Dit is een van de meest sexy songs die ik ken. Stevland Hardaway Morris schreef hem toen-ie 18 jaar oud was (!) en hij kwam op de b-kant te staan van zijn single "My Cherie Amour". The Rolling Stones namen hun versie op eind juni 1969 en toen ze de song aan het mixen waren vernamen ze het overlijden van Brian Jones (3 juli). Pas in 1975 kwam die versie op de LP "Metamorphosis" te staan, rijkelijk laat maar dat was de schuld van Allen Klein, hun ex-manager bij ABKCO Records.
In 1969 gingen de jongeren helemaal anders uit dan de jeugd van tegenwoordig. Op zaterdag was het steevast eerst de kamer opruimen en als de vaat gedaan was mocht ik af en toe naar vrienden thuis om muziek te beluisteren. Vaak nam ik dan mijn taperecorder mee. Zo leerde ik deze LP kennen uit de platenkast van de vader van Filip. Het was vooral het sexy geluid van het Hammondorgel dat mij aansprak.
Maar de single die de meesten onder ons rode oortjes deed krijgen was dit duet dat uit dezelfde LP werd getrokken. In 1967 had Gainsbourg het erotisch lied geschreven voor zijn toenmalig lief, Brigitte Bardot. Gunter Sachs met wie ze toen nog getrouwd was kon niet verdragen dat de hele wereld zou weten dat B.B. een scheve schaats had gereden en hij stelde zijn veto. Die fameuze versie zou alsnog worden uitgebracht in... 1986. Deze single kreeg de sticker "mag niet verkocht worden onder de 21" en hij werd bijna op alle radiostations geweerd zodat hij zelfs in het VK op nummer 1 kwam te staan. De paus en het Vaticaan spraken een banvloek uit en Gainsbourg wreef zich in de handen want de verkoop liep in de miljoenen exemplaren. Oh, ja: de titel is een boutade op een uitspraak van Salvador Dali over Pablo Picasso.
En de song die dan elke week op de BBC-radio werd gedraaid telkens als de Top 30 werd gedraaid was deze kuise versie van het schandaalduet van Jane Birkin en Serge Gainsbourg. Het orgeltje van dit studio-orkest geeft het geheel een bijna religieuze inslag wat totaal niet de bedoeling van de componist is geweest. Hij was in elk geval blij want hij scoorde tweemaal toen de royalties verdeeld werden.
De blinde neef van Ray Charles staat al sinds zijn 12 jaar op het podium.
De opnames van deze LP namen het volledige jaar 1968 in beslag.
Jane Birkin en haar sexy uitstraling.
De schone en het beest kwamen elkaar op de set van deze film tegen.
Gainsbourg, van Joods-Russische komaf, was veel ouder dan de Britse Jane B.
Soms wordt deze song uit 1969 geschreven als "Break Away" en het was meteen de laatste single op het Capitol platenlabel waarmee The Beach Boys in een rechtzaak verwikkeld waren. De jongens vonden dat ze te weinig gepromoot werden en nog altijd als een surfband werden beschouwd. Brian Wilson schreef de muziek op lyrics van zijn vader Murry Wilson die het pseudoniem Reggie Dunbar gebruikte.
Eind 1968/begin 1969 trok Wicked Pickett, zoals zijn bijnaam luidde, naar de Fame Studios, Muscle Shoals in Alabama, om er samen te werken met Duane Allman, gitarist en ook met drummer Ronnie Hawkins en bassist David Hood. Niettegenstaande de talrijke racistische tegenstellingen die op het einde van de jaren '60 doorheen de VS raasden met hevige rellen tot gevolg, verliep deze samenwerking tussen blank en zwart vlekkeloos. Oordeel zelf maar en luister naar deze prachtige en soulvolle versie van de Lennon/McCartney-compositie.
Na zijn monstersucces "Where Do You Go To My Lovely" was het voor Peter Sarstedt heel moeilijk om een gepaste opvolger te vinden. Hij koos voor dit vrolijk uptempo nummer met een zomers tintje maar het werd helaas geen nummer 1-hit in zijn thuisland (Hoogste positie: nr. 10). In Nederland geraakte hij onderaan in de Top-20 en dus kreeg hij ook enige airplay op onze radiostations in de zomer van 1969. De Britse zanger van Indiase afkomst bleef in ons land helaas een one-hit wonder.
Deze Amerikaanse singer/songwriter overleed jammer genoeg op 5 september 2012. Hij schreef "Down In The Boondocks" en "Hush", twee internationale hits voor Billy Joe Royal. Maar ook als zanger wist hij te scoren zoals in 1969 met deze geweldige song. Vooral de 'sitarachtige' klank van de gitaar boeit mij. En dat mensen spelletjes kunnen spelen is weer eens gebleken na de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober. Whoa!
Klein van gestalte maar o, zo groot van talent.
In 1969 waren ook The Beach Boys flink behaard en voorzien van een stevige baard.
Peter Sarstedt siert de cover van het jongerentijdschrift Teenbeat in mei 1969.
De Antwerpse groep had tijdens Jazz Bilzen 1968 de weide al doen daveren met het hoefgekletter van hun "Seven Horses In The Sky" maar ik vind deze Schotse regenjas nog net iets beter. Stond ook wekenlang op nummer 1 in Spanje. Laat het nu maar regenen.
In augustus 1967 namen The Zombies de LP "Odessey and Oracle" op. Jammer genoeg een commerciële flop en het was pas in maart 1968 dat deze single daaruit werd gereleased. De single scoorde niet in het Verenigd Koninkrijk, hun thuisland maar... wel begin 1969 in de VS en in Canada. De riff lijkt zowat op die van "Stand By Me" en zanger Colin Blunstone beschrijft hier perfect de 'Summer of Love'. Toen de song eenmaal aansloeg was de groep al meer dan een jaar gesplit.
Voormalig zanger van The Zombies Colin Blunstone ging solo en besloot een vroegere hit van de band geschreven door Rod Argent in 1964 opnieuw op te nemen, overgoten met een psychedelisch sausje. Een wijze zet want het werd opnieuw een hit. Neil MacArthur was de schuilnaam van Colin Blunstone in 1969. Santana bewerkte het nummer in 1977 en scoorde daarmee nogmaals.
Het verzonken continent dat onder de Atlantische oceaan zou liggen zal altijd tot de verbeelding blijven spreken. De tekst van de Schotse bard is subliem en zo is ook de betoverende muziek. Mooi mythologisch sprookje met vooral vele zeemeerminnen. "Hail Atlantis!" zongen wij in 1969 uit volle borst mee.
Nilsson schreef dit lied voor de film "Midnight Cowboy" met "Everybody's Talkin'" van Fred Neil als voorbeeld en dat is er aan te horen. Het lied kwam niet op de soundtrack maar wel Nilsson's cover van "Everybody's Talkin'". Uiteindelijk werd de song toch nog gebruikt voor de film "La Mortadella" met Sophia Loren (1971). Larry Knechtel (basgitaar) en Jim Gordon (drums) spelen mee op het album "Harry" (1969) waaruit deze mooie song komt.
In 1994 kwam deze mooie cd uit met heropnames want de gebouwen van platenmaatschappij Barclay in Frankrijk waren volledig vernield door een brand zodat de waardevolle demo's vernietigd werden.
De tekenaar van de hoes maakte een spelfout: hij schreef "Odessey" i.p.v. "Odyssey". Toen de fout werd opgemerkt was het al te laat. De hoezen voor de elpee waren al gedrukt.
Op dit hoesje is de schuilnaam van Blunstone verkeerd gespeld. Op mijn exemplaar (met een andere foto) staat "MacArthur".
Donovan staat hier achter zijn toenmalige muze Jennie Boyd voor wie hij "Jennifer Juniper" schreef. Zij is de zus van Patty Boyd op wie zowel George Harrison als Eric Clapton verliefd werden. Zij trouwden allebei met haar maar niet tegelijk. De voormalige Beatle was de eerste en al die tijd bleven de twee gitaristen boezemvrienden van elkaar.
In 1969 was jazz weer hot, net als Miles Davis trouwens. Het jazztrio 'The Peddlers' uit het Verenigd Koninkrijk wist zowaar een grote hit te scoren met deze gospelachtige song. Als je goed luistert hoor je dat Elton John hier ook schatplichtig aan is. De b-kant "Steel Mill" is onvervalste jazz met de heerlijke sound van het Hammondorgel, waarop Jimmy Smith trots zou zijn geweest.
Het origineel werd uitgebracht door Dion diMucci maar de song werd pas een hit in deze wondermooie versie van Marvin Gaye. Een droevig eerbetoon aan Abraham Lincoln, Martin Luther King, John en Bobby Kennedy, die alle vier vermoord werden. Er valt op te merken dat de titel niet chronologisch is en Robert (Bobby) niet vermeld wordt. Het ironische van het verhaal is dat Marvin Gaye in de jaren '80 zelf werd neergeschoten, door zijn eigen vader dan nog.
De Brit Georgie Fame, een notoir rhythm & blues- en jazz-zanger is een man naar mijn hart want hij leverde altijd kwaliteit af, zij het met zijn Blue Flames of solo. Dit is zijn laatste single uit de jaren '60 en het werd een knappe cover van een Willie Dixon-compositie. Zijn platenmaatschappij CBS leverde ook altijd knappe singles af met een klein gaatje in het midden. Dat was makkelijk want dan hoefde je niets te veranderen voor een elpee. Alleen de snelheid mocht je niet vergeten aan te passen, zoniet konden er wel eens belachelijke klanken uit de luidsprekers komen.
"All hands on deck, we run afloat, I heard the captain cry..." Procol Harum bleef maar prachtige platen afleveren alhoewel bijna iedereen de groep vastpint op "A Whiter Shade Of Pale" uit 1967 ondertussen. Deze parel uit 1969 staat bol van de dramatiek. En het waren zilte waterlanders die de kapitein plengde want de hond was gezouten...
Uit Gent kwamen in 1969 ook weemoedige klanken overgewaaid. Danny Sinclair was zanger bij de eerste formatie. De groep mocht opnames maken in Engeland en enkele songs verschenen op het prestigieuze Apple-label van The Beatles. Omstreeks 1970 viel de band uit elkaar door de vele personeelswissels maar manager Jacques Verdonck wist een nieuwe groep rond zanger Guido Wolfaert te verzamelen en die kende nog meer succes, vooral in Nederland.
Dit is de LP waaruit "Birth" c/w "Steel Mill" werden getrokken.
In de jaren '60 was Marvin Gaye nog een propere, afgeborstelde jongen. Vanaf 1970 veranderde dat: hij liet zijn baard en zijn haar groeien en begon protestsongs op te nemen tegen rassendiscriminatie, milieuvervuiling en oorlog.
De Gentse groep rond zanger Danny Sinclair (uiterst links) hier nog op het DECCA label. Later mochten ze bij de concurrentie plaatjes uitgeven, nl. APPLE.
De Mojo Triangle (driehoek) is een aardrijkskundige en culturele regio die een driehoek vormt met New Orleans, Nashville en Memphis. Zij is de geboorteplek van country, blues, jazz en rock-'n-roll. Er zijn in die driehoek ongelofelijk veel creatieve artiesten geboren, niet alleen in de muziekwereld maar ook in die van film en literatuur. (zie onderstaande link)
Een welbekende song is "I Got My Mojo Working" of simpelweg "Got My Mojo Working" waarvan het copyright nog altijd betwist wordt. Preston Foster schreef het origineel in 1956 en Ann Cole tourde op dat moment samen met Muddy Waters. Hij pikte de song en schreef gedeeltelijk nieuwe lyrics. De versie van Waters kwam uit op 1 december 1956 terwijl die van Ann Cole & The Suburbans pas uitkwam in april 1957. (zie onderstaande link)
Ann Cole zou de song bekend gemaakt hebben aan Muddy Waters tijdens een tournee.
Deze aarzelde niet, schreef prompt enkele nieuwe lyrics en eigende zich de song toe.
The Zombies brachten in 1964 al een snellere versie van de song uit.
Ook een mooie versie van Manfred Mann met een gedreven Paul Jones op mondharmonica die ook zorgt voor de vocals.
Uiteindelijk nog een mooie cover van Kitty, Daisy en Lewis (twee zussen en een broer) die live ook optreden met ma en pa.
En tenslotte is er Jim Morrison, zanger van The Doors, die zichzelf "Mr. Mojo Risin'" noemde (een letterkeer van zijn voornaam en naam). Luister zelf maar omstreeks 4:55 minuten:
En ik mag zeker niet vergeten dat een toonaangevend muziektijdschrift de naam MOJO heeft aangenomen.
Aanvankelijk werd deze single al uitgebracht in 1968 zonder veel succes, behalve in Nederland. Door de hoge positie van "Albatross" besliste platenmaatschappij Blue Horizon het 45T-plaatje opnieuw uit te brengen in 1969, ditmaal met meer bijval. Het origineel van deze blues is van de hand van Little Willie John.
Ik kan Adolphe Sax niet genoeg bedanken voor zijn prachtige uitvinding die vanuit Dinant de hele muziekwereld veroverde. Zo kwamen er in 1969 van over de Atlantische Oceaan heerlijke saxofoonklanken overgewaaid. Alweer opperbeste dansmuziek uit de Motown stal.
In november 1968 trok de Britse Mary O'Brien beter bekend als Dusty Springfield naar Memphis om daar een album op te nemen met de toepasselijke titel "Dusty in Memphis". Op 31 maart 1969 werd daaruit deze single getrokken, geschreven door John Hurley en Ronnie Wilkins. The Sweet Inspirations zorgden voor de fijne backing vocals. Tijdens die Memphis sessies suggereerde Dusty aan de bazen van Atlantic Records een gloednieuwe groep te tekenen, waarvan zij de bassist kende. Het was John Paul Jones die haar af en toe had begeleid tijdens concerten. Zonder de band ooit gezien te hebben en grotendeels dankzij het advies van de Britse zangeres werd Led Zeppelin voor een bedrag van 200.000 US Dollar aangenomen. In die tijd was dat de grootste deal ooit voor een splinternieuwe groep.
De Amerikaanse heavy metalband Steppenwolf kon ook tragere nummers brengen. Karakteristiek zijn het geluid van het orgel en de krachtige stem van John Kay. Deze single komt uit het voortreffelijk album "At Your Birthday Party" (1969). De song werd geschreven door John Kay (zanger, gitarist en harmonicaspeler) en Nick St. Nicholas, bassist. Drummer Jerry Edmonton bepaalde mee het typisch geluid van de groep.
Doug Sahm en zijn kornuiten kende ik nog uit 1965 toen ze een grote hit scoorden met "She's About A Mover". En zoals er bij de intro gezongen wordt: "Sir Douglas Quintet is back. We'd like to thank all of our beautiful friends all over the country for all the beautiful vibrations. We love you." Het bleef dus niet bij die eendagsvlieg en het muziekgenre Tex-Mex werd wereldwijd bekend in 1969.
The Pious Bird Of Good Omen
Steppenwolf met John Kay (met zonnebril) in het midden.
In 1969 kwam er nog zo'n legendarische film uit waar muziek perfect overeenkwam met de beelden. Dustin Hoffman en Jon Voight schitterden in deze prent en het thema, gecomponeerd door John Barry, kent onderhand bijna iedereen. De mondharmonica werd bespeeld door niemand minder dan Jean 'Toots' Thielemans, ondertussen baron maar nog altijd even nederig en sympathiek. Ik zag de virtuoos tweemaal live optreden en mocht hem persoonlijk ontmoeten in 1996.
Op de soundtrack van "Midnight Cowboy" stond muziek van o.a. Elephant's Memory, Warren Zevon en Randy Newman. En ook deze voortreffelijke cover van een song van Fred Neil uit 1967. In Brussel en naar ik verneem ook in de rest van België werd de film overal aangekondigd onder de belachelijke titel "Macadam Cowboy".
Maar de melodie die iedereen meteen associeert met die film is "Man With A Harmonica". De beelden van een getormenteerde Charles Bronson en een duivels lachende Henry Fonda komen mij zó voor de geest. Meer hoef ik daar niet aan toe te voegen. Luisteren is de boodschap!
Zelden gingen film en muziek zo goed samen (de Bondfilms en de spaghettiwesterns niet te na gesproken). Zo ook "Le clan des Siciliens" met in de hoofdrollen Alain Delon, Jean Gabin en Lino Ventura, mijn absoluut favoriet trio van de Franse cinema. En dan die prachtige muziek als ondersteuning van grootmeester Morricone. Music Maestro please!
Ook een leuke meezinger was deze compositie van Geoff Stephens en Tony Macaulay, twee Britse hitmakers. Op deze single zong voor het eerst Terry Sylvester mee, de vervanger van Graham Nash die de groep verliet uit onvrede voor de commerciële richting die de groep gekozen had. Hij vormde een nieuwe supergroep in de VS samen met David Crosby en Stephen Stills. Iets later kwam Neil Young zich bij het trio voegen.
Graham Nash (ex-The Hollies) schreef dit juweeltje en gaf het aan de nieuwe supergroep. David Crosby kwam uit The Byrds en Stephen Stills uit Buffalo Springfield, twee legendarische Amerikaanse bands. De demoversie van The Hollies uit 1968 vond Nash niet goed genoeg en daarom ligt ze nog altijd in de kluis van de platenfirma.
In 1969 was Jim Morrison nog springlevend en goed op weg om een sekssymbool te worden. Uit de LP "The Soft Parade" werd de single "Touch Me" getrokken. The Doors waren toen een van de populairste Amerikaanse bands met dank aan het vakmanschap van Ray Manzarek (toetsen), Robby Krieger (gitaar) en drummer John Densmore. En natuurlijk mogen we het charisma van Jim Morrison, de zanger, niet vergeten.
In 1957 vormden deze jeugdvrienden het duo "Tom & Jerry". Maar in 1969 liep het duo "S & G" op zijn laatste benen. Garfunkel wou zich meer toeleggen op een filmcarrière. Van deze parel krijg ik nog altijd kippenvel. In 1970 gooiden de twee muzikanten uiteindelijk de handdoek in de ring. Lailalai lailalai lailalai...
Morricone componeerde veel muziek voor spaghettiwesterns. Grootmeester Ennio Morricone.
Een supergroep.
Deze single was ook de moeite waard!
De twee boezemvrienden maakten ruzie, gingen uit elkaar maar gelukkig kwam alles na jaren terug in orde.
Mojo
