Lucio Battisti schreef het Italiaans origineel ( "Il paradiso della vita") en Andy Fairweather Low en zijn makkers maakten er midden februari 1969 een wereldhit van. Oorspronkelijk werd de song aan The Tremeloes aangeboden die hem weigerden op te nemen. Ma che bella canzone!
De melodie is gebaseerd op een Europese wals en de singer-songwriter vertelt hier over zijn voormalig liefje dat omkwam in een hotelbrand in 1965. Andere geruchten dat de song over Sophia Loren zou gaan worden door de zanger tegengesproken. De lyrics zijn doorspekt met actuele verwijzingen naar Marlene Dietrich, Zizi Jeanmaire, Pierre Balmain, Boulevard Saint-Michel, The Rolling Stones, Sacha Distel, de Sorbonne, Picasso, Juan-les-Pins, Saint Moritz, Napoleon brandy en de Aga Khan. Peter heeft twee zingende broers: Eden Kane (schuilnaam voor Richard Sarstedt) en Clive Robin Sarstedt. Ze werden alledrie in India geboren. Luister vooral naar de heerlijke accordeon op het einde...
Op 3 maart 1969 werd deze prachtige song uitgebracht. Het origineel is van The Ronettes (1966) en werd geschreven door Jeff Barry, Ellie Greenwich en Phil Spector. Brian Wilson begon meer en meer interesse te verliezen in de groep vandaar dat Carl Wilson hier lead zingt. Heerlijke samenzang!
Mijn favoriete Bondsong en geschreven door Hal David/John Barry. In 1969 waren de financiële eisen van Sean Connery zó hoog geworden dat hij prompt werd vervangen door de onbekende George Lazenby, een Australisch model. Connery zal toen waarschijnlijk gedacht hebben: "I will be back". De film kent een droevig einde en de weemoedige muziek past hier goed bij. Oh, yeah...
En hier is het instrumentaal thema uit de film "On Her Majesty's Secret Service", in roulatie gebracht op 18 december 1969.
In 2012 vierde James Bond op het witte doek zijn 50ste verjaardag. De boeken van Ian Fleming dateren uit de jaren '50 en ook in die periode werd al een TV-film met James Bond in de hoofdrol uitgezonden.
In januari 1969 stond deze Britse bluesformatie o.l.v. Peter Green op nummer 1. De puristen schreeuwden moord en brand maar ik vond deze instrumentale song geweldig, net als John Lennon trouwens en dat zou eind september 1969 blijken uit een van zijn composities op de elpee "Abbey Road". Vliegt de Blauwvoet? Storm op zee!
Dit prachtig bluesnummer werd in 1968 al uitgebracht door Etta James. Deze Britse bluesformatie had een link met Fleetwood Mac: zangeres Christine Perfect zou later trouwen met gitarist John McVie en zelfs tot de groep Fleetwood Mac toetreden. De bluesrevival was in gang gestoken door John Mayall & his Blues Breakers, een kweekvijver voor groot talent zoals o.m. Eric Clapton.
De Amerikaanse heavy metal/hard rock-band Steppenwolf met zanger John Kay zingt hier over de gevaren van drugs. De song met het hallucinant gitaargeluid werd in 1969 gebruikt voor de film "Easy Rider" en stond natuurlijk ook op de fantastische soundtrack. God damn the pusher!
Op 30 januari 1969 vond het laatste live optreden plaats van de Fab Four. Op het dak van de Apple building en met de hulp van organist Billy Preston. Na een halfuur was het afgelopen toen de Britse Bobbies de hele zaak kwamen opdoeken.
01. 00:00 "Get Back (One)" [Warm-Up] 02. 03:23 "Get Back (Two)" [Film Version] 03. 06:45 "Don't Let Me Down (One)" [Film Version] 04. 10:05 "I've Got A Feeling (One)" [Film Version] 05. 14:03 "One After 909" 06. 17:05 "Dig A Pony" 07. 21:05 "I've Got A Feeling (Two)" 08. 24:47 "Don't Let Me Down (Two)" 09. 28:08 "Get Back (Three)" [Film Version]
Lennon riep op het einde nog sarcastisch (verwijzend naar de DECCA auditie van 1 januari 1962 waar The Beatles afgewezen werden): "I wanna say thank you on behalf of the group and ourselves and I hope we passed the audition".
De fameuze "Get Back"-sessions uit 1969 die uiteindelijk zouden leiden tot de elpee "Let It Be" die pas in 1970 zou uitkomen alhoewel hij was opgenomen vóór "Abbey Road" (1969).
Van links naar rechts: Tom en John Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford. Samen CCR.
"The Pusher" staat natuurlijk ook op dit album.
Christine Perfect staat in het midden.
Van links naar rechts: John McVie, Danny Kirwan (blond haar), Jeremy Spencer (donkerharig), Mick Fleetwood (zonnebril) en Peter Green. Samen maakten ze deel uit van 'Fleetwood Mac', de Britse bluesformatie.
In het late najaar van 1968 gonsde het van de geruchten uit de VS. Er werd een musical opgevoerd speciaal voor de jongeren. Het thema lag in het verlengde van de gedachtengang van de hippies: vrije liefde, geen oorlog. Een late uitloper van de Flower Power-beweging. Er zou ook een soundtrack van uitgebracht worden. Maar vóór die West-Europa bereikte sprongen diverse artiesten op het repertoire van "Hair". De versie van The Cowsills leunde te dicht aan bij de musical, vandaar dat ik de Nederlandse cover verkoos. Op 4 januari 1969 kwam die groep binnen in de hitlijsten en het leuk hoesje was een verwijzing naar "Electric Ladyland" van Jimi Hendrix. "Darling............"
Een pakkende versie uit diezelfde Broadway Rock Musical "Hair" (geschreven door het trio Galt MacDermot, Gerome Ragni en James Rado) kwam van Nina Simone, de voormalige muze van Eric Burdon. Zij nam zelfs twee liedjes voor haar rekening en maakte er een medley van.
De Amerikaanse popzanger William Oliver Swofford alias Oliver bracht in 1969 een afgeborstelde versie uit van dat feelgoodnummer uit de Musical Hair. Hij verkocht er meer dan een miljoen exemplaren van. Het bleef voor hem echter bij deze eendagsvlieg. "Sing a song..."
De Amerikaanse groep 'The Fifth Dimension' was een ontdekking van Johnny Rivers, singer-songwriter en platenproducer. Het viertal maakte ook een mooie medley uit die Musical Hair. "Aquarius" werd gekoppeld aan het finalelied "The Flesh Failures", want zo heette "Let The Sunshine In" eigenlijk. Eveneens zeer hoog in de hitparades van 1969.
Tenslotte nog een vijfde nummer uit de Rock Musical Hair, die ik pas in 1970 zou zien in het Koninklijk Circus te Brussel. De voorstelling was fantastisch en voor de finale werden vrijwilligers gevraagd om mee te dansen met de crew. Vóór ik het goed en wel besefte stond ik met een bende halfnaakte dansers en danseressen mee te huppelen op het podium. Gelukkig vielen er toen veel slingers en confetti's uit de lucht... De fantastische Three Dog Night met de heerlijke stem van Chuck Negron.
En hier is de versie van The Cowsills, een Amerikaanse familiegroep, die bijna volledig dezelfde is als die van de Broadway uitvoering. Een grote hit in de VS maar hier in Europa was het de versie van Zen die scoorde.
De finale werd gedanst en gezongen op "The Flesh Failures", beter bekend geworden als "Let The Sunshine In".
9 oktober Vandaag exact 72 jaar geleden werd John Winston Lennon geboren. Jammer genoeg is hij nooit zo oud geworden. Op 8 december 1980 werd hij op veertigjarige leeftijd op laffe wijze vermoord door een fan aan wie hij diezelfde dag nog gewillig een autogram had gegeven. Mark Chapman zit nog altijd achter de tralies. Het leven zou voor zijn weduwe, Yoko Ono, zijn twee zoontjes, Julian en Sean, voor zijn familieleden en vrienden plus al die miljoenen fans nooit meer hetzelfde zijn.
Hij was actief van 1957 tot 1975. Toen laste hij een periode van vijf jaar in om enkel en alleen voor zijn jongste zoontje Sean te zorgen tot 1980. Hij was toen net aan een comeback bezig en zijn jongste album lag in de winkelrekken. Terug naar Wikipedia:
"In 1979 kondigde Lennon echter aan weer een plaat te willen maken. Die verscheen in het najaar van 1980. Het album, Double Fantasy, deed aanvankelijk weinig. Critici verwachtten een Lennon zoals ze zich die herinnerden en die hoorden ze niet, ook al omdat Lennon had aangekondigd weer de straat te willen opgaan om te demonstreren. De plaat toont echter een Lennon die zijn wilde haren is kwijtgeraakt, die liedjes zingt over zijn liefde voor Yoko Ono (Dear Yoko, en Woman) en zijn zoontje Sean (Beautiful Boy (Darling Boy)). Hij zong over hoe en waarom hij uit de muziekwereld stapte (Watching the Wheels). De titel van het album (Double Fantasy) had John gehaald bij de naam van een bloem die op de Bahama's groeit."
"Zijn terugkeer in de muziek was echter van korte duur: op 8 december 1980, om tien minuten voor elf in de avond werd Lennon voor zijn huis in het Dakota gebouw aan 72nd Street neergeschoten door Mark David Chapman met een .38 Charter Arms-revolver. Lennon werd nog in een politieauto naar het ziekenhuis gebracht, maar had al te veel bloed verloren en overleed kort daarna op 40-jarige leeftijd. Om 23.15 uur werd hij dood verklaard. Eerder die avond was Lennon nog door zijn moordenaar aangesproken en had hij voor hem een exemplaar van Double Fantasy gesigneerd. John Lennon werd op 10 december gecremeerd in Ferncliff Crematory in Ardsley, New York. Yoko Ono heeft John's as gestrooid in New York's Central Park, waar later het Strawberry Fields memorial is gemaakt."
Het Imagine-mozaïek van de Strawberry Fields Memorial in Central Park
"Na de moord op Lennon steeg Double Fantasy wereldwijd naar de top van de verkooplijsten. Twee singles van het album, (Just Like) Starting Over en Woman, werden grote hits, evenals het oudere Imagine. Van Johns soloplaten werden, enkel en alleen al in de Verenigde Staten, 14 miljoen exemplaren verkocht. De moord op Lennon bracht overigens geruchten op gang dat deze het werk was van de Amerikaanse overheid die beducht zou zijn voor de invloed die Lennon nog zou hebben op het publiek."
(c) Wikipedia
Tijd om even stil te staan bij deze tragedie en ons te bezinnen over de werkelijke zin van ons bestaan hier op aarde.
Lennon op z'n best!
Lennon stond bekend om zijn rake opmerkingen.
John Lennon als padvindertje.
Hier samen met zijn zoon Julian uit zijn eerste huwelijk met Cynthia.
Met zijn tweede vrouw, Yoko Ono, die nota bene zeven jaar ouder is, ging hij ten strijde tegen het onrecht in de wereld.
Een pentekening die weergeeft hoe John eruit zag in zijn Hamburgperiode (1961).
Fragment uit "Imagine" (1971).
De eeuwige cynicus en tegelijk grapjas.
"Power To The People" uit zijn periode samen met de Plastic Ono Band.
Begin 1969
