************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
24-07-2011
Forever 27 Club
Forever 27 Club
De Forever 27 Club is een verzameling zangers en zangeressen die op hun 27ste gestorven zijn en bijgevolg nooit ouder dan 27 zullen worden. Rond die overlijdens hangt meestal een mythe (zelfmoord, overdosis alcohol en/of drugs, mysterieuze omstandigheden) zodat die artiesten legendarisch worden. Na hun dood verkopen ze meestal veel meer platen of cd's dan tijdens hun turbulent leven.
De bekendste artiesten worden hieronder geportretteerd. De allerbekendste zijn wel Brian Jones, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, Kurt Cobain en sinds gisteren Amy Winehouse.
Brian Jones (The Rolling Stones) - Overleden op 3/7/1969 Zijn dood vernam ik op 5/7 's ochtends toen ik klaar stond om naar het Hyde Park in Londen te vertrekken voor het gratis concert van de Stones.
Jimi Hendrix - Overleden op 18/7/1970 Zijn dood heeft me nog het meest aangegrepen omdat Jimi, net als ik, op 27 november is geboren maar dan 9 jaar eerder.
Alan 'Blind Owl' Wilson (Canned Heat) - Overleden op 3/9/1970
Janis Joplin (Big Brother & The Holding Company) - Overleden op 4/10/1970
Jim Morrison (The Doors) - Overleden op 3/7/1971 Dag op dag, twee jaar na Brian Jones.
36 jaar geleden begon ik mijn verzameling vinylplaten uit te breiden. Ik had nog veel achterstand in te halen: zo had ik nood aan een collectie Country & Westernhits, muziek uit de Jaren '60, Franse chansons, Rock 'n' Roll, reggae en soundtracks. Dat dit het jaar van de discorage was kun je opmaken uit de vele compilaties van discotheekhits. Na al die tijd heb ik maar weinig platenhoezen op het internet kunnen terugvinden. Onderaan zie je de belangrijkste.
"Black Is Beautiful", een knappe verzamelaar met soulhits.
Dit compilatiealbum bevatte naast de actuele hits ook enkele Italiaanse krakers.
Het weekblad voor de jongeren, Joepie, bracht medio Jaren '70 elk trimester een verzamelaar uit met de actuele hits.
Deze verzamelelpee werd uitgebracht in 1970. Ik kon hem 5 jaar later op de kop tikken tijdens de koopjes!
Dit is een mooie verzamelaar van soul uit de Jaren '70.
Ook deze Rock 'n' Roll hits uit de Jaren '50 mochten er zeker zijn!
Ook het magazine "Salut les Copains" uit Frankrijk bracht met de regelmaat van de klok compilaties uit.
Een mooie verzameling van liedjes staat op deze soundtrack.
Deze film bevatte verschillende hits (o.a. Gene Kelly met "Singing In The Rain") die op de soundtrack staan samen met composities van Walter Carlos. De LP kun je dus klasseren onder "Diverse Artiesten", "Soundtracks" of onder de C van Carlos. Walter is ondertussen van geslacht veranderd en gaat nu door het leven als Wendy...
Om het nieuwe album van de Small Faces te promoten, plaatste platenmaatschappij Immediate een advertentie in de Britse kranten met een parodie op het Onze Vader. De elpee was gestoken in een ronde hoes en de titel "Ogdens' Nut Gone Flake" was een parodie naar een merk van tabak; volgens de journalisten een hint naar drugs. Het merk was "Ogdens' Nut-brown Flake", dat sinds 1899 in Liverpool werd gefabriceerd. De lezers waren verbolgen over onderstaande tekst en kropen in hun pen... Geniet mee van de grappige tekst.
Small Faces Which were in the studios Hallowed by thy name Thy music come Thy songs be sung On this album as they came from your heads We give you this day our daily bread Give us thy album in a round cover as we give thee 37/9d., Lead us into the record stores. And deliver us Ogdens' Nut Gone Flake For nice is the music The sleeve and the story For ever and ever, Immediate.
De prachtige ronde hoes van het conceptalbum uit 1968.
"BRUSSEL - Ongeveer 15.000 Belgen hebben woensdagavond op het Vossenplein in de Brusselse Marollen de dreigende weergoden getrotseerd om een danspasje te wagen op het negende Bal National. Dat meldt de organisatie van het dans- en muziekfeest aan de vooravond van de nationale feestdag.
Het Bal National werd in 2003 voor het eerst georganiseerd naar aanleiding van het tienjarig koningschap van koning Albert II en is sindsdien een traditie geworden. Opgemerkte gasten tussen de menigte woensdagavond waren prins Laurent en prinses Claire.
Het startschot voor de negende editie van Bal National werd om 19 uur gegeven door Unik Party, die het talrijk opgekomen publiek enkele danspasjes aanleerden. Daarna was het de beurt aan blues- en jazzcombo Duo de Choc.
Later op de avond gaven Lou Deprijck en zijn Hollywood Bananas, samen met 'Lange Jojo' nog het beste van zichzelf, gevolgd DJ Sus Florent en The Planes."
Tot zover het verslag van De Standaard online.
De weergoden waren ons gunstig gestemd. Inderdaad, er was regen aangekondigd vanaf 11 uur 20 en toen we omstreeks 8 uur aankwamen op het Vossenplein regende het lichtjes. We hebben onze plu een twintig minuutjes nodig gehad en toen trokken de wolken weg!
We pikten nog een halfuurtje mee van het blues- en jazzcombo Duo de Choc.
Toen Laura Lynn op het podium kwam en met haar schlagers begon, kwam er spontaan een polonaise in beweging. De Vlaamse zangeres is niet meteen “mijn kopje thee” maar ze mag er beslist zijn! Bij haar song “Je hebt me duizendmaal belogen” moest ik spontaan denken aan de parodie die Geert Hoste ooit van dat nummer bracht, met gebarentaal! Hilarisch...
De tweede act waren de Compagnons de la Chanson. Die bestonden uit twee acteurs van F.C. De Kampioenen, m.n. Marijn Devalck en Johny Voners en Freddy Birset. Ofwel lag het aan de mistige lucht ofwel waren ze niet genoeg getraind, maar deze act vond ik niet goed. Af en toe gingen de drie zelfs volledig de mist in. Er werd niet altijd toonvast gezongen!
Toen werd het allemaal te veel voor Deprijck en zelfs een bisnummer kon er niet meer van af.
DJ Sus Florent warmde het publiek verder op en toen was het de beurt aan The Planes.
Zij zetten hun optreden in met een stomende versie van “Sympathy For The Devil” van de Stones en na een hele resem bekende hits eindigden ze met “Miss You” van dezelfde Rolling Stones. Het bisnummer was er eentje van Jacques Brel: “Au suivant”.
Moe maar tevreden (vooral omdat we niet nat waren geworden) keerden we huiswaarts om 1 uur 15. Jammer dat de lift tussen de Blaesstraat en het Paleis van Justitie gesloten was. Te voet dan maar om het enorme hoogteverschil weg te werken.
Omstreeks 2 uur 15 lagen we in bed te recupereren van de vermoeiende avond.
Laura Lynn bracht meteen ambiance. Zowel Frans- als Nederlandstalige Brusselaars en ook de toeristen begonnen zowaar de polonaise te dansen.
Onverwacht bezoek van Prins Laurent, want hij was niet welkom op de Nationale Feestdag, 's anderendaags. Van de Prins geen kwaad...
Compagnons de la Chanson: een minpunt, want ze gingen volledig de mist in.
Prins Laurent en Claire konden de optredens anders wel smaken.
Lou Deprijck was in vorm, zoals altijd. Het was geleden van 1972 dat ik hem nog in levende lijve had gezien. Zijn snor was iets langer. Hij begon zowaar op Boma te gelijken!
Een schaarsgeklede Banana is altijd in de buurt van Lou Deprijck te vinden...
Toen gaf Lou de microfoon door aan een ongenode gast. Het bleek zijn boezemvriend Lange Jojo te zijn.
Als slotact kwamen The Planes het beste van zichzelf geven.
Hier zong de gitarist "La camisa negra", wat door de Spaanse gemeenschap uit de Marollen ten zeerste op prijs werd gesteld.
Dat mijn favorieten aller tijden The Beatles zijn, weten jullie onderhand wel. Maar zijn er nog andere? Natuurlijk! Naast de Fab Four hou ik nog het meest van Creedence Clearwater Revival en dan pas van The Rolling Stones. Op een mooie vierde plaats komen The Beach Boys gevolgd door de Jimi Hendrix Experience. En dan volgt een lijst die te lang is om op te sommen en die bestaat uit zangers, zangeressen, groepen, orkesten, muziekformaties allerhande en klassieke componisten. De volgorde heeft geen belang, want die kan van dag tot dag wijzigen, al naar gelang mijn humeur!
Eenmaal een fan van The Beatles, altijd een trouwe fan!
John Fogerty en zijn formidabele band: Creedence Clearwater Revival (CCR)!
The Rolling Stones vernoemd naar een bluessong van Muddy Waters: "a rolling stone don't gather no moss".
Muzikaal genie Brian Wilson met zijn broers en neven alsook Mike Love (de man met de baard).
De jonge halfbloed (Cherokee en Afrikaans bloed, naar verluidt) speelde eerst bij Little Richard en The Isley Brothers voor hij zijn eigen groepje vormde: Jimmy James & The Blue Flames. Enige jaren later werd hij ontdekt door de bassist van The Animals, Chas Chandler, die hem naar Engeland bracht en hem vroeg een bewerking te maken van "Hey Joe", een song van Billy Roberts die al talloze malen was gecoverd door jonge garagebands zoals The Leaves en Love en zelfs door The Byrds. De rest is geschiedenis!
Hier zijn de originele leden van The Animals in een reünieplaat uit 1977.
Ray en Dave Davies met de rest van de formidabele Britse band The Kinks. Ray Davies verstond de kunst om in 3 minuten tijd een filmpje te laten afspelen telkens je een nummer van hem hoorde.
Jimmy Page bleef in 1968 alleen achter in de Britse band The Yardbirds. Om een contract af te maken zocht hij enkele makkers om eerst P.J. Proby te backen en vervolgens een Scandinavische tournee te maken als "Jimmy Page & The New Yardbirds". Enkele maanden later herdoopten ze zich tot Led Zeppelin.
De formatie Pink Floyd zoals ik ze het liefst had: met de geniale Syd Barrett. Dit is een zeldzame hoes van een geflopte single uit 1968. Kort daarna werd Barrett uit de groep gezet...
Mijn verzamelelpees uit 1975
