Rink Groeneveld en Peter Kok maakten deel uit van dit harmonieus duo uit Den Haag. Ze worden dan ook soms de Nederlandse Simon & Garfunkel genoemd. Typisch voor deze single is de mooie samenzang ondersteund door de mellotron. Na 7 hitnoteringen in eigen land hielden Greenfield & Cook het in 1974 voor bekeken.
De mellotron werd ook vaak gebruikt door Gerard Koerts en de Nederlandse band verlegde in 1971 de muzikale koers naar symfonische rock. Deze single werd ook getrokken uit de elpee 'Song Of The Marching Children'. Vannacht trok er weer een sneeuwstorm over ons landje maar gelukkig was het niet de Noord-Amerikaanse sneeuwstorm Nemo.
R. Dean Taylor was in 1971, naast de groep Rare Earth, een van de weinige blanke acts op Tamla Motown en hij raasde als een gek door een nachtelijke regenstorm, want hij moest absoluut Jane zien. Of dat gelukt is betwijfel ik, afgaande op de piepende remmen...
Dag na dag post ik hier 5 songs uit mijn jeugdjaren, zoals deze knappe slow uit 1971, het jaar waarin ik twintig werd. De Britse groep Badfinger begon in 1968 als The Iveys, tekende een contract bij Apple Records en The Beatles namen de vier jongens meteen onder hun vleugels. George Harrison producete de single en speelde naast Pete Ham ook slidegitaar.
Deze Nederlandse band was opgebouwd rond de tweelingbroers Koerts en zangeres Jerney Kaagman. De song kwam uit de elpee 'Song of the Marching Children' uit 1971 maar werd ook als single uitgebracht. Jammer genoeg brak de groep nooit echt door in het VK en de VS. In de Benelux en Duitsland waren onze Noorderburen waanzinnig populair. Zo'n "uitnodiging" kun je toch moeilijk afslaan, niet?
De song werd geschreven door Jerry Jeff Walker maar het was deze country-folk-rockgroep die er in 1971 een grote hit mee had. Ondertussen zijn de coverversies legio en is de compositie uitgegroeid tot een echte standard. Jackson Browne maakte ooit deel uit van de band en tussen 1976 en 1981 noemden ze zich kortweg The Dirt Band. Zo scoorden ze samen met Linda Ronstadt opnieuw een hit met de single 'An American Dream'.
De viool speelde ook in deze single uit 1971 een prominente rol. Het Nederlands duo 'Mouth & MacNeal' kwam met deze onweerstaanbare meezinger op nummer 1 te staan in de Benelux, Denemarken, Zwitserland en Nieuw-Zeeland en op nummer 8 in de Amerikaanse hitlijsten van 1972. Hans van Hemert en Harry van Hoof schreven het nummer en het was producer Hans van Hemert die Mouth (Willem Duyn) en Maggie MacNeal (Sjoukje van't Spijker) samenbracht.
Deze ingetogen song gaat over een kleinkind dat zijn oma mist. In oktober 1971 bereikte Withers daarmee de 18de plaats in de Amerikaanse hitlijsten en sindsdien is het lied uitgegroeid tot een ware standard en worden de lyrics in de Angelsaksische scholen gebruikt als didactisch materiaal. Geproducet door Booker T. Jones en de ritmesectie van The MG's speelt ook mee: Donald 'Duck' Dunn op bas en Al Jackson Jr. op de drums. Weinig of niet bekend in onze regionen maar een sample werd gebruikt voor 'No Diggity' van Blackstreet, en dat doet misschien een belletje rinkelen. De handen van een oma zijn goud waard.
Na zijn succesvol avontuur in de supergroep 'Crosby, Stills, Nash & Young' bracht de voormalige zanger/gitarist van The Hollies een soloplaatje uit in 1971. Nash was politiek zeer actief en deze protestsong gaat over de rellen in 1968 tijdens de Democratic National Convention in Chicago, en ook over het proces van de 'Chicago Eight'. Vooral Bobby Seale moest het toen ontgelden in de rechtbank want hij werd vastgebonden op een stoel met een prop in de mond vanwege zijn veelvuldige interventies. De beschuldigden werden in 1970 veroordeeld, maar gelukkig werden alle aanklachten twee jaar later in hoger beroep verworpen. ♫♫♫ Yes, we can change the world ♫♫♫...
Marvin Gaye keek in 1971 met lede ogen toe hoe de wereld rondom hem aan het veranderen was. De gouden jaren '60 waren voorbij en donkere tijden kondigden zich aan: recessie, werkloosheid, straatbendes, criminaliteit, betogingen, drugs in de straten, rassendiscriminatie, inflatie, hoge belastingen, milieuvervuiling, e.d.m. Je zou voor minder beginnen te huilen...
De vaste begeleidingsgroep van Neil Young bracht in 1971 een pracht van een song uit geschreven door Danny Whitten. Jaren later bracht Rod Stewart zijn coverversie uit maar ik verkies dit origineel. Whitten overleed aan een overdosis drugs en zijn vriend Neil Young schreef er een song over: 'Needle And The Damage Done'.
In 1971 werd de titelloze elpee van Lamp, Lazerus & Kris uitgebracht. Daarop stond dit leuk lied en Lamp en Lazerus zorgden voor de backing vocals. Guido Van Hellemont was Lamp terwijl Wim Bulens voor Lazerus speelde. De leadzanger was niemand minder dan Kris De Bruyne en de man die onbedaarlijk lacht is precies Urbanus van Anus.
De tweede hit uit die elpee van 1971 geproducet door Roland Verlooven is 'De Peulschil', een leuke Vlaamse skiffledeun. Na deze twee hits verliet Kris De Bruyne de groep zodat Lamp & Lazerus verder als duo muziek maakten. Een tijdje later kregen ze het gezelschap van Luk Vankessel maar het succes bleef uit zodat de groep uiteindelijk splitte. Luk Vankessel zocht dan maar een andere groep en die heette toepasselijk 'Split'.
Het was niet allemaal Angelsaksische muziek waar ik naar luisterde in 1971. Deze zeer leuke meezinger uit Spanje kon mij ook bekoren. Vier jaar later werd een nieuwere versie, uitgebracht door deze Spaanse folkgroep, opnieuw een hit op het Iberisch schiereiland.
Voor Italiaanse muziek heb ik ook altijd een zwak gehad. Deze single stond aan de top in het najaar van 1971 en ik leerde hem kennen tijdens een vakantie aan het Gardameer. Battisti schreef zijn muziek zelf en voor de lyrics zorgde Mogol, die ook veel voor Adriano Celentano gewerkt heeft.
Leuke opvolger uit 1971 van "The Resurrection Shuffle" die helaas compleet de mist inging. Een tijdje later kon ik de single redden uit de afprijsbakken. Op het einde van de song blaft de waakhond vrolijk mee!
In november 1971 kwam de volgende single uit van Gilbert O'Sullivan. Het was een vrolijk uptempo nummer dat niet eens zo'n grote hit werd. Het grote succes zou er pas in 1972 komen. Maar hij had toch gelijk toen hij zong "looks like I'm here to stay"...
Dan hadden deze mannen uit New York meer geluk met hun meezinger van formaat uit 1971. Wedden dat je deze oorwurm de hele dag niet uit je hoofd krijgt? Carnaval en Vette Dinsdag komen er volgende week aan.
Deze 'Queen of Soul' komt ook uit de sixties. Ze hield goed stand in het daaropvolgend decennium en in 1971 werd vaak gedanst op haar funky single. Aretha Franklin zingt en speelt piano en daarnaast een greep uit de bekende muzikanten: Donny Hathaway – elektrische piano, orgel; Cornell Dupree – gitaar; Chuck Rainey – bas; The Sweethearts of Soul – backing vocals; Dr. John – percussie en The Memphis Horns (trompet en sax).
Producer Norman Whitfield had bij Motown op het Gordy label een nieuwe uitlaatklep gevonden voor zijn machtige composities. Na The Temptations kwam dit trio aan de beurt en het gelijknamig debuutalbum uit 1971 is een van mijn favoriete elpees uit die periode. Psychedelic soul op zijn best! ♫♫♫ "Let the music take your mind"♫♫♫...
De sympathieke ex-zanger/gitarist van The Monkees scoorde in 1971 zowaar een solohit met zijn backing band in het 'countryrock'-genre. Hij was al sinds 1963 actief met het opnemen van eigen composities toen hij in 1966 gevraagd werd deel uit te maken van een band die het Amerikaans antwoord op The Beatles moest worden. Zeer leuk in deze single is het geluid van de 'pedal steel'-gitaar van O.J. "Red" Rhodes.
Deze Amerikaanse soulband had de boodschap van John Lennon en zijn Plastic Ono Band goed begrepen en verkondigde ze verder aan de wereld. De sound van de groep doet denken aan die van The Temptations, inclusief de zanger met de diepe basstem. Hieronder een leuke clip uit het immens populair televisieprogramma 'Soul Train'.
En zoals zo vaak gebeurt werd deze Amerikaanse zangeres pas echt naar waarde geschat na haar vroegtijdig overlijden op 4 oktober 1970. Deze single steeg dan ook postuum naar de top van de hitparades in 1971. Haar laatste begeleidingsgroep was de Full Tilt Boogie Band en deze eigen compositie stond ook op haar prachtige elpee 'Pearl'.
Lou Rawls veranderde van platenlabel in 1971 en zijn eerste single bij MGM was meteen een schot in de roos. Hij was nochtans al lang bezig want als jonge knaap zong hij in lokale groepjes samen met Sam Cooke en Curtis Mayfield. In 1962 was de tweede stem op 'Bring It On Home to Me' van Sam Cooke trouwens die van Lou Rawls. Deze song werd speciaal voor hem geschreven door Sandy Baron en Bobby Hebb.
In 1971 sloeg deze Amerikaanse soulzanger een nieuwe muzikale richting in met zijn verrassende conceptelpee 'What's Going On' met daarop o.m. deze aanklacht tegen milieuvervuiling. Een van de eerste in zijn genre. En hij schopte ons meteen een geweten...
In 1971 bracht deze Amerikaanse rockband de elpee 'L.A. Woman' uit met daarop o.m. de titeltrack. Het zou de laatste vinylplaat worden met frontzanger Jim Morrison die op het einde van deze song enkele malen een anagram van zijn naam uitroept: "Mr. Mojo risin'". Een 'mojo' kan charme, betovering of talisman betekenen en die term werd al gebruikt in de fifties in de song 'Got My Mojo Working', populair gemaakt door Muddy Waters.
In november 1971 bracht de Britse band deze song uit als tweede single van de LP 'Who's Next'. Ongewoon voor The Who is het gebruik van de akoestische gitaar. Pete Townshend schreef het nummer en zijn elektrische gitaar valt pas in rond 2 minuten. De jongere generatie kent deze song natuurlijk via de cover van de Amerikaanse 'nu metal'-band Limp Bizkit uit 2003.
In augustus 1971 brachten Paul & Linda McCartney deze song enkel in de VS als single uit. Eigenlijk bestond de compositie die ook op de LP 'Ram' staat uit twee verschillende liedjes die in elkaar verweven zijn, zoals alleen Macca dat kan. Hij kwam op nummer 1 te staan in de Billboard Hot 100. Vannacht werd ik wakker geschud door hevige regenbuien en windstoten en ik dacht meteen aan deze plaat: ♫♫♫ Hands across the water, heads across the sky ♫♫♫...
In oktober 1971 bracht John Lennon met zijn Plastic Ono Band de elpee 'Imagine' uit met daarop deze titeltrack. De eenvoudig opgebouwde song grijpt je meteen naar de keel door de lyrics waarmee de voormalige Beatle spijkers met koppen slaat.Of hoe eenvoud groots kan zijn. Maar misschien was hij te naïef of te idealistisch? In elk geval kreeg het lied amper tien jaar later een nieuwe betekenis want de single kwam opnieuw op nummer 1 in januari 1981, een maand nadat Lennon werd vermoord.
De achterkant van 'Who's Next'.
In de LP 'Imagine' stak deze prentbriefkaart waarop Lennon te zien is in bijna dezelfde pose als McCartney op zijn LP 'Ram'. De boezemvrienden van weleer begonnen jammer genoeg op elkaar te vitten en in sommige songs zaten honende opmerkingen naar elkaar verscholen. Heel pijnlijk voor een echte fan van The Beatles, zoals ik.
Chas Chandler, ex-bassist van The Animals en ex-producer van The Jimi Hendrix Experience, kwam in 1971 met de groep Slade op de proppen. Noddy Holder (leadvocals en gitaar); Jim Lea (bas, piano en backing vocals); Dave Hill (leadgitaar en backing vocals) en Don Powell (drums) waren oorspronkelijk skinheads maar lieten hun haar groeien en sloten vlug aan bij de glamrock-beweging. Tussen 1971 en 1974 braken zij alle verkooprecords. In de VS scoorden ze niet bijster goed maar in hun thuisland hadden ze 17 opeenvolgende singles die de Top-20 haalden waarvan 6 nummer 1 hits. Hun live optredens waren berucht en deze compositie van Bobby Marchan en ooit op plaat gezet door Little Richard was eigenlijk bedoeld als staalkaartje van hun kunnen.
Can white men sing the (rhythm &) blues? Definitely! Deze Noord-Ierse singer/songwriter is daar het beste bewijs van. De single werd in oktober 1970 uitgebracht als voorbode van zijn nieuwe elpee 'His Band And The Street Choir' (15 november 1970) maar het was pas in 1971 dat ik hem enkele malen op de radio hoorde en ook op de lokale juke-box ontdekte. Blue Eyed Soul om duimen en vingers af te likken!
En toen was het tijd voor de vierde Beatle om hier en daar in de wereld een nummer 1-hit te scoren. Deze song schreef hij samen met zijn dikke vriend George Harrison, al zeggen sommige bronnen dat Harrison dat alleen deed. Harrison speelde alleszins gitaar; Klaus Voormann bas; Stephen Stills piano, Ron Cattermole saxofoon en trompet; Pete Ham en Tom Evans van Badfinger zorgden voor het achtergrondkoortje terwijl Ringo zong en op de drums het ritme aangaf.
Sinds George Orwell kunnen we er niet meer onderuit. Iedereen wordt in de gaten gehouden via GSM, GPS, Google, overal camera's en vooral de sociale media. Deze blanke muzikanten van 'Rare Earth' kregen hun eigen sublabel op Tamla Motown Records en hadden met deze single een grote hit te pakken in 1971.
De sixtiesgroep scoorde ook in de jaren '70 en deze song uit de geweldige elpee 'Who's Next' (1971) werd een Top-10 hit in het Verenigd Koninkrijk en een Top-20 hit in de VS. Kenmerkende geluiden zijn de synthesizer van Pete Townshend en de oerkreet van Roger Daltrey op het einde. De jongere generatie kent dit natuurlijk als de tune van het Amerikaans TV-feuilleton CSI: Miami. Wat de hoesfoto van het album betreft: wie dit nu nog doet, riskeert een fikse GAS-boete!
Chas Chandler, producer/manager van de groep had de sixties overleefd.
Een geweldig goede dubbelelpee van een live concert van Rare Earth. Tevens een leuke hoes, maar moeilijk te klasseren.
GAS staat in België (regio Vlaanderen) voor Gemeentelijke Administratieve Sanctie.
Deze Nederlandse band, met twee giganten als Jan Akkerman en Thijs van Leer, zag ik in 1971 optreden in Vorst-Nationaal in het voorprogramma van Ten Years After. De hitsingle van toen was 'House Of The King' maar we werden toen van onze stoel geblazen door een magistrale versie van 'Hocus Pocus' uit de LP 'Focus II'. Dit nummer werd pas op single uitgebracht in 1972 en bereikte de Amerikaanse en Canadese hitlijsten in 1973.
Na Focus trad de Britse blues/rockband 'Ten Years After' in Vorst-Nationaal op. Natuurlijk wou Alvin Lee zijn gitaarkunstjes tentoon spreiden met een vingervlugge versie van 'I'm Going Home' maar mijn gevoelige oren gaven toch de voorkeur aan deze protestsong uit 1971 waarin Lee niet alleen de overbevolking aankloeg maar ook de kloof tussen rijk en arm, de milieuvervuiling en de oorlog in Vietnam. Humor en muziek kunnen wel degelijk de wereld veranderen...
Op 24 september 1971 trok ik naar het Antwerps Sportpaleis voor een legendarisch optreden. In het voorprogramma speelde de Amerikaanse singer/songwriter Tony Joe White. Deze single, met de veel te lange titel, was toen net uit en een tijdje later kon ik hem tegen een spotprijs op de kop tikken. Maar de hoofdact van de avond moest nog komen...
En die hoofdact op 24 september 1971 was niemand minder dan CCR, herleid tot een trio. Tom Fogerty had de band enige tijd voordien verlaten voor een solocarrière maar zijn broer John ging op Europese tournee samen met bassist Stu Cook en drummer Doug Clifford. Natuurlijk was iedereen gekomen voor de meestampers als 'Suzie Q', 'Proud Mary', 'I Put A Spell On You', 'Fortunate Son', 'Green River', 'Bad Moon Rising', 'Who'll Stop The Rain' en zovele andere maar toen deze intro door het Antwerps Sportpaleis weergalmde, ontplofte zowat de hele zaal!
Zie ik hier enige gelijkenis met de hoesfoto van de single 'Masterpiece' van Irish Coffee (ook uit 1971) of is dit puur toeval?
De gitaarvirtuoos Jan Akkerman waar Eric Clapton toen naar opkeek.
Fluitist Thijs van Leer kon gekke bekken trekken bij het jodelen van 'Hocus Pocus' en vooral bij het opzetten van zijn falsettostem.
Gitarist Alvin Lee was de stichter van zijn groep in 1966, exact tien jaar nadat (ten years after, heb je hem?) Elvis Presley (zijn groot idool) doorbrak.
De dageraad is aangebroken... Deze welbekende christelijke hymne werd reeds in 1931 uitgebracht. De Engelse auteur Eleanor Farjeon schreef de lyrics op de traditionele melodie 'Bunessan' uit de Schotse Hooglanden (dezelfde melodie als het 19de eeuwse kerstlied 'Child in the Manger'). Rick Wakeman, klassiek geschoold muzikant en lid van de symfonische groep Yes, kreeg in 1971 slechts 10 Britse Ponden voor zijn mooi pianospel. Uit de LP 'Teaser and the Firecat' (oktober 1971) en in 1972 stond Cat Stevens hiermee hoog in de Amerikaanse hitlijsten.
De Amerikaanse componist Paul Williams schreef dit "ouderwets liefdeslied" en 'Three Dog Night' had er in 1971 een grote hit mee. Chuck Negron is hier de leadzanger. Rare groepsnaam? De oorspronkelijke bewoners van Australië hadden vroeger de gewoonte onder de grond te slapen samen met een dingo. Bij koude nachten kropen ze dicht bij twee wilde honden en als het vroor was het een "three dog night"...
Deze Franse zanger werd blind geboren in Parijs op 28 december 1951. Toch leerde hij piano en orgel spelen. Hier zingt hij in een vlekkeloos Engels en zonder accent (!) een mooi liefdeslied. Het werd een grote Europese hit voor hem in het najaar van 1971. Nadien werd het bij ons een beetje stil rond hem maar in Frankrijk bracht hij tot in 2006 nog platen uit.
Nadat zijn tweede single ('Underneath The Blanket Go', uitgebracht in februari 1971) geen hoge ogen had gegooid, was het met deze slow uit juli 1971 weer raak! Hij was fan van Charlie Chaplin (getuige daarvan zijn gekke outfit) en mooie melodieën uit zijn mouw schudden kon hij als geeneen. Hieronder een mooi optreden uit 'Top Of The Pops'.
Deze compositie liep niet van een leien dakje. In 1968 schreef Lennon op deze melodie 'Child of Nature'. De song bleef in de kast liggen tot hij met een andere tekst verscheen op de LP 'Imagine' in september 1971. Vreemd genoeg verscheen 'Jealous Guy' pas op single in 1985. Roxy Music had er in 1981, enkele maanden na de moord op Lennon, een hit mee. Nicky Hopkins speelt piano, Klaus Voormann bas en Jim Keltner drums.
Twee songs uit de LP 'Imagine' van John Lennon & The Plastic Ono Band.
Film in 1971: 'Dirty Harry' geregisseerd door Don Siegel met Clint Eastwood in de hoofdrol. De man die verantwoordelijk was voor deze opwindende score schreef ook pareltjes voor o.a. 'Enter The Dragon', 'Mannix', 'Mission: Impossible' en 'Bullitt'.
Film in 1971: 'A Clockwork Orange' geregisseerd door Stanley Kubrick met Malcolm McDowell in de hoofdrol. De man die zorgde voor de opwindende soundtrack was Walter Carlos die niet alleen veel experimenteerde met synthesizers maar ook een baanbreker was in het genre. Hij onderging later een geslachtsoperatie en gaat nu door het leven als Wendy Carlos.
Film in 1971: 'Summer of '42' geregisseerd door Robert Mulligan met Jennifer O'Neill in de hoofdrol. De Franse componist die zorgde voor de romantische soundtrack was Michel Legrand die ook 'Les moulins de mon coeur' schreef, beter bekend als 'The Windmills of Your Mind'.
Film in 1971: 'Diamonds Are Forever', de 7de James Bondfilm, geregisseerd door Guy Hamilton met Sean Connery en Jill St. John in de hoofdrollen. Shirley Bassey zingt het thema gecomponeerd door John Barry (muziek) en Don Black (lyrics). De Welshe zangeres heeft nog altijd het record van 3 Bondnummers achter haar naam staan.
Film in 1971: 'Shaft' geregisseerd door Gordon Parks met Richard Roundtree in de hoofdrol. In dat jaar kreeg de blanke James Bond concurrentie van de zwarte John Shaft. De soundtrack werd dan ook geschreven door de Afro-Amerikaan Isaac Hayes met de wah-wah gitaar van Charles Pitts in een muzikale hoofdrol. "Can you dig it?"...
Uitstekende verzameling soundtracks van Schifrin die ik op compact disc heb.
Toen ging hij nog door het leven als Walter omringd door zijn synthesizers.
Ook een favoriete track uit dat legendarisch album 'L.A. Woman' uit 1971 waarop Jim Morrison aka 'Mr. Mojo Risin' (anagram) voor het laatst te horen is. Zonder de leadzanger ging de groep nog een tijdje door, maar in 1973 hielden Ray Manzarek, John Densmore en Robbie Krieger het voor bekeken. Enkele reünies volgden in 1978, de jaren '90 en '00 doch Morrison kon nooit vervangen worden.
Openingstrack uit 'Sticky Fingers', de elpee met een echte ritssluiting. Op de single stonden twee songs op de b-kant: 'Bitch' en 'Let It Rock'. Alhoewel de song toegeschreven wordt aan het duo Jagger/Richards is het Mick Jagger die hem grotendeels schreef met Marsha Hunt in gedachten. Ik hou het bij bruine suiker op mijn pannenkoeken, mijn favoriet dessert.
Nog zo'n geweldige track die nooit op de radio komt. Uit het formidabel album 'Ram' en tevens de b-kant van de single 'Eat At Home'. Onbekend is onbemind, maar ik draaide deze song wel op de eerste T-Dansant van het Jeugdhuis 'De Bezem' in het Hooghuis van Bosvoorde. En toen was de dansvloer ineens te klein...
In september 1971 ontmoette ik de ware op een bal in het Hooghuis van Bosvoorde en op de tonen van deze rocker maakten we kennis. Samen dansen ging nog niet zo goed maar ondertussen zijn we toch bijna 38 jaar gelukkig getrouwd. Deze draag ik dan ook op aan mijn schatje.
Een van de leukste rocksongs uit 1971 was volgens mij deze 'Resurrection Shuffle' van een nieuwe groep met een blazerssectie, zoals ik ze graag hoor. Tom Jones bracht datzelfde jaar nog een cover uit van deze song, maar ik verkies toch deze original. ♫♫♫ Put your hand on your hip, now you let your back bone slip ♫♫♫...
Zonder de charismatische frontzanger Jim Morrison was de groep The Doors ten dode opgeschreven.
Bobbey Keys speelt saxofoon op 'Brown Sugar'. 'Let It Rock' is een compositie van Chuck Berry en deze versie is live.
Welke muziek werd er nog gedraaid in 1971? Deze bonte bende bracht de ene hitsingle na de andere uit op RAK Records waar producer Mickie Most het mooie weer maakte. Bij dit druilerige weer komt een kopje warme chocolademelk goed van pas. Opgelet, vergeet niet te blazen of je verbrandt je lippen!
Ook in 1971 regende het veel, net zoals nu. Dit Brits quintet brengt dat gevoel van gelatenheid en droefenis perfect over. Een echt maandagsgevoel. Maar we moeten optimistisch blijven: de regen spoelt het strooizout weg en geeft de bomen en de planten te drinken. Spoedig zullen die uit hun winterslaap ontwaken.
In de zomer van 1970 stond dit plaatje op nummer 1 in Spanje. Een Vlaamse deejay hoorde het tijdens zijn vakantie en bracht het mee naar België. Hij draaide het singletje meermaals in zijn discotheek en tegen de zomer van 1971 kwam het de BRT Top-30 binnen. Hoe een dubbeltje rollen kan...
Deze Amerikanen daarentegen waren in 1971 nog nooit in Spanje geweest . Hoyt Axton componeerde dit geweldig nummer en misschien doet de naam Axton een belletje rinkelen. Zijn moeder, Mae Boren Axton, schreef namelijk 'Heartbreak Hotel' samen met Thomas Durden en... Elvis Presley.
Gisteren draaide ik 'Proud Mary' in de versie van Ike & Tina en vandaag is het de beurt aan de b-kant, die trouwens ook op de steengoede elpee 'Workin' Together' uit 1971 staat. Aanstekelijke funk van de bovenste plank!
Cover uit 1971: de song werd geschreven door Jerry Leiber en Phil Spector en was al een hit voor Ben E. King in 1960. Toch slaagde The Queen of Soul erin het origineel te doen vergeten. Zij legde een persoonlijke toets in haar knappe versie. ♫♫♫ There is a rose in Spanish Harlem ♫♫♫...
Cover uit 1971? Technisch gezien is dit het origineel want de auteursversie van Bob Dylan werd pas uitgebracht in 1975. Op zijn legendarische LP 'The Basement Tapes' (Bob Dylan & The Band) uit 1967 stonden naast deze parel ook o.a. 'Million Dollar Bash', 'Too Much Of Nothing' en 'This Wheel's On Fire'. Fairport Convention; Jonathan King; Peter, Paul & Mary en Julie Driscoll & The Brian Auger Trinity hadden al gretig geplukt uit deze opnamesessies en daarmee een hit gescoord. Manfred Mann had veel ervaring met het coveren van Dylansongs. Op de single wordt deze song toegeschreven aan Manfred Mann terwijl hij op de eerste elpee staat van Manfred Mann's Earth Band.
Cover uit 1971: deze compositie van Norman Whitfield, Barrett Strong en Janie Bradford werd oorspronkelijk opgenomen door The Temptations. Maar de bekendste versie is wellicht die van Marvin Gaye. De New Yorkse groep 'Mardi Gras' had er in elk geval een dikke Europese hit mee in de overgang van 1971/1972.
Cover uit 1971: Toen was alles nog koek en ei tussen Ike en Tina. Ze drukten allebei hun stempel op deze compositie van John Fogerty zodat de song vanaf 2:19 minuten ontploft en zich ontpopt tot een andere: 'Rollin' on the river'! De Turners deden zowaar de versie van Creedence Clearwater Revival tijdens hun live-optredens vergeten. Maar toch blijft de originele versie van CCR mijn voorkeur wegdragen.
Cover uit 1971: het origineel werd geschreven in 1970 door Pete Ham en Tom Evans van de groep Badfinger. Toen Nilsson die versie hoorde op een party dacht hij dat het The Beatles waren. Vreemd genoeg hadden andere artiesten grote hits met composities van Nilsson terwijl hijzelf enkel scoorde met coverversies. Paul McCartney noemde deze compositie "the killer song of all-time". Ze stond op de LP 'Nilsson Schmilsson' en werd als single uitgebracht in oktober 1971. In maart 1972 stond het plaatje nog altijd in de hitparades.
'Mrs. Henry' geschreven door Bob Dylan in 1967 als 'Please Mrs. Henry' stond op de debuutelpee van Manfred Mann's Earth Band terwijl de single simpelweg werd toegeschreven aan Manfred Mann. Manfred Mann Chapter III stond nochtans tussen deze twee formaties in.
In 1971 stond Tina Turner op het hoogtepunt van haar schoonheid. Vooral haar benen waren indrukwekkend!
Graham Nash had de band al in 1968 verlaten en met de nieuwe voorzanger Terry Sylvester werden nieuwe muzikale paden bewandeld. De song gaat over de verwijfde zanger van een rockbandje en in de periode van de opkomende glamrock geen echt grote hit in 1971. Misschien had de naamkeuze daar schuld aan want op mijn single staat 'Hey Willie' gedrukt... Eind 1971 zou Allan Clarke uit onvrede met de keuze van de nummers de groep eveneens verlaten.
Begin jaren '70 begon de klad te komen in al die sixtiesgroepen. Een voor een vielen ze uit elkaar of herrezen ze uit hun as onder een andere naam. Roy Wood zwaaide jarenlang de plak over deze band maar moest Jeff Lynne naast zich dulden. In december 1971, enkele maanden na deze single, werd de groep hervormd tot het 'Electric Light Orchestra'. In 1972 verliet Wood uit onvrede ELO en stampte hij de glamrockformatie 'Wizzard' uit de grond.
De mannen van Deep Purple waren zo slim hun groepsnaam te behouden, ook na enkele personeelswisselingen. Mark II bestond net zoals bij 'Deep Purple in Rock' uit Ritchie Blackmore - gitaar; Ian Gillan - vocals; Roger Glover - bas; Jon Lord - toetsen, Hammondorgel en Ian Paice - drums. Deze single steeg in 1971 dan ook als een raket naar de hoogste regionen van de hitparades.
De kerels van The Collective Consciousness Society (CCS) o.l.v. Alexis Korner, de peetvader van de Britse blues, bleven maar uit hetzelfde vaatje tappen. Ze lieten de pure blues voor wat hij was en kozen resoluut voor aanstekelijke popmuziek. En dat leverde hen in 1971 een leuke dansbare hitsingle op geproducet door Mickie Most.
Maar de allermooiste song uit die periode stond te blinken op de LP 'Hunky Dory' (1971). Deze parel met verwijzingen naar Mickey Mouse en Lennon werd pas als single uitgebracht in juni 1973 (!). Bowie slaagde er als geen andere in zonder kleerscheuren uit de sixties te komen en zowaar te scoren in de seventies met een nieuwe sound. Even een woordje uitleg: Bowie schreef in 1968 de Engelse lyrics ('Even a Fool Learns to Love') op muziek van 'Comme d'habitude' (1967). De song werd nooit uitgebracht, Paul Anka kocht de rechten op en herschreef de tekst als 'My Way' en Frank Sinatra had er een wereldhit mee in 1969. Als reactie hierop en als parodie schreef Bowie 'Life On Mars?' en op de elpeehoes staat 'inspired by Frankie'. Rick Wakeman van de symfonische groep Yes speelt piano terwijl gitarist Mick Ronson zorgt voor de wondermooie partij violen. De zinsnede "Look at those cavemen go" komt uit 'Alley Oop', een hit voor de Amerikaanse doo-wopband The Hollywood Argyles (1960). En is er leven op Mars? Ik weet het niet want 'curiosity killed the cat'...
Over de hele wereld heette de song 'Hey Willy'.
Behalve in België: EMI Belgium slaagde erin 'Hey Willie' te laten afdrukken op het hoesje of was dat de schuld van Druco uit Halle. In elk geval ziet mijn singletje er zo uit.
Op dit singlehoesje uit 1973 staat Bowie alweer met een ander imago (Ziggy Stardust). Op de LP 'Hunky Dory' uit 1971 zag hij er met zijn lang haar nog uit als een hippie.
Flashmob in Het Spiegelpaleis Om Bruno Wyndaele en Sam De Bruyn te bedanken voor het toffe programma 'Het Spiegelpaleis' in het Vlaams Parlement te Brussel op Een (VRT) verrasten wij hen op een flashmob, gezongen op de tonen van 'Gimme Hope Jo'anna', ook bekend als 'Laat het gras maar groeien' in de versie van Sam Gooris.
Zondag 27 januari 2013
De echtgenoot van Gerdje Noels (midden) is cartoonist en die had gezorgd voor twee gelijkende portretten van Sam en Bruno.
Dennis de applausmeester (rechts) zorgde meestal voor flauwe of aangebrande moppen.
Studentenbetogingen en -rellen waren schering en inslag in de VS tijdens het jaar 1971. De titel van de LP waaruit deze protestsong komt ('Surf's Up') loog er niet om: de strandjongens waren volwassen geworden, hadden de surfmuziek afgezworen en met behulp van Leiber/Stoller (song gebaseerd op 'Riot in Cell Block N° 9' met nieuwe lyrics van Mike Love) en politiesirenes vlogen ze de radiogolven binnen. Vooral Zaki draaide deze song regelmatig in zijn radioprogramma.
Geheel in de stijl van Chicago; Blood, Sweat & Tears of The Ides of March bracht deze Amerikaanse formatie formidabele muziek met een blazerssectie om U tegen te zeggen. Helaas bleef het bij dit one-hit wonder uit 1971. Een tijdje na het uitbrengen van deze single in de VS kwam ene Marc Bolan met zijn Britse single op de markt maar, om verwarring te vermijden, werd hij verplicht zijn song te herdopen.
Marc Bolan had de feetjes en de elfjes afgezworen, was van zijn witte zwaan afgestapt en volgde een totaal nieuwe richting in de muziek. De glamrock was geboren! Om verwarring te vermijden met de gelijknamige single van de Amerikaanse formatie Chase heette dit nummer in de VS 'Bang A Gong'. In de rest van de wereld gewoon 'Get It On'. Uit de fantastische LP 'Electric Warrior' (1971).
David Robert Jones had ook al snel door dat er veranderingen op til waren in muziekland. Met zijn uitstekend album uit 1971 'Hunky Dory' veroverde hij weer een plaats in de belangstelling maar nog niet in de hitlijsten. 'Space Oddity' uit 1969 was trouwens veel te lang geleden. Spoedig zou hij ook op de glamrock-trein springen in het gezelschap van T. Rex, The Sweet en anderen en zich het imago van 'Ziggy Stardust' aanmeten. Bowie speelt saxofoon, gitaar en Mellotron op deze song terwijl Rick Wakeman van de groep Yes piano speelt en Mick Ronson zorgt voor de partij violen.
Ondertussen bleef de aanhang van de Britse progressieve rockformatie maar aangroeien. In 1971 kwam de elpee 'Meddle' uit met die rare hoes: een close up-foto van een oor onderwater. De bezetting in de studio was David Gilmour – gitaar, slidegitaar, bas; Roger Waters – bas; Nick Mason – drums, achterwaarts afgespeelde cymbalen, vervormde stem en Richard Wright – Hammondorgel, piano, geluidseffecten. Onderstaande clip komt uit 1972, opgenomen voor de film 'Live at Pompeii'.
Let vooral of de droefenis die deze elpeehoes uitstraalt: een "Don Quichote"-figuur die moegestreden is van het vechten tegen de windmolens.
Bill Chase was de spilfiguur van de formatie 'Chase'.
De Amerikaanse single.
De LP 'Electric Warrior'.
De LP waarop 'Changes' voorkomt.
De fameuze hoes met een onderwater oor. Velen zagen hierin ook een neusgat.
Deze nieuwe modetrend was niet uit het straatbeeld van 1971 weg te slaan . Vaak in combinatie met een maxirok, voorzien van een lange split. De minirok van Mary Quant verloor meer en meer terrein. The Hardest Working Man in Showbusiness had met "Hot Pants (She Got to Use What She Got to Get What She Wants)" een dikke hit te pakken. Op de a-kant van de single stond 'Part 1' en op de b-kant, geloof het of niet, 'Part 2 + 3'. ♫♫♫ Hit me! ♫♫♫
Postuum verscheen de LP 'Rainbow Bridge' op 9 oktober 1971 in de VS. Daarop stond 'Dolly Dagger', een song die ook op single werd uitgebracht en nr. 74 bereikte in de Top-100. Het was meteen de laatste single van Jimi die in de VS in de hitparade terechtkwam. In 2010 verscheen een geremasterde versie. En wat rijmt er op 'dagger'? Juist: 'Jagger'! Zou dat toeval kunnen zijn?
Reggae in 1971: zeer aanstekelijke single van dit olijke duo uit Kingston, Jamaica dat hoge ogen gooide in het Verenigd Koninkrijk maar ook bij ons. Sly Dunbar, de welbekende drummer, was toen 18 jaar oud en het was de allereerste single waarop zijn kunsten te horen zijn. ♫♫♫ 'I am the magnificent, double you o, o, o!' ♫♫♫
Uit Amerika kwamen opeens vier heuse afstammelingen van indianen de hitparades onveilig maken. 'Maggie' was in 1971 niet eens zo'n grote hit. Pas toen de opvolger insloeg als een bom werd deze single in het voorjaar van 1972 opnieuw uitgebracht met veel meer succes. De oorspronkelijke formatie bestond uit Patrick Vasquez, Lolly Vasquez, Peter DePoe en Tony Bellamy. Het schrijversduo bestond uit de broers Pat & Lolly Vegas (aka Vasquez).
John D. Loudermilk schreef deze aanklacht al in 1968 en Don Fardon, ex-zanger van The Sorrows, bracht de song toen uit onder de veel te lange titel 'The Lament Of The Cherokee Reservation Indian', zonder al te veel bijval. In 1971 had hij meer succes met een heruitgave op 45 toeren.
Waar indianen opgemerkt worden zijn er altijd cowboys te vinden. Zo ook in deze compositie van Sonny Bono uit 1971. Ze verscheen op de LP 'All I Ever Need Is You' in juni van dat jaar en werd na de titeltrack als tweede single van die 33-toerenschijf uitgebracht in het voorjaar van 1972.
In december 1971 bestormden de indianen weer onze hitlijsten. De twee broers Vegas mengden ingrediënten van hekserij, voodoo- en zombiepraktijken in een grote smeltkroes en brouwden daaruit een krachtige toverdrank. En de jeugd van toen lustte er pap van.
Zomer 1971: deze single werd meermaals per dag gedraaid op de radio en stond dan ook in de maanden juli en augustus van dat jaar onafgebroken in de hitparades. De Engelse versie van Jonathan King ('Flirt') bereikte zelfs de Britse charts. Delpech kende ik nog van 'Chez Laurette' (1966) en 'Wight is Wight' (1970) maar deze commerciële single sloeg alle verkooprecords.
Hiernaast een foto van mij, genomen toen ik gedurende twee maanden (juli en augustus) voor het Festival van de Kust werkte. Wij zorgden met een ploeg jongeren o.l.v. animator Louis Baret voor animatie. Elke dag stonden wij in een andere badplaats. Het Festival van de Kust werd georganiseerd door de Koningin Fabioladorpen, t.b.v. volwassen gehandicapten.
(c) Foto Alain Pierrard - Middelkerke (9 juli 1971).
Zomer 1971: de mannen van 'Green Onions', 'Soul Limbo', 'Time Is Tight' en zovele andere opwindende instrumentale dansnummers hadden in die periode alweer een uitstekende LP uitgebracht die ik mij met mijn zuurverdiende centjes meteen aanschafte (dankzij mijn vakantiejob aan de Belgische kust). Een nieuwe vinylelpee kostte toen ongeveer 224 BEF.
Zomer 1971: telkens ik de intro van deze prachtige song hoor (golven in de branding) moet ik aan juli/augustus 1971 denken toen ik gedurende twee maanden een vakantiejob had aan de Belgische kust. Eens ik de LP 'L.A. Woman' met de bijzondere hoes (geel mica of glimmer) had gekocht en na deze song enkele malen beluisterd te hebben begreep ik dat Jim Morrison het over een seriemoordenaar had. 'There's a killer on the road, his brain is squirmin' like a toad...' Op 3 juli 1971 werd Morrison in Parijs levenloos aangetroffen in zijn badkuip. Hij werd slechts 27 jaar oud en was meteen na dit album een legende.
De geweldige elpee uitgebracht bij Stax Records.
Het laatste album waarop Jim Morrison te horen was.
Zomer 1971
