************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
30-06-2013
Angelsaksische muziek uit 1974
Angelsaksische muziek uit 1974
Na een zijsprongetje van Vlaamse, Nederlandse en Franse liedjes, ga ik weer de Angelsaksische toer op om dan uiteindelijk na drie dagen te belanden in de maand december 1974. Voor de Angelsaksische toer begin ik in het Engeland van de grote depressie toen de "Geordie boys" afzakten naar Londen om er werk te zoeken. In het Noorden van Engeland was er toen geen werk meer in de mijnen of op de scheepswerven. Alan Price schetst hier op zijn LP 'Between Today And Yesterday' uit 1974 op meesterlijke wijze de gemoedstoestand van toen. De LP bevatte 12 songs en kreeg op de a-kant de titel 'Yesterday' mee (6 songs met een ouder arrangement) en de b-kant 'Today'. Daar werden de 6 songs voorzien van een moderner jasje.
Vanuit de Verenigde Staten kwamen in 1974 heel andere geluiden. Philadelphia was nu het centrum van de muziekindustrie, in het bijzonder van de discotheekmuziek. Kenneth Gamble en Leon Huff waren de componisten bij uitstek van Philadelphia International Records en deze song van de formatie MFSB werd gebruikt als thema van het razend populaire TV-programma 'Soul Train'. De achtergrondstemmetjes zijn die van de Three Degrees.
Candlewick Green was de Britse groep die in de talentenjacht op TV 'Opportunity Knocks' optrad, gedurende acht opeenvolgende weken de eerste prijs behaalde en er een platencontract aan overhield. Helaas bleek hun steengoede single uit 1974 'Who Do You Think You Are' een eendagsvlieg te zijn. Toch leuk om nog eens te horen.
Countryrock begon meer en meer zijn plaats op te eisen in de muziekwereld van 1974. De Amerikaanse vaandeldragers bij uitstek van dit muziekgenre zijn de Eagles. Al zou het nog enige tijd duren eer ze in West-Europa doorbraken. Deze 'Best Of My Love' stond op hun elpee 'On The Border' waarop ook hun versie stond van Tom Waits' 'Ol' 55'. De bezetting zag er toen zo uit: Glenn Frey - lead vocals, leadgitaar, slidegitaar, piano; Don Henley - lead vocals, drums, gitaar; Randy Meisner - lead vocals, basgitaar; Bernie Leadon - lead vocals, leadgitaar, banjo, steelgitaar; Don Felder - elektrische gitaar, slidegitaar.
Deze song stond op de elpee 'Country Life' en werd als single uitgebracht in het Verenigd Koninkrijk in november 1974. 'The Thrill Of It All' van Roxy Music bewijst nog maar eens dat deze progressieve muziek mijlenver verwijderd was van pakweg "countryrock" of "disco" uit diezelfde periode. Maar ik vond die evolutie in de muziek heel boeiend. Bryan Ferry stond toen op een eenzame hoogte en ook als solo artiest zou hij nog menig succes boeken.
Terug naar de VS waar The O'Jays nog altijd bij de top mochten gerekend worden in 1974 maar in onze contreien was dit een van de laatste wapenfeiten. Zij hadden ook een contract bij Philiadelphia International Records maar hun muziek leunde nog bij soul music en rhythm & blues aan en minder bij de disco. De groep werd opgericht in 1958, kende vele personeelswisselingen en is nog altijd actief: 'For The Love Of Money'!
Maar de rock-'n-roll of de rock zoals het muziekgenre in de Verenigde Staten meestal wordt genoemd was nog altijd springlevend. De mannen van Grand Funk Railroad (soms ook kortweg Grand Funk genoemd) haalden een oude song van Gerry Goffin en Carole King van onder het stof in 1974 en scoorden er voorwaar een megahit mee in hun thuisland. GFR werd in 1969 opgericht na het uiteenvallen van de groep 'Terry Knight and the Pack'. Terry Knight werd trouwens producer van hun eerste platen. Deze Amerikaanse band was ook een van de eerste formaties om in stadions en arena's op te treden.
Dick Annegarn is een buitenbeentje in de muziekwereld want deze Nederlander werd in Den Haag geboren (op 6/5/1952) en woonde een tijd in Brussel en Parijs. Hij bezingt Brussel zelfs in het Frans. Leuk dat zowel mijn voornaam als "Place de Brouckère" in de tekst voorkomen. Prachtige ode uit 1974 aan 'Bruxelles' wat in feite een verbastering is van 'Broeksele', een morzel gronds in het moeras...
Deze Franse zanger draagt ook mijn voornaam en een van de mooiste chansons van hem vind ik deze 'La maladie d'amour' die in 1974 jammer genoeg niet binnengeraakte in onze BRT Top 30 maar wel regelmatig op de radio te horen was. In het midden van de jaren '80 kreeg de titel natuurlijk een heel andere betekenis...
Ontroerend lied uit 1974 van deze Franse zanger die, oh toeval, ook mijn voornaam droeg in combinatie met een andere. Beslist de moeite om eens aandachtig te luisteren naar deze tekst. Dit soort muziek wordt veel te weinig gedraaid op onze radiozenders. Wie zet de eerste stap?
Deze gouden "ouwe" komt ook uit het jaar 1974. Veel gehoord in die tijd en toch geen echte hit bij ons. Misschien wel in Wallonië (ik zou het eigenlijk eens aan mijn neven moeten vragen) en natuurlijk in Frankrijk waar hij een graag gezien artiest is. Deze ode aan zijn vader vind ik even ontroerend als 'Papa' van Stef Bos.
Ivan Heylen probeerde het succes van 'De werkmens' en 'De wilde boerndochtere' te bestendigen in 1974. Helaas flopte zijn pintje alhoewel het toch geregeld op 'Omroep Brabant' gespeeld werd. Ik ben benieuwd of het een "kokketeute" was of een "Goehaarden", sorry "Hoegaarden". Goeiemorgen, Ivan!
'Louisette' was in 1974 nog de groep van Raymond van het Groenewoud en Erik Van Neygen (of had die de groep toen al verlaten?). Kon er dan toch gerockt worden in het Nederlands? Ja, dus! De versie uit 1974 is niet te vinden op het internet. Dan maar geopteerd voor deze liveversie van de meester zelve uit 1980. Goeiemorgen, Raymond!
Uit het noorden van de Nederlanden kwam de groep Fungus (latijn voor schimmel, zwam of paddenstoel). De gebaarde kerels grepen terug naar een oud volkslied: "Jan, Piet, Joris en Corneel die hebben baarden, zij varen mee". Het lied stamde nog uit de tijd dat de Lage Landen heer en meester waren over de zeven oceanen en onze zeelieden dus ook regelmatig naar Kaap de Goede Hoop voeren.
'Jefke' van Della Bosiers uit 1974 heb ik helaas niet gevonden op het internet. De song werd nochtans toentertijd grijsgedraaid door o.a. Julien Put van Omroep Brabant op de BRT-radio. 'Fleur de Buda' is ook zo'n pareltje. Vandaag post ik dit 'Oud vrouwtje' dat mij ook doet wegdromen...
Personeel in de studio: naast zanger Verminnen, Bruno Castellucci, Firmin Timmermans, Jerome Minafo, Nick Roland, Toots Thielemans en Yvan Desouter. Productie: Jean Kluger en Koen De Bruyne.
Op Thanksgiving Day (28 november 1974) vond een historisch optreden plaats: Elton John nodigde John Lennon uit om samen met hem op het podium te komen zingen. Deze gebeurtenis werd vastgelegd op een maxi-single die pas in 1981 werd uitgebracht. Geniet mee van 'Whatever Gets You Thru The Night', 'Lucy In The Sky With Diamonds' (uitgebracht door Elton John als single op 30/11/1974) en zeer verwonderlijk een compositie van (hoofdzakelijk) Paul McCartney 'I Saw Her Standing There'. Let op het groene vinyl van de single! Dankzij Elton John stond John Lennon weer helemaal "in the picture". Kippenvelmoment!
Juicht, mensen, juicht! Dit hier was de nieuwste single van de broer van John Fogerty. Ongelooflijk hoe sterk hun stemmen op elkaar geleken. Ook die scherpe sound van de slaggitaar (zo kenmerkend voor de klank van Creedence Clearwater Revival) herken je uit duizend. Toch werd deze single uit 1974 bij ons geen hit. Helaas, pindakaas!
Dennis Wilson van de Beach Boys en Billy Preston sloegen de handen in elkaar en schreven dit prachtig lied. Het verscheen op de LP van Preston 'The Kids & Me' uit 1974. De song werd natuurlijk een hit in de uitvoering van Joe Cocker, op single uitgegeven ook in 1974.
Dit is de versie die beter gekend is:
Dolly Parton schreef deze formidabele liefdesverklaring voor haar toenmalige zakenpartner Porter Wagoner in 1974 toen hun wegen uiteen gingen. De single werd indertijd geen hit in ons land. De film 'The Bodyguard' en de versie van Whitney Houston uit 1992 maakten er wèl een wereldhit van. Maar dit is de enige echte original!
Tijd voor een van mijn stokpaardjes: de eendagsvlieg of het one-hit wonder. Wat een hit is in een bepaald land kan in een ander gewoonweg floppen. Zoals deze 'Wildflower' een hit voor Skylark was in Canada en de VS. Geschreven in 1972 en uitgebracht als single in 1973 en enkele malen gedraaid op onze radiozenders in 1974 maar geen hit bij ons. Het woord "wildflower" wordt geen enkele maal gezongen. Op het einde van de song weerklinkt de zin "she's a free and gentle flower growing wild". Toch mooi gedaan van deze Canadese "leeuwerik"...
Boogity, boogity! Nu is het opletten geblazen want de nieuwste rage uit het begin van de jaren '70 in de VS was "streaking". De kunst was om op grote sport- en andere evenementen totaal in je blootje door de massa of over het veld te rennen. Zonder geklist te worden, uiteraard! Grappige noveltysong van Ray Stevens: "Don't look, Ethel... It was too late!". Wooosh!!!
Boezemvrienden in 1974.
Linksboven staat waarschijnlijk de beroemdste foto van een streaker afgebeeld.
"Don't look, Ethel... It was too late!". Wooosh!!!
Vandaag draai ik de laatste schijf van elpees uit september-oktober-november 1974. Ik herinner me dat de vijfde elpee van John Lennon werd grijsgedraaid in de winkelstraten van Amsterdam toen Chantal en ik daardoor kuierden tijdens een van onze citytrips in de herfst van 1974. De hoes stond vol met kindertekeningen van de ex-Beatle en hij prijkte erop met een groot aantal brillen op z'n neus. Het album werd door de critici op gemengde gevoelens onthaald.
Als je het woord "Beatle" laat vallen zijn de Stones nooit ver weg. De rock-'n-rollband bij uitstek bestond toen uit Mick Jagger-Keith Richards-Bill Wyman-Charlie Watts en Mick Taylor. De LP 'It's Only Rock 'N' Roll' verscheen in oktober 1974 en verkocht meteen als zoete broodjes. ♫♫♫ and I like it! ♫♫♫...De hoestekening werd gemaakt door de Belg Guy Peellaert, bijgenaamd "The Michelangelo" of Pop Art.
Een heel ander soort rock-'n-roll kwam van de formatie Queen. Het was een mengeling van hard rock, progressieve rock en heavy metal overgoten met een sausje opera, met dank aan de flamboyante Freddie Mercury. Het album 'Sheer Heart Attack' verscheen in november 1974 en een maand later zouden ze hun eerste hitsingle bij ons te pakken krijgen. Op het einde van 'Now I'm Here' zingen ze "go, go, go Little Queenie" als een ode aan Chuck Berry of hadden ze The Rolling Stones in gedachten? Hoe dan ook, het allergrootste succes (LP èn single) met een wereldwijde doorbraak als gevolg zou nog even op zich laten wachten.
Op 15 november 1974 lieten Bryan Ferry en zijn kompanen de elpee 'Country Life' op hun fans los. Gewoonlijk waren de hoezen van Roxy Music altijd stuk voor stuk pareltjes maar deze foto vond ik ronduit lelijk. De plaat werd dan ook gecensureerd in de VS, Spanje en... in Nederland. Gelukkig maakten de muziek en vooral de stem van Ferry veel goed. 'All I Want Is You' is mijn keuze voor vandaag.
Deze compositie van Clint Ballard Jr. kende ik nog uit de jaren '60 toen de Swinging Blue Jeans er een grote hit mee hadden. Het origineel komt uit 1963 en is van Dee Dee Warwick (de zus van Dionne) maar het was Betty Everett die ermee scoorde in de VS. In november 1974 stond de song op de LP 'Heart Like A Wheel' van Linda Ronstadt, bijgenaamd "The First Lady Of Rock" van wie de begeleidingsband uit 1971 geëvolueerd was tot de Eagles. De Amerikaanse countryrockband welteverstaan, niet die van Jean Blaute...
The Rolling Stones deden een beroep op de Belgische kunstenaar Guy Peellaert voor deze hoestekening. Hij had die van Bowie's 'Diamond Dogs' al getekend.
Terug naar september 1974 want toen werd het uitstekend conceptalbum 'Good Old Boys' uitgebracht (en niet in 1972 zoals hieronder op YouTube vermeld staat) met parels als 'Marie', 'Birmingham', 'Mr. President (Have Pity on the Working Man)' en 'Rednecks' waarin Newman de tegenstelling blootlegt tussen het Noorden van de Verenigde Staten (New York Jews) en het Zuiden (waar de zwarten nog onderdrukt werden). 'Rednecks' is een scheldwoord (cfr. 'Yankees') en duidt op de roodverbrande nek van de arbeiders in de katoenplantages. Onnodig te zeggen dat deze song veel stof deed opwaaien.
In diezelfde maand september 1974 werd de live elpee van de Velvet Underground uitgebracht met als titel '1969: The Velvet Underground Live with Lou Reed'. Door het succes van Lou Reed's soloplaten 'Transformer' en 'Berlin' probeerde de platenmaatschappij de legendarische groep uit de sixties terug onder de aandacht te brengen. Hieronder dan ook een knappe liveversie van 'Sweet Jane'. Enig minpunt was de aartslelijke hoes van die LP.
In oktober 1974 was Van Morrison aardig op weg om een mooie carrière uit te bouwen ondersteund door zijn elpee 'Veedon Fleece', waarop dit aardige 'Cul de sac' staat. Een "cul-de-sac" is Frans voor een doodlopende steeg maar daar zat Van the Man toen zeker niet in. Toch niet op muzikaal vlak.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik Tom Waits pas leerde kennen in 1976, maar toen kocht ik meteen drie elpees van de Amerikaanse singer/songwriter. Zijn stem was toen nog niet zo ruig als nu. In oktober 1974 bracht hij zijn album 'The Heart Of Saturday Night' uit waarvan de hoestekening gebaseerd is op Frank Sinatra's hoes van 'In The Wee Small Hours'. Hieruit het uitstekende 'Shiver Me Timbers'.
Ook in oktober 1974 verscheen deze single die uit dezelfde sessies komt van de LP maar de plaat niet haalde ('Blue Skies'). Helaas flopte het schijfje maar ik wil het jullie niet onthouden:
Reggae was ook aanwezig in de hitlijsten van de bestverkochte elpees van oktober 1974. Bob Marley kroop uit de schaduw van zijn groep The Wailers en wierp zich meer en meer op als de frontman ervan. 'Natty Dread' vestigde zijn naam en faam. De woorden 'dreadlocks' en 'Babylon' waren dan ook niet van de lucht...
Op 25 juni 1967 zat ik samen met mijn ouders gekluisterd te kijken naar ons zwart/wit HMV televisietoestel samen met ongeveer 400 miljoen kijkers over de vijf continenten heen. 'Mundovisie' heette het programma ('Our World' in het Engels) en het duurde twee en een half uur. Artiesten zoals Maria Callas en Pablo Picasso vertegenwoordigden hun land en de uitzending werd afgesloten door een uitvoering van de nieuwste single van mijn favoriete groep: The Beatles. De oorlog in Vietnam woedde toen in alle hevigheid en Lennon & McCartney maakten van de gelegenheid gebruik om een vredesboodschap de wereld in te sturen. "Pop meets classic" want het symfonisch orkest zette in met de tonen van de Marseillaise, het volkslied van de Fransen, ooit de aartsvijand van de Britten. De Fab Four hadden hun vrienden uitgenodigd om in het publiek te zitten en in het filmpje herken je makkelijk o.a. Mick Jagger, Eric Clapton, Marianne Faithfull, Keith Moon en Graham Nash. "Flower Power" en "The Summer of Love" werden sindsdien als slogans de wereld ingestuurd en de psychedelische en veelkleurige kleren konden op mijn bijval rekenen. Deze uitzending werd mogelijk gemaakt via satellieten zoals Early Bird, Lani Bird en Canary Bird en met de hulp van de NASA-satelliet. Het gebeuren maakte een enorme indruk op de bijna 16-jarige jongeling die ik toen was. Ondertussen is het dag op dag 46 jaar geleden maar het is precies of het was eergisteren...
Een niet mis te verstane boodschap aan de wereldleiders.
Ik ben eindelijk in december 1974 aanbeland maar alvorens verder te gaan met de singles uit die periode grasduin ik nog even in de elpees van het hele jaar 1974 die beslist ook de moeite waard waren. Vandaag gaat het over de periode april tot en met augustus 1974.
Onlangs was er een supermaan aan de hemel te bespeuren maar in 1974 was dat een 'Cajun Moon'. Ze stond te schitteren op de LP 'Okie' van J.J. Cale die ik toen samen met 'Naturally' kocht voor 300 BEF/stuk, wat redelijk veel was in die tijd. 'Okie' werd in de VS uitgebracht in april 1974 en dankzij zijn bewonderaar Eric Clapton kwam Cale meer en meer in de belangstelling aan deze kant van de oceaan.
In de maand juli van het jaar 1974 bracht Stevie Wonder het fantastisch album 'Fulfillingness' First Finale' uit met daaruit het funky 'You Haven't Done Nothin'' waarop de Jackson 5 te horen zijn als achtergrondkoortje (Doo Da Wah). Het was een van de eerste protestsongs van een Afro-Amerikaans artiest tegen president Nixon! De single kwam in augustus 1974 op de markt.
In juli 1974 kwam de comebackplaat van Slowhand uit. Ze was toepasselijk '461 Ocean Boulevard' getiteld, het adres van waaruit hij bevrijd van zijn verslavingen de wereld opnieuw wou veroveren. Clapton gebruikte hiervoor o.a. een oud maar leuk nummer van Johnny Otis dat hij opfriste. Ook Cliff Richard bracht hiervan ooit een toffe versie uit.
De elpee van Neil Young 'On The Beach' komt eveneens uit juli 1974. Je weet wel, de plaat met die eigenaardige hoesfoto waarop een cadillac zich als een raket in het strand geboord heeft. Hieruit draai ik het droefgeestig titelnummer van nagenoeg 7 minuten.
Destijds werd deze single van de Canadese bard getrokken uit zijn LP 'New Skin For The Old Ceremony' vaak gedraaid op de radiozenders. Toch werd het geen echte hit. Ik kocht meteen het singletje en het album schafte ik mij pas vele jaren later op cd aan. Deze muziek kwam uit augustus 1974.
De hoesfoto van 'Okie' van J.J. Cale staat linksboven.
'On The Beach' van Neil Young.
En ik die altijd dacht dat engelen geen geslacht hadden...
