************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
22-10-2012
Vervolg van 1969
Vervolg van 1969
In 1968 zong Julie Driscoll nog bij Brian Auger & The Trinity maar op het einde van dat jaar gingen hun wegen uiteen. Uit het album "Definitely What!" komt deze wondermooie versie van dat legendarisch nummer van The Beatles uit 1967. Ooit gebruikte de RTBf deze tune voor een zondagmiddagprogramma op TV.
Orkanen, donder en bliksem, overstromende rivieren en aardbevingen: het was niet nieuw in 1969 en ook niet vandaag. En dat de aantrekkingskracht van de maan invloed heeft op de getijden staat zo vast als een paal boven water. En dat wist John Fogerty ook: "Hope you got your things together..."!
Af en toe een koekje bij een lekkere kop koffie of thee kan geen kwaad. Uit 1969 komt dit heerlijke popdeuntje van een groep waar niet zo bijster veel over geweten is. Onlangs werd de "Muffin Man" bij ons veroordeeld voor het wegnemen van koekjes uit een afvalcontainer maar hij werd in beroep alsnog vrijgesproken. En ja, ik lust ook bij tijd en wijle een koekje...
Het duo had al een grote hit gescoord in 1968 met "Only One Woman". Deze opvolger uit 1969 en eveneens geschreven door Barry, Maurice en Robin Gibb had iets minder succes maar mocht er toch zijn. Trevor Gordon en Graham Bonnet zijn twee neven. Gordon ontmoette The Bee Gees in Australië en keerde net als zij terug naar het VK om zijn geluk aldaar te proberen. Het bleef echter bij deze luttele wapenfeiten als lid van The Marbles en enkel Bonnet kon solo of in de band Rainbow nog af en toe iets van zich laten horen.
Brian Auger (vooraan) met zijn Trinity.
(vlnr) Tom en John Fogerty, Doug Clifford en Stu Cook.
Don Partridge begon zijn carrière als straatzanger (busker).
Graham Bonnet en Trevor Gordon zijn twee neven en ze vormden samen de groep The Marbles.
Dit is een van de meest sexy songs die ik ken. Stevland Hardaway Morris schreef hem toen-ie 18 jaar oud was (!) en hij kwam op de b-kant te staan van zijn single "My Cherie Amour". The Rolling Stones namen hun versie op eind juni 1969 en toen ze de song aan het mixen waren vernamen ze het overlijden van Brian Jones (3 juli). Pas in 1975 kwam die versie op de LP "Metamorphosis" te staan, rijkelijk laat maar dat was de schuld van Allen Klein, hun ex-manager bij ABKCO Records.
In 1969 gingen de jongeren helemaal anders uit dan de jeugd van tegenwoordig. Op zaterdag was het steevast eerst de kamer opruimen en als de vaat gedaan was mocht ik af en toe naar vrienden thuis om muziek te beluisteren. Vaak nam ik dan mijn taperecorder mee. Zo leerde ik deze LP kennen uit de platenkast van de vader van Filip. Het was vooral het sexy geluid van het Hammondorgel dat mij aansprak.
Maar de single die de meesten onder ons rode oortjes deed krijgen was dit duet dat uit dezelfde LP werd getrokken. In 1967 had Gainsbourg het erotisch lied geschreven voor zijn toenmalig lief, Brigitte Bardot. Gunter Sachs met wie ze toen nog getrouwd was kon niet verdragen dat de hele wereld zou weten dat B.B. een scheve schaats had gereden en hij stelde zijn veto. Die fameuze versie zou alsnog worden uitgebracht in... 1986. Deze single kreeg de sticker "mag niet verkocht worden onder de 21" en hij werd bijna op alle radiostations geweerd zodat hij zelfs in het VK op nummer 1 kwam te staan. De paus en het Vaticaan spraken een banvloek uit en Gainsbourg wreef zich in de handen want de verkoop liep in de miljoenen exemplaren. Oh, ja: de titel is een boutade op een uitspraak van Salvador Dali over Pablo Picasso.
En de song die dan elke week op de BBC-radio werd gedraaid telkens als de Top 30 werd gedraaid was deze kuise versie van het schandaalduet van Jane Birkin en Serge Gainsbourg. Het orgeltje van dit studio-orkest geeft het geheel een bijna religieuze inslag wat totaal niet de bedoeling van de componist is geweest. Hij was in elk geval blij want hij scoorde tweemaal toen de royalties verdeeld werden.
De blinde neef van Ray Charles staat al sinds zijn 12 jaar op het podium.
De opnames van deze LP namen het volledige jaar 1968 in beslag.
Jane Birkin en haar sexy uitstraling.
De schone en het beest kwamen elkaar op de set van deze film tegen.
Gainsbourg, van Joods-Russische komaf, was veel ouder dan de Britse Jane B.
Soms wordt deze song uit 1969 geschreven als "Break Away" en het was meteen de laatste single op het Capitol platenlabel waarmee The Beach Boys in een rechtzaak verwikkeld waren. De jongens vonden dat ze te weinig gepromoot werden en nog altijd als een surfband werden beschouwd. Brian Wilson schreef de muziek op lyrics van zijn vader Murry Wilson die het pseudoniem Reggie Dunbar gebruikte.
Eind 1968/begin 1969 trok Wicked Pickett, zoals zijn bijnaam luidde, naar de Fame Studios, Muscle Shoals in Alabama, om er samen te werken met Duane Allman, gitarist en ook met drummer Ronnie Hawkins en bassist David Hood. Niettegenstaande de talrijke racistische tegenstellingen die op het einde van de jaren '60 doorheen de VS raasden met hevige rellen tot gevolg, verliep deze samenwerking tussen blank en zwart vlekkeloos. Oordeel zelf maar en luister naar deze prachtige en soulvolle versie van de Lennon/McCartney-compositie.
Na zijn monstersucces "Where Do You Go To My Lovely" was het voor Peter Sarstedt heel moeilijk om een gepaste opvolger te vinden. Hij koos voor dit vrolijk uptempo nummer met een zomers tintje maar het werd helaas geen nummer 1-hit in zijn thuisland (Hoogste positie: nr. 10). In Nederland geraakte hij onderaan in de Top-20 en dus kreeg hij ook enige airplay op onze radiostations in de zomer van 1969. De Britse zanger van Indiase afkomst bleef in ons land helaas een one-hit wonder.
Deze Amerikaanse singer/songwriter overleed jammer genoeg op 5 september 2012. Hij schreef "Down In The Boondocks" en "Hush", twee internationale hits voor Billy Joe Royal. Maar ook als zanger wist hij te scoren zoals in 1969 met deze geweldige song. Vooral de 'sitarachtige' klank van de gitaar boeit mij. En dat mensen spelletjes kunnen spelen is weer eens gebleken na de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober. Whoa!
Klein van gestalte maar o, zo groot van talent.
In 1969 waren ook The Beach Boys flink behaard en voorzien van een stevige baard.
Peter Sarstedt siert de cover van het jongerentijdschrift Teenbeat in mei 1969.
De Antwerpse groep had tijdens Jazz Bilzen 1968 de weide al doen daveren met het hoefgekletter van hun "Seven Horses In The Sky" maar ik vind deze Schotse regenjas nog net iets beter. Stond ook wekenlang op nummer 1 in Spanje. Laat het nu maar regenen.
In augustus 1967 namen The Zombies de LP "Odessey and Oracle" op. Jammer genoeg een commerciële flop en het was pas in maart 1968 dat deze single daaruit werd gereleased. De single scoorde niet in het Verenigd Koninkrijk, hun thuisland maar... wel begin 1969 in de VS en in Canada. De riff lijkt zowat op die van "Stand By Me" en zanger Colin Blunstone beschrijft hier perfect de 'Summer of Love'. Toen de song eenmaal aansloeg was de groep al meer dan een jaar gesplit.
Voormalig zanger van The Zombies Colin Blunstone ging solo en besloot een vroegere hit van de band geschreven door Rod Argent in 1964 opnieuw op te nemen, overgoten met een psychedelisch sausje. Een wijze zet want het werd opnieuw een hit. Neil MacArthur was de schuilnaam van Colin Blunstone in 1969. Santana bewerkte het nummer in 1977 en scoorde daarmee nogmaals.
Het verzonken continent dat onder de Atlantische oceaan zou liggen zal altijd tot de verbeelding blijven spreken. De tekst van de Schotse bard is subliem en zo is ook de betoverende muziek. Mooi mythologisch sprookje met vooral vele zeemeerminnen. "Hail Atlantis!" zongen wij in 1969 uit volle borst mee.
Nilsson schreef dit lied voor de film "Midnight Cowboy" met "Everybody's Talkin'" van Fred Neil als voorbeeld en dat is er aan te horen. Het lied kwam niet op de soundtrack maar wel Nilsson's cover van "Everybody's Talkin'". Uiteindelijk werd de song toch nog gebruikt voor de film "La Mortadella" met Sophia Loren (1971). Larry Knechtel (basgitaar) en Jim Gordon (drums) spelen mee op het album "Harry" (1969) waaruit deze mooie song komt.
In 1994 kwam deze mooie cd uit met heropnames want de gebouwen van platenmaatschappij Barclay in Frankrijk waren volledig vernield door een brand zodat de waardevolle demo's vernietigd werden.
De tekenaar van de hoes maakte een spelfout: hij schreef "Odessey" i.p.v. "Odyssey". Toen de fout werd opgemerkt was het al te laat. De hoezen voor de elpee waren al gedrukt.
Op dit hoesje is de schuilnaam van Blunstone verkeerd gespeld. Op mijn exemplaar (met een andere foto) staat "MacArthur".
Donovan staat hier achter zijn toenmalige muze Jennie Boyd voor wie hij "Jennifer Juniper" schreef. Zij is de zus van Patty Boyd op wie zowel George Harrison als Eric Clapton verliefd werden. Zij trouwden allebei met haar maar niet tegelijk. De voormalige Beatle was de eerste en al die tijd bleven de twee gitaristen boezemvrienden van elkaar.
In 1969 was jazz weer hot, net als Miles Davis trouwens. Het jazztrio 'The Peddlers' uit het Verenigd Koninkrijk wist zowaar een grote hit te scoren met deze gospelachtige song. Als je goed luistert hoor je dat Elton John hier ook schatplichtig aan is. De b-kant "Steel Mill" is onvervalste jazz met de heerlijke sound van het Hammondorgel, waarop Jimmy Smith trots zou zijn geweest.
Het origineel werd uitgebracht door Dion diMucci maar de song werd pas een hit in deze wondermooie versie van Marvin Gaye. Een droevig eerbetoon aan Abraham Lincoln, Martin Luther King, John en Bobby Kennedy, die alle vier vermoord werden. Er valt op te merken dat de titel niet chronologisch is en Robert (Bobby) niet vermeld wordt. Het ironische van het verhaal is dat Marvin Gaye in de jaren '80 zelf werd neergeschoten, door zijn eigen vader dan nog.
De Brit Georgie Fame, een notoir rhythm & blues- en jazz-zanger is een man naar mijn hart want hij leverde altijd kwaliteit af, zij het met zijn Blue Flames of solo. Dit is zijn laatste single uit de jaren '60 en het werd een knappe cover van een Willie Dixon-compositie. Zijn platenmaatschappij CBS leverde ook altijd knappe singles af met een klein gaatje in het midden. Dat was makkelijk want dan hoefde je niets te veranderen voor een elpee. Alleen de snelheid mocht je niet vergeten aan te passen, zoniet konden er wel eens belachelijke klanken uit de luidsprekers komen.
"All hands on deck, we run afloat, I heard the captain cry..." Procol Harum bleef maar prachtige platen afleveren alhoewel bijna iedereen de groep vastpint op "A Whiter Shade Of Pale" uit 1967 ondertussen. Deze parel uit 1969 staat bol van de dramatiek. En het waren zilte waterlanders die de kapitein plengde want de hond was gezouten...
Uit Gent kwamen in 1969 ook weemoedige klanken overgewaaid. Danny Sinclair was zanger bij de eerste formatie. De groep mocht opnames maken in Engeland en enkele songs verschenen op het prestigieuze Apple-label van The Beatles. Omstreeks 1970 viel de band uit elkaar door de vele personeelswissels maar manager Jacques Verdonck wist een nieuwe groep rond zanger Guido Wolfaert te verzamelen en die kende nog meer succes, vooral in Nederland.
Dit is de LP waaruit "Birth" c/w "Steel Mill" werden getrokken.
In de jaren '60 was Marvin Gaye nog een propere, afgeborstelde jongen. Vanaf 1970 veranderde dat: hij liet zijn baard en zijn haar groeien en begon protestsongs op te nemen tegen rassendiscriminatie, milieuvervuiling en oorlog.
De Gentse groep rond zanger Danny Sinclair (uiterst links) hier nog op het DECCA label. Later mochten ze bij de concurrentie plaatjes uitgeven, nl. APPLE.
De Mojo Triangle (driehoek) is een aardrijkskundige en culturele regio die een driehoek vormt met New Orleans, Nashville en Memphis. Zij is de geboorteplek van country, blues, jazz en rock-'n-roll. Er zijn in die driehoek ongelofelijk veel creatieve artiesten geboren, niet alleen in de muziekwereld maar ook in die van film en literatuur. (zie onderstaande link)
Een welbekende song is "I Got My Mojo Working" of simpelweg "Got My Mojo Working" waarvan het copyright nog altijd betwist wordt. Preston Foster schreef het origineel in 1956 en Ann Cole tourde op dat moment samen met Muddy Waters. Hij pikte de song en schreef gedeeltelijk nieuwe lyrics. De versie van Waters kwam uit op 1 december 1956 terwijl die van Ann Cole & The Suburbans pas uitkwam in april 1957. (zie onderstaande link)
Ann Cole zou de song bekend gemaakt hebben aan Muddy Waters tijdens een tournee.
Deze aarzelde niet, schreef prompt enkele nieuwe lyrics en eigende zich de song toe.
The Zombies brachten in 1964 al een snellere versie van de song uit.
Ook een mooie versie van Manfred Mann met een gedreven Paul Jones op mondharmonica die ook zorgt voor de vocals.
Uiteindelijk nog een mooie cover van Kitty, Daisy en Lewis (twee zussen en een broer) die live ook optreden met ma en pa.
En tenslotte is er Jim Morrison, zanger van The Doors, die zichzelf "Mr. Mojo Risin'" noemde (een letterkeer van zijn voornaam en naam). Luister zelf maar omstreeks 4:55 minuten:
En ik mag zeker niet vergeten dat een toonaangevend muziektijdschrift de naam MOJO heeft aangenomen.
Aanvankelijk werd deze single al uitgebracht in 1968 zonder veel succes, behalve in Nederland. Door de hoge positie van "Albatross" besliste platenmaatschappij Blue Horizon het 45T-plaatje opnieuw uit te brengen in 1969, ditmaal met meer bijval. Het origineel van deze blues is van de hand van Little Willie John.
Ik kan Adolphe Sax niet genoeg bedanken voor zijn prachtige uitvinding die vanuit Dinant de hele muziekwereld veroverde. Zo kwamen er in 1969 van over de Atlantische Oceaan heerlijke saxofoonklanken overgewaaid. Alweer opperbeste dansmuziek uit de Motown stal.
In november 1968 trok de Britse Mary O'Brien beter bekend als Dusty Springfield naar Memphis om daar een album op te nemen met de toepasselijke titel "Dusty in Memphis". Op 31 maart 1969 werd daaruit deze single getrokken, geschreven door John Hurley en Ronnie Wilkins. The Sweet Inspirations zorgden voor de fijne backing vocals. Tijdens die Memphis sessies suggereerde Dusty aan de bazen van Atlantic Records een gloednieuwe groep te tekenen, waarvan zij de bassist kende. Het was John Paul Jones die haar af en toe had begeleid tijdens concerten. Zonder de band ooit gezien te hebben en grotendeels dankzij het advies van de Britse zangeres werd Led Zeppelin voor een bedrag van 200.000 US Dollar aangenomen. In die tijd was dat de grootste deal ooit voor een splinternieuwe groep.
De Amerikaanse heavy metalband Steppenwolf kon ook tragere nummers brengen. Karakteristiek zijn het geluid van het orgel en de krachtige stem van John Kay. Deze single komt uit het voortreffelijk album "At Your Birthday Party" (1969). De song werd geschreven door John Kay (zanger, gitarist en harmonicaspeler) en Nick St. Nicholas, bassist. Drummer Jerry Edmonton bepaalde mee het typisch geluid van de groep.
Doug Sahm en zijn kornuiten kende ik nog uit 1965 toen ze een grote hit scoorden met "She's About A Mover". En zoals er bij de intro gezongen wordt: "Sir Douglas Quintet is back. We'd like to thank all of our beautiful friends all over the country for all the beautiful vibrations. We love you." Het bleef dus niet bij die eendagsvlieg en het muziekgenre Tex-Mex werd wereldwijd bekend in 1969.
The Pious Bird Of Good Omen
Steppenwolf met John Kay (met zonnebril) in het midden.
In 1969 kwam er nog zo'n legendarische film uit waar muziek perfect overeenkwam met de beelden. Dustin Hoffman en Jon Voight schitterden in deze prent en het thema, gecomponeerd door John Barry, kent onderhand bijna iedereen. De mondharmonica werd bespeeld door niemand minder dan Jean 'Toots' Thielemans, ondertussen baron maar nog altijd even nederig en sympathiek. Ik zag de virtuoos tweemaal live optreden en mocht hem persoonlijk ontmoeten in 1996.
Op de soundtrack van "Midnight Cowboy" stond muziek van o.a. Elephant's Memory, Warren Zevon en Randy Newman. En ook deze voortreffelijke cover van een song van Fred Neil uit 1967. In Brussel en naar ik verneem ook in de rest van België werd de film overal aangekondigd onder de belachelijke titel "Macadam Cowboy".
Maar de melodie die iedereen meteen associeert met die film is "Man With A Harmonica". De beelden van een getormenteerde Charles Bronson en een duivels lachende Henry Fonda komen mij zó voor de geest. Meer hoef ik daar niet aan toe te voegen. Luisteren is de boodschap!
Zelden gingen film en muziek zo goed samen (de Bondfilms en de spaghettiwesterns niet te na gesproken). Zo ook "Le clan des Siciliens" met in de hoofdrollen Alain Delon, Jean Gabin en Lino Ventura, mijn absoluut favoriet trio van de Franse cinema. En dan die prachtige muziek als ondersteuning van grootmeester Morricone. Music Maestro please!
Ook een leuke meezinger was deze compositie van Geoff Stephens en Tony Macaulay, twee Britse hitmakers. Op deze single zong voor het eerst Terry Sylvester mee, de vervanger van Graham Nash die de groep verliet uit onvrede voor de commerciële richting die de groep gekozen had. Hij vormde een nieuwe supergroep in de VS samen met David Crosby en Stephen Stills. Iets later kwam Neil Young zich bij het trio voegen.
Graham Nash (ex-The Hollies) schreef dit juweeltje en gaf het aan de nieuwe supergroep. David Crosby kwam uit The Byrds en Stephen Stills uit Buffalo Springfield, twee legendarische Amerikaanse bands. De demoversie van The Hollies uit 1968 vond Nash niet goed genoeg en daarom ligt ze nog altijd in de kluis van de platenfirma.
In 1969 was Jim Morrison nog springlevend en goed op weg om een sekssymbool te worden. Uit de LP "The Soft Parade" werd de single "Touch Me" getrokken. The Doors waren toen een van de populairste Amerikaanse bands met dank aan het vakmanschap van Ray Manzarek (toetsen), Robby Krieger (gitaar) en drummer John Densmore. En natuurlijk mogen we het charisma van Jim Morrison, de zanger, niet vergeten.
In 1957 vormden deze jeugdvrienden het duo "Tom & Jerry". Maar in 1969 liep het duo "S & G" op zijn laatste benen. Garfunkel wou zich meer toeleggen op een filmcarrière. Van deze parel krijg ik nog altijd kippenvel. In 1970 gooiden de twee muzikanten uiteindelijk de handdoek in de ring. Lailalai lailalai lailalai...
Morricone componeerde veel muziek voor spaghettiwesterns. Grootmeester Ennio Morricone.
Een supergroep.
Deze single was ook de moeite waard!
De twee boezemvrienden maakten ruzie, gingen uit elkaar maar gelukkig kwam alles na jaren terug in orde.
Lucio Battisti schreef het Italiaans origineel ( "Il paradiso della vita") en Andy Fairweather Low en zijn makkers maakten er midden februari 1969 een wereldhit van. Oorspronkelijk werd de song aan The Tremeloes aangeboden die hem weigerden op te nemen. Ma che bella canzone!
De melodie is gebaseerd op een Europese wals en de singer-songwriter vertelt hier over zijn voormalig liefje dat omkwam in een hotelbrand in 1965. Andere geruchten dat de song over Sophia Loren zou gaan worden door de zanger tegengesproken. De lyrics zijn doorspekt met actuele verwijzingen naar Marlene Dietrich, Zizi Jeanmaire, Pierre Balmain, Boulevard Saint-Michel, The Rolling Stones, Sacha Distel, de Sorbonne, Picasso, Juan-les-Pins, Saint Moritz, Napoleon brandy en de Aga Khan. Peter heeft twee zingende broers: Eden Kane (schuilnaam voor Richard Sarstedt) en Clive Robin Sarstedt. Ze werden alledrie in India geboren. Luister vooral naar de heerlijke accordeon op het einde...
Op 3 maart 1969 werd deze prachtige song uitgebracht. Het origineel is van The Ronettes (1966) en werd geschreven door Jeff Barry, Ellie Greenwich en Phil Spector. Brian Wilson begon meer en meer interesse te verliezen in de groep vandaar dat Carl Wilson hier lead zingt. Heerlijke samenzang!
Mijn favoriete Bondsong en geschreven door Hal David/John Barry. In 1969 waren de financiële eisen van Sean Connery zó hoog geworden dat hij prompt werd vervangen door de onbekende George Lazenby, een Australisch model. Connery zal toen waarschijnlijk gedacht hebben: "I will be back". De film kent een droevig einde en de weemoedige muziek past hier goed bij. Oh, yeah...
En hier is het instrumentaal thema uit de film "On Her Majesty's Secret Service", in roulatie gebracht op 18 december 1969.
In 2012 vierde James Bond op het witte doek zijn 50ste verjaardag. De boeken van Ian Fleming dateren uit de jaren '50 en ook in die periode werd al een TV-film met James Bond in de hoofdrol uitgezonden.
In januari 1969 stond deze Britse bluesformatie o.l.v. Peter Green op nummer 1. De puristen schreeuwden moord en brand maar ik vond deze instrumentale song geweldig, net als John Lennon trouwens en dat zou eind september 1969 blijken uit een van zijn composities op de elpee "Abbey Road". Vliegt de Blauwvoet? Storm op zee!
Dit prachtig bluesnummer werd in 1968 al uitgebracht door Etta James. Deze Britse bluesformatie had een link met Fleetwood Mac: zangeres Christine Perfect zou later trouwen met gitarist John McVie en zelfs tot de groep Fleetwood Mac toetreden. De bluesrevival was in gang gestoken door John Mayall & his Blues Breakers, een kweekvijver voor groot talent zoals o.m. Eric Clapton.
De Amerikaanse heavy metal/hard rock-band Steppenwolf met zanger John Kay zingt hier over de gevaren van drugs. De song met het hallucinant gitaargeluid werd in 1969 gebruikt voor de film "Easy Rider" en stond natuurlijk ook op de fantastische soundtrack. God damn the pusher!
Op 30 januari 1969 vond het laatste live optreden plaats van de Fab Four. Op het dak van de Apple building en met de hulp van organist Billy Preston. Na een halfuur was het afgelopen toen de Britse Bobbies de hele zaak kwamen opdoeken.
01. 00:00 "Get Back (One)" [Warm-Up] 02. 03:23 "Get Back (Two)" [Film Version] 03. 06:45 "Don't Let Me Down (One)" [Film Version] 04. 10:05 "I've Got A Feeling (One)" [Film Version] 05. 14:03 "One After 909" 06. 17:05 "Dig A Pony" 07. 21:05 "I've Got A Feeling (Two)" 08. 24:47 "Don't Let Me Down (Two)" 09. 28:08 "Get Back (Three)" [Film Version]
Lennon riep op het einde nog sarcastisch (verwijzend naar de DECCA auditie van 1 januari 1962 waar The Beatles afgewezen werden): "I wanna say thank you on behalf of the group and ourselves and I hope we passed the audition".
De fameuze "Get Back"-sessions uit 1969 die uiteindelijk zouden leiden tot de elpee "Let It Be" die pas in 1970 zou uitkomen alhoewel hij was opgenomen vóór "Abbey Road" (1969).
Van links naar rechts: Tom en John Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford. Samen CCR.
"The Pusher" staat natuurlijk ook op dit album.
Christine Perfect staat in het midden.
Van links naar rechts: John McVie, Danny Kirwan (blond haar), Jeremy Spencer (donkerharig), Mick Fleetwood (zonnebril) en Peter Green. Samen maakten ze deel uit van 'Fleetwood Mac', de Britse bluesformatie.
In het late najaar van 1968 gonsde het van de geruchten uit de VS. Er werd een musical opgevoerd speciaal voor de jongeren. Het thema lag in het verlengde van de gedachtengang van de hippies: vrije liefde, geen oorlog. Een late uitloper van de Flower Power-beweging. Er zou ook een soundtrack van uitgebracht worden. Maar vóór die West-Europa bereikte sprongen diverse artiesten op het repertoire van "Hair". De versie van The Cowsills leunde te dicht aan bij de musical, vandaar dat ik de Nederlandse cover verkoos. Op 4 januari 1969 kwam die groep binnen in de hitlijsten en het leuk hoesje was een verwijzing naar "Electric Ladyland" van Jimi Hendrix. "Darling............"
Een pakkende versie uit diezelfde Broadway Rock Musical "Hair" (geschreven door het trio Galt MacDermot, Gerome Ragni en James Rado) kwam van Nina Simone, de voormalige muze van Eric Burdon. Zij nam zelfs twee liedjes voor haar rekening en maakte er een medley van.
De Amerikaanse popzanger William Oliver Swofford alias Oliver bracht in 1969 een afgeborstelde versie uit van dat feelgoodnummer uit de Musical Hair. Hij verkocht er meer dan een miljoen exemplaren van. Het bleef voor hem echter bij deze eendagsvlieg. "Sing a song..."
De Amerikaanse groep 'The Fifth Dimension' was een ontdekking van Johnny Rivers, singer-songwriter en platenproducer. Het viertal maakte ook een mooie medley uit die Musical Hair. "Aquarius" werd gekoppeld aan het finalelied "The Flesh Failures", want zo heette "Let The Sunshine In" eigenlijk. Eveneens zeer hoog in de hitparades van 1969.
Tenslotte nog een vijfde nummer uit de Rock Musical Hair, die ik pas in 1970 zou zien in het Koninklijk Circus te Brussel. De voorstelling was fantastisch en voor de finale werden vrijwilligers gevraagd om mee te dansen met de crew. Vóór ik het goed en wel besefte stond ik met een bende halfnaakte dansers en danseressen mee te huppelen op het podium. Gelukkig vielen er toen veel slingers en confetti's uit de lucht... De fantastische Three Dog Night met de heerlijke stem van Chuck Negron.
En hier is de versie van The Cowsills, een Amerikaanse familiegroep, die bijna volledig dezelfde is als die van de Broadway uitvoering. Een grote hit in de VS maar hier in Europa was het de versie van Zen die scoorde.
De finale werd gedanst en gezongen op "The Flesh Failures", beter bekend geworden als "Let The Sunshine In".
9 oktober Vandaag exact 72 jaar geleden werd John Winston Lennon geboren. Jammer genoeg is hij nooit zo oud geworden. Op 8 december 1980 werd hij op veertigjarige leeftijd op laffe wijze vermoord door een fan aan wie hij diezelfde dag nog gewillig een autogram had gegeven. Mark Chapman zit nog altijd achter de tralies. Het leven zou voor zijn weduwe, Yoko Ono, zijn twee zoontjes, Julian en Sean, voor zijn familieleden en vrienden plus al die miljoenen fans nooit meer hetzelfde zijn.
Hij was actief van 1957 tot 1975. Toen laste hij een periode van vijf jaar in om enkel en alleen voor zijn jongste zoontje Sean te zorgen tot 1980. Hij was toen net aan een comeback bezig en zijn jongste album lag in de winkelrekken. Terug naar Wikipedia:
"In 1979 kondigde Lennon echter aan weer een plaat te willen maken. Die verscheen in het najaar van 1980. Het album, Double Fantasy, deed aanvankelijk weinig. Critici verwachtten een Lennon zoals ze zich die herinnerden en die hoorden ze niet, ook al omdat Lennon had aangekondigd weer de straat te willen opgaan om te demonstreren. De plaat toont echter een Lennon die zijn wilde haren is kwijtgeraakt, die liedjes zingt over zijn liefde voor Yoko Ono (Dear Yoko, en Woman) en zijn zoontje Sean (Beautiful Boy (Darling Boy)). Hij zong over hoe en waarom hij uit de muziekwereld stapte (Watching the Wheels). De titel van het album (Double Fantasy) had John gehaald bij de naam van een bloem die op de Bahama's groeit."
"Zijn terugkeer in de muziek was echter van korte duur: op 8 december 1980, om tien minuten voor elf in de avond werd Lennon voor zijn huis in het Dakota gebouw aan 72nd Street neergeschoten door Mark David Chapman met een .38 Charter Arms-revolver. Lennon werd nog in een politieauto naar het ziekenhuis gebracht, maar had al te veel bloed verloren en overleed kort daarna op 40-jarige leeftijd. Om 23.15 uur werd hij dood verklaard. Eerder die avond was Lennon nog door zijn moordenaar aangesproken en had hij voor hem een exemplaar van Double Fantasy gesigneerd. John Lennon werd op 10 december gecremeerd in Ferncliff Crematory in Ardsley, New York. Yoko Ono heeft John's as gestrooid in New York's Central Park, waar later het Strawberry Fields memorial is gemaakt."
Het Imagine-mozaïek van de Strawberry Fields Memorial in Central Park
"Na de moord op Lennon steeg Double Fantasy wereldwijd naar de top van de verkooplijsten. Twee singles van het album, (Just Like) Starting Over en Woman, werden grote hits, evenals het oudere Imagine. Van Johns soloplaten werden, enkel en alleen al in de Verenigde Staten, 14 miljoen exemplaren verkocht. De moord op Lennon bracht overigens geruchten op gang dat deze het werk was van de Amerikaanse overheid die beducht zou zijn voor de invloed die Lennon nog zou hebben op het publiek."
(c) Wikipedia
Tijd om even stil te staan bij deze tragedie en ons te bezinnen over de werkelijke zin van ons bestaan hier op aarde.
Lennon op z'n best!
Lennon stond bekend om zijn rake opmerkingen.
John Lennon als padvindertje.
Hier samen met zijn zoon Julian uit zijn eerste huwelijk met Cynthia.
Met zijn tweede vrouw, Yoko Ono, die nota bene zeven jaar ouder is, ging hij ten strijde tegen het onrecht in de wereld.
Een pentekening die weergeeft hoe John eruit zag in zijn Hamburgperiode (1961).
Fragment uit "Imagine" (1971).
De eeuwige cynicus en tegelijk grapjas.
"Power To The People" uit zijn periode samen met de Plastic Ono Band.
De langverwachte opvolger van "Lady Madonna" was "Hey Jude". The Beatles hadden hun been stijf gehouden en deze meer dan 7 minuten durende single werd niet in twee stukken geknipt en uitgesmeerd over twee kanten van de vinylsingle (part 1 & 2), zoals dat toen gebruikelijk was. De song werd geschreven door Paul McCartney als steun voor het zoontje van John Lennon dat toen door een zware periode ging omwille van de scheiding van zijn ouders. Lennon had inderdaad Yoko Ono leren kennen in 1966 en zijn huwelijk liep spaak door die romance met de acht jaar oudere Japanse avant-garde kunstenares. Oorspronkelijk zou het lied "Hey Jules" heten maar "Jude" bekte beter. In Duitsland kwam er even protest omdat "Jude" in het Duits Jood betekent, maar dat waaide snel over. De single werd de meest succesrijke in de Verenigde Staten waar hij wekenlang op nummer 1 zou blijven. Met een hoog "nanana"-gehalte zou deze allereerste single bij het splinternieuwe Apple label een millionseller worden. Dit fragment uit de David Frost show toont de jongeren van toen die uit de bol gaan voor deze nieuwe single van hun idolen.
De b-kant is zo mogelijk nog fantastischer en is een reactie op het straatgeweld van mei 1968 met studentenrellen in Parijs en Brussel en internationaal protest tegen de oorlog in Vietnam. Deze song werd door John Lennon geschreven. Op de witte dubbele elpee zou echter een andere versie verschijnen.
De singleversie.
Deel 1 en deel 2 over het maken van de elpeeversie (dubbele witte uit het najaar van 1968).
Het nieuwe logo van de Fab Four met op de achtergrond het logo van hun kersvers label.
Een groepsfoto uit die periode.
George Martin was de man achter de knoppen en de enige echte 5de Beatle, volgens mij.
In 1968 en de daaropvolgende jaren zou Yoko heel veel betekenen voor John. Hier een foto uit 1969 uit de 'bed-in'-periode in het Amsterdams Hilton Hotel: "Give Peace A Chance".
Waarom luistert de een naar rock, de ander naar reggae?
Waarom luistert de een naar rock, de ander naar reggae?
Een vraag van Lena Raeymaekers. Een interessant artikel dat verscheen in De Standaard van 1 oktober 2012.
"Over muziek breken onderzoekers zich al eeuwen het hoofd. Waarom houden we überhaupt van muziek? En is onze muzieksmaak genetisch bepaald of meer door culturele achtergrond? De wetenschap tast nog grotendeels in het duister.
Wat onderzoekers wel overduidelijk hebben aangetoond is dat onze muziekvoorkeur veel zegt over onze persoonlijkheid. Hou je van hiphop, rap, soul en r&b, dan ben je extravert. Liefhebbers van popmuziek zijn aardig voor hun medemens. Datzelfde geldt voor luisteraars van klassieke muziek en jazz. Liefhebbers van die twee laatste muziekgenres staan ook open voor nieuwe ervaringen, maar zijn emotioneel wat minder stabiel. Rockfans zijn sloddervossen die ook openstaan voor nieuwe ervaringen.
Flauwe stereotypen, zult u wellicht denken. Toch zijn dit in grote lijnen de conclusies die wetenschappers van de Universiteit Utrecht in 2008 trokken na een uitvoerig onderzoek onder 2.334 Nederlandse scholieren van 12 tot 19 jaar oud. De wetenschappers brachten niet alleen de muziekvoorkeuren van de scholieren in kaart door vragenlijsten, maar ook vijf basale persoonlijkheidstrekken, de zogenaamde Big Five.
De Big Five zijn: extraversie, aardigheid, nauwkeurigheid, emotionele stabiliteit en openheid. ‘Deze kenmerken liggen diep verankerd in de persoon en zijn zeer stabiel', aldus een van de onderzoekers, cultuurpsycholoog Tom ter Bogt. Het onderzoek toonde volgens hem aan dat muziekvoorkeuren eenzelfde mate van stabiliteit hebben als die Big Five. ‘Muzieksmaak is niet zomaar een tamelijk stabiel kenmerk van mensen; muzieksmaak laat zich in hardnekkigheid en geworteldheid vergelijken met fundamentele persoonlijkheidskenmerken.' Persoonlijkheidskenmerken veranderen niet snel en datzelfde geldt voor muziekvoorkeur. De Utrechtse onderzoekers volgden bijna de helft van hun proefkonijnen (in totaal 1.044 adolescenten) gedurende drie jaar. De muzieksmaken bleken gedurende die tijd nauwelijks veranderd. Ter Bogt: ‘Fascinatie voor artiesten kan komen en gaan, toch vallen mensen kennelijk altijd weer terug op een aantal basale preferenties voor stijl en muziek.'
Maar wat verklaart nu het verband tussen persoonlijkheidskenmerken en muziekvoorkeuren? Daarover laten de Utrechtse onderzoekers enkele theorieën de revue passeren in hun artikel. Zo zou het bijvoorbeeld kunnen dat extraverte mensen meer behoefte hebben aan opzwepende muziek dan introverte mensen omdat ze minder gevoelig zijn voor prikkelingen van buitenaf. Nog een voorbeeld: mensen die erg open staan voor nieuwe ervaringen willen intellectueel uitgedaagd worden, en zouden daarom een voorkeur hebben voor wat meer obscure muziek. Stiekem wisten we al lang dat muziek een soort venster op onze persoonlijkheid is. ‘Van welke muziek hou je?', is immers een van de eerste dingen die we vragen aan mensen die we willen leren kennen.
Peter Rentfrow van de universiteit van Cambridge deed in 2003 ook al een onderzoek waaruit bleek dat we elkaars karaktereigenschappen goed kunnen afleiden uit muziekvoorkeuren. Hij liet studenten vragenlijsten invullen om de Big Five te achterhalen en om hun favoriete muziek te bepalen. De lijsten met favoriete muziek werden aan andere studenten voorgelegd, die op hun beurt moesten invullen welke Big Five-kenmerken zij associeerden met die muziek. De lijstjes waren in grote lijnen hetzelfde. De studenten uit de tweede groep hadden zonder het te weten de karaktereigenschappen van hun medestudenten beschreven."
Ikzelf klasseer me niet in al die vakjes. Zoals Raymond van het Groenewoud het ooit zong: "ik hou van veel muziekjes, en wie doet mij dat na?". Ik kan geen hele dag naar blues luisteren of naar rock-'n-roll of reggae. Ik hou van afwisseling in de muziek. Daarom ben ik ook zo'n grote fan van The Beatles omdat die nooit in een of ander vakje konden gestopt worden. Zij waren van vele markten thuis. Kortom te veel naar een bepaalde soort muziek luisteren schaadt de gezondheid volgens mij. De muziek die ik beluister wordt grotendeels bepaald door mijn humeur van de dag.
Adele zingt het nieuwste Bondnummer "Skyfall" (2012).
Het is 50 jaar geleden (5 oktober 1962) dat de single "Love Me Do" van The Beatles werd uitgebracht op het label Parlophone. Het vrolijk nummer met mondharmonica zou enkele weken blijven stijgen in de Britse hitparade tot het bleef hangen op nummer 17. Al bij al niet slecht voor de allereerste single van een toen nog onbekende groep. Begin 1963 zou daar verandering in komen met "Please Please Me", "From Me To You" en later dat jaar "She Loves You (Yeah! Yeah! Yeah!)". Daarmee was Beatlemania meteen een feit. Via Engeland veroverden ze Zweden en zo Duitsland en de Benelux. Frankrijk volgde al snel en in 1964 moesten ook de Verenigde Staten eraan geloven. Een muzikaal sprookje was geboren!
Een hotel organiseert een Magical Mystery Tour (compleet met Fish & Chips: http://thespace.org/
Na 45 jaar is nieuw filmmateriaal opgedoken van die magische tour:
Hopelijk is dat geen toekomstbeeld in de bejaardentehuizen...
In 1963 sporen Nora Steyaert en Frans Romeyns naar Adinkerke om een portret te maken van de 'James Dean van de Lage Landen', Will Tura. Wat leren we vooral van dit fraaie stukje patronagetoneel? Dat je ook al in 1963 aan de Belgische kust amper een plaatsje vond om te parkeren. (Tienerklanken, 13 augustus 1963)
Live acts 1967 – 2012: 45 jaar van muzikaal plezier!
Na 45 jaar vond ik het wel eens nodig een repertorium samen te stellen van alle optredens die ik in al die jaren heb meegemaakt. Ik had al hier en daar foto's, tickets en aantekeningen verzameld. En met dank aan mijn geheugen volgen hierna die muzikale hoogtepunten tussen 1967 en 2012.
1967 – Rogiercentrum, Brussel: Los Cuervos + Jess & James with The J.J. Band
1968 – Rogiercentrum, Brussel: Bal van burgemeester Guy Cudell Jacques Dutronc – Orkest Janot Morales - Jess & James with The J.J. Girls
1968 – Beursschouwburg, Brussel: Wannes Van de Velde
1968 – Koninklijk Circus, Brussel: Up With People
1969 – Hyde Park, London: 5 juli – Free Concert King Crimson – Battered Ornaments – Third Ear Band – Alexis Korner's All Stars – Family - Screw – Roy Harper – The Rolling Stones
1982 – Vorst Nationaal, Brussel: 10 september - Luna Twist (i.p.v. King Crimson) + Roxy Music
1989 – Bobbejaanland, Lichtaart: Bobbejaan Schoepen + Joe Harris
1990 – Kaaitheater, Brussel – VGC Volle Maan Tournee: Johan Verminnen Roland Van Campenhout
1992 – G.C. De Meent, Alsemberg: De Nieuwe Snaar – Williamtournee
1992 – G.C. De Meent, Alsemberg: Will Tura – Moa Ven Toh-periode
1995 – Koninklijke Muntschouwburg, Brussel: Opera La Traviata (Giuseppe Verdi)
1995 – Flanders Expo, Gent: 15 oktober - Clouseau – Oker Tour Croky Chips
1996 – Paleis voor Schone Kunsten, Brussel: Toots Thielemans & Bruno Castelluci (drums) t.g.v. 25 jaar Knack Magazine (+ meet and greet)
1998 – Bouwkamer Turnhout – 20 jaar VCB: 20 maart – Slovak Sinfonietta met Dalibor Karvay (wonderkind van 12 jaar – viool) en Herman Engles, dirigent
1998 - Kasteel van Saffelaere, Lochristi: 6 juni – Paradisio
1999 – Juniorskamer Bouw Waasland, Sint-Niklaas: Alana Dante
2001 - Juniorskamer Bouw Waasland, Sint-Niklaas – Hotel Serwir: 16 juni – Belle Perez
2002 – San Diego, California: Cirque de la Mer
2002 – Disneyworld, California: The Beach Boys (zonder Brian Wilson)
2002 – Jeugdhuis Alleman, Oudergem: Bluesavond met Big Bill (Krakkebaas) (Armand Hombroeckx)
2007 – G.C. De Kriekelaar, Schaarbeek: 10 februari – Van Brussel naar de Wereld: Johan Verminnen
2007 – Jeugdhuis Alleman, Oudergem: 30 september – De Comedy Victory Tour met Xander De Rycke – Philippe Geubels – Iwein Segers
2008 – C.C. Oudergem: 18 mei – Daddy's Darlings & The Big Bang Boys
2008 – Sint-Annakerk, Oudergem: 5 december – A Touch Of Christmas met Sabien Tiels.
2009 – Ancienne Belgique Club, Brussel: 1 februari – Yamine houdt woord met Yasmine.
2009 – C.C. Oudergem: 19 maart – Voice Male met de Hit Hit Hoera Tournee
2009 – Atomium Heizel, Brussel: Belga-Vox Concert: 17 mei – Arno – Rocco Granata – Marka – Paul Michiels – Sioen – Sttellla – Adamo – De Laatste Show Band
2009 – Vossenplein, Brussel: Bal National met Gunther Neefs en Lange Jojo
2010 – KVS Bol, Brussel: 8 april - More more more... future: Studios Kabako/Faustin Linyekula
2010 – C.C. Oudergem: 30 april – Edith door Compagnie Lowie
2010 – Belgium Pier, Blankenberge: 23 mei – Preston & Bonkowski (Blues uit Canada)
2010 – Paleizenplein, Brussel: Belgavox Concert: 6 juni – Flip Kowlier & Les Vedettes – Stromae – Philip Catherine – Patrick Riguelle – Chris Peeters – Discobar Galaxy (met o.a. Adriaan Van den Hoof) - Tom Dice - Tom Helsen – Daan - De Laatste Show Band - Isolde Lasoen – Sandra Kim – Arno – Dani Klein – Roland – Rocco Granata – Sioen – Ruben Block (Triggerfinger) – Barbara Dex – Paul Michiels – Guy Swinnen (The Scabs) – Frank Vander Linden (De Mens) – Kathleen Vandenhoudt - Brahim
2010 – Gentse Feesten: 21 juli - Kathleen Vandenhoudt (Blues) – Das Pop met o.a. Bent Van Looy
2010 – De Maalbeek, Etterbeek: 17 oktober – Bal Dimanche met Mr. P. & The Cadillacs
2010 – KVS, Brussel: 23 oktober – Een onvergetelijke avond met Will Tura (+ meet and greet)
2011 – Club Cultuurzaal Bellekouter, Affligem: 22 april – Irish Coffee Revisited met William Souffreau
2011 – Ossegempark, Heizel – Brussel: Brosella Jazz - 10 juli – Renaud Garcia-Fons met Sabrina Romero – Bart Van Canegem Quintet – Toots Thielemans (89 jaar)
2012 – Druivenfeesten, Overijse: 18 augustus – Raymond van het Groenewoud gevolgd door een afterparty met DJ Zaki (67 jaar) in de Markthallen, Overijse.
2012 – Warande, Brussel: Boterhammen in het Park georganiseerd door de AB: 31 augustus – Mira – Lies Lefever – Guido Belcanto
Enkele mooie herinneringen:
De massa in Hyde Park, 1969.
The Humblebums
William Souffreau
Will Tura
N.a.v. 50 jaar onafhankelijkheid van Congo.
Tom Fogerty (eerste van links) had de groep net verlaten.
Mojo
Begin 1969
13 augustus 1963 op TV
