************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
10-02-2013
Pop, rock, countryrock en Nederpop uit 1971
Pop, rock, countryrock en Nederpop uit 1971
Dag na dag post ik hier 5 songs uit mijn jeugdjaren, zoals deze knappe slow uit 1971, het jaar waarin ik twintig werd. De Britse groep Badfinger begon in 1968 als The Iveys, tekende een contract bij Apple Records en The Beatles namen de vier jongens meteen onder hun vleugels. George Harrison producete de single en speelde naast Pete Ham ook slidegitaar.
Deze Nederlandse band was opgebouwd rond de tweelingbroers Koerts en zangeres Jerney Kaagman. De song kwam uit de elpee 'Song of the Marching Children' uit 1971 maar werd ook als single uitgebracht. Jammer genoeg brak de groep nooit echt door in het VK en de VS. In de Benelux en Duitsland waren onze Noorderburen waanzinnig populair. Zo'n "uitnodiging" kun je toch moeilijk afslaan, niet?
De song werd geschreven door Jerry Jeff Walker maar het was deze country-folk-rockgroep die er in 1971 een grote hit mee had. Ondertussen zijn de coverversies legio en is de compositie uitgegroeid tot een echte standard. Jackson Browne maakte ooit deel uit van de band en tussen 1976 en 1981 noemden ze zich kortweg The Dirt Band. Zo scoorden ze samen met Linda Ronstadt opnieuw een hit met de single 'An American Dream'.
De viool speelde ook in deze single uit 1971 een prominente rol. Het Nederlands duo 'Mouth & MacNeal' kwam met deze onweerstaanbare meezinger op nummer 1 te staan in de Benelux, Denemarken, Zwitserland en Nieuw-Zeeland en op nummer 8 in de Amerikaanse hitlijsten van 1972. Hans van Hemert en Harry van Hoof schreven het nummer en het was producer Hans van Hemert die Mouth (Willem Duyn) en Maggie MacNeal (Sjoukje van't Spijker) samenbracht.
Deze ingetogen song gaat over een kleinkind dat zijn oma mist. In oktober 1971 bereikte Withers daarmee de 18de plaats in de Amerikaanse hitlijsten en sindsdien is het lied uitgegroeid tot een ware standard en worden de lyrics in de Angelsaksische scholen gebruikt als didactisch materiaal. Geproducet door Booker T. Jones en de ritmesectie van The MG's speelt ook mee: Donald 'Duck' Dunn op bas en Al Jackson Jr. op de drums. Weinig of niet bekend in onze regionen maar een sample werd gebruikt voor 'No Diggity' van Blackstreet, en dat doet misschien een belletje rinkelen. De handen van een oma zijn goud waard.
Na zijn succesvol avontuur in de supergroep 'Crosby, Stills, Nash & Young' bracht de voormalige zanger/gitarist van The Hollies een soloplaatje uit in 1971. Nash was politiek zeer actief en deze protestsong gaat over de rellen in 1968 tijdens de Democratic National Convention in Chicago, en ook over het proces van de 'Chicago Eight'. Vooral Bobby Seale moest het toen ontgelden in de rechtbank want hij werd vastgebonden op een stoel met een prop in de mond vanwege zijn veelvuldige interventies. De beschuldigden werden in 1970 veroordeeld, maar gelukkig werden alle aanklachten twee jaar later in hoger beroep verworpen. ♫♫♫ Yes, we can change the world ♫♫♫...
Marvin Gaye keek in 1971 met lede ogen toe hoe de wereld rondom hem aan het veranderen was. De gouden jaren '60 waren voorbij en donkere tijden kondigden zich aan: recessie, werkloosheid, straatbendes, criminaliteit, betogingen, drugs in de straten, rassendiscriminatie, inflatie, hoge belastingen, milieuvervuiling, e.d.m. Je zou voor minder beginnen te huilen...
De vaste begeleidingsgroep van Neil Young bracht in 1971 een pracht van een song uit geschreven door Danny Whitten. Jaren later bracht Rod Stewart zijn coverversie uit maar ik verkies dit origineel. Whitten overleed aan een overdosis drugs en zijn vriend Neil Young schreef er een song over: 'Needle And The Damage Done'.
In 1971 werd de titelloze elpee van Lamp, Lazerus & Kris uitgebracht. Daarop stond dit leuk lied en Lamp en Lazerus zorgden voor de backing vocals. Guido Van Hellemont was Lamp terwijl Wim Bulens voor Lazerus speelde. De leadzanger was niemand minder dan Kris De Bruyne en de man die onbedaarlijk lacht is precies Urbanus van Anus.
De tweede hit uit die elpee van 1971 geproducet door Roland Verlooven is 'De Peulschil', een leuke Vlaamse skiffledeun. Na deze twee hits verliet Kris De Bruyne de groep zodat Lamp & Lazerus verder als duo muziek maakten. Een tijdje later kregen ze het gezelschap van Luk Vankessel maar het succes bleef uit zodat de groep uiteindelijk splitte. Luk Vankessel zocht dan maar een andere groep en die heette toepasselijk 'Split'.
Het was niet allemaal Angelsaksische muziek waar ik naar luisterde in 1971. Deze zeer leuke meezinger uit Spanje kon mij ook bekoren. Vier jaar later werd een nieuwere versie, uitgebracht door deze Spaanse folkgroep, opnieuw een hit op het Iberisch schiereiland.
Voor Italiaanse muziek heb ik ook altijd een zwak gehad. Deze single stond aan de top in het najaar van 1971 en ik leerde hem kennen tijdens een vakantie aan het Gardameer. Battisti schreef zijn muziek zelf en voor de lyrics zorgde Mogol, die ook veel voor Adriano Celentano gewerkt heeft.
Leuke opvolger uit 1971 van "The Resurrection Shuffle" die helaas compleet de mist inging. Een tijdje later kon ik de single redden uit de afprijsbakken. Op het einde van de song blaft de waakhond vrolijk mee!
In november 1971 kwam de volgende single uit van Gilbert O'Sullivan. Het was een vrolijk uptempo nummer dat niet eens zo'n grote hit werd. Het grote succes zou er pas in 1972 komen. Maar hij had toch gelijk toen hij zong "looks like I'm here to stay"...
Dan hadden deze mannen uit New York meer geluk met hun meezinger van formaat uit 1971. Wedden dat je deze oorwurm de hele dag niet uit je hoofd krijgt? Carnaval en Vette Dinsdag komen er volgende week aan.
Deze 'Queen of Soul' komt ook uit de sixties. Ze hield goed stand in het daaropvolgend decennium en in 1971 werd vaak gedanst op haar funky single. Aretha Franklin zingt en speelt piano en daarnaast een greep uit de bekende muzikanten: Donny Hathaway – elektrische piano, orgel; Cornell Dupree – gitaar; Chuck Rainey – bas; The Sweethearts of Soul – backing vocals; Dr. John – percussie en The Memphis Horns (trompet en sax).
Producer Norman Whitfield had bij Motown op het Gordy label een nieuwe uitlaatklep gevonden voor zijn machtige composities. Na The Temptations kwam dit trio aan de beurt en het gelijknamig debuutalbum uit 1971 is een van mijn favoriete elpees uit die periode. Psychedelic soul op zijn best! ♫♫♫ "Let the music take your mind"♫♫♫...
De sympathieke ex-zanger/gitarist van The Monkees scoorde in 1971 zowaar een solohit met zijn backing band in het 'countryrock'-genre. Hij was al sinds 1963 actief met het opnemen van eigen composities toen hij in 1966 gevraagd werd deel uit te maken van een band die het Amerikaans antwoord op The Beatles moest worden. Zeer leuk in deze single is het geluid van de 'pedal steel'-gitaar van O.J. "Red" Rhodes.
Deze Amerikaanse soulband had de boodschap van John Lennon en zijn Plastic Ono Band goed begrepen en verkondigde ze verder aan de wereld. De sound van de groep doet denken aan die van The Temptations, inclusief de zanger met de diepe basstem. Hieronder een leuke clip uit het immens populair televisieprogramma 'Soul Train'.
En zoals zo vaak gebeurt werd deze Amerikaanse zangeres pas echt naar waarde geschat na haar vroegtijdig overlijden op 4 oktober 1970. Deze single steeg dan ook postuum naar de top van de hitparades in 1971. Haar laatste begeleidingsgroep was de Full Tilt Boogie Band en deze eigen compositie stond ook op haar prachtige elpee 'Pearl'.
Lou Rawls veranderde van platenlabel in 1971 en zijn eerste single bij MGM was meteen een schot in de roos. Hij was nochtans al lang bezig want als jonge knaap zong hij in lokale groepjes samen met Sam Cooke en Curtis Mayfield. In 1962 was de tweede stem op 'Bring It On Home to Me' van Sam Cooke trouwens die van Lou Rawls. Deze song werd speciaal voor hem geschreven door Sandy Baron en Bobby Hebb.
In 1971 sloeg deze Amerikaanse soulzanger een nieuwe muzikale richting in met zijn verrassende conceptelpee 'What's Going On' met daarop o.m. deze aanklacht tegen milieuvervuiling. Een van de eerste in zijn genre. En hij schopte ons meteen een geweten...
In 1971 bracht deze Amerikaanse rockband de elpee 'L.A. Woman' uit met daarop o.m. de titeltrack. Het zou de laatste vinylplaat worden met frontzanger Jim Morrison die op het einde van deze song enkele malen een anagram van zijn naam uitroept: "Mr. Mojo risin'". Een 'mojo' kan charme, betovering of talisman betekenen en die term werd al gebruikt in de fifties in de song 'Got My Mojo Working', populair gemaakt door Muddy Waters.
In november 1971 bracht de Britse band deze song uit als tweede single van de LP 'Who's Next'. Ongewoon voor The Who is het gebruik van de akoestische gitaar. Pete Townshend schreef het nummer en zijn elektrische gitaar valt pas in rond 2 minuten. De jongere generatie kent deze song natuurlijk via de cover van de Amerikaanse 'nu metal'-band Limp Bizkit uit 2003.
In augustus 1971 brachten Paul & Linda McCartney deze song enkel in de VS als single uit. Eigenlijk bestond de compositie die ook op de LP 'Ram' staat uit twee verschillende liedjes die in elkaar verweven zijn, zoals alleen Macca dat kan. Hij kwam op nummer 1 te staan in de Billboard Hot 100. Vannacht werd ik wakker geschud door hevige regenbuien en windstoten en ik dacht meteen aan deze plaat: ♫♫♫ Hands across the water, heads across the sky ♫♫♫...
In oktober 1971 bracht John Lennon met zijn Plastic Ono Band de elpee 'Imagine' uit met daarop deze titeltrack. De eenvoudig opgebouwde song grijpt je meteen naar de keel door de lyrics waarmee de voormalige Beatle spijkers met koppen slaat.Of hoe eenvoud groots kan zijn. Maar misschien was hij te naïef of te idealistisch? In elk geval kreeg het lied amper tien jaar later een nieuwe betekenis want de single kwam opnieuw op nummer 1 in januari 1981, een maand nadat Lennon werd vermoord.
De achterkant van 'Who's Next'.
In de LP 'Imagine' stak deze prentbriefkaart waarop Lennon te zien is in bijna dezelfde pose als McCartney op zijn LP 'Ram'. De boezemvrienden van weleer begonnen jammer genoeg op elkaar te vitten en in sommige songs zaten honende opmerkingen naar elkaar verscholen. Heel pijnlijk voor een echte fan van The Beatles, zoals ik.
Chas Chandler, ex-bassist van The Animals en ex-producer van The Jimi Hendrix Experience, kwam in 1971 met de groep Slade op de proppen. Noddy Holder (leadvocals en gitaar); Jim Lea (bas, piano en backing vocals); Dave Hill (leadgitaar en backing vocals) en Don Powell (drums) waren oorspronkelijk skinheads maar lieten hun haar groeien en sloten vlug aan bij de glamrock-beweging. Tussen 1971 en 1974 braken zij alle verkooprecords. In de VS scoorden ze niet bijster goed maar in hun thuisland hadden ze 17 opeenvolgende singles die de Top-20 haalden waarvan 6 nummer 1 hits. Hun live optredens waren berucht en deze compositie van Bobby Marchan en ooit op plaat gezet door Little Richard was eigenlijk bedoeld als staalkaartje van hun kunnen.
Can white men sing the (rhythm &) blues? Definitely! Deze Noord-Ierse singer/songwriter is daar het beste bewijs van. De single werd in oktober 1970 uitgebracht als voorbode van zijn nieuwe elpee 'His Band And The Street Choir' (15 november 1970) maar het was pas in 1971 dat ik hem enkele malen op de radio hoorde en ook op de lokale juke-box ontdekte. Blue Eyed Soul om duimen en vingers af te likken!
En toen was het tijd voor de vierde Beatle om hier en daar in de wereld een nummer 1-hit te scoren. Deze song schreef hij samen met zijn dikke vriend George Harrison, al zeggen sommige bronnen dat Harrison dat alleen deed. Harrison speelde alleszins gitaar; Klaus Voormann bas; Stephen Stills piano, Ron Cattermole saxofoon en trompet; Pete Ham en Tom Evans van Badfinger zorgden voor het achtergrondkoortje terwijl Ringo zong en op de drums het ritme aangaf.
Sinds George Orwell kunnen we er niet meer onderuit. Iedereen wordt in de gaten gehouden via GSM, GPS, Google, overal camera's en vooral de sociale media. Deze blanke muzikanten van 'Rare Earth' kregen hun eigen sublabel op Tamla Motown Records en hadden met deze single een grote hit te pakken in 1971.
De sixtiesgroep scoorde ook in de jaren '70 en deze song uit de geweldige elpee 'Who's Next' (1971) werd een Top-10 hit in het Verenigd Koninkrijk en een Top-20 hit in de VS. Kenmerkende geluiden zijn de synthesizer van Pete Townshend en de oerkreet van Roger Daltrey op het einde. De jongere generatie kent dit natuurlijk als de tune van het Amerikaans TV-feuilleton CSI: Miami. Wat de hoesfoto van het album betreft: wie dit nu nog doet, riskeert een fikse GAS-boete!
Chas Chandler, producer/manager van de groep had de sixties overleefd.
Een geweldig goede dubbelelpee van een live concert van Rare Earth. Tevens een leuke hoes, maar moeilijk te klasseren.
GAS staat in België (regio Vlaanderen) voor Gemeentelijke Administratieve Sanctie.
