************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
17-02-2013
Onwaarschijnlijke hits uit 1971
Onwaarschijnlijke hits uit 1971
Janis Joplin had nooit zoveel platen verkocht toen ze nog leefde. Deze parel van een song werd geschreven door Kris Kristofferson en Fred Foster en haar postuum album 'Pearl' verkocht in 1971 als zoete broodjes. Jammer dat ze eerst moest sterven vóór ze echt naar waarde werd geschat.
Deze song stond oorspronkelijk op de LP 'Just For You' uit 1967 die enkel in de VS succes had. Bert Berns van Bang Records weigerde de song als single uit te brengen, waardoor Diamond het platenlabel in 1968 verliet. Toen hij in 1969/1970 in Europa begon door te breken werd 'Shilo' in 1970 dan toch als single uitgebracht en werd het plaatje een hit in Duitsland in 1971 en was het zodoende ook regelmatig op onze radiozenders te horen.
Deze Amerikaan is een buitenbeentje in de muziekwereld en bekend om zijn parodieën van bekende pop- of countrynummers. Hij scoorde vele noveltyhits en met deze 'Queen of the Blues' had hij in 1971 een grote hit te pakken. De hoge stemmetjes doen denken aan de latere liedjes van de Smurfen of had hij helium ingeademd? Waarschijnlijk was het een studiotruuk en heeft hij deze song nooit live gebracht. Ik heb opzoekingswerk verricht: Stevens zingt alle stemmen, inclusief de backing vocals en de hoge stemmetjes werden bereikt door ze tegen een hoge snelheid af te spelen. Een hele klus in die tijd met de beperkte middelen die er toen in de studio voorhanden waren!
Hoyt Axton schreef deze song en de bandleden van Three Dog Night vonden het in eerste instantie maar een onnozel kinderliedje tot de single in 1971 op nummer 1 stond in de VS. Hij werd later nog bekender dankzij de soundtrack van 'Forrest Gump' en de jeugd in Amerika kent de fameuze openingszin uit het hoofd: "Jeremiah was a bullfrog, was a good friend of mine..."!
De Nederlanders zijn niet alleen de langste mensen ter wereld maar in 1971 waren ze ook kampioenen van het langste haar bij de mannen. Getuige daarvan dit hoesje en het is een van mijn favoriete singles uit dat jaar. Onze Noorderburen zochten toen heil in het spirituele...
Deze Britse hardrockers wisten de composities van Neil Diamond ook te smaken want zij wisten een hit te scoren met hun versie van 'Kentucky Woman' in 1968. Maar dit is hun hitsingle uit 1971 die over een zekere Nancy gaat. In de bridge tapt Ian Gillan met zijn 'ooh's' uit hetzelfde vaatje als in 'Child In Time', maar geen nood want deze single kwam ook hoog in de hitparades terecht.
In 1971 liep deze Britse band op zijn laatste benen en deze uitstekende single wordt helaas veel te weinig op de radio gedraaid. Het jaar nadien bleven enkel nog Roy Wood, Bev Bevan en Jeff Lynne over en deze laatste vormde de groep om tot het Electric Light Orchestra, maar daar kom ik volgende week op terug.
Al Kooper had deze Amerikaanse jazz/rockband in 1971 al lang verlaten en het was de Canadees David Clayton-Thomas die de teugels had overgenomen. Hij schreef deze song die ook op de elpee 'Blood, Sweat & Tears 4' stond en niet zo'n grote bijval kende in Europa.
De Canadees R. Dean Taylor zat op het 'Rare Earth'-label, een onderverdeling van Tamla Motown, en scoorde met deze bizarre song uit 1970 een hit in het Verenigd Koninkrijk. Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van een moordenaar die op de vlucht is voor de politie. Op het einde van de song hoor je trouwens de sirenes en de agenten die hem met de megafoon aanmanen zich over te geven.
Op deze foto kun je goed zien dat er toen al onenigheid was tussen Roy Wood (rechts) en Jeff Lynne (midden). Enige tijd later werd de groep omgevormd tot het Electric Light Orchestra en nam Lynne de teugels in handen. Wood verliet dan de groep om Wizzard uit de grond te stampen.
Het jaar 1971 loopt op zijn laatste benen. In dat jaar greep de verschrikkelijke dictator Idi Amin Dada Oumee de macht in Oeganda en leed Mohammed Ali in New York zijn eerste nederlaag tegen Joe Frazier, die daardoor Wereldkampioen boksen bleef. En op welke manier was Afrika vertegenwoordigd in de muziek van 1971? Dat komen we nu te weten in volgende videoclips.
Mike Steïphenson ontdekte opnames uit 1967 van de legendarische drummers uit Burundi en plaatste er dramatische muziek onder. Via Frankrijk en platenreus Barclay werd het singletje over heel Europa verspreid en had hij er in 1971 een onwaarschijnlijke hit mee.
Op de b-kant stonden enkel de 25 drummers uit Burundi op hun tamtam te slaan zonder achtergrondmuziek:
De Zuid-Afrikaan John Kongos gebruikte gedeeltelijk de drumgeluiden van de Burundese stam en koos voor zijn artiestennaam het centraler gelegen Congo dat toen al Zaïre heette. In het 'Guinness Book of Records' wordt deze single geciteerd als de allereerste sample in de muziekgeschiedenis terwijl het eigenlijk een 'tape loop' is, een bandje dat continu wordt afgespeeld. Meer waarschijnlijk is er verwarring met Burundi Black waarvoor Mike Steïphenson datzelfde jaar een sample gebruikte van de Afrikaanse drummers ('Ensemble de tambours') ondersteund door zijn Mellotron en Optigan (een orgel dat vooraf opgenomen geluiden weergeeft).
Voor de opvolger tapte Kongos uit hetzelfde vaatje:
Vier muzikanten uit Ghana vestigden zich in 1969 in Londen, richtten een band op met drie muzikanten uit de Caraïben en verspreidden van daaruit hun wereldmuziek. Hun hoezen werden getekend door Roger Dean en ze waren ronduit schitterend! Vooral het gebruik van saxofoon, trompet, conga's en drums trok mij in dit muziekgenre aan. Afropop of Afrobeat was geboren!
Osibisa bracht naast opwindende dansmuziek ook ingetogen nummers zoals dit 'Woyaya', dat in 1973 door Art Garfunkel werd gecoverd. Op het einde van het nummer komen de drums toch weer op het voorplan. Het ritme zit hen waarachtig in het bloed.
Deze Amerikaanse groep uit Seattle, Washington bracht een debuutelpee uit in 1970 waarop deze zeer dansbare hitsingle stond. Het feit dat er twee Afro-Amerikanen inzaten zal daar wel toe bijgedragen hebben. Het ritme in de muziek werd indertijd samen met de Afrikaanse slaven geïmporteerd. Het plaatje bereikte onze betere discotheken in 1971. Het bleef echter bij deze eendagsvlieg en nog datzelfde jaar kon ik hem voor een prikje op de kop tikken en zodoende redden uit de afprijsbakken. De jongere generatie kent dit deuntje ook via de sample van Young MC op "Bust A Move".
Roger Dean maakte werkelijk prachtige tekeningen voor platenhoezen.
De twee Afro-Amerikanen zorgden voor het ritme in de band.
Een van de mooiste liefdesliedjes ooit werd al in 1971 gezongen door David Gates. Opmerkelijk is het tremolo/wah-wah effect van de gitaar dat de gitarist, naar verluidt, ook live kon produceren en niet enkel in de studio. De song werd ontelbare keren gecoverd door de grootste artiesten en Telly Savalas alias Kojak had er ooit zelfs een nummer 1-hit mee!
Dit liefdesliedje werd geschreven voor de film 'Lovers and Other Strangers' uit 1970 en broer en zus Carpenter hadden er een hit mee in 1971. Tegelijkertijd had Shirley Bassey ook succes met haar cover in het Verenigd Koninkrijk.
Een mooie live uitvoering uit 1971:
Een laatste track uit het album 'Ram' van Paul & Linda McCartney. Deze song werd in 1971 ook als single uitgebracht maar enkel in het Verenigd Koninkrijk. Denny Seiwell was de drummer en voor de volgende elpee trokken de McCartneys ook Denny Laine van de Moody Blues aan en de groep Wings was geboren.
Deze ruige kerels uit Wolverhampton/Walsall wonden er geen doekjes om en met hun tweede single kwamen ze de Britse charts meteen op nummer 1 binnen. Iets wat alleen The Beatles hen hadden voorgedaan. Chas Chandler, ex-bassist van The Animals, was hun manager en glamrock begon meer en meer ingang te vinden in de muziekscene van 1971. Kenmerkend was de progressieve spelling die ze voor de titels van hun songs gebruikten: ze schreven fonetisch zoals ze het uitspraken: 'Coz I Luv You'.
Eric Clapton schreef deze liefdesverklaring voor zijn onbereikbare liefde, Pattie Boyd die toen nog getrouwd was met zijn boezem-vriend George Harrison. 'Layla' en 'Wonderful Tonight' zijn trouwens ook voor haar geschreven. Uiteindelijk zwichtte ze voor de avances van Clapton en scheidde ze van Harrison. Haar huwelijk met Clapton zou slechts 10 jaar stand houden. Deze single uit 1971 gooide geen hoge ogen in de Amerikaanse hitlijsten.
Paul & Linda McCartney, de tortelduifjes bij uitstek.
Eric Clapton was de snoodaard die het huwelijk van zijn boezemvriend George Harrison met Pattie Boyd deed spaak lopen.
Zoals gisteren beloofd kom ik even terug op de derde soloplaat van Rod Stewart m.n. 'Every Picture Tells A Story', een geslaagde mengeling van rock, country, blues, soul en folk. Stewart en zijn Faces steken hun bewondering voor Motown niet onder stoelen of banken en eigenlijk vind ik deze versie van '(I Know) I'm Losing You' nog opwindender dan die van The Temptations of van Rare Earth. Daar zal de drumsolo van Micky Waller wel veel mee te maken hebben. Om contractuele redenen werd hier niet vermeld dat het om de Faces gaat en daarom stond deze parel op de LP van Rod the Mod.
Dat brengt mij naadloos bij de 'Smiling Faces Sometimes' van The Undisputed Truth, de nieuwe uitlaatklep van producer Norman Whitfield. In 1971 leek het of dat trio zou The Temptations van de troon stoten. Niets is minder waar want zij zouden in 1972 terugslaan. Maar dat is voor volgende week!
In Nederland ontdekte men de oude bluesgiganten zoals Willie Dixon die dit heerlijk nummer schreef voor Howlin' Wolf in 1960 (!). Livin' Blues werd geproducet door Jaap Eggermont (ex-The Golden Earrings) en met dit repertoire oogstte de band uit Den Haag veel bijval op festivals.
In Amerika werd het mooie weer gemaakt door Rare Earth, een groep blanke muzikanten die van het zwarte Motown een eigen sublabel hadden verkregen bij de platenmaatschappij. In 1971 verscheen het prachtig live dubbelalbum dat in een rare hoes stak: een boekentas in de vorm van een rugzak. Wel moeilijk te klasseren in de platenkast.
Een laatste track uit de steengoede elpee 'Who's Next' (1971). De intro op synthesizer trekt meteen de aandacht. Pete Townshend schreef dit nummer n.a.v. wat hij zag bij de tieners op Woodstock 1969: "Teenage wasteland, it's only teenage wasteland." De titel verwijst naar zijn invloeden van toen op filosofisch en muzikaal vlak: Meher Baba en Terry Riley. De viool op het einde is een ode aan de Indiër Baba die beweerde een avatara (incarnatie van god) te zijn. Het nummer betekende een keerpunt in de carrière van The Who. Vanaf toen speelde de groep alleen nog maar hardrock.
Op de single worden de Faces dan weer vermeld. Begrijpe wie begrijpe kan.
Het fenomeen 'groupie' begon meer en meer ingang te vinden sinds Woodstock 1969 en op festivals in Nederland, Engeland en Amerika werden groupies meer en meer gespot.
De Indiër Meher Baba was afkomstig uit Iran en dacht dat hij een incarnatie van god was op aarde.
De Amerikaanse componist Terry Riley beïnvloedde Pete Townshend.
Op vastenavond is het toepasselijk Mardi Gras te draaien. Arthur Alexander schreef het nummer in 1962 en Steve Alaimo had er toen een hit mee. Alexander is de enige singer/songwriter die zowel door The Beatles als door The Rolling Stones, Bob Dylan, Willy DeVille, The Bee Gees e.v.a. werd gecoverd. Een hele eer zou je denken, ware het niet dat de man in zijn laatste levensjaren buschauffeur moest worden om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen.
Een laatste track uit mijn grijsgedraaid exemplaar van de LP 'Melting Pot' want volgende week begin ik aan het jaar 1972. Maar voorlopig staat mijn teletijdmachine stil in die warme zomer van 1971.
Uit de LP 'Every Picture Tells A Story' en oorspronkelijk was dit de A-kant van de single tot sommige deejays besloten de B-kant te pluggen. 'Reason To Believe' werd geschreven door Tim Hardin en zowel de single als de elpee betekenden de definitieve doorbraak voor de Schotse bard, die in de jaren '60 al belangrijke dingen had gedaan met Long John Baldry, Julie Driscoll en Brian Auger maar ook solo en met de Faces.
En hier is dan die B-kant die spoedig tot A-kant werd uitgeroepen en in vele landen op nummer 1 kwam te staan. De zanger met de schuurpapieren stem werd snel een begrip in de muziekwereld en naast een succesrijke solocarrière bouwde hij ook aan een mooie loopbaan bij de Faces. Maar dat is voor morgen!
Song geschreven door Arthur Alexander in 1962.
A-kant: 'Reason To Believe'.
A-kant: 'Maggie May'.
De twee songs stonden allebei op deze magistrale elpee uit 1971.
Rink Groeneveld en Peter Kok maakten deel uit van dit harmonieus duo uit Den Haag. Ze worden dan ook soms de Nederlandse Simon & Garfunkel genoemd. Typisch voor deze single is de mooie samenzang ondersteund door de mellotron. Na 7 hitnoteringen in eigen land hielden Greenfield & Cook het in 1974 voor bekeken.
De mellotron werd ook vaak gebruikt door Gerard Koerts en de Nederlandse band verlegde in 1971 de muzikale koers naar symfonische rock. Deze single werd ook getrokken uit de elpee 'Song Of The Marching Children'. Vannacht trok er weer een sneeuwstorm over ons landje maar gelukkig was het niet de Noord-Amerikaanse sneeuwstorm Nemo.
R. Dean Taylor was in 1971, naast de groep Rare Earth, een van de weinige blanke acts op Tamla Motown en hij raasde als een gek door een nachtelijke regenstorm, want hij moest absoluut Jane zien. Of dat gelukt is betwijfel ik, afgaande op de piepende remmen...
