************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
31-03-2013
Hits van eind december 1972
Hits van eind december 1972
Een van mijn favoriete soulplaten uit december 1972. Heerlijk om met z'n tweetjes de boogie op te dansen. Hetgeen mijn verloofde en ik dan ook regelmatig deden. Deze American rhythm & blues-, soul- en jazz-zangeres was al langer actief, maar dit was haar allereerste hit in de Benelux.
Elton John en Bernie Taupin konden niet alleen mooie ballades componeren. Getuige daarvan deze krokodillenrock uit december 1972. Maar ze hadden toch iets te veel geluisterd naar 'Runaway' van Del Shannon. Dat belette de jeugd van toen niet om dit plaatje massaal te kopen zodat het bij de 30 bestverkochte singles van dat jaareinde stond genoteerd.
Ondertussen kwam de 6de single van deze hard/glamrockband sinds het begin van zijn succes in 1971 de hitparades binnen. Iets minder succesrijk dan zijn voorgangers begon dit plaatje aan zijn steile klim in december 1972 maar bleef het begin 1973 steken op nummer 5. De track stond ook op het album 'Slayed?'.
De Amerikaan Vincent Furnier had met zijn band Alice Cooper een nog iets ruigere sound dan de Britse Slade. Als ik deze hardrocker hoor moet ik altijd onwillekeurig denken aan de grootscheepse verkiezingscampagnes in de VS en dan duikt het beeld van Uncle Sam met zijn stars & stripes en zijn hoge hoed altijd voor mij op. Ook deze single is afkomstig uit de BRT Top-30 van december 1972.
De jongste van de Jackson Five was toen 14 jaar oud en waagde zich aan een solocarrière. Zijn broertje Randy was nog 3 jaar jonger maar die maakte toen nog geen deel uit van de boysband. Dit was de eerste grote solohit van Michael Jackson die op 30 december 1972 in de BRT Top-30 genoteerd stond. Ik heb de film nooit gezien maar dit was wel degelijk het thema uit een prent die het levensverhaal vertelde van een... rat.
Dat het nooit regende in het zuiden van Californië vond ik een zeer interessant gegeven. Die regio associeerde ik met Zorro en de nabije grens met Mexico. Het duurde toch nog tot 2002 eer ik dat aan den lijve mocht ondervinden toen ik mijn vrienden in Los Angeles ging bezoeken. Deze toffe single stond ook in de hitlijsten op 30 december 1972.
Dat Junior Campbell uit de Schotse popgroep The Marmalade kwam wist ik niet op 30 december 1972. Ik was meteen weg van die sound. Tevergeefs zocht ik naar dat singletje want in die periode was ik gelegerd in Mechelen en had ik weinig vrije tijd. Het duurde dan ook 30 jaar eer ik het terugvond op een compilatie-cd. Hallelujah!
Paul McCartney die veroordeeld wordt voor 5 cannabisplantjes die op zijn boerderij in Schotland groeiden. Dat was pas nieuws! Zijn single 'Hi Hi Hi' stond op 30 december 1972 toch genoteerd in de BRT Top-30 niettegenstaande de BBC de song alweer in de ban sloeg, want de Britse programmamakers hoorden alleen maar 'high high high'. Deze stampende rocker wordt in de clip voorafgegaan door een zeer kort interview van Macca.
Omstreeks Kerstmis 1972 kreeg ik dit singletje van mijn verloofde cadeau. Wat ik toen niet wist is dat het reeds een jaar eerder werd uitgebracht zonder succes. Een jaar later was het meteen raak met dank aan het Harlem Community Choir maar de oorlog in Vietnam was helaas nog altijd niet voorbij. Toch duurde het tot begin januari 1973 eer de single in de BRT Top-30 binnenkwam en zelfs tot in de Top-10 geraakte. Zo, dit was mijn muzikaal jaar 1972 en op de tonen van een kerstplaatje wens ik iedereen een Vrolijk Paasfeest. Dat moet kunnen want de seizoenen verschuiven toch altijd maar meer en meer...
Ongelooflijk hoe zwart Michael Jackson er toen uitzag!
Raar maar waar: dit plaatje uit 1971 werd opnieuw uitgebracht voor Kerstmis 1972 en het kwam pas binnen in de BRT Top-30 begin januari 1973.
In het kielzog van het succes van The Partridge Family kwam dit Amerikaans tieneridool de BRT Top-30 binnen op 11 november 1972. De wondermooie compositie is van Felix Cavaliere en Eddie Brigati. The Young Rascals brachten de song voor het eerst uit in 1967 en Dusty Springfield coverde hem in 1970.
Hierboven een foto van enkele kamergenoten in de kazerne die net als ik eind 1972 ook van wacht waren tijdens de eindejaarsfeesten. We hebben er het beste van gemaakt...
Het is vooral de sound van de accordeon die mij bekoort:
Eindelijk nog eens een knappe soulplaat uitgebracht op het Polydor-label maar in de beste Motown-traditie. Deze single stond op 11 november 1972 dan ook genoteerd tussen de 30 bestverkochte plaatjes van dat ogenblik.
Verstomming alom toen deze single voor het eerst werd gehoord op de radio. Waren dit The Beatles? Niet dus! Het duurde niet lang voor we vernamen dat George Kooymans achter dit project stak, zowel qua compositie als qua productie. De stem van Bas Muys klonk net als die van John Lennon en hij zou veel later gevraagd worden voor 'Stars on 45' (The Beatles Medley). Ook dit was een nieuw geluid in onze hitparade van december 1972.
De rocker Ricky Nelson was volwassen geworden, heette voortaan Rick, had zijn vetkuif ingeruild voor een modieus seventies kapsel en speelde nu country & western i.p.v. rock-'n-roll. Zonder succes evenwel en daarover bekloeg hij zich op deze single. Tijdens een van zijn optredens met The Stone Canyon Band in het Madison Square Garden waar John & Yoko met George Harrison incognito in het publiek zaten stal Chuck Berry de show en werd Nelson straal genegeerd en zelfs uitgejouwd. In tegenstelling tot wat velen denken waren Howard Hughes of Bob Dylan niet aanwezig (zie link onderaan). En, oh verrassing, met deze single had hij in december 1972 toch wel weer een hit te pakken zeker!
Helemaal onderaan staat een link waarin een verklaring wordt gegeven voor "Mr. Hughes hid in Dylan's shoes". December 1972 gaf ons ook de allereerste single van een nieuwe groep met vier muzikanten die al langer bezig waren: Graham Gouldman schreef hits voor o.m. The Yardbirds, The Hollies en Herman's Hermits en Eric Stewart kwam uit 'Wayne Fontana & The Mindbenders'. Kevin Godley, Lol Creme en Eric Stewart brachten onder het pseudoniem Hotlegs 'Neanderthal Man' (1970) uit. Jonathan King was de producer van deze Zappa-achtige parodie op het doo-wop genre (denk aan Ritchie Valens zijn gelijknamige single) en de melodie en de manier van zingen herinnert aan 'Oh! Darling' van The Beatles. Kortom een heerlijke band om in de toekomst rekening mee te houden.
De Jackson 5 kregen zowaar hevige concurrentie van vijf Osmond broertjes in december 1972. In die periode was Paul VDB Minister van Defensie en wij kregen toen wekelijks worstenbrood in de Baron Michelkazerne voorgeschoteld. Zou daar toen ook paardenvlees ingezeten hebben?
Maar de allermooiste uit december 1972 vond ik deze single van alweer een nieuwe Amerikaanse formatie. Met deze deun in mijn hoofd trok ik altijd goedgemutst huiswaarts tijdens de weekends als ik tenminste niet van wacht was...
Grappig detail: onderaan rechts staat een muzikant (met de muts) die als twee druppels water lijkt op een kamergenoot in de legerkazerne.
Millie Jackson wist als geen andere haar fans te bekoren...
Deze emoticon diende als model voor het kenmerk van de Belgische new beat-beweging uit de jaren '90.
Alleen Little Jimmy en Marie ontbreken op de foto.
Hiernaast links een fotootje van mij uit november 1972, toen ik 21 jaar oud werd.
Een tweede nieuwkomer was een single uit 1970 die gebruikt werd als thema van een Amerikaanse TV-serie waarin Shirley Jones en David Cassidy speelden. De song werd geschreven door Tony Romeo die ook verantwoordelijk was voor o.m. 'Indian Lake', 'I'm Gonna Make You Mine' en 'Oh Boy (The Mood I'm In)'. Sessiegitarist Larry Knechtel speelde gitaar op de single. Maar bij ons verscheen hij dus pas in de hitlijsten op 4 november 1972.
En ook deze Noorderbuur kon in november 1972 even van het succes proeven met een heus countrynummer. Na deze single hoorde ik niets meer over hem zodat dit een typische eendagsvlieg blijft. De steelgitaar doet mij denken aan 'It's A Beautiful Day' van Pendulum. Boudewijn de Groot was de producer van Don Rosenbaum, hij speelde tevens gitaar op deze song en Frans Doolaard (van de Chico's en de Kilima Hawaiians) steelgitaar.
Op 11 november 1972 kwam deze fantastische single de BRT Top-30 binnen en mijn verloofde kende al vlug mijn muzikale smaak want ik kreeg hem van haar cadeau voor mijn 21ste verjaardag. Donald Fagen en Walter Becker werden dan ook de komende jaren mijn beste maten, zij het via hun elpees.
Van de weinige momenten waarop we vrij van dienst waren in de kazerne maakten we gretig gebruik om naar muziek te luisteren op onze transistor of via de cassettespeler. Deze meeslepende melodie hing regelmatig in de ether vanaf midden november 1972.
Via de langspeelplaat bereikte ons een heel andere soort muziek dan de commerciële deuntjes uit de hitparades. In november 1972 bracht de Amerikaan Lou Reed zijn elpee 'Transformer' op de markt onder het goedkeurend oog van David Bowie met daaruit deze rockende "visjes"...
Een ander hoogtepunt uit die LP is ook deze prachtige ballade:
Het was al een tijdje geleden dat The King met een uptempo nummer in de hitparade stond. Dat was het geval op 11 november 1972 met deze rocker geschreven door ene Dennis Linde. In het tijdperk zonder Google of YouTube wist ik niet dat dit slechts een cover was.
Want de original was van deze Amerikaanse "Alexander de Grote":
De allermooiste melodie uit die sombere en koude maand kwam op 11 november 1972 binnengeslopen in de BRT Top-30 om er vele weken te vertoeven. Het was de zoveelste compositie van Gilbert O'Sullivan. Op het einde van het nummer kom je eindelijk te weten wie Clair eigenlijk is. Dat truukje werd in 1976 nog eens overgedaan door de toenmalige winnaars van het Eurovisiesongfestival.
Een maxi-single!
Lou Reed ging in 1972 op de travestietentoer...
Onderstaande link vertelt wie Clair eigenlijk is...
Deze mooie instrumentale song schreef Thijs van Leer voor de achtergrondzangeres Sylvia Alberts, die destijds net als hijzelf in de cabaretgroep van Ramses Shaffy werkte. Jan Akkerman speelt gitaar en kreeg in 1972 veel respect van collega Eric Clapton. Het nummer is ook te vinden op de elpee 'Focus III'.
En met deze song stak Jan Akkerman zelfs Carlos Santana naar de kroon. Uit de LP 'Moving Waves' aka 'Focus II' uit oktober 1971 en veel gehoord op de radio in 1972:
Eric Clapton had deze Amerikaanse zanger/gitarist al in 1970 ontdekt want hij maakte toen diens compositie 'After Midnight' wereldbekend. Uit de LP 'Naturally' verscheen in april 1972 deze single in de U.S. Charts. 'Laidback music' om bij weg te dromen...
En hier is de auteursversie van 'After Midnight' uit hetzelfde album met als bonustrack 'River Runs Deep':
Enkele weken na zijn echtscheiding nam The King in 1972 zijn versie op van dit countrynummer. Het verscheen in de VS op de b-kant van zijn nieuwe single 'Seperate Ways' maar in het VK was het net andersom. Wat moet Priscilla gedacht hebben toen zij deze twee songs hoorde?
Dit is een eendagsvlieg uit 1972 die regelmatig opduikt in muziekquizzen. Jay Ferguson en Mark Andes (ex-Spirit) richtten de band op in 1971 en samen met broer Matt Andes en William 'Curly' Smith maakten zij deel uit van deze Amerikaanse rockgroep. De naam werd ontleend aan een nummer van Chuck Berry uit 1958: 'Joe Joe Gun'. Een paar keer gehoord op de radio in 1972 en daarna nooit meer want zelfs in de VS bleef het bij dit one-hit wonder.
Nog zo'n plaat die tijdloos is. Oorspronkelijk verscheen het nummer op de LP 'Acid' uit 1968. De single was geen hit in 1969 maar dankzij het hevig pluggen van Radio Veronica werd het alsnog een succes in de discotheken voor Ray Barretto in 1972. Hij maakte ook deel uit van de Fania All Stars.
Intussen zijn we weer aanbeland in oktober 1972 toen deze prachtige ballade even op de radio te horen was en in Nederland zelfs een klein hitje werd. Niet te verwarren met de gelijknamige Schotse zanger want zelfs in 'Hit Dossier' staat deze Amerikaanse countryzanger geklasseerd onder 'The Sensational Alex Harvey Band'!
Op 25 oktober 1972 raasde Hurricane Smith als een orkaan de BRT Top-30 binnen met een compositie van Gilbert O'Sullivan. Zijn stem was niet van de zachtste maar die onweerstaanbare saxofoon maakte veel goed.
Diezelfde 25ste oktober 1972 schoot CCR de Top-30 binnen met een cover van een machtige compositie van Screamin' Jay Hawkins. Het nummer stond al op de eerste elpee uit 1968 en dankzij deze re-issue werd het alsnog een Top-10 hit voor de inmiddels gesplitte band. Het fantastisch nummer zou in 1990 nog eens uitgebracht worden op single. Tijdloze klasse!
Ondertussen was mijn oproepingsbevel binnengekomen waarin 4 maanden opleiding in Mechelen werden aangekondigd en ook 8 maanden West-Duitsland in onze toenmalige 10de provincie, de Belgische Strijdkrachten in Duitsland. Er stak ook een treinkaartje bij voor een enkele reis van Brussel-Centraal naar Nekkerspoel. Toen ik op 2 november 1972 gepakt en gezakt door de hevige koude naar de Baron Michelkazerne trok spookte deze song door mijn hoofd...
U.K. Single U.S. Single
Slechts een b-kantje...
1969 1972 re-issue
1968 1972 re-issue
Op 2 november 1972 ging ik naar Mechelen om mijn dienstplicht te vervullen.
Roland Kent LaVoie speelde in 1961 nog in een lokaal groepje genaamd The Rumours samen met Gram Parsons en Jim Stafford. In 1972 schreef hij onder het pseudoniem Lobo deze prachtige slow voor The Hollies, die de song nooit opnamen. Hij nam hem dan maar zelf op en het resultaat was een grote hit.
Muziek en film, het blijft een machtige combinatie! De Britse singer/songwriter, acteur, dichter en platenproducer Ewan MacColl schreef deze wondermooie ballade in 1957 voor Peggy Seeger, de halfzus van Pete Seeger, toen hij nog getrouwd was met zijn eerste echtgenote. Na zijn scheiding hertrouwde hij met de Amerikaanse folkzangeres Peggy Seeger. Kirsty MacCall werd geboren uit zijn tweede huwelijk: Jean Newlove was haar moeder. Ewan MacColl was in totaal driemaal getrouwd en zijn echte naam was James Henry Miller. De song stond op de LP 'First Take' van Roberta Flack uit 1969 (!) en Clint Eastwood zette de ballade op de soundtrack van zijn film 'Play Misty For Me' (1971). De platenmaatschappij zag zich verplicht het lied op single uit te brengen met als gevolg een grote internationale hit in 1972. Hoe een dubbeltje rollen kan...
Deze Amerikaanse singer/songwriter met Canadese en Duitse roots had een krachtige stem. Zij zat vaak achter een grote vleugelpiano en wist als geen andere rock, pop en jazz te mengen tot aanstekelijke composities. Hier is een zeldzame clip te zien uit november 1972.
Deze song, die gaat over rassendiscriminatie, werd al in 1954 geschreven en opgenomen door Pete Seeger in 1956, gevolgd door Sammy Davis Jr. in 1957. The Maytones uit Jamaïca en Greyhound uit het VK namen een reggaeversie op in 1971. Toen Three Dog Night de versie van Greyhound hoorde, waarin de originele lyrics waren aangepast, namen de Amerikanen hun eigen versie op in 1972 met als gevolg een groot internationaal succes in de nazomer van dat jaar. De originele lyrics uit 1954 luiden als volgt: "Their robes were black, their heads were white, the schoolhouse doors were closed so tight, nine judges all set down their names, to end the years and years of shame."...
Goede wijn behoeft geen krans... Wat kan ik meer zeggen over deze single uit 1972? Alles past perfect in mekaar: de melodie, de stem, de orchestratie, de tekst. In iets meer dan drie minuten vertelt de Ierse zanger hier zijn trieste leven (alhoewel hij het tegendeel beweert) en zoiets waren we sinds de gloriedagen van Ray Davies en The Kinks niet meer gewoon.
Elton John was blijkbaar een fan van David Bowie want deze song herinnert sterk aan 'Space Oddity' en 'Life On Mars?'. "Mars ain't the kind of place to raise your kids - In fact it's cold as hell" zingt hij en dat was goed gevonden. Deze single getrokken uit zijn LP "Honky Chateau" schoot dan ook als een raket naar de hoogste regionen van de hitparades in 1972.
Deze Amerikaanse singer/songwriter, gitarist en pianist leerde ik kennen toen hij nog deel uitmaakte van de 'Mad Dogs & Englishmen', de dolle bende muzikanten van Joe Cocker tijdens zijn Amerikaanse tournee na Woodstock. Deze parel stond op de LP 'Carney' (1972) van Leon Russell, de man met de lange witte baard en de hoge hoed. Zijn compositie werd later gecoverd door George Benson en The Carpenters. En dan te bedenken dat dit kleinood slechts op de b-kant stond van de single 'Tight Rope'.
Hier is de a-kant van de single die in ons land volledig de mist inging in 1972:
Deze Britse groep uit Birmingham had in augustus 1972 een hitje in het Verenigd Koninkrijk met de single 'Standing In The Road'. De sound doet mij onwillekeurig denken aan die van Slade. Ik zou het plaatje dan ook klasseren onder het fenomeen glamrock.
De Amerikaanse zangeres Lyn Collins werd ontdekt door James Brown, die hier trouwens op de achtergrond te horen is samen met The J.B.'s. Haar bijnaam was "Female Preacher". In 1972 was dit geheid een floorfiller in de Brusselse discotheken. In 1988 werd de single opnieuw uitgebracht met nog meer succes. "Yeah! Woo!" en "It takes two to make a thing go right" werden later meermaals gesampled in 'hip-hop' en 'drum and bass', maar dit was wel degelijk soul/funk uit 1972, geproducet door "The Godfather of Soul".
En plots stak de platenmaatschappij 'Philadelphia International' de soul- en funkreuzen Motown en STAX naar de kroon met een hele nieuwe lichting artiesten. In oktober 1972 waren The O'Jays de eersten om vanuit de VS Europa en de rest van de wereld te veroveren met hun dansbare soulmuziek. De groep was al actief sinds 1958 en na vele personeelswisselingen nam het schrijversduo 'Gamble & Huff' de touwtjes in handen en schudden beide heren de ene hit na de andere uit hun mouw, ook voor andere groepen. Maar daarover later meer...
In juni 1972 bracht The Move deze laatste single uit geschreven door Jeff Lynne die -zoals eerder vermeld- langzaam maar zeker het laken naar zich toe trok en Roy Wood in de wind zette. Het werd geen hit. Lynne zou de song heropnemen met het Electric Light Orchestra... in 1977.
Chris Andrews schreef menige hit voor Sandie Shaw maar zijn compositie uit 1969 werd geen hit in het Verenigd Koninkrijk. In de Benelux daarentegen wel en een heruitgave uit 1972 zou deze mix van pop en ska nog bekender maken.
Deze single uit 1967 werd in augustus 1972 opnieuw uitgebracht. Plots was blue beat of ska enorm populair in de discotheken. Lou Deprijck die ik in die periode tegen het lijf liep in 'Le Noeud' zou het genre later oppikken en er hopen geld mee verdienen met zijn single 'Kingston, Kingston'. Ook de Britse groep Madness herontdekte deze Jamaïcaanse singer/songwriter en producer en zou vanaf 1979 een heuse skarevival teweegbrengen.
Nog zo'n leuke re-issue (het origineel komt uit 1964):
De vroegere zanger van The Zombies probeerde eerst solo door te breken in 1969 als Neil MacArthur, met succes overigens, maar in 1972 bracht hij twee schitterende singles uit onder zijn eigen naam. In deze song verwerkt hij zijn breuk met een bekend fotomodel/actrice Caroline Munro. Blunstone kreeg enige airplay in de Benelux maar zijn single flopte helaas.
Op de b-kant stond deze parel geschreven door Denny Laine die in 1972 deel uitmaakte van de groep Wings en die in de mid-sixties nog zong bij The Moody Blues:
Nog een hele leuke song uit de elpee 'Paul Simon' die ook als single werd uitgebracht in mei 1972. De unieke percussiesound werd gecreëerd met een "cuica", een Braziliaans druminstrument dat vaak gebruikt wordt in sambamuziek.
Deze moderne bewerking van een compositie van Tchaikovsky door Kim Fowley is ook heel leuk. De single stond in 1962 op nr. 1 in het VK en de re-issue kwam op nr. 20 terecht in juli 1972.
Ook Emerson, Lake & Palmer waren fans want de song stond op de LP 'Pictures At An Exhibition' uit november 1971 en was altijd een hoogtepunt tijdens hun live optredens. Kijk en luister maar:
Deze noveltysong werd in 1952 geschreven door Dave Bartholomew en de cover van Chuck Berry werd zijn enige Amerikaanse nr. 1 hit in juli 1972. De moraalridders stonden meteen op hun achterste poten en de single werd dan ook meestal geweigerd op sommige radiostations. Niet echt mijn ding maar een grote hit kon ik jullie moeilijk onthouden. Dit is de lange versie die later dat jaar op de elpee 'The London Chuck Berry Sessions' stond. Twee leden van de Average White Band, gitarist Onnie McIntyre en drummer Robbie McIntosh, speelden mee op de single.
De Schotse soulband 'Average White Band' brengt mij dan naadloos bij de Amerikaanse jazzformatie 'The (Jazz) Crusaders', want deze geweldige dansplaat werd iets later ook op het repertoire van de kiltdragers gezet. Maar dit is de enige, echte original uit 1972.
Het populaire TV-programma 'The Persuaders' met Roger Moore en Tony Curtis in de hoofdrollen zorgde ervoor dat dit leuk deuntje vaak werd gespeeld op radio en televisie in 1972. In Vlaanderen heette het feuilleton 'De Speelvogels' en in Nederland 'De Versierders'. De glansrol in het orkest van John Barry was weggelegd voor de Moog synthesizer!
Prachtige b-kant, ooit gebruikt in een reclamespotje voor shampoo (Sunsilk):
In 1972 had deze Franse zanger nog eens een grote hit te pakken. Met de Paasvakantie in het vooruitzicht zingt Polnareff nog eens deze mooie slow met het geluid van een slidegitaar. Deze all-round muzikant is nog altijd actief en speelt niet alleen piano maar ook gitaar, bas, keyboards, xylofoon, synthesizer en percussie.
Aan de overkant van de grote plas was de familie Staples ijverig bezig met het opnemen van muziek. De groep begon met gospel en rhythm & blues. In 1972 werd deze fantastische single bekend in de West-Europese discotheken onder de noemer 'soul music'.
De opvolger uit datzelfde jaar was even opwindend als dansbaar:
Joseph Arrington, Jr. alias Yusuf Hazziez kwam uit Texas en met zijn 'southern soul' kreeg hij vele dansers op de vloer. Vanwege zijn unieke manier van zingen wordt Joe Tex vaak de grondlegger van de rapmuziek genoemd. Ook Quentin Tarantino is een fan want hij gebruikte de song voor de soundtrack van 'Reservoir Dogs' (1992).
In september 1972 bracht de Braziliaan Eumir Deodato de Almeida zijn elpee 'Prelude' op de markt met daarop deze moderne jazz/funk bewerking van een bekende compositie van Richard Strauss. Later kwam er een ingekorte versie uit op single, maar dit is de 9 minutenlange elpeeversie van 'Also Sprach Zarathustra (2001)' met de onvolprezen Ray Barretto op conga's!
Deuntjes uit november/december 1972
