De b-kant van "Come Together" was deze wondermooie compositie van George Harrison en in sommige landen werd ze zelfs tot a-kant gepromoveerd. John Lennon kreeg jaren later nog last met Chuck Berry omwille van vermeend plagiaat van "Come Together" met "You Can't Catch Me" maar de zaak werd in der minne geregeld. En Harrison ontleende de eerste zin "Something in the way she moves" uit een gelijknamige song van James Taylor, maar het blijft toch een van zijn mooiste composities. 
 


Maar de geliefkoosde slow van mijn allerliefste en mij is deze 'Lennon/McCartney'-compositie waarop Paul zich de longen uit het lijf zingt. Speciaal voor Chantal De Keyster, met dank aan de goede herinneringen! 



In januari 1969 was John Lennon beginnen jammen met Billy Preston op het orgel en experimenteren met synthesizers en dat resulteerde in deze jazzy compositie vol met 'white noise' op het einde. Luister ook naar de formidabele bas van McCartney. Speciaal is ook het abrupt einde. It's driving me mad...
 


Kant 2 van de elpee opent met alweer een prachtige compositie van George Harrison. De song werd geschreven in de tuin van Eric Clapton in Surrey. Harrison zong, speelde akoestische gitaar en de Moog synthesizer; McCartney zorgde voor backing vocals en speelde basgitaar en Starr beroerde de drums. En Lennon? Die was waarschijnlijk al plannen aan 't maken voor zijn Plastic Ono Band. 
 


Simplistische tekst maar wat voor een samenzang! De Moog synthesizer wordt bediend door Harrison. De akkoorden zijn geïnspireerd door Ludwig van Beethoven's "Moonlight Sonata". Lennon zei hierover dat hij in de zetel lag terwijl Yoko die compositie van Beethoven op de piano speelde. Plots vroeg hij haar de akkoorden achterstevoren te spelen. Zo geschiedde en John schreef 'Because' daarrond. Luister vooral naar het drievoudig harmonieus gezang van Lennon, McCartney en Harrison, dat vervolgens driemaal werd opgenomen zodat ze klonken als negen zangers.
Op de intro speelt George Martin (producer) op een "harpsichord".

 

En toen kwam de medley en die was handig want in die tijd nam ik vroeger een douche en was ik klaar om uit te gaan. Daarna kwam "The End" wat mij toen al deed vermoeden dat het wel eens kon gedaan zijn met mijn favoriete groep. Na "The End" komt de allereerste "hidden track" uit de muziekgeschiedenis: "Her Majesty". Mijn grootste ontgoocheling zou er pas komen in april 1970 want toen was het definitief afgelopen. Ondertussen geniet ik nogmaals van het volledig album.
 




Klaar om over te steken? (8 augustus 1969)


Let op de Volkswagen "beetle" links in beeld! (front cover)


Back cover

04-11-2012 om 16:42 geschreven door DJMICO1951

Deze Amerikaanse singer-songwriter (componist van o.a. "Rainy Night In Georgia" en "Polk Salad Annie") was in 1969 aardig op weg om een eigen carrière uit te bouwen. Hij wordt vaak in één adem genoemd met CCR en is dan ook een vaandeldrager van de Swamprock. Ik zag hem trouwens optreden in het voorprogramma van Creedence in het Antwerps Sportpaleis (24 september 1971).
 


Kenny Rogers zong voordien bij de New Christy Minstrels ("Green, Green"), net zoals o.a. Barry McGuire ("Eve Of Destruction"), Gene Clark (later bij The Byrds) en Kim Carnes ("Bette Davis Eyes"). In 1968 had zijn groep The First Edition al enige bekendheid verwormen met het fantastische "Just Dropped In (To See What Condition My Condition Was In"), een psychedelische song die door Jerry Lee Lewis werd geweigerd. Dit nummer gaat over een soldaat die terugkomt van de oorlog in Vietnam en zijn geliefde Ruby terugvindt... Hier bestaat enige tegenstrijdigheid. Volgens een bron is die "crazy Asian war" die van Korea omdat er in het lied niet specifiek verwezen wordt naar Vietnam. Maar omdat die song werd geschreven door Mel Tillis in 1967 werd algemeen aangenomen dat het om de oorlog in Vietnam ging.
 


Burt Bacharach en Hal David schreven dit juweeltje speciaal voor de film "Butch Cassidy and the Sundance Kid" (september 1969) met in de hoofdrollen Paul Newman en Robert Redford. Billy Joe Thomas had er in dat najaar een wereldhit mee tot diep in 1970.
 


Van deze geweldig mooie compositie uit 'Porgy & Bess' (George & Ira Gershwin/Dubose Heyward) bestaan ontelbare versies. Een van mijn favoriete is deze van de Nederlandse blues/rockband met muzikale grootheden als gitarist Jan Akkerman, drummer Pierre van der Linden en zanger Kazimir 'Kaz' Lux.
Volop zomerse muziek in de herfst moet kunnen, toch?
 




Het hoesje van de single. De man is intussen heel wat veranderd. Hij draagt nu een grijs ringbaardje. Zijn neus is nog altijd dezelfde gebleven...


"Groupy Girl" is ook een mooie single van Tony Joe White.






Uiterst links zit Jan Akkerman voor wie Eric Clapton een grote bewondering heeft.

03-11-2012 om 16:36 geschreven door DJMICO1951

Deze Amerikaanse singer-songwriter was ook op Woodstock 1969. Hij schreef parels als "Reason To Believe", "How Can We Hang On To A Dream?" en "If I Were A Carpenter" die veelvuldig werden gecoverd. Vreemd genoeg zou hij even later scoren met een song van Bobby Darin. Zijn plankenkoorts en heroïneverslaving waren er de oorzaak van dat de folkzanger nooit echt is doorgebroken en altijd een cultfiguur bleef. In 1980 stierf hij op 39-jarige leeftijd aan een overdosis.

 

Op Woodstock 1969 kwamen zowat alle muziekgenres aan bod gaande van folk, rock, pop tot soul en funk. Zoals deze knappe medley van "Dance To The Music", "Music Lover" en "I Wanna Take You Higher". Ondertussen viel de regen met bakken uit de hemel...
 


'The Guitar Man' op Woodstock 1969 zonder zijn backing band Experience (Noel Redding & Mitch Mitchell). Dat Jimi Hendrix gitaar kon spelen bewijst hij hier nogmaals wanneer hij de snaren met zijn tanden beroert. Wat zouden Alvin Lee en Pete Townshend van zijn prestatie gevonden hebben? De congaspeler was in elk geval uitgeput na zijn optreden.
 


CCR trad ook op in Bethel, NY waar het driedaags Festival van Woodstock werd gehouden (15-18 augustus 1969). Maar vanwege de slechte klankkwaliteit wou John Fogerty niet op de verzamelelpee verschijnen. Het duurde tot in 1994 want ter gelegenheid van de 25ste verjaardag van het festival werd een compilatie-cd uitgebracht inclusief het optreden van Creedence Clearwater Revival. CCR was trouwens ook niet te zien in de documentaire van Michael Wadleigh over het hippiefestival. John Fogerty schreef er nadien nog een song over, maar dat is voor later. Geniet nu van dit tijdsdocument! 
 




De familie Baez met uiterst rechts Joan (14 jaar oud) en uiterst links haar jongere zus Mimi.




Soul en funk waren het handelsmerk van Sly & The Family Stone.


James Marshall Hendrix (1942-1970)


Een uitstekende elpee van CCR uit die periode.


En toen het festival teneinde was hield het eindelijk op met regenen. Tijd voor een vreugdedansje zullen de hippies gedacht hebben. "Let the sunshine in..."!

02-11-2012 om 14:53 geschreven door DJMICO1951

De nieuwe supergroep samengesteld uit vroegere leden van Buffalo Springfield (Stephen Stills & Neil Young), The Byrds (David Crosby) en The Hollies (Graham Nash) trad ook op in de wei van Max Yasgur. Hier zijn unieke beelden van "Helplessly Hoping" en "Long Time Gone". Jammer genoeg is het geluid van slechte kwaliteit.

 

Die 17de augustus 1969 konden nagenoeg een half miljoen muziekliefhebbers het optreden van Jefferson Airplane meemaken met de lieftallige frontzangeres Grace Slick. De song die gaat over geestesverruimende middelen werd al uitgebracht door de band in 1967 en dankzij dit optreden kwam de single terug de hitlijsten binnen. Slick schreef haar nummer toen ze nog bij The Great Society zong en gaf later toe dat ze zich baseerde op de Avonturen van Alice in Wonderland (Lewis Carroll).

 

Ook de Amerikaanse zangeres Melanie was van de partij op dat reusachtig muziekfestival. De song gaf meteen weer waar het op dat concert om ging: drie dagen van vrede en muziek... en  mooie, jeugdige mensen.

 

De vingervlugge Alvin Lee zal mij altijd bijblijven want twee jaar later zag ik hem in Vorst-Nationaal vanop de eerste rij. Mijn trommelvliezen moesten het ontgelden. Wat zou Jimi van hem gedacht hebben? Lee was een hevige fan van Elvis Presley en daar komt de groepsnaam vandaan: de doorbraak van The King kwam er in 1956 en 10 jaar later werd TYA opgericht (1966).
 


De Britse band was de enige die zich liet betalen vóór de aanvang van het concert. Ze zijn hier te zien bij het spelen van een fragment van "We're Not Gonna Take It", de finale song van de rockopera 'Tommy' waarin deze passage zit. Het nummer werd na het Woodstockfestival gemakshalve omgedoopt tot "See Me, Feel Me" en ook zo als single uitgebracht.
 








Melanie Safka


Ten Years After met frontman Alvin Lee (onderaan links).




Ook een hoogtepunt op Woodstock.

01-11-2012 om 16:17 geschreven door DJMICO1951

Ondertussen werd op de weide van Max Yasgur alles in gereedheid gebracht voor het Woodstock Festival (voluit Woodstock Music & Art Fair). Het vond plaats van 15 tot 18 augustus 1969 in de Amerikaanse plaats Bethel met als motto "3 Days of Peace & Music". Het werd een van de bekendste en belangrijkste festivals in de geschiedenis van de Amerikaanse hippiecultuur en popmuziek. Er vielen drie doden: één door een overdosis heroïne, één doordat een man in slaap was gevallen en door een tractor werd overreden en een andere festivalganger stierf aan een gesprongen blindedarm. Daarnaast werden er op het festival twee baby's geboren en hadden vier vrouwen een miskraam. Aanvankelijk werden 200.000 festivalgangers verwacht maar het liep al vlug uit de hand en er daagden minstens dubbel zoveel muziekliefhebbers op. In een straal van honderden kilometers zaten ongeveer 1 miljoen mensen geblokkeerd in een monsterfile. Daarenboven regende het bijna onophoudelijk waardoor de weide werd herschapen tot één reusachtige modderpoel.

[Bron: Wikipedia]

Alle deelnemende artiesten van Woodstock 1969 opsommen zou onbegonnen werk zijn maar hierna volgen mijn favorieten. Een beeld dat mij altijd zal bijblijven toen ik de documentaire van Michael Wadleigh een jaar later in de bioscoop zag is dat van deze Afro-Amerikaanse zanger/gitarist die met een getormenteerd gelaat en vol passie over vrijheid zingt: "Sometimes I feel like a motherless child, a long way from my home"...

31-10-2012 om 16:59 geschreven door DJMICO1951

Op 4 juli 1969 was de nieuwe single van The Rolling Stones officieel uitgebracht: "Honky Tonk Women" heette hij en ik had hem live gehoord in het Hyde Park de dag nadien op het gratis concert. De b-kant was minstens even opwindend: luister maar naar de orgelpartij van Al Kooper en de backing vocals van het London Bach Choir. Jimmy Miller, producer van tijd tot tijd voor de Stones, drumt hier i.p.v. Charlie Watts. Al Kooper speelt ook op piano en blaast op de Franse hoorn terwijl de Afrikaanse percussionist Rocky Dijon zorgt voor de conga's en de maraca's. Nanette Workman is backing vocaliste en wordt gecrediteerd als "Nanette Newman". Geniet van deze gospelsong.
 


Deze cover van de Amerikaanse band -waar ook Al Kooper ooit deel van uitmaakte- stond al op de LP "Blood, Sweat & Tears", uitgebracht op 11 december 1968 maar als single stond deze pas hoog in de hitlijsten in juli 1969. Kooper werd in april 1968 uit de band gezet en als zanger vervangen door de Canadees David Clayton-Thomas. Pas vele jaren later zou ik het origineel van Brenda Holloway (op Motown Records) leren kennen.
 


Ook een leuke hit uit die fantastische periode is deze instrumentale rocker die tijdens de maand juli 1969 hoog in de Britse charts stond. En in de discotheken was de dansvloer altijd goed gevuld als deze single werd gedraaid. Hopla met de beentjes!
 


En ik sluit mijn tocht doorheen het verleden vandaag af met de wondermooie single van Jethro Tull die veel werd gedraaid op de BBC-radio in de maand juli 1969. De groep heeft in de loop der jaren vele personeelswisselingen meegemaakt maar Ian Anderson was met zijn stem en zijn dwarsfluit altijd een constante. Zeer typisch was zijn houding op het podium: op één been zoals een flamingo.
 




De enige keer dat Yoko Ono op het hoesje van een single van de Fab Four prijkte.


Een wazige foto, want is dat nu de blonde Brian Jones uiterst rechts of is het Mick Taylor?






Ian Anderson op één been, zoals een flamingo.

30-10-2012 om 15:48 geschreven door DJMICO1951

De opvolger van "Pinball Wizard" was ook een schot in de roos. Eind 1968 had Pete Townshend al tijdens een interview laten vallen dat hij aan een rock opera werkte. En wat voor een...



Maar de man die zijn single met een perfecte timing uitbracht was David Jones, die de artiestennaam Bowie aannam om niet verward te worden met de zanger van The Monkees. De titel is een woordspeling op de film van Stanley Kubrick "2001: A Space Odyssey" (1968). Die 21ste juli 1969 zag ik dus de maanlanding live vanuit Londen op de BBC-tv en won Eddy Merckx tevens zijn eerste Ronde van Frankrijk. Een memorabele dag uit mijn leven.



En als ik Bowie hoor zingen "Ground control to Major Tom" moet ik altijd weer denken aan deze b-kant van "I'm Free", ook uit die rock opera "Tommy". De ultieme nachtmerrie van een astronaut is het contact met de aarde te verliezen en voor eeuwig te blijven rondzweven in het heelal.
 


1969 was een cruciaal jaar voor de Fab Four. De 'Get Back'-sessies waren achter de rug maar niet goed genoeg bevonden om er een LP van uit te brengen. De promotiestunt op het dak van de Apple building was gelukt, de single "Get Back/Don't Let Me Down" samen met Billy Preston was een succes en stond in juli 1969 nog in de onderste regionen van de charts, toen deze single naar de top van de hitparades vloog. Zonder George en Ringo evenwel want die hadden de groep even verlaten in april 1969. John was getrouwd met Yoko in Gibraltar en Paul nam Linda Eastman als zijn wettige echtgenote in Londen. Deze ballade vertelt het liefdesverhaal van Lennon en Ono en McCartney drumt hier als de besten...
 




De allereerste Rock opera en meteen ook een conceptalbum.


Een beeld uit de originele videoclip van "Space Oddity" uit 1969.


Toen ik dit beeld live zag in Londen was het even over middernacht, dus eigenlijk al 21 juli 1969. In Amerika was het nog altijd 20 juli.


Eddy Merckx was op 21 juli 1969 wel de overwinnaar in de Tour de France. Er zouden nog vier overwinningen volgen.


Deze sessies konden door Glyn Johns niet bewerkt worden tot een goed resultaat tot Phil Spector er in 1970 de LP "Let It Be" van maakte, tot grote wanhoop van Paul McCartney.


Het liefdesverhaal van John & Yoko verteld in amper drie minuten.

29-10-2012 om 16:42 geschreven door DJMICO1951