************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
25-08-2013
Hits 22-29 november '75
Hits van 22 en 29 november 1975
Als voorbode op de liveplaat die pas een paar weken later op de markt zou worden gegooid kwam deze single van Bob Marley & The Wailers zijn opwachting maken in de BRT Top 30 van zaterdag 22 november 1975. De song zette meteen de naam van Marley èn de reggaemuziek op de wereldkaart. Tijdens de zomer van 1976 werd de LP vaak gedraaid op barbecues of feestjes en ik herinner mij de hittegolf van de maand juli waarin de temperaturen opliepen tot om en bij de 35 °C en een buurjongen het album continu draaide voor de hele buurt tot de arm der wet daar een eind aan maakte...
Een week later, op zaterdag 29 november 1975, kwam een van mijn favoriete Nederlandse bands ook in onze hitlijsten binnen. Het geluid van deze groep is zo kenmerkend dat je hem meteen bij de intro herkent. Zangeres Jerney Kaagman bedankte in dit lied alle fans voor de liefde (wishful thinking!). Graag gedaan, Jerney!
Ik herinner mij nog goed toen dit ontroerend Nederlandstalig lied voor het eerst werd gedraaid tijdens de BRT Top 30 want die onbekende zanger had een rare tongval. Een tijdje later kwam ik te weten dat Reinhard Mey een Duitser was. Respect! Deze nieuwkomer van 29 november 1975 kwam meteen binnen op nummer 16 van onze hitparade en groeide uit tot een ware classic.
En toen was het hek van de dam want de drie broers Gibb veranderden met hun LP 'Main Course' volledig van muzikale koers. Zij opteerden resoluut voor de discomuziek en met deze 'Nights On Broadway', ook nieuw in onze hitlijsten van 29 november 1975, was de koorts van de zaterdagavond niet zo ver meer af (december 1977). Tijdens de bridge hoorde je toch nog eventjes hoe de Bee Gees klonken in de jaren '60. Vanaf nu zou de falsettostem van Barry Gibb de overhand nemen...
'Saturday Night Fever' zou nog twee jaar op zich laten wachten.
Gisteren op Facebook: "Dat waren dan 6 hits die op 8 en 15 november 1975 in de BRT Top 30 werden genoteerd. Morgen ben ik er weer met 5 hits van 15 en 22 november van hetzelfde jaar. Heb je iets gemist? Geen nood want je kunt alles nog nalezen en opnieuw beluisteren via mijn muzikale blog. Gewoon klikken op http://blog.seniorennet.be/djmico1951/ en klaar is kees! Niet met de vinger wijzen, Cornelia! (zie foto hiernaast). Dat is niet beleefd en snor die 5 hits tegen morgen nu maar op."
En het duurde niet lang of de tweede hit van de Britse band Smokie zat in de pijplijn. Inderdaad, de jongens die onder de vleugels stonden van songschrijvers en producers Chinn & Chapman keerden op 15 november 1975 terug naar onze hitparade met de meezinger 'Don't Play Your Rock 'N' Roll To Me'.
Ook deze Amerikaanse discojongens kwamen op zaterdag 15 november 1975 binnen in de BRT Top 30 en hun nieuwste single heette 'Hooked For Life'. Niet meteen hun grootste hit maar ze slaagden er toch maar in zich tussen de 30 bestverkochte plaatjes van die week te nestelen.
De Britse Rubettes slaagden erin een week later, m.n. op zaterdag 22 november 1975, binnen te komen in onze hitlijsten en zie, op 29 november mochten ze in het Nederlands TV-programma TOPPOP bij de AVRO hun nieuwe single 'Little Darling' komen promoten. Het was geen live-optreden maar playback, zoals dat toen de gewoonte was...
Sjors en Sjimmie kende ik nog uit mijn jeugdjaren maar op zaterdag 22 november 1975 leerde ik ene Sjakie kennen en hij woonde om de hoek. Conny Vandenbos had haar echte familienaam 'van den Bosch' laten moderniseren en met het leuke 'Sjakie van de hoek' scoorde ze alweer een dikke hit in onze contreien.
Maar op zaterdag 22 november 1975 verslikte ik mij bijna in mijn soep toen ik de eerste tonen van nummer 19 hoorde. Van de groep Jigsaw had ik nog nooit gehoord en toch duurde het niet lang of het singletje prijkte in mijn collectie 45-toerenplaatjes. De band verbleef uiteindelijk 9 weken in de BRT Top 30 en bereikte als hoogste plaats het nummer 8. De song werd opgenomen voor de film 'The Man From Hong Kong', een actiefilm uit 1975 met in de hoofdrol George Lazenby, de eenmalige James Bond uit OHMSS (1969). Na deze single slaagde de Britse groep er niet meer in onze hitlijsten binnen te geraken zodat 'Sky High' een one-hit wonder bleef. Maar wat voor een!
Hierboven nog een singlehoes met de oorspronkelijke bandnaam: "Smokey" i.p.v. Smokie.
Gisteravond schreef ik hetvolgende op mijn Facebookprofiel: "Tot zover vijf hits van zaterdag 8 november 1975. Morgen ben ik er weer met deze keer zes singles uit diezelfde week en de week erop, nl. 15 november toen het vinyl nog heer en meester was: een zangeres vroeg aan Rocco om niet weg te gaan, de baas was geboren om te rennen, een Russische dame werd behandeld met stijl, een Brit genoot van het beroemd zijn, er waren slechte tijden op komst voor een duo en dat allemaal werd afgerond met "zo hoor ik het graag". Lees het anders nog eens na op mijn blog, aangevuld met ongewone foto's en prima geluidsfragmenten via deze link: http://blog.seniorennet.be/djmico1951/ - Altijd welkom!"
Bonje Cornelia Swart werd door Peter Koelewijn ontdekt. Hij werd haar manager en schreef menige hit voor Bonnie St. Claire, zoals hij haar herdoopte. Toen Robert Long de groep Gloria (later Unit Gloria) verliet nam zij zijn plaats in. Op 8 november 1975 kwam de groep de BRT Top 30 binnen en in onderstaand optreden voor het Duitse TV-programma Musikladen zie je de alomtegenwoordige Peter Koelewijn (met de hoed) vakkundig zijn zangeres "redden" wanneer blijkt dat haar microfoon is uitgevallen. Koelewijn schreef de song en hij gaat waarschijnlijk niet over Rocco Granata!
En daar was-ie dan eindelijk: The Boss! Eindelijk werd zijn single 'Born To Run' genoteerd in onze hitlijsten. Hij kwam voorzichtig binnengerend op nummer 29. Het geluid van de single deed mij enigszins denken aan de "Wall of Sound" van Phil Spector en de saxofoon van Clarence Clemons was ronduit formidabel. Alweer een nieuwe naam in de muziekwereld om te onthouden en te volgen!
Exact een week later, op zaterdag 15 november 1975, deden de Classics uit Nederlands Limburg hun entree in de BRT Top 30 met 'Russian Lady'. Erg trouw waren ze niet want in 1972 hadden ze het al eens geprobeerd met 'My Lady of Spain'...
Vaak wordt gedacht dat het duo Barry & Eileen een one-hit wonder had met 'If You Go', een cover uit 1975 van 'Tu t'en vas' van het Frans gelegenheidsduo Alain Barrière & Nicole Cordier. Niets is minder waar want de opvolger 'Bad Times' kwam op 15 november 1975 binnen in de BRT Top 30 en werd een bescheiden hitje. Helaas geen audio gevonden op het internet, vandaar dat jullie het zullen moeten stellen met het singlehoesje.
Intussen scoorde Harry Wayne Casey met zijn zonnige bende zijn tweede hit in ons land want op zaterdag 15 november 1975 kwamen de Amerikanen binnengedanst in onze hitlijsten. Vanaf dan werden vele danspasjes gezet op de vrolijke tonen van 'That's The Way I Like It'. Hieronder worden zij aangekondigd door Don Cornelius, de gastheer van 'Soul Train'. ♫♫♫ That's the way, aha, aha, I like it, aha, aha! ♫♫♫...
Clarence Clemons met de sax en achter hem The Boss.
Hieronder een Italiaanse uitgave met 'Space Oddity' als b-kant!
Via een Facebookvriend heb ik toch nog een klein geluidsfragmentje kunnen bemachtigen van 'Bad Times' van Barry & Eileen. Het liedje begint met een donderslag... (zie link onderaan).
Op 8 november 1975 stond de George Baker Selection alweer genoteerd in de BRT Top 30 met een nieuwe single. Hij heette toepasselijk 'Morning Sky' maar hij was niet van hetzelfde allooi als 'Little Green Bag' of 'Dear Ann', zijn eerste hitsingles. Goedemorgen, iedereen!
Volgens de Amerikaanse singer/songwriter Billy Swan uit Nashville was er niks nieuws onder de zon. Toch kwam hij op zaterdag 8 november 1975 binnen in onze hitlijsten met zijn nieuwste single 'Everything's The Same (Ain't Nothing Changed)'. Het 45-toerenplaatje werd evenwel niet zo'n grote hit als zijn debuutsingle 'I Can Help'...
De muziekscene was wel degelijk aan het veranderen. Daar zorgden nieuwe artiesten voor zoals deze 5000 Volts die met het discoplaatje 'I'm On Fire' onze hitlijsten in vuur en vlam zetten. Van de frontzangeres Tina Charles zouden we iets later nog horen. Ook dit was een nieuwkomer op zaterdag 8 november 1975.
"Eerst zien en dan geloven", moet Gilbert O'Sullivan gedacht hebben -net zoals de ongelovige apostel Thomas- toen hij dit nummer schreef. Hij liet zich ook niet in een hoekje drummen. Alhoewel de song niet het niveau haalde van pakweg 'Nothing Rhymed' of 'Alone Again' bleven de fans hem trouw en kochten ze zijn nieuwste plaatje want het werd op 8 november 1975 genoteerd tussen de 30 bestverkochte van dat ogenblik...
De Britse discogroep heette oorspronkelijk Airbus en iets later Crazy People. Zij moesten hun naam waarschijnlijk veranderen in 5000 Volts omdat er al een gelijknamige groep bestond in de Verenigde Staten. Dit is niet Tina Charles want zij werd nooit officieel erkend als zangeres van de groep alhoewel zij zong op de single 'I'm On Fire'. Hieronder staat de echte Tina Charles die vanaf 1976 solo ging.
Tina Charles werd vervangen door de wulpse danseres Luan Peters voor live-optredens en voor Top Of The Pops waar zij dan playbackte. Deze actrice/danseres trad ook op in de TV-reeks 'Fawlty Towers' waar zij in een aflevering de Australische toeriste uitbeeldde.
Hoe langer zijn haar werd, hoe minder succes hij kende. Het omgekeerd "Samson" effect...
Na gisteren 5 belangrijke elpees uit de maand november 1975 besproken te hebben, keren we nu terug naar de hitparademuziek uit diezelfde maand en wie vroeg ons op Allerheiligen "sexy te wezen"? Ene Paul Kelly werd toen gerekend bij de 30 bestverkochte plaatjes van het moment. Nadien niets meer over deze Amerikaanse zanger vernomen want het bleef bij dit one-hit wonder.
De Nederlandse act 'Spooky & Sue' had op 1 november 1975 ook blijkbaar iets nodig en dat werd duidelijk met hun nieuwste single 'I've Got The Need' die meteen de hoogst genoteerde was en dan ook uitgeroepen werd tot 'Kangoeroe'. Deze hit scoorde al veel minder hoog dan de twee vorige singles en daarna ging het alleen maar bergafwaarts tot het duo er in 1977 mee ophield...
Dan ging het heel wat beter met Afric Simone die via West-Duitsland Europa veroverde met zijn aanstekelijke muziek gezongen in een zelf uitgevonden taaltje. Dit was al zijn tweede hit op rij in 1975 en op Allerheiligen schoot hij als een raket de BRT Top 30 binnen, meteen naar nummer 13. Deze draag ik op aan wijlen mijn schoonvader want die werd daar altijd vrolijk van!
De Nederlandse zanger Dave had zijn toevlucht gevonden in Parijs en van daaruit bestookte hij Frankrijk en de Benelux met zijn plaatjes. Hij was in november 1975 ook al toe aan zijn tweede hitsingle en ditmaal was het een geslaagde cover van het instrumentale 'Moonlight Serenade' dat onze ouders nog kenden in de versie van het Glenn Miller Orchestra.
De appel valt niet ver van de boom. Op 1 november 1975 kwam de dochter van Nat "King" Cole zowaar onze hitlijsten binnengehuppeld met een zeer dansbaar en leuk nummer dat geheid de hele dag in je hoofd blijft rondspoken eens je het gehoord hebt. Natalie Cole was meteen van bij deze eerste single een gevestigde waarde in de muziekwereld en ze scoorde nog hits, al zal ze altijd met dit liedje geïdentificeerd worden...
Na de singles van oktober 1975 maken we nu plaats voor de elpees uit de maand november van dat jaar. Het blijkt eens te meer dat er heel andere muziek uit die geluidsdragers kwam. Oordeel zelf maar: hier komen 5 LP's die toentertijd werden uitgebracht en waarvan de muziek niet altijd in de hitparades terechtkwam, maar daarom niet minder interessant of leuk was.
De Amerikaanse groep Little Feat, met o.a. Paul Barrère, Llowell George en Bill Payne, was nog niet doorgebroken in Europa. Over de grote plas brachten zij de elpee 'The Last Record Album' uit met daarop dit mooie 'Long Distance Love' geschreven door Llowell George die tevens producer van de hele vinylplaat was. De LP werd uitgebracht in november 1975 maar ik ontdekte de band pas later dankzij lovende kritieken in het weekblad HUMO. In 1977 kocht ik dan ook meteen 6 langspeelplaten van Little Feat. De platenverkoper van Caroline Music kon zijn geluk niet op...
The Kinks, een van mijn favoriete groepen uit de sixties, mochten zeker niet afgeschreven worden want in november 1975 brachten zij de LP 'Schoolboys in Disgrace' uit. Dat was al de tweede plaat in 1975 want de voorganger 'Soap Opera' kwam uit in het begin van het jaar. Het verhaal gaat over een pestkop die ervan langs krijgt op school. Die lijfstraf wordt weergegeven op de cover getekend door Mickey Finn van T. Rex. Het schooljongetje groeit op tot... Mr. Flash, de slechterik uit de rockopera 'Preservation'.
Neil Young en zijn backing band Crazy Horse brachten in november 1975 de elpee 'Zuma' uit die door de critici op gemengde gevoelens werd onthaald. De overleden Danny Whitten werd in de groep vervangen door Frank Sampedro. Young verklaarde later tijdens een interview dat hij de song 'Cortez The Killer' al in zijn collegetijd schreef toen hij geveld werd door de "wraak van Montezuma", een hevige buikloop die toeristen vrezen als de pest. Gelukkig werd ik van deze ongemakken gespaard tijdens mijn meer dan 3.200 km-lange rondrit in Mexico in 2011. Buenos dias, Armando (chauffeur) y Anne (gids)!
In november 1975 werd de elpee 'The Hissing Of Summer Lawns' op de markt gegooid. De Canadese folkzangeres experimenteerde met jazz en ook met wereldmuziek, zoals deze samples van de Burundi drummers uit 1967 bewijzen op 'The Jungle Line' en die ik nog kende van de single Burundi Steïpenson Black uit 1971. Joni Mitchell brengt in de lyrics een ode aan de Franse post-impressionistische schilder Henri Rousseau. Zij liet zich op de LP bijstaan door het kruim van studiomuzikanten zoals David Crosby, Graham Nash en James Taylor (backing vocals), Larry Carlton (elektrische gitaar), Joe Sample (elektrische piano) en Wilton Felder (bas). De drie laatstgenoemden komen uit mijn favoriete Amerikaanse jazzformatie 'The (Jazz) Crusaders'.
Dat we in muziekkringen bij "Queen" niet meer meteen aan de Britse koningin zouden denken werd vanaf november 1975 meer en meer duidelijk. In die maand werd, 6 dagen vóór mijn 24ste verjaardag, het vierde album van de Britse band uitgebracht. Uit 'A Night At The Opera' werden vier singles gepuurd waarvan er sommige onze hitlijsten zouden bereiken in 1976: 'Bohemian Rhapsody', 'You're My Best Friend', 'Seaside Rendezvous' en 'Good Company'. Ik kocht de elpee begin 1976 voor de som van 270 BEF in de Brusselse platenwinkel Metrophone. De vier Britten bespeelden op die plaat naast de klassieke instrumenten (gitaren, bas en drums) ook minder voor de hand liggende instrumenten zoals daar zijn grand piano, harp, kazoo en ukelele. Vandaag kies ik voor 'Love Of My Life' dat ik opdraag aan de liefde van mijn leven en dat is Chantal, maar dat wisten jullie al (en het rijmt ook nog eens!).
De Canadese zangeres relaxeert in het water...
Bij het intikken van 'The Hissing Of Summer Lawns' kwam ik op het internet terecht op deze foto. Is dit een parodie op de cover van die LP of is de tekening van de plaat gebaseerd op deze foto? Ik heb het niet kunnen achterhalen. Feit is dat deze slang een kanjer van formaat is!
Tijdens ons kort verblijf aan de Opaalkust heeft mijn assistente Faby (zie foto links) vijf plaatjes opgesnord uit oktober 1975. Zaterdag de 25ste, om precies te zijn. Hier volgen die nieuwkomers uit de BRT Top 30 van toen, in willekeurige volgorde. Veel luisterplezier!
Op die bewuste zaterdagmiddag kwam de Nederlandse teenybopperband Catapult binnengeschoten in onze hitlijsten met de allernieuwste single die de naam 'The Stealer' meekreeg. Glamrock van boven de Moerdijk, zowaar... en onder de vleugels van Jaap Eggermont. Toen de band in 1979 werd opgedoekt gingen de muzikanten in de studio verder als The Monotones, The Surfers of Rubberen Robbie.
Op 25 oktober 1975 kwamen onze Noorderburen van Tee-Set (let op het koppelteken!) even binnengewipt in de BRT Top 30 met een heuse reggaeplaatje. Van een stijlbreuk gesproken. Peter Tetteroo was de enige constante in de band en zorgde met zijn specifieke stem voor de zangpartijen tussen 1965 en 2002.
Een naakscène was in 1975 nog taboe in Vlaanderen. Vandaar dat men een beroep moest doen op een Duitse actrice om volledig uit de kleren te gaan. Dat werd dan Doris Arden die maar al te graag in haar blootje poseerde...
De onvermijdelijke Jan Decleir speelde weer eens de hoofdrol.
