Can white men sing the (rhythm &) blues? Definitely! Deze Noord-Ierse singer/songwriter is daar het beste bewijs van. De single werd in oktober 1970 uitgebracht als voorbode van zijn nieuwe elpee 'His Band And The Street Choir' (15 november 1970) maar het was pas in 1971 dat ik hem enkele malen op de radio hoorde en ook op de lokale juke-box ontdekte. Blue Eyed Soul om duimen en vingers af te likken!
 


En toen was het tijd voor de vierde Beatle om hier en daar in de wereld een nummer 1-hit te scoren. Deze song schreef hij samen met zijn dikke vriend George Harrison, al zeggen sommige bronnen dat Harrison dat alleen deed. Harrison speelde alleszins gitaar; Klaus Voormann bas; Stephen Stills piano, Ron Cattermole saxofoon en trompet; Pete Ham en Tom Evans van Badfinger zorgden voor het achtergrondkoortje terwijl Ringo zong en op de drums het ritme aangaf.
 


Sinds George Orwell kunnen we er niet meer onderuit. Iedereen wordt in de gaten gehouden via GSM, GPS, Google, overal camera's en vooral de sociale media. Deze blanke muzikanten van 'Rare Earth' kregen hun eigen sublabel op Tamla Motown Records en hadden met deze single een grote hit te pakken in 1971.
 


De sixtiesgroep scoorde ook in de jaren '70 en deze song uit de geweldige elpee 'Who's Next' (1971) werd een Top-10 hit in het Verenigd Koninkrijk en een Top-20 hit in de VS. Kenmerkende geluiden zijn de synthesizer van Pete Townshend en de oerkreet van Roger Daltrey op het einde. De jongere generatie kent dit natuurlijk als de tune van het Amerikaans TV-feuilleton CSI: Miami. Wat de hoesfoto van het album betreft: wie dit nu nog doet, riskeert een fikse GAS-boete!
 




Chas Chandler, producer/manager van de groep had de sixties overleefd.








Een geweldig goede dubbelelpee van een live concert van Rare Earth.
Tevens een leuke hoes, maar moeilijk te klasseren.




GAS staat in België (regio Vlaanderen) voor Gemeentelijke Administratieve Sanctie.