Nanker Phelge of Nanker/Phelge?

Toen The Rolling Stones in 1963 een compositie van Lennon/McCartney ("I Wanna Be Your Man") als single uitbrachten en er op de b-kant van dat singletje de groepscompositie "Stoned" stond (alhoewel oorspronkelijk per vergissing "Stones" gespeld), kwam Brian Jones op het idee die song te crediteren als "Nanker Phelge". Op sommige foto's trok vooral Brian een lelijk gezicht ("a nanker" in het Engels) en Jimmy Phelge was ooit een flatgenoot van hem geweest. Nanker/Phelge was dus een schuilnaam geworden voor een compositie van Mick Jagger, Keith Richards, Charlie Watts, Bill Wyman en Brian Jones. Soms werd Ian Stewart (de 6de Stone) eraan toegevoegd. Sommige composities van Nanker/Phelge zijn in de loop der jaren gewijzigd in "Jagger/Richards", vooral na het overlijden van Brian Jones en Ian Stewart en het vertrek van Bill Wyman. Zie ook naar de lijst van de Nanker Phelge composities in bijgaande link. Mijn eerste kennismaking met die vreemde naam was toen ik de single "Satisfaction" in 1965 omdraaide en daar "The Under Assistant West Coast Promotion Man" gecrediteerd zag staan als Nanker Phelge. Het was pas jaren nadien dat ik achter de waarheid kwam. Nanker/Phelge wordt dus op verschillende manieren gespeld.
 
                                                     Geweldige b-kant:
                             

                                          http://nl.wikipedia.org/wiki/Nanker_Phelge

Formidabele single uit mei 1965.

Bijlagen:
http://en.wikipedia.org/wiki/Nanker_Phelge   

Voor de liefhebbers van deze muziek, sla deze link maar op in jullie favorieten! Klik op deze link: http://www.the60sofficialsite.com/jukebox/1960-Memories.html

Blijkbaar is de zomer nu eindelijk begonnen.

01-07-2012 om 11:24 geschreven door DJMICO1951

Live Acts (juni 2012)

Gisteren, vrijdag 29 juni 2012, waren er optredens georganiseerd door Hee Tervuren. De eerste groep was er een van de streek zelf, m.n. Gumbo. Het werd een aangename verrassing want de band speelde vettige blues doorspekt met rock en funk. Na drie kwartier werd het materiaal verwijderd en kwamen de roadies van The Scabs hun materiaal opstellen. Het drumstel trok meteen de aandacht want dat was het voorste van een oude Chevrolet en daarnaast stond een authentiek pompstation uit de Verenigde Staten (uit de jaren '50 schat ik). Toen kondigde Sven De Leijer de rockgroep uit Tienen en omstreken aan. Eens begonnen in het begin van de jaren '80 als punkgroep evolueerden The Scabs al vlug naar een rockband die een ware reputatie van liveoptredens opbouwde. En Guy Swinnen en Willy Willy deden hun naam alle eer aan. Van vijf over negen tot tien uur dertig speelden The Scabs zonder ophouden het beste van hun repertoire en ook enkele minder bekende nummers. Zo was er ook een mooie cover van "London Calling" van The Clash (hun grote voorbeeld) en afsluiten deden ze met "Rockin' In The Free World" van Neil Young. Echt één van de mooiste optredens die ik meemaakte. Al zal ik de volgende keer mijn oordopjes meenemen...

The Scabs: op het einde van dit nummer begon Guy Swinnen voorwaar te rappen als de
besten. Funky!
  

Een van mijn favorieten:
 

Ook een hele mooie:


Een prachtig drumstel!




Een Amerikaanse benzinepomp uit de jaren '50.


Willy Willy in grote doen.


Guy Swinnen zong zich de longen uit het lijf.


Ook de backing vocals mochten er zijn.

30-06-2012 om 16:29 geschreven door DJMICO1951

26 februari 1970

Tony Burrows is een Brits sessiezanger die in het Guinness Book of World Records een vermelding kreeg omdat hij als leadzanger van verschillende groepen meer in de Britse en Amerikaanse hitlijsten heeft gestaan dan enige andere artiest. Zijn carrière begon als lid van de vocale harmoniegroep The Kestrels samen met het latere schrijversduo Roger Greenaway en Roger Cook. Vervolgens ging hij zingen bij The Ivy League. Hij was er nog steeds bij toen die groep van naam veranderde en zich omtoverde tot The Flower Pot Men. In 1967 had die band een geweldige hit: "Let's Go To San Francisco". Zowel Jon Lord als Nick Simper zaten ook in die groep en een jaar later sloten ze zich aan bij Deep Purple. In
januari 1970 stond Brotherhood of Man in de hitlijsten met het nummer "United We Stand" en Burrows was de zanger. De groep die in 1976 het Eurovisiesongfestival won met "Save Your Kisses For Me" was niet meer dezelfde want de samenstelling wijzigde regelmatig. Ook Roger Greenaway maakte ooit deel uit van die formatie (1969-1971). In februari 1970 had een nieuwe popgroep een grote nummer 1: "Love Grows (Where My Rosemary Goes)". En wie was de leadzanger? Juist, Tony Burrows. In maart 1970 kwam het singletje "My Baby Loves Lovin'" van de White Plains de hitparades binnen met eveneens Burrows als leadzanger. In april 1970 bestormde een nieuw duo de hitparades met een noveltysong: The Pipkins met "Gimme Dat Ding" (volgens sommige bronnen de allereerste rapplaat). Dat duo bestond uit Tony Burrows en zijn makker Roger Greenaway. En in juli 1974 tenslotte zong Burrows de single "Beach Baby" van The First Class naar de hoogste regionen van de hitparades.

Op 26 februari 1970 gebeurde er iets onwaarschijnlijks: Tony Burrows moest driemaal optreden in Top Of The Pops van de BBC omdat Edison Lighthouse op nummer 1 stond en vervolgens moest hij de hits lippen van de White Plains en van Brotherhood of Man. Voorwaar een unicum!

Edison Lighthouse:
 

White Plains:
 

Brotherhood of Man:



The Kestrels: Tony Burrows en Roger Greenaway staan rond de microfoon. 


The Flower Pot Men: Burrows staat tweede van links.




White Plains: Burrows zit tweede van links.


Novelty duo met Roger Greenaway en Tony Burrows (rechts). De song werd geschreven door Albert Hammond en Mike Hazlewood.


Forse bakkebaarden waren toen fel in de mode.


Tony Burrows zingt voor Top Of The Pops.

Bijlagen:
http://en.wikipedia.org/wiki/Tony_Burrows   

Egypte

Vele Franse artiesten werden in Egypte geboren, al dan niet toevallig. Zo is er Richard Anthony die als Richard Btesh in Caïro het levenslicht zag. In 1959 startte hij een succesrijke carrière die in de jaren "60 een hoogtepunt kende meestal door Angelsaksische hits te vertalen. Hij zon zowel in het Frans als in het Engels (zonder Frans accent!). Zijn versie van "500 Miles" werd vertaald als "J'entends siffler le train" en verkocht meer dan 1,2 miljoen exemplaren. Ook zijn versie van "Ik heb mij dikwijls afgevraagd" van Bobbejaan Schoepen verkocht als "Je me suis souvent demandé" in alle Franstalige landen. Een tweede zanger die in Egypte werd geboren is Claude François. Zijn moeder was een Italiaanse maar zijn vader Aimé was een Fransman die als scheepscontroleur werkte op het Suezkanaal. Clo-Clo zag het levenslicht in Ismaïlia. Hij schreef het origineel van "My Way" (Comme d'habitude") en "My Boy" ("Parce que je t'aime mon enfant").En tenslotte is er Dalida die ook in Caïro op de wereld kwam uit Italiaanse ouders. Zij naturaliseerde zich later tot Française. In 1956 startte haar loopbaan als zangeres (daarvoor was ze al een gevierde actrice) met een cover van "Guaglione" dat zij bracht als "Bambino".Haar oorspronkelijke naam was Iolanda Cristina Gigliotti tot zij zich naturaliseerde tot Yolanda Gigliotti. Hieronder volgen enkele favorieten.

Richard Anthony met "Nouvelle vague" uit 1959:

Claude François met het orkest van Raymond Lefèvre (1965):

Dalida met "Bambino" uit 1956:
Haar zangcarrière begon in 1956 en eindigde abrupt in 1986, een paar maanden vóór zij uit het leven stapte in 1987.

27-06-2012 om 14:21 geschreven door DJMICO1951