een zaterdagmorgen; vriesweer; raam openen; het bevroren gras zien; heb ik mij echt ingeschreven voor de bostrail in aalter; waarom eigenlijk; het zou een gewone, rustige weekenddag kunnen zijn; maar ik droom niet; ben klaar wakker en zal me dus moeten klaarmaken om vierentwintig kilometer door de aalterse omgeving te rennen; een eitje, een boterhammetje, tas in orde brengen en dan maar wegwezen; gelukkig is het droog en is de weg goed berijdbaar

rond kwart over negen kom ik aan de sporthal; eens binnen herken ik vanzelfsprekend een aantal zaken van vorig jaar; zo valt de zwemkom natuurlijk onmiddellijk op; maar we zijn niet gekomen om even een plonsje te doen in het warme water; helaas misschien; maar zwemmen is toch niet echt mijn ding denk ik zo

borstnummer afgehaald; half tien; dus we kunnen ons stilaan gaan omkleden; nog een drie kwartier voor de start; relatief laat voor mijn doen; maar opwarmen hoeft vandaag niet; daar zal ik wel genoeg tijd voor hebben tijdens de beginkilometers van de run

tien uur; ik kijk naar de start van de echte runners; de kleppers; klaar om 47 kilometer af te leggen; respect; ik bekijk ze zowaar bijna een voor een; man en vrouw; jong en minder jong; ik zou elkeen eigenlijk al willen feliciteren  om dit avontuurtje aan te gaan; je moet het toch maar doen; een groot aantal onder hen is toch voor een 4 tot 5-tal uurtjes onderweg

kwart over tien; klaar om er aan te beginnen, hoe anders is zo'n wedstrijd dan een gewone wegrun; enerzijds door de afstand natuurlijk; anderzijds door het geaccidenteerde parcours dat moet afgelegd worden; een snelle start; kom nou; dit is vandaag niet nodig

de eerste kilometers gaan dan ook rustig aan; zo'n tempo van ongeveer 5 min/km; bewust voor gekozen natuurlijk; maar ook een gevolg van het feit dat we vrij vlug op minder goed te belopen en smalle weggetjes komen waar je enkel een medeloper kon passeren als je wat halsbrekende toeren uithaalt op het bevroren traject dat zo oneffen was als een pas omgeploegd hard bevroren aardappelveld; en misschien was het er wel een

pas aan kilometer vijf kwam er wat beweging in; de eerste kilometers dus wel degelijk gebruikt als opwarming; ideaal toch; nu beginnen we er stilaan aan dacht ik zo; nog een twintigtal kilometer te gaan

kilometer tien tot vijftien verliepen aan een vrij egaal tempo; natuurlijk rekening houdende met het parcours; op sommige plaatsen moet je immers halt houden, bijvoorbeeld om onder een dwarsbalk te klauteren; er over springen kan natuurlijk ook maar dat heb ik toch maar niet gedaan; dus het traject zorgt eigenlijk zelf wel dat je een interval doet; het is regelmatig halt houden en terug herbeginnen na stilstand; dat maakt het dan ook behoorlijk lastig

kilometer zestien; een gewone weg zowaar; even goed kunnen doorlopen; ik haal 4.16/km; zowaar mijn snelste tot dan toe; maar helaas; dit blijft niet duren; terug het veld en het bos in; de volgende kilometers daalt de snelheid dan terug fel; en we moeten warempel nog een sloot door; even en sprong wagen; ok we zijn er over; terug verder dan maar

ondertussen lopen we stilaan naar kilometerpaal twintig; waar een marathon zowat begint na kilometer vijfendertig is dit hier het punt waar het er op aan komt om nog eens op de tanden te bijten; en maar hopen dat je ze niet stuk bijt

vanaf nu haal ik toch nog een gemiddeld tempo van 4.30/km; de snelste kilometer wordt trouwens kilometer vierentwintig; de voorlaatste (want de totale afstand zal toch wel rond de vijfentwintig gelegen hebben) als snelste laten optekenen; het is mij zowaar nog niet vaak overkomen; en de laatste kilometers waren dan ook nog behoorlijk zwaar; een brug, een langzaam stijgende weg; en last but not least een vijfhonderdtal meter voor de aankomst nog maar eens een gracht door en terug enkele treden naar omhoog klauteren; een fotograaf stond daar trouwens nog klaar om met pretoogjes alsnog enkele foto's te nemen

de aankomst zien en halen is altijd een mooi moment; dit was nu niet anders; vermoeid; vanzelfsprekend zou ik zeggen; maar, en dat is dan terug wel positief, de recuperatie verliep goed; eigenlijk voelde ik zowat een uurtje nadien niet veel meer van de run; ik kon er zowaar opnieuw aan beginnen; maar dat heb ik toch maar niet gedaan