Het hoge woord is eruit. BDW ziet liefst de onderhandelingen mislukken. Het zou hem en zijn partij goed uitkomen ?! Euh ?! De Wever bevestigt zelf persoonlijk zijn destructief negativisme ! Het was voor velen al langer duidelijk. NVA en dus BDW wilden geen akkoord ! Veertien maand heeft de man zitten wachten op het Belgisch politiek Fukushima. Maar het kwam niet ! Hij is dan maar zelf aan de zijlijn gaan staan. Zichzelf teruggetrokken uit de onderhandelingen. Zelf geweigerd zijn kiezers verder te vertegenwoordigen in de gesprekken. Een perverse strategie blijkt. Een vies politiek spelletje om er zelf beter van te worden.

Maar geloof het of niet, de BDW aanbidders en NVA-fans hebben alweer de bekentenis van kwaadwillige onwil niet gehoord. Die extremistische Vlamingen leven blijkbaar met een vervormer op hun oren. BDW gooit in een anderhalf uur durende zeg-eens-neen-met-Bart-show de handdoek. Hij plaatst met veel poeha zichzelf buiten de onderhandelingen. Maar de NVA-verslaafden hebben gehoord dat de anderen hem buiten gesloten hebben ?! Nu hij zijn onwil tot het bereiken van een akkoord toegeeft, zijn eigen belang in een mislukking duidelijk stelt, nu hebben ze weer niets gehoord. Nieuw Vlaams ? Mijn oor ja, selectief doof en blind voor de realiteit noemen ze zoiets.

En hoe lang is dit perverse spelletje van BDW reeds bezig ? Ik ben ervan overtuigd dat zowel BDW als EDR een welgemeende poging hebben gedaan om “eruit” te komen. Ongeveer tot het moment dat BDW dacht een kopij van zijn partijprogramma te moeten overhandigen als compromisnota die EDR sneller dan de wind doch logischerwijze naar de prullenmand verwees. Was de hierna volgende vraag van BDW om de MR met Maingain bij de onderhandelingen te betrekken niet al zo’n berekende perverse zet ! Iedereen wist dat met Maingain geen akkoorden konden gesloten als NVA erbij zat. BDW wist dat natuurlijk ook. Zo dwaas is die vent nu ook weer niet. En nu zijn masker is gevallen en hij duidelijk heeft toegegeven geen akkoord te willen, nu kan men zich afvragen of zijn verzoek om de MR er niet is gekomen omwille van de aanwezigheid van Maingain ? Die man zijn Francofone extremisme komt de NVA goed uit…..

06-09-2011 om 07:50 geschreven door De Rode Willem

U hebt ze ook al gezien, daar ben ik zeker van. De beelden van negers en negertjes die honger lijden. Ach ze gaan u door het hart ? Mij niet ! Kijk, ik wil wel geven. Ik ben niet harteloos. Ik heb een, voor mij, vrij mooi bedrag gegeven aan Japan na de aardbeving. Ik moest dit doen via het Playstation netwerk, want hier in België vond geen halve kat het nodig enige hulp aan Japan te coördineren. Nochtans is Japan een land met een bevolking die zich wil inzetten voor wederopbouw of om hun problemen op te lossen. Is Japan een land met een bevolking die dankbaar is als er Westerse hulp komt. Een bevolking die hard werken verkiest boven vechten, plunderen en elkaar afslachten. Een bevolking die de handen uit de mouwen steekt om het malheur zo snel mogelijk te verwerken en te vergeten en die niet jammerend op god of allah zit te roepen boven op het puin. Aan zulke landen wil ik echt wel geven.

Maar als er landen getroffen worden waar ouders hun kinderen willen grootbrengen in een sfeer van moorden, plunderen en vechten ? Ouders die wapens belangrijker vinden dan eten voor hun kinderen. Neen, dan is de miserie hun eigen verantwoordelijkheid ! En wat ik dan geef ? euh niets ! Sans gêne ! En dat heb ik zaterdag een keihard in het gezicht gezegd van die naïeve idealisten die meenden van mij nog geld los te krijgen voor de moordende en vechtende bendes.

22-08-2011 om 11:16 geschreven door De Rode Willem

Pukkelpop heeft mij aangegrepen. 5 doden. Zeker als je de ouders van één van de slachtoffers goed kent. Zij, de mama, werkend in de plaatselijke winkel van mijn geboortedorp. Hij, de papa één van de twee zoons van de zaaleigenaar die op onze trouw mee het feest hebben gemaakt. Ik leef mee met deze ouders. Ouders die met een bang hartje en zonder hun volle goesting hun kinderen zien afdruipen naar zulke fesstivals. Ouders die dan enkele weken later de oorsprong van het woord tentslet mogen lezen in hun krant of over over coma zuipen en druggebruik op festivals. Ouders dus die niet de dwarsdrijver durven uithangen en hun kinderen verbieden om naar zulke dingen te gaan. Ouders die nachten wakker liggen.

Willem is niet zo voor festivals. Maar zulke ramp kan men niemand toewensen. Ik kan mij inleven in de gevoelens die zulke organisatie moet ondergaan op zulke moment. Een feest. Het grootste van de zomer. En een zomeronweer ruïneert alles. Ook je persoonlijke leven.

Toch mogen wij ons geen zand in de ogen laten strooien door het drama. Er moeten vragen gesteld worden . Naar verantwoordelijken en naar nalatigheden. Kon buienradar niet helpen ? Of het KMI ? Kon men na het dramatische weer in Brussel en de doorschuifpiste die duidelijk was echt niets ondernomen hebben ? Tuurlijk is het achteraf altijd gemakkelijk kritiek geven natuurlijk. U zult het maar voorhebben. En dan blijkt de communicatie nog kompleet mank te lopen. Zoveel GSM operatoren maar als er een onweertje uitbreekt ligt alles plat ? Euh ? Komaan dat kan toch niet. En op de weide ? Nederlanders gewaagden van kippen zonder kop. Komplete chaos ? Maar ach wat mag men op zulke zomer orgiën verwachten aan communicatie ? Vanop de weide zelf meestal wat apestoned gebral hoe leuk dat alles wel is, uitgekraamt door de oetlul van dienst al dan niet met plastiek tieten op zijn hoofd. En de officiële communicatie ? Die komt enkele weken later…als men in de krant de oorsprong van het woord tentslet mag lezen.

Maar ook de foto op de eerste pagina van de krant (De Standaard) greep mij aan. Twee varkensachtig met modder besmeurde plodden die initiatiefloos tegen elkaar met lege blik zitten te wachten. Neergeslagen zonder enig drang om terug recht te komen. Zoals wij sommige islamieten boven op hun hoop puin zien zitten als er daar een ramp heeft geweest. Gelaten, lamlendig. Waar is die Vlaamse mentaliteit om terug te vechten, op te staan en verder te doen ? Niet bij de zooiïge plodden op de voorpagina ! Het symbool van onze Vlaamse jeugd. Fuiven en feesten…maar als er iets misloopt liggen ze lamlendig te wachten tot anderen hen uit hun zelf gezocht miserie haalt ! Een aangrijpend beeld ! Het einde van de vechtende Vlaming.

Ach ja…ze zullen wel snel dat zomeronweertje tot een ramp verklaren. Dan zijn alle vragen naar verantwoordelijkheden afgeweerd. En komen de kosten nog eens op de rug van de gemeenschap terecht. De politieke druk om zo’n afwikkeling is al volop aan de gang. Schandalig…maar ach ja. Het leuke is dat er eindelijk een discussie lijkt op gang te komen of zulke massale zomer-vozigheden nog wel verantwoord zijn ? Misschien betekent Pukkelpop 2011 wel het definitieve begin van het einde van de zomerse massa-orgiën. In elk geval zullen er al flink wat meer ouders zijn waar de bezwaren groot genoeg zijn om hun kinderen van zulke hoogmissen van decadentie weg te houden.

21-08-2011 om 10:11 geschreven door De Rode Willem

Een boek als reactie op de bloedige gebeurtenissen van 1944 ?! Dat sprak mij aan. Een getuigenis uit de eerste hand. De dwerg….

Wat een begin van het boek ! Het slaat aan en grijpt je vast en voert je mee. En dat gevoel blijft tot helemaal op het einde. Naar de vorm is het boek een historische roman. Een dwerg aan het hof van een Italiaanse stadstaat in de renaissance is de verteller en het ik-hoofdpersonage. Eigenlijk is het boek een soort dagboek van de dwerg, alles wordt vanuit zijn perspectief vertelt. Het kereltje is behoorlijk misantroop. Hij haat ongeveer iedereen, houdt van brutaliteiten en van oorlog. En kan eigenlijk niet tegen wijzigende verhoudingen en situaties.

Het verhaal is dus een ketting van gebeurtenissen die we via de dwerg vernemen. De komst van meester Bernardo, de voorbereidingen op de oorlog, de verzoening, maitresses, dood, liefde, de pest… Wij leren de vrouw van de koning kennen, zijn dochter, de naburige vorst Lodovico Montanza en zijn zoon, de op Da Vinci geïnspireerde meester Bernardo…En Lagerkvist laat al deze personage door het verhaal evolueren onder invloed van de gebeurtenissen. Alleen de dwerg blijft zijn eigen zelf. Onveranderbaar. Het verhaal is meeslepend en wekt goesting op naar het vervolg. Het einde is redelijk verrassend, maar heel geloofwaardig.

Het boek lijkt dus bol te staan van symbolen. De dwerg is het kwade. Het slechte. De koning is de macht, het gezag. De vrouw is de verdorvenheid, de dochter de zuiverheid, onschuld of naïviteit. Bernardo is de “uomo universale”. Deze interpretatie vindt men gemakkelijk op internet. En ligt, ik moet het toegeven, voor de hand bij het lezen van het boek. Wetende dat het boek een reactie is op de tweede wereldoorlog, heb ik steeds getracht deze symboliek naar die periode terug te brengen. En dan ziet men dat de symboliek algemeen voor “de mens” kan gelden, maar ook verschillende aspecten van één enkele persoon kan zijn. Deze symboliek maakt van het einde van het boek wel een heel deprimerende en akelige bedoening.

“De dwerg” is dus een boeiend boek. Eentje dat de lezer spontaan tot nadenken uitnodigt. Geen gekunsteld denkwerk achteraf waar hooggeleerde doch weinig in de realiteit staande professoren zich een kluif aan uitvinden. Mooi geschreven met een krachtige beeldende taal. Men kan zich zo een film bij het boek voorstellen. Elke regelt nodigt uit de volgende te lezen. Geen flauwe of mindere momenten. Eindelijk nog eens een prachtboek….een vergeten pareltje. Een dik verdiende 8,5/10.

18-08-2011 om 07:47 geschreven door De Rode Willem

Gow zegh…wat een zomer. De kwalificaties “rot” en “slecht” zijn niet van de lucht. Dan toch als men het weer wil aanduiden dat het huidige seizoen aan de Belgen voorschoteld. Maar eigenlijk vind ik dat weer niet erg. Beter nog, ik vind het een goede zomer. Voor mijn jaarlijkse portie zon en buiten leven hebben wij drie weken Andalusië achter de rug. Een streek waar ik enkele jaren geleden mijn hart verloren ben, en die perfect voldoet om een voldoende dosis zon op te doen. Dit jaar was het er voor de derde keer op rij, koeler dan het vorige jaar. 29-32°. Perfect dus. En meer sneeuw op de Sierra Nevada. Ook de derde keer op rij. De opwarming van de aarde hé ?

Maar die Belgische zomer dus. Perfect. De regen houdt op zijn minst de kutkoters van straat. Het is een verademing te kunnen wakker worden zonder het gekrijs, gedrein, gejengel of gebrul van die rotjongen. Laat het maar regenen en wat koeler zijn. Niet alleen dat wakker worden…ook de rest van de dag wordt gezuiverd van het rotlawaai dat die ettertjes produceren. Machtig rustig.

De regenachtige avonden kennen ook niet het zattemans gelal dat normaal is in onze straat als het droog is. De ouders van die kleine rottirannetjes komen dan buiten. Hoogst waarschijnlijk zichzelf staan beklagen met zoveel onopgevoedheid van hun koters. Hun stemmen, aan kracht winnend met elke jupiler die ze binnen kappen, doorsnijden op de duur de nacht en ontnemen de andere mensen elke kans op nachtrust. En de bakken jupiler worden echt wel massaal aangevoerd in tijden van “goed” weer. Zodanig zelfs dat het geen uitzondering is dat een of ander zat gezopen troela op haar smoel in de goot terecht komt. Of zelfs een jupiler-gemarineerde randmongool in zijn eigen brievenbus pist. Dus leve de regen !

Maar ik mis de zon echt niet. Ik heb dat verblindend onding niet nodig. Wie wil er nu opstaan en die stomme zon in zijn smoel voelen ? Ik niet. Ongenadig legt zij haar schijnvingers op elk vlekje op het glas, op elk stofje op kast of tafel. Die arrogante zon, alsof ze ons gesloof wil belachelijk maken en reduceren als nooit voldoende. Neen dergelijk gevoel mis ik echt niet op die mooie regenachtige dagen. Of dat schijnmonster dat recht in uw ogen zit op dat nu net gevaarlijk kruispunt ? Neen, dank u. Met wat mooie wolken is dat gevaar geweken. Om maar te zwijgen van de hitte die dat stralende onding produceert ? Neen geef mij maar de koelte van een regendag !

Nu heb ik nooit de neiging om naar buiten te stormen als ik een zonnestraal zie. Wij hebben een mooi en goed voorzien huis (al zeg ik het zelf, laat het ons houden dat ik er best tevreden mee ben, hoe klein en weinig luxueus het ook is). En ik ben een mens, geen koe of ander buitenbeest. Dus ik geniet ervan, liggend in de zetel de regendruppeltjes op de ruit te zien bewegen. Een goed boek, een mooi muziekje, een spannende film vanuit de confortabele zitmeubels…allemaal dingen die men mist als men de afwijking heeft buiten te moeten zijn. Geen wespen en vliegen, geen zonnebrand….ach wat een mooie zomer is deze van 2011 ! Ik wil ervoor tekenen dat de rest van mijn leven de zomers zijn zoals dit jaar.

13-08-2011 om 11:24 geschreven door De Rode Willem

Dimitri Verhulst heeft met ‘De helaasheid der dingen' een dijk van een boek neergezet. Zodanig zelfs dat dit de nieuwsgierigheid naar meer Verhulst aanwakkerde. Het werd ‘De laatste liefde van mijn moeder'. De prequel op ‘De helaasheid der dingen'

Het verhaal zelf is innemend en grappig. Het hoofdpersonage Jimmy is elf jaar oud en leeft bij zijn gescheiden moeder. Samen met de stiefvader Wannes gaan ze op busreis naar het Zwarte Woud. In gezelschap van een groep bierdrinkende, luidkeels schlagers debiterende, ietwat xenofobe en licht fascistische landgenoten waagt het nieuw samengesteld gezin de trip naar het verre Duitsland. Onderweg en ter plekke spelen zich enkele hilarische scènes af. Waar ‘De helaasheid der dingen' vol memorabele scènes en gitzwarte humor zit, lijkt ‘De laatste liefde van mijn moeder' eerder een slap aftreksel van Verhulsts meesterwerk.

Het taalgebruik zit wel nog vol vuurwerk. Met complexloze zinnen slaagt de schrijver erin om sprekende beelden op te roepen. Hoewel soms de naturel van de taal een beetje verloren gaat. Het klink op sommige momenten wel een beetje geforceerd. En neen het gaat niet diep. Er blijft verschrikkelijk weinig hangen van het boek.

 ‘De laatste liefde van mijn moeder' zou dus een heel persoonlijke roman moeten zijn, maar Verhulst zet bijlange na niet zoveel gevoelens op het spel als in ‘De helaasheid der dingen'. Het blijft allemaal een beetje afstandelijk. En hoe het ook iemand kan tekenen als zijn moeder hem verstoot, nooit slaagt Verhulst in dit boek zijn moeder (en de andere personages) boven de karikatuur uit te tillen.

10-08-2011 om 08:33 geschreven door De Rode Willem

Het geluid en de drift. The sound and the fury. Volgens verschillende internetlijstjes  het beste boek dat wij in huis hebben. Ik moest het hebben toen een tijdje geleden een nieuwe vertaling uitkwam. Het was duur. Maar 35 euro voor een van de beste boeken aller tijden ? Moest kunnen.

Het tragische verhaal van de verleidelijke Caddy Compson, telg uit een ooit vooraanstaande familie uit Jefferson, Mississippi, wordt verteld vanuit de gefragmenteerde perspectieven van haar broers. De manier waarop Faulkner in het eerste deel van zijn virtuoze vierluik de stomme idioot Benjy portretteert zou weergaloos zijn. Ik vond het moeilijk. Zeer moeilijk. En eigenlijk moet dit hoofdstuk herlezen worden na consumptie van het volledige boek. Pas dan zullen de dingen kunnen geplaatst worden. Een leessensatie ? Ik heb mijn best gedaan…samen met de nuttige en handige leeshulp (help…een boek dat een leeshulp nodig heeft) en met de verantwoording achter in het boek. Neen. Een beetje een tegenvaller…maar de volgende hoofdstukken zouden alles verklaren. Dacht ik toen nog.

Het tweede hoofdstuk is het verhaal van Quentin. De broer die aan de unief mocht studeren. Wie beter dan het eerste verwacht is er aan voor de moeite. Chaos…pure chaos. Zinnen in het midden afgebroken. Woorden zonder verband naast elkaar geplaatst. Tijdsprongen zonder veel logica. De chaotische hersenwereld van de tweede broer net voor zijn zelfmoord. Achteraan bij de verantwoording wordt de lezer gewaarschuwd niet alles van dit hoofdstuk te willen begrijpen. Nou moe…neen goed was dit niet. Op dit moment heb ik het boek nog 1 bladzijde van het derde hoofdstuk krediet gegund.

En ja toen heb ik de Faulkner die ik kende van o.a. “Licht in augustus” en” toen ik al heenging” terug gevonden. De tweede helft van het boek is weldegelijk te pruimen. Stukjes bij beetje worden ook de verhalen van hoofdstuk één en twee een beetje duidelijker.

Faulkner is normaal zeer leesbaar. Voor dit boek geldt dit echter alleen voor de tweede helft. Faulkner zou het verval van de familie Compson op onnavolgbare, tergende en zeer suggestieve manier tot verhaal gemaakt hebben ? Maar dan wel eentje waar een eerste lezing een leeshulp nodig heeft…en eigenlijk tweemaal moet gelezen worden.  Als vlijmscherp waarnemer heeft Faulkner het lot van de blanken in de zuidelijke staten van de VS na de Burgeroorlog onthutsend geborsteld. In grove scherpe lijnen, aangevuld met confronterend uitgewerkte details. Fragmentarisch en versplinterd moet de lezer ook puzzelaar zijn om uit de scherven het verhaal te reconstrueren.  De onomkeerbare neergang van een gezin en van een gemeenschap is tastbaar weergegeven. Doch het boek laat mij met een dubbel gevoel achter.

Neen ik kan niet meegaan met de internet lijstjes. “Het  geluid en de drift” kon mij niet overhalen dit boek op te nemen in mijn lijstje van beste boeken. Daarvoor is de eerste helft te ontgoochelend. Een 5/10…en een alternatieve, extravagante en moeilijke leeservaring rijker.

08-08-2011 om 10:25 geschreven door De Rode Willem