Meisje van achttien verkracht na galabal in Oostende, terwijl vriend moet toekijken.

Actueel artikel. Maar willekeurig gekozen. Interessant. Maar nog interessanter zijn misschien nog wel de reacties: 18 jaar en reeds getekend voor het leven - hoe lang blijven we dit nog dulden - hoe lang moeten we dit nog slikken - dit maakt me erg kwaad - in wat voor wereld leven we vandaag - wat een rotte wereld - dit kan toch zo niet verder - de bom staat op barsten - als je in Oostende rondloopt zie je een verloederde boel waar criminaliteit getolereerd wordt en hoogtij viert - er zitten meer nieuwe Belgen in Oostende dan meeuwen, het ene is officieel geen probleem, het laatste wel - aan alle toeristen wens ik een prettig verblijf aan onze kust - de pamperpolitiek moet nu maar eindelijk eens gedaan zijn.

In deze hedendaagse context van wreedheden allerlei en van (islam)terreur is er nood aan een therapie. Lopen / hardlopen is voornamelijk, en meer nog dan een lichamelijke kwestie, een mentale aangelegenheid. Een ideale manier om even los te komen van de droefenis waar heel wat mensen heden ten dage mee geconfronteerd worden. Men noemt het vaak 'zinloos' geweld. Alsof er ook zinnig geweld bestaat.

Maar ik loop / hardloop toch reeds een aantal jaren. Toen de tijden toch nog iets minder hectisch waren. Het moet zowat begin van deze eeuw geweest zijn dat ik mijn vroegere sportactiviteiten (die toen evenwel voornamelijk bestonden uit voetballen) heb hernomen en dit dan vooral om de beginnende zwaarlijvigheid (een opdoemend buikje en dergelijke weet je wel) te bestrijden en de algehele fysieke conditie terug wat op punt te zetten. Het alsnog beginnen te arbitreren in de voetballerij was daar destijds trouwens ook niet vreemd aan.