************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
22-08-2009
Verlengd weekend in London (14-15-16 augustus 2009)
Verlengd weekend in London (14-15-16 augustus 2009)
Op 14, 15 en 16 augustus 2009 keerde ik, na 40 jaar, terug naar Londen. Deze keer met mijn echtgenote. In mijn voorgaande berichten meldde ik al dat ik in juli 1969 in Londen in een Engels gezin verbleef en dat ik een maand lang naar de London University for Foreign Students ging om mijn Engels te perfectioneren.
Het was een fantastische zomermaand: warm, vrolijk, Carnaby Street, Soho, het Free Hyde Park Concert met o.m. The Rolling Stones, Eddy Merckx die met zijn eerste Belgische overwinning in de Ronde van Frankrijk sinds 30 jaar zelfs de Engelse pers haalde, de eerste mannen op de maan, de doorbraak van de reggae ("Israelites" van Desmond Dekker en "Wet Dream" van Max Romeo), het "schandaal" Serge Gainsbourg & Jane Birkin met "Je t'aime ... moi non plus", dat ondanks de boycot van de BBC-radio op nummer 1 stond, "Harlem Shuffle" van Bob & Earl, "Get Back" van The Beatles dat nog altijd in de hitparade stond samen met "The Ballad Of John & Yoko" van John Lennon & Paul McCartney (want George en Ringo hadden net voor de opname van de single de band al verlaten, maar zouden na enkele weken terugkeren), "That's The Way God Planned It" van Billy Preston, en zovele andere knappe hits.
Klik voor meer muziek uit de maand juli 1969 op volgende links:
In de eerste week van augustus 1969 lieten de verenigde Beatles zich vereeuwigen door de foto op het zebrapad van Abbey Road, op weg naar de studio, waar zij hun zwanenzang zouden opnemen.
Vandaar dat ik de kans niet mocht laten voorbijgaan om 40 jaar later ook het fameuze zebrapad over te steken. En het weer was precies zoals toen. En de nostalgie was ook van de partij !
Vandaag de dag is het veel makkelijker en vlugger naar Londen reizen: met de Eurostar ben je er in twee uur; de tocht door de "chunnel" duurt slechts 30 minuten. Veertig jaar geleden was ik een hele dag onderweg: van Brussel naar Oostende (125 km) met de trein, van Oostende naar Dover (overzetboot 4 Ã 4.30 uur naargelang eb of vloed), vervolgens strenge controle in Dover waar de douane veel vragen stelde en er een pasje van 3 maand werd opgesteld ("What's the purpose of your stay: business or holiday ?") en dan nog eens 1.30 uur naar Londen met de trein en tenslotte de metro naar een buitenwijk (Winchmore Hill). Voorwaar een hele vermoeiende reis. Van Brussel-Zuid naar St. Pancras (zie foto linksboven) in het hartje van Londen in 2 uur! Formidabel.
Geniet mee met onderstaande foto's:
De hoofdingang van het Hyde Park waar 40 jaar geleden het Free Concert plaatsvond met o.m. The Rolling Stones.
Hier achter mij was de vlakte waar de massa toestroomde (400.000 volgens de organisatoren, 180.000 volgens de politie; de waarheid zal ergens in het midden gelegen hebben). In elk geval was er na het concert een enorme chaos in Londen, zowel op straat als in de metro !
Voor wie zijn GSM vergeet geen probleem, er zijn nog genoeg openbare telefooncellen.
De Londense metro (the Tube of the Underground zoals de Londenaars hem noemen) is van uitzicht nog niets veranderd in 40 jaar. Toch zijn er enorm veel lijnen bijgekomen. Het is er evenwel zeer warm en tochtig.
Piccadilly Circus by night met zijn originele lichtreclames.
De Londense metro is een echt doolhof, maar toch erg praktisch als je heel Londen wilt verkennen.
De musical "Mamma Mia" van ABBA is een echt succes in Londen.
In dit Dominion Theatre wordt al jaren een musical opgevoerd ter ere van Freddie Mercury (zanger van Queen): "We Will Rock You/We Are The Champions".
Gerry Rafferty had ooit een wereldhit te pakken met "Baker Street", het denkbeeldig adres van Sherlock Holmes.
De Engelse garde paradeert voor de ingang van Hyde Park, geëscorteerd door een vrouwelijke politieagent te paard (ik ging bijna schrijven "bereden", maar dat mag niet !).
Big Ben mag natuurlijk niet ontbreken. In de buurt heb ik een "Big Ben Hamburger" verorberd en ik kan je verzekeren een Big Mac is er niets tegen !
Ook James Osterberg (aka Iggy Pop) was van de partij, zij het via reclame.
Het "moment de gloire": de oversteek van Abbey Road, na ongeveer een kwartier wachten, want Duitse toeristen hadden de plek veroverd.
Bijna veilig overgestoken. Eventjes de pas versnellen want de auto's komen er luid claxonnerend aangestormd. Abbey Road is inderdaad een toeristische attractie geworden, tot grote ergernis van de buurtbewoners en passanten.
Nog eventjes geposeerd voor het Abbey House, net naast het zebrapad.
Een souvenirwinkeltje aan het metrostation St. John's Wood in de buurt. The Beatles kwamen eventjes om de hoek kijken !
Medio jaren zestig was het hier op de koppen lopen. Op een vroege zondagochtend daarentegen... Londen vond ik in 1969 zo geweldig dat ik twee jaar later (Pasen 1971) terugkeerde voor 14 dagen en logies vond bij hetzelfde gezin in Winchmore Hill, London.
Kermit de kikker van The Muppets kwam ook even piepen. Hij heeft mij gelukkig niet in de neus gebeten !
Zelfs de postbussen zijn toeristische trekpleisters geworden !
Net zoals de publieke telefooncellen zoals hier in de buurt van Trafalgar Square (RegentStreet).
Eventjes uitblazen naast Nelson Mandela. The Special AKA had in 1984 een nummer 1 hit met "Free Nelson Mandela".
"Finsbury Park" was dan weer de opvolger van "Winchester Cathedral" van de New Vaudeville Band. Nostalgie troef !
Toast and marmalade and tea for breakfast ... and once in a while a good dinner.
De knappe fotografe mocht natuurlijk niet ontbreken, het was tenslotte haar verjaardag !
Het meest hilarische moment van het weekend: toen Michel, Michael, Mitchell en Mike het zebrapad overstaken !
In 1969 waren het natuurlijk George, Paul, Ringo en John.
Inderdaad, in de jaren vijftig van vorige eeuw werd ook fantastische muziek gemaakt. Denk maar aan Bill Haley, Elvis Presley, Little Richard, Chuck Berry, Buddy Holly, Fats Domino, Jerry Lee Lewis, Ritchie Valens, Cliff Richard, The Isley Brothers en zovele anderen.
Klik op deze link en je ziet de Top-30 van de rockers uit de jaren '50:
De oer-rocker: "(We're Gonna) Rock Around The Clock". Niemand kan bij de eerste tonen van dit plaatje blijven zitten ! Klik ook eens op http://www.youtube.com/watch?v=NN6eWf4XpiE (Bill Haley & His Comets met "Rip It Up").
Elvis The Pelvis, met zijn legendarische heupbewegingen die in de beginjaren op TV werden gecensureerd, m.a.w. Elvis werd vanaf zijn middel naar boven gefilmd.
Buddy Holly met zijn aanstekelijke nummers die zowel The Beatles als The Hollies inspireerden.
Chuck Berry en zijn welbekende "duckwalk" (de eendenpas).
Little Richard had eigenlijk een zeer "groot" stembereik.
The Isley Brothers die met hun "Shout" en "Twist And Shout" een ware rage lanceerden. Het tweede nummer werd door John Lennon zodanig gezongen en ingeleefd dat velen denken dat dit een nummer is van The Beatles.
Fats Domino uit New Orleans, verloor een paar jaar geleden alle hebben en houden in de overstromingen, ten gevolge van de orkaan Katrina.
Jerry Lee Lewis, de vriend van elke pianofabrikant want hij heeft er vele vernield tijdens zijn optredens.
Ritchie Valens werd beroemd dankzij "Donna" en "La Bamba" maar verloor jammer genoeg het leven in hetzelfde vliegtuigongeluk in februari 1959 samen met Buddy Holly en The Big Bopper.
Cliff Richard, de Europese Elvis, ontketende samen met zijn begeleidingsgroep The Drifters massahysterie tijdens hun optredens. In 1958 moesten ze veranderen van naam omdat er al een groep bestond met dezelfde naam in de V.S.A. De nieuwe naam werd The Shadows. Vanaf 1960 zouden deze laatsten solo gaan en triomfen oogsten met instrumentale nummers.
Drie dagen vrede en muziek. Dat was de belofte van de organisatoren van Woodstock, dat later zou uitgroeien tot de moeder van alle rockfestivals. Van de voorbereidingen tot het slotconcert, een reconstructie van die vier magische dagen in augustus 1969. Het werden er uiteindelijk vier, inderdaad.
Lente 1969 "Jonge mannen met onbeperkt kapitaal zoeken interessante investeringsmogelijkheden en zakenvoorstellen". Dat was de advertentie die de steenrijke John Roberts (26) en zijn pas afgestudeerde vriend Joel Rosenman (24) in maart 1968 lieten publiceren in de New York Times en Wall Street Journal. De echte bedoeling van de advertentie was niet om vers geld binnen te halen, maar om ideeën op te doen voor het schrijven van een doldwaze sitcom. In tegenstelling tot wat de legende laat uitschijnen, reageerden muziekmanager Michael Lang (24) en de toenmalige vice-directeur van platenlabel Capitol Records, Artie Kornfield (25), nooit op de advertentie. In hun zoektocht naar cash voor de organisatie van een groots opgezet festival werden ze door hun advocaat op het spoor gezet van Rosenman en Roberts.
Dinsdag 12 augustus De eerste festivalgangers stromen toe terwijl de voorbereidingen nog volop aan de gang zijn. De staf krijgt de hulp van een gemeenschap, van wie "goeroe" Wavy Gravy zichzelf uitroept tot minister van het Woord.
Vrijdag 15, 15 uur Twee uur vóór het eerste concert, meldt Chip Monk -die belast is met de aankondigingen- aan de massa mensen, die reeds door de hekken zijn gebroken, dat het festival voortaan gratis is. Duizenden mensen hebben hun wagen op meer dan 20 km van de festivalweide achtergelaten, anderen zullen nooit ter bestemming geraken. Verkeersopstoppingen verlammen de hele staat New York.
Vrijdag 15, 17.06 uur Richie Havens schiet het festival op gang. Zijn set zou een uurtje duren, maar uiteindelijk moet hij ruim drie uur (!) improviseren. Sweetwater, dat na hem moet spelen, zit hopeloos vast in de file. Vrijdag 15, 21.30 uur. De regen onderbreekt het concert van Ravi Shankar. Na een tijdje hervatten de optredens met een doodsbange Melanie Safka, opgevolgd door Arlo Guthrie en Joan Baez. Het risico om geëlektrocuteerd te worden was in die dagen niet irreëel !
Zaterdag 16, 11 uur Na de plaatselijke groep Quill, verschijnt 'Country Joe' McDonald op het podium. McDonald wordt het symbool van de strijd tegen de oorlog in Vietnam dankzij zijn beroemde "Give me a F...U...C...K", dat door het publiek in koor wordt overgenomen. John Sebastian effent het pad voor de jonge Carlos Santana en zijn band, voor wie Woodstock de grote doorbraak zou betekenen.
Zaterdag 16, 23 uur Na concerten van Grateful Dead, Creedence Clearwater Revival (die jammer genoeg niet op de LP zouden verschijnen wegens juridische problemen) en Janis Joplin verschijnen de eerste ernstige problemen: The Who en daarna ook Jefferson Airplane eisen contant geld voordat ze beginnen te spelen. Het is laat, maar John Roberts slaagt erin zijn bankier te overtuigen en het geld te laten overvliegen. The Who begint om 1 uur eindelijk te spelen, maar vrij snel stormt een compleet stonede vrijwilliger het podium op. Pete Townshend, sowieso al niet tuk op hippies, slaat hem in paniek met zijn gitaar neer.
Zondag 17, 7 uur Jefferson Airplane maakt de mensen wakker, maar die hebben andere zorgen aan hun hoofd. Er gaan te veel drugs van slechte kwaliteit rond, er is geen eten en een tekort aan drinkwater en toiletten. Gelukkig maakt een honderdtal gezinnen duizenden sandwiches klaar en een hotelhouder laat duizend hardgekookte eieren aanrukken. Zondag 17, 15.20 uur. Meteen na het optreden van Joe Cocker verandert een verschrikkelijk onweer de omgeving van White Lake in een modderpoel, terwijl 450.000 hippies de regen eenstemmig met een Crowd Rain Chant (een oude Indiaanse traditie)vragen op te houden.
Maandag 18, 3 uur Crosby, Stills & Nash treden eerst op als akoestisch trio en daarna met Neil Young in een elektrische versie. Het onvergetelijk concert duurt twee uur. De optredens van Paul Butterfield en het anekdotische Sha Na Na gaan onopgemerkt voorbij.
Maandag 18, 7 uur 's ochtends Terwijl de festivalweide stilaan leegloopt, zijn de laatste 50.000 mensen er getuige van hoe Jimi Hendrix het Amerikaanse volkslied op geheel eigen wijze verkracht. Het festival eindigt in schoonheid, ondanks het slechte weer, twee doden en een financiële schuld van 1,3 miljoen dollar. Wij, Europeanen, zouden pas maanden later goed beseffen wat het Festival Woodstock voor de (muziek)geschiedenis en voor beginnende artiesten betekend heeft. In 1970 konden wij genieten van de lange (documentaire) speelfilm van Michael Wadleigh. Zie volgende link: http://nl.wikipedia.org/wiki/Woodstock_(film)
De officiële affiche van het festival dat plaatsvond op 15, 16 en 17 augustus 1969 en dat de geschiedenis inging als het Woodstock Festival.
Jimi Hendrix in een legendarische pose op het moment dat hij de Star Spangled Banner (het Amerikaanse volkslied) op zijn eigenzinnige wijze verkracht, als protest tegen de oorlog in Vietnam.
Joe Cocker brak dankzij het festival definitief door en zijn spastische bewegingen, de voorloper van de luchtgitaar, zijn in het collectief geheugen gebeiteld.
De toeloop van hippies en andere muziekliefhebbers was zodanig groot dat er in dat week-end ongeveer 1 miljoen mensen onderweg waren, met als gevolg een immense verkeerschaos !
De legendarische hoes van de drievoudige elpee die later verscheen en een mooi verslag was van het festival.
De grote afwezigen !
Bob Dylan heeft nog altijd spijt dat hij er niet bij was, terwijl hij in de buurt woonde en zijn groep, The Band, wel op het podium stond. John Lennon wilde wel komen met The Plastic Ono Band, maar niet met The Beatles, die door zoveel organisatoren achternagezeten werden. Led Zeppelin werd elders beter betaald. The Rolling Stones waren niet uitgenodigd wegens "te ontstuimig". Altamont zou de organisatoren enkele maanden later gelijk geven ! Joni Mitchell kreeg de toelating van haar manager niet. Frank Zappa had geen zin om in de modder te gaan spelen voor een paar duizend "arme drommels". Jeff Beck, The Doors, Jethro Tull, The Byrds en The Moody Blues hebben doodeenvoudig de uitnodiging afgewimpeld.