met een in deze dagen van economische efficiëntie niet meer geziene sloomheid begon hij een aantal voorbereidingen om na 10 minuten het loket te openen. Mijn nog enige voorganger werd toegebromd als een ongewenst koppig brokje vuil. De lieve man haastte zich, maar de sauriër achter de balie deed zijn best om de karikatuur van Geert Hoste in de praktijk om te zetten. Enkele minuten later, na ongeveer 2 uur mocht ik aan de lijve ondervinden hoe men klanten kan behandelen als men niet bang hoeft te zijn van een baas of van een ombudsman. Over het afgeven, wegen en betalen van één aangetekende zending heb ik dus 2 uur gedaan. Neen vrouwe Willem, uw man heeft niet op café gezeten.
Al Gore moet zo wat de meest meelijwekkende figuur van de kerstdagen zijn. Niet alleen verkwist de VRT handenvol energie zodat de spekerinnen halfnaakt op het scherm kunnen verschijnen. Ook de particulier laat zich niets gelegen aan de oproep tot energiezuinigheid die o.a. via diezelfde VRT verspreid wordt. Waarom zouden we, de boodschapper geeft het perfecte slechte voorbeeld. Dus lichtjes allerhande, laat u eens flink gaan. En Willem thuis maar besparen. De chauffage zodanig laag dat een door milieuonvriendelijk transport hier geraakte Vietnameese trui nodig is. Dit jaar geen lichtjes in de kerstboom. Ook al heeft dat een pedagogisch overdreven tik moeten kosten aan de kerstboomlichtjesverslaafde kindjes van Willem. Mr Gore keek goedkeurend over mijn schouder mee. Voor de redding van het klimaat moeten de kinderrechten wijken. Natuurlijk.
Maar Willem is hard voor hemzelf ook. Alle toestellen die hun aanwezigheid met een lichtje opeisen liggen op de vuilhoop. Net als alle niet AA huishoudtoestellen. Willem is zelfs 50000 km per jaar minder gaan rijden. Speciaal voor het milieu. Willem permiteert zich alleen nog de energetische luxe van enkele keren per jaar zich op enkele minuten zo ver mogelijk te verplaatsen. Net zo ongeveer begin deze week bewoog Willem zich tegen een al niet meer wettelijke snelheid in een oranje diaree als was hij midden een praktijkdemonstratie van de attractiviteitsmodule van het SETI project. Volledig alleen dus er werd niemand in gevaar gebracht. Willem mijmerde over het nut van al zijn inspanningen als onze overheid niet alleen een zender sponsort waar men in de winter bijna ongekleed kan rondlopen, maar ook de lichtjes van radio, cassete en autostrade laat branden.
In die mijmeringen zag Willem een iets plattere gele wagen naast de zijne. De duim omhoog en de snelheidswijzer naar beneden. Tot ongeveer 24 liter per 22 minuten. En Willem genoot. Want onze overheid vaarde weer wel. Ze kon de welwillend betaalde belastingen, taksen en accijnzen weer rijkelijk verwachten. En Willem genoot want hoe zou Willem zich nu schuldig moeten voelen als zijn de 15 min durende rit onverantwoord snelle rit ongeveer 1500 keer minder energie koste dan de angstkruistocht van ene Meneer Gore. En Willem had er de prachtig synthetische zonsopgang-oranje gloed bij. Want in Vlaanderen betalen we wel al 36 verschillende belastingen op electriciteit, maar blijkbaar zal het een 37ste vergen om een aan/af knop te kopen om de meeste giganteske verspilling op aarde stop te zetten
De Pa en Pièrken naderden de grot. In het plaatselijke dialect de de keef (cave ?). De bewoners vormden het keefvolk. Ver voordat de Pa en Pièrken in de buurt waren opende de keefklep en loosde een springerige figuur in de onbeschermde buitenlucht. Keefman ! Half gaand, half lopend met naar buiten gekromde benen en open hangende armen kon de Pa niet voorkomen dat een associatie zich aan hem opdrong. De veel te wijde bebloemde boxershort gecombineerd met donkergrijze kousen en zwarte lacké schoenen maakten ook Pièrken aan het gniffelen. De Pa en Pièrken keken verbaasd naar dit tafereel. De springerige bewegingen van keefman leken doelloos. Hij liep af en aan zonder aanwijsbare reden. Het was net deze schijnbare doelloosheid die een geamuseerde fascinatie opwekte. Keefman wist de aandacht te houden tot er een maanrond gezicht beplant met blond peenhaar de scene oprolde. Letterlijk want het werd gedragen door een lichaam op een fietsje. Vanop afstand konden er moeilijk details onderscheiden worden aan het fietsende kind. Alleen de krijserige kreetjes en de voor de leeftijd onfatsoenlijk zware lach konden de bosrand duidelijk bereiken. Gezien op de achtergrond een vrouw met een nog kleiner kind een imitatiepièta vormden moest het fietsende wichtje keefkid zijn. De vrouw leek op afstand van het Willendorf type. Het wezentje dat op haar arm hing moest dan de peut-kever zijn. De naamgeving van dat kind was een verhaal op zich. Vorige avond in de herberg hadden de plaatselijken het verhaal uit de doeken gedaan. Bij de geboorte had het tweede kind van de keeffamilie automatisch de naam keefbaby gekregen. Doch babys worden groot en blijven niet aanwijsbaar met deze term. Op de eerste verjaardag van keefbaby had de grappigste van het dorp zichzelf inspiratie ingedronken en had zeker niet bespaard op de hoeveelheden. Het verplichte rondje moppen en grollen eindigde stereotyp in grove en laag bij de grondse opmerkingen over de eigenaardige familie aan de rand van het bos. Zo moesten de drinkebroeders vaststellen dat babys van één jaar niet lang meer baby zijn. Integendeel ze zijn reeds in de transitiefase op weg naar het peuterdom. Dat zou betekenen dat één van de bewoners van de keef een naamsverandering zou moeten ondergaan. De keef peuter lag voor de hand. Maar de grappigste zou de grappigste niet zijn als hij dit niet te ordinair vond. Door een vreemdsoortige kronkel kwam het daarop volgende woordspelletje tot de omkering de peut kever. De overmatige alcohol weekte een gebulder los dat de grappigste overtuigde van het succes. Hij riep nog dire vier keer peut kever en kon op den duur de onfatsoenlijke lach zelf niet meer onderdrukken. Keefbaby was de peut kever geworden.
Kent U dat ook ? Snel nog even iets naar De Post brengen ? Snel binnen en buiten wippen en daartussen een aangetekende brief afgeven. Een jobje waar u zo ongeveer, afhankelijk van de afstand tot het postkantoor enkele minuten voor uittrekt. Zo ook deze week. Na enkele dagen verdiende sluiting van de post, de postbeambten kunnen toch niet elke dag niksen op katoor, moest Willem zo nodig. Eventjes voorbij het postgebouw gereden om 10 uur. Maar veel te veel volk. Net zo om 11u30. Waarom kwamen mijn stadsgenoten nu massaal naar dat postkantoor ? De kerstkaartjes en hun postzegels ?
Rond 12u30 bleken nog steeds onhebbelijk veel mensen in het kantoor aanwezig. Omdat een mens zijn dag niet echt kan verdoen met op een af draven is Willem maar gaan wachten. Eens in het postgebouw werd alles duidelijk. Op deze, toch voorziene, drukste moment van het jaar was er net geteld één loket open. Eén loket !!! Met een overzenuwachtige beambte achter de balie die bij elke aangroei van de rij het meer en meer op de heupen kreeg en dus trager en trager opschoot. Dus als 38 ste achteraan in de rij gaan staan.
Wat de mensen zoal doen in een dergelijke rij. Neuspeuteren, rondwiebelen, red-bull drinken, keuvelen en nare opmerkingen zuchten over het wachten. De vooroordelen over de efficiëntie van de post-service gingen vlot over de tong. En werden naarmate de namiddag zich verder op gang trok meer en meer bevestigd.
Na iets meer dan anderhalf uur was Willem tot helemaal vooraan in de rij doorgedrongen. Maar zoals Willem al eens meer voorheeft begon de miserie dan pas goed. Een koppel dat duidelijk zichtbaar van zijn bezoek aan het postkantoor de missie van die dag had gemaakt eiste het loket op. De man benen wijd uit elkaar, de armen gekruist zich klaar makend om het eens flink te gaan zeggen. De vrouw gebogen, schuldbewust over de ongepastheid van hun lange blokkage van het loket voerde ook effectief het woord. Net op dit moment moesten heel dringend de reeds jaren aanslepende financiële bekommernissen worden geregeld, met falende electronische paspoortlezers, en verloren gegane couponnetjes en documenten er op en er aan.
Maar toen kwam De Posts hoop in bange dagen. Een bierbuik dragende man met stoppelbaard kwam een tweede loket openen. Na één uur en vijvenveertig minuten wachten ! De postbeambte zofte naar de zetel en keek verveeld het kantoor in met een onvriendelijke bulldog blik. Met een in deze dagen van economische efficiëntie niet meer geziene sloomheid begon hij een aantal voorbereidingen om na 10 minuten het loket te openen. Mijn nog enige voorganger werd toegebromd als een ongewenst koppig brokje vuil. De lieve man haastte zich, maar de sauriër achter de balie deed zijn best om de karikatuur van Geert Hoste in de praktijk om te zetten. Enkele minuten later, na ongeveer 2 uur mocht ik aan de lijve ondervinden hoe men klanten kan behandelen als men niet bang hoeft te zijn van een baas of van een ombudsman. Over het afgeven, wegen en betalen van één aangetekende zending heb ik dus 2 uur gedaan.
Neen vrouwe Willem, uw man heeft niet op café gezeten
Anachronisten aller dorpen, kijk TV. De jaarlijks jaarmarkt voor uitgedroogde pruimen mocht zich weer uitleven in de voorspelbare maar daardoor niet minder bodemloze vervelende herhalingen. Het grootte Diektee der Neerlandse Tael. In verveling en voorspelbaarheid alleen overtroffen door de wekelijkse veldritten op Vlaamse bodem. Zichzelf herhalend alsof ze zichzelf probeerden te overtuigen dat een overjaarse truttige miss twiggy weldegelijk in een hardcore tent gaat zitten wachten op een harry potter brilletje dat problemen heeft met zijn liggend streepje. De twijfel sloeg tussen de rimpels toen die twiggy trut een waardige bokskampioene bleek te zijn die zich niet liet afschrikken door een stinkende blaffende vlooibaal van een dobermannpincher, maar bovendien ook nog het woord guppy kende. Om het kort te stellen ongeveer 40 minuten lachen gieren brullen voor echte dinosaurërs.
Taal als communicatiemiddel schiet dan ook volledig voorbij aan het groepje verdorden dat zich jaarlijks zit op te draaien voor een demonstratieronde nutteloze taalarcheologie. Net zozeer de GSM met rekenmachine het hoofdrekenen tot een circuskunstje voor het guinnessboek heeft gereduceerd, net zo verwijst de moderne software met spellingscontrole anachronismen als dictee naar de duistere, diepe kelders van het museum. De jury en de voorlezers pasten perfect in dit kader.
De informatiestroom kent ongekende debieten en snelheden. Grenzen vervagen en communicatie wordt wereldwijd. De inhoud van de boodschap primeert, niet boven de doos waaring de boodschap is verpakt maar dan toch boven het materiaal waaruit de verpakking zou zijn gemaakt. Taal is dynamisch en steeds in evolutie. Mensen die een stopgezette evolutie koesteren zijn conservatieven. De plaats waar dergelijke stilgevallen geschiedenis wordt bewaard zijn musea of Bokrijk.
Droomprinsen reden op steigerende paarden. Nu heeft België ook zon model droomprins. Het steigerend paard is echter een beetje gereduceerd tot een logo op zijn auto. Maar niet getreurd onze prins droomt echt. Hij droomt rijk te zijn. Zonder werken, zoals zijn broer, nonkel, vader, zuster, neven, nichten, die allemaal onderhouden worden uit de grote uitkeringspot van het belastingsgeld. De droomprins krijgt dus een soort OCMW uitkering. Door de grootte van die uitkering is men dat dotatie gaan noemen. Net zoals huis vanaf een bepaalde grootte en prijs villa wordt of auto verandert in een bolide of berline. Van Wanten werd Claire. Of dit in dit rijtje van (taalkundige) upgrades past, laat ik aan U over.
Zoals stoere ridders nogal eens meer plachten te doen schrikt onze droom van een prins ook voor niets terug. Zelfs zijn kinderen zou hij verkopen. Hij oefende al met de fotos. Maar twijfel niet, als het moet verkoopt de prins de real stuff. Onze droomprins heeft maar één klein nadeeltje. Een detailtje. In tegenstelling tot menig ander 300 000 euro per jaar verdienende droom-mens heeft hij moeite om de tering naar de nering te zetten. Het geld plakt aan hem als het water op een eend. Gaten in de hand, groter dan het koninkrijk zelf. En dan krijgen prinsjes boze dromen. Papa ik wil een rijkemensenleven leiden. En het geld buigt af waar het niet rechtendoor kan. De bouwval werd villa. Milieuorganisaties voor hondjes en katjes bleken een dekmantel zoals nog al eens gebeurt met vzws. De lege doos transformeerde in een luxenestje. Het leger vulde de verzameling steigerende paarden aan.
Dromen worden bedrog zeker als het daglicht ze in de gazetten brengt. Verhofstadt dreigt. De prins weet hoe laat het is. Hij is even bang als wij blij met de belastingsvermindering. Misschien moet hij gaan terugbetalen ? Of oh ramp, gaan werken voor een inkomen. Verdomme ! Waarom kreeg ik een gevoel van blijdschap als de RTBF melde dat de monarchie het land had ontvlucht ? Spijtig dat het fictie was, en dat ze een leugenachtige karikatuur hebben moeten maken om dit heugelijke nieuws uit te proberen. Want het was niet door de onafhankelijkheid van Vlaanderen dat ze moesten vluchten, maar uit schaamte voor hun bovengekomen wangedrag.
Nooit hoog opgelopen met Onkelikx haar uitwijzingen. Dien Albanees bewees dat mijn skepsis op zijn minst ontvankelijk was. De VLD op de achterste poten en vanaf nu zouden zware kriminelen toestemming van hun slachtoffers moeten krijgen om vervroegd te gaan rentenieren in het buitenland.
Tot deze week mijn skepsis in laaiend enthoesiasme omsloeg. Meer dan vijftig kriminelen zijn naar het buitenland gestuurd. Wij zagen Verhofstadt rondlopen in Kinshasa. Ze zijn mijn mening niet komen vragen als slachtoffer van de belastingsverlagende zwendel van die meester oplichter. Maar ik zou zeker niet negatief geadviseerd hebben om hem zelfs verder dan Kinshasa te verbannen.
Toen rapen nog rechts groeiden en niet per sé Vlaams verankerd moesten zijn, was het voor de meeste waarnemers al duidelijk dat JM Dedecker een probleem had dat hij zo snel mogelijk wil voortplanten naar anderen. Toen moesten waarnemers nog voorzichtig zijn met het gebruik van Vlaamse analyses, maar nu de raap kleur bekend heeft zal een diepvlaams spreekwoord misschien meer aanvaard zijn, namelijk een tiep die stenen kan doen vechten.
Onze goede Vlaamse meerwaarde rondspruitende cultuurzenders hebben ons geholpen bij deze conclusie. Want geeft toe wie zich verdiept in programmas als "de supernany" en "de hondenfluisteraar" moet toch als enige symptomatische overeenkomsten gezien hebben tussen de behandelde probleemgevallen en JM Dedecker. Dit alles natuurlijk louter perceptief zonder dieper inzicht in het brulboei gedrag van de laatstgenoemde. Maar de onhebbelijke dwangmatige hang naar aandacht bij zowel de probleemgevallen van "de hondenfluisteraar" als bij JMD moet toch meer burgers zijn opgevallen.
Hondjes zeiken in de keuken, springen tegen alles aan, bijten alles kapot... allemaal om de aandacht van baasken op te eisen. JMD beschuldigt renners, de CD&V, De SP.a,..., roept een beetje over snel rijden, blaast een beetje over dubbeldekautostrades allemaal om zichzelf van de aandacht van de zelf verstandig verklaarde rechtsen. Maar na de laatste week is het duidelijk dat de zindelijkheidstraining van JMD verloren moeite zal zijn. De NVA hoorde de kiezers toestromen doch stond reeds met de voeten in de aandachtsplasjes van de voorgeprogrameerde ruziemaker.
Tot daar de overeenkomst. In de TV programma's gaat de supernany weg of trekt de hondenfluisteraar naar het volgende beest en laat een gelukkig gezinnetje met een droom van een opgelost probleemgeval achter. Vandaar dat het ook TV is. In de realiteit zit de NVA met de gebakken peren. Nu JMD alle staarderij opeist zullen de navels misschien een probleem gaan vormen. Ik vrees dat hier geen hondenfluisteraars meer helpen. Een veterinair misschien... maar we moeten beleefd blijven zeker ?!
Zou u zich nog anders dan gelukkig en gezond durven voelen ? Wij werken er zo hard aan dat het van maatschappelijke dwarsliggerij zou getuigen het tegendeel te beweren. In de flashy blitzwereld is het niet in om bij de oppervlakkige sociale contacten te beginnen zagen over falende gezondheid, zeker niet op psychisch gebied. Wie doet dat nu ?
De oudjes natuurlijk. Wie kent ze niet, de almaar zagende besjes. Over bloeddruk, stoelgang en / of andere mankementen. Ze hoorden bij het leven tot zo'n een veertig jaar geleden. Want toen begonnen ze ons te hinderen. We stopten ze samen, voor hun eigen bestwil. , Zo kunnen ze tegen elkaar zagen, en we konden met tweeën gaan werken. Niets stond ons in de weg om het gelukswahalla binnen te rijden. Tegen 270 per uur met twee auto's tegelijk.
Niets ? Wel heu... niet verder vertellen maar "die van mij" had "het" zitten. Zwanger. Onverwacht en ongepland. Zoals niet gezegd wordt : ongewenst dus. Wij zagen de 5 al krimpen naar een BMW 3 of de E naar een C Mercedes. Dat kon niet. Wegmaken ? Geen schaamte nodig. Wij, de Belgische vereniging van wegmakers zijn met 20 000 duizend. Allé 40 000 dus want om "iets" weg te maken zijn er twee onverantwoordlijken nodig. Ongeveer 1 van de 8 gezaaide kindplantjes worden weggewied voor de wereld hun aanwezigheidskreet hoort. Ongewensten hoeven geen inspraak, en deze houden geen hongerstaking in kerken. Wij weer gelukkig en gezond.
Twee hebben wij er gehouden. Lieve, leuke, natuurlijk brave en vanzelfsprekend slimme kindjes. Tuurlijk nadat wij een volumineuze tweede wagen op de oprit hadden. Kinderen dat is steeds een verhuis en een grote aanpassing. Zo kan ik maar drie dagen (maan-, woens-, en vrijdag) meer naar de sportclub, café of avondles. Rushen is het op die dagen ! Zonder mij kunnen ze niet. Dus wilt U mij zien, dan is het effekes en op afspraak. Over drie maand. Agenda zit vol man druk druk druk... Mijn vrouw gaat haar eigen gang op dins- en donderdag. De andere dagen heeft ze te veel huishoudwerk. Ze zaagt daar wel over, maar ja k ben onmisbaar en de kuisvrouw kan ook niet alles. Ik help zo veel ik kan natuurlijk. Ik rij bvb de kinderen 's avonds naar de ouders waar ze blijven slapen. Dan toch de maandagavond en Vrijdag ga ik ze terug oppikken. Want opoe en omoe hebben meer tijd. Voor de kinderen. Wij zijn zo druk gelukkig. In 't week-end offer ik mij op voor mij en mijn gezin. Samen thuis met de kinderen. Niet dat ik er last van heb. Ze hebben TV, Playstation en computer op hun kamer. Ze amuseren zich feestelijk, ik ben gelukkig en mijn vrouw ligt onder de zonnebank. Dan ziet ze bruin tegen dat de babysit komt. Want in 't week-end pakken wij het er eens duchtig van. Kwestie van onszelf ook eens iets te gunnen zonder de kinderen.
Gelukkig zijn er geen probleemkindjes meer. Die luidruchtige voetballende ettertjes worden gefixt met Relatine. Vruchtwaterpuncties annex ingrepen ter voorkoming van zinledig leven behoeden ons geluk voor verstoring door halffabrikaten. En straks zijn we beschaafd genoeg om als ouders te beslissen "zinloze leventjes" te euthanaseren. Bijna niets meer om met de schijn van ons geluk onze medemens te verblinden.
Gelukkig zijn we, meneer. Ongeloofelijk en constant. Dipjes fietsen wij dicht met onhebbelijke massa's roesmiddelen. Kwestie van de perceptie, tijdelijk dan toch, aan te passen aan onze gelukkige werkelijkheid. Als een dip een dal wordt, gooien we dat dicht met karrenvrachten anti-depressiva. Zelfs in de duistere momenten van het leven zweven wij gelukkigzalig door. Gelukkig zijn is dus hard werken. Dat niet iedereen altijd slaagt is eigenlijk een beetje inherent aan het proces of zo u wil het spel. Anderlecht wint ook niet altijd. Tja dat die mensen dan uit de maatschappij stappen is spijtig. Dat zal de prijs zijn van een gelukkig gezonde maatschappij ? En wij zijn bij de gelukkigsten, dus wij aanvaarden de hoogste prijs ? En dan maar roken op restaurant verbieden want daar stinken onze kleren van
Wij zijn met zijn allen, Vlamingen, zo zot als een deur. Wij lopen de psychiatrie vijf keer meer plat dan alle andere Europeanen. Maar wij zijn zo gelukkig meneer. De gelukkigsten van alle Europeaners. Mijn vader zaliger zei altijd zotten zijn de gelukkigste mensen. Of met de bijbelse profetie zalige de zotten, wij zullen god zien.
Bovendien voelen wij ons nog de gezondste ook ! Ik vraag mij af of dit de oorzaak of het gevolg is van onze koppositie psychiatrie-bezoek. Maar ik mag mij daar het hoofd niet meer over breken want ik moet ons gemiddelde geluk op een hoog peil houden. Dus geen problemen meer. Of heeft mijn gelukskonijntje toch een vliegje op zijn neus. Heeft onze pers niet enkele weken geleden geschreven dat wij, Vlamingen dus, voor ongeveer 50 % te dik zijn ? Zou ons gezondheidsgevoel maar subjectief zijn ? Ik durf ons collectief geluksgevoel helemaal niet verrimpelen maar zou onze plaats in het koppeleton van de zelfmoordcijfers niet eerder een aanduiding zijn dat de perceptie van de goedheid van onze leefomgeving niet voor iedereen aanleiding geeft tot hetzelfde subjectieve geluksgevoel. Ik voorzie echter dat de statistiek zal blijven kloppen. Desnoods als een zwerende vinger. Onze psychiaters, die wij veel meer dan andere Europeanen aanspreken, zijn goe' bezig en wij voelen ons navenant gelukkig. Ondertussen zijn wij meer en meer verwend door het "gelukkig zijn", worden wij dus moeilijker en moeilijker en zullen dus gemakkelijker en gemakkelijker naar de psychiatrie stappen. Everyones a winner baby !
Verder leven er 15 % van de Vlamingen onder de armoedegrens. (Zijn deze ook gelukkig of alleen psychiatrisch meer actief ?)Maar ondanks die armoede geven wij steeds meer uit aan Sinterklaas en Kerstkado's. Kinderhanden zijn niet gouw meer gevuld. En als deze evolutie zou stagneren dan gaan we toch electronisch betalen gewoon veel duurder maken. Zo stijgen de sinterklaas en kerstuitgaven alvast in 2008 nog een keer. Ik vrees dat ik naar de psychiatrie moet omdat ik reeds van vorig jaar de uitgaven voor Sinterklaas en eindejaar heb beperkt. Uit noodzaak. Maar alléz niet getreurd wij zijn toch gelukkig. Uit noodzaak zegt U Willem ? U leeft toch in een land met steeds stijgende lonen en met loonenquëtes die uitwijzen dat men hier gemakkelijk tot 3000 euro netto kan verdienen dat terwijl iedereen die het gelukkig kan weten bij hoog en bij laag beweerd dat de prijzen niet gestegen zijn met de invoering van de euro.
Zalig ook de wachtenden want zij zullen de Kennedytunnel zien. Of zij dat, zoals uitgebreide, dure en diepgaand relevante studies aantonen, ook in gelukkige toestand zullen doen, mag ik betwijfelen nu deze gelukkigen een half uurtje langer moeten wachten op hun geluk. Als compensatie Ondertussen zullen alle Vlaamse Willys en Marjetten hun chauffage maar 2 graden kouder zetten, de helft van hun spaarlampen uitdraaien, zich met koud water wassen,.... want het half uur extra wachtgeluk zou zo grofweg ongeveer 5000 liter extra vloeibare energiedrager als CO2 de lucht in blazen. Onze ministers werken dus ook mee aan ons geluk. Zij hopen misschien dat de mensen in december nog een terraske (liefst verwarmd natuurlijk) kunnen gaan doen. Want, nog niet uitgevoerde doch alvast zeer relevante maar vooral dure studies, zullen hebben onthuld dat terassjesgangers gelukkiger zijn. Alweer subjectief gezien natuurlijk want wij mogen niet vergeten dat terrasjeszitten zich in open lucht afspeeld. En aangezien in Vlaanderen de luchtvervuiling zodanig erg is dat het aanleiding geeft tot ± 1000 extra overlijdens per jaar zal er allicht één, en waarschijnlijk meerdere terrasjeszitters aan hun subjectief gelukkigmakende activiteit de dood hebben gevonden. Tot zo lang we ons maar kunnen wijsmaken, desnoods met iets meer naar de psychiatrie te lopen, dat wij gelukkig zijn is er geen vuiltje aan de lucht. Alleen maar in de lucht.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://blog.SeniorenNet.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Ik zie het al staan op mijn visitekaartje Willem de Rode (ridder). Ik zie het ook al voor mij, de flauwvallende freules, bij het afgeven van datzelfde visitekaartje. De vallende zakdoekjes, de torens en draken, een onbekende wereld zou voor mij opengaan. Aquamarijne hermelijnen op een scharlaken diamant, alvast meer belovend om bij weg te dromen dan het Belgische vakantieweer.
Reikhalzend kijk ik elk jaar uit naar de gelukkigen die zich geroepen mogen horen om toe te treden in deze ultieme parallelwereld. Mensen met carrières van de hoge vlucht zoals een Frimout, mensen met een journalistieke helderheid die tot bezinning noopt, of anderen met veel noten op hun zang. Het moet gezegd, het multiculturele van de adellijkheid kent geen grenzen. En als men eerlijk is, dan moet men toegeven dat er zich geen integratieproblemen voordoen in deze parallelle wereld ondanks de verscheidenheid van de deelnemers.
Hebt U zich ook wel eens afgevraagd hoe deze edelen-in-spe uitverkoren worden ? Ik wel. Zouden ze een sollicitatiebrief moeten sturen ? Misschien worden deze met de mooiste tekening er wel uitgehaald, zoals op Ketnet. Of misschien moeten er zeer zware selectieproeven worden uitgevoerd. Managementcapaciteiten, leidinggevend potentieel, time management, prestaties onder druk. Maar persoonlijk ben ik snel van deze piste afgedwaald. Als men ze op een rijtje ziet staan kan men zich elk jaar niet van de indruk ontdoen dat er toch meer capabele kandidaten zich gemeld moeten hebben. Ik bijvoorbeeld !
Gelooft U dat ik er zelfs even aan gedacht heb dat er elk jaar steekspelen en boogscheutwedstrijden worden georganiseerd, een soort adellijke olympische spelen in België en dat de winnaars in de verschillende disciplines geen medaille maar een titel kregen. Een uitputtingslag bij het zakdoekvallen van de 100 m toren, een strijd op leven en dood in het draakverslaan, een gordiaans gevecht tussen de roden en de blauwen in het luchtkasteelveroveren, . Maar ook dit idee heb ik, nog sneller dan het vorige, moeten laten varen. Alweer op pure perceptie, maar ik schat mijzelf hoger overwinningskansen toe dan de meeste gelauwerden. Ik weet het dus niet meer. Populisten zeggen mij dat men een liedje moet zingen voor de koningin. Maar Albert, man, geloof mij op mijn woord, ik zing elke avond echt gemeend vrolijke vrienden voor U. Ik wil dit zelfs in het vervolg rechtstaande doen als mijn vrouw de koekjesdoos met uw beeltenis en dat van uw familieleden op ons salontafeltje zet. Bovendien bid ik elke avond drie Brabançonnes en heb ik nog nooit op het Vlaams Blok gestemd.
Ach wat put ik mij uit, niets helpt. Ik heb mijn royaal gedrag reeds meermaals per brief naar de ridderslager (lager graden hoef ik niet) gestuurd, en nog steeds ben ik niet edel van doen en laten. Ik vrees dat het alweer een jaar wordt van jaloers toekijken tijdens de éne dag van officiële adelbeslaging en dat ik mij voor de rest van het jaar moet zoet houden met de DVD van Shrek als een zeer waarheidsgetrouw alternatief voor de adellijke surrogaatwereld.
