************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
27-10-2012
Nieuwste aanwinsten op vinyl
Nieuwste aanwinsten op vinyl
De laatste weken kreeg ik van correspondenten uit Brussel en Nederland nog enkele vinylplaatjes. Het gaat om singles op 45 toeren. Ik deel ze graag met jullie en nogmaals mijn hartelijke dank daarvoor. Ze krijgen alle vier een mooi plaatsje in mijn collectie. Hier zijn de mooie hoesjes:
Dit singletje kreeg ik van de artiest zelf. Het is een vertaling van een nummer van Raymond van het Groenewoud.
Ondertussen zijn we terug aanbeland in het jaar 1969. Dit is de fantastische b-kant van de single "Get Back" waarop ook Billy Preston heerlijke klanken tovert uit zijn elektrische piano. De zwarte Amerikaan speelde trouwens ook mee met de Fab Four op het dak van de Apple building (30 januari 1969).
Vrolijk nummer van de Antwerpse popgroep. Naar het schijnt werd het singletje naar Apple opgestuurd en verzond George Harrison prompt een gelukstelegram naar The Pebbles. Maar ze kregen geen contract bij Apple Records en bleven bij Barclay. Of was het een promotiestunt?
"Happy Charly Madman" van The New Inspiration, met Danny Sinclair als zanger. Een van zijn laatste wapenfeiten want in de jaren '70 werd hij vervangen door Guido Wolfaert. Deze single werd in 1969 hevig geplugd door de RTBF. Een van mijn favorieten dankzij de vele tempowisselingen.
Producer Mickie Most zorgde in 1969 soms voor de vreemdste combinaties. Maar deze samenwerking tussen de Schotse bard en de geweldige gitaar van Jeff Beck (ex-The Yardbirds) werkte wel. Wie kan er trouwens blijven stilzitten bij wilde kreten als 'goo goo barabajagal, love is hot!"?
Zeer leuke en herkenbare intro met de drums. Tommy Roe kende ik nog uit 1962 ("Sheila" waar de Franse zangeres Annie Chancel inspiratie vond voor haar artiestennaam) en van "Sweet Pea" dat vooral bekend werd door Manfred Mann (1966). Maar plots was de Amerikaanse singer-songwriter terug van weggeweest. Tommy Roe leefde een tijd in Engeland en maakte in maart 1963 een tournee samen met Chris Montez en een beginnend groepje dat luisterde naar de naam... The Beatles! Van al dat dansen en rondhuppelen zou een mens nog duizelig worden.
Deze Nederlandse supergroep kon de concurrentie met de Angelsaksische bands moeiteloos aan. Oordeel zelf maar: Jan Akkerman (gitaar), Pierre van der Linden (drums) en Kazimir 'Kaz' Lux (zang). Het trio bracht een progressieve blues sound met een intro om steil achterover te slaan. Down and out, man!
Het lijkt alsof het gisteren was maar het komt wel uit 1969. Toenmalige bezetting: Mike Harrison (vocals), Luther Grosvenor (gitaar), Henry McCullough (gitaar), Chris Stainton (bas-piano-orgel-gitaar), Alan Spenner (bas) en Mike Kellie (drums). Maar wie bespeelde die spookachtige mondharmonica?
Deze parel werd geschreven door Mike d'Abo toen hij nog zanger was bij Manfred Mann. Chris Farlowe nam de originele versie op en zijn single kwam al in december 1967 uit. Op deze versie van Rod the Mod speelde d'Abo piano en zorgde hij ook voor het arrangement. Stewart begon met deze single stilaan bekend te raken in West-Europa. In de VS zou het tot 1972 duren eer het plaatje in de hitparade geraakte, dankzij een heruitgave. d'Abo omschrijft zijn compositie als volgt: "Saying to a teenage girl that the way to happiness is not through being trendy. There are deeper values.".
Deze mooie slow werd in december 1968 in Canada uitgebracht en bereikte daar de eerste plaats in de charts. In april 1969 volgden de VS en rest van de wereld. De groep (afkomstig uit Winnipeg, Manitoba) bevatte twee sterke karakters en op en top vakmannen: Burton Cummings (vocals, toetsen) en Randy Bachman (vocals, gitaar, viool). Ze zouden allebei apart doorbreken in de jaren '70.
Een van de beste songs van The King uit zijn repertoire van de sixties. Geschreven door Mark James, de componist van o.a. "Hooked On A Feeling" en "Always On My Mind". De geest van Elvis dwaalde afgelopen dinsdag nog rond in mijn gemeente (On the road met Elvis dankzij Kris Clerckx) en vandaag op mijn Fb-muur. "We're caught in a trap, I can't walk out...". En wie zat daar in de studio te prutsen met die fade out-knoppen?
Ook dit is 1969. Mark James schreef de song in 1968 en B.J. Thomas bracht het origineel uit. In 1972 had Jonathan King een hit met zijn versie (hij voegde de indianenkreten toe) en in 1974 maakte de Zweedse groep 'Blue Swede' er een hilarische versie van (dankzij de steeds weerkerende 'ooga chaka'-kreten). De elektrische sitar is kenmerkend voor de sound van B.J. Thomas zijn single.
"Maggie May" (1971) zou de grote doorbraak betekenen voor de Schotse zanger.
Met deze single uit januari 1970 werden ze pas heel bekend.
Die prachtige dinsdagavond 23 oktober 2012 waren een twintigtal Elvisfans of nieuwsgierigen afgezakt naar Den Dam om Kris Clerckx te horen vertellen over de weg die Elvis Aaron Presley vanaf zijn jeugd had afgelegd tot aan zijn dood in 1977. De spreker van dienst heeft een boek geschreven n.a.v. zijn vele reizen in de VS in 2010. Dat jaar was het inderdaad 75 jaar geleden dat The King of Rock & Roll werd geboren in Tupelo (8/1/1935), in een klein onooglijk huisje dat er nu nog staat. Hij groeide op in een arm gezin. Zijn moeder was Gladys (van Cherokee indiaanse komaf) en zijn vader heette Vernon. Diens voorouders waren afkomstig uit Europa. De Amerikaanse zegswijze “From zero to hero” is volledig toepasselijk op Elvis. Als jonge knaap woonde hij de wekelijkse zondagsmis bij en genoot hij ten volle van de zwarte gospelmuziek. Naar verluidt danste hij als driejarige al mee met het kerkkoor. De 'Tupelo Hardware Store' is een winkel waar werkelijk alles verkocht wordt. De elfjarige Elvis mocht een geschenk voor zijn verjaardag uitkiezen. Eerst ging zijn voorkeur uit naar een geweer dat hij niet kreeg. Vervolgens wou hij een fiets maar die was te duur. De derde keuze was dan maar een gitaar.
Er staat ook een 'Johnny's Drive-in' in Tupelo. Een hamburgertent die zowaar concurreert met McDonald's. In het museum van Linda & Bill zijn verscheidene memorabilia te zien en zelfs de zogenaamde TCB-bus waar de populaire zanger zijn laatste rit mee maakte. Tot het echtpaar door de mand viel en bleek dat de echte bus elders was opgedoken...
Rond het museum wordt een muur gebouwd en elke rechtgeaarde fan kan voor 100 dollar een baksteen sponsoren. In het dorpje Home Springs woont Paul McLeod, een hevige fan die lijdt aan verzamelwoede. Ooit vroeg zijn vrouw hem te kiezen tussen het idool en haar. Hij koos voor Elvis. 'Graceland II', zoals het museum wordt genoemd, is beveiligd met hekkens want er staan ook veel auto's die Elvis ooit bezat. 24 u op 24 en 7 dagen op 7 is het museum open en de memorabilia gaan van damesslipjes die het idool naar zijn hoofd kreeg geslingerd tot gedroogde bloemen die op zijn graf hebben gestaan. Daarbij komt nog dat elke bezoeker gefotografeerd wordt en die foto wordt dan in een speciale kamer opgehangen. Prins Albert van Monaco is een grote fan en komt geregeld langs...
Na zijn schooltijd in 1953 besloot Elvis een plaatje op te nemen voor de verjaardag van zijn moeder. Het werd “My Happiness/That's When Your Heartaches Begin”. Hij kreeg de nodige aandacht maar het duurde tot 1954 eer de zanger zijn eerste officiële plaat mocht opnemen in de Sun Studio's van Sam Phillips. Samen met Scotty Moore (gitaar) en Bill Black (contrabas) vormde hij het trio The Blue Moon Boys en hun eerste single “That's Alright Mama/Blue Moon of Kentucky” was een voltreffer. Elvis had voordien gewerkt als trucker, in een elektriciteitscentrale en zelfs in een bioscoop, maar vanaf nu werd hij voltijds zanger/entertainer. In die befaamde studio's werkten ook o.a. Johnny Cash, Ike Turner, Carl Perkins en Jerry Lee Lewis.
Op 21 november 1955 werd Colonel Tom Parker zijn manager en verhuisde Elvis van de Sun Studio's naar RCA. Dries van Kuyck was de echte naam van de manager, die in Breda werd geboren. Naar verluidt had hij een onfris verleden en daarom wou hij de VS nooit verlaten en bijgevolg heeft Elvis ook nooit een wereldtournee gemaakt buiten Amerika. Binnen een jaar was de zanger miljonair en kocht hij Graceland. Daar ligt hij nu begraven naast zijn moeder want de twee graven werden van Memphis overgebracht na een mislukte poging tot kidnapping.
Even terug naar de nieuwe opnamestudio's in Nashville, de bakermat van de Country & Western. Zijn eerste optreden (Grand Ole Opry) in een volledig blanke stad op amper 200 km van het overwegend zwarte Memphis was geen succes. Zijn rock-'n-roll en zijn heupbewegingen (Elvis the Pelvis) werden veel te wild bevonden. Diezelfde avond traden de Blue Moon Boys op in de 'Ernest Tube Record Shop' en die show kreeg enorm veel bijval.
In Las Vegas ontmoet Elvis de entertainer Liberace. Die geeft hem de raad meer glamour en glitter in zijn show te steken. Michael Jackson was ook fan van Liberace. In die periode volgden de liefjes elkaar in snel tempo op, o.a. Gloria Paul, een stripdanseres met wie hij in de film “Jailhouse Rock” speelde en Ann-Margret, zijn tegenspeelster in “Viva Las Vegas”.
Tijdens zijn legerdienst in West-Duitsland (1958-1960) ontmoette Elvis de minderjarige Priscilla Beaulieu, de dochter van een legeroverste. Hij trouwde met haar in 1967. Het huwelijk hield niet lang stand en Linda Thompson werd zijn gezellin na de scheiding.
Van Las Vegas verhuisde Presley naar Hollywood want de kolonel had ervoor gezorgd dat de zanger ook acteur zou worden en in de jaren '60 werden er enorm veel films gedraaid waarvan de inhoud niet zoveel voorstelde maar waar ook soundtracks aan vastzaten die dan verkochten als zoete broodjes. In Hollywood leert hij actrices kennen met wie hij een verhouding zou hebben: Nathalie Wood (bekend van o.a. “West Side Story”) en naar verluidt ook Marilyn Monroe alhoewel ze 9 jaar ouder was. Ook Candice Bergen en Cybill Shepherd passeerden de revue.
Door die middelmatige films ging zijn carrière slabakken tot hij in 1968 een geweldige comeback maakte. Zijn dochter Lisa Marie is dan ook nog een tijdje getrouwd geweest met Michael Jackson, die zoals haar vader ook op jonge leeftijd overleed door teveel pillen gemengd met alcohol.
De laatste stop van Kris Clerckx was Hawaii waar Elvis wordt vereerd als een afgod. Colonel Parker had gemerkt dat er uit die Amerikaanse staat veel meer fanmail kwam dan uit de rest van de VS. In 1961, exact 20 jaar na Pearl Harbour, bezocht Presley Hawaii en gaf hij een benefietconcert. Met de opbrengst daarvan werd een monument opgericht boven de wrakken van de gekelderde schepen. De films “Blue Hawaii” (met de hit 'Can't Help Falling In Love') en “Girls, Girls, Girls” (met de hit 'Return To Sender') werden op die eilanden gedraaid. In 1973 gaf Presley een Live Concert “Aloha From Hawaii” dat door miljarden mensen rechtstreeks werd gevolgd op televisie via de satelliet. Een unicum in die tijd.
Op 16 augustus 1977 was het afgelopen met het idool en hingen de vlaggen wekenlang halfstok in heel Amerika.
Hieronder enkele zeldzame foto's van The King of Rock & Roll.
Op deze foto is duidelijk te zien dat het slecht ging met Elvis. Naast hem Ginger Alden, zijn laatste geliefde.
Elvis vervulde zijn dienstplicht in West-Duitsland (1958-1960).
In 1968 bracht de Jamaicaanse groep The Maytals het nummer "Do The Reggay" uit, geschreven door zanger Toots Hibbert. Er heerste toen op het eiland een nieuwe dansrage. In 1969 werd 'reggay' reggae en dankzij Desmond Dekker & The Aces brak het nieuwe muziekgenre (voortvloeiend uit ska en rocksteady) wereldwijd door. Typerend is de off-beat gewoonlijk gespeeld door de piano of de gitaar of allebei en bekend als skank. "Get up in the morning, slaving for bread, sir, So that every mouth can be fed. Poor me, the Israelites, sir."
James Chambers was er als de kippen bij om onder de naam Jimmy Cliff ook vaandeldrager te worden van de nieuwe muzikale rage die iedereen nu kende als 'reggae music'. Dit is zijn hit uit 1969:
Mijn voorkeur ging uit naar instrumentale nummers zoals dit geweldige "Return of Django" uit 1969. Er bestaat ook een gezongen versie van en die is hilarisch: "Big May, what you gonna do?". Het platenlabel bij uitstek voor reggae is natuurlijk Trojan Music.
Ook Max Romeo was een van de vroege reggae artiesten. Bob Marley was binnen zijn groep The Wailers al actief bezig op Jamaica maar het zou tot 1973 duren eer de erkenning er kwam, grotendeels dankzij Eric Clapton. Deze Romeo zal gedacht hebben wat Gainsbourg kan, mag ik ook en hij nam deze sensuele song in 1969 op met de expliciete tekst "lie down gal, make me push it up, push it up... in bed". En de single werd prompt verbannen op de BBC maar geraakte toch in de Top 10 van de toenmalige hitlijsten.
Door het succes van Reggae music kwam er een revival van de Calypso op gang. Dat muziekgenre was al enigszins bekend geworden door de Bondfilm "Dr. No" uit 1962. Een single uit 1966 werd in 1969 opnieuw uitgebracht met nog meer succes. In 1977 stonden beide artiesten wekenlang in de Nederlandse hitlijsten met dezelfde single en in 1978 werd een nieuwe versie ervan uitgebracht in het Verenigd Koninkrijk. Hoe een dubbeltje rollen kan...
Maar soul music kwam in 1969 ook nog aan bod. Het oorspronkelijk duo 'Bob & Earl' bestond uit Bobby Byrd en Earl Nelson (geboren als Earl Lee Nelson, 8 september 1928, Lake Charles, Louisiana - overleden op 12 juli 2008, Los Angeles). Beiden waren lid geweest van The Hollywood Flames, een bekende doo-wop groep in L.A. Om contractuele redenen veranderde Bobby Byrd zijn naam in Bobby Day toen hij solo ging. Hij werd bekend door "Little Bitty Pretty One" (1957) en "Rockin' Robin" (1958). In 1962 werd Bobby Relf gerecruteerd en samen met Earl Nelson zong hij deze parel in 1963 tot in de Amerikaanse charts. Een zekere Barry White (pianist en baszanger) arrangeerde de song. In 1969 werd het een geweldige hit in het VK en George Harrison noemde dit zijn favoriete plaat aller tijden. "Shake, shake, shake... shake a tail feather baby, whew!"...
Een van de laatste wapenfeiten van de Britse supergroep Cream in 1969 was deze fantastische compositie van George Harrison/Eric Clapton, de twee boezemvrienden. De song had nog geen naam en Harrison had op zijn velletje papier haastig 'Bridge' geschreven, daar waar Clapton moest invallen met zijn gitaarsolo. En die dacht dat hij "Badge" bedoelde. "I told you about the swans that they live in park" zou dan weer in het brein van Ringo ontsproten zijn die naar verluidt de opname in dronken toestand bijwoonde.
Telkens ik deze melancholische gitaarintro hoor spits ik mijn oren en word ik heel stil. Volgens mij is dit een van mooiste composities van Peter Green uit 1969: "I could tell you about my life And keep you amused I'm sure About all the times I've cried And how I don't want to be sad anymore And how I wish I was in love"... Prachtig, toch?
Foot tappin' music uit 1969. De zoveelste single uit de gelijknamige elpee en het waren telkens 45-toeren plaatjes met een dubbele A-kant! John en Tom Fogerty samen met Stu Cook en Doug Clifford op hun best. "Well!"...
Ook in 1969 waren rassendiscriminatie en vreemdelingenhaat een dagelijks gegeven, jammer genoeg. Londen barstte toen uit zijn voegen door de vele inwijkelingen uit de vroegere kolonies, in het bijzonder uit India en Jamaica. De Britse hoofdstad telde in die dagen ongeveer 10 miljoen inwoners, meer dan in heel België (!). "Get back, get back Get back to where you once belonged Get back, Jojo Go home"... Daar gaat deze single van de Fab Four over.
Een beetje uitleg van Paul McCartney zelf over de betekenis van zijn lyrics en op het einde weet John Lennon ook nog iets toe te voegen: "McCartney: When we were doing Let It Be, there were a couple of verses to “Get Back” which were actually not racist at all - they were anti-racist. There were a lot of stories in the newspapers then about Pakistanis crowding out flats - you know, living 16 to a room or whatever. So in one of the verses of “Get Back,” which we were making up on the set of Let It Be, one of the outtakes has something about ‘too many Pakistanis living in a council flat’ - that’s the line. Which to me was actually talking out against overcrowding for Pakistanis… If there was any group that was not racist, it was the Beatles. I mean, all our favourite people were always black. We were kind of the first people to open international eyes, in a way, to Motown. McCartney: Many people have since claimed to be the Jo Jo and they’re not, let me put that straight! I had no particular person in mind, again it was a fictional character, half man, half woman, all very ambiguous. I often left things ambiguous, I like doing that in my songs. Lennon: Yes, I played the solo on “Get Back.” When Paul was feeling kindly, he would give me a solo! Maybe if he was feeling guilty that he had most of the a-side or something, he would give me a solo. And I played the solo on that."
De hoesfoto van de debuutelpee van Blind Faith. In de VS kreeg die meteen een sticker...
Steve Marriott had de Small Faces eind 1968 verlaten om met Peter Frampton (ex-The Herd), Greg Ridley (bassist, ex-Spooky Tooth) en drummer Jerry Shirley (slechts 17 jaar in 1969) deze nieuwe band te vormen die meteen hoog scoorde met "Natural Born Boogie", terwijl ze duidelijk "Natural Born Woman" zingen. Wat er ook van zij, deze single swingt als een tiet.
Een andere opwindende single uit 1969 was "Deep Water". John Lennon gaf de band zijn naam naar het boek dat zijn toekomstige vrouw Yoko Ono geschreven had. Het belangrijkste lid van de groep was George Alexander, geboren als Alexander Young. Hij was de broer van George Young (The Easybeats/Flash and the Pan) en Malcolm en Angus Young (AC/DC). Het water is veel te diep...
"One" is een prachtige compositie van de Amerikaan Nilsson wiens voorvaderen uit Scandinavië kwamen. The Monkees hadden zijn talent al ontdekt door zijn compositie "Cuddly Toy" op te nemen en The Yardbirds hadden zijn "Ten Little Indians" gecoverd. Met deze versie bereikte Three Dog Night (met de formidabele stem van Chuck Negron) de 5de plaats in de Amerikaanse hitlijsten. 'Een' is inderdaad een zeer eenzaam nummer...
De song werd eerst uitgebracht door Kelly Gordon (1969) maar The Hollies maakten er een wereldwijde hit van en Neil Diamond later nog eens. Aan de piano zat een jonge Reginald Kenneth Dwight die enkele maanden later zou doorbreken als Elton John. De zegswijze komt uit de 19de eeuw en werd ook gebruikt in de film "Boys Town" (1938) met Spencer Tracy als Father Flanagan en Mickey Rooney als onhandelbare jongen. Zou Paul McCartney door deze song beïnvloed zijn geweest toen-ie "The Long And Winding Road" schreef?
Zoals ik reeds schreef in het begin van deze muzikale reeks was 1969 het jaar van de doorbraak voor Creedence Clearwater Revival. Deze "Lodi" was slechts de b-kant van "Bad Moon Rising", maar absoluut geen afdankertje! "Oh! Lord, I´m stuck in Lodi again"...
Steve Marriott en Peter Frampton op het Immediate label.
De groep werd opgericht in 1968 en kreeg veel steun van de Fab Four.
De drie zangers van Three Dog Night hadden elk een geweldige stem.
"Bad Moon Rising" en "Lodi" kwamen uit deze uitmuntende LP ("Green River").
In 1968 zong Julie Driscoll nog bij Brian Auger & The Trinity maar op het einde van dat jaar gingen hun wegen uiteen. Uit het album "Definitely What!" komt deze wondermooie versie van dat legendarisch nummer van The Beatles uit 1967. Ooit gebruikte de RTBf deze tune voor een zondagmiddagprogramma op TV.
Orkanen, donder en bliksem, overstromende rivieren en aardbevingen: het was niet nieuw in 1969 en ook niet vandaag. En dat de aantrekkingskracht van de maan invloed heeft op de getijden staat zo vast als een paal boven water. En dat wist John Fogerty ook: "Hope you got your things together..."!
Af en toe een koekje bij een lekkere kop koffie of thee kan geen kwaad. Uit 1969 komt dit heerlijke popdeuntje van een groep waar niet zo bijster veel over geweten is. Onlangs werd de "Muffin Man" bij ons veroordeeld voor het wegnemen van koekjes uit een afvalcontainer maar hij werd in beroep alsnog vrijgesproken. En ja, ik lust ook bij tijd en wijle een koekje...
Het duo had al een grote hit gescoord in 1968 met "Only One Woman". Deze opvolger uit 1969 en eveneens geschreven door Barry, Maurice en Robin Gibb had iets minder succes maar mocht er toch zijn. Trevor Gordon en Graham Bonnet zijn twee neven. Gordon ontmoette The Bee Gees in Australië en keerde net als zij terug naar het VK om zijn geluk aldaar te proberen. Het bleef echter bij deze luttele wapenfeiten als lid van The Marbles en enkel Bonnet kon solo of in de band Rainbow nog af en toe iets van zich laten horen.
Brian Auger (vooraan) met zijn Trinity.
(vlnr) Tom en John Fogerty, Doug Clifford en Stu Cook.
Don Partridge begon zijn carrière als straatzanger (busker).
Graham Bonnet en Trevor Gordon zijn twee neven en ze vormden samen de groep The Marbles.
