Het weer.

Veel bewolking met regen of buien.

Op zaterdag begon de dag regenachtig en bewolkt. In de loop van de late voormiddag werd het over het westen droger met evenwel nog kans op enkele buien. Over de oostelijke landshelft waren de buien het talrijkst. Lokaal was een donderslag mogelijk.

Het was koel met maxima van 13 tot 15 graden in Hoog-België en 16 tot 18 graden in Laag- en Midden-België.

De wind was matig tot vrij krachtig uit zuidwest met windstoten rond 60 km/h (of iets meer tijdens de felle buien).

Actueel.

KUNST

René Magritte (Lessen, 21 november 1898 – Schaarbeek, 15 augustus 1967) was een Belgisch surrealistisch kunstschilder.

In 1945 werd hij lid van de Communistische Partij van België. In 1948 ging hij kort in stripachtige stijl schilderen, maar zonder succes. Al na korte tijd keerde Magritte terug naar zijn eerdere, bijna fotorealistische stijl, wel even agressiever, door de rumoerig geworden verhouding met zijn vorige surrealistische omgeving (Goemans, Scutenaire, Nougé, Lecomte, Souris, E.L.T. Mesens). De zwarte humor van Magritte leidde hem vaak tot een morbide figuratie, daarbij nog meer 'gesurrealiseerd' door de soms onmogelijk onwaarschijnlijke benamingen die hij zijn werk toebedeelde.

In 1953 creëerde Magritte de wandschilderingen in het Casino te Knokke aan de Belgische kust, in opdracht van de familie Nellens. Deze zijn ondertussen beschermd door de Koninklijke Commissie voor Monumenten en Landschappen. Hij werd in 1960 bekroond voor al zijn werk met de Belgische Staatsprijs. Het was de eerste keer dat de Staatsprijs aan een kunstschilder werd toegekend.

In de jaren 50 van de twintigste eeuw was Magrittes werk erg in trek bij New Yorkse verzamelaars. Dat verklaart de grote aanwezigheid heden ten dage van Magrittes werk in Amerikaanse collecties. Ook zijn bekendste icoon ‘La Trahison des Images’ bevindt er zich.

Terug in de tijd: maandag 7 juni 2010.

18km600 gelopen. Chrono 1:34:35. Gestart om 17 uur na een uurtje in de tuin te hebben gewerkt. Temperatuur 21°. De zon verschool zich regelmatig achter een wolkje en er stond ook wat wind. Maar toch aangenaam om te lopen. Ik moest wel wat op de tandjes bijten. Gelukkig had ik gisteren de documentaire gezien over ‘de marathon des sables’. In deze loopwedstrijd moeten de deelnemers 250 km lopen in zeven dagen tijd, en dit in de hitte van de Sahara. Eigenlijk een onmenselijke inspanning. Elke deelnemer moet bovendien zijn eigen eten meedragen en krijgt van de organisatie dagelijks een uiterst beperkt waterrantsoen waarmee men zich moet verfrissen en zijn dorst lessen. Schitterende televisie moet ik zeggen.

Als je dit gezien hebt kan je zelf toch ook iets meer hebben en dit was vandaag dus het geval. Gelukkig stond het bloed nog niet in mijn schoenen zoals dat bij deelnemers aan de marathon des sables wel het geval was.

De eerste dag van de marathon des sables (gelopen in april 2010) diende ‘maar’ 29 km te worden afgelegd. Men kon zowaar nog genieten van de schitterende natuur. Temperatuur 38°. Het is noodzakelijk om goed uit te kijken met je drinken. Je moet het goed verdelen en bovendien veel extra zout innemen (zouttabletten). Het was lopen in de zandduinen op een bergachtig terrein.

Op de tweede dag moest er 35,5 km worden afgelegd op een zware route door de zandduinen en in hoge temperaturen.

Op de derde dag werd er 40 km gelopen. Sommige atleten vielen uit door darmklachten en dehydratie. De temperatuur bedroeg 40° en er was geen wind. De route was deze keer wel vlak maar natuurlijk met enorm veel zand en extreem heet. Zouttabletten bleken ook nu noodzakelijk en natuurlijk veel drinken. Sommigen hadden last van diarree. Sommige deelnemers spraken nu al van de zwaarste en mooiste race die er is. Onvergetelijk en een voorrecht om het te kunnen meemaken.

Dag vier: de ultra-etappe van 82 km. De eerste atleet, Mohamed Ahansel, legde deze afstand af in de ongelooflijke tijd van 7:09:13 (!). Sommigen dachten na deze etappe nooit meer te kunnen lopen. In de tenten viel men neer van de pijn. En letterlijk alles deed pijn.

De vijfde dag rust men.

Op dag zes staat er een marathon op het programma. Het is zwaar. Elke dag is een enorm zware slijtageslag.

De laatste dag staat er een ‘korte’ etappe van 21 km op het programma. Maar opgelet, hier zit wel een zwaar stuk met zandduinen van 7 km.

De run vandaag.

Wedstrijd: acrho – 7 juni 2025 – La ronde des moulins – Lessines - 10km000 – 340 deelnemers.

-   Het dorp.

Veel dorpskernen die tijdens het acrho-criterium worden aangedaan zijn eerder klein. Meestal zijn die dorpen landelijk gelegen en omringd door weiden en velden. Het levert je dan ook vaak weidse vergezichten. Altijd mooi!

Lessines is een beetje een uitzondering! Het is toch iets groter dan de meeste van de eerder bezochte dorpen. Er zijn wat winkels. Er is een bakker, een slager, een kruidenier. Er is een winkelstraat. Toch dingen die je meestal niet vindt op de andere startplaatsen.

En er is ook … René Magritte.

Je kan er niet naast kijken. Overal waar je gaat in Lessines kom je kunstwerken tegen van deze kunstenaar. De surrealist is namelijk in Lessines geboren op 21 november 1898.

Hij werd bekend door het creëren van een aantal surrealistische beelden. Zijn werk toont vaak gewone objecten in een ongewone context en staat bekend om het uitdagen van de geconditioneerde percepties van de werkelijkheid door waarnemers. Zijn beelden hebben popart, minimalistische kunst en conceptuele kunst beïnvloed.

Magritte overleed op 15 augustus 1967 op 68-jarige leeftijd aan alvleesklierkanker en werd begraven op de begraafplaats van Schaarbeek, Evere, Brussel.

Lessines beschikt ook over enkele steengroeven waar ik eerder al een blog over schreef. De steengroeven van Lessen. Hier ga ik dus niet meer uitgebreid over vertellen.

De kerk is op zijn zachtst gezegd bijzonder. Zowel door zijn afmetingen (meer dan 45 meter lang en bijna 34 meter breed) en voor zijn structuur. Vernietigd op 11 mei 1940 door een paar Duitse brandbommen, ging de kerk door een echte beproeving. De restauratiewerkzaamheden begonnen pas begin 1950 om te leiden tot de inwijding op 22 mei 1952. Met zijn werk wilde de architect Simon Brigode de oorspronkelijke staat van de kerk herstellen. Het grootste deel van het gebouw is gotisch.

-   Situatieschets criterium.

Veertiende wedstrijd van het jaar. De dertiende die meetelt voor het criterium. Mijn elfde van dat criterium. Mijn tiende wedstrijd die uiteindelijk mee in rekening gehouden wordt voor het eindklassement (de eerste wedstrijd die de organisatoren van het acrho-criterium georganiseerd hebben in Amougies valt daarbuiten). De wedstrijden volgen elkaar vliegensvlug op. Aanstaande vrijdag worden we reeds opnieuw op het appel verwacht!

-   Vooraf.

Wat trainingen en andere bezigheden betreft proberen we het de laatste weken vrij rustig te houden. Zo rustig mogelijk eigenlijk. Het probleem met de enkel is er nog. En door de vlugge opeenvolging van wedstrijden is er weinig ruimte voor volledig herstel. Maar dat gemis aan daadwerkelijke training voel je vanzelfsprekend wel tijdens de wedstrijden. Binnenkort gaan we die dan ook stilaan anders beginnen bekijken. Met name meer als training. Nog een stevig tempo ontwikkelen dat wel, maar tijdens de wedstrijd wat gebruik proberen maken van wat tempowisselingen. We zien wel hoe we dat precies zullen aanpakken. Dat is voor later. Ik vermoed tijdens de maanden juli en augustus, de vakantiemaanden.

-   De wedstrijd.

Lessen is gelegen aan de Dender en dat zullen we geweten hebben. De organisatie maakt immers gretig gebruik van het pad dat er langsheen loopt. Mooi natuurlijk en rustig. Maar toch wel opletten blijkbaar want op een bepaalde plaats moest iemand van de medewerkers op het pad staan om aan te geven dat er een gevaarlijke verzakking in de weg was. En dat was blijkbaar nog niet opgelost. Vreemd want zeker voor fietsers is dit toch heel gevaarlijk.

Het parcours is eigenlijk heel simpel en wijzigt nauwelijks in de loop der jaren. Na de start op de speelplaats van het atheneum loop je richting de rivier. Die volg je ongeveer gedurende een tweetal kilometer om dan een vrij grote lus te maken tot ‘Twee Akren’ om dan na een vrij stevige beklimming terug tot bij de Dender te komen en je zo via hetzelfde traject van de heenweg terugkeert richting Lessines. Op het eind moet je nog een park door en krijg je ook nog wat korte niveauverschillen voor de voeten. Alhoewel dit een van de vlakkere omlopen is blijft het dus toch wel stevige kost. Neem daarbij dan ook nog eens de goed voelbare wind en je bekomt alweer een mengsel die een echte toptijd niet mogelijk maakte. Toch alleszins niet wat mij betreft.

De eerste vier kilometers waren perfect. Kilometertijden van 4.18 4.15 4.14 en 4.20. Toen waren we net Deux Acren gepasseerd. Van dan af begon het serieuze werk met een al veel tragere vijfde kilometer (4.54). Een korte afdaling deed het tempo weer verhogen in kilometer zes (4.26) maar de laatste kilometers vielen dan weer tegen. Zeer onregelmatig en dan ook nog wind tegen. Deze ingrediënten zorgden voor de laatste kilometertijden van 4.38 4.41 en 4.56.

Positief is wel dat ik elke kilometer deze keer kon afleggen in een tempo dat hoger lag dan 5.00. Maar ik blijk op de lastigste plaatsen van het parcours toch nog altijd zo goed als stil te staan!

-   Enkele details.

TR172 – wedstrijd – afstand 10km000 – chrono 0:44:09 – km-tijd 4.27 - calorieën 599 – temperatuur 17,2° - gewicht 63,3 kg – hartslag 128-131 – pasfrequentie 177 – weersomstandigheden: aangenaam loopweer – droog.